ของขวัญ 7 ปี <หนุ่ม IT กับ DJ สุดหล่อ>(41)

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับ และขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
ผมรีบขอโทษทันทีหลังที่พี่ริชเล่าให้ฟังว่าพอเข้าห้องน้ำเสร็จเดินออกมาก็เจอน้อยยืนอยู่น้อยเข้าไปต่อว่าพี่ริชต่างๆนานาเรื่องที่สั่งเหล้าเบียร์มาดื่มมากมายไม่มีความเกรงใจเห็นว่ามีคนเลี้ยงก็จะกินเอาๆ พี่ริชบอกว่าตอนแรกโกรธมากถ้าไม่ใช่ผู้หญิงจะซัดปากซักสองสามทีแต่พอน้อยพูดคำว่า “ยังเรียนอยู่แท้ๆ เงินก็ขอพ่อมาใช้จนแล้วไม่เจียม”  ออกมาแล้วตบหน้าพี่เขาไปหนึ่งทีพี่ริชก็อึ้งแล้วน้อยก็เดินหนีไปที่โต๊ะทันที
“ไม่เป็นไรๆ  พี่ชอบว่ะ  ตรงดี อย่างนี้น่ารัก เราช่วยพี่ได้ไหม” พี่ริชถาม
“ห๊า....อะไรนะครับ”ผมงงกับพี่ริช
“หาอะไรว่ะ เราอย่าเพิ่งไปเปิดเผยกับน้อยนะว่าพี่เป็นยังไง ให้เขาคิดอย่างนี้แหละว่าพี่มันจน  พี่มันเกาะเพื่อนกิน  พี่มันดิบๆเถื่อนๆ เข้าใจ”พี่ริชกำชับผม
“ครับๆ”ผมรับปาก
“เอ่อ  แล้วเพื่อนเรามีใครที่รู้จักพี่บ้าง ไปบอกด้วยนะว่าห้ามบอกน้อย”พี่ริชย้ำ
“ก็มีหนึ่งที่รู้มั้งครับผมเคยเล่าให้ฟัง แต่คนอื่นๆก็คงคิดว่าพี่จนมาก พี่เกาะเพื่อนกินเหมือนน้อยมั้งครับ”ผมบอกออกไป
“อะไรว่ะ กูมันดูสถุนขนาดนั้นเลยเหรอว่ะ”พี่นิคสบถ
“ก็ถ้าพี่ลองเปลี่ยนการแต่งตัว วางบุคลิกใหม่ ผมว่าพี่ก็โอแล้วครับ”ผมเสนอ
“ช่างมันเถอะ เราไปได้แล้ว อย่าลืมนะ นี่ถือเป็นการชดใช้ขวดเหล้าที่เราทิ้งของพี่ไป”พี่ริชย้ำ ผมกลืนน้ำลายดังเอื๊อก  ไม่คิดว่าพี่เขาจะจำได้อยู่
ผมเดินกลับมาที่โต๊ะ น้อยมองมาทางผม ผมทำเป็นไม่เห็นแล้วแกล้งหันไปพูดกับหนึ่งว่า พี่เขาเรียกไปถามเรื่องค่ายไม่มีอะไร  แล้วบนเวทีที่นักดนตรีกำลังเล่นเพลงอยู่ก็เงียบแล้วมีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาว่า
“เพลงนี้ผมร้องให้กับคนที่ไปสั่งสอนผมหน้าห้องน้ำครับ”พี่ริชพูดแล้วดนตรีก็ขึ้น  ทุกคนในโต๊ะอึ้ง งงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น พี่ปอจะไปลากตัวพี่ริชลงมาเพราะคิดว่าพี่ริชเมาจนไม่รู้เรื่อง แต่พี่นิคกับพี่แหววห้ามไว้  ผมแอบมองน้อยเห็นน้อยทำหน้าทั้งอายทั้งหงุดหงิดรำคาญไม่พอใจ
  http://www.imeem.com/hurty/music/aRK3E5Fy/ )(เพลงที่พี่ริชร้องให้น้อย
<object width="300" height="80"><param name="movie" value="http://media.imeem.com/m/CV0e8iwERQ"></param><param name="wmode" value="transparent"></param><embed src="http://media.imeem.com/m/CV0e8iwERQ" type="application/x-shockwave-flash" width="300" height="110" wmode="transparent"></embed></object>
