ของขวัญ 7 ปี <หนุ่ม IT กับ DJ สุดหล่อ>(34)

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับ และขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“ก็เรื่องที่คอนโด  ถ้าพี่ไม่โกรธทำไมต้องเสียงดังใส่ผม แล้วว่าผมด้วย”ผมบอก
“เสียงพี่ก็ดังอย่างนี้แหละ ทำไม”พี่นิคปากแข็งสุดๆ
“ก็ไม่มีอะไร  ไหนพี่ขอดูปากหน่อยดิ่ อ้าด้วย”ผมบอกพี่นิคก็ทำหน้างงๆแต่ก็ทำตามผมใช้ส้อมจิ้มขนมปังชิ้นใหญ่ใส่ปากพี่นิค
“นี่แน่  ปากแข็งดีนัก เคี้ยวไปเลย 555”
“แกล้ง....พี่....เหรอ”พี่นิคพูดฟังไม่ค่อยรู้เรื่องเพราะขนมปังเต็มปากซะขนาดนั้น
“โทษฐานคนปากแข็งไง เอาเป็นว่าพี่หายงอนหายโกรธผมแล้วนะ”ผมบอก
“แล้วทำไมเราถึงหลบหน้าหลบตาไม่เข้ามาองค์การบ้างเลย”พี่นิคถาม
“ไม่ได้หลบ ไม่ค่อยว่าง”ผมบอก (อย่างปากแข็งเหมือนกัน)
“ไหนดูปากซิ อ้าด้วย”พี่นิคจะใช้มุขเดิมกับผม แต่ผมไหวทัน  ตอนที่พี่นิคป้อนขนมปังให้ ผมเล็งไปที่มือของพี่แกแล้วกัดซะ “โอ๊ย........เป็นโรคพิษสุนัขบ้าป่าวนี่”
“ว่าผมเป็นหมาเหรอ”ผมบอก
“แล้วคนที่ไหนจะมากัดฟ่ะ คนกำลังจะป้อนให้ดีๆ”พี่นิคบอกแล้วทำหน้าโมโห
“ขอโทษครับ  เจ็บมากเปล่า”ผมรู้สึกผิด
“ลองดูเองไหมล่ะ”พี่นิคพูดพร้อมก้มดูมือตัวเอง ผมยื่นมือของผมไปให้พี่นิค
“เอามาทำไม”พี่นิคถามผม
“ก็ให้พี่กัดไง  ผมจะได้รู้ว่าเจ็บมากป่าว”ผมบอกแบบรู้สึกผิดจริงๆ
“ดี เตรียมตัวนะ”พี่นิคจับมือผม แล้วอ้าปากทำท่าจะกัด  ผมหลับตาใจหายแวบมันเสียวๆพิลึก
“หลับตาทำไม”พี่นิคถาม
“ก็มันกลัวๆเสียวๆอ่ะ”ผมตอบพี่นิค
“ฮ่าๆ จะกัดจริงๆแล้วนะ เตรียมตัว กัดแล้วนะ”แล้วพี่นิคก็ยกมือผมขึ้นมาทำท่าจะกัดตั้งหลายที ผมก็ใจหายแวบไปหลายครั้ง จนครั้งสุดท้ายพี่นิคเอามือผมขึ้นมาแล้วก็ จูบ ซะงั้น  ผมที่หลับตาอยู่ถึงกับลืมตาตกใจตะลึงในสิ่งที่พี่นิคทำ มือผมเย็นทันที
“หนาวเหรอ มือเย็นเชียว เมื่อกี้ยังอุ่นๆอยู่เลย  หรือว่าเจอพี่กัดที่เดียวเสียเลือดหมดตัว”พี่นิคบอกพร้อมปล่อยมือผม  ผมรีบจับมือมาประสานกันไว้
“พี่กัดแล้วเหรอ”ผมถาม (เมื่อกี้มันจูบชัดๆ กัดตอนไหนว่ะ)
“ใช่ กัดแบบน้องหมาไง  อย่างที่เรากัดพี่เขาเรียกว่าหมาบ้ากัด 555”พี่นิคพูดพร้อมหัวเราะ
“น้องหมา หรือหมาแก่ไม่มีฟันกัดกันแน่”ผมย้อน
“ว่าพี่แก่เหรอ  เอามือมาใหม่เลยคราวนี้จะกัดแบบหมาป่า”พี่นิคบอก  แต่ผมไม่ยื่นให้
“พี่บอกว่าไม่โกรธผม  แล้วทำไมพี่ถึงไม่เปิดเพลงให้ผมเมื่อวานนี้ล่ะ  ผมคอยฟังอยู่”ผมถาม
“ก็ทุกทีเห็นมาขอเอง หรือไม่ก็โทรมา ไม่เคยเขียนโน้ตทิ้งไว้นี่”พี่นิคแก้ตัวน้ำขุ่นๆ
“พี่รู้ว่าผมเขียนโน้ตไว้ด้วย”
“ลายมือไก่เขี่ยขนาดเห็นที่ไหนก็จำได้”พี่นิคบอก
