ของขวัญ 7 ปี <หนุ่ม IT กับ DJ สุดหล่อ>(42)

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับ และขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

“อืม.......รักกันมากเลยแหละ  น้อยคนนะที่จะรู้  เพราะเขาทั้งสองคนอยู่ในสถานะที่ไม่สามารถเปิดเผยบอกใครได้คนหนึ่งนักเรียนแพทย์ว่าที่
คุณหมอ  อีกคนเด็กกิจกรรมเป็นถึงนายกองค์การนักศึกษาแถมยังเป็นดีเจอีกพูดไปแล้วน่าสงสารสองคนนั้นนะ  ตอนแรกๆไอ้หมอมันก็รับตัวเองไม่ได้มันมาเสียเงินเลี้ยงข้าวพี่อยู่ตั้งหลายมื้อ กว่ามันจะยอมรับในสิ่งที่มันเป็นและความรักที่เกิดขึ้นได้แต่ก็ไม่รู้เพราะอะไรสองคนนี้ถึงดูเหินห่างๆกันพิกล”พี่คิมพูดเสียงเศร้าๆมองออกไปทางต้นไม้ไม่ได้มองหน้าผม ผมฟังที่พี่คิมพูดเหมือนโดนฟ้าผ่าลงมาอย่างแรง  ใจหวิวๆบอกไม่ถูก แรงที่ยืนอยู่แทบจะไม่มี  ในหัวมีคำถามผุดขึ้นมามากมาย
“เขาไปคบกันตอนไหน  คบกันยังไง  แล้วมีใครรู้บ้าง  ทำไมต้องเลิกกัน ฯลฯ” แต่ผมถามออกมาไม่ได้เหมือนมีอะไรมาอุดอยู่ตรงลำคอ
“เราอย่าเอาไปเล่าให้ใครฟังนะ  พี่ขอตัวก่อนแล้วกัน ชาวบ้านจะคอย”พี่คิมบอกแล้วเดินไป ปล่อยให้ผมยืนอึ้งพูดอะไรไม่ออก  ทำอะไรไม่ถูก  ผมปล่อยให้ตัวเองเดินไปเรื่อยๆอย่างไม่รู้ตัว
“เอๆ เอทางนี้”เสียงไอ้อ๊อฟตะโกนเรียกผม แล้วผมก็เดินไปหาอ๊อฟกับพรรคพวกอีกหลายคนที่กำลังนั่งทำพานบายศรีกับชาวบ้าน เพราะพรุ่งนี้ก่อนเดินทางกลับปิดค่ายจะมีพิธีบายศรีสู่ขวัญให้กับพวกนักศึกษา ซึ่งชาวบ้านเขาจะจัดให้เป็นประเพณีของเขา
“เดินเป็นอะไรหรือเปล่า”หนึ่งถามผม  ผมส่ายหน้าช้าๆ(ในใจผมคิด เขาชอบกันจริงๆเหรอ  เขาเป็นจริงๆเหรอ  พี่หมอทีกับพี่นิคเนี่ยะนะ  เป็นไปได้ไง) ผมนั่งลงกับกลุ่มพวกนี้
ติ๊ด........ติ๊ด............เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้น
“สวัสดีครับคุณพ่อ”ผมรับสาย
“เอ คุณพ่อวางโปรแกรมแล้ว เราจะไปนอนที่เกาะล้านกัน สองคืน  ห้ามเบี้ยวนะ  เสร็จค่ายพรุ่งนี้แล้วกลับชลเลยใช่ไหม”คุณพ่อถาม
“ครับพรุ่งนี้ปิดค่ายตอนบ่าย ถึงขอนแก่นก็เย็นๆ ก็จะแวะไปที่บ้านอาอี๊ก่อนค่อยไปขึ้นเครื่องอ่ะครับ”ผมบอก
“อืม แล้วพ่อจะไปคอยรับ  เอเป็นอะไรหรือเปล่า ฟังดูเสียงไม่ดีเลย”คุณพ่อถาม
“ก็เหนื่อยๆนิดหน่อยครับ ไม่เป็นไร”ผมบอกออกไป (ที่จริงมันเหนื่อยใจมากกว่า)
“เหนื่อยก็ต้องเข้มแข็งไว้นะลูก  เพราะเราเป็นคนเลือกแล้วว่าจะทำ  การที่คนเราจะเข็มแข็งได้  เราก็ต้องอดทน  เอจำได้ไหมที่คุณพ่อบอกว่าอดทนหมายถึงอะไร”คุณพ่อถาม
“ได้ครับ อดคือไม่ได้ในสิ่งที่เราอยากได้  ทนคือได้ในสิ่งที่เราไม่อยากได้  เราเลยต้องมีทั้งอดทั้งทน  รวมกันเป็นอดทนเพื่อเป็นคนที่เข้มแข็ง”ผมตอบประโยคที่คุณพ่อมักสอนผมเป็นประจำ
“ดีแล้ว  พ่อโทรมาบอกแค่นี้แหละ  โชคดีนะลูก”คุณพ่อบอก
“ครับ สวัสดีครับ ฝากหวัดดีคุณแม่ด้วยนะครับ”ผมบอกแล้ววางสาย แล้วไปหาปลั๊กไฟเพื่อชาร์ตแบต
