ของขวัญ 7 ปี <หนุ่ม IT กับ DJ สุดหล่อ>(47)

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับ และขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“ดีแล้วจ้า  อย่าคิดมากนะ  น้องเอพอดีพี่  ก็ไม่เชิงพี่หรอกนะ  คือพี่นิคนะเขาชวนพวกเพื่อนๆพี่ๆน้องๆที่สนิทกันในองค์การไปเที่ยวบ้านพี่แกเป็นวันออกพรรษาน่ะ  เห็นบอกจะมีบั้งไฟพญานาคด้วยนะ เป็นงานขึ้นชื่อของจังหวัดเลยนะ  พี่นิคอยากชวนน้องเอไป แต่คงไม่กล้ามั้ง  พี่เลยโทรมาชวนเอง น้องเอไปด้วยกัน”พี่แหววชวนไปวันไหนเหรอครับ แล้วไปกี่วัน”ผมถามคืน
“ก็พรุ่งนี้แหละ ไปค้างสองคืน กลับมาถึงขอนแก่นวันเสาร์ตอนค่ำๆ”
“มีใครไปบ้างอ่ะครับ แล้วไปกันยังไง”ผมถาม
“ที่แน่ๆตอนนี้ก็มีพี่ ปอ พี่ริช พี่ยุ้ยที่เป็นเหรัญญิก น้องเอรู้จักอยู่มั้ง ส่วนคนอื่นๆก็ยังอยู่บ้านยังไม่กลับเข้ามอกันเลย”
“ครับ  แต่ผมไปจะสะดวกหรือเปล่าครับ  เพราะมีแต่พวกพี่ไป”ผมเริ่มหาข้ออ้าง อยากอยู่บ้านไม่อยากไปไหน
“สะดวกจ้า  สะดวกมากๆด้วย”พี่แหววบอก
“ผมว่าไว้โอกาสหน้าดีกว่าครับ  ขอบคุณมากนะครับพี่แหววที่ชวนผม”ผมบอก
“ไม่เป็นไรจ๊ะ  เดี๋ยวพี่ซื้อของมาฝากนะ”พี่แหววบอกแล้ววางสายไป
“ใครโทรมา อาเอ”อาอี๊ถามผม
“พี่ในมออ่ะอี๊  เขาชวนไปหนองคาย  แต่เอปฏิเสธไปแล้ว”ผมตอบ
“อาเออ้า  อาอี๊เข้าใจลื้อน้า  แต่ลื้อจะมามัวนั่งเหม่อลอยเก็บตัวอย่างนี้ม่ายล่ายนา”อาอี๊บอกผม
“ไม่ได้เก็บตัว แค่......”ผมไม่รู้ว่าจะแก้ตัวยังไงดี
“อาเอ  อี๊ว่าน้า  ลือไปกับเขาเถอะ  ไปเที่ยวจะได้เปิดหูเปิดตา”อาอี๊เดินมาลูบหัวผมเบา
ผมพยักหน้ารับ  เพราะไม่อยากให้อาอี๊หนักใจ  แล้วโทรไปบอกพี่แหววว่าผมจะไปด้วย
ถึงวันเดินทางผมตัดสินใจขี่มอเตอร์ไซค์เข้าไปในมอ (ทั้งๆที่อาอี๊โวยวายให้ขับรถไป) ผมไปถึงก่อนเวลานัดหมายสิบนาที  เห็นพี่ยุ้ยกับพี่แหววยืนอยู่  อีกซักพักพี่นิคก็ขับรถมาแล้วตามมาด้วยรถพี่ริชที่มีพี่ปอนั่งมาด้วย  เราทักทายกันนิดหน่อยแล้วก็แบ่งกันขึ้นรถโดยผมไปนั่งที่รถพี่ริชกับพี่ปอ แล้วให้สองสาวไปนั่งรถพี่นิค  โดยพี่แหววให้เหตุผลว่าพี่ริชชอบเปิดเพลงเพื่อชีวิตเสียงดังมากเวลาขับรถ  เลยไม่อยากไปนั่งถึงแม้จะมีพี่ปออยู่ก็ตาม  แต่ขับไปยังไม่ทันถึงอุดรพี่ริชก็พาแวะปั๊มบ่อยมาก (ก็พี่ปอลงไปซื้อน้ำสีอำพัน) พี่แหววเห็นท่าไม่ดีเลยชวนพี่ยุ้ยมานั่งที่รถพี่ริชแทน เพราะอย่างน้อยจะได้มีคนคอยยั้งพี่ริชกับพี่ปอได้มั้ง  ผมเลยต้องไปนั่งรถพี่นิค
