ของขวัญ 7 ปี <หนุ่ม IT กับ DJ สุดหล่อ>( 11 )

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับ และขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
“ปอนด์ คิดอะไรได้บ้าง นอกจากเล่นเกมเวบโป๊เนี๊ยะ”ทรายแอบวีนใส่
“ถ้าคิดได้ก็พูดอย่างอื่นแล้วซิ พวกแกนี่เข้าใจอะไรยากจริงๆ”ปอนด์ตอบกลับ เล็กแอบค้อน บอยกับปูเป้หัวเราะเบาๆ แต่ผมนี่ซิตาจะปิดแล้วครับพี่น้องเพื่อนคร้าบ
“ชั่วโมงหน้าวันศุกร์ ไม่ต้องเข้าคลาสนะ ครูติดอบรมให้พี่ป.โท ให้ไปดูรูปแบบการสร้างลิ้งค์แบบต่างๆมาไว้นะจ๊ะแล้วเจอกัน สวัสดีจ๊ะ”อาจารย์ยายเจ๊ พูดตอนหมดชั่วโมง
“วันศุกร์ไม่ต้องเข้าเรียน แม่งจะเล่นเกมทั้งวันเลย”ปอนด์พูดลอยๆ
“อย่างกับตอนนี้ แกทำอย่างอื่นนอกจากเล่นเกมนะไอ้ปอนด์”ทรายแอบกัด
“เราห้องสมุดก่อนดีป่ะ เย็นๆค่อยกลับ ตอนนี้ยังแดดร้อยอยู่เลย” ปูเป้เสนอ
“ไม่ได้นะ ไม่ได้ ยายเป้ เธอต้องไปอบไอ้น้ำกับฉัน”ทรายท้วงอย่างเร็ว พร้อมหยิบแป้งขึ้นมาโป๊ะหน้า
“เอ เหลือเราสองคน จะไปไหนดี” บอยถามผม
“ไปนอน”ผมฟุปลงกับโต๊ะแล้วตอบ
“เฮ่ย ! ไอ้เอ ชวนเราไปนอนอ่ะ”บอยบอก
“กูว่าแล้วไง ไอ้นี่มันแปลกๆ” ปอนด์เสริม บอย ทราย ปูเป้หัวเราะ ผมไม่มีแรงตอบโต้
เราเดินออกมาจากคณะด้วยกัน แล้วก็ต่างแยกย้ากันออกไป ผมขี่มอเตอร์ไซค์ด้วยความระมัดระวังกว่าเดิม (ที่จริงง่วงห้ามขับนะ) ถึงกระนั้นก็ยังมีเลี้ยวผมซอยถึง สองซอย แล้วทำไมแดดมันแรงอย่างนี้ว่ะ จะสี่โมงเย็นแล้วนะเนี๊ยะ ผมบ่นเพราะเริ่มปวดหัวตุ๊บๆ
ถึงหน้าหอเหมือนกับสวรรค์อยู่ตรงหน้า แต่ห้องผมมันตั้งชั้นสาม ผมลากตัวเองขึ้นไปกว่าจะถึงเรียกได้ว่าแทบคลานเลยทีเดียว ผมไขกุญแจห้องออก ที่นอนอันแสนอบอุ่น สวรรค์อยู่ตรงหน้าจริงๆ ผมถอดรองเท้าได้ ปิดประตูห้อง คลานขึ้นเตียงนอนเลยทั้งๆที่ยังเพิ่งบ่ายสี่เอง
บทที่ห้า---สองต่อสอง
“สวัสดีครับคุณพ่อ” เด็กชายวัยสิบขวบและวัยเจ็ดขวบ ไหว้ผู้เป็นพ่อหลังกลับจากโรงเรียน
“เอ โอ๊ต ขึ้นรถเร็ว ไปโรงบาลกับพ่อ” ผู้เป็นพ่อบอกด้วยน้ำเสียงที่ดูกังวล
“คุณพ่อไปโรงบาลทำไม แล้วคุณแม่ล่ะ” เด็กชายเอถามขึ้น
“แม่อยู่โรงบาล อาม่าลื่นล้ม แม่เลยไปเฝ้า”พ่อตอบ
“อาม่า” แล้วเด็กชายทั้งสอง ก็รีบวิ่งตามพ่อขึ้นรถ เพื่อออกไปโรงพยาบาลทันที
