ของขวัญ 7 ปี <หนุ่ม IT กับ DJ สุดหล่อ>(52)

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับ และขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“ป่าว ไม่มีอะไร แค่อยากมาสารภาพว่าที่เราทำอะไรแปลกๆให้เอกับพี่แป้งได้ใกล้ชิดกัน ก็เพื่อให้เอได้ดูใจตัวเองไงว่าคิดยังไงกับพี่แป้ง เราไม่ได้มีเจตนาแกล้งเอเลยนะ”หนึ่งผมด้วยเสียงที่เป็นเหมือนหนึ่งคนธรรมดากลับคืนมาแล้วพร้อมสายตาเศร้าๆคู่นั้นที่มองมาด้วยความจริงใจ
“น่าจะบอกกันก่อน เราก็ว่า ทำไมหนึ่งถึงทำตัวแปลกๆ”ผมบอก
“ถ้าบอกก่อนเอก็รู้อ่ะดิ่ แล้วเอก็ต้องคอยระวังตัว แล้วก็ไม่ได้คำตอบว่าคิดยังไงกับพี่แป้ง”หนึ่งบอก
“ตอนนี้เราก็ยังไม่ได้คำตอบเหมือนเดิม”ผมเลี่ยงหนึ่งอีกตามเคย
“เราว่าเอได้แล้ว แต่ไม่กล้ายอมรับมันมากกว่า จำคำทำนายในเซียมซีได้ไหม เขาบอกว่าให้ใช้ชีวิตให้ดี อย่าปกปิด อีกอย่างนะ เอลองคิดดูว่าถ้าเอเป็นพี่แป้ง แล้วมารู้ทีหลังว่าเอไม่ได้ชอบพี่แป้งเลย เอว่าพี่แป้งจะรู้สึกยังไง ยิ่งเอทำดีกับพี่แป้งอย่างนี้ด้วยแล้ว  น่าสงสารพี่แป้งเน๊อะ ดูซิคุณพ่อคุณแม่ก็น่ารักดูอบอุ่น แต่ลูกสาวกำลังจะถูกหักอก เราว่าเรื่องอย่างนี้ไม่ควรปล่อยไว้นาน....”หนึ่งพูดไปทันจบผมก็พูดขัดขึ้นมาก่อน
“หนึ่ง   นายพูดอย่างนี้  นายหาว่าเราหลอกพี่แป้งเหรอ”ผมพูดออกมาด้วยอาการโกรธหน่อยๆ
“เอ ทำไมนายต้องพูดเสียงดุขนาดนั้นด้วย ที่เราพูดเพราะเราเป็นห่วงนายนะ นายคิดดูดีๆซิ”หนึ่งพูดกลับมาพร้อมตบที่บ่าผมเหมือนเรียกสติ ทำให้ผมหยุดเดิน
ใช่ซินะ  ใครๆก็คงคิดว่าเรากับพี่แป้งเป็นแฟนกันแน่ๆ ยิ่งเราทำตัวอย่างนี้  คนที่จะเสียก็คือพี่แป้งไม่ใช่เรา  เราจะต้องไม่ทำให้คนที่มาทำดีกับเราต้องเสียใจ ทำไมเรากล้าทำกับพี่แป้งอย่างนี้ เราไม่ได้รักพี่แป้งซะหน่อย แต่เรากลับวางตัวเหมือนเป็นแฟนพี่เขา  เราทำไปได้ยังไง  ไหนจะคุณพ่อคุณแม่ของพี่แป้งอีก เขาดีกับเราขนาดไหน เราจะมาทำร้ายจิตใจลูกสาวเขาได้ยังไง ไม่ได้แล้วเราต้องทำอะไรซักอย่างแล้ว ถึงแม้ว่าสิ่งที่เราจะทำมันอาจจะต้องทำให้พี่แป้ง แต่เจ็บตอนนี้มันก็ยังดีกว่าปล่อยให้ยาวออกไปแล้วเจ็บเหมือนแผลเรื้อรัง
“หนึ่งขอบใจมากนะ เราขอโทษที่โมโหใส่นายไป”ผมจับมือหนึ่งออกแล้วกอดคอหนึ่งแทน หนึ่งยิ้มออกมาได้
“เอ นายได้ทางออกแล้วใช่ไหม”หนึ่งถามผม
“อืม”ผมพยักหน้ารับ
“เอ เราแนะนำอะไรให้อย่างนะ ทางที่ดีเราว่าแมนๆเลย ไปสารภาพกับพี่แป้งไปเลยว่า พี่แป้งครับ ผมมีแฟนแล้วครับ แฟนผมชื่อพี่นิคเป็นผู้ชาย ผมเป็นเกย์ครับ”หนึ่งพูดออกมาพร้อมหัวเราะแล้วเอามือผมที่กอดคออยู่ออกแล้ววิ่งหนี ผมวิ่งไล่เตะหนึ่ง
