ของขวัญ 7 ปี <หนุ่ม IT กับ DJ สุดหล่อ>( 8 )

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับ และขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
“ก็พี่ไม่ยอมไง 1 เสียง”พี่นิคพูด
“แต่ ปอ ยอมใช่ไหม”พี่แหววพูดพร้อมให้ไปหาพี่ปอซึ่งพี่ปอก็พยักหน้ารับแต่โดยดี
“งั้นก็เหลือแต่พี่หมอแล้ว ที่จะเป็นคนชี้เป็นชี้ตาย เดี๋ยวแหววจัดการเองค่ะ”ว่าแล้วพี่แหววก็กดโทรศัพท์ “สวัสดีค่ะ พี่หมอใช่ไหมคะ นี่แหววพูดสายค่ะ พี่หมอตอนนี้ว่างไหมค่ะ ช่วยมาที่องค์การด่วนเลยนะคะ ค่ะอีกสิบนาทีเจอกันค่ะ”เป็นอันว่าทุกคนเข้าใจอีกสิบนาทีคนที่ชื่อพี่หมออะไรนั่นจะมาถึงตอนนี้ก็ได้แต่รอ
แต่ใจผมซิ มันไม่หยุดรอมันปั่นป่วน มันอึดอัด มันอยากระบาย ไม่ไหวแล้ว อะไรกันนักกันหนา “คนไม่รักษาสัญญา คนไม่มีความรับผิดชอบ
ตัวสร้างปัญหา คนผิดซุ่มซ่ามลอยนวล อะไรกัน วันนี้มันวันอะไรกันนะ ทำไมชีวิตผมถึงได้ยุ่งเหยิง ทำไมผมถึงเห็นแต่ด้านเสียของตัวเอง”
ผมคิดพลางวิ่งไปที่ห้องน้ำหลังองค์การเพื่อหาที่ระบาย เพราะตอนนี้น้ำอุ่นๆในตาผมมันเริ่มไหลออกมาแล้ว
บทที่สี่ --- ฟ้าหลังฝน
ฮื้อ........ฮื.........อ...............ฮึกๆ...............
เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่แล้วไม่รู้ รู้แต่ว่าตอนนี้ผมร้องไห้ออกมาจนแทบไม่มีน้ำตาหลงเหลืออยู่ ที่เหลืออยู่ก็เป็นเพียงดวงตาสีแดงที่บอบช้ำและเสียงสะอื้นที่ผมพยายามอั้นมันเอาไว้
ก๊อก ๆ “เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” เสียงเคาะประตูห้องน้ำ ห้องที่ผมอยู่ ดังขึ้น พร้อมคำถามที่พูดด้วยเสียงดูสุขุมนุ่มลึกแบบสุภาพบุรุษสุดๆ
ผมไม่ตอบ ได้แต่ปาดน้ำตา แล้วหายใจเข้าลึกๆยาวๆสองสามทีก่อนเปิดประตู
...แอ๊ด...เสียงผมเปิดประตูออกอย่างช้าๆ แล้วผมก็เจอเจ้าของเสียงคำถามนั้น เจ้าของเสียงนั่นเป็นชายหนุ่มสุภาพบุรุษ ที่หล่อเหลาเอาการ ใส่แว่น สูง ขาว ตี๋ มีลักยิ้ม ทุกอย่างดูลงตัวไปหมด ไม่ว่าจะมองท่าไหนมุนไหน ทั้งบุคลิกหน้าตา ไม่มีที่ติ เหมือนเป็นพระเอกการ์ตูนญี่ปุ่นที่หลุดออกมายังไงอย่างนั้นเลย แต่เสื้อผ้าของเขา ทำไมดูเปียกๆล่ะ
“ไม่มีอะไรครับ” ผมตอบกลับไปพร้อมพยามยามทำให้เสียงให้เป็นปกติ
“เอ๊ะ แต่ทำไมตาแดงๆครับ”พ่อหนุ่มการ์ตูนญี่ปุ่นรูปหล่อถามผม พลางทำท่าขมวดคิ้วสงสัย (ยิ่งดูดีอ่ะ)
(เอาไงดีว่ะ บอกว่าร้องไห้ก็ขายหน้าแย่ดิ่ จะใช้มุกว่าฝุ่นเข้าตาคงตลกไปมั้ง เอางี้ดีกว่า---ผมคิด)
“พอดีผมล้างแรงไปหน่อย นิ้วเลยไปจิ้มถูกตาครับ” ไหลไปได้นะเรา
“ไหนขอดูหน่อยนะครับ” พ่อหนุ่มการ์ตูนญี่ปุ่นรูปหล่อไม่พูดเปล่า ขยับตัวเข้ามาใกล้ ทำให้ผมได้กลิ่นของน้ำหอมอ่อนๆที่ติดตัวเขา เขาใช้มือซ้ายจับคางผมให้เงยหน้าขึ้น มือขวามาจับที่ระหว่างเปลือกตาของผมแล้วขยายขึ้น
“ใส่คอนเทคเลนส์ด้วยเหรอ”เขาถามขึ้น
“ครับ สายตาสั้น” ผมตอบด้วยเสียงที่ยังเครือๆอยู่
“นอกจากจะสั้นแล้ว ดูท่าจะแพ้แสงด้วยใช่ไหม สงสัยคงเรียนหรือทำงานเกี่ยวกับคอม”เขาพูดต่อ
“ครับ” ผมตอบรับ
“เป็นน้องใหม่เหรอ”เขาถามผมอีก แล้วก็เอามืออันนุ่มๆ ออกจากตาและคางของผม
“ครับ”ผมตอบรับ (กูจะตอบอย่างอื่นเป็นไหมเนี๊ยะ นอกจาก ครับ)