...................รู้ว่าเสี่ยง แต่คงต้องขอลอง  รู้ว่าเหนื่อย ถ้าอยากได้ของที่อยู่สูง  ยังไงจะขอลองดูสักที
รู้ว่าเราแตกต่างกันเท่าไร  รู้ว่าเธออยู่ไกลอยู่สูงขนาดไหน
ใครๆ ก็รู้เป็นไปไม่ได้หรอก  แต่คำว่ารักมันสั่งให้ฉันต้องปีนขึ้นไป
ได้เกิดมาเจอเธอทั้งที  ไม่ว่ายังไงจะลองดีสักวัน
อยากรักก็ต้องเสี่ยง  ไม่อยากให้เธอเป็นเพียงภาพในความฝัน
ลำบากลำบนไม่สนใจ  ตะเกียกตะกายสักเพียงใด
ก็ดีกว่าปล่อยเธอไปจากฉัน  ตกหลุมรักจริงๆ เพราะรักจริงๆ  เธอคงไม่ว่ากัน
แม้ต้อยต่ำ แต่ยังมีหัวใจ  แม้ต้องเจ็บ แต่มันก็คุ้มก็สุขใจ
ไม่ผิดใช่ไหมที่ฉันไม่เจียมตัว
เมื่อคำว่ารักมันสั่งให้ฉันทำตามหัวใจ ...................
พี่ริชร้องเพลงไปก็มองมาที่โต๊ะ  (น้อยเอ๊ย  ตกถังข้าวสารไม่รู้ตัวซะแล้ว  เพลงที่พี่เขาร้องนะ  น้อยมันน่าจะร้องให้พี่เขามากกว่า ถ้ามันรู้สถานที่จริงของพี่ริชจะเป็นไงว่ะเนี่ยะ  ไม่อยากคิดเลย  พี่ริชนี่ก็พิลึกคน  อย่างพี่ริชก็ไม่น่าหาผู้หญิงยาก มาชอบน้อยได้ไงก็ไม่รู้ น้อยออกจะสวยทึกบึกบึนขนาดนั้น แปลกคนจริงๆ  --- ผมคิด)  พี่ริชร้องเพลงจบกลับมานั่งที่โต๊ะแอบมองมาทางน้อยทีหนึ่ง น้อยทำตาเขียวใส่ พวกเพื่อนพากันแซวพี่ริช เราพากันนั่งกินกันอีกซักพักก็กลับ
และแล้ววันออกค่ายก็มาถึง  เราเดินทางจากมหาวิทยาลัยตอนแปดโมงพี่นิค พี่ปอ พี่หมอทีเป็นตัวแทนชาวค่ายแวะไหว้เจ้าพ่อมอดินแดงเพื่อคุ้มครองให้พวกเราเดินทางอย่างปลอดภัยและไปสร้างสรรค์ประโยชน์ให้กับชุมชนได้สำเร็จตามเป้าหมาย ตลอดระยะเวลาสองชั่วโมงกว่าๆที่อยู่บนรถที่ทางมหาวิทยาลัยจัดให้ พวกเราเกือบๆแปดสิบคนก็พากันร้องเพลงของมหาวิทยาลัย เพลงชาวค่ายที่มีความหมายดีๆ พากันเล่นกิจกรรมสันทนากาบนรถอย่างสนุกสนานแล้วเราก็ถึงที่หมาย
สถานที่ที่เราจะใช้ตั้งค่ายเป็นโรงเรียนประถมศึกษาขนาดกลาง มีนักเรียนสองร้อยกว่าคน พอไปถึงเราก็เห็นทั้งเด็กนักเรียน คุณครู ชาวบ้านมาคอยต้อนรับ ดูอบอุ่นและเอาใจใส่ดี  พวกเราก็ทำการแนะนำตัว  ผู้ใหญ่บ้านและครูใหญ่ก็แนะนำสถานที่ข้อควรรู้ต่างๆ  ดูนักเรียนและชาวบ้านจะตื่นเต้นเป็นพิเศษที่นานๆจะมีนักศึกษาลงมาในชุมชนอย่างนี้