“อ้าว สองหนุ่มวิ่งเล่นกันเป็นเด็กๆอยู่ได้ ถ้าเป็นผู้ชายกับผู้หญิงจะคิดว่าเป็นแฟนกันเลย รีบมาขึ้นรถเร็วๆจะได้กลับบ้าน เดี๋ยวปล่อยไว้วัดเลยนี่”
พี่แป้งตะโกนมา
“พี่คงปล่อยผมไว้คนเดียวมากกว่ามั้งครับ  ส่วนอีกคนคงไม่กล้าปล่อยแน่ๆ”หนึ่งตะโกนกลับไปแล้วรีบวิ่งไปขึ้นรถ โดยมีผมวิ่งตามไปติดๆ
พอกลับมาถึงบ้าน พวกเราก็จัดสรรแยกห้องนอน พวกผู้ชายนอนห้องหนึ่ง พวกผู้หญิงนอนห้องพี่แป้ง แล้วทั้งหมดก็ทานอาหารเย็นด้วยกัน บรรยากาศอาหารเย็นเต็มไปด้วยสุขอบอุ่นเป็นกันเอง ยิ่งอยู่ในบ้านยิ่งทำให้ผมเห็นความน่ารักของคุณพ่อคุณแม่ของพี่แป้ง ท่านเป้นผู้ใหญ่ที่ใจดีน่ารักมากๆ จนทานข้าวเสร็จผมขอตัวออกมานั่งเล่นที่สนามหญ้าหน้าบ้าน เพราะว่าผมเริ่มคิดถึงบ้านที่ชลบุรี  ผมไม่อยากให้บรรยากาศของคนอื่นเสียเพราะมีใบหน้าของผมที่เป็นทุกข์ไม่ยิ้มแย้มเหมือนคนอื่น  
ผมนั่งคิดไปเรื่อยๆ แล้วก็วกกลับมาเรื่องพี่นิค เรื่องของพี่แป้งที่หนึ่งพูดเมื่อเย็นนี้
“อ้าว เอ ทำไมมานั่งคนเดียวล่ะ ยุงไม่กัดเหรอ ไปนั่งในบ้านด้วยกันซิ”เสียงพี่แป้งเอ่ย
“อ๋อ อยากออกมาสูดอากาศนอกบ้านนะ  บ้านแป้งน่าอยู่ดีเน๊อะ”ผมบอกไป
“น่าอยู่ก็มาอยู่เลยซิ ยกให้ทั้งหลังเลย”พี่แป้งบอก
“แป้ง...คือ  เอ....คือ.....แป้งออกมาทำอะไรล่ะ”ผมพูดอำอึ้งไม่กล้าพูดในสิ่งที่อยากพูดแล้วก็พูดเรื่องอื่นออกไป
“แป้งจะไปเอาผลไม้ในครัว พอดีมองออกมาเห็นเอนั่งอยู่คนเดียว เลยแวะออกมาดู”พี่แป้งตอบ
“แป้ง.....คือ....แป้ง......เอ.......ว่า......เอ.....เอช่วยแป้งเอาผลไม้ดีกว่า”ผมชั่งใจแต่ก็ไม่กล้าพูดในสิ่งที่อยากพูดออกไป  
“สงสัยอากาศข้างนอกคงหนาว เอเลยพูดติดอ่างเลย”พี่แป้งพูดด้วยอารมณ์ดีแล้วเดินไปในครัว ผมลุกเดินตามไป
“เอานี่ดีกว่า นี่ด้วย แล้วก็นี่ด้วยของชอบเอทั้งนั้นเลย”พี่แป้งเลือกผมไม้สามอย่างออกจากตู้เย็น มีองุ่นไร้เมล็ด ส้มแล้วก็แอปเปิ้ล
“แป้ง เก่งจัง จำได้ด้วยว่าเอชอบทานอะไร”ผมบอก
“ก็ธรรมดาแหละเอ คนที่ไม่ธรรมดาสำหรับเรา เราก็จำได้ดีซิ”พี่แป้งตอบกลับมา แล้วเดินเอาผลไม้ไปล้าง
“แล้วเอไม่ธรรมดาสำหรับแป้งตรงไหนล่ะ”ผมถาม
“ก็ตรงที่เอไม่ธรรมดาไงล่ะ แค่เอเป็นเอแค่นี้ก็ไม่ธรรมดาแล้ว”พี่แป้งตอบกลับมา
“งงอ่ะ ไม่เข้าใจ เอเป็นเอก็ไม่ธรรมดา”ผมทวนคำ
“ไม่ต้องเข้าใจอะไรหรอก เอาเป็นว่าเอเป็นคนไม่ธรรมดาสำหรับแป้งก็พอ”พี่แป้งพูดพร้อมหยิบส้มลงไปล้างผมเอามาจัดใส่จาน
