ของขวัญ 7 ปี <หนุ่ม IT กับ DJ สุดหล่อ>( 14 )

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับ และขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับ เพราะว่าคัดลอกมาอีกที
“ผมก็ไม่ได้เป็นคอเพลง อะไรมากมายหรอกครับ นักร้องทุกวันนี้ผุดยิ่งกว่าดอกเห็ด ผมตามฟังไม่ไหวหรอกครับ”
“ก็นั่นแหละ ในรถของพี่เลยมีแผ่นเยอะไง บางวันไปจัดรายการนั่งเลือกตั้งนานว่าจะเอาแผ่นไหนดี”
“แล้วที่จะไปดูคอม พี่มีสเปคไว้ยังครับ”ผมถามเข้าธุระ
“อ๋อ ก็ตั้งมาคราวๆ เราช่วยดูอีกทีซิ”พี่นิคพูดพร้อมยื่นกระดาษใบหนึ่งให้ผม
ผมอ่านดูแล้วถามว่า “พี่มีงบเท่าไหร่ครับ”
“ 45,000 เป็นเงินบริจาค 30, 000 เงินองค์การ 15, 000 ”พี่นิคบอกพร้อมแจงที่มา
“ตั้งสี่หมื่นห้า กับสเปคที่พี่ตั้งมาแค่นี้ ได้สองเครื่องเลย เอางี้เดี๋ยวผมจัดการให้ดีกว่า”ผมบอก
“เอา Ram กับฮาร์ดดิสก์เพิ่ม เปลี่ยนการ์ดจอ ซาวน์การ์ดอัพอีก หัวไร้ท์ DVD สายดาต้า 2 หัว จอแบนวายสกีน 19 นิ้วดีกว่า เมนบอร์ดของอะไรดีน้า...แล้วเพิ่มอะไรอีกดี....”ผมพูดออกมาเบาๆพร้อมจดแก้ใหม่
“ เอาของอะไรก็ได้ ที่ใช้แล้วไม่ต้องมานั่งทำข้อมูลทั้งคืน 555 ” พี่นิคแซว ผมค้อนให้ทีหนึ่ง
“ไม่ต้องเลือกมากก็ได้มั้ง ร้านไหนก็คงราคาเท่าๆกันนั้นแหละ นี่เดินจะสิบร้านแล้วนะ”พี่นิคบ่น
“ไม่ได้พี่ ราคาเท่ากันแต่คุณภาพสินค้าไม่เท่ากัน”ผมบอก
“เรานี่ ถ้าเป็นเรื่องคอมนี่ ดูตั้งอกตั้งใจเอาการเอางานเป็นพิเศษเลยนะ” พี่นิคบอก
“เอาล่ะ ทีนี้ก็เหลือแต่ให้เขาประกอบให้ เป็นอันเสร็จเรียบร้อย”ผมบอก
“เราประกอบเองไม่ได้เหรอ”พี่นิคถามผม
“ได้ดิ่ แต่ที่หอไม่มีเครื่องมือ เครื่องมืออยู่บ้าน” (ใช่บ้าน บอกอาอี๊ไว้ว่าจะเข้าไปนอนบ้านนี่นา ไหนๆก็มาในเมืองแล้วให้พี่เขาไปส่งที่บ้านเลยดีกว่า --- ผมคิด)
“แล้วใช้เวลานานไหมกว่าจะได้”พี่นิคถาม
“เจ้าของร้านบอกไม่เกินสองชั่วโมง”ผมตอบ
“สองชั่วโมง ทำไมมันนานจัง”พี่นิคบ่น
“ที่จริงประกอบไม่ถึงครึ่งชม.ก็เสร็จ แต่งานเขาเยอะ ทำไมเหรอพี่มีธุระไปไหนหรือเปล่า ทิ้งไว้พรุ่งนี้ค่อยมาเอาก็ได้นะ”ผมเสนอ
“เปล่าๆไม่มี”พี่นิคบอก
“พี่ตอนขากลับ พี่แวะส่งผมที่บ้านได้ป่าว เลยจากตรงนี้ไปหน่อย แถวๆแฟรี่อ่ะพี่”ผมบอก
“ได้ซิ แวะกินข้าวด้วยได้ป่าว”พี่นิคบอก
“เอาดิ่ เดี๋ยวผมโทรบอกอาอี๋ให้เตรียมไว้”ผมกดโทรศัพท์
“เฮ้ย......พี่แซวเล่น ไม่เอา ไปส่งแต่ไม่กิน”ช้าไปแล้วอาอี๋รับสายก่อน
“ครับ อี๊........... เอเอง เดี๋ยววันนี้จะเข้าไปนอนที่บ้านนะครับ......... ไม่เกินทุ่มถึงบ้าน .........อี๋ จะมีรุ่นพี่เอ ไปกินข้าวที่บ้านด้วย ........คนเดียว ..........ไม่ค้าง .........ครับแล้วเจอกัน ครับ”ผมวางสาย
