ของขวัญ 7 ปี <หนุ่ม IT กับ DJ สุดหล่อ>(50)

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับ และขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“เออ่ะ  ไปเถอะนะแป้งอยากให้เอไปจริงๆนะ”พี่แป้งบอกพร้อมเดินมานั่งข้างๆผมเอามือมาแกะแขนผมทำท่างอแง
“สวัสดีค่ะพี่นิค”พี่แหววเอ่ยขึ้นผมสะดุ้งสุดตัวรู้สึกเย็นยะเยือกก่อนที่จะหันไปมอง  เห็นพี่นิคมองผมด้วยหางตา
“สวัสดี...ครับ....พี่”ผมทักหลังจากที่พี่แป้งทักเสร็จ แต่พี่นิคไม่มองหน้าผมเลย  เดินตรงไปนั่งที่โต๊ะทำงาน
“ตกลงเอาเป็นว่าเอไปบ้านแป้งแล้วนะ นะๆ”พี่แป้งพูดต่อพร้อมทำท่ากระแซเข้ามาหาผม
“แหวว ใครเอาไอ้ตุ๊กตาบ้าๆนี่ มาวางที่โต๊ะพี่”พี่นิคถามด้วยเสียงที่ดังจนพี่แหววตกใจ
“อ้าว....ก็พี่”พี่แหววกำลังจะตอบ แต่พี่นิคก็คว้าตุ๊กตาตัวนั้นมาเขวี้ยงทิ้งลงในถังขยะก่อน ทำให้พี่แหววพูดไม่ออก  ผมตกใจแต่ก็รู้ว่าที่พี่นิคทำยังนั้นคงเป็นเพราะผมเอง
“ระเบิดลง ตัวใครตัวมันก็แล้วกัน”พี่แหววบอกพร้อมก้มหน้าเก็บของที่วางไว้บนโต๊ะเพื่อที่จะเดินออกไป
“ตกลงครับแป้ง  เอจะไปนอนบ้านแป้ง แต่ตอนนี้เอหิวจังเลยเราไปทานข้าวเย็นด้วยกัน  แล้วแป้งไปส่งเอที่หอด้วยนะครับ”ผมแกล้งพูดให้เสียงดัง เพื่อให้พี่นิคได้ยิน ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมผมต้องทำอย่างนี้ ทั้งๆที่ในใจก็หวั่นๆผิดปกติ  ว่าแล้วผมก็จับมือพี่แป้งเดินออกไป โดยไม่หันไปมองพี่นิค แต่ในใจผมคิดแต่เรื่องพี่นิคตลอดเวลา
ถึงวันเดินทาง ตามกำหนดการออกจากมหาวิทยาลัยตอนเจ็ดโมงเช้าของวันเสาร์ ไปถึงที่วัดพระธาตุพนม จังหวัดนครพนมก็ได้เวลาทานข้าวเที่ยงพอดี  หลังจากนั้นก็จะพากันแยกย้ายเข้าที่พักภายในวัด ช่วงบ่ายจะมีการบำเพ็ญประโยชน์กวาดลานวัด ทำความสะอาดห้องน้ำ ตอนเย็นก็จะมีการบูชาสักการะองค์พระธาตุพนม ค้างหนึ่งคืนแล้วเดินทางกลับมหาลัยในเช้าวันอาทิตย์ แต่ผมกับหนึ่งจะไปเที่ยวที่บ้านของพี่แป้งต่อแล้วค้างหนึ่งคืนค่อยกลับขอนแก่น
ขบวนรถบัสของมหาวิทยาลัยจำนวนสิบกว่าคัน ที่บรรทุกนักศึกษาไม่ต่ำกว่าห้าร้อยคน วิ่งเรียงแถวเป็นระเบียบต่อกันยาวเหมือนรถไฟ โดยมีรถตำรวจทางหลวงนำทาง ทำให้ดูยิ่งใหญ่อลังการสมนามมหาวิทยาลัยของไทอีสาน
“เอ เราว่ามันจะมากเกินไปแล้วนะ เรื่องพี่แป้ง ตอนแรกเราว่าจะไม่พูด”หนึ่งพูดขึ้นมาหลังจากที่รถออกไปได้ครึ่งทาง
“อะไรเกินไป”ผมถามหนึ่ง พร้อมหยิบขนมที่พี่แป้งซื้อมาให้ก่อนขึ้นรถออกมา  (พี่แป้งขับรถไปเองกลับกลุ่มเพื่อนๆ เพราะจะไปที่บ้าน  วันอาทิตย์ตอนเช้าจะมารับผมกับหนึ่งที่วัดพระธาตุพนม)