“เอาอย่างนี้แล้วกัน เดี๋ยวเราตามพี่มา พี่จะพาไปล้างตา รู้ไหมนิ้วคนเราสกปรกที่สุดเลย มีเชื้อโรคเยอะมาก ถ้าไม่ล้างตา เดี๋ยวตาอักเสบติดเชื้อขึ้นมาจะรักษายาก”เขาบอกผมพร้อมอธิบายให้เหตุผล
ครับ เอ๊ย! ไม่เป็นไรครับ”ผมปฏิเสธออกไป (ก็นิ้วมันไม่ได้จิ้มตาจริงๆนี่หว่า)
“นึกว่าพูดเป็นแต่คำว่า ครับ เอาเถอะไม่เป็นไร ไม่ต้องเกรงใจ ว่าแต่เราชื่ออะไร”เขาถามผมแอบกัดไปในตัว
“ครับ เอ๊ย! ไม่ใช่ๆ ผม เอ ครับ”(เป็นอะไรไปว่ะเนี๊ยะ กลัวเขาไม่รู้ว่าเป็นผู้ชายหรือไงพูดแต่ครับ ครับ อยู่ได้ ผมรำคาญตัวเองในใจ)
ฮึ ๆ เสียงหัวเราะในลำคอดังออกมาเบาๆ พร้อมรอยยิ้มบางที่มุมปากของเขาก่อนที่จะเรียกชื่อผม “น้องเอ พี่ชื่อ พี่ทีครับ” ว่าแล้วเขาก็จับมือผม แล้วเดินนำออกมาจากห้องน้ำ
“หยุดซักที นึกว่าจะตกไม่ยอมหยุดซะแล้ว”พี่ทีพูดขึ้นมาลอยๆ พร้อมเงยหน้ามองไปที่ท้องฟ้า
(ฝนตกตอนไหนหว่า ทำไมเราไม่เห็นรู้เรื่อง เราเข้าไปร้องไห้นานขนาดนั้นเลยเหรอ ที่เสื้อผ้าพี่เขาเปียกหน่อยๆก็คงตากฝนซินะ---ผมคิดในใจ)
“น้องเอว่าไหมครับ ฟ้าหลังฝนสวยงามเสมอเลยนะครับ” พี่ทีพูดพร้อมกับก้มหน้ามามองผม (แต่ยังจับมือผมอยู่นะ ไม่ยอมปล่อย)
ผมเงยหน้ามองฟ้าตามพี่เขาบอก บรรยากาศท้องฟ้ายามเย็นหลังฝนตก ช่างงดงามอะไรอย่างนี้ เมฆฝนที่คล้ำดำทมิฬกำลังสลายตัวไป พอให้เห็นแสงสีส้มอ่อนๆของดวงอาทิตย์ที่กำลังจะตกดิน เหล่าฝูงนกเริ่มบินกลับรังดูท่าทางมือความสุขเหลือเกิน เห็นแล้วน่าอิฉา แล้วเมื่อไหร่เมฆฝนปัญหาต่างๆที่มารุมเร้าจะหายไปจากใจซักที ผมคิดพลางยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู ทำให้พี่ทีต้องปล่อยมือผม หน้าปัดบอกเวลา 18.10 น. อะไรกัน เราใช้เวลาร้องไห้อยู่ในห้องน้ำเกือบ 20 นาทีเลยเหรอ ผมเดินตามพี่ทีมาเรื่อยๆ พี่ทีทำท่าจะเดินเข้าไปในองค์การ ผมเลยหยุดชะงัก
“พี่ครับ ขอบคุณมากครับ แต่เพื่อนผมคอยอยู่...ทาง........”ตอนนี้หน้าองค์การ ที่เคยมีเหล่าผู้คนมาเข้าแถวยาวเหยียด กลับดูโล่งไม่มีคน แม้แต่พวกเพื่อนๆของผมก็ไม่อยู่ (สงสัยตอนฝนตกคงกลับกันหมดแล้ว -- - ผมคิดในใจ)
“ไหนล่ะเพื่อนเรา ไม่เห็นมีใครเลย”พี่ทีพูดพร้อมมองตามผม “เอาน่าไม่ต้องเกรงใจพี่หรอก เข้ามาก่อนซิ”ไม่พูดเฉย จับมือผมเดินเข้าไปในองค์การเลย
“สวัสดีค่ะพี่หมอที ไหนบอกว่า 10 นาทีไงคะ นี้มันจะครึ่งชั่วโมงไปแล้ว เอาเถอะค่ะๆ ไม่เป็นไร มาช้ายังดีกว่าไม่มา อ้าว แล้วใครคะนั่น”พี่แหววทักทายพี่ที
“สวัสดีแหวว เรียกพี่ทีเฉยๆก็ได้ ที่จริงพี่มาถึงนานแล้วนะ พอดีไปจอดรถที่หลังองค์การ กำลังเดินมาฝนเจ้ากรรมก็ดันตกลง พี่เลยวิ่งไปหลบฝนที่ในห้องน้ำก่อน พอฝนหยุดถึงออกมานี่ไง”พี่ทีบอกเหตุผล แต่พี่แหววยังส่งสายตามองแบบ งง มาที่ผม พี่แหววยังคงเห็นผมไม่ถนัดเพราะพี่ทียืนบัง ไม่งั้นพี่แหววแกคงจำผมได้
“ส่วนนี่ น้องเอ เจอกันในห้องน้ำ น้องเขาล้างหน้าแล้วบังเอิญนิ้วไปจิ้มตาน่ะ พี่กลัวว่าจะติดเชื้อที่ดวงตา เลยกะว่าจะพามาล้างตาอ่ะ เดี๋ยวแหววช่วยดูในตู้ยาขององค์การทีนะ ว่ามียาล้างตาหรือเปล่า”พี่ทีพูดพร้อมขยับตัวออกและปล่อยมือผม
