ของขวัญ 7 ปี <หนุ่ม IT กับ DJ สุดหล่อ>(46)

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับ และขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
พอได้เวลาอาแปะก็จะเรียกชื่อ(เป็นภาษาจีน)ไปที่ละสายเครือญาติเริ่มจากลูกก่อนแล้วไปพี่ชายน้องชายของคุณพ่อ พี่ชายน้องชายของคุณแม่พี่สาวน้องสาวของคุณพ่อ พี่สาวน้องสาวของคุณแม่สลับอย่างนี้ไปเรื่อยๆจนหมดแล้วค่อยเป็นแขกที่มาร่วม
“ตั่วตี๋..................โซ้ยตี๋..............ไล้........เหลี่ยว.......”อาแปะคนทำพิธีเรียกผมกับโอ๊ตด้วยเสียงที่ยานครางแต่ดูขลัง ทำให้บรรยากาศสงบเศร้าๆชอบกล (ตั่วตี๋ = ลูกชายคนโต  โซ้ยตี๋ = ลูกชายคนเล็ก) ผมกับโอ๊ตเดินไปที่หน้าโต๊ะตั้งหน้าหน้าศพ แล้วคุกเข่าสูงแบบจีน
“อิ๊............โค่ว...........คำนับ”เสียงอาแป๊ะบอก ผมกับโอ๊ตก็คำนับ จะเป็นไปด้วยบรรยากาศต่างหรือเปล่าไม่รู้ที่ทำให้ผมใจหวิว หรือเป็นเพราะว่านี่เป้นครั้งสุดท้ายแล้วที่จะเห็นคุณพ่อ แล้วน้ำตาผมก็ค่อยไหลออกมา
ไจ้...........โค่ว........คำนับ         ซา................โค่ว..............คำนับ  พอคำนับครบสามครั้งแล้วก็ลุกขึ้นยืนแล้วก็โค้งคาราวะ  เสร็จแล้วเจ้าหน้าที่ที่มาจากสมาคมเดียวกับอาแปะก็ส่งธูปให้ผมกับโอ๊ตคนละสามดอก (คนจีนเชื่อว่าถ้าออกศพแล้ววิญญาณจะไปเป็นเซียนให้ไหว้ด้วยธูปสามดอกไม่ใช่ดอกเดียว เหมือนที่ผ่านมา) แล้วก็ส่งของไหว้ต่างๆมาให้ผมกับโอ๊ตส่วย (ส่วย เป็นกิริยา เหมือนกับถือแล้วยกขึ้นไปที่หน้าผากสามครั้ง) ก่อนที่จะเอาไปวางที่เดิม แล้วผมกับโอ๊ตก็โค้งคำนับอีกหลายรอบ จนเสร็จก็ไปนั่งลงกับพื้นข้างๆ ถัดจากโต๊ะตั้งไหว้ออกมา แล้วลำดับญาติต่อไปก็มาทำคล้ายๆกับผมที่ทำไปแต่พิธีน้อยกว่า พอเสร็จแล้วผมก็ต้องคอยพูดว่า “กำเซี่ยะๆ”ให้กับคนที่มาเคารพศพเป็นชุดๆก่อนพาออกไปทานของหวาน กว่าจะเสร็จทั้งหมดก็สิบกว่าชุด ตลอดพิธีผมนั่งฝืนไม่ให้ตัวเองร้องไห้ตลอด ถึงแม้มันจะมีซึมๆออกมาบ้าง  หลังจากนั้นก็เอาของกงเต็กทั้งหมดไปเผาโดยให้ญาติยืนรอบไว้ห้ามขาดจากกัน แล้วก็ให้ผมถือไม้ไผ่ทำท่าไล่พวกผีไม่มีญาติที่จะมาแย่งขอกงเต็กของคุณพ่อไปอยู่ภายในรอบๆวงนั้น
