ของขวัญ 7 ปี <หนุ่ม IT กับ DJ สุดหล่อ>(31)

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับ และขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ตอนขับรถกลับพี่เก่งช่วยผมขับรถด้วยส่วนไอ้บอยก็เปลี่ยนกันขับกับทราย  พวกเรากลับมาถึงในมอก็ค่ำพอดีตระเวนส่งเพื่อนๆตามหอเสร็จ ผมเข้าหอเอาของฝากให้หนึ่ง คุยกับหนึ่งนิดหน่อยแล้วก็หลับไปด้วยความเพลีย ทั้งๆที่ยังไม่ได้อาบน้ำเลย  หนึ่งมาปลุกผมก็ไม่ลุก  ผมดึงผ้ามาปิดแล้วหันตัวหนีหนึ่งก็เดินหนีไปนอนที่เตียง  ทำให้ผมคิดถึงตอนที่พี่เก่งปลุกผมเอามือมาจี้เอวผม แล้วเสียงพี่เก่งที่บอกว่าชอบผมมันก็กลับมาอีกในหัว ผมได้แต่นอนยิ้มแล้วคิดว่า พี่เก่งคงเล่นๆกับเราคงไม่จริงจังอะไรหรอกมั้ง แต่อย่างน้อยผมก็มีความสุขที่มีคนมาบอกรัก  โดยไม่ต้องมานั่งคาดเดาแบบพี่นิคกับพี่หมอที  ขอบคุณนะครับพี่เก่งที่รักผม ถึงแม้ว่าผมจะไม่ได้รู้สึกเหมือนพี่ก็ตาม
บทที่สิบสาม --- เอาใจ&ง้อ
หลังกลับจากสุพรรณที่ไปงานแต่งพี่สาวของบอย ทำให้ผมรู้จักกับพี่เก่ง  และพี่เก่งก็ได้บอกรักผมอย่างเป็นทางการ  ทั้งๆที่ผมรู้ว่ามีคนแอบรักผมอย่างไม่เป็นทางการอยู่ถึงสองคนแล้วก็ตาม แล้วไหนจะพี่แป้งที่ตอนนี้ผมแน่ใจแล้วว่าพี่เขาจีบผมแน่นอน
พี่แป้งจะมาดักรอผมทุกเช้าที่หน้าหอ  พาไปทานข้าวแล้วก็ไปส่งที่คณะ  (ยกเว้นวันไหนที่พี่เขาเรียนเช้าผมเรียนสายกว่าผมก็จะไปเอง) วันพฤหัสที่ผมกับหนึ่งไปใส่บาตรด้วยกัน พี่เขายังมารอเลยขนาดตั้งแต่เจ็ดโมงเช้า  แล้วก่อนนอนทุกคืนจะต้องมี sms จากพี่แป้งมาไม่ตอนสี่ทุ่มกว่าๆก็ห้าทุ่มเป็นประจำไม่เคยขาดตั้งแต่วันที่พี่ได้เบอร์ผมไปจนวันนี้มันก็จะสามอาทิตย์แล้ว นี่คือกิจวัตรประจำวันของผมที่มีพี่แป้งเข้ามาเกี่ยวข้อง
“ถ้าแป้งไม่ติดซ้อมทุกเย็นนะ จะไปรับเอ ตอนเย็นที่คณะด้วย  จะได้ไปทานข้าวเย็นด้วยกันแล้วไปส่งที่หอ” แป้งบอก (แป้งเริ่มใช้สรรพนามแทนตัวเองว่า แป้ง ตั้งแต่ผมกลับสุพรรณและให้ผมเรียกว่า แป้ง ไม่ต้องมีพี่ ให้ผมแทนตัวเองว่าเอ โดยให้เหตุผลว่า ห่างกันแค่ปีเดียวเอง เรียกอย่างนี้แหละหนิดหนมดี)