“ว่าผมลายมือไม่สวยเหรอ  ................เราคุยกันอีกล้านแปด เป็นช่วงเวลาที่ผมได้พี่นิคคนเก่าที่คุยสนุก ไม่ดุไม่ทำหน้าเข้มตาน่ากลัวใส่ผมอีก  แล้วเราก็กลับหอ ผมถึงห้องสี่ทุ่มกว่า
“เอ เราซื้อลูกชิ้นทอดพันสาหร่ายของโปรดเอมาให้อ่ะ กินดิ่ยังร้อนๆอยู่เลย”หนึ่งบอก (ให้กินอีกเหรอ ตายแน่ๆ วันนี้กินอะไรมาสารพัดแน่นท้องไปหมด  แต่ถ้าเราไม่กินหนึ่งจะเสียใจนะ อุตส่าห์มีน้ำใจซื้อมาฝาก)
“อืม ขอบใจนะ”แล้วผมก็ฝืนกิน
“ไม่อร่อยเหรอ  ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ”หนึ่งถาม
“เปล่าๆ อะไรดี”ผมบอก
“อร่อยก็กินให้หมดเลยนะ ไม่ต้องเพื่อเรา  เราแปรงฟันจะนอนแล้ว”หนึ่งบอก (สี่ไม้ ไม้ละสี่ลูก สิบหกลูก ตายแน่ๆ วันนี้ทานข้าวเที่ยงกับพี่แป้งอีกสองชั่วโมงมากินเค้กกับพี่หมอที  อีกสามชั่วโมงกินข้าวเย็นกับพี่เก่ง เมื่อครู่ก็เพิ่งกินนมขนมปังกับพี่นิค แล้วนี่อีกสิบหกลูก  จะทิ้งก็กลัวหนึ่งเสียใจ เอาว่ะกัดฟัน ในที่สุดก็หมด  ผ่านไปครึ่งชั่วโมง  หนึ่งนอนหลับแล้ว  แต่ผมนอนไม่หลับ  ทำไมมันปวดท้องอย่างนี้ว่ะ  ท้องทำไมมันเหมือนบวมขึ้น  หรือว่าเราท้อง  อะไรว่ะไปกับคนสี่คนแล้วใครจะเป็นพ่อเด็กอ่ะ  ไม่ใช่เวลามาตลกนะเฟ้ย  ปวดท้องจะตายแล้ว  ไม่ไหวปลุกหนึ่งก่อนดีกว่า)
“หนึ่งๆ  เราปวดท้อง”ผมเรียก  หนึ่งลุกขึ้นมาดู มาจับท้องแล้วตีท้องผมเสียงดังเหมือนดีดแตงโมเลย
“สงสัยอาหารไม่ย่อย  ไปทำอะไรมา”หนึ่งถาม
“อย่าเพิ่งถามได้ไหม หนึ่งเรียนเภสัชไปซื้อยามาให้เราหน่อยดิ่”ผมบอก หนึ่งก็ไปซื้อยามาให้เป็นยาช่วยย่อยและลดกรดในกระเพาะ  ผมกินยาแล้วสักพักก็ดีขึ้น
“ไปกินอะไรมาเยอะแยะ ถึงกับอาหารไม่ย่อย”หนึ่งถาม (ก็ลูกชิ้นมึงไง  ไอ้หนึ่งถามได้)
“ก็เรา..............ผมเล่าให้หนึ่งฟังทั้งหมด
“อ้าว ไม่กินก็ได้  เราไม่ได้ว่าอะไร  อิ่มขนาดนั้นฝืนกินเข้าไปได้ไง”หนึ่งบอก
“ก็เรากลัวหนึ่งเสียใจ  หนึ่งบอกเราเองไม่ใช่เหรอว่าเราต้องเอาใจคนที่เอาใจเราบ้าง”ผมบอก
“แต่เราว่าที่เอทำ มันเกินคำว่าเอาใจนะ  เอรู้ไหมว่าสี่คนนั้นจะคิดยังไงกับเอ”
“ก็คงรู้สึกดีมั้งที่เราไปเอาใจ”ผมบอก
“เอ นายเข้าใจอะไรผิดไปเปล่า  เอาใจของเราหมายความว่า ให้เอ เอาความรู้สึกของคนคนนั้นมาเปรียบเทียบเมื่อเป็นเอบ้าง ยกตัวอย่าง ถ้าเอเป็น
พี่แป้ง เอจะรู้สึกยังไงถ้ามีคนแบบเอมาทำอะไรแบบนี้ให้พี่แป้ง เราหมายถึงเอาใจเขามาใส่ใจเรา ไม่ใช่ให้เอไปวิ่งเอาใจคนอื่นไปทั่ว”หนึ่งบอก
“เหรอ เราก็นึกว่าเราจะต้องเอาใจทุกคน  แล้วที่นี้เราจะทำยังไงดีอ่ะ  ทุกคนก็จะเข้าใจว่าเรามีใจให้ใช่ไหม”ผมถาม