พอเสร็จพิธีทางจีนต่อไปก็เป็นพิธีทางสงฆ์ พระสงฆ์เทศนา สวดมาติกาบังสุกุล เสร็จแล้วก็เคลื่อนศพจากศาลาใหญ่มาไว้ที่เมรุ  ตอนเคลื่อศพนี้เหมือนหัวใจผมมันจะขาดออกให้ได้  เหมือนว่าคุณพ่อต้องจากเราไปแล้วจริงๆอย่างไม่มีวันกลับมา  ผมถือกระถางธูปกับตะเกียงเดินตามคนที่คอยโปรยใบเบิกทางและกระดาษเงินกระดาษ พร้อมเศษเงินเหรียญไปตามทาง หลังผมมีเจ้าโอ๊ตถือรูปคุณพ่อ ตามมาด้วยพระสงฆ์ที่โยงสายสิญจน์มาจากโลง ตามด้วยบรรดาญาติๆและแขกที่มาร่วมงาน
พอเคลื่อนศพขึ้นสู่บนเมรุเรียบร้อย พิธีกรก็ทำหน้าที่ (วันนี้ได้พี่นิคเสนอเป็นพิธีกรให้ ยังจำได้ว่าญาติๆชมเปราะว่าเสียงดีพูดได้ลื่นหู หน้าตาก็ดี) ไปเรื่อยๆ จนมาถึงอ่านประวัติคุณพ่อ ซึ่งผมขอเป็นคนอ่านเอง ผมอ่านไปได้ซักหน่อยก็กลั้นน้ำตาไม่ไหวปล่อยโฮออกมาแต่ก็พยายามอ่านออกไป  เหล่าญาติและแขกที่มาร่วมงานก็ปล่อยโฮพร้อมกับผม พอผมอ่านจบพี่แหววก็ขึ้นมาขับกลอนไว้อาลัยเรียกน้ำตาไม่หยุด (พี่แหววนี่ญาติๆก็ชมว่าแต่งได้เพราะ เสียงก็ดี) ตอนนี้ผมฝืนไม่อยู่แล้ว  น้ำตาผมไหลพรากๆออกมา หันไปมองเจ้าโอ๊ตแค่ตาแดงๆเหมือนฝืนไว้อย่างมาก ส่วนคุณแม่ญาติๆไม่ให้มาเผา (เป็นความเชื่อว่าภรรยาห้ามเผาสามีเดี๋ยวตัดกันไม่ขาด)  ผมเดินเข้าไปหาโอ๊ตที่กำลังแจกของชำร่วยให้แขกหลังจากขึ้นไปวางดอกไม้จันทน์
“โอ๊ต เราไม่มีพ่อแล้ว  โอ๊ต...เราไม่มีพ่อแล้ว.....ฮื้อๆ....”ผมกอดคอเจ้าโอ๊คร้องไห้  โอ๊ตก็ร้องออกมาแต่พยายามกลั้นไว้ พวกญาติกับแขกที่มาร่วมงานเห็นผมกับโอ๊ตกอดกันร้องไห้ก็อดสงสารไม่ได้ พวกเพื่อนๆบอกว่าจะพาผมกลับไปที่ศาลา ผมบอกว่าไม่ไป จะคอยดูหน้าครั้งสุดท้ายของคุณพ่อ
ผมร้องไห้ไม่หยุดร้องจนไม่สามารถควบคุมตัวเองได้  พี่หมอทีเห็นว่าผมท่าจะไม่ดี เพราะอาการเริ่มจะเป็นเหมือนตอนอยู่ที่ค่าย เลยรีบเข้ามาหาผมแล้วบอกทุกคนว่าอย่ามามุงดู พร้อมถามหายาหม่องยาดม
“ผมไม่..ฮื้อ....เป็นไร....ฮื้....อๆ....ผมจะไป.......ดู....อื้.อ...คุณพ่อ”ผมบอกเพราะพี่หมอทีจะญาติกับเพื่อนผม พาผมออกไปจากตรงเมรุ