“ก็เรื่องที่จะไปบ้านพี่แป้งไง คือเราไม่อยากจะพูดหรอกนะ แต่....เอก็รู้ว่าเอเป็นอะไร เราสงสารทั้งเอกับพี่แป้ง  ไม่ใช่เราไม่เข้าใจเอนะ  เราเข้าใจเอ  แต่ไม่เข้าใจในสิ่งที่เอกำลังทำ”หนึ่งบอกพร้อมด้วยความหวังดี
“อืม ขอบใจนะ  ขอเดินไปหาพวกนั้นก่อนนะ ยังไม่ได้บอกพวกนั้นเลยว่าจะไม่ได้กลับพร้อม”ผมเลี่ยงปัญหาด้วยการเดินไปหาเพื่อนๆกลุ่มผมที่นั่งอยู่ด้านหลังรถ
“นี่ๆ ทุกคน วันกลับเรากับหนึ่งไม่ได้กลับพร้อมรถมหาลัยนะ”ผมเรียกกลุ่มเพื่อนๆ
“อ้าว แล้วจะกลับยังไง”ป่านถาม
“ก็พอดี เรากับหนึ่งจะไปบ้านรุ่นพี่แล้วค้างคืนกัน ค่อยกลับอ่ะ”ผมบอก
“รุ่นพี่คนไหน ใช่สาวสวยชมรมเชียร์ป่ะ”ไอ้เอ็กซ์แซว
“อืม บ้านพี่แป้ง”ผมบอก
“ถึงกับเอาไปเปิดตัวเลยเหรอว่ะ”ไอ้บอยบอก
“ว้าวๆ ก้าวหน้าๆ เห็นเงียบๆแต่ไวไฟนะ”ไอ้โจ้แซว
“เอ มานี่ขอคุยอะไรด้วยหน่อย น้อยหล่อนไปนั่งเบียดสามกับน้ำกับทรายก่อนไป”ไอ้อ๊อฟบอกพร้อมไล่น้อยออกจากเบาะแล้วดึงผมนั่งลง
“มีอะไรว่ะ”ผมถาม
“ไม่ต้องเลยแก เป็นอะไรไป กินยาลืมเขย่าขวดหรือเปล่า”ไอ้อ๊อฟกระซิบพูดกับผม
“ทำไม เอาตรงๆ งงว่ะ”ผมบอก
“ไม่ต้องมา งง เลย ชั้นควรงงกับแกมากกว่า ทำไมไปคบกับพี่แป้งอะไรนั่น แล้วพี่นายกดีเจกับพี่หมอใสซื่อ แกเอาไปไว้ที่ไหน  ไหนจะพี่เก่ง
ที่แสนโรแมนติกนั่นอีก”ไอ้อ๊อฟบ่นออกมายาว
“ก็ไม่ได้คบ แค่เขาชวนไปบ้าน”ผมบอกอย่างไม่เต็มปากเท่าไหร่
“ปากบอกว่าไม่ได้คบ แต่การกระทำของแกมันบ่งบอกว่ายิ่งกว่าแฟนอีก ชั้นไม่รู้ว่าอะไรเกิดขึ้นกับแก แต่ให้รู้ว่า ก่อนที่จะทำอะไรนอกจากที่จะคิดด้วยสมองแล้ว ลองทบทวนด้วยหัวใจก็ดีนะ”ไอ้อ๊อฟบอก เพราะมันยังไม่รู้เรื่องผมกับพี่นิค แต่มันเห็นสิ่งที่ผมทำกับพี่แป้ง
เวลาเกือบเที่ยงขบวนรถก็แล่นมาถึงที่วัดพระธาตุพนม  ทำให้พวกเราที่นั่งอยู่บนรถเห็นยอดฉัตรทองสง่างามอยู่บนองค์พระธาตุสีขาวที่ตั้งเด่นตระหง่านอยู่ภายในวัด  พระธาตุพนมเป็นพระธาตุองค์หนึ่งที่มีความสำคัญอย่างมาก เพราะเป็นที่บรรจุพระอุรังคธาตุ(กระดูกส่วนหน้าอกของพระพุทธเจ้า) เป็นที่เคารพสักการะของทั้งชาวไทยและชาวลาว ด้วยเหตุนี้จึงมีการอัญเชิญตราสัญลักษณ์พระธาตุพนมมาเป็นตราประจำมหาวิทยาลัย
หลังจากที่เราแยกย้ายเข้าที่พักตามที่ทางวัดจัดไว้ให้แล้ว ก็พากันมานั่งทานข้าวเที่ยง โดยทางวัดได้จัดไว้ให้อีกเช่นกัน จากนั้นก็แยกย้ายกันไปทำความสะอาดบริเวณรอบๆอาณาเขตของวัด พอถึงตอนเย็นก็แยกย้ายกันไปอาบน้ำทำภารกิจส่วนตัว เสร็จแล้วก็คอยเวลาที่ทางมหาวิทยาลัยนัดหมาย