“ใช่แน่นอน ที่เราห่วงที่สุดตอนนี้คือพี่แป้ง เขาเป็นผู้หญิงนะ เขาจะรับได้เหรอ”หนึ่งว่า
“เราว่าเราน่าห่วงที่สุดงานนี้  เราทำไงดี”ผมบอก
“ไม่รู้ใครเรียนผูกก็เรียนแก้เองแล้วกันนะ”หนึ่งบอกพร้อมเข้านอน
“อ้าว...ฝันดีนะ”ผมบอก
ผมนอนคิด เอาว่ะเป็นไง  เป็นกัน  เราก็แค่เอาใจในฐานะน้องชายเท่านั้น  ไม่ได้รู้สึกอะไรเป็นพิเศษกับใคร (จริงเหรอ) ถึงแม้จะรู้ว่าทั้งสี่คนนั่นไม่ได้คิดกับเราแค่น้อง  แต่เราเชื่อใจเราเองว่าเราเป็นได้แค่พี่น้องกันจริงๆเท่านั้น(จะโกหกใจตัวเองไปอีกนานแค่ไหน) แล้วไอ้ความคิดในวงเล็บมึงมายุ่งอะไรด้วยว่ะ (ก็เราเป็นส่วนหนึ่งของนายเหมือนกันนี่นา) ว๊ากกูมีสองร่าง สงสัยจะกินมากจนเบลอ (นายไม่ได้เบลอหรอก เราเป็นความต้องการส่วนลึกในใจนาย  นายปกปิดเราไว้มานานแล้ว ต่อไปนี้เราจะประท้วง เราจะไม่ยอมนายอีกต่อไปแล้ว ) ผีหลอกแน่ๆเลย อยู่ก็เหมือน
กับใครก็ไม่รู้  นอนดีกว่า  น่ากลัว ๆ  แล้วถ้ามันเป็นความต้องการส่วนลึกของเราจริงๆล่ะ  แล้วต่อไปเรากับพี่สี่คนนั้นจะเป็นยังไงล่ะ
บทที่สิบสี่ ---  กีฬาน้องใหม่
ตั้งแต่ผมไปคอยเอาใจคนอื่น ใครจะไปรู้ว่ามันจะได้ผลดีเกินคาด (ทั้งๆที่ตอนนั้นทำแบบไม่ได้หวังผลอะไรเลย  แค่อยากตอบแทนที่เขามาเอาใจเราบ้าง ก็เท่านั้นแหละ) ตอนนี้เวลาความเป็นส่วนตัวของผมเหลือน้อยลงทุกที เรียกว่าแทบจะไม่มีเลยก็ได้ เพราะเดี๋ยว พี่แป้งชวนไปนี่  พี่เก่งชวนไปโน่น  พี่หมอทีชวนไปนี่  พี่นิคชวนไปนู้น สารพัดที่จะชวนผมไป  จนผมเริ่มคิดและสับสนในหลายๆอย่างที่เกิดขึ้น  ผมต้องการค้นหาอะไรอีก  แล้วความรู้สึกที่ว่าเป็นแค่น้องชายมันจริงเหรอ แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาคิดอะไรพวกนี้   ตอนนี้มันเวลาซ้อมแบด
“น้องเอ ไหวป่าว  พักก่อนก็ได้นะ  เดี๋ยวพรุ่งนี้ไม่มีแรงไปชิงที่สาม”เสียงพี่สตาร์ฟของคณะที่คุมกีฬาแบดมินตันบอกผม
“ครับพี่ไหวครับ”แล้วผมก็ตั้งตาตั้งตาซ้อมต่อไป หวดซ้าย หวดขวา เข้าเป้า เยี่ยม
การแข่งขันกีฬาน้องใหม่ จะถูกจัดขึ้นหลังสอบกลางภาคของภาคเรียนที่หนึ่งเสร็จไปแล้วประมาณหนึ่งเดือน  เป็นการให้น้องใหม่ทุกคนได้เล่นกีฬาเพื่อแข่งขันเอาเหรียญหรือถ้วยรางวัลมาให้คณะของตนให้มากที่สุดและเป็นการเชื่อมสัมพันธไมตรีที่ดีกับน้องใหม่คณะอื่นๆด้วย เพราะกีฬาสอนให้เรารู้จักแพ้อย่างสมศักดิ์ ชนะอย่างรู้คุณค่า และให้อภัยกันเยี่ยงมิตร กีฬาน้องใหม่มีระยะเวลาในการแข่งหนึ่งสัปดาห์และลงได้เฉพาะนักศึกษาปีหนึ่งเท่านั้น (จะมีกีฬาระหว่างคณะอีกทีตอนเทอมสองที่ลงแข่งได้ทุกชั้นปี) แล้วหลังจากแข่งกีฬาน้องใหม่เสร็จก็เหลือเวลาอีกประมาณหนึ่งเดือนที่จะมีการสอบปลายภาคของเทอมหนึ่ง (ทำไมเวลามันเร็วอย่างนี้ เพิ่งเข้ามาได้แป๊บเดียวเอง)