“ปล่อย...ฮื้อ....บอกให้ปล่อย.....ฮื้...อๆ.......”ผมบอกพร้อมสะบัดตัวอย่างแรง  แต่ก็ไม่หลุด
“ผมไหว้นะครับ...ฮื้อๆ.....ปลอ่ยผม...ฮื้...อ....ผมจะไปหาคุณพ่อ”
พี่หมอทีบอกให้ทุกคนปล่อยผม แล้วเข้ามาบอกว่าให้ผมหายใจลึกๆ ผมทำตาม ตัวผมเริ่มหยุดสั่นแต่น้ำตาก็ยังไหลไม่หยุด แล้วผมก็มีคนพยุงล้อมหน้าล้อมหลังเต็มไปหมดกลับไปที่เมรุ  เป็นช่วงเวลาที่พอดีสัปเหร่อ เปิดฝาโลงก่อนที่จะเอาเข้าในเชิงตะกอนของเมรุ ผมเห็นหน้าคุณพ่อครั้งสุดท้าย เหมือนคุณพ่อนอนหลับไปเฉยๆ ผมไม่มีคำพูดอะไร ผมก้มลงกราบที่โลงศพฝั่งปลายเท้า แล้วก็ไม่มีแรงลุกขึ้น จนหลายๆคนที่ตามมาต้องช่วยกันพยุง สัปเหร่อเอาโลงศพเข้าไปในเตาแล้วก็มีพระมาจุดไฟ ไฟค่อยๆลามไปทั่ว แล้วสัปเหร่อก็ปิดประตูเหลือแต่ช่องเล็กๆ ที่เปิดออก  ผมมองช่องนั้น  ในใจคิดว่าเราคงไม่มีวันได้เห็นคุณพ่ออีกแล้ว  คุณพ่อจากเราไปแล้วจริงๆ  คุณพ่อที่ผมรักที่ผมเคารพเชิดชูในเป็นบุคคลในดวงใจหมายเลขหนึ่ง ถึงแม้ว่าร่างคุณพ่อจะไม่อยู่แต่คำสอนและภาพความทรงจำต่างๆของคุณพ่อจะอยู่กับเอตลอดไป แล้วผมก็หมดสติลง
ผมฟื้นขึ้นมาอีกที ก็อยู่บนศาลาใหญ่มีคุณแม่นั่งอยู่ข้างๆกับเจ้าโอ๊ต อีกข้างมีพี่หมอที พี่แป้ง  ผมโผกอดคุณแม่กับโอ๊ตอย่างไม่อายใคร ผมร้องไห้อยู่อีกนานแต่คุณแม่ไม่มีน้ำตาเลย มีแต่คำปลอบผมต่างๆนานา (ตอนนั้นทำให้ผมรู้ว่าคุณแม่เป็นผู้หญิงที่แกร่งและเข้มแข็งมาก)
“เอ คุณพ่อคอยให้เอ พาคุณพ่อกลับบ้านอยู่นะลูก”คุณแม่บอก ผมรู้ว่าหมายความว่าอะไร เพราะมันเป็นหน้าที่ของลูกชายคนโตที่จะต้องเอารูปคุณพ่อเข้าบ้าน โดยกลับไปที่บ้านแล้วห้ามกับมาที่วัดอีกเป็นอันขาด ระหว่างทางก็ให้เอารูปหันด้านหน้าคุณพ่อใส่อกตลอดเวลาพร้อมเรียกให้
คุณพ่อกลับบ้านตลอดทาง  
เมื่อไปถึงหน้าบ้านพวกญาติๆก็จะต้องพากันเอากระด้งมาปิดศาลพระภูมิและตี่จูเอี่ยะ(เจ้าที่จีน)ก่อนที่ผมจะเดินผ่านเข้าไปในบ้าน  แล้วต้องจุดธูปที่ประตูหน้าบ้านข้างละดอกบอกว่าขอพาคุณพ่อเข้าบ้าน แล้วตั้งรูปคุณพ่อไว้พร้อมไหว้ด้วยขนมอี๋(เหมือนขนมบัวลอย แต่เป็นสีแดง ใส่แต่น้ำเชื่อมไม่ใส่กะทิ)กับน้ำชา  อย่างละ 3 ถ้วย  เสร็จแล้วก็เอาเต็งรั้ง(โคมสีขาวที่แขวนอยู่งานศพ)ขึ้นแขวนหน้าบ้านพร้อมเอากระดาษสีขาวยาวสี่ฟุต กว้างเท่าไม้บรรทัดปิดเป็นแนวเฉียงๆไว้เหนือประตูบ้าน และที่ป้ายบริษัทก็ต้องทำเหมือนกัน ติดเอาไว้จนกว่าจะครบสี่สิบเก้าถึงมีไหว้ส่งวิญญาณแล้วค่อยเอาทั้งกระดาษที่ติดและเต็งรั้งลงมาเผา