เมื่อไปถึงก็เห็นเหล่าวงศาคณาญาติและคุณหมอพร้อมพยาบาลยืนอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน ทุกสายตามองมาที่เด็กชายที่เพิ่งมาถึง แล้วมีเสียงของคนหนึ่งบอกว่า “รีบเข้าไป อาม่าคอย เอ อยู่”
หมอเดินนำเด็กชายทั้งสองเดินเข้าไปในห้องพร้อมกับผู้เป็นพ่อ ภาพที่เห็นคือ หญิงผู้เป็นแม่นั่งตาแดงกุมมืออาม่าอยู่ มีคนอีกสองสามคนยืนอยู่ข้างๆเตียงอีกฝั่ง อาม่านอนมีสายอะไรก็ไม่รู้สองสายโยงมาที่จมูกของอาม่า
“เอ โอ๊ต มาหาอาม่าเร็วๆ ซิ”แม่หันมาบอกกับลูกชายทั้งสองคนที่เพิ่งเข้า
“แม่ ๆ เอ กับโอ๊ต มาแล้วนะ แม่ ลืมตาขึ้นมาดูหลานซิ” แม่หันไปพูดกับอาม่าด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ แต่อาม่าก็ยังนอนนิ่งๆ
“เอ โอ๊ต เรียกอาม่าซิ บอกอาม่าว่ามาแล้ว” อาอี๊บอก
“อา..ม่า”เด็กชายเอเรียกเบาๆ “อาม่า ตื่น อาม่า”คนเป็นน้องเรียกตาม
“อาม่า เอ กลับมาจากโรงเรียนแล้ว ไหนอาม่าบอกว่าจะเจียวไข่ให้เอกินทุกวันไง”เด็กชายเอพูดแล้วเสียงก็เริ่มสั่น เริ่มมีน้ำในตาออกมา ทำให้คนเป็นน้องร้องไห้ตาม
ภาพตรงหน้าที่เห็น อาม่าพยายามที่จะลืมตา เปลือกตาอาม่าขยับนิดๆ เหมือนกับเหล่ตามามองทางต้นเสียง มุมปากมีการขยับนิดหน่อยเหมือนจะยิ้มให้กับเสียงนั้น แล้วเปลือกตาทั้งสองข้างก็ปิดสนิทพร้อมเสียง ตี๊ด...........ยาวๆที่ดังมาจากเครื่อง คุณหมอมองนาฬิกาแล้วหันไปพยักหน้าให้พยาบาลก่อนที่จะปิดเครื่องทำให้เสียงนั้นเงียบหายไป
“อาม่า......อา.....ม่า...........อาม่า.......อา.....ม่า......อาม่า” เสียงเด็กชายเอตะโกนลั่นพร้อมน้ำตา
“เอ ๆ  ตื่นๆ เอ เป็นอะไร” เสียงที่ทำให้ผมตื่นจากความฝัน
ผมอยากจะรีบตาแต่ทำมันมันลืมไม่ขึ้น ทำไมรู้สึกว่าร่างกายมันหนาวเย็นยะเยือกอย่างนี้ เหมือนมันจะขาดออกจากกันให้ได้ เรี่ยวแรงเราไปไหนหมดนะ แม้แต่จะขยับปากตอบเขาไปว่าเราได้ยินแล้วก็ไม่มี ลำคอแห้งผาก ตุ๊บ.....................................................ตุ๊บ...........................เสียงหัวใจเต้นเบาๆ จังหวะห่างๆ หรือนี่ว่าเรากำลังจะตาย ไม่นะ.........เรายังไม่อยากตาย เรายังมีพ่อ มีแม่ มีน้อง มีเพื่อน เราเพิ่งเข้าเรียนมหาลัยเอง
ที่สำคัญเรายังไม่เคยมีแฟนเลย ยังไม่รู้จักเลยว่า ความรักระหว่างแฟนมันเป็นยังไง ไม่นะ ไม่...................................แล้วทุกอย่างก็ดับวูบลงจมอยู่ในภวังค์
