ของขวัญ 7 ปี <หนุ่ม IT กับ DJ สุดหล่อ>( 13 )

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับ และขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ดูแลเราทุกอย่าง ดูแลเราทุกเรื่อง ตั้งแต่เมื่อวันก่อนที่ช่วยถือแฟ้มกลับจากองค์การแล้วเมื่อวานนี้ก็ดูแลเราตลอดเวลาที่เราไม่รู้สึกตัว ทำไมเราถึงรู้สึกดีๆกับพี่เขายังนี้ล่ะเนี๊ยะความรู้สึกอย่างนี้มันเรียกอะไรกันน่ะ ความรักเหรอ เป็นไปไม่ได้หรอกพี่เขาก็ผู้ชาย เราก็ผู้ชายนี่นา สงสัยเราคงอยากมีพี่ชายมากๆเท่านั้นเอง แล้ววันนั้นผมก็ออกจากโรงพยาบาลโดยพี่เขาไปส่งไม่เคยคิดเลยว่าจะได้นั่งรถพี่เขาอีกครั้ง กลับมาถึงผมโทรบอกหนึ่งกับคนอื่นๆว่ากลับมาที่ห้องแล้วไม่ต้องไปหาที่โรงพยาบาลแล้วผมก็นอนคิดอะไรเพลินๆจนหลับไป ตื่นมาอีกทีก็ตอนที่หนึ่งกลับมาที่ห้องพร้อมของกินเยอะแยะมากมายหนึ่งเอาใจผมน่าดู (ขนาดที่ว่าจอมประหยัดอย่างหนึ่งยังยอมซื้อของกินมาซะเยอะเลย--- ป่วยอย่างนี้ก็ดีนะ มีแต่คนเอาใจ ผมคิด) ผมมาถึงองค์การก่อนเที่ยงซักสิบนาที พี่แหววเห็นผมเดินเข้ามาทัก
“น้องเอๆ ตรงเวลาดีจริงๆ คอยเดี๋ยวนะ ทานข้าวมื้อเที่ยงมาหรือยังจ๊ะ”พี่แหววพูดพร้อมกวักมือเรียกให้ผมเดินเข้าไปในองค์การ
“สวัสดีครับพี่แหวว ยังไม่ได้ทานครับ”ผมไหว้พี่แหวว พร้อมตอบ
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวไปทานด้วยกัน เดี๋ยวคอยพวกพี่คนอื่นๆอีกก่อนนะ”พี่แหววบอก ผมพยักหน้ารับ
“อะไรเนี๊ยะ จะเที่ยงครึ่งอยู่แล้วยังไม่โผล่มาซักคน โทรหาใคร ก็ไม่มีใครรับ”พี่แหววบ่นพร้อมกำลังจะกดโทรศัพท์รอบที่ร้อย พี่นิคก็เดินเข้ามา
“แหมๆ กำลังจะจุดธูปเชิญอยู่เชียว นัดกับเที่ยงไม่ใช่เหรอค่ะ คุณนายกขา”พี่แหววเปิดฉากกัดพี่นิคทันที
“โทษที พอดีติดประชุมนิดหน่อย”พี่นิคบอก
“ขอโทษ ไม่ใช่โทษค่ะ พูดใหม่”พี่แหววบอก
“ขอโทษ ๆ”พี่นิคบอก
“ประชุมเรื่องอะไรกันคะ”
“เรื่องวันไหว้ครู เพิ่งออกมาจากตึกอธิการกันเอง แต่หมอทีกลับไปเรียนแล้ว คงไม่ได้ไปด้วยนะ” พี่นิคพูด (ผมได้ยินชื่อพี่หมอที ทำให้ผมถึงกับนั่งอมยิ้ม)
“ถึงว่าโทรไปไม่มีใครรับโทรศัพท์ แล้วงานวันไหนคะ แล้วพี่ริชกับปอล่ะเมื่อไหร่จะมา”พี่แหววถาม
“พฤหัสหน้า ไอ้ปอซ้อนมอไซค์ออกมากับไอ้ริชนะ เดี๋ยวก็คงถึง”พี่นิคตอบ
ติ๊ด......ติ๊ด.........เสียงโทรศัพท์พี่แหววดังขึ้น พี่แหววออกไปรับโทรศัพท์ของนอก
