ของขวัญ 7 ปี <หนุ่ม IT กับ DJ สุดหล่อ>( 10 )

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับ และขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
“ไม่หรอก เรามาคิดๆดู เราเองก็ผิดว่าแต่เอเจอเรื่องยุ่งๆอะไรเหรอ”
“หนึ่งอย่ารู้เลย เรื่องไร้สาระอ่ะ กินเค้กต่อดีกว่า หนึ่ง แต่เรายังไม่หายข้องใจแค่เราหลงกัน แล้วเราไปกลับเพื่อนกลุ่มใหม่ ทำไมหนึ่งถึงต้องโกรธไม่พูดกับเรา ยังว่าเราเป็นคนไม่รักษาสัญญาอีก”ผมถามต่อด้วยความอยากรู้ (อยู่ดีไม่ว่าดีนะ หาเรื่องอีกแล้ว)
หนึ่งวางช้อนลงครั้งที่สอง “เอ บางคนก็มีอดีตที่ไม่ดีที่ไม่อยากให้คนอื่นรู้หรอกนะเอ อย่ารู้เลยแล้วกัน ที่เอยังไม่ยอมบอกเรื่องยุ่งๆของเอเลยอ่ะ”หนึ่งทำท่าอยากรู้เรื่องยุ่งๆของผม (จะบอกได้ไงเรื่องน่าอายขนาดนั้นช่างมันเถอะ ไหนๆก็แล้วไปแล้ว ไม่รู้ก็ได้ว่ะ – ผมคิดในใจ)
“แต่ เอ สัญญากับเราแล้วนะว่าจะอยู่เป็นเพื่อนกันตลอดไป ห้ามย้ายห้องหนีด้วย”หนึ่งพูดขึ้น
“คงไม่ได้หรอก เพราะว่าเภสัชเขาเรียน 5 ปี แต่เราเรียน 4 ปีก็จบแล้ว ถ้าให้อยู่เป็นเพื่อนหนึ่งเราก็ต้องเป็นพี่เปอร์ซิ” ประโยคแรกทำเอาหนึ่งหน้าเสีย แต่ประโยคต่อมาทำเอาหนึ่งยิ้มไม่หุบ ซึ่งนานทีหนึ่งจะยิ้มแบบนี้ ดูแล้วน่ารักดี (เปอร์ มาจากคำว่า ซุปเปอร์ ใช้เรียกพวกที่เรียนเกินระยะเวลาที่หลักสูตรกำหนด)
“แล้วนี่ทำไมยังไมอาบน้ำอีกแล้วจะห้าทุ่มแล้วนะ”หนึ่งเปลี่ยนเรื่อง
“อ๋อ ทำงานอยู่นะ”
“การบ้านเหรอ มีอะไรให้เราช่วยได้บ้างไหมล่ะ” หนึ่งเสนอตัว (ใช่การบ้านของยายเจ๊ ลืมสนิทเลย มัวแต่นั่งทำข้อมูลบ้าบออะไรก็ไม่รู้ -- ผมคิด)
“หนึ่ง หนึ่งคิดว่าความตรงต่อเวลากับความรับผิดชอบมันดียังไงอ่ะ”ผมถามขึ้น
“ถามอะไรเป็นเด็กๆน่า ก็..........................”หนึ่งอธิบายออกมาอย่างยาว กับคำถามเด็กๆของผม
ทำให้ผมได้ไอเดียอะไรใหม่ๆอีกหลายอย่างที่จะทำการบ้านโฮมเพจคุณธรรมส่งยายเจ๊นั่นแล้ว แต่ติดอยู่ตรงที่ตอนนี้ห้าทุ่ม งานองค์การต้องเสร็จก่อนเที่ยง โฮมเพจยายเจ๊ต้องนำเสนอบ่ายโมง จะทันไหมเนี๊ยะ
หนึ่งกินเค้กเสร็จก็เข้านอน ผมก็นั่งทำงานต่อไป เลิกทำข้อมูล ทำโฮมเพจก่อน ทำไปเรื่อยๆจนเสร็จเกือบตีสี่ กะว่าจะนอนพักซักหน่อย แต่เสียงที่บอกว่า “กล้าเสนอตัวทำ ต้องกล้าเสนอตัวรับด้วย
ใครทำต้องรับผิดชอบ คนอวดเก่งอย่างนาย น่าจะทำได้”มันทำให้ใจผมครุกรุ่น ไม่ได้ๆ เราจะมานอนตอนนี้ไม่ได้ พรุ่งนี้ไม่มีเรียนเช้าอยู่แล้ว กว่าจะถึงเที่ยงอีกตั้ง 8 ชั่วโมง ต้องเสร็จซิน่า ว่าแล้วผมก็นั่งทำงานต่อไป นานเท่าไหร่ไม่รู้ รู้อีกทีหนึ่งก็ตื่นขึ้นมาแล้ว