ตั้งแต่ช่วงเริ่มกีฬาน้องใหม่ก็ทำให้ผมกลับมามีโลกส่วนตัวมากขึ้น แต่ก็ต้องแบ่งเวลาซ้อมให้กับเจ้าแบดนี่แหละ อย่างน้อยก็ดีกว่าที่ต้องคอยไปไหนมาไหนกับพี่ทั้งสี่คน (ทั้งทีใจจริงๆไม่อยากไปเลย หรืออยากไปหว่า งง ตัวเอง) ผมเลือกลงกีฬาแบดมินตันตามที่ผมถนัดและผมก็ทำได้ดีพอควรเพราะพรุ่งนี้ผมจะได้ชิงที่สามกับคณะวิดวะแล้ว (ที่หนึ่งเป็นเกษตรกับศึกษาศาสตร์)
บางคณะคนน้อยทำให้น้องปีหนึ่งบางคนต้องลงกีฬาถึงสองสามอย่าง หรือไม่ส่งในกีฬาบางประเภทก็มี อย่างของหนึ่งเรียนเภสัชคนมีไม่มาก หนึ่งต้องลงกีฬาสองอย่างคือ วิ่งแข่งระยะสั้นกับหมากล้อม (ผมก็เพิ่งมารู้ว่าหมากล้อมมันเป็นกีฬาด้วย ยังมี บิท (ไพ่) อีกด้วย สารพัดกีฬาที่มีให้ลงแข่ง ฟันดาบ ยูโด ว่ายน้ำ ฯลฯ) คณะของผมคนค่อนข้างเยอะไม่ต้องห่วงเรื่องนี้ ส่วนใหญ่แชมป์กีฬาจะตกเป็นของศึกษา (เพราะมีเอกพละที่ไอ้โจ้มันเรียน มันก็เก่งกีฬาอยู่แล้ว) หรือไม่ก็วิดวะกับเกษตรเพราะสองคณะนี้มีคนเยอะ มีตัวเลือกเยอะ
พรุ่งนี้เราจะชิงที่สาม ถึงมันจะไม่ใช่ที่หนึ่งก็เถอะอย่างน้อยก็ยังได้ชิง  พรุ่งนี้ผมจะต้องทำให้ได้ พี่แป้ง  พี่เก่ง  พี่หมอทีรู้ว่าผมจะลงแข่งนัดสุดท้ายเพื่อชิงที่สาม ก็บอกว่าจะมาให้กำลังใจถึงขอบสนามเลย ยกเว้นพี่นิคคนเดียวที่ไม่พูดอะไร ผมก็เข้าใจดีเพราะแข่งกับน้องคณะพี่เขานี่
ถึงวันแข่งจริงที่สนามแบดบรรยากาศเต็มไปด้วยความคึกคัก ทำให้ผมประหม่าเล็กน้อย  ผู้คนมากมายไม่รู้มาจากไหนบ้าง ข้างหลังผมเป็นกองเชียร์คณะวิทย์โบกธงเหลืองรูปอะตอมพัดไปมาพร้อมร้องเพลงประจำคณะ  ข้างหน้าผมเป็นกองเชียร์คณะวิดวะ(ซึ่งส่วนใหญ่มีแต่ผู้ชาย เสียงเลยดังกึกก้องเข้มแข็งดุดัน) ธงสีเลือดหมูที่มีรูปเกียร์ถูกโบกพร้อมเสียงเพลงประจำคณะดังขึ้น ผมมองไปรอบๆสนามเห็นพี่หมอทียืนยิ้มให้อยู่ในเต้นท์กองอำนวยการฝ่ายปฐมพยาบาล  แล้วตรงกรรมการผู้ตัดสินก็เห็นพี่เก่งถือกล้องส่องเลนส์มาทางผม อีกฝากของสนามก็เห็นพี่แป้งโบกมือให้  แต่ไม่มีพี่นิคเลย (ผมคิดในใจอย่างน้อยก็น่าจะมาดูน้องคณะตัวเองแข่งนะ)
ปรี๊ด........ด.......เสียงกรรมการให้สัญญาณเริ่มขึ้นการแข่งขันใช้นับแต้มแบบสิบห้าลูก สองลูกดิว  สองในเซ็ตผมเป็นฝ่ายเสิร์ฟก่อนอย่างนี้ก็ได้เปรียบอยู่แล้ว
ฝนเริ่มตกลงมาลมพัดเข้ามาในโรงยิมทำให้ต้องไปปิดประตูเพราะลมจะมีส่วนทำให้ลูกขนไก่เปลี่ยนทิศทางช่องประตูเหลือเพียงหน่อยเดียวพอให้ได้ระบายอากาศการแข่งในเซ็ตแรกจบลง ผมเป็นฝ่ายชนะ ส่วนใหญ่ได้คะแนนจากลูกเสิร์ฟ