เราต้องอดทน แต่เราต้องอดต้องทนไปถึงเหมือนไหร่ เมื่อไหร่ที่เท่าเข้มแข็งพอก็เมื่อนั้น  ผมนั่งทำบายศรี(ดูซะมากกว่า)จนเย็น แล้วชาวค่ายก็ทานข้าวเย็นร่วมกันกับชาวบ้านและเด็กนักเรียนเพราะคืนนี้มีการแสดงรอบกองไฟทุกคนมีรอยยิ้มเสียงหัวเราะ  พี่ตี๋นั่งข้างๆพี่คิมเอาอกเอาใจกันพี่ตี๋ถอดเสื้อแขนยาวของตัวเองจะใส่ให้พี่คิมเพราะรอบกองไฟนั่งกลางแจ้งอากาศเริ่มหนาวและน้ำค้างเริ่มลง พี่คิมไม่ใส่แต่เอามาผึ่งออกแล้วคลุมตัวเองกับพี่ตี๋เหมือนใช้แทนผ้าห่ม(อิจฉาจังโว้ย)  ต้าร์ก็คอยแอบถ่ายรูปปูเป้ทำให้ปูเป้ยิ้มขวยเขินเอียงอาย  พี่ริชก็พยายามหาเรื่องแหย่น้อยตลอด ทำเป้นเดินไปนั่งใกล้บ้าง  เดินผ่านบ้าง น้อยก็ฉุนๆ  พี่นิค พี่หมอที พี่ปอ พี่แหววนั่งคุยกับลุงผู้ใหญ่บ้านและครูใหญ่  พี่แป้งก็นั่งเล่นกับเด็กนักเรียน  พี่เก่งก็ถ่ายรูปพวกเด็กๆและชาวบ้านอย่างมีความสุข  คนอื่นๆก็ดูการแสดงรอบกองไฟไปหัวเราะไปยิ้มไป มองดูใครเขาก็มีความสุขแต่เราทำไมมันใจคอไม่ดีเลย  เป็นกังวลๆยังไงก็ไม่รู้  หาสาเหตุไม่เจอ  เหมือนใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย
พอเสร็จจากรอบกองไฟ เราก็ประชุมกันต่อถึงพิธีปิดค่ายในวันพรุ่งนี้ กว่าจะเสร็จก็ปาเข้าไปตีสอง  ผมเดินจะไปนอน ก็เดินไปหยิบโทรศัพท์ที่ชาร์ตแบตไว้ตั้งแต่ตอนกลางวันออกมาเพื่อตั้งปลุก  ผมกดมือถือดูมีสายไม่ได้รับ ห้าสาย เป็นเบอร์คุณแม่สองสาย กับเบอร์โอ๊ตสามสาย  ผมว่าจะโทรกลับแต่มันตีสองแล้ว ไว้พรุ่งนี้แล้วกัน สงสัยคงโทรมาเรื่องที่เราจะกลับชลบุรีมั้ง  แล้วผมก็เข้านอน
เสียงมือถือที่ผมตั้งปลุกดังขึ้นตอนตีห้าครึ่ง  ผมเลยไปปลุกหนึ่งกับอ๊อฟและพวกที่นอนข้างๆกันให้ตื่น  พวกเราพากันงัวเงียตื่นขึ้นมา ทำภารกิจส่วนตัว(แค่ล้างหน้าปรงฟันยังไม่อาบน้ำ เพราะยังหนาวจะพากันอาบตอนสายๆ)แล้วก็ลงไปช่วยจัดสถานที่ใช้สำหรับพิธีปิด  ตอนนี้หลายคนเริ่มตื่นมาช่วยกันแล้ว  พี่นิคเดินตรวจงานแต่เช้า  โดยมีพี่ปอกับพี่หมอทีเดินตาม  พี่แหววกับพวกผู้หญิงพากันจัดดอกไม้  พวกผู้ชายที่เหลือก็จัดแจงยกโต๊ะ เก้าอี้ชุดรับแขก  พี่หมอทีนัดแนะความพร้อม  ผมมองออกไปด้านนอกพระอาทิตย์เริ่มจะขึ้นแล้ว  กำลังจะหกโมงเช้า  ผมช่วยเพื่อนจัดโซฟาไว้ต้อนรับแขกผู้ใหญ่ที่จะมาร่วมในวันนี้  แล้วเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
“ว่าไง โอ๊ต  ตื่นเช้าเป็นกับเขาเหมือนกันเหรอ”ผมทักเจ้าน้องชายตัวดีของผม
“พี่เอ”เสียงโอ๊ตตอบกลับมา
“จะฝากซื้ออะไรก็บอกมา จะกลับชลวันนี้แหละ  เอาหมูหยองกุนเชียงแล้วก็ถั่วกระจกใช่ม่ะ  รู้หรอกน้าว่าของโปรด ไม่ลืม”ผมบอก
“พี่เอ  ...  พี่เอสอบเสร็จแล้วใช่ไหม”โอ๊ตถาม
“อืม...ตอนนี้อยู่ค่ายที่ชัยภูมิ  ทำไม”ผมบอก
“พี่เอ.......พี่เอ.......ทำใจดีๆ....นะ”เสียงโอ๊ตบอกกลับมาเบาๆ
บทที่สิบเจ็ด --- สูญเสีย