พอจัดทุกอย่างเข้าที่เข้าทาง พวกเราก็เริ่มดำเนินงานตามแผนงานของแต่ละฝ่ายทันที ผมอยู่ฝ่ายประสานงานกับอ๊อฟ ทรายโดยมีพี่แหววเป็นหัวหน้าฝ่าย  ตอนแรกนึกว่างานจะง่ายๆที่ไหนได้ ต้องคอยวิ่งประสานกับทุกฝ่าย ประสานกับโรงเรียน ชาวบ้านชุมชน ใช้ทั้งหัวใช้ทั้งแรงเลย เหนื่อยจริงๆแต่ก็สนุก  เป็นประสบการณ์ใหม่ๆที่หาไม่ได้ในห้องเรียนสี่เหลี่ยม  ชาวบ้านที่นี่ดูแลเราเหมือนเป็นลูกเป็นหลานเลย  ถึงแม้ว่าฐานะเขาจะค่อนข้างจนแต่ไม่จนน้ำใจ  ที่บ้านมีกับข้าวกับปลาอะไรก็จะแบ่งมาให้พวกเราที่ค่าย  เอาเสื้อ มุ้ง หมอน ผ้าห่มมาให้ (คิดถึงตอนนั้นแล้วขนลุกเลย) ชาวบ้านให้ความร่วมมือดีมากเกินกว่าที่พวกเราประเมินกับไว้ ทำงานต่างๆไปได้เร็วและไว  แต่ละคืนหลังจากทำกิจกรรมต่างๆเสร็จแล้ว ก่อนนอนเราจะมานั่งประชุมกันเพื่อวางแผนของวันต่อไป กว่าจะประชุมเสร็จก็ตีหนึ่ง ตีสอง ตื่นอีกทีก็ตีห้าครึ่ง
ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี ผมกับพี่นิค พี่หมอที พี่เก่ง พี่แป้ง ไม่ค่อยได้เจอกันเพราะอยู่คนละฝ่าย จะเจอก็ตอนทานข้าวหรือไม่ก็ตอนประชุมก่อนนอน ผ่านไปสามวันทุกคนก็ดูเริ่มอ่อนแรงกันเพราะว่าทำงานภารกิจแต่ละอย่างหนักๆกันทั้งนั้นแถมยังนอนดึกตื่นเช้าอีก แต่ไม่มีใครท้อเลยเพราะกำลังใจที่มีให้กัน รอยยิ้มของเด็กนักเรียน ความร่วมมือของชาวบ้านที่มีให้มามันทำให้ความเหนื่อยเหล่านั้นหายไปเป็นปลิดทิ้ง
“ไง ไหวป่ะ บอกแล้วว่าเหนื่อยลำบาก”พี่นิคเดินเข้ามาทักผมหลังจากทานข้าวกลางวันเสร็จ ผมมานั่งทอดอารมณ์ที่ต้นไม้ใหญ่หลังโรงเรียน
“อ้าว พี่นิคนึกว่าใคร ไม่เหนื่อยหรอกครับ  ถึงเห็นผมเห็นทุกคนช่วยกันผมก็หายเหนื่อยแล้ว  พี่ล่ะเป็นถึงผอ.ค่าย ยุ่งกว่าพวกผมอีก คงเหนื่อยมากซินะครับ”ผมบอกพร้อมยิ้มให้
“พี่ก็เหมือนเอแหละ เห็นทุกคนช่วยกันก็หายเหนื่อยแล้ว อีกอย่างรู้ว่าเอไม่เหนื่อยพี่ก็ยิ่งไม่เหนื่อยเลย”พี่นิคพูดแล้วเดินเข้ามาใกล้ผม ยื่นหน้ามาใกล้ๆผม แล้วก็ได้ยินเสียงหนึ่งดังทำให้ผมกับพี่นิคหลบไปหลังต้นไม้
“พอแล้วๆ ตี๋เอาคิมลงนะ เล่นขี่ม้าส่งเมืองกับเด็กๆอยู่ตรงนั้น วิ่งมาที่นี่ทำไมล่ะ”เสียงพี่คิมที่ขี่หลังพี่ตี๋ดังขึ้น
“ก็ตี๋เหนื่อยแล้วอ่ะ ตี๋อยากได้กำลังใจจากคิม”พี่ตี๋เอาพี่คิมลงจากหลัง แล้วก็คว้าตัวพี่คิมมากอดหอมที่แก้มเบาๆหนึ่งทีแล้วปล่อยตัวพี่คิมพร้อมบอกว่า “ชื่นใจที่สุดเลย กำลังใจเต็มร้อย” ผมกับพี่นิคดูพี่ตี๋กับพี่คิมแล้วก็หันหน้ามามองกัน ต่างคนต่างเขินอายใส่กัน หลบหน้ากัน
“บ้า เดี๋ยวเด็กๆก็มาเห็นหรอก อย่าทำแบบนี้อีกนะ”พี่คิมบอก
“ไม่มีใครเห็นหรอก นี่มันหลังโรงเรียนนะ”พี่ตี๋บอกพร้อมทำท่าจะขอหอมอีกที