“แต่ว่า...เอ...เอ...เอเห็นแป้งเป็นคนธรรมดาสำหรับเอนะ”ผมตัดสินใจพูดออกไป พี่แป้งชะงักหยุดล้างส้มพักหนึ่ง แล้วก็ล้างต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“เอกำลังจะบอกว่า เอมีคนไม่ธรรมดาอยู่แล้วใช่ไหม ไม่เป็นไรแป้งรับได้”พี่แป้งพูดกลับมาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“แต่....ว่า....เอ....คง....คบกับแป้งเป็นแฟนไม่ได้หรอก”ผมรวบรวมความกล้าทั้งหมดพูดออกไป
“หว้า........เสียดายจังวันนี้อุตส่าห์ขอพระธาตุประจำวันเกิดให้คนที่เป็นแฟนเนื้อคู่กันจริงๆมาสารภาพรักซะที ไม่คิดเลยว่าจะมีคนมาสารภาพแบบหักอก ให้อกหักแบบนี้”พี่แป้งพูดด้วยน้ำเสียงปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“แป้ง ไม่โกรธเอ เหรอ”ผมถามด้วยเสียงที่วิตกกังวล แถมอึ้งกับสิ่งที่พี่แป้งพูดออกมาเมื่อครู่ จนทำให้ผมกลัวในความมั่นใจในตัวเองของพี่แป้ง
“จะโกรธทำไมล่ะ ไม่เห็นมีอะไรต้องน่าโกรธเลย”พี่แป้งหยิบผลไม้ทั้งหมดมาใส่จาน
“แล้ว....เรา...เรา...ยังจะคบกันต่อได้ไหม เอ่อ..คบแบบพี่น้องนะ”ผมภามอย่างกล้าๆกลัว
“ไม่ได้ แป้งจะไม่ยอมคบกับเอ” แป้งหยุดไปทำให้ผมใจคอไม่ดีเลย
“ไม่ยอมคบในฐานะพี่น้อง แต่จะคบในฐานะเพื่อนกันนี่แหละดีที่สุดแล้ว ถ้าให้เอมาเรียกว่าพี่แป้งคงดูแกพึลึก ไม่เอาๆ”พี่แป้งพูดต่อแล้วหัวเราะออกมา ทำให้ผมสบายใจขึ้น ไม่คิดว่ามันจะง่ายขนาดนี้ และไม่คิดว่าความมั่นใจในตัวเองของพี่แป้งจะมีมากขนาดนี้ ขนาดผมเองยังแอบน้ำตาคลอตอนที่พี่แป้งบอกว่าจะไม่คบด้วย
“ขอบคุณครับแป้ง แป้งน่ารักจัง”ผมไม่รู้จะพูดอะไรออกไป
“น่ารักแต่รักไม่ได้แล้วนะ เพิ่งหักอกแป้งไปเองนี่ ว่าแต่อยากรู้จังว่าใครกันนะที่เป็นคนที่ไม่ธรรมดาสำหรับเอ”พี่แป้งทำยิ้มแย้มแล้วมาแซว
“ไม่มี ไม่มีจริงๆ”ผมปฏิเสธ
“นอกจากจะหักอกแป้งแล้ว ยังมาโกหกแป้งอีก จะโกรธดีไหมนี่ เอ  อ้าปากหน่อยซิ”พี่แป้งบอก ผมก็อ้าปาก แล้วพี่แป้งก็เอาส้มมาป้อนผม
“ในคืนไหว้พระจันทร์ที่บ้านเอ คนที่ป้อนส้มให้เอ น่าจะเป็นแป้งนะ เพื่อนางฟ้าฉางเอ๋อจะเห็นใจแป้งบ้าง”พี่แป้งพูดพร้อมหัวเราะแล้วยิ้มออกมาเหมือนมีเลศนัย ทำให้ผมอึ้งถึงกับกลืนส้มไม่ลง
“เดี๋ยว เอขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ แป้งไปก่อนเลยไม่ต้องรอ”ผมบอกแล้วรีบเดินหนีออกมา
