ของขวัญ 7 ปี <หนุ่ม IT กับ DJ สุดหล่อ>(35)

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับ และขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

ปรี๊ด........ด.......เสียงกรรมการให้สัญญาณเริ่มขึ้นการแข่งขันใช้นับแต้มแบบสิบห้าลูก สองลูกดิว  สองในเซ็ตผมเป็นฝ่ายเสิร์ฟก่อนอย่างนี้ก็ได้เปรียบอยู่แล้ว
ฝนเริ่มตกลงมาลมพัดเข้ามาในโรงยิมทำให้ต้องไปปิดประตูเพราะลมจะมีส่วนทำให้ลูกขนไก่เปลี่ยนทิศทางช่องประตูเหลือเพียงหน่อยเดียว
พอให้ได้ระบายอากาศการแข่งในเซ็ตแรกจบลง ผมเป็นฝ่ายชนะ ส่วนใหญ่ได้คะแนนจากลูกเสิร์ฟ

ตอนนั่งพัก พี่สตาร์ฟเลยบอกว่าให้เตรียมตั้งลูกรับแล้วหยอดหน้าเน็ต เพราะอีกฝ่ายรับลูกหยอดไม่ค่อยได้  ให้ชนะเซ็ตนี้เลยจะได้ไม่ต้องดิว
หรือแข่งเซ็ตสามอีก ผมพยักหน้ารับแต่สายตาผมมองไปหาพี่หมอที พี่หมอทียกนิ้วโป้งชมเชยพร้อมรอยยิ้มบาง  มองพี่เก่ง พี่เก่งเหมือนหัวเราะคนเดียวเบาๆแล้วก็ถ่ายรูปผมใหญ่เลย  มองไปทางพี่แป้ง พี่แป้งกระโดเชียร์ตบมืออย่างออกนอกหน้านอกตา  
แล้วตาผมก็ไปสะดุดอยู่ตรงที่ช่องประตูของโรงยิมที่เปิดแย้มไว้ประมาณหนึ่งฟุตเห็นจะได้  ตรงนั้นมีคนยืนอยู่  สายตาของคนนั้นมองมา
ที่ผม  ผมดูจากสภาพแล้วเขาต้องเปียกฝนมาแน่เลย แล้วทำไมเขาไม่เข้ามา แล้วทำไมพอผมมองเขา เขาต้องหลบผมด้วย  ผมไม่ทันคิดอะไรต่อ
ก็ลงแข่งอีก
ผลปรากฏว่าผมชนะขาดลอย  พวกพี่ๆเพื่อนๆกองเชียร์เข้ามาล้อมผมไว้แล้วบูมให้ผมด้วยเพลง บูมของคณะ  เสร็จแล้วทุกคนก็เข้ามาแสดงความดีใจกับผม  พี่หมอทีกับพี่เก่งไม่กล้าเข้ามาได้แต่ยืนยิ้มอยู่ไกลๆมีแต่พี่แป้งเข้ามาคุยด้วยแล้วซักพักก็สลายตัวกัน เพราะผมต้องไปลงชื่อเพื่อเข้ารับเหรียญ ผมจัดการธุระเสร็จกลับไปหอ อาบน้ำแล้วปิดมือถือ(ปกติจะเปิดตลอดแต่นี่อยากพักจริงๆ)แล้วเข้านอนเลยเพราะเหนื่อยมาก อีกอย่างพรุ่งนี้ก็วันเสาร์ขอนอนให้เต็มอิ่มหน่อยเถอะ
ผมตื่นเกือบเที่ยง  ตื่นมาก็เห็นหนึ่งถูห้องอยู่
“หนึ่งถูทำไม เราให้ถูบ้างก็ได้”ผมนอนพูดอยู่บนเตียง
“คร้าบ คุณชายเอ  จะถูให้แต่นอนตื่นเอาซะเที่ยงเลยนะ”หนึ่งพูดประชด  
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดู ทั้งพี่แป้ง พี่เก่ง พี่หมอทีโทรหาหลายสายเลย (แต่ไม่มีเบอร์พี่นิค) ค่อยโทรกลับแล้วกันขออาบน้ำก่อน  แต่ว่าไปปิดโทรศัพท์ก็ดีเหมือนกันนะ ใครๆก็ติดต่อไม่ได้