เสียงคนคุยกันอยู่ข้างๆทำให้ผมตื่น อยากลืมตาขึ้นมาดู แต่ก็รู้สึกว่าทำไมตามันหนักอย่างนี้นะ ผมไม่ฝืน ว่าแล้วก็หลับตาลงอย่างเดิม นอนฟังเสียงนั้นคุยกัน ตอนนี้รู้สึกว่าร่างกายอุ่นขึ้นเยอะแต่ก็ยังไม่มีแรงพอที่จะกระดิกกระเดี้ยวตัวไปมาได้ แล้วก็เจ็บแปล๊บๆที่ข้อพับของแขนด้านขวา
“ไม่เป็นไรมากหรอก แค่น้ำตาลในกระแสเลือดลดน้อยไปหน่อย มีไข้สงสัยคงขาดการพักผ่อน ให้กลูโคสกับน้ำเกลือทางเส้นเลือดแบบนี้ ตื่นมาก็วิ่งได้แล้ว ดูเราเป็นห่วงเพื่อนมากเลยนะ เอาอย่างงี้ พี่เข้าวอร์ดดึกพอดี เดี๋ยวพี่ดูให้ เรากลับไปนอนเถอะ เห็นบอกว่าพรุ่งนี้มีเทสแต่เช้าไม่ใช่เหรอ ให้พี่ไปส่งไหม”เสียงนุ่มๆที่แสดงความเป็นสุภาพบุรษดังออกมาจากปากชายหนุ่ม ถ้ามองดูจากชุดก็รู้ว่าเป็นนักศึกษาแพทย์ชั้นเอ็กเทริ์น
“ครับ ไม่เป็นไรครับ ผมกลับเองได้ ฝากเพื่อนผมด้วยนะครับ ขอบคุณครับ”เสียงชายหนุ่มอีกคนตอบ ผมจำได้ว่าคือเสียงของหนึ่ง แต่เสียงก่อนหน้านี้เหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน
ครื้น.........................ครื่น.........................เสียงบุรุษพยาบาลรูดผ้าม่านเพื่อล้อมปิดเตียงที่ผมนอนอยู่
“เอ่อ พี่ครับ เดี๋ยวผมจัดการเองครับ นั่นน้องชายผมเองครับ”เสียงนุ่มๆนั้นดังขึ้นมาอีกที
ผมตั้งใจว่าจะนอนหลับให้เต็มอิ่มลึกๆยาวๆ โดยไม่สนใจเสียงพูดนั้นแล้ว แต่แล้วก็มีเรื่องให้ผมหลับไม่ลง (ไม่หลับแต่ไม่มีแรงลืมตาไม่มีแรงขยับตัว) เพราะมีมือมาจับที่เน็คไทด์ผม ค่อยบรรจงแกะมันออกอย่างช้าๆ ปลดกระดุมคอออก จังหวะนี้เองที่ทำให้ตัวเขาเข้ามาใกล้ ทำให้ผมได้กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆบ่งบอกถึงความเป็นสุภาพบุรุษที่สุขุมเอามากๆ
ใช่แล้ว กลิ่นนี้ผมจำได้ เสียงเมื่อกี้ถ้าไม่ผิด พี่หมอทีแน่ๆ ขณะที่ผมคิดได้ ก็พยายามที่จะลืมตาดูว่าใช่พี่หมอทีอย่างที่คิดหรือเปล่า แต่ให้ตายเถอะ เปลือกตาผมเหมือนมันหนักมาก ลืมยังไงก็ไม่ขึ้น มือนั้นก็ยังแกะกระดุมเสื้อต่อทีละเม็ดๆอย่างช้า แล้วค่อยๆถอดเสื้อผมออก (ตะแคงออกทีละด้าน)จากนั้นก็ไปจับที่หัวเข็มขัด เขาปลดมันออกแล้วค่อยรูดมันออกจากกางเกงอย่างช้าๆเหมือนเดิม (จะทำอะไร – ผมคิดในใจ อยากขยับนี้แต่ไม่มีแรงเอาเสียเลย)
มือนั้นหันไปหยิบผ้าที่อยู่ในอ่างสแตนเลสสีเงินใบขนาดย่อม ค่อยๆบรรจงบิดผ้าแล้วมาลูบที่หน้าผมอย่างเบาๆช้าๆแบบถนุถนอม ผมรู้สึกถึงความสบาย โล่ง และความอบอุ่นที่เขาถ่ายทอดมาให้ (ดีจัง)