“พี่เอ.......พี่เอ.......ทำใจดีๆ....นะ”เสียงโอ๊ตบอกกลับมาเบาๆ ใจผมไม่ดีเลย ผมกลัวประโยคถัดไปจากเสียงปลายสาย
  “อะไรนะ.................”เสียงผมพูดกลับไปในโทรศัพท์  เสียงผมดังจนทุกคนที่อยู่ใกล้ๆหันมามองผมเป็นตาเดียว
“คุณพ่อ.....คุณ.....พ่อ   ......เสียแล้ว”เสียงโอ๊ตบอกกลับมา  ความรู้สึกผมตอนนั้นไม่มีคำพูดอะไรต่อไปอีกแล้ว  ผมที่ยืนอยู่หมดแรงลงทันที
ผมปล่อยตัวลงบนโซฟาชุดรับแขกที่จัดไว้สำหรับพิธีปิดในวันนี้  น้ำตาผมไหลออกมาแบบไม่รู้ตัว  หัวผมคิดอะไรไม่ออก มันสับสบ วุ่นวาย งุนงง กับสิ่งที่ได้ยิน
“คุณ...............พ่อ อือ.....อื้อ......คุณพ่อ”ผมครางออกมาน้ำตา  ผมไม่สนใจอะไรอีกแล้ว ผมปล่อยตัวอย่างหมดแรง  ปล่อยน้ำตาให้ไหล  
ปล่อยเสียงร้องไห้ออกมา   ผมปล่อยโทรศัพท์หลุดจากมือในโทรศัพท์ยังมีเสียงจากเจ้าโอ๊ตเรียกผมอยู่ตลอด
“พี่เอ......พี่เอๆ.......” แล้วผมก็ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้  เหมือนทุกอย่างวูบดับหายไป
ผมลืมตาขึ้น ยังมีน้ำตาไหลออกมาจากตาผมไม่หยุด ตอนนี้เหมือนผมนอนอยู่ที่ไหนสักแห่ง ผมมึนหัว แล้วพยายามลำดับเรื่องราวที่เกิดขึ้น
(ใช่ตอนนี้เราไม่มีพ่อแล้ว  พ่อเราไม่อยู่แล้ว  เราจะไปหาคุณพ่อ  ผมคิดได้แล้วค่อยๆพูดออกมาอีกครั้งพร้อมน้ำตา)
“คุณพ่อ เอ จะไปหาคุณพ่อ  คุณพ่อ......”ผมนอนอยู่บนเตียงที่โรงพยาบาล มีสายเกลืออยู่ที่แขน ผมดูได้แค่นั้นก็ไม่สนใจสิ่งอื่นใดอีก ในตอนนี้มีแต่ความคิดที่จะกลับชลบุรีให้ได้  จะกลับไปหาคุณพ่อให้เร็วที่สุด  
“เอ ..... เอ”เสียงป่านเรียกผม ผมไม่ได้หันไปมอง  แต่ผมหันไปดูสายน้ำเกลือแล้วพยายามจะดึงมันออก
“น้องเอ...อย่าเพิ่งครับ”พี่หมอทีจับมือผมไว้ทันที
“ไม่  เอ จะกับบ้าน  จะกลับไปหาคุณพ่อ  คุณพ่อ....คุณพ่อ.....อื้อๆ.....”ผมร้องไห้พร้อมพยายามดิ้นปัดมือออกจากการจับของพี่หมอที แต่ไม่เป็นผล เหมือนผมไม่มีเรี่ยวแรง
“น้องเอ ใจเย็นๆนะครับ น้องเอนอนลงก่อนนะครับ”พี่หมอทีบอกด้วยเสียงสั่นๆเหมือนเพิ่งร้องไห้มา ดวงตาก็ดูแดงๆ
“เอ เอนอนก่อนนะ คุณแม่เอ  อื้อ...ๆอื้....อ..... โทรมาบอกว่าให้ดูแลเอด้วย ฮื้อๆ...”ป่านพูดไปร้องไห้ไป
“ป่าน...ฮื้อๆ......โทรกลับบ้านให้เราที ...อื้....อๆ.....  จะอยากคุยกับคุณแม่”ผมบอกด้วยเสียงที่เบาปนไปด้วยเสียงสะอื้น
ป่านหยิบโทรศัพท์ผมขึ้นมา  แล้วกดไปที่เบอร์แม่ของผม  พอติดแล้วก็ส่งมาให้ผม
“คุณแม่....อื้อ...ๆ........ๆ”พอมีคนรับสาย ผมพูดออกไปพร้อมร้องไห้มากกว่าเก่า
“พี่เอ โอ๊ตเอง  เลิกร้องไห้ได้แล้ว ที่นี่ไม่มีใครเขาร้องไห้กันแล้วนะ”เสียงโอ๊ตน้องชายผมบอกกลับมาเหมือนกับให้กำลังใจผม แต่เสียงโอ๊ตเอง
ก็ไม่ดีไปกว่าผมเท่าไหร่เลย
“โอ๊ต อื้...อๆ .....คุณแม่ล่ะ.... ขอคุยกับคุณแม่หน่อย”ผมบอกแล้วพยายามฝืนไม่ให้ตัวเองร้องไห้