“พี่..เอ๊ย ...แป้งครับ  แค่นี้ก็ลำบากแป้งแล้ว  เอไม่เห็นว่าแป้งต้องมารับเอทุกเช้าเลยนี่ เอมีรถ เอขับมาเรียนเองได้  อีกอย่างเลิกเลี้ยงข้าวเช้าเอซักทีเถอะ ให้เอเลี้ยงแป้งบ้าง แป้งไม่กลัวคนอื่นเขาว่าเหรอครับว่าเลี้ยงเด็กนะ”ผมบอก (ผมเคยคุยกับแป้งเรื่องมารับที่หน้าหอและเลี้ยงข้าวซึ่งแทบจะทุกเช้าแล้ว  แป้งก็บอกว่า เอ อย่าคิดมาก ใครจะว่ายังไงก็ช่าง  แป้งไม่สน  ให้เอสนแป้งคนเดียวก็พอ นี่แหละความมั่นใจของแป้ง ที่จริงผมเองที่ใจอ่อนไม่กล้าปฏิเสธแป้งไปตรงๆว่าอยากไปกับหนึ่งเหมือนเมื่อก่อน)
“ใครจะว่าแป้งเลี้ยงเด็ก ก็ดีนะซิ  ว่าแต่เด็กคนนี้จะยอมให้เลี้ยงหรือเปล่าน้า...”แป้งพูดพร้อมยิ้มมาทางผม
“ถึงแล้ว เอไปก่อนนะ ขอบคุณครับ”ผมรีบเปิดประตูรถลงไปเมื่อถึงหน้าคณะเพื่อเลี่ยงคำถามนั้น
ส่วนตอนเย็นของผมก็เป็นเวลาของพี่เก่ง  พี่เก่งจะมาดักคอยผมที่แถวๆหน้าคณะเป็นประจำ  โดยมักอ้างว่ามาเก็บภาพแถวนี้มันสวยดี  แล้วพี่เก่งก็จะชวนผมไปที่บึงสีฐานหน้ามอ ไปถ่ายภาพพระอาทิตย์ตกดินที่นั่น บางครั้งพี่แกก็สอนผมเรื่องเทคนิคการถ่ายภาพต่างๆ เสร็จแล้วก็จะพาผมทานข้าวเย็นในมอบ้าง นอกมอบ้างแล้วก็มาส่งผมที่หอ นี่แหละกิจวัตรประจำวันของผมที่มีพี่เก่งเข้ามาเกี่ยวข้อง
“เอ นี่เรียนรู้เร็วนะ  ดูภาพนี้ซิปรับspeedแสง แล้วโฟกัสสวยมาก”พี่เก่งดูภาพแล้วชมผม เราทั้งสองนั่งที่พื้นหญ้านุ่มๆ  ข้างหน้ากำลังมีพระอาทิตย์ดวงกลมโตสีส้มๆกำลังจะตกลงไปในบึงขนาดใหญ่ มีนกเป็ดน้ำว่ายไปมา  นกกาบินกลับรัง
“อย่างนี้แหละ ได้อาจารย์ดี”ผมบอก
“พี่ไม่อยากเป็นอาจารย์หรอก”พี่เก่งบอก
“ทำไมอ่ะพี่ เป็นอาจารย์ดีนะ ได้ถ่ายทอดความรู้ที่เราให้คนอื่นด้วย อย่างพี่ทำได้สบายมาก”ผมว่า
“เป็นอาจารย์ ก็รักลูกศิษย์ตัวเองไม่ได้นะซิ”พี่เก่งพูดพร้อมยิ้มๆมองมาทางผม
“พี่อยากเป็นศิลปินใช่ม่ะ ผมรู้”ผมรีบแก้เก้อ (ผมเริ่มชินกับการที่พี่เก่งปล่อยขนมจีบแบบนี้แล้ว คุยกับพี่แกทีไร ก็ก็ขายขนมจับให้ผมแทบทุกครั้ง ถึงแม้ว่าผมจะไม่มีปฏิกิริยาตอบรับว่าจะเอาขนมจีบนั้นเลย)
“ใช่พี่อยากเป็นศิลปิน  พี่จะได้มาบรรเลงรักให้เอฟังไง”พี่เก่งเพ้อต่อ
“พอเถอะพี่  พี่ไม่เบื่อผมบ้างเหรอ”ผมถาม
“พี่จะเบื่อหัวใจตัวเองได้ยังไง ก็พี่บอกแล้วไงว่าหัวใจอีกครึ่งหนึ่งของพี่อยู่ที่เอ  มืดแล้วไปหาไรกินดีกว่า”พี่เก่งพูดแล้วส่งมือมาให้ผมดึงผมลุกขึ้นตาม แล้วเราก็ไปหาอะไรกินกันหลังจากนั้นพี่แกก็ขับรถโฟล์คเต่าสีขาวไปส่งผมที่หอ
