ของขวัญ 7 ปี <หนุ่ม IT กับ DJ สุดหล่อ>(20)

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับ และขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกทีบทที่เจ็ด --- วันไหว้ครู
.............ปาเจรา........จริยา.........โหน.......ติ.........
....คุณุตตรา....นุสา.............สกา..............
........ข้าขอประณตน้อมสักการ บุรพคณาจารย์ ผู้กอร์ปเกิดประโยชน์ศึกษา...........
เสียงบทสวดเคารพพระคุณครู ดังกึกก้องทั่วหอประชุมกาญจนาภิเษก ทำเอาเหล่านักศึกษาที่มาร่วมงานขนลุกรู้สึกถึงความขลังของพิธีกรรมอันศักสิทธิ์และเป็นมงคลนี้
งานไหว้ครูเป็นอีกกิจกรรมหนึ่งที่น้องใหม่ทุกคนจะต้องเข้าร่วม เป็นการแสดงความน้อมนอบต่อผู้เป็นครู ฝากเนื้อฝากตัวอย่างสมบูรณ์ (ประมาณว่าศิษย์มีครู) ส่วนใหญ่งานไหว้ครูจะจัดหลังจากที่เปิดเรียนไปได้สักพักและจัดให้ตรงกับวันพฤหัสบดี (เพราะถือว่าเป็นวันครู โดยเชื่อกันว่าพระพฤหัสเป็นครูของพวกเทพเทวาต่างๆ การจัดงานวันไหว้ครู จึงจัดวันพฤหัสบดี) งานไหว้ครูของมหาวิทยาลัยขอนแก่นนั้นจะแบ่งเป็นสองส่วนคืองานไหว้ครูของมหาวิทยาลัยและงานไหว้ครูของคณะ งานไหว้ครูของมหาวิทยาลัยจะจัดขึ้นในช่วงเช้าที่หอประชุมกาญจนาภิเษก โดยให้ตัวแทนผู้ถือพานแต่ละคณะได้ไปกราบอธิการบดี คณบดี คณาจารย์ที่มาร่วมงาน ส่วนใหญ่ผู้ที่มาร่วมงานจะเป็นนักศึกษาปีหนึ่ง หรือน้องใหม่ของจาก
ทุกคณะ ส่วนนักศึกษาชั้นปีอื่นๆจะอยู่ที่คณะเพื่อคอยให้คณาจารย์และน้องปีหนึ่งกลับมาจากที่หอกาญฯแล้วจะได้เริ่มพิธีไหว้ครูที่คณะในภาคบ่ายต่อไป
.......ปัญญาวุฑฒิ..........กเรเตเต......ทินโนวาเท.........นะมามิหัง.........
เสียงบทสวดเคารพครูจบลงพร้อมต่อด้วยคำกล่าวปฏิญาณตนในหน้าที่ของนักศึกษาดังขึ้น โดยมีนายกองค์การนักศึกษาเป็นผู้นำกล่าว
(ผมคิด---เสียงพี่นิคนี่ พอเป็นการเป็นการที่ไร เสียงจะดูเข้มเท่ห์ไปเลยจริงๆ เวลาจัดรายการก็ดูเป็นเสียงที่มีเสน่ห์ขี้เล่นไปอีกแบบ แต่เวลาคุยกับเราทำไมถึงใช้น้ำเสียงที่ดูแปลกๆ ไม่เข้าใจ)
“เอ ไปกันยัง เดี๋ยวไปไม่ทันที่คณะ” เสียงบอยดึงผมออกจากความคิด (บอยเป็นตัวแทนถือพานของคณะที่หอกาญฯ และจะต้องถือพานของสาขาคอมปีหนึ่งที่คณะอีกด้วย นี่แหละหน้าที่เฟรชชี่สตาร์)
“ไปดิ่”ว่าแล้วแก๊งค์ผมก็รีบออกจากหอกาญฯไปหาอะไรทานก่อนเข้าร่วมงานไหว้ครูที่คณะ
ติ๊ด..............ติ๊ด............เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้น