“พี่ล้อเล่น ไม่เอา เกรงใจ โทรไปบอกใหม่เร็ว”พี่นิคส่ออาการเกรงใจ
“ไม่เป็นไรหรอกพี่ ไม่ต้องเกรงใจ อีกตั้งสองชั่วโมงไปดูหนังกันไหมพี่”ผมชวน
“เอาดิ่” แต่แล้วก็ผิดหวัง เพราะไม่มีรอบเลย
“พี่ไปหาอะไรกินดีกว่า”ผมชวนใหม่
“ไม่ได้ นัดกับที่บ้านไว้แล้วไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวกลับบ้านไปก็กินไม่ลงอีก เขาจะว่าเอา”พี่นิคบอก
“งั้นไปร้องโยนโบว์กัน”ผมสรรหากิจกรรมมาเสนอ พี่นิคส่ายหัว
“ไปร้องเกะกัน”ผมบอก
“ไม่เอา พี่ร้องเพลงไม่เก่ง ต้องเก็บเสียงไว้จัดรายการ”พี่นิคอ้าง
“เอาซักอย่างเถอะ ไปร้องเกะนี่แหละ ไม่ต้องมาอ้างเลย ฟังผมร้องก็ได้”ว่าแล้วผมก็ลากพี่นิคไป
ตอนแรกๆผมก็ไม่กล้าร้อง อายๆพี่แกอยู่บ้าง แต่ไหนออกมาในเมืองทั้งที ขอหน่อยเถอะ ผมออกตัวด้วยเพลงเร็ว พอเริ่มหมดแรงก็ร้องเพลงช้า พี่นิคไม่ยอมร้องเลย เอาแต่นั่งดูผม หัวเราะบ้าง ยิ้มบ้าง คอยส่งน้ำให้ผมดื่มบ้าง
“ไม่ไหวแล้ว เสียงผมหมดแล้วพี่ พี่ช่วยหน่อยดิ่”ผมบอกพร้อมดูดน้ำจากขวด
“ไม่เอา เรื่องอะไร ใครบอกให้ร้อง”พี่นิคปฏิเสธ
“งั้นผมไม่ทำงานที่องค์การแล้ว ถ้าพี่ไม่ร้อง” ไม้ตายนี้ใช้ได้ผล
“พาลนี่หว่า ก็ได้ เพลงเดียวนะ”พี่นิคบอก แล้วเดินไปเลือกเพลง
ดนตรีบรรเลงขึ้น ผมจำได้ว่ามันคือเพลงอะไร เพราะมันคือเพลงโปรดของผม
“โห......พี่ทำไมเลือกเพลงเก่าอย่างงี้ เสียชื่อดีเจหมด”ผมทักขึ้นหลังได้ยินเสียงดนตรี
“เก่าแต่ความหมายมันดีนะ”พี่นิคพูดผ่านไมค์ทำเสียงดีเจ ชวนหลงใหล
............ฉันไม่ใช่ผู้วิเศษ..................ที่จะเสกปราสาทงามให้เธอ......ไม่มีฤทธิ์เดช.......... ไม่มีราชรถเลิศเลอ........
เสียงพี่นิคนุ่มกลมกล่อม มีเสน่ห์ชวนหลงใหล ยิ่งเพลงนี้ด้วยแล้ว มันยิ่งลงตัว พี่นิคร้องไปหันมามองผมไป ตาของเราสบกันครั้งแล้วครั้งเล่า มีรอยยิ้มที่ดีส่งให้กัน
...............โอบกอดฉันไว้ หลับตาผ่อนคลายให้สมฤดี................
.....................เราจะบินหนี ข้ามน้ำทะเลและแดนกว้างใหญ่...............................
ในหัวผมตอนนี้มีภาพที่นิคเช็ดน้ำตาให้ผมเพราะความเผ็ดของส้มตำ ภาพที่พี่นิคร้องเพลงแล้วส่งสายตาพร้อมย้อมมาให้ผมในตอนนี้ แต่แล้วก็มีภาพพี่หมอทีป้อนข้าวผมตอนอยู่โรงพยาบาล ภาพพี่หมอทีชวนผมคุยถึงอาม่า
........................ไม่ใช่ผู้วิเศษ เป็นเพียงผู้ชายมีใจมั่นรักเธอ...........................
.......................ไม่มีฤทธิ์เดช มีเพียงหัวใจที่ใฝ่เฝ้ารักเธอ.......................