“เป็นไปได้ยังไง เอ ตื่นอาบน้ำแต่งตัวพร้อมไปเรียนแล้ว”หนึ่งทัก เพราะเห็นผมแต่งชุดนักศึกษาอยู่
“ตื่นกับผีอะไร ยังไม่ได้นอนเลย”ผมตอบไป
“อย่าบอกนะว่า ทำงานตั้งแต่เมื่อคืนนี้ น้ำก็ยังไม่ได้อาบ นอนก็ยังไม่ได้นอน”หนึ่งเดินเข้ามาดู ผมพยักหัวให้
“แล้วหนึ่งมีเรียนเช้าเหรอ”
“วันนี้มีเรียนสิบโมง”
“แล้วรีบตื่นมาทำไม นี่เพิ่งเจ็ดโมงเอง”ผมถามอย่างประหลาดใจ
“ก็เรานอนตื่นสายไม่เป็นอ่ะ เจ็ดโมงนี่ก็สายมากแล้วสำหรับเรา”หนึ่งตอบ (ผมคิดในใจ—ไอ้หนึ่งมึงจะดีไปถึงไหน)
“เดี๋ยวเราจะอาบน้ำแล้วไปหาอะไรกิน ไปด้วยกันไหม เห็นบอกว่ายังไม่ได้กินข้าวตั้งแต่เมื่อคืนไม่ใช่เหรอ”หนึ่งชวน
“ไม่อ่ะ เสียเวลาทำงาน” โห........ผมตอบซะดูดี
“เอาอะไรหรือเปล่า เดี๋ยวซื้อขึ้นมาฝาก”
“ขอกาแฟ ม็อคค่าปั่นแก้วแล้วกัน”
ในที่สุดก็เสร็จจนได้ เกือบสิบเอ็ดโมง หนึ่งออกไปเรียนแล้ว หลังจากเอาม็อคค่าปั่นขึ้นมาให้ผม ปวดตาจังเลย ก็แน่ละซิเล่นอยู่หน้าจอคอมทั้งคืนทั้งวัน แถมยังไม่ได้ถอดคอนเทคเลนส์ออกเลย วันนี้ใส่แว่นไปเรียนแล้วกัน ว่าแล้วผมก็ไปอาบน้ำ แล้วไปองค์การก่อน เพื่อจะได้เอางานไปส่งแล้วเอามอไซค์ด้วย
“อ้าว น้องเอ มาได้ยังไงเนี๊ยะ อุ๊ย ใส่แว่น หล่อขึ้นเยอะเลยนะ ถ้าพี่รุ่นเดียวกันนะจะจีบเลยล่ะ
พอดีเลย พี่มีเรียนสิบเอ็ดโมง ฝากเฝ้าองค์การด้วยนะ เที่ยงๆพี่จะเข้ามาจ๊ะ”พี่แหววพูดแล้วออกไป โดยผมไม่ทันได้พูดอะไรโต้ตอบเลยซักคำ
“เอาไงดีว่ะ ไม่มีใครอยู่เลยหรือไง อีกตั้งสองชั่วโมงกว่าจะเข้าเรียน เอาข้อมูลลงดีกว่า”ผมบ่นคนเดียว แล้วเปิด Notebook เตรียมสาย data เพื่อต่อข้อมูลลงกับเครื่อง PC ขององค์การ
“จะทำอะไรอ่ะ”พี่นิคพูด พร้อมเปิดประตูห้องประชุมเล็กออกมา
“ผมเอาข้อมูลที่พี่ให้ทำไว้มาลงให้ครับ” คำพูดของผม ทำเอาพี่นิคอึ้งเล็กน้อย ก่อนรักษาฟอร์มแล้วพูดว่า
“เอาลงเสร็จแล้ว อย่าเพิ่งไปนะ ขอตรวจก่อนว่าเรียบร้อยไหม”
พอผมเอาข้อมูลลงเสร็จ พี่แกก็มายืนดูข้างหลังผม เอามือข้างหนึ่งจับพนักเก้าอี้ตัวที่ผมนั่ง อีกมือก็เลื่อนเม้าส์ดูข้อมูล ถ้าคนอื่นมองเข้ามาจะเห็นเหมือนพี่แกโอบผมครึ่งตัว ผมได้กลิ่นโคโรลที่พี่แกใช้ กลิ่นแมนมากๆ แต่ผมเริ่มมึนๆหัว ตาพร่าๆ เลยถอดแว่นออกขยี้ตา
“ใส่แว่นด้วยเหรอ เรานะ” พี่นิคถาม
“ครับ สายตาสั้นครับ”ผมบอกแล้วรีบสวมแว่นคืน แต่เสียงของพี่นิคที่พูดครั้งนี้ดูนุ่มกว่าทุกครั้งที่พูดกับผมมา