“ไง อ๊อฟ กินข้าวอยู่ ............ อ๋อ เอาดิ่ ได้ๆ........บ่ายสองครึ่งเจอกันที่คอมเพล็ค......เจอกัน”ผมรับโทรศัพท์จากไอ้อ๊อฟ
“ปอนด์ วันนี้ไหว้ครูที่โรงเรียน เดี๋ยวไหว้ครูที่คณะเสร็จแล้ว พวกกูกับเพื่อนๆจะเข้าไปที่โรงเรียน มึงไปด้วยป่าว”ผมถาม
“ตอนกูอยู่ กูไม่เคยไหว้เลยครู นี่จบมาแล้วจะให้กูไปทำไม”ปอนด์ย้อนถามผม
“ไปเถอะน่า ไปเป็นเพื่อนกัน เข้าไปหาน้องๆด้วย เพื่อมึงจะได้ไปแนะแนวน้องไง”ผมชวน
“แนะแนวว่าเล่นเกมยังไงถึงเป็นเจ้าฝีมือล่ะซิ”ทรายกัด
“แล้วทรายไม่ไปด้วยเหรอ”ปูเป้ถาม
“โรงเรียนเราจัดพฤหัสหน้านู้นแหนะ”ทรายบอก
“งั้นไปโรงเรียนเราด้วยกันม้า”ผมชวนทุกคน
“พอดีเรากับปูเป้นัดพี่แหววไว้ที่องค์การน่ะ ว่าจะไปคุยกันเรื่องการประชาสัมพันธ์กีฬาน้องใหม่กับพาน้องใหม่ไหว้พระธาตุนะ”บอยบอกผม
“เอ ช่วงนี้ก็ไม่ค่อยเห็นเข้าองค์การเลยนะ พี่นิคถามหาน่ะ พี่หมอทีด้วย พี่ๆทุกคนแหละ”ปูเป้บอก (ตอนที่ปูเป้บอกชื่อพี่นิค พี่หมอที ผมรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก แต่พอบอกว่าพี่ทุกคน ผมก็คิดว่าถามถึงไปอย่างนั้นมั้ง)
“เราไปด้วย เราจะแวะไปที่โรงเรียนเอก่อน แล้วเข้าบ้านไปเปลี่ยนเอารถมาใช้ดีกว่า ไม่อยากขับมอไซค์แล้ว แดดร้อน ผิวเสียหมด”ทรายอก
“ผิวเสียมันยังผลัดเซลล์ แต่ถ้าคอมเสียต้องส่งเคลม”ปอนด์มันพูดขึ้นมาลอย ทำเอาทุกคนฮา
งานไหว้ครูที่คณะก็ไม่แตกต่างอะไรมากจากที่หอกาญฯ เพียงแต่ว่ามีนักศึกษาทุกสาขาทุกชั้นปีเข้าร่วม บอยเป็นคนถือพานของสาขาคอมชั้นปีที่หนึ่ง ซึ่งพานธูปเทียน(ชาย)พวกเราช่วยกันทำเป็นรูปจอคอม ส่วนพานดอกไม้(หญิง)พวกเราทำเป็นรูปจานดาวเทียม เพื่อสื่อให้รู้ว่าอยู่วิทย์ฯคอมนะโว้ย
........ใครคือครู.........ครูคือใคร.......ในวันนี้.........
......ใช่อยู่ที่......ปริญญา.........มหาศาล............
........ครูคือผู้......ยกระดับ.........วิญญาณมนุษย์..........
ติ๊ด.......ติ๊ด..........โทรศัพท์ผมสั่น
“อืมๆ......จะเสร็จแล้ว .......ไม่เกินสิบนาทีเจอกัน...คอยอยู่นั่นแหละ”ผมพูดอบ่างเบาๆและรีบวางสาย
“ปอนด์ สรุปมึงจะไปกับกูไหม”ผมหันไปถามปอนด์ที่นั่งถัดไป
“กูไปก็ได้ ที่กูไป กูคิดถึงร้านเกมข้างโรงเรียนว่ะ ว่าจะไปไหว้มันซักหน่อย”ปอนด์ตอบแบบหน้าเรียบๆ
...........ขอมอบเพลง........นี้มา............บูชาครู
เสียงอ่านบทกลอนจบลง ก่อนที่จะมีการร้องเพลงมาร์ชของคณะเพื่อปิดท้าย
“แหมๆ ทำไมไม่มาพรุ่งนี้กันเลยล่ะ”อ๊อฟทักผม โดยมีป่าน น้ำ น้อย ต้าร์ ไอ้โจ้ ไอ้เอ็กซ์คอยอยู่ด้วย
“อ้าวไอ้นั่นมันเด็กห้องสิบนี่”ไอ้โจ้ทักเมื่อเห็นไอ้ปอนด์
