ของขวัญ 7 ปี <หนุ่ม IT กับ DJ สุดหล่อ>( 15 )

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับ และขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
“แล้วเจอกันครับ”ภูบอกพร้อมเดินไปโดยไม่หันมามองพี่นิคเลย
“เจอกัน”ผมพูดพร้อมโบกมือให้
“หึ ! มีรุ่นน้องอย่างนี้นี่เอง มิน่า...”พี่นิคพูดพร้อมเดินนำหน้าผม
“มิน่า อะไรพี่ พูดดีๆนะ”ผมพูดแล้วสาวเท้าให้ยาวขึ้นเพื่อเดินให้ทันพี่แก
“ป่าวว ไม่มีอะไร ก็แค่ไม่ชอบเด็กที่ไม่มีสัมมาคารวะ ยกมือไหว้ซักครั้งก็ไม่มีอีกอย่างยังอยู่ในชุดนักเรียน ทำเป็นมาเดินห้าง นึกว่าเท่มากนักไง” พี่นิคใส่มาชุดใหญ่
“พี่ก้อ ทำเป็นหัวโบราณไปได้ อย่าบอกนะว่าพี่ไม่เคยใส่ชุดนักเรียนมาเดินห้าง”ผมย้อน
“ไม่เคย คนอย่างพี่ไม่ทำอะไรให้เสียชื่อถึงสถาบันหรอก”พี่นิคพูดอย่างหนักแน่น
“คร้าบ ๆ พี่นายกคนดี พี่ดีเจคนเก่ง” ผมออกแนวประชด
พี่นิคทำท่าจะเอามือมาตบหัวผม แต่โทรศัพท์พี่แกดังขึ้นก่อน ผมเลยรอดตัวไป
“ครับพี่ ....... อะไรนะครับ ON AIR ตอนนี้เลยเหรอครับ ...... ครับๆ ........อีก 20 นาทีไปถึงครับ”พี่นิคพูดโทรศัพท์ แล้วหน้าเครียดทันที
“มีอะไรป่าวพี่”ผมถาม
“พี่ที่สถานนีเขาโทรมา บอกว่าให้พี่รีบไปเข้ารายการด่วนเลย มีสัมภาษณ์สด พอดี พี่คนที่เขารับผิดชอบรายการช่วงนี้ ท้องเสียจัดรายการไม่ได้ เลยให้พี่ไปจัดแทน เอาไงดีล่ะ”
“พี่ไปเถอะครับ คอมพรุ่งนี้ค่อยมาเอาก็ได้ เดี๋ยวผมเดินไปบอกที่ร้านให้ เงินก็วางมัดจำไปแล้วคงไม่มีปัญหา”ผมเสนอทางออก
“แล้วเอจะกลับบ้านยังไง”
“ผมนั่งสองแถวไปก็ได้ ใกล้แค่นี้เอง เดินไปยังได้เลย พี่ไปเหอะ”
“แล้วเรื่องนัดทานข้าวกับที่บ้านเอ ล่ะ”พี่นิคเป็นกังวล
“โธ่เอ๊ย นึกว่าเรื่องอะไร วันหลังก็ได้ครับ ไปๆพี่ เดี๋ยวไม่ทัน ป่ะผมเดินไปส่งที่รถ”
ผมเดินไปส่งพี่แกที่รถ พี่เขาขึ้นไปสตาร์ทรถ แต่มันก็ไม่มีวี่แววว่าจะติดให้เลย
“แม่งเอ๊ย เป็นไรว่ะ คนยิ่งรีบๆ อยู่ด้วย ไอ้รถไม่รักดี เดี๋ยวขายทิ้งซื้อมอไซค์แทนเลยนิ่”พี่นิคสบถออกมาพร้อมเดินไปเปิดกระโปรงรถขึ้นเพื่อเช็คดูเครื่อง (มอไซค์เหรอ ใช่ซิ --- ผมคิด) “พี่ๆ ถ้าผมหามอไซค์ให้พี่ได้ พี่เอาป่ะ” ผมถาม
“จะเอามาจากไหน อย่าบอกนะว่าจะต่อสายตรงเอาแถวนี้ ติดคุกหัวโตเลยนะ”พี่นิคบอก
“โห....ดูผมดูเลวขนาดนั้นเชียว ไม่ใช่หรอกน่า ตกลงเอาแล้วกันนะ”ผมบอก
“สงสัยพี่คงต้องโทรไปยกเลิกพี่เขาแล้วล่ะ คงไปไม่ทัน เสียดาย นักร้องคนนี้คิวไม่ค่อยวางด้วยอุตส่าห์จะได้สัมภาษณ์”พี่นิคพูดเบาๆด้วยน้ำเสียงผิดหวังเล็กน้อย พร้อมกำลังจะกดโทรศัพท์