“คุณแม่กำลังเซ็นใบจากทางโรงบาลอยู่  คอยก่อน  พี่เอห้ามร้องไห้..........”โอ๊ตบอกผมแล้วเหมือนเงียบหายไป ผมได้ยินเสียงโอ๊ตแอบสะอื้น
“เอ นี่คุณแม่นะ”เสียงคุณแม่ดังมาจากโทรศัพท์ คุณแม่พยายามทำเสียงให้เป็นปกติเพราะคงไม่อยากให้ผมเป็นห่วง
“คุณแม่  คุณแม่ต้องเข้มแข็งนะ......คุณแม่ยังมีเอ....กับโอ๊ต...ฮื้อๆ....ๆ...นะ”ผมบอกทั้งที่ตอนแรกตั้งใจจะไม่ร้องไห้แต่พอได้เสียงคุณแม่ก็
อดไม่ได้
“แม่ไม่เป็นอะไรแล้ว  คุณพ่อเขาไปดีแล้วลูก  เอทำใจให้สบายนะ”ผมจะเป็นฝ่ายปลอบแม่ กลับมาเป็นว่าคุณแม่มาปลอบผมแทน
“ตอนนี้กำลังจะเอาศพคุณพ่อออกจากโรงพยาบาล”เสียงคุณแม่บอกต่อมาเรื่อยๆ ผมได้ยินคำว่า ศพ เหมือนหัวใจผมหลุดออกจากขั้ว มันหนาวสะท้านไปทั้งทรวงแล้วผมก็ปล่อยโฮอีกชุดใหญ่ ผมไม่อยากให้คุณแม่ได้ยินเสียงผมร้องไห้ เพราะยิ่งจะทำให้คุณแม่เป็นห่วง  ผมเลยขอคุย
กับโอ๊ตแทน
“โอ๊ต ดูแลคุณแม่ด้วยนะ  อี้อๆ..ๆ.. ๆ...แล้วเอาเข็มขัดที่พี่เอซื้อให้คุณพ่อใส่ให้คุณพ่อด้วยนะ”ผมบอกกับโอ๊ต (เข็มขัดเส้นนั้นผมซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดของคุณพ่อ แล้วส่งไปให้เมื่อผ่านมาไม่กี่เดือนนี้เอง คุณพ่อได้รับยังโทรมาแซวผมเลยว่าจะเก็บเส้นนี้ไว้ใส่ตอนผมรับปริญญา)
“พี่เอ เลิกร้องไห้ได้แล้ว  หยี่อี๊รู้เรื่องแล้วบอกว่าคอยพี่เอกลับขอนแก่นอยู่”โอ๊ตบอกผม (หยี่อี๊ ก็คืออาอี๊ที่ขอนแก่นครับ หยี่ เหมือนเป็นลำดับครับ หยี่อี๊ คือป้าคนที่สอง เพราะอาอี๊ขอนแก่นเป็นป้าคนที่สอง ป้าคนโตเราจะเรียก ตั่วอี๊   ป้าคนที่สามเรียก ซาอี๊   น้าคนเล็กเรียก โซ้ยอี๊)
“อืม....โอ๊ต ดูแลคุณแม่ด้วยนะ แล้วพี่เอจะรีบกลับไป”ผมวางสายแล้วก็ปล่อยโฮอีกรอบหลังพยายามกลั้นไว้ระหว่างคุยกับเจ้าโอ๊ต
ป่านกับพี่หมอทีจับมือผมคนละข้าง ป่านก็ปล่อยโฮไม่แพ้ผม พี่หมอทีน้ำตาคลอเบ้าบีบมือผมเบาๆ ซักพักพวกเพื่อนผมก็เดินเข้ามามีไอ้เอ็กซ์
ไอ้โจ้ ต้าร์ อ๊อฟ น้ำ น้อย  บอย ปอนด์ ทราย ปูเป้ แล้วก็หนึ่ง ทุกคนล้วนหน้าซึมหน้าเศร้าตาแดงกันทุกคน ขนาดว่าไอ้ปอนด์ที่หน้าตายยังซึมไปด้วยเลย  พวกนั้นมายืนล้อมเตียงผม พยายามพูดปลอบใจให้กำลังใจผม  แต่ตอนนี้หัวผมไม่รับอะไรเลย มันมึนมันอื้อไปหมด น้ำตาก็ไหลไม่ยอมหยุดไม่ว่าจะหลับตาหรือลืมตาก็ไหลออกมา  ใจผมอยากจะรีบกลับชลบุรีให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้
“เอ กู...เอ๊ยเรา โทรหาอาซิ้มแล้วนะ  อาซิ้มบอกว่าถ้านายกลับถึงขอนแก่นก็จะขึ้นเครื่องไปทันทีเลย”ไอ้เอ๊กซ์เพื่อนสนิทที่อยู่ข้างบ้านผมบอก
มันพยายามรักษาน้ำใจผมโดยไม่พูดกูมึงกับผมในเวลานี้
“อือ...พูดเหมือนเดิมก็ได้....กูอยากกลับตอนนี้ กู...กู....ฮื้อๆ...ๆ....”ผมพาลจะพูดอะไรไม่ออกอีกเพราะมันมีแต่จะร้องไห้
“เอ พวกเราคุยกันแล้วว่าจะไปที่ชลบุรีกับเอนะ”อ๊อฟบอก ผมพยักหน้านิด
“พี่หมอทีครับ ถอดสายน้ำเกลือให้ผมหน่อยครับ  ผมอยากกลับบ้าน”ผมพูดปนสะอื้น