“ทรายก็จะไปด้วยเหรอ ดีจัง”น้ำบอกเมื่อเห็นไอดอลของเธอ
“ไปๆ รีบไปได้แล้ว เดี๋ยวโรงเรียนก็เลิกก่อนหรอก”น้อยบอก แล้วพวกเราก็ขี่มอไซค์ออกไป
ไม่รู้ว่าเป็นธรรมเนียมปฏิบัติอะไร มาจากใครคนไหน ที่พอถึงวันไหว้ครูของโรงเรียนเก่า พวกพี่ๆที่เรียนอยู่ในมหาวิทยาลัย จะพากันกลับมาไหว้ครู แล้วก็แนะแนวน้องๆในการเรียนต่อ เหมือนกับเป็นการแสดงศักยภาพ (Show power) อย่างหนึ่งของศิษย์เก่าที่เพิ่งจบไป พวกน้องๆที่โรงเรียนก็ชอบ เพราะพวกพี่ๆที่มาก็จะทยอยขออนุญาตเข้าห้องเรียน (ส่วนใหญ่ม.6) มาคุยเล่นบ้างมาแนะแนวบ้าง มาเล่าชีวิตในมหาลัยบ้าง ทำให้ไม่ต้องเรียนคาบนั้น
พอมาถึงโรงเรียน ไอ้ปอนด์เจอเพื่อนห้องเดียวกัน มันเลยขอตัวแยกไป ส่วนพวกผมที่เหลืออีก 8 คน ก็พากันไปไหว้อาจารย์ที่ปรึกษาตอนม.6 และอาจารย์ท่านอื่นๆที่สนิทสนมกัน หลังจากนั้นก็เป็นคิวเข้าห้องพบน้อง ม.6 พวกเราเลือกห้องน้องสีตัวเอง ( คือห้องที่ร่วมกันทำงานกีฬาสีด้วยกันตอนนั้นพวกเราอยู่ ม.6 น้องพวกนั้นอยู่ ม.5 ) เพราะจะทำให้เราได้เจอน้องรหัสด้วย
“อ้าวๆ พวกเราทุกคน วันนี้มีรุ่นพี่ศิษย์เก่าของเรามา ใครมีอะไรสงสัยอยากซักถามเรื่องเรียนต่อ เรื่องชีวิตในมหาลัย ก็ถามพวกพี่ๆเขาได้เลย แนะนำตัวเองเลยจ๊ะ” อาจารย์ประจำวิชาสังคมยกคาบสอนให้พร้อมแนะนำพวกเรา
“พี่อ๊อฟมนุษย์อิงมอขอครับ...........พี่โจ้ศึกษามอขอครับ........พี่เอวิทย์คอมครับ.......พี่ต้าร์ศิลปกรรมครับ.......พี่ป่านพยาบาลค่ะ........พี่น้อย เทคโนฟู๊ดค่ะ........พี่น้ำวิดการบัญชีค่ะ.......พี่ทรายค่ะ วิทย์คอม ไม่ใช่ศิษย์เก่า แต่เป็นเพื่อนพี่เอ ค่ะ” จบคำแนะนำตัวของแต่ละคนก็จะมีน้องๆแซวทักทายสนุกสนาน โดยเฉพาะทราย น้องๆแซวว่าสวย น่ารัก แล้วก็มีน้องๆถามคำถามอีกมากมายพวกเราก็ช่วยกันตอบ “เรียนมหาลัยอยากไหมค่ะ..........คณะไหนดีที่สุดค่ะ............กลัวที่จะเอ็นท์ ทำไงดีครับ........อยากเรียนเกี่ยวกับพวกชีวภาพเลือกคณะไหนดีค่ะ..........เรียนเกษตรจบไปมีงานไหมครับ....คณะไหนผู้หญิงสวยสุดครับ........(ล้านแปดคำถาม)”
“พี่เอครับ พี่เอ ถ้าอยากได้เพื่อนสวยๆเหมือนพี่ทราย ต้องเรียนวิทย์คอมเปล่าครับ”เด็กคนหนึ่งถามขึ้น พร้อมกับเสียงตะโกนมาจากเด็กอีกคนหนึ่งว่า “พี่รหัส ผ้ม พี่รหัสผม”ใช่แล้วเจ้าซันน้องรหัสผมเอง
“อันนี้ก็แล้วแต่ดวงนะครับ”ผมตอบพร้อมมองไปทางเจ้าซัน ที่นั่งติดกับภู และถัดไปเป็นฝาแฝดต้นกะต่อ