“อึ่ม !” พี่นิคแกล้งกระแอมขึ้นดังๆแล้วเดินออกมาจากหลังต้นไม้ ผมเดินตามออกมา
“นิค”พี่คิมเรียก  “พี่นิค”พี่ตี๋เรียก แล้วมองมาทางผมกับพี่นิค
“พอดีมาเดินเล่นแถวนี้หน่อย กำลังจะไปดูที่เขาซ่อมโรงอาหารนะ”พี่นิคบอก
“อ๋อ” พี่คิมพูดพร้อมพยักหน้าน้อยๆ ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ต่างกับพี่ตี๋ที่ดูอายๆ
“พี่คิม กับตี๋ไปดูด้วยกันไหม”พี่นิคชวน
“นิคไปเถอะ เดี๋ยวพี่ต้องไปดูวัวให้ชาวบ้านอีกสองสามบ้านนะ”พี่คิมตอบ (พี่คิมเป็นหัวหน้าฝ่ายในการให้ความรู้เรื่องสัตว์ของค่ายนี้เพราะพี่แกเรียนสัตวแพทย์)
“ผมไปกับพี่ดีกว่าครับ ผมว่างตอนเย็นถึงมีแข่งเตะบอลกับชาวบ้าน”พี่ตี๋บอก  พี่นิคก็เดินจากไปพร้อมกับพี่ตี๋ ผมกำลังจะเดินตามเห็นพี่คิมเดินแยกไปอีกทาง  (แกก็ถามพี่คิมซิ เรื่องพี่หมอใสซื้อกับพี่นายกดีเจน่ะ เสียงของอ๊อฟดังขึ้นมาในหัวผม) ผมหันกลับไปกำลังตัดสินใจอะไรบางอย่างแล้วก็
“พี่คิมครับ  พี่คิม”ผมเดินกลับมาแล้วเรียกพี่คิม  พี่คิมหันมามองแล้วยิ้มให้ผมนิดหนึ่งเป็นเหมือนยิ้มเพชฌฆาต
“อะไรเหรอ”พี่คิมถามขึ้น
“คือ  พี่ว่างคุยกับผมไหมครับ ผมอยากคุยกับพี่สิบนาทีก็ได้ครับ”ผมบอกอย่างกล้าๆกลัวๆ
“ได้ซิ”แล้วพี่คิมกับผมก็เดินกลับมาตรงต้นไม้ใหญ่ที่เดิม
“พี่คิม เหนื่อยไหมครับ”ผมทักไม่รู้ว่าจะเริ่มยังไงดี
“ก็ไม่เหนื่อยนะ”พี่คิมตอบ
“พี่คิมกับพี่ตี๋น่ารักดีนะครับ”ผมชวนคุยต่อ (ในใจตอนนี้จะเข้าเรื่องยังไงดีว่ะ  คิดไม่ออก  ไม่น่าเรียกพี่เขามาคุยเลย)
“ก็ธรรมดา”พี่คิมตอบใบหน้าเรียบเฉย
..........เงียบ..............
“เราชื่อเอ ใช่ไหม”พี่คิมถามผม
“ใช่ครับ ผมชื่อเอครับ”ผมตอบ
“มีอะไรอีกไหม ถ้าไม่มีพี่ขอตัวก่อน”พี่คิมบอก
“คือ....คื..อ....ไม่มีแล้วครับ”ผมตัดสินใจบอกไป
พี่คิมหัวเราะในลำคอเบาๆก่อนพูดว่า
“เรานี่ไม่เด็ดขาดเลยนะ พี่ว่าสิ่งที่พี่รู้มากับสิ่งที่พี่สงสัยคงไม่ใช่แล้ว”
ผมงงกับคำพูดของพี่คิม “อะไรนะครับ”
“ก็เขาพูดกันว่า คนที่ชื่อเอ เป็นมือที่สามระหว่างไอ้หมอเพื่อนพี่กับนิค”พี่คิมเปิดฉาก ผมใจหายวาบหล่นไปที่ตาตุ่ม
“คือ...คื...อ...ผม...”ผมเป้นคนติดอ่างทันที
“แต่พี่ว่าไม่ใช่หรอก ดูแล้วอย่างเราเนี๊ยะจะไปมีพิษสงอะไรกับใครได้ ใช่ม่ะ”พี่คิมพูด
“ค..ครั..บ”ผมบอกออกมาเบาๆ
“ไม่มีอะไรหรอก คิดมากน่า  แค่เสียงลือ”พี่คิมบอกผมพร้อมเอามือมาจับที่ไหล่ผม  ทำให้ผมคลายความกังวลไปได้เยอะ
“ที่พี่บอกว่าพี่หมอทีเพื่อนพี่กับพี่นิค.....เอ่อ....เคย...เอ่..อ...คบกันเหรอครับ”ผมถามออกไปอย่างใจตุ้มๆต่อมๆ