พี่แป้งรู้เหรอว่าพี่นิคชอบเรา  ถ้ารู้แล้วพี่แป้งจะตามจีบเราทำไม  มันเรื่องอะไรกันนี่  พี่แป้งทำให้ผมสับสนเป็นอย่างมาก  ทั้งๆที่พี่แป้งเขารู้ว่าเรามีใจให้พี่นิค  แล้วทำไมพี่เขายังมาชอบเรา  ผมเดินคิดระหว่างที่จะเดินออกจากห้องน้ำเพื่อไปร่วมทานผลไม้ที่ห้องรับแขก แต่แล้วผมก็ต้องหยุดชะงักกับเสียงที่ได้ยิน มันเหมือนเสียงคนที่พยายามกลั้นน้ำตา กลั้นเสียงสะอึกสะอื้นของตัวเอง  ผมเดินตามเสียงนั้นไปตามทางหลังบ้าน แล้วสิ่งที่ผมเห็นก็ทำให้ผมตัวชา นิ่งอึ้งไปชั่วขณะ
พี่แป้งกำลังนั่งร้องไห้อยู่หลังบ้าน ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าพี่เขาร้องไห้เพราะอะไร  ผมน่าจะรู้แต่แรกว่าที่พี่แป้งตอบผมกลับมาหลังจากที่ผมบอกว่าไม่สามารถคบเป็นแฟนได้มันเป็นการแสดงอาการกลบเกลื่อนความรุ้สึกข้างในของพี่แป้งเท่านั้น เป็นผู้หญิงคนไหนก็ต้องเสียใจเป็นธรรมดาที่ถูกบอกปฏิเสธโดยคนที่ตัวเองชอบ ถึงแม้ว่าผู้หญิงคนนั้นจะมีความแกร่งและมั้นใจในตัวเองแค่ไหนก็ตาม
“แป้งครับ เอขอโทษ”ผมพูดขึ้นพี่แป้ง เงยหน้าขึ้นมามองเหมือนตกใจเล็กน้อย
“ไม่ต้องขอโทษหรอกเอ เพื่อนกันน่ะ เวลาเขาเห็นเพื่อนเสียใจ เขาต้องเข้ามาปลอบไม่ใช่มาขอโทษ เอต้องปลอบแป้ง ไม่ใช่มาขอโทษ”พี่แป้งพูดออกกึ่งติดตลกเพื่อพยายามไม่ให้ผมรู้สึกผิด ผมไม่พูดอะไรเดินตรงเข้าไปหาพี่แป้ง แล้วผมก็ตัดสินใจกอดพี่แป้ง พร้อมร้องไห้ออกมา
“เอ แป้งบอกให้มาปลอบนะ ไม่ใช่มากอดแล้วนี่จะมาร้องไห้ทำไม คนที่เสียใจเป็นแป้งนะ สรุปแล้วจะให้แป้งปลอบเอใช่ไหม”พี่แป้งพูดพร้อมผละตัวออกจากผม
“ก็...ก็.....เอ................”ผมพูดไม่ออก ไม่รู้จะพูดอะไรออกไปดี
“ไม่ต้องพูดเลย รู้ป่ะ แป้งเป็นสาวภูไทนะ ถ้าอยู่ในบ้านแล้วมีชายหนุ่มมากอดจะต้องมีการเสียผี”พี่แป้งพูดออกมาแล้วเริ่มยิ้ม
“เสียผี”ผมทวนสิ่งที่ได้ยินก็ที่จะเช็ดน้ำตา
“ใช่เสียผีคือต้องให้ชายหนุ่มคนนั้นหาเหล้ามาหนึ่งขวด ไก่มาหนึ่งตัวแล้วมาทำการสู่ขอกับผู้ใหญ่ของฝ่ายหญิงซะ  ไป พร้อมยัง”พี่แป้งอธิบายพร้อมเอ่ยถาม
“ไปไหน”ผมถามคืน
“ไปหาคุณพ่อคุณแม่ของแป้งไง เอจะได้สู่ขอแป้ง”พี่แป้งพูดพร้อมหัวเราะออกมาเพื่อให้ตลก
“แป้งขอบใจมากนะ ที่พยายามทำให้เอรู้สึกดีๆ เอจะเป็นเพื่อนที่ดีของแป้งนะ”ผมบอก
“ก็เพื่อนกันนิ่ แค่นี้เล็กน้อย เป็นไม้กันหมาให้เอ แป้งก็เป็นมาแล้วนิ่”พี่แป้งบอกพร้อมหัวเราะออกมาแล้วเราสองคนก็เดินไปในห้องรับแขก (ไม้กันหมาที่พี่แป้งพูดถึง คงเป็นตอนที่ผมใช้พี่แป้งกันพี่นิคออกจากผมก็เป็นไปได้มั้ง)
วันรุ่งขึ้นเราออกจากบ้านพี่แป้งแต่เช้า  คุณแม่พี่แป้งหอมแก้มพวกเราทุกคนคนละฟอดใหญ่ๆ