ผมเดินกลับเข้ามาได้ยินเสียงพี่นิค พี่หมอที พี่ปอ คุยกันเรื่องเลื่อนกำหนดวันกับว่าจะกลับไปวันพรุ่งนี้แทนหลังไปลอยอังคาร
“นิค มันซิบ่เป็นปัญหาติ่ เฮาขอรถเพิ้นมาสองมื้อเด่”พี่ปอบอก (นิค มันจะไม่เป็นปัญหาเหรอ เราขอรถเขามาสองวันนะ)
“เราถามคนขับรถแล้ว เขาบอกว่าถ้ารองอธิการบดีฝ่ายกิจกรรมนักศึกษาอนุญาตก็ไม่มีปัญหา”พี่นิคบอก
“แล้วนิคจะทำยังไง”พี่หมอทีบอก
“เดี๋ยวเราจะให้แหววต่อสายหารองฯแล้วเราจะขอเอง ถ้าเกิดอะไรขึ้น เรารับผิดชอบเองทั้งหมด นายสองคนช่วยไปบอกพรรคพวกด้วยว่ามีการเปลี่ยนแผนเราจะกลับพรุ่งนี้หลังลอยอังคารเสร็จ”พี่นิคบอก แล้วพี่หมอทีกับพี่ปอก็เดินไปบอกทุกคนที่มาด้วยซึ่งก็ไม่มีใครขัด
“พี่นิคกลับก็ได้ครับ แต่พี่มาร่วมงานผมก็ขอบคุณมากแล้วครับ”ผมเดินเข้ามาหลังจากพี่นิคอยู่คนเดียว
“พี่ไปไม่ได้หรอก  พี่เห็นเอเป็นแบบนี้แล้ว  จะให้ทิ้งเอไปได้ยังไง  พี่รู้ว่าเอต้องการกำลังใจในการต่อสู้ปัญหานี้ ให้พี่เป็นกำลังใจของเอนะ”
พี่นิคบอก
“ขอบคุณครับ”ผมบอกแล้วพี่แหวว ก็เดินเข้ามาหาพี่นิคบอกว่าต่อสายติดแล้ว พี่นิครับโทรศัพท์ ผมเดินเข้ามาในบ้านซึ่งบัดนี้ดูแคบแทบไม่มี
ที่เดิน เพราะมีพี่ๆเพื่อนๆของผม ส่วนญาติๆให้ไปพักที่บ้านสวนหมด แล้วพี่หมอทีก็จัดสรรแบ่งห้องนอน ให้พวกพี่ผู้หญิงทั้งหมดไปนอน
ห้องโอ๊ต พวกน้องผู้หญิงทั้งหมดนอนห้องรับรองแขก พวกพี่ผู้ชายนอนที่ห้องผม พวกเพื่อนผู้ชายของผมได้ออกมานอนที่ห้องนั่งเล่นเพราะว่า
ที่นอนไม่พอ  ส่วนผมกับโอ๊ตนอนห้องคุณแม่ แล้วพี่นิคก็เดินเข้ามาบอกว่าเรื่องรถเคลียร์แล้วไม่มีปัญหา
เช้าวันต่อมาเราไปเก็บกระดูกคุณพ่อแล้วถวายอาหารเช้าแก่พระ เสร็จแล้วก็พากันไปที่พัทยาเพื่อไปลงเรือไปที่เกาะล้าน เอาเถ้าอังคารของคุณพ่อไปลอย  คณะของผมไปเยอะมากเพราะมีทั้งพี่ๆเพื่อนๆของผม ไหนจะวงศาคณาญาติอีก คุณแม่เลยเหมาเรือลำหนึ่งไปเลยกะว่าลอยอังคารเสร็จ
