Valentine High school ( 2 )

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับ และขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ขึ้นม.5 ผมเริ่มกลับเข้ามาในชีวิตไอ้แฮนอีกครั้งนึง...เพราะผมต้องทำงานคณะกรรมการนักเรียนร่วมกันเลยต้องโคกับมันตลอดแต่ผมก็พยายามเลี่ยงๆงานที่ต้องทำกับมันให้มากที่สุดแต่ก็เลี่ยงไม่ได้(กลัวใจตัวเอง)ผมไม่เคยอึดอัดใจเท่านี้มาก่อนในชีวิตโทรหากันเกือบทุกวัน(เรื่องงาน)มีโอกาศอยู่ด้วยกัน2คนบ่อยๆผมเริ่มกลับบ้านกับมันอีก  หลังจากนั้นผมกับไอ้แฮนก็กลับมาคุยด้วยกันมากขึ้นผมยอมรับนะว่ายังรักมานอยู่อ่ะมีอยู่ครั้งนึงที่มันมาขอให้ผมช่วยคิดคอนเซ็ปต์ในการทำเชียร์กีฬาสีให้ผมก็คิดๆไปให้(แอบช่วยอ่ะ ไม่งั้นโดนเพื่อนสีเดียวกันฆ่าแน่) ปรากฏว่าวันกีฬาสีสีไอแฮนใช้คอนเซ็ปต์คนละอันกับที่ผมช่วยมันคิด(น้อยใจนิดๆ)มารู้ทีหลังว่าสีมันตกลงจะใช้คอนเซ็ปต์นี้กันตั้งนานแล้ว ผมก็เลยงงว่าไอ้แฮนจะให้ผมช่วยทำไม?
“อ้าย....แฮน” ผมตัดสินใจจะบอกรักมันในเย็นวันหนึ่ง ผมกำลังนั่งทำการบ้าน ในขณะที่ไอ้แฮนนั่งฟังเพลงไป ทำงานไป ผมอยากให้เรื่องนี้จบๆไปซะที เพราะว่ามันทรมานมาก กับการแอบรัก...
              “ไรวะ?”
                “เอ่อ...กรู...กรู..” พูดออกไปดิวะเอ้อ  เร็วดิ..
              “อะไรของมรึงวะ”
               “ก็..เอ่อ..กรู..กรู..ลืมของไว้ที่ห้องว่ะอ่ะ” สุดท้ายผมก็เฉไฉไปจนได้ ผมวิ่งไปบนห้องเรียน..หยิบหนังสือที่ใต้โต้ะมาเล่มนึง (กันมันสงสัย) และรวบรวมความกล้าอีกครั้ง...
              พอผมกลับมา ไอ้แฮนก็เอา MP3 ที่มันฟังอยู่ มาฝากผมไว้ แล้วมันบอกจะไปหาอะไรกินที่โรงอาหาร ปรากฏว่าเครื่องเอ็มพีสามของมันกำลังบันทึกเสียงอยู่ ผมกดปุ่ม แล้วเล่น
                “ปุ้ย ตามจริงมรึงต้องเป็นฝ่ายตอบกรูนะ ก็กรูชวนมรึงตั้งแต่ม.2แล้ว มรึงไม่เห็นตอบกรูสักที ที่กูชวนมรึงมาเป็นแฟนอ่ะ แต่ไหนๆก็ไหนๆแล้ว เวลาของกูกับมรึงเหลืออีกไม่กี่เดือน กูเป็นฝ่ายเริ่มก่อนก็ได้วะ มรึงไม่เคยคิดสงสัยมั่งเลยเหรอ? ว่าทำไมกรูถึงชอบแกล้งมรึง หยอกมรึง กวนประสาทมรึง ก็เพราะกรูอยากอยู่ใกล้ๆมรึง อยากเล่นกับมรึงน่ะสิ มรึงไม่สงสัยมั่งเลย