kengee

ขอบคุนนะคับ ^_______^{:4_98:}{:4_102:}

Ifoot-ballZ

อ่านตั้งกะเที่ยงคืนยันเช้ายังไม่หมด อิอิ เดะคืนนี้มาอ่านต่อนะคับ

body5

ขอบคุณครับ

pongsakron01

ขอบคุณครับ

Ifoot-ballZ

ต้นฉบับโพสต์โดย ballove เมื่อ 2012-2-2 06:14
อ่านตั้งกะเที่ยงคืนยันเช้ายังไม่หมด อิอิ เดะคืนนี้ม ...

ก็อ่านไปทำงานไปนั่นแล หุหุ

abcdefghij

อย่าให้ ความหวัง รอ คอยเรา...

jun2010

ขอบคุณมากครับ

orrick

ขอบคุนนะคับ ^^

manza555

สนุกมากๆเลย

soigiro

ขอบคุณครับ ^_^

pkclub2146

ขอบคุนนะคับ ^_______^

peemakung

ขอบคุณครับ

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

Klong

ขอบคุนครับ

kiwwy

{:sm-01:}ขอบคุณมั่ก ง้อกัล น่ารักจุงๆ อิจฉาอีกแย้ว

TawanIndy

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

harain15

ขอบคุณครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