“หนึ่งเดี๋ยวไปกินข้าวกันนะ เราอาบน้ำก่อน” ผมบอกหนึ่ง หลังจากอาบน้ำเสร็จก็ไปทานข้าวกัน ผมกะว่าจะเลยไปที่องค์การซักหน่อยเพราะช่วงแข่งกีฬาไม่ได้เข้าไปเลย แล้วผมก็ไปส่งหนึ่งที่หอแล้วผมกลับมาที่องค์การ
“สวัสดีครับพี่ปอ พี่ริช”ผมทักพี่เขาเมื่อเดินเข้าไปในองค์การ เห็นพี่ปอกับพี่ริชนั่งดูทีวีกันอยู่ที่โซฟา
“อ้าว เอ มาจั๋งได๋ มาเฮ็ดหยั๋ง มานั่งพี่ก่อน”พี่ปอบอก (อ้าวเอ มายังไง มาทำอะไร มานั่งนี่ก่อน)
“แจ๋วนี่หว่า เมื่อวานชนะน้องคณะพี่ได้ด้วย  งานนี้ต้องฉลอง”พี่ริชบอก
“ไม่หรอกครับ โชคช่วยมากกว่า”ผมบอกพร้อมเดินลงไปนั่งข้างพี่ปอ
“โห พี่ริช  วันนี้คิดยังไงขับ BM เป็นราชรถมาจอดเกยที่หน้าองค์การได้ล่ะเนี่ยะ  อ้าวน้องเอก็อยู่เหรอ”พี่แหววทักตั้งแต่เดินเข้าหน้าประตู
“สวัสดีครับพี่แหวว”ผมทัก
“แหววของที่ให้ซื้อมา มีบ่ ครบบ่”พี่ปอถาม
“ครบค่ะ นี่ไง โจ๊กร้อนๆใส่ไข่ นี่แก้ยาลดไข้ ยาแก้เจ็บคอ แก้ไอ แก้น้ำมูกไหล แล้วก็ชุดทำแผล ว่าแต่จะเอาไปให้ใคร เป็นอะไร เมื่อไหร่ ที่ไหน อย่างไร”พี่แหววถาม
“แฟนไผว่ะ เว้ามากอีหลี”พี่ปอบอก (แฟนใครว่ะ พูดมากจริงๆเลย)
“เลิกคบก็ได้นะปอ เราจะได้คบกับน้องเอ ใช่ไหมๆ”พี่แหววพูดพร้อมเดินมาหยิกแก้มผมเหมือนหยอกเด็กๆ ผมยิ้มอายๆ
“ห่วยๆ บ่ได้ๆ เอนี่ก็ฮู้จักหลบหน่อยแม๊ะ นั่งทื่ออยู่ได้”พี่ปอบอก (เฮ๊ยๆ ไม่ได้ๆ เอนี่ก็รู้จักหลบหน่อยซิ นั่งเฉยๆอยู่ได้) แล้วพี่แหววก็หัวเราะออกมา ผมก็ยิ้มอายก้มหน้า
“จะเล่นกันอีกนานไหมนี่”พี่ริชถามแบบฉุนๆ
“แหมๆ ทำเป็นอารมณ์เสียไปได้พี่ริช  ว่าแต่ทำไมวันนี้ขับรถมาได้ล่ะจะไปรับสาวที่ไหนเอ่ย  ทุกทีเห็นแต่ขี่เวสป้า”พี่แหววถาม
“พูดถึงเวสป้าแล้วเจ็บใจว่ะ  ยังอยู่ในอู่อยู่เลย  เพราะไอ้นิคคนเดียว บอกไม่ยอมเชื่อ เมื่อวานนี้อยู่ดีๆมันก็ขอยืมเวสป้าพี่ไป บอกว่าจะรีบไปดูน้องแข่งแบด  พี่ก็บอกให้เอารถไปฝนมันทำท่าจะตก  พี่จะได้ไปด้วยเพราะน้องคณะเหมือนกัน  มันก็บอกว่าหาที่จอดยาก  มันยังบอกอีกว่าพี่ไม่ต้องไปให้ช่วยตรวจดูงานบ้าอะไรของมันก็ไม่รู้มันบอกว่าสำคัญต้องเสร็จให้ทันพรุ่งนี้  พี่เลยยอมให้มันไป ระหว่างทางฝนตกหนักมองไม่เห็นทาง มันดันขับไปล้มซะได้  ดีนะที่ไม่เป็นอะไรมาก แขนถลอกนิดหน่อยแล้วก็ไม่สบายมีไข้ ตอนนี้นอนซมอยู่ที่คอนโดพี่น่ะ  แต่เวสป้าพี่เข้าอู่สีถลอก กำบังลมข้างแตกซ่อมได้หรือเปล่าก็ไม่รู้”พี่ริชบอก