นี่แหละครับกิจวัตรประจำวันของผม(ที่มีร่วมกับพี่แป้งและพี่เก่ง) ผมแทบไม่มีเวลาเป็นของตัวเองเลย ยกเว้นช่วงกลางวันเวลาเรียนที่ได้อยู่กับเพื่อนๆที่คณะ  งานที่องค์การไม่ต้องพูดถึง จะสามอาทิตย์แล้วมั้งที่ผมไม่เข้าไปเลยตั้งแต่เกิดเรื่องที่คอนโด  โดยผมให้ข้ออ้างกับตัวเองว่าไปกับพี่สองคนนี้ไม่มีเวลาว่าง (ที่จริงผมอยากหลบหน้าพี่นิคกับพี่หมอทีมากกว่า)
“ไปกินข้าวมาเหรอหนึ่ง  ขอโทษนะช่วงนี้ที่เราปล่อยให้หนึ่งไปกินข้าวคนเดียวบ่อยๆ”ผมบอกเมื่อเห็นหนึ่งเดินเข้ามาในห้อง
“ไม่เป็นไรหรอก เราเริ่มชินแล้วล่ะ”หนึ่งพูดเหมือนน้อยใจ
“โอ๋ๆ...แต่ช่ะแต่.....น้อยใจเหรอ”ผมแหย่เล่น
“ไม่นี่ ก็แค่เราไม่ได้มีคนมาคอยรับไปทานข้าวเช้าแล้วไปส่งที่คณะ ตกเย็นก็มีอีกคนไปรับที่คณะแล้วไปทานข้าว”หนึ่งพูดประชดเล็กๆ
“น้อยใจเป็นด้วย”ผมไม่ว่าเปล่าวิ่งเอามือไปจี้เอวหนึ่ง
“หยุด...ฮ่าๆ...หยุดเอ....ฮ่....า....พอแล้ว”หนึ่งพูดพร้อมหัวเราะ
“หายน้อยใจยัง”
“ก็ไม่ได้น้อยใจอะไร แซวเล่น  แต่เอ เราถามนายหน่อยซิ  เราก็รู้นะว่า เอ่อ....นายเป็นยังไง เราก็รู้นะว่าเราเป็นยังไง แต่นายจะคบทั้งสองคนในเวลาเดียวกันเลยเหรอ”หนึ่งถามผมอย่างกล้าๆ กลัวๆ
“เฮ๊ย.....คิดมาก แป้งก็พี่เรา  พี่เก่งก็พี่เรา  พี่น้องกันทั้งนั้น”ผมบอก
“พี่เก่งเราว่าไม่เท่าไหร่  แต่พี่แป้งนะเป็นผู้หญิง  แล้วนายก็เป็นเอ่อ.....เออ....เป็น”หนึ่งไม่กล้าพูดต่อ
“พูดมาเถอะ เราเป็นเกย์ใช่ม่ะ เราไม่โกรธหรอก ถ้าเราจะปิดบัง เราจะบอกหนึ่งในคืนนั้นทำไม”ผมบอกหนึ่งตั้งแต่ผมรู้ว่าผมเป็นอะไร มีอะไรผมก็เล่าให้หนึ่งฟังและหนึ่งก็บอกว่าตัวเองก็เป็นเหมือนกัน ผมกับหนึ่งเลยคุยกันทุกเรื่อง ไม่มีเรื่องไหนเลยที่หนึ่งจะไม่รู้เรื่องของผม เพราะผมเชื่อใจหนึ่ง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องพี่นิค พี่หมอที พี่เก่งหรือพี่แป้ง
“ใช่ๆเรารู้ว่าเอไม่ปิดบังเรา เราก็ไม่ปิดบังเอ เราเองก็บอกเอเหมือนกันว่าเราก็เป็น แบบมันสับสนนะแต่เราคิดว่าเอกับพี่แป้ง...”หนึ่งพูดเหมือนมีอะไรมาติดอยู่ที่คอ พูดไม่เต็มปากทุกครั้งที่จะพูดว่าเราเป็นอะไรถึงแม้ว่าเราทั้งสองคนจะยอมรับมันได้ แต่ในใจลึกๆและสังคมรอบข้างของเรามันทำให้เราคัดค้านตัวเองที่เป็น
“ก็บอกแล้วไง พี่แป้งเราก็เห็นเขาเป็นพี่”ผมบอกกับหนึ่ง
“แต่เราว่าพี่แป้งคิดกับเอมากกว่านั้น”
“พี่เขาแค่เอาใจเราเฉยๆ แบบพี่เอาใจน้องนะ”ผมบอกไปทั้งๆที่รู้ในใจว่าแป้งกำลังจีบผม