กลับไปบิดผ้าอีกครั้ง แล้วมาเช็ดต่ออย่างละมุนเบาๆที่ลำคอ ไล่ลงมาที่อก และท้องของผม
“เห็นตัวเล็กๆ อย่างนี้แอบมีกล้ามกับเขาด้วย” เสียงบ่นเบาๆขณะเช็ดตัวให้ผม (เล็กแต่ตัวนะเฟ้ย—ผมคิด)
เขากลับไปซักและบิดผ้าอีกรอบ คราวนี้มาเช็ดที่แขน และแผ่นหลัง(ตะแคงเช็ดทีละด้าน)
“ผิวเนียนใสเชียว ไม่น่าเชื่อว่าเป็นลูกน้ำเค็ม”เสียงบ่นเบาๆอีกรอบ (สบายจังนอนเฉยๆมีคนเช็ดตัวให้ แต่ถ้าเช็ดตัวก็ต้อง....... ไม่นะ ไม่..........--- ผมคิดอะไรบางอย่างได้)
เขาเอาผ้าวางลงในอ่างสแตนเลสใบเดิม แล้วหันมาปลดกระดุมกางเกงผม (นั่นไงสิ่งที่ผมคิด ไม่เอาๆเช็ดแค่ท่อนบนก็พอแล้ว ผมอยากบอกเขาเหลือเกินแต่ไม่มีเรี่ยวแรงเอาซะเลย) เขาวางมือเหมือนรู้ความคิดผม (ค่อยโล่งอกไปหน่อย – ผมนึกในใจ) แล้วก็ไปถอดถุงเท้าของผมออก
“สงสัยคงเพลียมาก นอนทั้งๆที่ยังใส่ชุดนักศึกษาครบทุกชิ้น”เขาบ่นเบาๆออกมาอีกรอบ
แล้วก็กลับมาปลดกระดุมกางเกงต่อ (เฮ้ย ! นึกว่าหยุดแล้ว – ผมคิดพร้อมกับพยายามสั่งร่างกายให้ขยับหนี หรือส่งเสียงว่า ไม่ ออกมาซักคำ แต่ไร้ผลตอบรับจากร่างกาย) มือนั้นค่อยๆรูดซิบกางเกงออกอย่างเบาๆเงียบๆกลัวผมตื่น (กูตื่นอยู่นะเฟ้ย แต่ลืมตาไม่ขึ้น ถ้าทำอะไรมีหวังโดนแน่) แล้วเขาค่อยๆถอดกางเกงผมออก ค่อยๆช้อนช่วงก้นผมขึ้นดึงกางเกงลง แล้วเขาก็ถอดมันสำเร็จ ทำให้ตอนนี้ร่างกายผมที่อยู่บนเตียงเปลือยเปล่า มีแต่กางเกงในสีขาวปิดบังในส่วนที่ควรปิดอยู่
(โอ้ ไม่นะ ถ้าเขาถอดกางเกงในผมออก เขาก็ต้องเห็น เอน้อยสุดที่รักของผมซิ ยิ่งถ้าเขาเป็นพี่หมอทีล่ะ โอ้ย......ไม่อยากคิดๆ ทำไงดีๆ เอ้า
ด้วยบุญกุศลที่ไม่เคยแอบดูใครแก้ผ้า ช่วยดลใจให้เขาไม่ถอดกางเกงในผมด้วยนะ – ผมนึกอะไรไม่ออกด้วยความเขินอาย นึกพึ่งใบบุญตัวเองทันที)
เขาเอื้อมมือไปหยิบผ้าขนหนูอีกผืนมาปิดผมไว้ ช่วงใต้สะดือลงไปถึงเหนือหัวเขา ก่อนที่เขาจะเอื้อมมือเข้าไปในผ้าขนหนูผืนนั้นเพื่อถอดกางเกงในผมออก (ก็ยังดีที่ไม่โป๊ – ผมคิด)
แล้วเขาก็หยิบผ้าขึ้นมาบิดพร้อมเช็ดตัวส่วนท่อนล่างให้ผม ตอนที่เขาเช็ดเข้าไปในใต้ผ้าขนหนู ใจผมเต้นโครมครามเสียงดังมาก ดังจนผมกลัวเขาจะได้ยิน ผมรู้สึกเหมือนเลือดสูบฉีดขึ้นใบหน้า จนทำให้หน้าร้อนผ่าวๆ แต่เขาเช็ดด้วยความละเมียดละไม ไม่ละลาบละล้วงทำอย่างอื่นเกินเลยนอกเหนือหน้าที่ นั่นแสดงว่าเขาคนนี้ไว้ใจได้ในระดับหนึ่ง มีจรรยาบรรณในหน้าที่ (ถ้าผมมีแรง ป่านนี้ เจ้าเอน้อย คงตื่นตามไปด้วยแล้วแน่ๆ --- ผมคิด)