ผมตั้งคำถามกับตัวเองว่า ทำไมเวลาที่ได้อยู่ สองต่อสอง กับพี่นิคหรือกับพี่หมอที เราถึงรู้สึกแปลกๆ เป็นความรู้สึกที่บรรยายออกมาไม่ได้
มันเหมือนความรู้สึกเหล่านี้ไม่เคยเกิดขึ้นกับผมเลยในชีวิต มันเหมือนมีใครมาเติมอะไรบางอย่างที่ขาดหายไปให้กับผม แต่มันเป็นไปไม่ได้
เราเป็นผู้ชาย พี่หมอทีก็ผู้ชาย พี่นิคก็ผู้ชาย สงสัยเป็นแค่อารมณ์ที่เราอยากมีพี่ชายมั้ง เพราะเกิดมามีแต่น้องชาย ผมสรุปกับตัวเองแบบนั้น
“ร้องจบแล้ว จะไม่ตอบมือให้กำลังใจกันหน่อยเหรอ”เสียงพี่นิคกระตุกผมออกจากความคิด
“เพราะมากเลยพี่ พี่ไม่คิดออกเทปบ้างเหรอ”ผมตอบพร้อมแซว
“เว่อร์ ไปแล้ว ไม่ต้องประชดก็ได้ไอ้น้อง”พี่นิคบอก (นั่นไงไอ้น้อง จริงๆด้วยความรู้สึกแปลๆที่เกิดขึ้นกับเรามันก็แค่อารมณ์ต้องการพี่ชาย--- ผมคิด)
“ป่ะ ไปดูคอมกัน เกือบสองชั่วโมงแล้วนี่”พี่นิคบอก
ผมเปิดประตูเดินนำพี่นิคออกมาก่อน
“พี่เอ ๆ”ผมหันไปทางเสียงนั้นแล้วเดินเข้าไปทัก
“อ้าวภู มาได้ไง ยังแต่งชุดนักเรียนอยู่เลย”ผมถาม
“พี่ดูเวลาก่อนดิ่ มันเลิกเรียนตั้งนานแล้ว”ภูบอกด้วยเสียงอันดัง
“ก็น่าจะเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนค่อยมา เสียชื่อโรงเรียนหมด”ผมบอกรุ่นน้องที่รร.เก่า (อย่างกับตัวเองไม่เคยใส่ชุดนักเรียนมาเดินห้างอย่างนั้นแหละ)
“แล้วพี่มาทำไร” ภูถามผม
“ก็มาดูคอม พอดีคอยช่างที่ร้านประกอบให้เลยแวะมาร้องเกะ แล้วภูมาไม”ผมบอก
“มาเดินเล่นกับเพื่อน ตามประสาคนไม่มีแฟน”ประโยคท้ายทำเอาผมสะอึก
“พี่เลี้ยงไอติมผมหน่อยดิ่ ไปนั่งกินกับผมด้วย เพื่อนๆแม่งร้องเกะกันน่าเบื่อ”ภูบอก
“วันนี้ไม่ได้ วันนี้พี่มากับ ”พูดไม่ทันจบ พี่นิคก็มายืนหน้าบึ้งอยู่หลังผม เจ้าภูจากที่ยิ้มๆหน้าเข้มทันที
“แฟนพี่..........เหรอ?”ภูพูดออกมาต่อท้ายประโยคที่ผมพูดไม่ทันจบ
ผมอึ้งกับคำพูดของภู ไม่คิดว่าภูจะกล้าพูดต่อหน้าคนแปลกหน้าที่เพิ่งเจอกันครั้งแรก ผมมองภูแล้วหันไปมองพี่นิค สายตาทั้งสองคนมองกัน อย่างกับว่าจะกินเลือดกินเนื้อกันอย่างนั้นแหละ
“แฟนพี่..........เหรอ?” เสียงเด็กหนุ่มทำให้ผมยืนอึ้ง และคนที่อยู่ข้างหลังผมหน้าบึ้งทันที
“ป่าววว...ไม่ใช่ๆ รุ่นพี่ในมอ”ผมรีบปฏิเสธพัลวัน
“เอ่อ.....ภูนี่พี่นิค รุ่นพี่ในมอ พี่นิคนี่ภู รุ่นน้องที่โรงเรียนเก่า”ผมแนะนำทั้งสองคนให้รู้จักกัน
“ไปพี่ ไปกินติมกัน” ภูไม่พูดเปล่า เดินเข้ามาจับแขนผมแล้วทำท่าจะดึงตัวผมไป
“ไม่มีมารยาท” พี่นิคเอ่ยขึ้นพร้อมจับแขนอีกข้างของผมไว้
“ว่าใคร” ภูปล่อยผมหันหน้ามาทางพี่นิคท่าทางจะเอาเรื่อง
“แล้วแต่ใครจะรับ” พี่นิคบอก