“แสดงว่าของที่ให้แหววซื้อมานี่ เอาไปให้พี่นิคเหรอค่ะ”
“แม่นแล้ว”พี่ปอบอก (ใช่แล้ว)
“อ๋อ เวสป้าเข้าอู่ซ่อม ถึงว่าร้อยวันพันปีไม่เห็นพี่ริชขับBMซักที  แล้วนี่ไม่รีบเอาไปให้พี่นิคล่ะคะ เดี๋ยวโจ๊กเย็นหมด”
“ไอ้ปอ มึงเอาไปให้มันที กูอายที่จะขับรถไปว่ะ  กูคอยให้เพื่อนเอามอไซค์มาเปลี่ยนก่อน”พี่ริชบอก
“บ่ได้ กูว่าจะไปลงแปลงจักคราว บ่ได้ไปหลายมื้อแล้ว”พี่ปอปฏิเสธ (ไม่ได้ กูว่าจะไปลงแปลงซักหน่อย  ไม่ได้ไปมาหลายวันแล้ว)
“แหววเอาไปให้เองก็ได้ค่ะ แต่แหววเป็นผู้หญิงมันจะดูไม่ดีซิคะ ไปอยู่ด้วยกันสองต่อสอง”
“ผมเอาไปให้ก็ได้ครับ ผมรู้จักคอนโดพี่ริชครับ”ผมเสนอตัว
“ดีเลย นี่จ๊ะของ รีบๆไป  ฝากบอกพี่นิคด้วยว่าหายไวๆนะ แล้วตอนเย็นๆพี่ถึงจะไปเยี่ยมกับปอนะ”พี่แหววบอก แล้วพี่ริชก็ส่งกุญแจห้องให้
ระหว่างขับรถ ผมคิดตลอดทางว่า ต้องใช่แน่ๆ สายของชายคนนั้นที่แอบมองผม วันที่ผมแข่งแบด ต้องเป็นพี่นิคแน่ๆ เขายอมทิ้งงานที่สำคัญ
ขี่เวสป้าตากฝนมาดูเราแข่ง แต่ทำไม ไม่เข้ามาข้างในล่ะ หรือเป็นเพราะว่าตัวเขาเปียกเลยอายไม่กล้าเขามา หรือเป็นเพราะว่าเราแข่งกับน้องคณะของเขา ทำไมนะ     ผมจอดรถแล้วกำลังเดินขึ้นไป  โทรศัพท์ผมก็ดังขึ้นพี่แป้งโทรมา
“สวัสดีครับพี่แป้ง .....คือ.....เอ่อ....แบตผมจะหมดแล้วครับ..........”ผมรีบวางสายแล้วปิดมือถือทันทีก่อนที่พี่แป้งจะชวนผมไปไหนอีก ในใจผมได้แต่ขอโทษพี่แป้งที่ต้องทำแบบนี้ เพราะตอนนี้ผมไปให้ใครเอาใจไม่ได้ และไปเอาใจใครไม่ได้  นอกจากพี่นิค
ผมไขกุญแจและเปิดประตูห้องอย่างเบาและเงียบที่สุด (สาบานว่านี่คือห้องได้ไหมนี่  ทำไมมันรกอย่างนี้ว่ะ ผมคิด) ผมมองไปเห็นพี่นิคนอนหลับอยู่ในชุดเสื้อยืดกางเกงบอล  ที่แขนข้างขวามีรอยแผลถลอก  ผ้าห่มตกอยู่ข้างๆตัว (สงสัยนอนดิ้นน่าดู) ผมวางของแล้วค่อยๆหยิบผ้าห่มไปห่มให้พี่แกเหมือนเดิม (เวลานอนหลับนี่เหมือนเสือถอดเขี้ยวเล็บเลย น่าจับแก้...เอ๊ย..แกล้งชะมัด) แล้วผมก็นั่งมองพี่เขา
“ไอ้ริช กูไม่ไปหาหมอนะโว้ย เดี๋ยวก็หายแล้ว”พี่นิคพึมพำสงสัยคิดว่าคนที่มาห่มผ้าให้เป็นพี่ริช