“แล้วถ้าผมอยากเป็นดีเจต้องเรียนอะไรครับ”เสียงที่นิ่งขรึมดังขึ้น ทำให้เสียงที่คุยอย่างสนุกเมื่อครู่เงียบลง คำถามนี้และคนที่ถามคำถามนี้ทำให้ผมสะอึกในใจ
“อ้าวภู เก่งบาสขนาดนั้น มาเรียนศึกษาพละกับพี่ดีกว่า ไม่ต้องเอ็นท์ใช้โควต้าเลย”ไอ้โจ้ตอบคำถามเมื่อกี้
การพูดคุย ถามตอบก็เป็นไปอย่างเรื่อยๆ ดูเพื่อนๆทุกคนสนุกสนานมาก โดยเฉพาะไอ้อ๊อฟที่คอยใช้คำพูดแทะโลมน้องผู้ชายที่หน้าตาดีๆ ตอนนี้ผมเริ่มรู้สึกอึดอัดอีกครั้งทั้งๆลืมมันไปเลย เรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างผมกับภู บนห้องที่บ้านของภู คำพูดต่างๆของภูที่เคยพูดตอนนี้มันกับมาอยู่ในหัวผมอีกแล้ว ทำให้ผมก้มหน้าไม่กล้ามองหน้าภู
“เอ เป็นอะไรหรือเปล่า เห็นเงียบๆไปน่ะ”ป่านกระซิบถามผม
“อ๋อ....เปล่าหรอกขอไปห้องน้ำก่อนนะ”ผมบอก
“มึงจะรีบไปไหนว่ะ อีกสิบนาทีก็หมดคาบแล้ว”ไอ้เอ็กซ์กระซิบบอก ตอนนี้เพื่อนๆและน้องๆเริ่มมองมาที่ผม
“ไอ้เอ็กซ์ มึงช่วยนัดซันให้ไปคอยกูที่สนามบาสด้วยนะ กูจะพามันไปเลี้ยงหน่อย นานๆมาหามันที”ผมบอกแล้วรีบเดินออกไปก่อนที่จะเป็นเป้าสายตามากกว่านี้
หลังออกมาจากห้องได้ ผมก็เดินดูรอบๆโรงเรียน ทุกอย่างในโรงเรียนก็เหมือนเดิม แต่เป็นเพราะผมเป็นผู้ใหญ่หรือเปล่าเลยทำให้มองสิ่งเหล่านั้นไม่เหมือนเดิม ผมเดินไปเรื่อยๆจนไปถึงห้องเปลี่ยนชุดนักกีฬาซึ่งตอนนี้มันไม่มีใครเลย ผมเดินเข้าไปดูที่ล็อคเกอร์ของผมหมายเลข 069 ซึ่งบัดนี้มันมีชื่อคนอื่นติดแทนชื่อผมไปแล้ว ผมหันไปมองที่ห้องน้ำหลังล็อคเกอร์ มองไปที่อ่างล้างหน้า มองไปที่กระจก ผมเห็นตัวเอง “นี่เหรอเอ ตัวเราหรือเปล่าที่เห็น ตัวเราที่เป็นของเรา แล้วเราเป็นอะไรกันแน่ เราว่าเรายอมรับในสิ่งที่ตัวเองเป็นได้แล้วนะ แต่ทำไมพอเห็นตัวเองในกระจกทีไร มันนึกถึงภาระที่ต้องรับต่อจากคุณพ่อ คุณแม่และวงศ์ตระกูลมันเหลือเกินในฐานะลูกชายคนโต ในฐานะลูกที่ดีของพ่อแม่ ในฐานะพี่ที่ดีของน้อง” ผมหลับตาคิด เสียงและภาพในอดีตก็ผุดขึ้นมา
“......เอ ต่อไปเอเรียนจบต้องมาช่วยงานที่บริษัทคุณพ่อนะ แล้วต้องคอยดูแลโอ๊ตด้วย รู้ไหม....เป็นพี่น้องน่ะห้ามทิ้งกัน......เรามีกันแค่สองคนพี่น้องนะ......”คำสอนของแม่ที่สอนผมตั้งแต่ยังเด็กดังขึ้น “....พอเอ ทำงาน เอก็จะมั่นคง พอเอมั่นคง เอก็จะต้องแต่งงาน เจอกับผู้หญิงที่ดีๆ แล้วก็มีหลานให้คุณแม่อุ้มแก้เหงา......”
ผมกำลังคิดอะไรอยู่เพลินๆก็ต้องสะดุ้งขึ้น เพราะมีมือของใครมาโอบกอดผมจากด้านหลัง ผมลืมตาขึ้นมองในกระจก สิ่งที่ผมเห็นทำให้ผมตกใจยิ่งกว่า เพราะเจ้าของแขนที่มาโอบกอดผมคือ ..ภู..