----เงียบ---
ผมแอบมองหน้าพี่นิค พี่นิคเองก็แอบมองผม พอเห็นผมมองไปก็หลบหน้าเหมือนหลบความผิดอะไรซักอย่าง
ติ๊ด...........ติ๊ด..........เสียงโทรศัพท์พี่นิคดังขึ้นทำลายความเงียบ
“ไงว่ะ พวกมึงอยู่ไหนนี่ เขาคอยกันอยู่”พี่นิคพูด
“อะไรนะ รถเสีย กูบอกแล้วให้มึงเลิกใช้ ไอ้เวสป้าเก่าๆของมึงอ่ะ มึงมี...” ไอ้นี่ตัดสายกูทิ้ง พี่นิคสบถออกมาเบาๆ แล้วหันมามองผมแล้วรีบหลบสายตาผมทันที
“พี่นิคขา แหววคงไปด้วยไม่ได้แล้วค่ะ เพื่อนบอกว่าต้องแก้เล่มรายงานด่วน ขอโทษด้วยนะคะ
เงินกับใบเบิกจ่ายอยู่ในซองที่โต๊ะใต้ลิ้นชักพี่นะคะ พี่ไปกับพี่ริช ปอแล้วก็น้องเอ แล้วกันนะคะ ฝากน้องเขาด้วยนะคะ น้องยังไม่ทานข้าวเที่ยงเลย มานั่งคอยตั้งนานแล้ว ไปแล้วค่ะ ไปก่อนนะจ๊ะน้องเอ พี่ฝากด้วยนะ” พี่แหววยื่นหน้าเขามาบอกที่ประตูก่อนจะวิ่งออกไป โดยไม่ทันฟังพี่นิคที่กำลังบอกว่า “พี่ริชกับพี่ปอ ก็คงไม่ได้ไปด้วยตอนนี้อยู่ที่อู่ซ้อมรถ ให้ไปกันก่อนเลย ไม่ต้องคอย”
แล้วความเงียบก็มามาเยือนอีกครั้ง
“พี่ครับ ไปวันหลังก็ได้ครับ”ผมทำลายความเงียบขึ้น
“เออ.......ไม่เป็นไร ไหนๆเราก็มาแล้วนี่ ไปดูๆก่อนก็ได้ เรายังไม่ทานข้าวไม่ใช่เหรอ ป่ะไปทานข้าว”พี่นิคทำท่าคิดแล้วบอกกับผม (ผมสังเกตว่าวันนี้พี่นิคพูดกับผมด้วยน้ำเสียงแปลกๆแบบลุกลี้ลุกล้น)
“ครับ”ผมเดินตามพี่นิคไปที่คอมเพล็ค
“จะกินอะไร ห้ามบอกว่าอะไรก็ได้” พี่นิคหันมาถามพร้อมกับใส่ผมหนึ่งดอก
ผมมองร้านคนที่น้อยที่สุด “ผัด......ไ.....” ผมพูดไม่ทันจบ พี่นิคก็ขัดขึ้น
“แล้วก็ห้ามบอกว่าจะกินผัดไท เพราะพี่ไม่ชอบกินอะไรที่มันซ้ำๆ อีกอย่างพี่ไม่ชอบเวลาที่นั่งกินอะไรอยู่แล้วมีคนวิ่งหนีไป” สองที่ดอก และดอกที่สาม ตามๆกันมา
“เรากินส้มตำเป็นมั๊ย”พี่นิคหันมาถาม
“เป็นครับ ”ผมตอบ
“เห็นหน้าอย่างเรา นึกว่าจะกินเป็นแต่อาหารไทยๆ อย่างพวกผัดไท อะไรอย่างเนี๊ยะ” ดอกที่สี่จากพี่นิค (กูทำอะไรให้มึงนักหนาว่ะไอ้พี่นิค กัดกูอยู่ได้ ตอนอยู่ในองค์การคุณพี่ยังทำหน้ารู้สึกผิดอยู่เลย)
พี่นิคเดินเข้าไปสั่งอาหารแล้วมานั่งที่โต๊ะ ผมเดินตาม
“เอาน้ำอะไร ห้าม.....”พี่นิคพูดไม่ทันจบ
ผมสวนคืนทันทีหนึ่งดอก “.......บอกนะว่ากาแฟเย็น”
พี่นิคมองหน้าผม ผมก้มหน้าหนี “ป้า กาแฟเย็นสองครับ”เสียงพี่นิคสั่ง