“พูดงี้ สงสัยอยากวูบเข้าโรงบาล” ภูพูดพร้อมยกกำปั้นขึ้น
“ภู” ผมทำเสียงดุแล้วหันไปมองภูด้วยสายตาไม่พอใจ ทำให้ภูเอามือลง แล้วหันหลังหนี
“ภูๆ พี่มาธุระ ไว้วันหลังนะ เอาเบอร์มาซิ เดี๋ยวพี่โทรนัด” ผมเดินเข้าไปพูดภู
ภูยิ้มออกมาหน่อยๆ “จริงนะครับ เอาเบอร์พี่มาดีกว่า เดี๋ยวผมยิงไป”
“ไปยัง เร็ว” พี่นิคทำเสียงเข้มๆดุๆเพื่อเรียกผม
ผมรีบให้เบอร์ภู แล้วภูก็ยิงเข้ามา

pongsakron01

ขอบคุณครับ

kengee

ขอบคุนนะคับ ^_____^

Ifoot-ballZ

ไม่รู้จะเลือกคัยละ พี่มิคก็ดีพี่หมอทีก็ใช่ โอ้ยกลุ้ม!!

abcdefghij

ถ้าคิดจะทำแล้ว ควรทำด้วยความตั้งใจ

body5

ขอบคุณครับ

solovematoom

สนุกสนาน^____________________^

jun2010

ขอบคุณครับผม

boommy

ขอบคุณครับผม

orrick

ขอบคุนนะคับ ^^

manza555

เหมือนกำลังจะไปฮนีมูนเลยเนอะ 555

soigiro

ขอบคุณมากคับ

pkclub2146

ขอขอบคุณครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

wsdonin

ขอบคุณมากคัับ

Klong

ขอบคุนครับ

kiwwy

ขอบคุณขรี เริ่มสนุกละ{:sm-17:}

TawanIndy

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

harain15

ขอบคุณครับ