“ภู”ผมอุทานออกมาด้วยความตกใจ “ทำไร ปล่อยนะ เดี๋ยวใครมาเห็น”
“โรงเรียนยังไม่เลิก ไม่มีใครมาเห็นหรอก”ภูตอบพร้อมโอบกอดผมให้แน่นกว่าเดิม
“ภู เล่นอะไรพิเรนๆ อีกแล้วนะ เมื่อไหร่จะโต พอเถอะ พี่เบื่อแล้ว”ผมบอก แต่เสียงหัวใจผมเต้นแรงมาก ผมรู้สึกถึงความร้อนที่แผ่ออกมาจากหน้าและตามตัวของผม
“ผมโตแล้ว ผมไม่ได้เล่น ผมแค่อยากรำลึกถึงวันเก่าๆกับพี่ ตอนกีฬาสี”ภูพูดแล้วเอาหน้ามาซบที่ไหล่ผม

kengee

ขอบคุนนะ คับ ^_________^{:4_98:}{:4_102:}

Ifoot-ballZ

ไม่มีอะไรดีกว่าการเป็นตัวของตัวเองจิงๆนะ แต่ยังไงสายตาคนรอบข้างก็ยังมีอิทธิพลอยู่

abcdefghij

อย่าให้ความหวัง ทำร้ายมัน

body5

ขอบคุณครับ

pongsakron01

ขอบคุณครับ

solovematoom

ติดตามต่อไปเรื่อยๆ

jun2010

ขอบคุรครับ

boommy

ขอบคุณครับผม

orrick

ขอบคุนนะคับ  ^^

manza555

สนุกมากๆเลย

soigiro

- ขอบคุณมาคับ

pkclub2146

ขอขอบคุณครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

Klong

ขอบคุนครับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า อ่านต่อ หลังจากทำบุญ{:sm-38:}

TawanIndy

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

harain15

ขอบคุณครับ