“ทำไมวันนี้ใส่แว่นมาล่ะ”พี่นิคชวนคุยระหว่างที่ขับรถผ่านอุดร
“อ๋อ ช่วงนี้ยุ่งๆครับ คอนเทคหมด ยังไม่ได้ซื้อเลยครับ”ตั้งแต่งานคุณพ่อ ผมก็เก็บตัวอยู่แต่ในบ้านปล่อยตัวปล่อยใจไม่สนอะไรเลยแม้แต่เรื่องตัวเอง
“แล้วจะซื้อไหม เดี๋ยวพี่พาแวะซื้อในตัวเมืองอุดร หรือตัวเมืองหนองคายก็ได้ พี่เห็นเราใส่แว่นแล้วมันเป็นยังไงก็ไม่รู้”พี่นิคถาม
“มันเป็นยังไงล่ะครับ”ผมถาม
“ก็มัน.......มัน.....น่ารักเกินไปมั้ง 555”พี่นิคพูดแล้วหัวเราะ  ผมยิ้มให้หน่อยหนึ่งแล้วหันไปมองข้างทางพร้อมหยิบโทรศัพท์ออกมาโทร
“หนึ่งเหรอ..........ตอนนี้เราอยู่อุดรกำลังจะไปหนองคาย........ทำอะไรอยู่........ ยุ่งอยู่เหรอ งั้นแค่นี้แล้วกันนะ”ผมวางสายแล้วก็ถอนหายใจออกมา หวังว่าจะคุยกับหนึ่งแก้เหงาแต่หนึ่งกำลังช่วยแม่ขายของอยู่ที่ตลาด
“ฟังเพลงไหม”พี่นิคถาม  ผมส่ายหน้า
“เพื่อนเราที่เป็นรูมเมทชื่อหนึ่ง อยู่อุดรเหรอ”พี่นิคถามเพื่อชวนคุย  ผมพยักหน้า
“ถ้าอยากแวะปั๊มก็บอกนะ”พี่นิคบอก  ผมพยักหน้า
“วันนี้ตั้งแต่โหมดพยักหน้ากับส่ายหน้ามาเหรอ  สงสัยลืมใส่โปรแกรมพูดมาด้วย”พี่นิคแอบกัดผม
ผมกำลังจะส่ายหน้าแต่คิดขึ้นได้ว่ากำลังถูกกัดเลยพูดว่า “ไม่ครับ”
“อ่ะพูดได้ด้วย”พี่นิคแซว   ผมยิ้มน้อยๆแล้วก็เข้าสู่โหมดเหม่อลอย
“เอครับ  เอฟังพี่นะครับ  พี่เห็นเออย่างน้อยแล้วไม่สบายใจเลย  เอไม่สดชื่นไม่ร่าเริง  พี่รู้ครับว่ามันเป็นสิ่งที่ทำใจได้ยาก  แต่พี่ว่าถ้าคุณพ่อของเอมาเห็นเอตอนนี้ก็คงไม่สบายใจเหมือนกับพี่”คำพูดของพี่นิคทำเอาผมสะอึกหันกลับไปมองหน้าพี่นิค  แต่พี่นิคก็ยังพูดต่อ
“เอดูตัวเองบ้างไหม  ตอนนี้ตัวเองเป็นยังไง  หน้าตามอมแมมผมเผ้าดูไม่ได้  ตัวก็เล็กอยู่แล้วยิ่งดูผอมแห้งจะเป็นกระดูกเดินได้อยู่แล้ว” พี่นิคบอก แล้วผมก็มองดูตัวเองมันก็จริงอย่างที่พี่เขาว่า