“อืม........ก็ดีนะ ใช้ได้ กินข้าวหรือยัง ป่ะพี่เลี้ยงข้าวเที่ยง” พี่นิคเอ่ยชวน พร้อมกดปิดคอมผมมองนาฬิกาเที่ยงสิบนาที ผมมีนัดกับอาจารย์บ่ายโมง “ขอบคุณครับ แต่ผมมีนัดครับ บ่ายโมง”
“นี่เพิ่งเที่ยงเอง ไปกินข้าวก่อน เดี๋ยวจะเอาไปพูดได้ว่า องค์การใช้ทำงานแล้วไม่เลี้ยงข้าว”พี่แกเสียงเข้มขึ้นนิด
“ก็ได้ครับ”ผมตอบ แบบเงี่ยงไม่ได้ กลัวมีเรื่องอีก
แล้วเราก็พากันเดินไปที่คอมเพล็คซึ่งอยู่ห่างจากองค์การแค่ข้ามถนน (คอมเพล็ค คือ ศูนย์อาหารและบริการของทางมหาลัย มีครบทุกอย่างที่ต้องการ ทั้งขายอาหาร ร้านหนังสือ เสื้อผ้า เสริมสวย ตัดแว่น อินเตอร์เน็ทคาเฟ่ ที่สอนพิเศษ สอนดนตรี สอนยูโด ฯลฯ และคอมเพล็คนี้เป็นแห่งนัดพบของชาวมอเลยก็ว่าได้ ช่วงสอบคอมเพล็คจะเต็มไปคนนักศึกษาที่มาอ่านหนังสือสอบกัน)
“จะกินอะไร” พี่นิคถามผม
“อะไรก็ได้ครับ”
“อะไรก็ได้ สั่งร้านไหนอ่ะ เขาถึงขาย”พี่นิคกวนผมมองหาร้านที่คนน้อยที่สุด
“กินผัดไทก็ได้ครับ”
แล้วเราก็ไปนั่งในร้านผัดไท
“เอาน้ำอะไรอ่ะ อย่าบอกว่าอะไรก็ได้นะ” พี่นิคขัดคอไว้ก่อน
“งั้นขอกาแฟเย็นครับ” ผมบอก
“เป็นเด็กเป็นเล็ก กินกาแฟ”
“ป้าครับ ขอนมเย็น 2 ครับ” พี่นิคตะโกนสั่ง (แล้วมันจะถามกูทำเพื่อ........)
ผมนั่งไปเหมือนจะทรงตัวเองไม่อยู่ หัวเริ่มหมุน ตาจะปิดลง อาการง่วงนั่นเอง ผมมองป้าผัดไท ทำไมนานได้จัง ให้ตายเถอะป้าแก ทำใส่กล่องให้ลูกค้าก่อน ให้คนในร้านนั่งคอย ผมดูดนมเย็นแล้วดูนาฬิกา 12.40 น. ในใจเริ่มร้อนร้นกลัวไม่ทัน แต่ร่างกายของผมซิครับ มันไม่ร้อนตาม
มันประท้วง มันบอกว่ามันอยากนอนแล้ว
“พี่ถามได้ยินไหม” พี่นิคพูดเสียงดัง
“ค....คร้าบบ ได้ยินครับ อะไรนะครับ” ผมตื่นขึ้นมานิดหนึ่ง
“เมื่อกี้ พี่แหววโทรมาบอกว่าทำเรื่อเบิกจ่ายค่าคอมเรียบร้อยแล้ว วันศุกร์นี้คงจะได้ไปซื้อ”พี่นิคบอก (ก็ดีแล้วจะได้สิ้นเรื่องสิ้นราวกันซะที --- ผมคิดในใจ)
“พี่แหวว เลยฝากบอกว่าให้ชวนเราไปด้วย บอกว่าน้องเขาเก่งคอม ให้ไปช่วยดูช่วยเลือก เราว่าไงอ่ะ”
พี่นิคบอกต่อ (อะไรว่ะไม่ยอมปล่อยเราอีกเหรอ --- ผมคิด)
“ครับ”
“งั้นเอาเบอร์โทรของเรามา จะไปตอนไหนจะให้พี่แหววโทรบอกอีกที”
“ครับ 0 8 1 0 0 0 1 0 0 0”
“เลขสวยดีนี่ สมกับเรียนคอม ระบบ 0 1 อ้าวรีบๆกินซิ ผัดไทเย็นหมดแล้ว”
มาตอนไหนว่ะเนี๊ยะ เรานั่งง่วงจนไม่รู้อะไรเลยเหรอ ผมตักผัดไทเข้าปากเป็นคำแรก แต่ของพี่นิคแกหมดไปเกือบครึ่งจาน ผมมองนาฬิกา ตายโหง เที่ยงห้าสิบแล้ว ผมหายจากอาการง่วงเป็นปลิดทิ้ง