“เราว่าไม่แค่เอาใจหรอก  เออ  พูดถึงเรื่องเอาใจ  พักนี้ไม่ค่อยเห็นพี่หมอซื้อเค้กมาเอาใจเอเลยเน๊อะ  พี่ดีเจอะไรนั่นอีกคน ปกติจัดรายการก็จะเปิดเพลงนั้นเพลงนี้ตามที่เอขอ เอาใจเอน่าดูเลย”หนึ่งบอก
“ช่วงนี้พี่หมอทีคงยุ่งๆมั้ง พี่นิคเราก็ไม่ได้ไปขอเพลงนิ ไม่ค่อยได้ฟัง”ผมตอบแบบเลี่ยงสายตาหนึ่ง
“เอ เราไม่รู้นะว่ากำลังคิดทำอะไรอยู่กับเรื่องพี่แป้ง พี่เก่งที่มาเอาใจเอ แต่เราอยากบอกเอว่า การที่เขามาเอาใจเรา เราก็ควรเอาใจเขาบ้าง เคยได้ยินไหม เอาใจเขามาใส่ใจเรา”หนึ่งบอก
“คร้าบบบบบ คุณครูหนึ่ง”ผมทำเสียงล้อหนึ่ง  แล้วเราก็ไปอาบน้ำเข้านอนกัน  
“การที่เขามาเอาใจเรา เราก็ควรเอาใจเขาบ้าง”ผมนอนคิดประโยคที่หนึ่งพูดบนเตียง กับพี่แป้งหรือพี่เก่งเราก็เอาใจใส่กับเขาอยู่นะตอนเช้าเรายกให้พี่แป้ง ตอนเย็นเรายกให้พี่เก่ง แค่นี้น่าจะพอไหมนะสำหรับคำว่าเอาใจของสองคนนั้น ถึงแม้ว่าตอนนี้เราจะคิดกับพี่ทั้งสองคนแค่พี่น้อง แต่พี่สองคนนั้นคิดกับเรามากกว่านั้น
“พักนี้ไม่ค่อยเห็นพี่หมอซื้อเค้กมาเอาใจเอเลยเน๊อะ  พี่ดีเจอะไรนั่นอีกคน ปกติจัดรายการก็จะเปิดเพลงนั้นเพลงนี้ตามที่เอขอ เอาใจเอน่าดูเลย” คำพูดของหนึ่งอีกประโยคลอยเข้ามาในหัวผม ใช่ซิสองคนนี้เอาใจเรา แต่เราไม่เคยเอาใจเขาเลย แต่ช่วงนี้จะเอาใจเขายังไงน้า  เข้าหน้ากันไม่ติดด้วย  หรือเราคิดมากไปเอง  พี่หมอทีกับพี่นิคอาจจะไม่รู้สึกอะไรเลยก็ได้(ปลอบใจตัวเอง เอาความรู้สึกเขามาล้อเล่นขนาดนั้น  ไม่รู้สึกก็ไม่ใช่คนแล้ว  ไม่น่าเลยไอ้แผนเก้งชนเก้งอะไรเนี๊ยะ) ใช่แล้วๆ  เราต้องเอาใจเขาบ้างซะแล้ว อย่างน้อยจะได้ไถ่โทษที่ทำกับพี่เขาไง เอาว่ะเป็นไงเป็นกัน ตอนนี้ขอนอนเอาแรงก่อนแล้วนะ  
หลังจากที่กิจวัตรประจำวันตอนเช้าของผมเสร็จ(ที่มีพี่แป้งมาร่วมเป็นกิจวัตรด้วย)  ผมก็เข้าเรียนตามปกติ จนถึงเวลาพักเที่ยง วันนี้ไม่มีเรียนบ่ายเพราะอาจารย์ยกคลาส  โอกาสนี้แหละ ช่วงเวลาที่เราได้เป็นเวลาของตัวเองซักทีไม่มีใครมายุ่งเกี่ยว  ผมให้บอยไปส่งที่หอเพื่อไปเอารถ แล้วผมก็ขับที่ร้านเค้กเจ้าประจำ สั่งเค้กที่พี่หมอทีชอบมาสองชิ้น แล้วก็ขับรถไปที่คอนโดพี่หมอที ผมรู้ว่าช่วงนี้ไม่มีใครอยู่แน่ๆ ไม่ว่าจะเป็นพี่หมอทีหรือพี่นิค เพราะมันเป็นเวลาเรียนอยู่  ผมไม่ต้องกลัวว่า เก้งจะชนเก้งอีก ผมตรงไปหน้าห้องพี่หมอทีเอาเค้กแขวนไว้ที่หน้าประตูห้อง(เหมือนที่พี่หมอทีชอบทำให้ผม) แล้วผมก็กลับมาที่องค์การนักศึกษา แต่ไม่เจอใคร ผมเดินไปหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งแล้วเขียนว่า