“แหววเหรอ........ บอกให้ไอ้ริชมันขับล่วงหน้าไปก่อนเลยนะ  พี่แวะทำธุระในตัวอุดรเดี๋ยว  เจอกันร้านแดงแหนมเนือง............  อ๋อ ไม่มีธุระอะไรมากหรอก พอดีพี่เจอลูกแมวมันขนยาวดูมอมแมม ก็เลยว่าจะพามันไปตัดขนซักหน่อย”พี่นิคโทรศัพท์บอกพี่แหวว  ผมหันมองไปในรถ
“หาอะไร”พี่นิคถามแล้วยูเทิร์นกลับเข้าไปในตัวเมืองอุดร
“ก็พี่นิคบอกว่าจะพาลูกแมวไปตัดขน  ผมไม่เห็นลูกแมวที่พี่ว่าเลย”ผมบอก
“ฮ่าๆ  นี่ไงมองในนี้ซิ”พี่นิคหัวเราะแล้วให้ผมมองในกระจกที่ใช้มองหลังรถ
ผมมองไปที่กระจกก็เห็นตัวเอง แล้วก็หัวเราะออกมา
“ว่าแต่เราไว้ทุกข์อยู่หรือเปล่า พี่ลืมถามไป”
“ไม่แล้วครับ คุณแม่บอกว่า คุณพ่อไปสบายแล้ว ไม่มีทุกข์อะไร  เราไม่ต้องไว้ทุกข์  แต่ผมรู้นะพี่ว่าที่จริงคุณแม่ไม่อยากให้ผมจมกับเรื่องของคุณพ่อ  เลยให้ไว้ทุกข์แค่เจ็ดวัน”
“แต่เราก็แอบไว้ใช่ม่ะ  เชื่อเลยว่าถ้าพี่ดูเสื้อผ้าที่เราเอามาในกระเป๋าคงมีแต่สีขาวซินะ  ตัวก็ขาวซีดจะแย่อยู่เลย  ยังจะใส่แต่สีขาวอีก”พี่นิคเดาถูกเหมือนกับไปช่วยผมจัดกระเป๋าเสื้อผ้า
พี่นิคพาผมแวะเข้าห้างที่ตั้งอยู่กลางเมืองอุดร ปล่อยผมไว้ที่ร้านตัดผม แล้วก็หายไป  ก่อนที่ผมจะตัดผมเสร็จพี่นิคกลับมาพร้อมถุงในมือสามสี่ใบ
“ขอโทษนะครับ  ที่ร้านมีห้องน้ำไหมครับ”พี่นิคถามเจ้าของร้านก่อน
“มีค่ะ  เดินตรงไปด้านในจะอยู่ทางขวามือนะคะ”เจ้าของร้านบอก
“ขอบคุณครับ”พี่นิคบอกแล้วเดินมาหาผมที่ตัดผมเสร็จพอดี
“ยังนี้ค่อยยังชั่วหน่อย  เอ้านี่  เอาไปเปลี่ยนซะ ห้องน้ำอยู่หลังร้าน เดินตรงไปอยู่ทางขวามือ”พี่นิคบอกผมพร้อมยื่นถุงมาให้ผมสองถุง
“อะไรครับ”ผมถาม
“เอาไปแล้วไปห้องน้ำก็รู้เองแหละ”พี่นิคบอก ผมรับถุงแล้วเดินไปที่ห้อง  ผมเปิดออกมาเป็นเสื้อสามตัวมีสีฟ้าอ่อนๆ สีครีม สีเขียวอ่อน เป็นสีที่ไม่ฉูดฉาดเกินไปนัก แต่ดูเท่ ล้ำสมัย ผมเลือกใส่สีฟ้าแล้วก็เดินออกมากะว่าจะไปจ่ายเงินค่าตัดผม
“เท่าไหร่ครับ”ผมถามกับเจ้าของร้าน
“อ๋อ มีคนจ่ายแล้วค่ะ”เจ้าของร้านบอกแล้วหันไปยิ้มให้กับพี่นิค
“ครับๆ”ผมพูดแล้วพยักหน้าเชิงรับรู้ว่าใครจ่ายให้
“ขอบคุณนะคะ โอกาสหน้าเชิญใหม่ค่ะ  เพื่อนของคุณน่ารักดีนะคะ เทคแคร์ดีมากเลย”เจ้าของร้านบอก แต่ประโยคหลังมากระซิบที่หูผม