“อ๋อ ๆ....ๆ น้องคนนี้ นี่เอง” พี่แหววร้องขึ้นมา ทำให้ทุกคนหันมามองผม
“นายอีกแล้ว เหรอเนี๊ยะ”เสียงพี่นิคที่หันมามองด้วยหาง ทุกคนเงียบ ตอนนี้พี่ที งง กับเหตุการณ์ตรงหน้า
แล้วพี่แหววก็ทำลายความเงียบขึ้น “พี่หมอทีไปปรึกษาหารือ กับพี่นิค พี่ริช ปอในห้องประชุมเถอะค่ะ ส่วนเรื่องยาแหววจัดการเอง
“เออ...ใช่ เรียกพี่มาด่วน มีอะไร”พี่ทีทำทางถาม
“เข้าไปคุยกันเดี๋ยวก็รู้เองค่ะ น้องนั่งคอยตรงนี้ก่อนนะคะ” พี่แหววบอก แล้วเดินไปที่ตู้ยา ผมนั่งคอยที่โซฟาชุดรับแขกขององค์การ พี่ทีเดินเข้าไปในห้องประชุมพร้อมพี่นิค พี่ริช และพี่ปอ
“นี่คะ น้ำยาล้างตา มาพี่ล้างให้”พี่แหววพร้อมทำท่าจะมาจับตาผม
“ไม่เป็นไรครับๆ ผมทำเองได้”ผมรีบคว้าน้ำยาล้างตามาทำเอง
“น้องอยู่วิทย์คอมปี1ใช่ป่าว ชอบคอมเหรอจ๊ะ เห็นเก่งมากเลย แก้โปรแกรมได้ด้วย แต่เรื่องเมื่อวานพี่ว่ามันคงเป็นที่เครื่องมากกว่า เครื่องนี้ใช้มานานหลายรุ่นแล้ว น้องเองก็อย่าไปคิดอะไรมากล่ะ พี่นิคเขาก็พูดไปอย่างนั้นแหละ พี่นิคเขาเป็นคนที่จริงจังค่อนข้างซีเรียส แต่ที่จริง ใจดีมากๆเลยนะ สอนเทคนิคการจัดเสียงตามสายในมหาลัยแล้วก็อะไรหลายๆอย่างให้พี่ด้วย” พี่แหววชวนผมคุยแก้เหงา
“ครับ” ผมตอบรับคำเดียว แต่ทำไมผมถึงขมที่คอจัง สงสัยเพราะยาล้างตาแน่ๆ มันคงซึมเข้าทางรูน้ำตาแล้วไหลลงมาที่คอ นี่แหละมั้ง ปาบกรรมของคนโกหก ว่านิ้วจิ้มตา เลยต้องขมคอตัวเอง
“เออ.......แล้วน้องชื่ออะไร คุยตั้งนานยังไม่รู้จักชื่อเลย พี่ชื่อแหวว มนุษย์ไทยปี 2 จ๊ะ”
“ผม เอ ครับ”
“น้องเอ ชื่อน่ารักสมหน้าตาเลย แล้วเอไม่สนใจทำงานองค์การเหรอจ๊ะ เก่งคอมอย่างนี้ พวกพี่ต้องการพอดี หรือจะมาอยู่ฝ่ายประชาสัมพันธ์กับพี่ก็ได้นะ” พี่แหววเอ่ยชวน
ไม่ทันที่ผมจะตอบ ประตูห้องประชุมเล็กก็ถูกเปิดออก “ผลออกมาเป็นยังไงบ้างคะ หมู่หรือจ่าเอ่ย”
“ก็ตามนั้น”พี่ปอพูด
“ตามนั้น ตามไหนล่ะ ใครเขาจะรู้เรื่อง คุยกันอยู่สี่คน” พี่แหววออกวีนหน่อยๆ
“ก็สรุปว่าองค์การจะรับบริจาคเพียงครึ่งเดียว ส่วนอีกครึ่งจะใช้งบขององค์การเอง แหววช่วยติดต่อเหรัญญิกทำเรื่องรับเข้าแล้วเบิกจ่ายทีนะ”พี่ทีอธิบาย “ค่ะพี่หมอที”
“แต่นั่นไม่ใช่เรื่องสำคัญ เรื่องสำคัญอยู่ที่ว่าข้อมูลทั้งหมดหายไป ที่ประชุมสรุปว่าใครเป็นทำคนนั้นต้องรับผิดชอบ โดยการทำให้ข้อมูลมีกลับมาเหมือนเดิม”เสียงพี่นิคพูด ดูขึงขังจริงจัง
พี่แหววกับผมมองไปทางต้นเสียง พี่ริชกับพี่ปอ แบมือสองข้างแล้วส่ายหัว พี่หมอทีเองก็ทำหน้า งงๆประมาณว่าเรื่องนี้ไม่ได้พูดในทีประชุมนี่หว่า
“ครับ ผมทำได้”ผมเอ่ยปากออกมาเพื่อให้เรื่องมันจบๆซักที
“นิค ช่วยกันทำก็ได้นี่ คนในองค์การมีตั้งเยอะ”พี่หมอทีพูด
“ใช่ๆ แหววช่วยเอง”พี่แหววเสริม
“ไม่ได้ กล้าเสนอตัวทำ ก็ต้องกล้าเสนอตัวรับด้วยซิ ถึงจะสมศักดิ์ศรีลูกเจ้าพ่อมอดินแดง”เสียงพี่นิคเข้มมาก
“ไม่รู้โว้ย ยุ่งฉิบหาย จัดการกันเองก็แล้วกัน อยากได้เท่าไหร่รูดไปเลย ไอ้ปอสองทุ่มแดกเหล้าร้านเดิม ไอ้นิค มึงเคลียร์ให้เสร็จแล้วตามมานะ ตอนนี้กูขอไปเตะบอลก่อน” พิ่ริชพูดพร้อมยื่นบัตรให้พี่แหวว แล้วหันไปบอกพี่ปอพี่นิค ก่อนเดินออกไป พี่ปอพยักหน้ารับโดยมีพี่แหววค้อนให้ทีหนึ่ง