“ขอเพลงอะไรก็ได้ที่ใช้ง้อคนให้หายโกรธ มอบให้ดีเจ จาก....”ไม่ดีกว่าไม่ลงชื่อดีกว่า แล้วผมก็เดินเอากระดาษแผ่นนั้นไปติดไว้ที่โต๊ะนายกองค์การนักศึกษา แล้วรีบออกมาก่อนที่ใครจะมาเห็นเข้า
แค่นี้แหละ ตอนนี้เราเอาใจแบบหยั่งเชิงดูก่อนก็แล้วกัน  ผลจะเป็นยังไงน้า  กลับหอดีกว่าวันนี้ไหนๆก็เอาใจคนอื่นแล้ว ยังเหลืออีกคนที่ต้องเอาใจคือหนึ่ง วันนี้จะได้พาหนึ่งไปกินข้าวเย็นด้วยกันหลังจากไม่ได้ไปกินด้วยกันหลายอาทิตย์แล้ว
ติ๊ด.................ติ๊ด..............เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้น
“ครับพี่เก่ง  ........ อ๋อ วันนี้ผมไม่มีเรียนบ่ายครับ อาจารย์ยกคลาสครับ.......พี่อยู่ที่คณะเหรอครับ ตอนนี้ผมอยู่หอแล้ว.......วันเสาร์นี้ว่างครับ....ครับ.....งั้นวันเสาร์ห้าโมงเจอกันครับ”ผมรับโทรศัพท์พี่เก่ง เพราะพี่เก่งไปคอยผมที่คณะแล้วไม่เจอผม พี่เก่งนัดวันเสาร์ห้าโมงเย็นผมบอกตัวเองกลัวลืม
ผมมองดูเวลาหกโมงกว่า หนึ่งยังไม่มาออนเอ็มเช็คเมล์คอยแล้วกัน  ผมออน MSN แล้วพี่หมอทีก็เข้ามาทัก ผมกำลังจะออฟไลน์หนีเหมือนทุกที  แต่ตอนนี้เรากำลังเป็นฝ่ายเอาใจเขาอยู่นะผมบอกตัวเอง  คุยกับพี่เขาซิ (ต่อไปนี้เป็นสนทนาใน MSN ระหว่างผมกับพี่หมอทีนะครับโดยพี่หมอทีใช้ชื่อว่า T_med  ผมใช้ชื่อว่า Aa&aA)

kengee

ขอบคุนนะคับ ^_______^{:4_98:}{:4_102:}

Ifoot-ballZ

อยากมีคนมารักมั่งจังเลยอ่ะ อิจฉาเอ

body5

ขอบคุณครับ

pongsakron01

ขอบคุณครับ

abcdefghij

ขอบคุนคับ กับสิ่งที่ดีๆๆๆ

jun2010

ขอบคุณครับผมหนุกมากมาย

orrick

ขอบคุนนะคับ ^^

manza555

สนุกมากๆเลย เริ่มเศร้านิดๆแล้วสิ

soigiro

ขอบคุณครับ ^_^

pkclub2146

ขอขอบคุณครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

Klong

ขอบคุนครับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า ระวังไว้เถอะ เหอะๆๆ{:sm-17:}

TawanIndy

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

harain15

ขอบคุณครับ

harain15

ขอบคุณครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