จะได้ไม่ต้องรีบนั่งทานข้าวเที่ยงบนเกาะก่อน
หลังจากทานข้าวเที่ยงเสร็จ คุณแม่ก็บอกให้พวกเพื่อนๆพี่ๆผม ที่ไหนๆก็มาแล้วลงไปเล่นน้ำกันเลย เดี๋ยวจะว่ามาถึงชลบุรีแล้วไม่ได้เล่นทะเล  ส่วนผมขอตัวไปเดินเล่นริมหาดไปเรื่อยๆ คุณพ่อครับ  
เอกับคุณแม่แล้วก็เจ้าโอ๊ตพาคุณพ่อมาเที่ยวแล้วนะครับ  เราได้มาเที่ยวด้วยกันแบบสี่คนครบแล้วนะครับ คุณพ่อเที่ยวให้สนุกนะครับ แล้วน้ำตาผมก็ไหลออกมา  ผมนั่งลงตรงชายหาดที่เงียบมองดูคลื่นที่กระทบฝั่งเข้ามาบนพื้นทรายที่ขาวสะอาด แล้วมันก็กวาดเอาทรายลงไป ผิดกับเมื่อมันเจอโขดหินคลื่นทะเลมันกับเป็นฝ่ายแตกไปเสียงเอง  เปรียบเหมือนกับชีวิตคนเรา ถ้าเจอปัญหาที่โถมเข้ามาใส่เปรียบเป็นคลื่นทะเล คนที่อ่อนแอก็จะถูกซัดหายไปกับปัญหานั้น แต่ถ้าเป็นคนที่เข้มแข็งอดทนเหมือนโขดหินปัญหาที่ถาโถมก็มีอันแตกไป  เอเข้าใจแล้วครับว่าทำไม คุณพ่อถึงสอนให้เอเข้มแข็งและอดทน ผมยกมือปาดน้ำตาแล้วสัญญากับตัวเองว่าจะไม่ขี้แยง่ายๆอีก แล้วผมก็ปล่อยอารมณ์ให้มันทอดไปตามสายลมที่พัดมาและไม่รู้ว่าจะพัดไปจบลงที่ใด
บทที่สิบแปด ---  มหัศจรรย์ริมโขง
“เอ กลับไปตั้งใจเรียนนะลูก  ต่อไปเอต้องเป็นหลักของครอบครัว  เรียนจบแล้วก็มาช่วยงานบริษัทของคุณพ่อต่อจากแม่  เป็นตัวอย่างที่ดีให้
กับน้อง  คุณพ่อคอยมองความสำเร็จของเออยู่  เอต้องเป็นตัวแทนคุณพ่อ  ไม่ต้องห่วงแม่กับน้อง  กลับถึงขอนแก่นแล้วโทรมาบอกด้วยนะ”
เสียงคุณแม่พูดตอนที่มาส่งผมขึ้นเครื่องก่อนกลับจากชลบุรีมาที่ขอนแก่น  เหลืออีกตั้งหนึ่งสัปดาห์ก่อนที่จะเปิดเรียนเทอมสอง  ผมยังไม่อยากกลับขอนแก่นเท่าไหร่  แต่คุณแม่บอกว่าให้กลับมาเตรียมตัว  ที่จริงผมยังอยากอยู่กับคุณแม่และเจ้าโอ๊ต  เพราะในใจยังห่วงคุณแม่ว่าจะทำใจเรื่องคุณพ่อได้หรือยัง  ขนาดผมเป็นลูกอยู่กับคุณพ่อมาได้สิบเจ็ดสิบแปดปีเอง ยังรักและคิดถึงขนาดนี้  แต่คุณแม่อยู่กับคุณพ่อมาตั้งยี่สิบกว่าปี  ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคุณแม่จะรักและคิดถึงคุณพ่อขนาดไหน  