ผมแอบกระซิบถามคุณแม่ว่าชาวภูไทมีประเพณีการเสียผีกันจริงๆไหม  คุณแม่บอกว่ามีจริงๆแต่เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยมีแล้ว มีแต่ครั้งโบราณโน่น  พี่แป้งได้ยินแอบหันมายิ้มๆ
ผมตัดสินใจยังไม่เล่าเรื่องที่ที่เกิดขึ้นระหว่างผมกับพี่แป้งว่าเราจะเป็นเพื่อนกันให้หนึ่งฟัง เพราะงานนี้ผมต้องเอาคืน ตลอดการเดินทางผมคอยเอาใจพี่แป้งออกนอกหน้านอกตา มากกว่าตอนที่หนึ่งยุหรือจัดฉากให้ผมเสียอีก แล้วผมก็คอยยั่วหนึ่งเกี่ยวกับเรื่องพี่แป้ง หนึ่งเองที่ตามเกมผมไม่ทัน (พี่แป้งรู้ทันแต่ก็ร่วมเล่นด้วย)ก็มีอารมณ์หงุดหงิดขึ้นมาประมาณว่า อุตส่าห์ช่วยแล้วยังมาทำตัวอย่างนี้อีก หลายครั้งที่เราแวะปั๊มหนึ่งลากผมเข้าไปถามในห้องน้ำว่า “ไหนว่าตัดสินใจได้แล้วไง ทำไมยังมาทำแบบนี้  ทำอย่างนี้พี่แป้งก็ยิ่งติดนายซิ ต่อไปเราไม่ช่วยแล้วนะ” ผมก็ได้แต่ทำเป็นยิ้มๆให้หนึ่งหมั่นไส้เล่นๆ พอกลับถึงหอ ผมเล่าเรื่องทั้งหมดให้หนึ่งฟังรวมไปถึงเรื่องที่ผมแกล้งยั่วให้หนึ่งโกรธด้วย หนึ่งออกอาการงอนๆ ลำบากผมที่ต้องไปซื้อเค้กร้านโปรดมาง้ออีก  (...ไม่น่าเลย...)
“ทีหลังถ้าเอเล่นอย่างนี้อีกนะเราจะโกรธจริงๆด้วย”หนึ่งบอก
“อ้าวแสดงว่าเมื่อกี้โกรธเล่นๆ หลอกกินเค้กเรานี่หว่า เอาคืนมาเลย”ผมอืมมือไปคว้าเค้กที่หนึ่งกินไปได้ครึ่งชิ้น
“ก็ตามใจ แล้วทีหลังอย่ามาให้เราช่วยนะ นี่แค่เสร็จไปหนึ่ง ยังเหลืออีกตั้งสามรายนะ”หนึ่งบอก
“สามรายอะไร ไม่มีแล้วหมดแล้ว”ผมบอกพร้อมส่งเค้กคืนให้
“ก็ไหนจะพี่หมอ พี่เก่งและที่สำคัญก็พี่นิคไง”หนึ่งบอกพร้อมหัวเราะก่อนหยิบเค้กไปกินต่อ

kengee

ขอบคุนนะคับ ^_________^{:4_102:}{:4_76:}

pongsakron01

ขอบคุณครับ

body5

ขอบคุณครับ

Ifoot-ballZ

แล้วเมื่อไหร่เอจะสารภาพ....?

Ifoot-ballZ

ต้นฉบับโพสต์โดย ballove เมื่อ 2012-2-6 11:55
แล้วเมื่อไหร่เอจะสารภาพ....?

รออ่านอยู่นะคับ

abcdefghij

ความรักทำให้คนตาบอด

jun2010

ขอบคุณครับ

orrick

ขอบคุนนะคับ ^^

soigiro

ขอบคุณครับ ^_^

manza555

สนุกมากๆเลย

peemakung

ขอบคุณครับ

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

Klong

ขอบคุนครับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า อิอิ{:sm-36:}

kiwwy

{:sm-17:}ขอบคุณขร๊า อิอิ

TawanIndy

ขอบคุณครับ

sugaritc

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

harain15

ขอบคุณครับ