ของขวัญ 7 ปี <หนุ่ม IT กับ DJ สุดหล่อ>(49)

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับ และขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“เอครับ  เป็นแฟนกับพี่นะครับ”พี่นิคพูดออกมาพร้อมเอามือทั้งสองข้างของพี่เขาที่จับมือผมอยู่แล้วยกมือผมขึ้นมาไว้ระดับหน้าอกแล้วกระชับมือเข้าสื่อถึงความจริงจังในคำพูด
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกซักหนึ่งที่โดนสารภาพรัก  ไม่ว่าจะเป็นเจ้าภู  พี่เก่งเราก็โดนบอกรักมาแล้ว แต่นี่กับพี่นิค  ทำไมเราถึงรู้สึกว่ามันต่างโดยสิ้นเชิงสำหรับสองคนนั้น ความรู้สึกตอนนี้คงไม่มีตัวหนังสือใดๆเขียนเป็นคำบรรยายออกมาได้แน่ๆ(นอกจากคุณจะเคยรู้ซึ้งถึงความรู้สึกนี้เอง)
“คือ...พี่ไม่รู้ว่า...มันเกิดขึ้นตอนไหน...เกิดขึ้นเมื่อไหร่  เกิดขึ้นได้ยังไง  และพี่ก็รู้ว่าไม่ใช่เวลาสมควรที่จะพูดเรื่องนี้กับเอ  แต่พี่ทนไม่ได้ที่จะเห็นเอเป็นแบบนี้  พี่อยากให้ความรู้สึกที่พี่มีให้ต่อเอ ได้ทดแทนชดเชยความรู้สึกที่เอมีอยู่ตอนนี้  ถึงแม้ว่ามันจะทดแทนไม่ได้ทั้งหมด  แต่ให้มันเป็นส่วนเล็กๆที่มาจากใจจริงของพี่ที่มีให้เอก็พอ”พี่นิคพูด  ผมเงยหน้ามองหน้าพี่เขา  เห็นสีหน้าและแววตาที่สื่อออกมาจากความจริงใจ  ทำให้ผมคิดถึงเรื่องคุณพ่อที่ผ่านมาและคำพูดของคุณแม่ที่ว่า
“ต่อไปเอต้องเป็นหลักของครอบครัว  เรียนจบแล้วก็มาช่วยงานบริษัทของคุณพ่อต่อจากแม่  เป็นตัวอย่างที่ดีให้กับน้อง  คุณพ่อคอยมองความสำเร็จของเออยู่  เอต้องเป็นตัวแทนคุณพ่อ”
“คือ ผมว่า........”ผมไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกไปดี  เรื่องมหัศจรรย์ยิ่งกว่าบั้งไฟพญานาคได้เกิดขึ้นตรงหน้าผม  คนที่เรารู้ว่าเขาแอบชอบเรา แล้วเราก็ตัดสินใจที่จะเลือกเขา คนๆนั้นกำลังขอคบกับเราเป็นแฟน  นี่มันอะไรกัน ผมแปลกใจมาก ไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วกะทันหัน
ขนาดนี้  แล้วผมก็สร้างสิ่งมหัศจรรย์ให้กับพี่นิค
“พี่เป็น........พี่ชายที่ดีของผมนะครับ.......ผมก็จะต้องเป็นพี่ชายที่ดีให้กับโอ๊ตเหมือนกัน”ผมพูดแล้วก็ดึงมือตัวเองออกจากมือพี่นิค  พร้อมลุกหนีเข้าห้องไปนอน ปล่อยให้พี่นิคนั่งอยู่ตรงนั้นคนเดียวโดยผมไม่รู้ด้วยว่าพี่เขาทำหน้าตาท่าทางยังไง  ผมไม่กล้าหันไปมองเลย
ผมล้มตัวนอนลงบนเตียง แต่ใจผมมันล้มตั้งแต่บอกประโยคที่ว่า “พี่เป็น........พี่ชายที่ดีของผมนะครับ......”