เหรอ? ว่าทำไมกรูถึงชอบฝากของไว้กะมรึง  ก็เพราะว่ากรูอยากให้มรึงรู้ว่ามรึงสำคัญสำหรับกรู ไม่สงสัยเลยเหรอ? ว่าทำไมเวลากรูมีงานมีธุระ ต้องลงก่อนที่ตลาด แต่พอมรึงนั่งมาด้วย กรูกลับยอมกลับไปถึงบ้าน แล้วเอามอเตอร์ไซค์นั่งกลับมาที่ตลาดอีกรอบ ก็เพราะว่ากรูห่วงแกอ่ะดิ  ไม่สงสัยมั่งเลยเหรอ? ว่าไอ้เรื่องที่กรูขอให้ช่วยต่างๆนาๆ ทั้งที่มันไม่จำเป็นอ่ะ ก็เพราะว่ากรูอยากให้มรึงโทรศัพท์มาหากรูมั่งไม่สงสัยมั่งเลยเหรอ? เวลามีรุ่นน้องล้อมหน้าล้อมหลังมรึงอ่ะ กรูจะต้องอารมณ์เสีย ก็เพราะว่ากรูหึงมรึงไง เวลามรึงอยู่ทำงานจนเย็นทำไมกรูต้องมารอมรึงก็เพราะกรูอยากกลับกับมรึงไง เรื่องรุ่นน้องที่ทิ้งกูไปตอนม.3 กรูไม่ได้เสียใจอะไรหรอก กรูเป็นคนบอกเลิกเองแหละ ที่กรูคบกับเค้าก็เพราะกรูประชดมรึง ก็ตอนนั้นมรึงอ่ะไปสนิทกับไอ้เด็กม.3แล้วก็ห่างกับกรูไป  ตอนกรูเลิกอ่ะกรูแกล้งเศร้า กรูอยากให้มรึงมาดูแลกรูอีกครั้ง และอยู่ใกล้ๆกรู ทีนี้...มรึงพอจะเข้าใจรึยัง? ไอ้ปุ้ย”  เสียงหลังจากนั้น เป็นเสียงที่ไอ้แฮนฝากเอ็มพีสามไว้กับผม ไอ้แฮนเดินออกมาจากห้องน้ำ
              “โทษฐานที่ปล่อยให้กูรอคำตอบมาตั้ง 3 ปีกว่าๆ ไหนช่วยตอบตกลงคำขอกูเมื่อ 3 ปีที่แล้วหน่อยดิ๊?”
              “...ไอ้บ้า ไอ้ต๊อง ไอ้...ชั่วร้าย มัดมือชกกันนี่หว่า?” ผมพูดตะกุกตะกัก(มันเขินนี่หว่า)
            “จะตอบไม่ตอบ ไม่ตอบกรูกลับบ้านก่อนน้า...” มันทำท่าจะเก็บของกลับบ้าน
              “เออ..กลับไปเลย” อายอ่ะเลยไล่มันเลย
              “กลับจริงๆนะโว้ย” มันพูดเชิงๆจะเน้นๆ
              “เออ..” ผมตอบเบาๆ(โคตรอาย)
            “อะไรนะ? ไม่ได้ยินว่ะ”
              “เออ!!!!!!” ดังขึ้นมานิดนึง
              “เอออะไร” มันถาม(แกล้งกรูอีกแล้ว)
            “โอ้ยไม่พูดแล้วไม่ได้ยินก็แล้วไป อายนะโว้ย”
              “โอ้ย..ยังจะอายอะไรอีกหน้าหนาตั้ง10นิ้วอย่างมรึงเนี่ยนะ” มันพูดพร้อมทำหน้าทะเล้น
              “อ้ายยยยยยย....แฮนนนนน.....มรึงตายแน่วันเนี้ย....”  ทันใดนั้นสงครามเล็กๆก็เริ่มขึ้นที่นั่นนั่นเอง