พี่หมอทีไม่พูดอะไร ได้แต่พยักหน้าแล้วเดินออกจากห้องไปแล้วกลับมาพร้อมกับหมอ คุณหมอมาถามผมว่าตอนนี้เป็นยังไง  ปวดหัวไหม  มีแรงหรือยัง   แล้วก็อะไรสองสามก่อนที่จะวัดไข้ วัดความดัน แล้วค่อยถอดสายน้ำเกลือออก พร้อมบอกให้มีคนไปรับยาน้ำก็เสนอตัวไปกับน้อย พอถอดสายน้ำเกลือได้ผมก็จะลุกลงจากเตียงท่าเดียว แต่เหมือนไม่มีแรงเลย

kengee

ขอบคุนนะคับ ^______^{:4_102:}{:4_76:}

body5

ขอบคุณครับ

pongsakron01

ขอบคุณครับ

Ifoot-ballZ

ทำไมละ พี่นิคกะพี่หอถึงได้เลิกกันเพราะเอหรอเนี่ย....??

abcdefghij

การรัก ใคร ซักคนคงไม่ผิด

jun2010

ขอบคุณครับ

orrick

ขอบคุนนะคับ ^^

soigiro

ขอบคุณคับ ^_^

manza555

สนุกมากๆเลย

peemakung

ขอบคุณครับ

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

Klong

ขอบคุนครับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า อิอิ{:sm-52:}

TawanIndy

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

harain15

ขอบคุณครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

gearsoccer

ขอบคุณครับ