“พี่นิค ค่าตัดผมกับค่าเสื้อเท่าไหร่ครับ”ผมถามขณะที่เรากำลังเดินลงบันไดเลื่อน
“ไม่รู้ดิ่  พี่เคยซื้อให้แต่คน  ไม่เคยซื้อให้เจ้าลูกแมว เลยไม่รู้ว่าเท่าไหร่”พี่นิคตอบหน้าตาเฉย
“ขอบคุณนะครับ พี่นิค”ผมบอก
แล้วพี่นิคก็พาแวะร้านแว่นตาให้ผมซื้อคอนเทคเลนส์  ส่วนพี่นิคไปร้านขายยากับร้านขายอาหารฟาสฟู๊ด  พอกับมาถึงที่รถ พี่นิคก็ส่งแฮมเบอร์เกอร์สองชิ้นใหญ่ให้ผม แล้วก็มีเฟรนไฟส์ มันบด โค้กแก้วใหญ่
“กินซะ พอดีอาหารแมวมันหมด  กินพวกนี้จะได้อ้วนไวๆ  แล้วนี่ก็พวกยากับวิตามินบำรุง  พี่โทรถามหมอทีก่อนซื้อแล้ว”พี่นิคบอกพร้อมส่งถุง
ที่ข้างในมีกระปุกยาสองสามกระปุกมาให้  ผมได้แต่มองหาพี่แกอย่างไม่เข้าใจ  
“มองอะไร  เอาไปกินเร็วๆดิ่  หรือว่าจะให้ป้อน”พี่นิคบอก  ผมยังนั่งมองหน้าพี่แกอีกไม่รับของ
“เอ้า  มองไม่เลิก  จะให้ป้อนจริงๆใช่ไหม”พี่นิคพูดแล้วทำท่าจะวางมือจากพวงมาลัย
“เปล่าๆครับ ผมแค่มองน้องหมาที่วันนี้ใจดีผิดปกติ”ผมกัดคืนแล้วรีบรับของพวกนั้นมา
“นี่เรากล้าว่าพี่เป็นหมาเหรอ  อ๋อ....สงสัยอยากโดนหมากัดอีกใช่ไหม”พี่นิคพูด ทำให้ผมนึกถึงวันที่ไปนั่งกินนมด้วยกัน
“ทำไมพี่ต้องทำดีกับผมขนาดนี้ด้วย”ผมถามออกมาตรงๆ พร้อมกัดแฮมเบอร์เกอร์ไปหนึ่งคำ
“ก็ไม่มีอะไร เราจะไปบ้านพี่ทั้งที  ถ้าไปโทรมๆมอมๆ เดี๋ยวใครเค้าจะหาว่าพี่จะพาเราไปขายฝั่งลาว”พี่นิคพูด  (แหม....จะพาว่าที่ลูกสะใภ้ไปเปิดตัวทั้งที 555 --- ผมคิดเองนะ)
“แล้วพี่ริชล่ะ  แต่งตัวมอมกว่าผมอีก”ผมบอกพร้อมกัดแฮมฯอีกคำ
“อันนั้นกรณียกเว้น  อย่างมันใครเห็นคงเข้าใจว่ามาจับคนไปขายฝั่งลาวมากกว่า”พี่นิคพูดแล้วหันมามองหน้าผม
“มองอะไรครับพี่  มองทางดิ่  อยากกินด้วยเหรอ  ไม่ให้หรอก”ผมแซวเล่น  พี่นิคหันไปมองทางแล้วปล่อยมือซ้ายจากพวงมาลัยมาเช็ดปากผมตรงที่มีเลอะซอส  เป็นการจู่โจมที่ปากของผมอย่างกะทะหัน  ทำให้ผมเขินขึ้นมาทันที  ผมหน้าไม่กล้ากินต่อ  พี่นิคเห็นอย่างนั้นเลยบอกว่า
“อยากกินเฟรนด์ไฟส์  ป้อนหน่อยดิ่”
ผมหยิบถุงเฟรนด์ไฟส์ออกมา แล้วยื่นให้พี่แก  “ก็บอกให้ป้อนไง ขับรถอยู่ไม่เห็นเหรอ” พี่นิคย้ำ