“อืม.......รักกันมากเลยแหละ  น้อยคนนะที่จะรู้  เพราะเขาทั้งสองคนอยู่ในสถานะที่ไม่สามารถเปิดเผยบอกใครได้คนหนึ่งนักเรียนแพทย์ว่าที่คุณหมอ  อีกคนเด็กกิจกรรมเป็นถึงนายกองค์การนักศึกษาแถมยังเป็นดีเจอีกพูดไปแล้วน่าสงสารสองคนนั้นนะ  ตอนแรกๆไอ้หมอมันก็รับตัวเองไม่ได้มันมาเสียเงินเลี้ยงข้าวพี่อยู่ตั้งหลายมื้อ กว่ามันจะยอมรับในสิ่งที่มันเป็นและความรักที่เกิดขึ้นได้แต่ก็ไม่รู้เพราะอะไรสองคนนี้ถึงดูเหินห่างๆกันพิกล”พี่คิมพูดเสียงเศร้าๆมองออกไปทางต้นไม้ไม่ได้มองหน้าผม ผมฟังที่พี่คิมพูดเหมือนโดนฟ้าผ่าลงมาอย่างแรง  ใจหวิวๆบอกไม่ถูก แรงที่ยืนอยู่แทบจะไม่มี  ในหัวมีคำถามผุดขึ้นมามากมาย

kengee

ขอบคุนนะคับ ^______^{:4_102:}{:4_76:}

body5

ขอบคุณครับ

pongsakron01

ขอบคุณครับ

Ifoot-ballZ

ไม่ได้อ่านหลายวันนี้กลับมาแล้วค้าบบบ... ขอต่อเลยนะคับพี่1

abcdefghij

การดำเนินชีวิต คือจุดมุ่งหมาย

jun2010

ขอบคุรครับ

boommy

ฃอบคุณครับ

orrick

ขอบคุนนะคับ ^^

soigiro

ขอบคุณครับ ^_^

manza555

สนุกมากๆเลย

peemakung

ขอบคุณครับ

wsdonin

ขอบคุณมากคับ กำลังรักกันละ

Klong

ขอบคุนครับ

kiwwy

ขอบคุณขรี อิอิ{:sm-52:}

TawanIndy

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

harain15

ขอบคุณครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

12345

ขอบคุณครับผม