ให้กับพี่นิคเป็นการตอบรับ ในการขอคบเป็นแฟนกับผม  บอกนอนบอกตัวเองซ้ำๆว่าเราทำถูกแล้ว  เราต้องเป็นตัวแทนคุณพ่อ  เราต้องเป็นพี่ที่ดีของน้อง  แล้วพี่ชายที่ดีคนไหนจะมีแฟนเป็นผู้ชายได้  อีกอย่างพ่อแม่พี่นิคก็คงหวังเช่นนั้นเหมือนกัน  ยิ่งพี่นิคยิ่งเป็นลูกชายเดียวของครอบครัว  อย่าเลย  เราสองคนมันคงได้แค่นี้แหละ  ผมบอกตัวเองเท่าไหร่เหมือนมันยิ่งตอกย้ำอะไรในใจผมซักอย่าง  ใจที่มันหวิวๆอยู่แล้วมันกลับยิ่งหวิวๆ ดูวังเวงกว่าเดิม  จนทำให้รู้สึกว่าตัวผมลอยเบาไร้น้ำหนัก ไม่มีตัวตน ลอยไปตามความคิดและอาการของใจที่หวิวๆ ไม่รู้ว่าผมนอนใจลอยไปนานเท่าไหร่ แต่สิ่งที่ทำให้ผมก็รู้สึกตัวก็คือ ไอ้อาการปวดหัวจี๊ดๆที่มันขึ้นมาข้างเดียว  ทำให้ผมมองดูนาฬิกาบอกเวลาตีสี่  (ผมเข้าห้องตั้งแต่เที่ยงคืนกว่าๆ) ผมนึกไปถึงยาแก้ปวดหัว ผมจำได้ว่าข้างนอกตรงห้องรับแขกมีตู้ยาสามัญประจำบ้านอยู่  ผมเลยเดินออกจากห้องไปจะเอายา
พอผมทานยาเสร็จเรียบร้อยแล้ว กำลังจะเดินกลับไปนอน กวาดตาเหลือบมองไม่เห็นพี่นิคที่ยังอยู่ที่ระเบียงริมโขงที่เดิม  ทำให้ผมเดินออกไปที่ระเบียงริมโขงอีกครั้ง  พอผมเดินไปถึงพี่นิคหันหน้ามามองแล้วรีบหันกลับไปมองแม่น้ำโขงเหมือนเดิม
“พี่ยังไม่นอนเหรอครับ  พรุ่งนี้พี่ต้องขับนะครับ”ผมทักเบาๆ พี่นิคไม่ตอบอะไร อาการปวดหัวจี๊ดๆของผมมันขึ้นมาอีกแล้ว
“นั่งตรงนี้ยุงเยอะนะครับ พี่ไม่ไปนั่งข้างในเหรอครับ”ผมบอก พี่นิคก็ยังเงียบ  หัวผมเริ่มตึงนิดๆ
“งั้นผมไปนอนก่อนนะครับ”ผมบอกแล้วเดินไป เพราะอาการปวดหัวมันแรงขึ้นทุกที
“เดี๋ยว....... ทำไม.........”พี่นิคพูดด้วยน้ำเสียงที่เข้มแล้วก็หยุด  ก่อนที่จะลุกขึ้นแล้วเดินหนีผมไป
ผมเดินกลับไปที่ห้อง  ปล่อยให้ยาออกฤทธิ์ทำให้ผมหลับไป
บทที่สิบเก้า ---  พาน้องใหม่ไหว้พระธาตุ
“แป้งไปก่อนนะจ๊ะ  ขอบใจมากสำหรับมื้อเย็นกับสองหนุ่มหล่อ”พี่แป้งบอกลาผมกับหนึ่งหลังจากมาส่งที่หน้าหอ
“ขับรถดีๆนะครับ แล้วพรุ่งนี้เช้า เอจะรอแป้งมารับ  ฝันดีครับ”ผมบอกก่อนเดินตามหนึ่งขึ้นหอ
“เอ เราไม่เข้าใจเลยจริงๆ ไหนเอบอกว่าเลือกพี่นิคแล้วไง อ๋อ...ลืมไปว่าปฏิเสธไปแล้ว  แต่เราก็ไม่เข้าใจอยู่ดี ถึงปฏิเสธพี่เขาก็ไม่เห็นต้องทำตัวสนิทกับพี่แป้งนิ่”หนึ่งถามเมื่อเดินเข้าห้อง ผมกับหนึ่งเราไม่มีเรื่องไหนที่ต้องปกปิดกัน หนึ่งจึงรู้เรื่องที่ผมไปหนองคายแล้วเกิดอะไรขึ้น
“ไม่แปลกหรอกที่หนึ่งไม่เข้าใจเรา  เรายังไม่เข้าใจตัวเองเลย”ผมพูดพร้อมนอนลงบนเตียง
หลังกลับมาจากบ้านพี่นิคที่หนองคาย สถานที่ที่พี่นิคขอคบกับผมเป็นแฟน และเป็นสถานที่ที่ผมบอกพี่เขากลับไปว่าพี่เขาเป็นพี่ชายที่ดีของผม และผมก็ต้องทำหน้าที่เป็นพี่ชายที่ดีให้กับโอ๊ตน้องชายของผมเหมือนกัน  นี่ก็ผ่านไปเกือบเดือนกว่าแล้ว  ตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมหลบหน้าพี่นิค
ตลอด นอกจากที่ผมจะคอยหลบหน้าพี่นิคแล้ว ผมก็ต้องคอยหลบหน้าพี่หมอทีกับพี่เก่งก็เหมือนกัน  ยกเว้นกับพี่แป้งที่ผมให้ความสนิทสนม
เป็นพิเศษ   คุยโทรศัพท์ด้วยทีละนานๆ ส่ง sms หา ไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยขึ้น จะเป็นเพราะอะไรผมก็ไม่รู้เหมือนกันที่ทำให้ผมทำอย่างนั้นกับพี่แป้ง
“แล้วนี่จะนอนเลยเหรอ  ไปอาบน้ำเลย”หนึ่งบอกผมก่อนที่ตัวเองจะเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัว
“ขอห้านาที”ผมบอกพร้อมคว้าหมอนข้างมากอด
“ห้านาทีตลอด ตื่นมาอีกทีก็เช้า  เอ  นายไม่เคยเป็นแบบนี้นะ”หนึ่งบอก
“อืม  เราก็ไม่รู้ว่าเราเป็นอะไร”ผมบอกออกมาเหมือนอ่อนอกอ่อนใจในตัวเอง
“แล้วนี่จะไปงานพาน้องใหม่ไหว้พระธาตุป่าว เราอยากไปนะ ยิ่งวันนี้ตอนกินข้าวเย็นพี่แป้งเล่าถึงพระธาตุพนมยิ่งทำให้เราอยากไป ในชีวิตนี้เรายังไม่เคยไปเลย เอไปเป็นเพื่อนเราหน่อยนะ  งานนี้ฟรีทุกอย่าง หาไม่ได้ง่ายๆ ”หนึ่งบอกพร้อมเดินเอาผ้าเช็ดตัวมาให้ผม
งานพาน้องใหม่ไหว้พระธาตุ เป็นประเพณีปฏิบัติที่สืบทอดกันมาเนิ่นนานของชาวมอขอ  คล้ายกับว่ามอชอมีประเพณีขึ้นดอยเพื่อไหว้พระธาตุดอยสุเทพ ที่มอขอก็มีพาน้องใหม่ไหว้พระธาตุพนมอันเป็นตราสัญลักษณ์ของมหาวิทยาลัย  งานนี้จะถูกจัดขึ้นเป็นประจำทุกปี ส่วนมากจะเป็นช่วงกลางเดือนพฤศจิกายน งานนี้จัดขึ้นเพื่อน้องใหม่ปีหนึ่งโดยเฉพาะแต่ก็จะมีชั้นปีอื่นไปด้วยก็ไม่ผิดค่าใช้จ่ายก็ไม่เสียแต่อย่างใด เพราะทางมหาวิทยาลัยออกให้ทั้งหมด โดยทางองค์การนักศึกษาจะเป็นผู้รับผิดชอบโครงการ
“ไม่รู้ดิ่  ไม่ไปมั้ง”ผมบอก ที่ไม่อยากไปเพราะรู้ว่าองค์การนักศึกษาเป็นผู้จัดงานนี้ ถ้าผมไปก็ต้องเจอทั้งพี่นิค พี่หมอที พี่เก่งอย่างแน่นอน
“ไปนะ เอนะ ทีเอชวนเราไปไหนมาไหนกับพี่แป้งเรายังไปด้วยเลย”หนึ่งทำท่างอนแล้วงัดไม้ตายออกมา เพราะช่วงหลังๆนี้ผมไปไหนมาไหนกับพี่แป้งก็จริง แต่ผมเองก็มักจะชวนหนึ่งไปด้วยเสมอ(เรียกว่าหลอกล่อหนึ่งให้ไปด้วยจะดีกว่า)
“ถ้าหนึ่งอยากไป เราขับรถพาหนึ่งไปก็ได้นะ ไม่ต้องไปพร้อมกับมหาลัยหรอก คนเยอะ”ผมหาข้ออ้าง
“คนเยอะ หรือไม่อยากเจอใครบางคน  แยกให้ออกนะ”หนึ่งบอก
“ก็....คนเยอะ น่ารำคาญไง ทำอะไรก็ไม่สะดวก”ผมอ้างไปทั่ว
“แต่ถ้าเราไปกันเอง เราก็ไม่ได้ร่วมในพิธีที่ทางมหาลัยจัดนะ น่าเสียดาย อีกอย่างถ้าไปเองก็ต้องเสียตังค์อ่ะ ไปกับมหาลัยแหละดีสุด”หนึ่งบอก
“ว่าแต่ทำไมหนึ่งถึงอยากไปนักล่ะ ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นว่าอยากจะไปไหนเลย”ผมถามอย่างแคลงใจ
“ก็พี่แป้งบอกว่าพระธาตุพนมศักดิ์สิทธิ์มาก  ถ้าเราเป็นคนดี ขออะไรก็จะสมปรารถนาทุกอย่าง”หนึ่งบอก
“แล้วหนึ่งจะขออะไรล่ะ  อย่าบอกนะว่าจะขอแฟน”ผมแซวหนึ่ง
“บ้า เรานะจะขอให้แม่มีสุขภาพแข็งแรง ให้น้องเราได้เรียนดีๆ พอเราเรียนจบขอให้เราได้ทำงานที่ดีมีเงินเดือนเยอะๆ”หนึ่งบอก
“อืม”ผมพยักหน้าเข้าใจ เพราะว่าอะไรก็ตามที่ทำให้หนึ่งสบายใจเรื่องครอบครัวได้ หนึ่งจะทำไม่ว่าสิ่งนั้นจะเป็นอะไรก็ตาม แม้ความเชื่อต่างๆ
“ตกลง เอไปเป็นเพื่อนเรานะ  วันพรุ่งนี้ไปลงชื่อที่องค์การให้เราด้วย”หนึ่งบอกพร้อมเดินออกไปอาบน้ำ โดยที่ผมยังไม่มีสิทธิ์ตอบอะไรกลับไป