“อย่าเพิ่งพี่ คอยเดี๋ยว พี่ไปทันแน่ๆ”ผมบอกพร้อมโทรศัพท์
“ภูเหรอ ยังอยากกินติมอยู่ป่าว ....... ภูมามอไซค์ใช่ป่าว........งั้นพี่ยืมมอไซค์หน่อยได้ป่ะ....โอเคๆ เจอกันที่ลานจอดรถนะ ด่วนมากๆ .......ขอบใจๆ เร็วๆนะ”ผมพูดโทรศัพท์
“พี่ได้รถแล้ว ไม่เกิน 3 นาทีถึงรถมาถึง”ผมหันไปบอกพี่นิค
พี่นิคมองผมทำหน้า งงๆ แล้วก็ก้มหน้าก้มตาดูเครื่องต่อไป
“พี่เอๆ ทางนี้ๆ” ผมหันไปมองตามเสียงก็เห็นภูขี่มอเตอร์ไซค์คันเก่งมา ผมโบกมือให้ พี่นิคเงยหน้าขึ้นมาดู
“อย่าบอกนะว่าให้พี่เอารถไอ้เด็กนี่ไป”พี่นิคพูด พร้อมกับภูจอดรถลงมายืน
“ใช่แล้วพี่ พี่จัดรายการเสร็จ ค่อยเอามาคืน ผมกับน้องจะคอยอยู่ที่นี่”ผมบอก
“อะไรพี่เอ พี่จะเอารถผมให้คนอื่นใช้เหรอ พี่ก็รู้ว่าผมรักรถผมมากแค่ไหน ถ้าเป็นคนอื่นผมไม่ให้จับ ผมนึกว่าพี่จะใช้เอง”ภูเริ่มโวยวาย
“เอ พี่ก็ไม่อยากรบกวนคนอื่น โดยเฉพาะรถที่แต่งแบบไม่ได้มาตรฐาน”พี่นิคเอาคืน
“หยุดก่อนทั้งสองคนเลย”ผมทนไม่ไหวกลัวว่าจะเป็นเรื่อง “ภู พี่ยืมหน่อย ถ้าเป็นอะไรไปพี่รับผิดชอบเอง พี่นิค พี่ก็ใช้ๆไปเถอะ เดี๋ยวเสียงาน นะๆๆ ขอร้องทั้งสองคนเลย”
“ก็ได้ ผมเห็นแก่พี่เอนะ ใช้ให้ระวังด้วย ถ้ารถเป็นไรมามีเรื่อง”ภูพูดพร้อมส่งกุญแจมอไซค์มาให้ผม ผมเดินไปหาพี่นิค
“พี่เอ้าๆ รีบไปซิ เร็วๆ ไม่ต้องคิดมาก คนกันเอง”ผมบอกพร้อมยัดกุญแจมอเตอร์ไซค์ลงในมือพี่แก
พี่นิคดูลังเลใจเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ “งั้น ข้างล่างชั้นใต้ดินมีอู่รถอยู่ เอช่วยจัดการรถของพี่ให้ทีนะ แล้วคอยอยู่ที่นี่ จัดรายการเสร็จพี่จะรีบมา”พี่นิคสั่งก่อนบิดมอเตอร์ไซค์ออกไปอย่างเร็ว
“เฮ่อ.........” ผมโล่งอก
“อย่าขับเร็วแบบนั้นซิว่ะ เครื่องเจ๊งหมด แม่ง รถนะโว้ยไม่ใช่จรวด” ภูตะโกนไล่หลังพี่นิค
“เอาน่าๆ ภู พี่ขอบใจมากเลยนะ เดี๋ยวเอารถไปอู่ก่อน แล้ววันนี้อยากกินไร พี่เลี้ยงไม่อั้น”ผมบอก
ภูทำท่าคิดอะไรบางอย่างแล้วยิ้มออกมา “พี่ผมเปลี่ยนใจแล้ว ผมอยากกลับบ้าน”
“กลับบ้าน แล้วจะกลับยังไง แล้ว.......”ผมจะพูดต่อแต่ภูขัดขึ้น
“ให้ที่บ้านมารับ พี่ลืมไปแล้วเหรอ ที่บ้านผมอ่ะ เป็นอู่ซ่อมรถนะ เอารถซังกะบ๊วยคันนี้ไปซ่อมที่บ้านผมก็ได้ ผมลดให้ครึ่งราคา คุณภาพดีเยี่ยมรับรองด้วยเกียรติของลูกชายเจ้าของอู่”ภูพูด
“แล้ว.......”ผมทำหน้ากังวล
“อ๋อ พี่เอกลัว ไอ้พี่นั่นกลับมาแล้วไม่เจอใช่ม้า ก็โทรบอกดิ่”ภูเสนอ (ก็ดีเหมือนกัน จะได้ไม่ต้องไปอยู่ในห้างคนเยอะๆ น่าเบื่อ อีกอย่างได้ส่วนลดตั้งครึ่งราคา—ผมคิด)