หนึ่งทุ่มตรงคือเวลานัดหมาย  น้องใหม่ร่วมห้าร้อยกว่าคนที่ตอนนี้สวมใส่เสื้อสีอิฐ (สีอิฐหรือสีดินแดงสีประจำมหาวิทยาลัย) ดูพร้อมเพียงเป็นหนึ่งเดียวกำลังเดินแถวเข้ามานั่งบริเวณลานรอบนอกองค์พระธาตุพนม ตอนนี้บรรยากาศเต็มไปด้วยความศักดิ์สิทธิ์และแรงแห่งความศรัทธา ขบวนอัญเชิญเครื่องสักการะองค์พระธาตุได้ทยอยเข้ามาโดยขบวนแห่ที่ดูเรียบง่ายแต่ยิ่งใหญ่สะกดทุกสายตาไว้  ขบวนที่ผู้คนเกือบร้อยแต่งกายด้วยชุดภูไททั้งชายหญิงล้วนถือเครื่องบูชาต่างๆนานาเข้ามา  ตามด้วยขบวนฟ้อนภูไทสามเผ่าที่ดูงดงาม  แล้วเครื่องสักการะทั้งหมดก็ถูกนำมาวางไว้บนแท่นบูชา  จากนั้นอธิการบดีก็เป็นผู้จุดธูปเทียนบูชาองค์พระธาตุพนม  กล่าวคำบูชาองค์พระธาตุ กล่าวคำปฏิญาณในการเป็นนักศึกษาที่ดี แล้วนำนักศึกษาใหม่ทุกคนเดินประทักษิณเวียนขวาเพื่อถวายเป็นพุทธบูชา ธรรมบูชา สังฆบูชา เสร็จแล้วก็ได้พากันถวายกองผ้าป่าที่ทางมหาวิทยาลัยจัดเตรียมมา พระท่านได้ให้ศีลให้พรและแสดงพระธรรมเทศนาหนึ่งกัณฑ์ ก่อนที่จะประพรมน้ำพุทธมนต์เป็นอันเสร็จพิธี ระหว่างที่เข้าร่วมพิธีทุกคนดูจะตั้งใจเป็นพิเศษ ความขลังและความซาบซึ้งจากการร่วมพิธีได้หยั่งลงไปทุกอณูของร่างกายและหัวใจ ทำให้เราได้กล้าพูดอย่างเต็มปากว่าเป็นลูกพระธาตุ และภาคภูมิใจในความเป็นมหาวิทยาลัยแห่งไทอีสานแห่งนี้
“บรรยากาศริมโขงนี่ดีจริงๆเลยเน๊อะ”หนึ่งเปรยออกมา หลังจากร่วมพิธีเสร็จก็เป็นช่วงที่ปล่อยให้เป็นอิสระ ผมกับหนึ่งเลือกที่จะมาเดินเล่นริมแม่น้ำโขง ไม่ไปกับกลุ่มเพื่อนๆที่คอยให้ไอ้ต้าร์ถ่ายรูปจนหัวหมุน
“อืม”ผมตอบรับ
“บรรยากาศดีๆ โรแมนติกอย่างนี้  ถ้ามีใครมาบอกรักก็คงจะดีนะ”หนึ่งพูดแล้วเหล่ตามามองผม
“ไม่ต้องมาแขวะกันเองเลย”ผมบอก
“แขวะอะไร ก็พูดความจริง  ถ้ามีคนมาบอกรักเราตอนนี้นะ เราจะรับเป็นแฟนเลย มีแต่คนเพี้ยนเท่านั้นแหละที่จะไม่ยอมรับ จริงป่ะ”
หนึ่งแหย่ผมต่อ
“เออ...เรามันเพี้ยน แล้วทำไม”ผมพูดแล้วสาวเท้าให้ยาวขึ้นเดินทิ้งห่างหนึ่งเพื่อทำทีเป็นงอนนิดๆ
“ที่ว่าเพี้ยนนะ ไม่ใช่ไม่รับรักหรอกนะ แต่เพี้ยนที่ไปคบกับคนอื่นแทนนี่ดิ่ เราก็ไม่รู้หรอกนะว่าเอทำไปเพราะรักหรือต้องการประชดหรือต้องการปกปิดอะไรบางอย่าง”หนึ่งบอกทำให้ผมหยุดชะงักลง
“คบกับใคร เราไม่ได้คบกับใคร แล้วเราเองก็ไม่ได้ประชด ไม่ได้รักหรือไม่ได้ปกปิดอะไร หนึ่งเองก็รู้นิ่”ผมพูดปัดๆไปด้วยเสียงฉุนๆ
“เอ เราเชื่อใจในการตัดสินใจของนายนะ  เพราะยังไงสิ่งไหนที่เราตัดสินใจทำลงไปแล้ว ผลของมันก็ต้องเกิดขึ้นกับเรา ไม่ว่าผลนั้นมันจะดีหรือร้ายก็ตาม”หนึ่งบอกแล้วเดินนำหน้าผมไป ปล่อยให้ผมยืนคิดอยู่คนเดียวเพื่อทบทวนตัวเอง