ทุกอย่างเข้าสู่โหมดเงียบ เรากินอาหารไปตามปกติ มันจะแซ่บกว่านี้ ถ้าบรรยากาศไม่เป็นแบบนี้
“เอ่อ.........เราชื่อ เอ ใช่ม่ะ”พี่นิคเริ่มถาม
“ครับ”ผมตอบ
“คือ เอ คือ พี่ขอโทษ”พี่นิคพูด
ผมที่กำลังจะเอาไก่ย่างเข้าปาก ก็อ้าปากค้างเลย แล้วเอาน่องไก่ชิ้นนั้นวางลงในจานพร้อมหุบปาก
“หมอที เล่าให้พี่ฟังหมดแล้ว เรื่องที่ เอ ไม่สบายเข้าโรงบาลเพราะทำงานที่พี่ให้เอาไปทำ จนไม่มีเวลากินข้าว ไม่มีเวลาพักผ่อน พี่ก็ไม่คิดว่าเราจะทำจริงๆนิ่ พี่คิดว่าเดี๋ยวเอก็คงเอามาให้คนในองค์การช่วยทำ ไม่คิดว่าเอจะเก่ง ทำได้เสร็จหมดเลยในคืนเดียว” พี่นิคพูดเชิงไว้ฟอร์ม
“ก็ตอนแรกผมก็คิดว่าจะมาให้พี่แหววช่วยทำ แต่ใครก็ไม่รู้บอกว่า ใครทำพังคนนั้นต้องรับผิดชอบ แล้วยังจะเอาก่อนเที่ยงอีก” ผมพูดโดยทำท่าน้อยใจ (ถึงทีของผมแล้ว)
“พี่ขอโทษนะครับ ที่พี่พูดไปเพราะพี่ห่วงงาน”พี่นิคเริ่มยกเหตุผล
“พี่ห่วงงาน แต่พี่ไม่เคยห่วงคนที่ทำงานให้กับพี่”ผมพูดต่อ (สะใจจริง ได้เอาคืนแล้ว)
“พี่ขอโทษ ขอโทษนะครับ เฮ๊ย เรื่องแค่นี้ถึงกับร้องไห้เลยเหรอ”พี่นิคพูดมองมาที่ผม
“พี่ไม่รู้หรอกว่า ผม.......ว่าผม.........เผ็ดแค่ไหนตอนนี้ ส้มตำเนี๊ยะเผ็ดมากเลย”ผมพูดออกมาพร้อมปล่อยเสียงหัวเราะ แล้วคว้าเอากาแฟเย็นมาดูด
“เราแกล้งพี่เหรอ กล้ามากนะ”พี่นิคยิ้มๆแล้วก็เอาน่องไก่มายัดใส่ปากผม “กินไปเลย”พี่นิคบอก
แล้วพี่นิคก็เอาทิชชู่มาเช็ดน้ำตาของผมที่ไหลเพราะความเผ็ดด้วยฤทธิ์ของส้มตำ เหมือนเวลาหยุดหมุน ทุกอย่างหยุดเคลื่อนไหว เมื่อตาของผมสบกับตาของพี่นิค ตาที่ดูอ่อนโยนแต่มุ่งมั่นมีความจริงจัง มือที่สัมผัสอยู่ตรงหน้าของผมเหมือนกับต้องการซึมซับน้ำตาของผมทุกหยดทุกอณูให้หมดไปจากดวงตาคู่นี้
“เวลาเอ ไม่ใช่แว่นดูแมนๆ เท่ดีนะ เวลาใส่แว่นแล้วดูเป็นหงิ๋มๆ ติ๋มๆยังไงก็ไม่รู้”พี่นิคพูดพร้อมเอามือออกจากหน้าผม
“ครับ”ผมยังตะลึงในสิ่งที่พี่นิค ทำให้ผมเมื่อครู่
“ว่าแต่ เอ ยกโทษให้พี่แล้วนะ เอาแบบจริงๆห้ามแกล้ง”พี่นิคถามพร้อมมองมาผม
“ครับ ผมไม่โกรธพี่หรอกครับ แค่มีความคิดว่าจะไปฟ้องสภานักศึกษาเท่านั้นเอง”ผมกวนกลับ
“รีบๆกินไปเลย ไม่ต้องพูดแล้ว”พี่นิคบอกแล้วก็กินต่อ
“เอ แล้วเอ ไม่อยากมาทำงานองค์การบ้างเหรอ”พี่นิคถามผม
ผมมองอย่าง งงๆ “ทำไมอ่ะครับ”
“ก็จะอะไรดีๆอีกเยอะเลย”พี่นิคโฆษณา
“อะไรดีๆที่พี่ว่าคืออะไรอ่ะครับ”ผมถาม