ว่าแล้วผมก็ไปที่บ้านของภู โดยมีลูกน้องของพ่อภูมาลากรถไปที่อู่ ผมกับภูก็สนิทกันพอตัว แต่นี่ก็เป็นครั้งแรกที่เคยมาที่บ้านของภู ผมคิดว่าบ้านของภูคงเหมือนกับอู่ซ่อมรถทั่วๆไปคือหน้าบ้านเปิดเป็นอู่ คนพักอาศัยอยู่หลังบ้านและชั้นบน แต่พอไปถึงก็แปลกใจเล็กน้อย เพราะอู่ซ่อมรถ(ที่ใหญ่มาก)แยกเป็นสัดส่วนคนละส่วนกับบ้าน บ้านอยู่ถัดลงไปหลังอู่ เป็นบ้านสองชั้นที่ปกคลุมไปด้วยต้นไม้ทำให้ดูร่มรื่นน่าอยู่ เข้ามาแล้วรู้สึกได้ถึงความเย็นแบบสบายๆ
“ทำไรอยู่อ่ะแม่”ภูทัก
“กลับบ้านแต่วันเป็นกับเขาเหมือนกันเหรอ”ผู้หญิงวัยกลางคนที่กำลังวุ่นกับการทำครัวทักตอบ
“อ้าว แม่ก้อ งั้นออกไปก่อนนะ ค่ำๆค่อยกลับมาใหม่”ภูตอบกลับแบบกวนๆ
“ไม่ต้องมากวนเลยไอ้ลูกคนนี้ มีนมกับคุกกี้ถั่วที่แกชอบอยู่ในตู้เย็น ถ้าหิวก็ไปกินก่อน กับข้าวยังไม่เสร็จ ไม่รู้ว่าจะกลับบ้านเร็วเป็นนี่ ทุกทีตะวันไม่ตกดินเข้าบ้านไม่เป็น สงสัยวันนี้ฝนคงจะตกใหญ่”ผู้เป็นแม่บ่นโดยไม่ได้หันมาดูเลยว่ามีคนมากับลูกชายตัวเอง
(ฝนอย่าตกนะ เดี๋ยวพี่นิคขี่มอไซค์กลับไม่ได้ เออ....ใช่เรายังไม่ได้โทรบอกพี่แกเลยนี่หว่า คงออนแอร์อยู่อย่าเพิ่งเลย--- ผมนึก)
“แม่ ๆ แม่ ”ภูเรียกเพื่อให้แม่หันมามอง
“จะเรียกอะไรเล่า เห็นมั๊ยคนกำลังวุ่น พี่แจงของแก ไปตลาดตั้งนานแล้วยังไม่กลับมาอีก สงสัยจะไปเหมาทั้งตลาดแล้วมั้ง”แม่บ่นเสร็จก็หันหน้ามามอง
“อ้าวพ่อหนุ่มนั่นใครล่ะ”แม่ถามขึ้น ผมยกมือไหว้
“รุ่นพี่ที่โรงเรียนภู ตอนนี้เรียนอยู่มอขอ พอดีเอารถมาซ่อม”ภูแนะนำผม
“จ๊ะๆ ไหว้พระ โทษทีแม่ไม่ทันได้มอง”แม่พูดพร้อมรับไหว้
“มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ”ผมเสนอตัว
“ทำครัวเป็นด้วยเหรอ”แม่หันมาถาม
“ก็พอได้ครับ ตอนเด็กก็เคยช่วยคุณแม่ครับ”ผมตอบ
“เออ......ดีๆ ไม่เหมือนเจ้าภู รายนั้นอะไรก็ไม่ทำซักอย่าง เอะอะ อะไรก็พี่แจง ๆ ไอ้แจงก็เหลือเกินทำให้ทุกอย่าง เหลือแต่ถุงเท้ากับกางเกงใน
นี่แหละมั้งยังไม่ได้ซักให้”แม่บ่นพร้อมเลื่อนถาดกระเทียมมาให้ผมช่วยปลอก
“แม่รู้ได้ไงว่าพี่เขาไม่ซักให้”ภูถาม
เพี๊ยะ! เสียงแม่ตบที่หลังภู “บอกแล้วไงว่าของส่วนตัวให้ซักเอง”แม่พูด
“โอ๊ย...แม่อ่ะ ก็ฟังให้จบก่อนดิ่ ก็พี่แจงเขาซักให้ภูตอนเด็กๆไง ไม่ใช่ตอนนี้”ภูตอบพร้อมเอามือมาลูบที่หลังเบาๆ
“ไปๆ ขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า หาน้ำหาท่ามาให้พี่เขากินด้วย”แม่บอก
ภูเดินไปหยิบน้ำมาให้ผม แล้วหยิบนมกับคุกกี้เดินขึ้นไปบนบ้าน