ที่เราหันมาใส่ใจพี่แป้งมากขึ้น เป็นเพราะเรารักพี่แป้งเหรอ  เป็นไปไม่ได้ ถึงเราจะรู้ว่าเราเป็นอะไรและเราก็ไม่เคยปิดรับผู้หญิงที่เข้ามา แต่ความรู้สึกที่มีกับพี่แป้งมันไม่ใช่ความรัก หรือเราต้องการทำประชดพี่นิค แล้วเราจะประชดไปทำไม หรือว่าเรากำลังต้องการปกปิดตัวเองจากคนรอบข้าง ถ้าเป็นอย่างนี้เหมือนกับเราหลอกใช้พี่แป้งเป็นเครื่องมือเหรอ ไม่นะ เราไม่เคยมีความคิดอย่างนั้นเลย  แล้วมันอะไรล่ะ  ยิ่งคิดยิ่งไม่เข้าใจตัวเอง  แต่เราคงต้องตัดสินใจทำอะไรซักอย่างแล้วแหละ
บทที่ยี่สิบ --- สารภาพ
“เอเปลี่ยนใจตอนนี้ยังทันนะ ดูซิหน้าตายังกับไม่นอนมาทั้งคืน”หนึ่งพูดขึ้น ขณะกำลังเก็บของลงกระเป๋า คนอื่นๆเริ่มทยอยเดินไปขึ้นรถบัสมหาวิทยาลัยเพื่อเดินทางกลับ
“เปลี่ยนใจอะไร ไม่มีอะไรให้เปลี่ยน”ผมบอกพร้อมยกเป้ขึ้นสะพายหลังแล้วก็หาวหนึ่งครั้ง (ก็มันไม่ได้นอนจริงๆนี่หว่า)
“ถ้าเอไปคนเดียวจะได้ป่ะ”หนึ่งถามอย่างไม่เต็มเสียง
“แล้วใครเป็นคนชวนเรามา”ผมถามกลับ
“ก็เรา ... เราชวนมาไหว้พระธาตุ ไม่ได้บอกว่าจะไปบ้านพี่แป้งด้วยซะหน่อย”หนึ่งบอก
“ไม่รู้ล่ะ เรามาไหว้พระธาตุเป็นเพื่อนนายแล้ว นายก็ต้องไปบ้านแป้งเป็นเพื่อนเรา อีกอย่าง......”ผมบอกแล้วตัดสินใจไม่พูดต่อ
“อีกอย่างอะไรเหรอ”หนึ่งถาม
“ไม่มีอะไรหรอก ไปเถอะป่านนี้แป้งมาคอยแล้วมั้ง”ผมเลี่ยงคำถามของหนึ่ง ทำไมมันจะไม่มีอะไรเล่า ก็เรื่องนี้มันทำให้ผมนอนไม่หลับทั้งคืน
เรื่องมันมีอยู่ว่าเมื่อวานนี้หลังจากกลับจากเดินเล่นริมโขงกับหนึ่ง  ก่อนนอนผมโทรไปบอกพี่แหววว่าจะไม่กลับพร้อมทางมหาวิทยาลัยให้เอาชื่อออกให้ด้วย จะได้ไม่ต้องเช็คชื่อตอนกลับ ถ้าไม่เอาชื่อออกคงได้ตามหาผมกับหนึ่งกันวุ่นวายแน่  
แต่ใครจะไปรู้ล่ะว่าตอนที่ผมโทรไปหาพี่แหวว พี่นิคดันอยู่ข้างๆด้วย ผมได้ยินเสียงพี่นิคแทรกเข้ามาในโทรศัพท์ว่า “ใครจะไปไหนก็ไป ไม่ต้องห้ามหรอกแหวว  หน้าที่การงานก็ไม่เคยมาทำ ยังมาเป็นตัวป่วนในการจัดงานอีก กลับไปคราวนี้พี่ว่าคงต้องปรับคณะกรรมการองค์การกันใหม่”
ผมเองก็ปากไวได้ยินอย่างนั้นก็บอกพี่แหววกลับไปว่า “พี่แหววไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ถ้าเกิดอะไรขึ้นผมจะรับผิดชอบเองทั้งหมด ไม่ต้องให้ทางมหาลัยหรือใครเดือดร้อน แล้วอีกอย่างผมฝากบอกท่านนายกด้วยว่า ผมขอลาออกจากองค์การครับ แค่นี้นะครับ”ผมรีบวางสายโดยไม่สนใจเสียงทัดท้านของพี่แหวว  
ผมก็ไม่ได้เข้าตัวเองเหมือนกันว่าทำไมผมถึงแบบนั้นออกไป  ที่จริงพี่นิคอาจจะพูดกับคนอื่นก็ได้  เพราะผมคุยโทรศัพท์กับพี่แหวว พี่นิคจะได้ยินได้ยังไง  แต่ถ้าพี่แหววเปิด Speaker ก็เป็นไปได้