“พี่ครับ ผมไปแล้วครับ เดี๋ยวไม่ทัน” ผมพูดพร้อมผัดไทยังเต็มปาก ไม่สนว่าคู่สนทนาของผมจะว่าอะไร ผมก็วิ่งกลับไปที่องค์การ คว้ามอไซด์ รีบบึ่งไปที่คณะทันที
ผมเดินเข้าห้องมานั่งลงกับกลุ่มเพื่อน ไม่ถึงหนึ่งนาทีอาจารย์ก็เข้า แล้วผมก็ออกไปพรีเซ็นต์โฮมเพจส่วนตัวกับโฮมเพจคุณธรรมด้วยเสียงที่ยังกระหืดกระหอบอยู่
“ดี ทำได้ดี โดยเฉพาะโฮมเพจคุณธรรม มีเนื้อหาหลากหลาย แนวคิดไอเดียลูกเล่นแปลกๆเยอะ
เป็นงานที่ละเอียด สื่อถึงความตั้งใจของคนทำ ครูว่าเธอคงเก่งมาซินะ ที่สามารถทำ 2โฮมเพจให้เสร็จได้เพียงชั่วข้ามคืน แต่ไม่มีทาง สำหรับมือใหม่อย่างพวกเธอ หรือเป็นเพราะว่าวันนี้เธอใส่แว่น ไม่ซินะ แสดงว่าเธอทำโฮมเพจส่วนตัวเสร็จแล้วแต่ลืมเอามาจริงๆ เอาเป็นว่า โฮมเพจคุณธรรม ถ้าครูจะขอเธอเพื่อใช้เป็นสื่อการสอนให้กับรุ่นต่อๆไปจะได้ไหมจ๊ะ”อาจารย์ยายเจ๊ถาม และเหมือนเป็นการปลดโซ่คำว่าคนไม่มีความรับผิดชอบออกจากตัวผม พร้อมให้เพื่อนทุกคนได้เข้าใจ
“ได้ครับ”ผมตอบ แล้วเดินกำลังไปนั่งที่เดิมอย่างหมดแรงหมดกำลังกาย แต่กำลังใจตอนนี้เกินร้อย
เสียงปรบมือของเพื่อนๆดังขึ้นเพื่อเป็นการชื่นชมผม แต่ผมขอเป็นที่นอนนุ่มๆได้ไหมตอนนี้ผมอยากให้ชั่วโมงนี้จบไปเร็วๆซักที
“เอ ทำได้ดีมากเลย เห็นรุ่นพี่บอกว่าอาจารย์คนนี้ชมคนยากมากๆๆ แต่อาจารย์ชมเอด้วยแหละ”ปูเป้พูดเชิงกระซิบ
“เอ เป็นอะไรอ่ะ ดูเหนื่อยๆ ตาช้ำๆหรือเป็นเพราะว่าวันนี้มันใส่แว่น”บอยทักแบบเบาๆ
“แบบนี้ แม่งนั่งดูเวบโป๊ มาทั้งคืนชัวร์”ปอนด์ออกความเห็น

pongsakron01

ขอบคุณครับ

harry1234

ขอบคุณครับ

kengee

ขอบคุนนะคับ ^_____^{:4_102:}{:4_76:}

abcdefghij

ถ้าเราไม่ถามแล้วจะรู็ไหมว่า คือคามจิง

Ifoot-ballZ

จะตี5แล้วพี่1ผมมัวอ่านนิยายพีนิยายผมเลยไม่ได้แตะ(อีกตามเคย) อิอิ ก็มันสนุกอ่ะ อ่านละไม่อยากลุกไปไหน

body5

ขอบคุณครับ

solovematoom

ชอบมั่กๆๆๆ

jun2010

ขอบคุณครับผม

boommy

ขอบคุณครับผม

orrick

ขอบคุนนะคับ ^^

manza555

ปัญหาเริ่มเคลียแล้วสิ ดีใจด้วยนะ

soigiro

- ขอบคุณมากคับ

pkclub2146

ขอขอบคุณครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

Klong

ขอบคุนครับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า {:sm-32:}

TawanIndy

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