              จากวันนั้นมาจนถึงวันนี้ก็ประมาณ ปีกว่าๆได้แล้วล่ะ ที่เราเป็นแฟนกันนะ แต่ที่คบกันมาน่ะตั้ง 5 ปี เกือบ 6 ปี แล้วล่ะ อยากให้เราเป็นอย่างนี้ตลอดไปจัง
            “เฮ้ย!..เป็นไรเงียบไปเลย แน้ นั่งยิ้มคนเดียวอีก ดีใจจนเพี้ยนรึไง ไอ้นี่ ท่าจะบ้า”ไอ้พายล้อ
              “โอ้!....เฮ้ยมาดูคนบ้าเร็วเพื่อนๆ..” ไอ้เฟย์พูด เพื่อนๆก็พากันล้อ..แล้วก็เข้าเรียนกันเพราะอาจารย์มา แล้วสุดท้ายก็ยังไม่รู้ว่ากุหลาบเป็นของใคร (แต่ก็พอจะเดาออกล่ะ)  จนพักกลางวัน
              “เฮ้ย!วันนี้เพื่อนปุ้ยเหงาว่ะ วันสำคัญแท้ๆ แต่ทำไมไอ้คุณชายแฮนมันไม่มาวะ” ไอ้คุณจิ แซวปนสงสัย ขณะเดินมานั่งที่โต๊ะหลังจากซื้อข้าวมาแล้ว มรึงไม่กลัวกรูอายเลยไงวะ มรึงไม่อายกรูอายโว้ย (ไม่มีใครรู้เรื่องของผมกับไอ้แฮนหรอกมีแต่เพื่อนผมนี่แหละ และก็เพื่อนไอ้แฮนบางส่วนนะที่รู้)
           “ทำไมวะมันมีธุระมั่งไม่ได้เหรอไงฮะ” ผมก็พูดกลับไปพร้อมยิ้มอย่างหวานที่สุด  แต่ผมก็ว่างั้น ปกติจะต้องมาทุกวันแล้วแต่วันนี้ยังไม่มา “เฮ้อ..มันมีธุระน่า..เดี๋ยวก็มา” คิดในใจ
             “มาบังเอิญมีธุระเอาวันนี้เนี่ยนะ  เอ๊ะ! แต่จริงๆแล้วมันจะต้องมาหาตั้งแต่เช้าแล้วนะ แต่วันนี้ยังไม่เห็นเลยนะว่ามะ” ไอ้กาวพูด  ทุกคนก็เออออตามกันหมด
             “เออน่ะปล่อยมันเหอะ ทำไมไม่มีมันจะกินข้าวไม่ได้ไง” ผมบอกพร้อมตักข้าวใส่ปาก
             “ไม่ใช่พวกกรูหลอกที่กินไม่ได้แต่มีบางคนสิมันกระวนกระวายใจ” ไอ้กระทาพูดขึ้น  มันหัวเราะสนุกสนานที่ได้ล้อผม  แล้วพวกคุณท่านก็เปลี่ยนเรื่องไปคุยเรื่องอื่นกันอย่างมีความสุข
             จริงด้วย เมื่อวานก็คุยกันไม่เห็นว่ามีอาการไม่สบาย มีธุระหรือว่าจะหยุดเรียนนี่ แล้วทำไมยังไม่มา  แล้วถ้ามันจะไม่มาทำไมไม่บอกผม  แล้วดอกไม้นี่จะเป็นของใคร  ไม่มีใครรู้ว่าผมชอบกุหลาบขาวนอกจากมันกับ เพื่อนๆที่สนิทกัน หรือว่าไอ้พวกที่นั่งหน้าสลอนนี่จะแกล้งเอามาให้ผม แต่มันคงไม่ลงทุนขนาดนี้หรอก เฮ้อ! กินข้าวดีกว่า ช่างมันเด๋วค่อยโทรถามก็ได้  จนกินข้าวกินขนมกันอิ่มหนำสำราญแล้วก็ยังไม่เห็นไอ้บ้าแฮนเลย  ก็เลยพากันเดินขึ้นไปบนห้องเรียนรอเรียนคาบต่อไป  ปกติคาบเรียนวันนี้  