“กูไปไม่ได้ วันนี้กูติดจัดรายการ”พี่นิคตะโกนตามหลังพี่ริช
“เออๆ เรื่องของมึง”พี่ริชตะโกนตอบกลับมาก่อนที่จะขี่เวสป้าสีส้มออกไป
“ไอ้นี่ มีรถโก้ๆให้ขับ บ่ขับ ขี่มอเตอร์ไซค์ฮ่างๆ บ่เข้าใจมันเลย”พี่ปอบ่นตามท้าย (ฮ่าง เป็นภาษาอีสานแปลว่า เก่าๆพังๆ)

kengee

ขอบคุนนะคับ ^________^{:4_102:}{:4_76:}

pongsakron01

ขอบคุณครับ

abcdefghij

ทุกคนเงียบ “แสดงว่าทุกคนทำเสร็จเรามาเริ่มกันเลย คนแรกใครดี”อาจารย์ยังคงพูดต่อ ผมยกมือขึ้น
“เชิญจ๊ะ” ทุกคนหันมามองผมตามน้ำเสียงของอาจารย์
“คือ.เอ่อ....คือ...ไม่ใช่ครับ ผมจะบอกว่า ผม....ลืมงานไว้ที่หอครับ”ผมพูดออกไป
“อะไรน๊ะ”อาจารย์เน้นเสียงสูง ก่อนที่จะเทศนาชุดใหญ่ให้ผม(กับเพื่อนในห้องฟัง)
“นี่เธอ เพิ่งเริ่มเรียนไม่ทันได้ถึงสองอาทิตย์ก็ออกลายซะแล้ว งานของฉันถึงกำหนดส่งต้องส่ง
เนื้อหาถูกซ่อนไว้