อีกใจหนึ่งผมก็คิดว่าดีเหมือนกันการที่ออกจากองค์การผมจะได้ไม่ต้องคอยหลบหน้าพี่นิค พี่หมอทีอีกแล้วไหนจะยังมีเวลาอ่านหนังสือ ทำโน่นทำนี่เกี่ยวกับการเรียนได้อีกเยอะเพราะผมอยากได้เกียรตินิยมอันดับหนึ่งนี่นา แต่เกรดตอนนี้ของผมมันแค่ 3.47 เอง อย่างน้อยมันต้อง 3.5 ขึ้นไปถึงแม้ว่ามันเป็นจะเพียงแค่เกรดเทอมแรกของปีหนึ่งก็ตามทีแต่ถ้าผมไม่เริ่มตั้งแต่ตอนนี้ ช่วงปีสามปีสี่คงอัพเกรดขึ้นยาก

kengee

ขอบคุนนะ คับ ^______^{:4_102:}{:4_76:}

pongsakron01

ขอบคุณครับ

body5

ขอบคุณครับ

Ifoot-ballZ

ง่ะ พี่นิคโมโหก็ยังน่ารัก อิอิ...

abcdefghij

เจ็บแล้ว กับความเหงาๆ

Aunkuna

ขอบคุณครับ

jun2010

ขอบคุณครับ

orrick

ขอบคุนนะคับ ^^

soigiro

ขอบคุณคับ ^_^

manza555

สนุกมากๆเลย

blackmagic01

ขอบคุณครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

Klong

ขอบคุนครับ

kiwwy

{:sm-46:}ขอบคุณขร๊า อิอิ

TawanIndy

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

harain15

ขอบคุณครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