แต่คุณแม่เข้มแข็งและแกร่งมาก  ผมไม่เห็นน้ำตาคุณแม่อีกเลยตั้งแต่วันที่เราสามคนแม่ลูกกอดกันร้องไห้เมื่อวันแรกที่ผมไปถึงที่งานศพ  ผิดกับผมที่เวลามองรูปคุณพ่อทีไรน้ำตามันก็พาลจะไหลออกมาทุกที  ช่วงที่อยู่ชลบุรีก็โทรศัพท์จากพี่นิค พี่หมอที พี่เก่ง พี่แป้ง และเพื่อนๆมาไม่ได้ขาดทำให้ผมคลายความเศร้าไปได้มากโข
ติ๊ด..............ติ๊ด............เสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้น  ดึงผมออกจากความคิดหลังจากนั่งเหม่ออยู่หน้าทีวี  จนทำให้อาอี๊หันมามอง
“สวัสดีครับพี่แหวว”ผมรับโทรศัพท์
“ดีจ๊ะน้องเอ  ได้ข่าวว่ากลับมาขอนแก่นแล้วเหรอจ๊ะ  เห็นพี่นิคบอกพี่”พี่แหววรายงาน
“ครับเพิ่งมาถึงเมื่อวานนี้เองครับ”
“แล้วนี่อยู่ที่หอ หรืออยู่ที่ไหนจ๊ะ”พี่แหววถาม
“ผมอยู่ที่บ้านครับ ยังไม่อยากเข้าหอ รูมเมทผมยังไม่กลับอ่ะครับ นัดกันวันอาทิตย์”
“เหรอจ๊ะ  แล้วนี่น้องเอสบายใจขึ้นเหรอยังจ๊ะ”
“ก็ดีขึ้นเยอะครับ”
“ดีแล้วจ้า  อย่าคิดมากนะ  น้องเอพอดีพี่  ก็ไม่เชิงพี่หรอกนะ  คือพี่นิคนะเขาชวนพวกเพื่อนๆพี่ๆน้องๆที่สนิทกันในองค์การไปเที่ยวบ้านพี่แกเป็นวันออกพรรษาน่ะ  เห็นบอกจะมีบั้งไฟพญานาคด้วยนะ เป็นงานขึ้นชื่อของจังหวัดเลยนะ  พี่นิคอยากชวนน้องเอไป แต่คงไม่กล้ามั้ง  พี่เลยโทรมาชวนเอง น้องเอไปด้วยกัน”พี่แหววชวน
“ไปวันไหนเหรอครับ แล้วไปกี่วัน”ผมถามคืน

kengee

ขอบคุนนะ คับ ^______^{:4_102:}{:4_76:}

pongsakron01

ขอบคุณครับ

body5

ขอบคุณครับ

Ifoot-ballZ

บทงานศพเยอะเนอะ อิอิ

abcdefghij

ความรักเกิด ขึ้น แค่ชั่วคราว

orrick

ขอบคุนนะคับ ^^

soigiro

ขอบคุณคับ ^_^

manza555

สนุกมาๆเลย

peemakung

ขอบคุณครับ

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

wsdonin

ขอบคุณมากค้บ

Klong

เศร้าๆ เกือบร้องไห้ตามแน่ะ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า อิอิ {:sm-36:}

TawanIndy

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

harain15

ขอบคุณครับ

athiwat99

ขอบคุณนะครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