ไม่มีข้ออ้างอะไรทั้งนั้น เข้าใจไหม คนที่ไม่ตรงต่อเวลาน่ะ เขาเรียกว่าคนไม่มีความรับผิดชอบ
เพราะบ้านเมืองของเรา มีคนที่ขาดความรับผิดชอบนี้แหละ สังคมถึงได้แย่อย่างทุกวันนี้ไง ............(อีกล้านแปด)” สรุปชั่วโมงนั้นผมโดนว่าเต็มๆไปคนเดียวเกือบ 20 นาที ทำให้เพื่อนในห้องพลอยเซ็งไปด้วยเลย แต่นั่นไม่ใช่จุดที่ผมแคร์ ผมแคร์กับคำว่า “คนไม่มีความรับผิดชอบ” มากกว่า
ภาพแววตาเศร้าที่เคล้าน้ำตาของหนึ่งกับเสียงที่ว่า “คนไม่รักษาสัญญา” และเสียงของอาจารย์ที่เพิ่งพูดจบไป “คนไม่มีความรับผิดชอบ” มันดังก้องวนเวียนมาหลอกหลอนผม จนผมไม่มีสมาธิที่จะดูแล้วคอมเมนต์การสร้างโฮมเพจส่วนตัวของเพื่อนคนอื่นเลย
“สำหรับชั่วโมงหน้า คือวันพรุ่งนี้ตอนบ่ายโมง ชั้นจะให้โอกาสคนที่ไม่มีความรับผิดชอบแล้วอ้างว่า ลืมไว้ที่หอ ได้มานำเสนอ แต่มีข้อแม้ว่านอกจากโฮมเพจส่วนตัวแล้ว ต้องทำโฮมเพจเรื่องคุณธรรมความรับผิดชอบและการตรงต่อเวลามาด้วย หวังว่าคงเข้าใจ แล้วเจอกัน สวัสดีจ๊ะ”
นั่นคือประโยคกล่าวลาและสั่งงานผมไปในตัว
“เอ เราช่วยทำก็ได้นะ”ปูเป้รีบหันมาขันอาสา หลังจากที่อาจารย์ออกจากห้อง
“ไม่เป็นไร ขอบใจมาก”ผมตอบออกไปด้วยน้ำเสียงอันเบา
“วันนี้ไม่มีเรียนแล้ว เป้ไปอบไอน้ำกันม้า...” ทรายเอ่ยชวน
“ไม่หรอก ไว้วันหน้านะ เดี๋ยวเราต้องไปองค์การ กลัวกลับมาไม่ทัน”ปูเป้กล่าวตอบ
“ไปทำ มั๊ยเหรอ”บอยถาม
“ก็จะไปลงชื่อไง เมื่อวานลงไปแล้วแต่คอมมีปัญหาวันนี้เขาเลยนัดให้ไปลงใหม่ตอนสี่โมงเย็น”ปูเป้ตอบ
(เออ...เราก็นัดเพื่อนไว้นี่หว่า แต่วันนี้เจอแต่เรื่องยุ่งๆ ไม่ไปดีกว่า อยากกลับหอแล้ว กลับหอก็ไปเจอหนึ่งอีกซิ จะไปไหนดีว่ะ---ผมคิดในใจ)
“ตั้งสี่โมงเย็น นี่มันเพิ่งบ่ายสามเองนะ ทันน่า”ทรายพยายามชวนต่อ
“เอาอย่างนี้ทรายไปองค์การกับเราก่อน แล้วเราจะไปอบไอน้ำกับทราย ตกลงไหม”ปูเป้ต่อรอง
“ยังไงก็ได้” คำพูดเดิมๆสไตล์ของทราย
“บอยไม่ไปด้วยกันเหรอ หล่อๆอย่างบอย ถ้าเข้าองค์การนะ ได้เป็นพรีเซ็นเตอร์ประชาสัมพันธ์หลายงานแน่เลย ดีไม่ดี อาจได้เป็นพรีเซ็นเตอร์คู่กับเราก็ได้นะ” ทรายพูดชวนบอย
บอยก็พยักหน้าเห็นดีเห็นงามไปกับทรายด้วย “แล้วปอนด์ ไปด้วยมั๊ย”บอยชวน
“ไม่.... จะไปเล่นเกม”ปอนด์พูดแล้วก็เดินออกไป
“เอ ล่ะ ไปด้วยกันนะ”ปูเป้หันมาชวนผม
“ก็ได้ พอดีเรานัดเพื่อนไว้เหมือนกัน” ผมตอบแบบขอไปที แต่ในใจยังคิดมากเรื่อง “คนไม่รักษาสัญญา” “คนไม่มีความรับผิดชอบอยู่”
ปี๊ด.....................! เอี๊ยด...!
เสียงนกหวีดทำให้ผมตกใจและเรียกสติผมกลับคืนมาจากภวังค์ความคิดที่ว่าคนไม่มีความรับผิดชอบ คนไม่รักษาสัญญา พร้อมกับเห็นตำรวจโบกมาที่ผม อ้าว แล้วผมมาทำอะไรที่กลางสี่แยกล่ะเนี๊ยะ