“เออ.......มาตั้งนานยังไม่ได้ถามชื่อเลย พ่อหนุ่มชื่ออะไรล่ะ”แม่ถามผม
“เอ ครับ”
“เป็นรุ่นพี่ของเจ้าภูเหรอ”
“ครับ”
“เจ้าภูอยู่ที่โรงเรียนเป็นยังไงบ้าง”
“ก็ดีครับ แต่บางครั้งก็......มีซนบ้างครับ”(ผมอยากบอกว่ามันกวนสุดๆ เป็นหัวโจ๊กเลย แต่เกรงใจ)
“บอกมาเถอะ ไม่ต้องเกรงใจแม่หรอก” (เหมือนแม่รู้ใจผม)
“ภู เค้าก็ บางครั้งก็ทำตัวกวนๆ แต่ไม่มีอะไรมากหรอกครับ” (ผมอยากบอกว่ามันชอบหาเรื่อง ทำตัวเป็นอันธพาล แต่ไม่กล้า เดี๋ยวอดส่วนลดครึ่งราคา อิอิ)
“ชอบกวนๆ ชอบหาเรื่องทำตัวเหมือนอันธพาลใช่ไหม ที่จริงจะโทษภูก็ไม่ได้หรอก ภูมันน่าสงสาร ตอนมันยังเด็กๆ ตอนนั้นพ่อกับแม่ไม่ได้มีลูกน้องคนงานในอู่เยอะเหมือนทุกวันนี้ แม่ต้องคอยวิ่งหน้าวิ่งหลังไม่มีเวลาเลี้ยงมันเท่าไหร่หรอก ก็ได้เจ้าแจงลูกของพี่สาวแม่นี่แหละมาเป็นพี่เลี้ยงให้มันคอยช่วยแม่ทำงานบ้านงานช่องสารพัด ไอ้ภูตอนนั้นมันติดพี่แจงมาก เจ้าแจงก็รักน้องคนนี้มาก ขนาดหัวหน้าช่างที่อู่มาขอมันแต่งงานแล้วเขาจะให้มันไปอยู่ด้วยมันยังไม่ยอมเลย มันบอกว่าถ้าแต่งแล้วต้องให้มันอยู่ที่นี่จะได้เลี้ยงเจ้าภู ไปๆมาๆอู่รถก็กลายเป็นเรือนหอให้มันไป”แม่เล่าความหลังให้ฟัง
“แต่ภูเขาก็เป็นคนดีนะครับ”ผมรีบพูด ไม่อยากให้แม่รู้สึกผิด
“แม่ก็มีลูกกับเขาคนเดียว ก็อดห่วงมันไม่ได้ แต่แม่ดีใจนะที่มันมีเพื่อนอย่างเราเราเป็นคนแรกเลยนะที่พาเข้ามาถึงบ้าน เพื่อนคนอื่นๆมันพามาแต่ที่อู่โน้นเพื่อนมันแต่ละคนที่เคยพามานะ แม่เห็นแล้วใจจะวายกับเด็กสมัยนี้ ผิดกับเราดูสุภาพน่ารัก รู้จักความ ยังไงแม่ก็ฝากเราช่วยๆดูเจ้าภูมันด้วยนะเห็นมันเป็นน้องชายซักคน ทนๆกับมันเอาหน่อยนะ” แม่ฝากฝังพี่แจงกลับจากตลาดพอดี

00169982

ขอบใจมากๆเลยจ้า

pongsakron01

ขอบคุณครับ

kengee

ขอบคุนนะคับ ^_____^

kengee

ทามมัยไม่มี ต่อ อะ T^T

Ifoot-ballZ

พี่มิคหึงน่ารักดีนะ พี่1ค้าบบบ...มาต่อเร็วๆนะคืนนี้จะกลับมาอ่าน ถ้าวันนี้ไม่ต่อไม่รักจิงๆด้วย

abcdefghij

แค่นี้แก่ บอกได้ คำเด๋ยว อิอิ

body5

ขอบคุณครับ

solovematoom

ขอบคุณขอรับ

jun2010

ขอบคุณครับ

boommy

ขอบคุณครับผม

orrick

ขอบคุนนะคับ ^^

manza555

5555555สนุกมากๆ

soigiro

ขอบคุณมากคับ

soigiro

ขอบคุณมากคับ

pkclub2146

ขอขอบคุณครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

Klong

ขอบคุนครับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า ศึกแย่งชิงหญิงเริ่มขึ้นแย้ว เป๊ง!!!{:sm-36:}