ผมจะเรียนห้องติดกันกับไอ้แฮน ปรากฏว่าพอเดินเข้าห้องก็ต้องเห็นมันคับ ไอ้แฮน นั่งยิ้มแป้นอยู่ที่โต๊ะ ข้างๆโต๊ะผม ผมเป็นคนขี้งอน เลยแกล้งงอนมัน(ทำให้ผมเป็นห่วง) ทำเป็นเดินเอากระเป๋าไปไว้ไม่สนใจมัน  แล้วเดินออกมาคุยกับเพื่อนนอกห้องตรงระเบียงคับ  ไอ้เพื่อนมันก็รู้มันก็ไม่ถามอะไร  ไอ้แฮนสิคับมันคงเริ่มรู้แล้วแหละเพราะมันรู้นิสัยผมดี มันก็ยอมตลอด  ครั้งนี้ก็เหมือนกันมันทำตีหน้าเศร้า (แบบมันจะให้ผมยิ้มน่ะมันพยายามทำหน้าให้ตลกสุดขีดความสามารถของมัน) แต่เมื่อกี้เหมือนมันเศร้าจริงเลยอ่ะมากด้วย คงคิดไปเอง  แล้วก็ถามว่า            
              “โกรธไรอ่ะ”  ผมก็จะหลุดยิ้มนะแต่ก็ห้ามไว้ได้ พยายามไม่มองหน้ามัน
              “เปล่า”  ผมปฏิเสธ หันหลังให้มัน
              “เปล่า..แล้วทำไมหน้างอ ไม่พูดไม่จา”  มันถาม
              “ก็หน้าเป็นอย่างเนี้ยจะทำไม ไม่ต้องห่วงกรอกทำอะไรผิดล่ะกรูถึงจะต้องโกรธน่ะ” ผมพูดน้ำเสียงประชด
              “โห..ขอโทษกรูมีธุระนิ” มันสำนึกคับ
              “ก็ไปทำดิ  มาอยู่นี่ทำไม เดี๋ยวไม่เสร็จหรอก” ผมบอก
              “ก็ธุระกรูอยู่ตรงนี้อ่ะ  ดีกันนะ” มันยื่นนิ้วก้อยมาให้
              “ไม่  ก็ไม่ได้โกรธ” ผมยังโอ้เอ้อยู่
       “นี่ ยังไม่ได้อ่านการ์ดเหรอ” มันพูดทำหน้าเศร้า
       “การ์ดอะไร....ไม่รู้ว้ย” ผมหันไปมองมันแว้บนึง มันทำหน้าเศร้ามากอ่ะเลยนึกสงสารมันแต่คิดไม่ออกอ่ะการ์ดอไรวะจะเล่นอะไรอีกเนี่ย “หรือว่า....” ผมทำหน้าตกใจเมื่อนึกได้วิ่งเข้าไปที่ช่อดอกไม้ยกขึ้นมาดู  “อ๊ะ..”  มีการ์ดจริงๆด้วย(มันเอาไว้ซะมิดเชียวกลัวใครเอาไงวะ) ผมเปิดอ่านการ์ดนั้น  มีข้อความว่า
   “เหม่อมองบนฟ้าไกล
   จ้องมองด้วยความสงสัย
   ว่าใครกันนะใคร
   ที่ทำให้เธอเดินหลงทางมาเจอกับฉัน
      *มีคนเป็นล้านคน
      ช่างไร้เหตุผลจริงๆที่เราเจอกัน
      จากเป็นคนไม่เชื่ออะไร
      สุดท้ายก็ได้แต่ถามตัวเองซ้ำๆ
**ตกลงคือพรหมลิขิตใช่ไหม
ที่เขียนมาเป็นอย่างนั้น
   ตกลงให้เรารักกันใช่ไหม
   อย่างนั้นขอได้ไหม
   โปรดอย่าทำให้เราพลัดพราก
   ให้เรารักกันเนิ่นนานถึงจนวันตาย
   โอ้..โอ..ฉันขอได้ไหม..