“ขอดูใบขับขี่ กับบัตรนักศึกษาหน่อย เมาหรือเปล่า ทำไมขับรถผ่าไปแดง เกือบโดนชนแล้วเห็นไหม” คุณตำรวจพูดกับผม (จะโดนชนเพราะเสียงนกหวีดนั่นและ ทำให้ผมตกใจหยุดกลางสี่แยกเลย)
“ครับ ๆ ไม่เมาครับ”แล้วผมก็เอาบัตรให้เขาดู
“เอ เป็นอะไร ทำไมถึงผ่าไฟแดง” ปูเป้ถาม หลังจากลงจากมอไซค์ที่ขับตามๆกันมา (แต่พวกนั้นหยุดที่ไฟแดง ไม่ผ่าเหมือนผมนี่)
“เอ เป็นเอามากนะเนี๊ยะ”ทรายพูดขึ้น
“นึกว่าจะได้ไปเที่ยวชลบุรีซะแล้ว”บอยแซว (หมายถึง ถ้าผมตายก็จะได้ไปงานศพที่ชลบุรีครับ---ดูเพื่อนผมซิ)
“นี่เดี๋ยวไปเสียค่าปรับด้วยนะ แล้วจะยึดบัตรนึกศึกษาส่งไปทางคณะ เพื่อตัดคะแนนพฤติกรรม”คุณตำรวจกล่าว
ผมได้ยินใบ้รับประทานครับ แต่คนที่โวยวายแทนผมคือ ทรายกับปูเป้ครับ
“คุณตำรวจขา ถึงกับยึดบัตรนักศึกษา แล้วส่งไปที่คณะเพื่อตัดคณะกันเลยเหรอคะ”ปูเป้ถาม
“เสียค่าปรับก็พอแล้วมั้งคะ นะคะ เห็นแก่พวกเราเด็กใหม่เถอะค่ะ” ทรายชวนอ้อน
“เด็กใหม่นั่นแหละตัวสร้างปัญหาต้องเข้มงวด วันปฐมนิเทศเขาก็แจ้งให้ฟังแล้วว่าถ้าถูกจับในมหาลัย จะมีการยึดบัตรแล้วส่งไปที่คณะเพื่อตัดคะแนนความประพฤติ ไม่ได้เข้าปฐมนิเทศหรือยัง หรือว่านั่งหลับ”
คุณตำรวจอธิบาย (จริงๆด้วยผมนั่งหลับครับ)
(ตัวสร้างปัญหา ........คนไม่มีความรับผิดชอบ............คนไม่รักษาสัญญา มันอะไรกันนี่ มันก้องอยู่ในหัวผม ผมรู้สึกอึดอัด จุกที่ลำคอ มึนหัวไปหมดแล้ว)
“แต่เพื่อนผมเพิ่งครั้งแรกเองนะครับ” บอยช่วยพูด
“สำเหนียงอย่างนี้มาจากสุพรรณป่าวนิ่” ตำรวจถาม
“ใช่ครับ ผมคนเลือดสุพรรณครับ” บอยพูดเน้นให้เหน่อกว่าเก่า
“บ้านเดียวกับเมียน้าเลย อยู่ที่ไหนล่ะ”คุณตำรวจ
“สามชุกครับ”ครั้งนี้บอยเหน่อแบบสุดๆ
“อ้าว ไปๆมาๆเจอคนกันเอง.................”คุณตำรวจคุยกับบอยอยู่นานสองนาน ก็ได้ความว่าบอยก็รู้จักเมียของคุณตำรวจ
คุณตำรวจก็รู้พ่อของบอย
“อย่าลืมไปเสียค่าปรับนะ นี่บัตรนักศึกษาเอาคืนไป”คุณตำรวจพูดพร้อมส่งบัตรมาให้ผม
ผมยกมือไหว้พร้อมบอกว่า “ขอบคุณครับ” ด้วยน้ำเสียงที่เบาแทบหมดแรง (วันนี้มันซวยอะไรว่ะมีแต่เรื่องยุ่งๆเข้ามา)
“ขอบคุณค่ะ ขอบคุณครับ เลือดสุพรรณไปด้วยกันมาด้วยกันครับ” ปู้เป้ ทราย และบอยพูดขอบคุณ
“ที่จริงในมอเรานี้ ไม่มีตำรวจมาจับไม่ใช่เหรอ วันนี้ทำไมถึงมีได้ล่ะ”ปูเป้ตั้งข้อสันนิษฐาน
“นั่นดิ่ แปลก บางวันไม่ใส่หมวก รถจะชนกันตาย ยังไม่เห็นตำรวจเลย มีแต่รปภ.
แต่วันนี้รอดได้เพราะบอยเลยจริงๆ”ทรายกล่าวชื่นชมบอยอย่างออกหน้าออกตา บอยก็ยิ้มอย่างภูมิใจ
“ยังไง เราก็ขอบใจ ที่ช่วยเรา”ผมบอกกับเพื่อนๆ
กว่าจะอ้อนวอนคุณตำรวจและไปเสียค่าปรับก็เกือบห้าโมงเย็นแล้ว เราทั้งสี่คนมาถึงองค์การ ซึ่งเป็นสำนักงานที่ไม่ใหญ่มากนัก แต่คนเยอะแยะไปหมด
“แล้วจะได้ไปอบไอน้ำ ไหมเนี๊ยะ คนเยอะขนาดนี้ หกโมงไม่รู้จะเสร็จหรือเปล่า”ทรายบ่นออกมา