“บอกไม่ได้ ต้องมาทำเองถึงจะรู้”พี่นิคพูดเชิญชวนพร้อมยักคิ้วให้ (เท่มากมาย)
“ลองดูก็ได้ครับ แต่พี่ห้ามใช้ผมแก้ข้อมูลทั้งคืนนะครับ ไม่งั้นผมฟ้องสภานักศึกษาแน่”ผมบอก
“เป็นอันว่าตกลงแล้วนะ เฮ่อ........สำเร็จ”พี่นิคบอก
“สำเร็จอะไรครับ”ผม งง
“ไม่มีอะไรหรอก กินๆ”
“ผมไม่ตกลงแล้ว ถ้าพี่ไม่บอก”ผมเล่นไม้แข็ง
“ทำไมเราดื้อยังนี้น้า............ก็ไม่มีอะไร แค่พวกพี่ๆเห็นว่าเรามีความสามารถเลยให้พี่มาชวนไง”
“จริงอ่ะ ผมเชื่อได้กี่เปอร์เซ็นต์”
“ก็ได้ๆ บอกก็ได้ พอพี่พวกนั้นรู้จากหมอทีว่า เอ เข้าโรงบาลเพราะงานที่พี่ให้ไปทำ พวกมันก็พากันว่าพี่ใจร้าย แกล้งเด็ก แล้วอีกอย่างคนเก่งคอมอย่างน้อง องค์การก็ต้องการ แล้วน้องเขาจะกล้ามาทำงานด้วยไหม พวกมันรุมว่าพี่ บอกพี่ว่า ถ้าพี่ไม่สามารถชวนให้น้องเขามาทำงานได้ จะไม่ยกโทษให้พี่ เรื่องมันก็เป็นอย่างนี้แหละ”พี่นิคพูดพร้อมทำหน้ารู้สึกผิดแบบอายๆ
“แล้วจริงๆพี่ อยากให้ผมไปทำงานด้วยไหมล่ะครับ”ผมถามกลับ
“ใจจริงพี่อ่ะนะ ยอมรับเราตั้งแต่ตอนเอาข้อมูลมาลงแล้ว”พี่นิคบอก
“งั้นผมก็ตกลงครับ”ผมบอกพร้อมยิ้มออกมา พี่นิคก็ยิ้มออก ระหว่างที่กินผมกับพี่นิคก็คุยกันอย่างสนุกมากขึ้น เริ่มรู้จักกันมากขึ้น
บนรถพี่นิคมี CD เพลงเยอะมาก แต่ส่วนใหญ่ล้วนเป็นซิงเกิ้ลคือมีแค่เพลงที่ใช้ออกมาโปรโมต
“ทำไมบนรถพี่มี CD เยอะจัง มีแต่เพลงใหม่ๆด้วยอย่างคนนี้ยังไม่วางแผงเลย”ผมพูดพร้อมหยิบCDแผ่นหนึ่งขึ้นมาดู
“รู้อีก แสดงว่าคอเพลงเหมือนกันนิ่ นี่แหละข้อดีของการเป็นดีเจได้ฟังเพลงก่อนใหม่ๆใคร แต่ก็มีแค่สองสามเพลงเท่านั้นแหละ มันเป็นแผ่นซิงเกิ้ลที่ทางค่ายเพลงส่งมาให้ช่วยโปรโมต”

pongsakron01

ขอบคุณครับ

kengee

ขอบคุนนะคับ ^_______^{:4_102:}{:4_76:}

Ifoot-ballZ

อยากมีแฟนแบบพี่หมอทีจังเลย(เพ้อ)

abcdefghij

ความผิดหวัง เป็นแคบางส่วนของชีวิต

body5

ขอบคุณครับ

solovematoom

ออกจาก รพ แร้ว

jun2010

ขอบคุณครับ

boommy

ขอบคุณครับผม

orrick

ขอบคุนนะคับ ^^

manza555

หายจนได้ ลุนซะเกือบแย่ๆ สนุกๆ

soigiro

ขอบคุนมากคับ

pkclub2146

ขอขอบคุณครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

Klong

ขอบคุนครับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า อิอิ{:sm-52:}

TawanIndy

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