จะอยู่ไหมว่ะเนี่ยะ  สาธุ อย่าอยู่เลย--- ผมคิดในใจ  ไม่อยากเจอหน้าพี่นิคเลย  ผมด้อมๆมองๆอยู่ที่หน้าประตูองค์การ ก่อนที่จะเดินเข้าไปลงชื่อตามที่หนึ่งบอก  ที่จริงผมโทรบอกพี่แหววลงชื่อให้  แต่พี่แหววปฏิเสธ บอกว่าให้มาลงเอง พี่แกให้ข้ออ้างว่า คิดถึงหน้าผมไม่ได้เห็นหน้านานแล้ว ให้เอาหน้าน่ารักๆมาให้ดูหน่อย ผมเลยต้องมาเอง
“นึกว่าเทอมนี้จะไม่เห็นหน้าน้องเอซะแล้ว”พี่แหววเอ่ยทักขึ้น
“สวัสดีครับพี่แหวว  ลงชื่อตรงไหนครับ”ผมถาม
“พี่ลงให้แล้ว ตามชื่อที่บอกมาเมื่อเช้านี้ใช่ไหม”พี่แหววถามคืน
“ใช่ครับ แล้วพี่ให้ผมมาทำไมครับ  งั้นผมกลับก่อนนะครับ”ผมบอกแล้วทำท่าจะเดินออกไป
“เดี๋ยวๆ น้องเอ จะรีบไปไหน  นั่งคุยกับพี่ก่อนซิจ๊ะ”พี่แหววดึงมือผมให้นั่งลง
“คือผมมีธุระครับ”ผมไม่รู้ว่าจะอ้างอะไรดี
“ธุระอีกคนแล้ว เดี๋ยวนี้ใครๆก็มีธุระ เป็นอะไรกันนะ ”พี่แหววบ่นออกมาเชิงน้อยใจ
“เออ....ผมไม่มีแล้วก็ได้ครับ ว่าแต่พี่แหววมีอะไรครับ”ผมถาม
“ก็ไม่มีอะไรหรอก แค่พี่สังเกตว่าตั้งแต่กลับมาจากหนองคาย พี่นิคก็ทำตัวแปลกๆ ไม่เหมือนพี่นิคคนเดิม พี่ถามใครก็บอกไม่รู้ พี่ริชก็บอกไม่รู้
พี่หมอก็บอกไม่รู้ ปอก็บอกไม่รู้ พี่ล่ะเหนื่อย ไม่รู้จะทำตัวยังไง ”พี่แหววบอก
“ที่ว่าแปลกๆ แปลกยังไงครับ”ผมถามแต่แอบหวั่นๆ
“ก็เหมือนเอแหละ จะชวนไปไหนมาไหนก็บอกว่าติดธุระๆ แต่นี่ยังไม่แปลกเท่าไหร่ ที่แปลกกว่านั้นคือ ดูเจ้านั่นดิ่ พี่นิคเข้ามาก็จะมานั่งที่โต๊ะทำงาน ถ้าไม่เหม่อก็เอาแต่นั่งดู นั่งเอามือลูบไอ้เจ้านั่นแหละ  ถามว่าเอามาจากไหน ใครให้มาก็ไม่ยอมตอบ”ผมหันไปดูไอ้เจ้านั่นที่พี่แหววเรียก มันคือ ตุ๊กตาแมวเหมียวสีขาวใส่แว่นนั่งยิ้มทำหน้าเอ๋อๆที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานของพี่นิค
ผมรู้ได้ทันทีว่าแมวเหมียวสีขาวขนปุยใส่แว่นน่ารักตัวนั้น จะสื่อแทนใครไปไม่ได้นอกจากผม (ถ้าผมไม่คิดเข้าข้างตัวเองนะ) ก่อนที่ผมจะคิดอะไรต่อไปก็มีเสียงดังเข้ามาขัดจังหวะ
“เอ มีชื่อเอกับหนึ่งไปไหว้พระธาตุด้วยเหรอ ดีจัง งั้นไปเที่ยวต่อที่บ้านแป้งเลยนะ  อ้าว  แหววก็อยู่เหรอ ลืมมอง”พี่แป้งเดินเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
“แหมๆ .... เห็นชายหนุ่มก่อนเห็นเพื่อนเลยนะ ยัยแป้ง”พี่แหววทัก
“เอ ไปเที่ยวบ้านแป้งที่นครพนมนะ ทางมหาลัยไป 2 วัน 1 คืน คืนที่ 2 ไปค้างที่บ้านแป้งก็ได้ ไม่ต้องกลับพร้อมทางมหาลัย เดี๋ยวแป้งพาเที่ยวต่อเอง ชวนหนึ่งไปด้วยก็ได้”พี่แป้งชวนผม
“เรียกกันว่าแป้ง กับเอซะด้วย  แถมชวนไปบ้านอีกมันยังไงๆอยู่นะ”พี่แหววชวน
“ทำเป็นแซว ทีตัวเองยังเรียกพี่ปอ ว่าปอเฉยๆได้เลย”พี่แป้งบอกพร้อมหัวเราะ พี่แหววหัวเราะตาม
“แล้วเอาน้องเขาไปบ้านด้วย พ่อแม่ไม่ว่าเหรอ”พี่แหววถาม
“ก็ไม่ได้มีแต่เอ มีเพื่อนเราไปอีกสองสามคนทั้งผู้หญิงผู้ชาย แล้วเราก็บอกให้เอชวนหนึ่งไปด้วย สบายใจได้”พี่แป้งบอก
“ผมว่า ผมไปแล้วกลับพร้อมทางมหาลัยดีกว่าครับ”ผมบอกปัด