“เอาน่าๆ เดี๋ยวเราพาไปวันอื่นก็ได้”ปูเป้รีบบอกก่อนที่ทรายจะบ่นอะไรอีก
“ไอ้เอ ทางนี้”เสียงไอ้เอ็กซ์ดังมาจากอีกฝากที่ผมยืนอยู่
“โห ครบแก็งค์เลย”ผมบ่นเบาๆ แบบไม่มีอารมณ์
“ใครอ่ะ เอ คนที่เรียกอ่ะ หล่อเน๊อะ”ทรายถามขึ้น บอยทำหน้าไม่ค่อยพอใจที่จะมีคนมาแข่งความหล่อ
“อ๋อ เพื่อนที่โรงเรียนเก่านะ นัดกันไว้” ผมตอบแบบไร้อารมณ์ แล้วพวกนั้นก็เดินมาถึงพอดี
“สวัสดีครับผมอ๊อฟ เพื่อนเอ ครับจบ ม.6 มาด้วยกัน ไม่ทราบว่านายชื่ออะไรครับ”อ๊อฟแนะนำตัวพร้อมเจาะจงถามไปที่ไอ้บอย
ทุกคนทักทายกัน คุยกัน รู้สึกว่าเพื่อนทั้งสองกลุ่มของผมจะเข้ากันได้ง่ายมากๆ คุยถูกคอกันเป็นที่สนุกสนานเลยทีเดียว แต่ก็ดูเหมือนมีคู่ที่ไม่กินเส้นกันนะครับ ไอ้เอ็กซ์ ไอ้โจ้กับเจ้าบอยก็ที่จะแย่งกันหล่อ น้อยกับทราย ที่ทรายมองน้อยว่าไม่สมหญิง แต่น้ำดูเหมือนว่าจะชอบทรายมากเพราะอินเทรนด์สวยได้ใจ เธออยากเป็นอย่างนั้นบ้าง ป่านและปูเป้ก็ งง กับตัวเองที่หน้าตาลักษณะนิสัยอะไรหลายๆอย่างคล้ายคลึงกัน สำหรับอ๊อฟกับต้าร์เป็นที่ยอมรับของทุกคนครับ เพราะต้าร์ไม่ค่อยพูดเอาแต่ยิ้ม ส่วนอ๊อฟพูดทีไรทุกคนยิ้มทุกที ตัวผมน่ะเหรอ เวลานี้เหมือนเป็นส่วนเกินของกลุ่ม (ทั้งๆที่พวกมึงรู้จักกันได้เพราะกูนะ) แต่ก็ดี ผมไม่มีกะจิตกะใจจะพูดคุยอะไรตอนนี้มากนัก เพราะไอ้คำว่า “คนไม่รักษาสัญญา คนไม่มีความรับผิดชอบ ตัวสร้างปัญหา” มันยังอยู่ในหัวผมครับ
ผมเดินคิดอะไรเรื่อยเปื่อย ประตูองค์การ มาได้ไงเนี๊ยะ เมื่อกี้กูต่อแถวเพื่อลงชื่อกับเพื่อนๆนี่หว่า ว่าแล้วก็มองออกไปที่หางแถวที่เพื่อนยืนอยู่
ยังอีกยาวไกล
“นั่นไงตัวการจอมซุ่มซ่าม ทำผิดแล้วลอยนวลที่กำลังเราพูดถึงกันอยู่”มีเสียงหนึ่งดังขึ้น ไม่ใช่เสียงใคร ก็เสียงไอ้พี่นิค
นั้นแหละครับ สิ้นเสียงนั้นคนในองค์การสามสี่คนมองมาทางผม ผมก้มหน้าทันที
“อ้าวน้องคนเมื่อวานนี่ พี่นิค อย่าว่าน้องเขาแบบนั้นซิค่ะ น้องเขาช่วยเราเต็มทีแล้ว”เสียงพี่แหววดังขึ้น
“ช่วยทำให้พังซิไม่ว่า ตอนนี้งานยิ่งเร่งๆอยู่ด้วย คอมก็เหลือแค่ 4 ตัวเอง”พี่นิคบ่นต่อ
“ถ้าเฮามีอีกจั๋กเครื่องก็ดีเน๊อะ” เสียงสำเนียงอีสานดังออกมาจากพี่ผู้ชาย ที่มองก็รู้ว่าอยู่คณะเกษตรเพราะใส่ยูนิฟอร์มลงแปลงของคณะอยู่
“แหม ปอ ก็พูดเป็นนิยาย คอมไม่ได้เสกมานะ”พี่แหววทักขึ้น
“เดี๋ยวกูซื้อบริจาคให้ใหม่ยกชุด”เสียงพี่ผู้ชายที่ออกเซอร์ๆ ดิบๆ เถื่อนๆบอกกับเพื่อนในกลุ่ม
“จริงเหรอคะ พี่ริช สุดยอด เล็กริชไม่ ใหญ่ๆริชทำ”พี่แหววพูดแบบอาการดีใจมาก
“ไม่ได้ๆ อยู่ดีๆจะมาซื้อให้กันได้ยัง” พี่นิคแย้ง
“ก็กูบอกว่ากูบริจาค ไม่ได้ซื้อให้ เข้าใจ๊ กูเบื่อที่พวกมึงทำงานไม่เสร็จ กูไม่มีเพื่อนแดกเหล้า”พี่ริชตอบกลับ
“แม่น ไอ้ริชมันบริจาคเด่ะ นิค มันบ่ได้ให้เด่”พี่ปอสนับสนุน



