วสุแสง แห่งธรรมมะ ลำเมลือง
ขอบฟ้าเหลือง เรืองรอง งามผ่องศรี
วะวิบแว่ว เสียงธรรมลำ นำกวี
ดังดนตรี แห่งทิพย์ พิมานแมน
จิตโปร่งใส บอบบาง ดั่งดวงแก้ว
ดูเพริศแพร้ว รัตนา ค่าเรือนแสน
สถิตย์เนาว์ เหนือถิ่น ในดินแดน
วิลาศแม้น สรวงสรรค์ อันตรึงตรา มีบรรพต ลดหลั่ง เป็นชั้นเรียง
แนวเฉลียง เวียงสู่ เป็นคูหา
เป็นช่องชั้น อันวิจิตร ตระการตา
ทัศนา เพลินพิศ สะกิดใจ
แนวชั้นบน สูงสอด ยอดเสียดฟ้า
สูงสุดตา เชยชิด พิสมัย
มีปราสาท เรือนทอง ผ่อนอำไพ
แก้วขาวใส แววระยิบ ทิพย์มณี
บุษบก ยกยอ เป็นช่อฟ้า
ในคูหา มีพานทอง ฉลองศรี
ในพานทอง รององค์ พระเจดีย์
ภายในมี พระเขี้ยวแก้ว สีแวววาว
มีแท่นแก้ว แวววิบ ทิพยอาสน์
แก้วปะพาส มุกดา เหลือบฟ้าขาว
มีพานทอง บุษปะ ผกาดาว
ถวายเนาว์ อยู่ที่หน้า พระเจดีย์ จิตเบาใส คล้ายแก้ว วะแววแสง
มิเคลือบแคลง เคลื่อนลง ไปตรงที่
หน้าแท่นแก้ว แล้วนอบน้อม อัญชลี
พระเจดีย์ พระเขี้ยวแก้ว แวววิเชียร บุษปะ มาลัย ใส่พานแก้ว
ประนตแล้ว ยกถวาย ไว้เหนือเศียร
ทักษิณา สามรอบ ขอบมณฑียร
ตามจำเนียร ด้วยเคารพ นบบูชา
|