เขาเช็ดตัวให้ผมเสร็จ ก็เอาเสื้อผ้าของโรงพยาบาลมาเปลี่ยนให้ ทำให้ผมนอนสบายกว่าเก่ามาก หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ผม เขาก็นั่งลงข้างๆเตียงผม เอามืออันแสนนุ่มมาลูบที่หัวผม เหมือนกำลังคิดอะไรเพลินๆ แล้วก็มีเสียงหัวเราะออกมาจากในลำคอเบาๆก่อนจะพูดขึ้นว่า
“ครั้งที่แล้วไปแอบร้องไห้ในห้องน้ำ ก็บอกว่าล้างหน้าแล้วนิ้วจิ้มตา ตื่นมาคราวนี้จะบอกว่าเป็นอะไรอีกล่ะ” ไม่พูดเปล่า เลื่อนมือลงมาจับที่ปลายจมูกของผมแล้วบีบเบาๆพร้อมจับสั่นเหมือนกับว่ากำลังหยอกล้อกับเด็กน้อย ก่อนที่จะเดินไปรูดม่านออก
“พี่พยาบาลครับ คนไข้เตียงนี้ผมฝากด้วยนะครับ น้องชายผมเอง ถ้ามีอะไรหรือฟื้นขึ้นมาช่วยตามผมด้วย เดี๋ยวผมลงวอร์ดเสร็จจะมาดูครับ” เขาบอกกับพยาบาล ก่อนเดินไปทำตามหน้าที่
(ใช่ ใช่พี่หมอที จริงๆด้วย ไม่มีใครรู้เรื่องผมร้องไห้ในห้องน้ำ นอกจากพี่หมอที แล้วพี่หมอทีมาได้ยังไง ช่างมันเถอะตอนนี้ขอนอนก่อนดีกว่า
ไม่อยากคิดอะไรแล้ว --- ผมคิดแล้วก็หลับไป)
ล
ผมมารู้สึกตัวอีกทีเพราะหิวน้ำคอแห้งมาก จึงพยายามลืมตา ก็ได้บ้างเล็กน้อยเหมือนกับแรงค่อยๆกลับคืนมาผมมองไปรอบๆแต่ทุกอย่างเป็นเบลอๆ ไม่ชัด ผมเห็นชายคนหนึ่งนั่งกอดอกหลับอยู่ข้างๆเตียงของผมผมเห็นขวดน้ำอยู่บนหัวเตียง เลยพยายามจะพยุงตัวเองลุกขึ้นนั่งเพื่อเอื้อมมือไปหยิบน้ำมาดื่มเสียงผมขยับตัวทำให้ชายคนที่นั่งข้างๆตื่น

pongsakron01

ขอบคุณครับ

kengee

ขอบคุนนะคับ ^_______^{:4_102:}{:4_76:}

Ifoot-ballZ

เอสู้ๆน้า พี่นิคเริ่มดีละ ชอบบบ...

abcdefghij

ถ้าคิดว่าดีแล้วก็ควรจะทำ นะคับ

body5

ขอบคุณครับ

solovematoom

กินข้าวด้วยกัลแร้วววว

jun2010

ขอบคุณครับ

boommy

ขอบคุณครับผม

orrick

ขอบคุนนะคับ ^^

manza555

เรื่องนี้เยอะถูดใจมากจิงๆ

soigiro

ขอบคุนคับบ

pkclub2146

ขอขอบคุณครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

Klong

ขอบคุนครับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า นอนก่อนนร๊{:sm-38:}

TawanIndy

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

harain15

ขอบคุณครับ