ผมลุกเดินเอาโจ๊กไปวางไว้ในครัว (ทำไมมันรกอย่างนี้ว่ะ ถ้วยมาม่าตั้งแต่ชาติไหนเนี๊ยะ แช่ไว้ซะเหม็นเชียว ขึ้นราด้วย แวะจะอ้วก) เดินออกมาเห็นสภาพห้องทุกอย่างวางอย่างระเกะระกะไม่เป็นระเบียบ ฝุ่นหนาเป็นเมตรได้แล้วมั้ง (อยู่ข้างห้องพี่หมอทีตรงข้ามก็ห้องพี่กำปั้น ทำไมไม่ไปขอดูซะบ้างว่าห้องพี่สองคนนั้นเขาสะอาดแค่ไหน)
ผมจะไปเข้าห้องน้ำ อะไรกันเนี่ยะ  ห้องน้ำเขาทำไว้สวยๆ ทำไมมันโสโครกอย่างนี้  ไม่ไหวๆอั้นไว้ดีกว่า แล้วผมเดินออกมาตรงระเบียงนอกห้อง (ให้ตาย สาบานอีกครั้งได้ไหมว่านี่คือห้องพักของนักษาศึกษาหรือโรงผลิตขวดเหล้าขวดเบียร์กันแน่) ขวดเหล้าขวดเบียร์วางระเนระนาดเต็มไปหมด ที่อยู่ในลังก็มี (ถ้าเก็บขวดขายกูคงรวยคราวนี้แหละ) ผมทนต่อไปไม่ได้แล้ว
ผมค่อยๆลงมือเก็บที่ละส่วนของห้องอย่างเงียบๆ เพราะกลัวพี่นิคตื่น เริ่มจากไอ้ระเบียงขี้เหล้านี่แหละ จากนั้นก็ห้องครัว ห้องน้ำ ห้องนั่งเล่น มาถึงสุดท้ายก็ห้องนอน ผมแทบหมดแรงเพิ่งรู้ว่าทำงานบ้านมันก็เหนื่อยใช่เล่น (สงสารหนึ่งจังที่ห้องเรามีแต่หนึ่งทำ แล้วเราเป็นไรว่ะเนี่ยะ
ต้องมานั่งทำให้พี่เขาด้วย)
มองดูนาฬิกาจะห้าโมงเย็นแล้ว พี่นิคเป็นอะไรมากเปล่าว่ะ เรามาอยู่นี่ตั้งสี่ชั่วโมงแล้วเก็บทุกอย่างจนเสร็จหมดยังไม่ยอมตื่นเลย   ผมเดินเข้าไปดูก็เห็นพี่แกนอน ยังหายใจอยู่ ผมนั่งลงกับพื้น ด้วยความเหนื่อยทำให้ผมเผลอหลับไปข้างเตียงพี่แก  
“เอ เอ”
“ใครเรียกฟ่ะ คนกำลังนอนเห็นไมนี่”ผมบ่นออกมาพร้อมหันหน้านี้ไปอีกทาง
ฟุ่บ....โอ้ย เหมือนมีอะไรนุ่มๆหล่นใส่หัวผม
“อะไรว่ะ ใครทำ”ผมสะลึมสะลือขึ้นมา เห็นพี่นิคหัวเราะเบาๆ แล้วข้างหัวผมก็มีหมอนตกอยู่
“นอนขี้เซาดีนัก มาตั้งแต่เมื่อไหร่”พี่นิคพูดยิ้มๆพร้อมหัวเราะ แต่เสียงยังแหบๆอยู่
“อืมก็ซักพักแล้วครับ  พี่เป็นยังไงบ้าง  ดีขึ้นหรือยังครับ  หิวไหมเดี๋ยวผมไปอุ่นโจ๊กมาให้  พี่ริชพี่ปอพี่แหวว  จะเข้ามาตอนเย็นๆครับ”ว่าแล้วผมก็ไปเอาโจ๊กเข้าเวฟ (ห้องพี่ริชดีจริงๆ เครื่องอำนวยความสะดวกมีครบทุกชิ้น) แล้วผมก็มาวางไว้พี่นิคพยายามตักกินเอง แต่ผมเห็นว่าที่แขนพี่แกตรงข้อพับมีรอบถลอกคงเจ็บซินะ
“พี่ครับ พี่กินไม่ถนัดเพราะเจ็บแผลหรือเปล่าครับ”ผมถาม
“เปล่าๆ ไม่หรอก ทานได้”พี่นิคปากแข็ง ก็ภาพมันฟ้องอยู่ จะยกแขนยังสั่นๆเลย