“เออ่ะ  ไปเถอะนะแป้งอยากให้เอไปจริงๆนะ”พี่แป้งบอกพร้อมเดินมานั่งข้างๆผมเอามือมาแกะแขนผมทำท่างอแง
“สวัสดีค่ะพี่นิค”พี่แหววเอ่ยขึ้นผมสะดุ้งสุดตัวรู้สึกเย็นยะเยือกก่อนที่จะหันไปมอง  เห็นพี่นิคมองผมด้วยหางตา
“สวัสดี...ครับ....พี่”ผมทักหลังจากที่พี่แป้งทักเสร็จ แต่พี่นิคไม่มองหน้าผมเลย  เดินตรงไปนั่งที่โต๊ะทำงาน
“ตกลงเอาเป็นว่าเอไปบ้านแป้งแล้วนะ นะๆ”พี่แป้งพูดต่อพร้อมทำท่ากระแซเข้ามาหาผม
“แหวว ใครเอาไอ้ตุ๊กตาบ้าๆนี่ มาวางที่โต๊ะพี่”พี่นิคถามด้วยเสียงที่ดังจนพี่แหววตกใจ

kengee

ขอบคุนนะ คับ ^______^{:4_102:}{:4_76:}

pongsakron01

ขอบคุณครับ

body5

ขอบคุณครับ

Ifoot-ballZ

รับรักเลยสิ ถ้าไม่รับเรารับเองนะ

abcdefghij

จบหรือ ยัง กีบความเจ็บ

Aunkuna

ขอบคุณครับ

jun2010

ขอบคุณครับ

orrick

ขอบคุนนะคับ ^^

soigiro

ขอบคุณคับ ^_^

soigiro

ขอบคุณคับ ^_^

manza555

สนุกมากๆเลย

blackmagic01

ขอบคุณครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

wsdonin

ขอบคุณมาากคับ

wsdonin

ขอบคุณมาากคับ

wsdonin

ขอบคุณมาากคับ

Klong

ขอบคุนครับ

kiwwy

ขอบคุณมากๆขรี อิอิ{:sm-16:}

TawanIndy

ขอบคุณครับ