“ขับมือเดียวไง”ผมว่า
“มันอันตราย”พี่นิคอ้าง
“ทีเมื่อกี้....ยัง........”ผมพูดยังไม่ทันจบ พี่นิคก็ปล่อยมือซ้ายจากพวงมาลัยมาจับมือผม หยิบเฟรนด์ไฟส์ขึ้นมาแล้วเอามาป้อน
“ทำอย่างนี้  ทำเป็นไหม”  พี่นิคบอกพร้อมปล่อยมือแล้วคุยอย่างอร่อย  ทำให้ผมต้องคอยป้อนพี่แก  
เราสองคนมาถึงร้านแดงแหนมเนือง ที่หนองคายก็เกือบๆเที่ยง มีพวกพี่ริชนั่งคอยก่อนแล้ว บนโต๊ะดูจากร่องรอย แสดงว่าเพิ่งเริ่มกินกันได้ซักพักใหญ่ๆแล้ว  ที่ร้านแดงแหนมเนืองจะขายอาหารพวกเวียดนาม  ที่ขึ้นชื่อก็คงไม่พ้นแหนมเนือง  ปอเปี๊ยะสด/ทอด  กุ้งพันอ้อย  อาหารที่นี่อร่อยมาก  บรรยากาศก็ดี ร้านติดริมโขง  (ได้ค่าโฆษณาไหมเนี่ยะ อิอิ)
“มากันช้าจัง  ว้าว น้องเอดูเปลี่ยนไป  หล่อกว่าเมื่อเช้านี้อีก  พี่นิคแล้วไหนแมวล่ะ”พี่แหววทัก  ผมยิ้มให้ แล้วนั่งลง  พี่ริชสั่งอาหารมาเพิ่ม
“อ๋อ คือลูกแมวตัวนี้มันดื้อ  บอกให้ทำอะไรก็ไม่ค่อยทำ  พี่เลยปล่อยลงข้างทางไปแล้ว”พี่นิคพูดพร้อมส่งสายตามาทางผม
ตลอดเวลาที่ที่นั่งทานแหนมเนือง พี่นิคพยายามบอกให้ผมทานเยอะๆ  ตักนั่นตักนี่ให้  บางทีก็ห่อแหนมเนืองให้ ผมที่เพิ่งกินอะไรมาบนรถก็รู้สึกอิ่ม แต่ต้องกินให้พี่แก (เดี๋ยวน้อยใจ  หาว่าแฟนทำให้แล้วไม่ยอมกิน......เหอๆ ตอนนี้ยังไม่คบเป็นแฟนนี่หว่า)

kengee

ขอบคุนนะ คับ ^______^{:4_102:}{:4_76:}

pongsakron01

ขอบคุณครับ

body5

ขอบคุณครับ

Ifoot-ballZ

จบซะทีงานศพ เหอๆ

Ifoot-ballZ

ต้นฉบับโพสต์โดย ballove เมื่อ 2012-2-6 10:53
จบซะทีงานศพ เหอๆ

คัยจะชอบล่ะคับงานแบบนี้อ่ะ

abcdefghij

ความรัก เป็นสิ่งจำไดป็นด้วยหรอ

Aunkuna

ขอบคุณครับ

jun2010

ขอบคุณครับ

orrick

ขอบคุนนะคับ ^^

soigiro

ขอบคุณคับ ^_^

manza555

สนุกปนเศร้านิดๆ

peemakung

ขอบคุณครับ

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

Klong

ขอบคุนครับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า อิอิ {:sm-17:}

TawanIndy

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

harain15

ขอบคุณครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