“พี่ครับ อะไรติดช้อนอ่ะครับ ขอผมดูหน่อย”ผมรีบแย่งช้อนมาจากพี่นิค แล้วตักโจ๊กพร้อมเอามาเป่าให้พออุ่นๆก่อนที่จะยื่นไปตรงปากพี่เขา
“อ้าซิครับ หม่ำๆเร็ว หม่ำ”ผมบอก
“พี่ไม่ใช่เด็กนะครับ...อุ๊ส์...”พี่นิคพูดไม่ทันจบผมป้อนเข้าปากทันทีที่พี่แกอ้าปาก (ไม่ใช้ไม้นี่ก็ไม่ได้ป้อนซิ คนปากแข็งฟอร์มเยอะอย่างพี่นิคเนี่ยะ)
ผมป้อนพี่นิคไปคุยกันไป พี่นิคมองตาผม ผมก็มองตาพี่นิค มันเหมือนสายตาที่เราไม่เคยมีมาให้กันมาก่อน พอทานเสร็จพี่นิคไปเข้าห้องน้ำผมก็เอาถ้วยมาล้าง แล้วไปนั่งหน้าทีวี พี่นิคเดินมานอนลงตรงโซฟาหน้าทีวี
“พี่ไม่นอนที่เตียงละครับ จะได้สบายๆ”ผมบอก
“ตรงนี้แหละ เอจัดห้องใหม่เหรอ ดูสะอาดตาขึ้นเยอะเลย”พี่นิคบอก ผมพยักหน้ารับ(จะไม่สะอาดได้ไงกูเหนื่อยเก็บเกือบตายตั้งสี่ชั่วโมง)
“พี่นิคทานยายังครับ”ผมถาม
“ทานแล้ว”
“แล้วพี่นิคจะไม่ไปให้หมอเขาดูหน่อยเหรอครับ นี่ไง  พี่หมอทีอยู่ข้างห้องเรียกมาดูก็ได้”ผมบอก (กูพูดอะไรออกไป คิดบ้างไหมนี่  หาเรื่อง
อีกแล้ว)
“อย่าเลย เกรงใจเขา หมอทีคงยุ่ง  ช่างมันเถอะเดี๋ยวก็หาย เป็นไม่มากหรอก”พี่นิคพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูเศร้าๆแล้วเงียบไป(ทำให้ผมคิดถึงเรื่องที่ว่า
พี่นิคกับพี่หมอทีมีความหลังต่อกันขึ้นมาทันที)
.......เงียบ............ (ผมเริ่มอึดอัดพี่นิคนอนเหมือนคิดอะไรแต่สีหน้าไม่ค่อยสู้ดี)
“ดูทีวีดีกว่านะพี่”ผมกดไปมันเป็น UBC หนังครับพี่น้อง หนังอย่างว่าเลยฉากกำลังแบบว่ากำลังเข้าได้เข้าเข็มพี่นิคหันมามองผม ด้วยสายตาประหลาดๆ  

kengee

ขอบคุนนะคับ ^_______^{:4_98:}{:4_102:}

Ifoot-ballZ

สับรางไม่ทันแน่น้องเอ แบ่งมานี่คนนึงสิ

body5

ขอบคุณครับ

pongsakron01

ขอบคุณครับ

abcdefghij

อดทน กับ ความเหงาๆๆๆ

jun2010

ขอบคุณครับ

orrick

ขอบคุนนะคับ ^^

manza555

สนุกมากๆเลย

soigiro

ขอบคุณครับ ^_^

peemakung

ขอบคุณครับ

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

Klong

ขอบคุนครับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า เรียนแก้บ่อยๆนร๊าขร๊า อิอิ{:sm-36:}

TawanIndy

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

harain15

ขอบคุณครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

gearsoccer

ขอบคุณครับ