    เมื่อก่อนลมหายใจ
    ก็คิดว่าเป็นของฉัน
    แต่พอได้พบเธอ
    ก็รู้จริงๆลมหายใจคือเธอเท่านั้น
   ซ้ำ    * , **
   คนมีอีกตั้งล้านคน
   ไม่มีเหตุผลที่เธอต้องเลือกฉัน
จากเป็นคนไม่เชื่ออะไร
   สุดท้ายก็ได้แต่ถามตัวเองอีกครั้ง
   ซ้ำ   **
         พรหมลิขิต (BIG ASS)
ไอ้ปุ้ย กรูบอกมรึงแล้วนะทั้งหมดในเพลงน่ะ
ถ้ามรึงได้อ่านแล้ว เวลาเจอกู  แกแสดงความรู้สึกออกมาเลยนะ
ไม่ว่ามันจะเป็นยังไงกูจะถือว่าแสดงบอกกูทางสีหน้าท่าทางนะโว้ย
   รักมรึงมาก.......    จาก..กรูเอง”
            พออ่านแล้ว น้ำตาเกือบไหล  แต่ห้ามไว้ (อาย) ผมยิ้มออกมาแบบแก้มปริมากที่สุดเท่าที่เคยยิ้ม(ให้มัน)มาเลย แต่ไม่ให้มันเห็น  ต้องแกล้งทำฟอร์มก่อนจะได้ไม่เสียฟอร์ม  แล้วทำหน้าบึ้งหันกลับมาหามัน  มันจ๋อยคับ
             “ล้อเล่น..ขอโทษ....ไม่โกรธนะ....ดีกันนะ” ผมพูดพร้อมยื่นนิ้วก้อยไปให้
“ฮ่ะ....ฮ่ะ....” มันหัวเราะแล้วยื่นนิ้วก้อยมาเกี่ยวกันไว้ แล้วมันก็ดึงมือผมลุกขึ้นแต่ผมนึกอะไรขึ้นได้ก็เดินไปที่โต๊ะเรียนหยิบกลองของขวัญกับกุหลาบสีชมพู(มันชอบ) 1ดอกมาให้มัน แต่ยังไม่ให้มันเห็นใส่ถุงเอาไว้มันพาผมเดินไปที่สวนหลังโรงเรียนมันเป็นสวนที่มีต้นไม้ต้นใหญ่มากๆอยู่แล้วก็มีโต๊ะไม้หินอ่อนให้นั่งวลาจาอ่านหนังสือหรือมานั่งเล่นอ่ะคับตอนนี้ไม่ค่อยมีใครเข้ามาเพราะมันเริ่มเรียนในคาบบ่ายแล้ว (ผมกับมันโดเรียนซะงั้น)มันดึงมือของผมเข้าไปหามันแล้ววางกล่องของขวัญกล่องเล็กเท่าฝ่ามือลงบนมือแล้วบอกให้แกะ  ผมกำลังจะแกะแต่นึกได้เลยยื่นถุงที่ถือในมือให้มัน แล้วให้แกะพร้อมกัน

sand

น่าสนใจดีครับ

Ifoot-ballZ

ไมตอนเรียนไม่เห็นมีคนมาชอบเ้ามั่งเลยอ่ะ

kengee

ขอบคุนนะคับ ^________^

pongsakron01

ขอบคุณครับ

methach

ขอบคุณมากครับ

Alone-Heart

ขออ่านหน่อยนะคับ^^"

dung

ขอบคุณครับผม

N_neno

ขอบคุณคร้าบ

Klong

ขอบคุนครับ

gigusa

ขอบคุนมากครับ

imanaji

ขอบคุณครับ

Kenkenk

ขอบคุณครับ

davil008za

ขอบคุณมากๆๆเลยคร้าบบบ

pun_pun

ขอบคุณครับ

cawee

ขอบคุนคราฟผม

spyhihi

อร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

4_NAY

หวานแหววเชียว