“บริจาคกับให้ มันต่างกันตรงไหนใครทำพังคนนั้นต้องรับผิดชอบ”พี่นิคพูดพร้อมใช้หางตามองมาทางผมทำให้ทุกคนมองตามมาอีกรอบ ผมซึ่งได้แต่ยืนตัวแข็งทื่อเหมือนจะหมดแรง ไม่รู้จะเดิน จะก้าวจะทำยังไงต่อไป ก็ได้แต่ยืนเป็นตอไม้อยู่ตรงนั้น
“แต่พี่นิคคะ ตามระเบียบขององค์การ ถ้ามีการบริจาคสิ่งของให้องค์การจะต้องได้รับการยอมรับจาก 2ใน3 ของนายกและอุปนายกก่อนไม่ใช่เหรอคะ”พี่แหววท้วงขึ้น

Ifoot-ballZ

พี่นิคปากร้ายได้ใจเราไปเต็มๆ ฉิอิ..

body5

ขอบคุณครับ

solovematoom

สนุกๆๆๆๆ อ่านต่อ

jun2010

ขอบคุณครับผม

boommy

ขอบคุณครับผม

orrick

ขอบคุนนะคับ ^^

orrick

ขอบคุนนะคับ ^^

manza555

น่าฉงฉานเอจังเลย

soigiro

- ขอบคุณมากคับ

pkclub2146

ขอขอบคุณครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

wsdonin

ขอบคุณคับ เริ่มนุก

Klong

ขอบคุนครับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า อิอิ{:sm-32:}

littleprincegay

ขอบคุนครับผม

TawanIndy

ขอบคุณครับ