ของขวัญ 7 ปี <หนุ่ม IT กับ DJ สุดหล่อ>(53)

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับ และขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“ทีหลังถ้าเอเล่นอย่างนี้อีกนะเราจะโกรธจริงๆด้วย”หนึ่งบอก
“อ้าวแสดงว่าเมื่อกี้โกรธเล่นๆ หลอกกินเค้กเรานี่หว่า เอาคืนมาเลย”ผมอืมมือไปคว้าเค้กที่หนึ่งกินไปได้ครึ่งชิ้น
“ก็ตามใจ แล้วทีหลังอย่ามาให้เราช่วยนะ นี่แค่เสร็จไปหนึ่ง ยังเหลืออีกตั้งสามรายนะ”หนึ่งบอก
“สามรายอะไร ไม่มีแล้วหมดแล้ว”ผมบอกพร้อมส่งเค้กคืนให้
“ก็ไหนจะพี่หมอ พี่เก่งและที่สำคัญก็พี่นิคไง”หนึ่งบอกพร้อมหัวเราะก่อนหยิบเค้กไปกินต่อ
“มั่วแล้ว นี่หนึ่ง ถ้านายเก่งจริง นายช่วยเราให้ออกจากทั้งสามคนได้ไหม ถ้าได้นะ เราเหมาเค้กทั้งร้านให้เลย”ผมบอก
“เอ เราเสียใจนะ เราคงช่วยได้แค่สองคนเท่านั้นแหละ อีกคนเราจะเก็บไว้ในหัวใจเอ เพราะหัวใจเอมันบอกกับเราอย่างนั้น อีกอย่างเราไม่ใช่คนเห็นแก่กินนะ เอามาทั้งร้านเราก็กินไม่หมดเสียดายของ  เอาเป็นว่าเราช่วยสองคน ขอแค่ครึ่งร้านก็พอ”หนึ่งพูดแล้วหัวเราะออกมา
“ไม่ต้องพูดมาเลย กินไปเลย ว่าแต่ว่าคนที่จะเก็บไว้ชื่อพี่เก่งคนที่หนึ่งอยากเก็บไว้เอง แล้วอ้าวว่าหัวใจเราเรียกร้องหรือเปล่าน้า”ผมแซวหนึ่งคืนเพราะรู้สึกว่าพักหลังๆนี้ ช่วงที่ผมหลบหน้าหลบตาพี่เก่งแล้ว  พี่เก่งมาตามที่หอก็จะเจอแต่หนึ่ง แล้วก็นั่งคุยกับหนึ่งเป็นเวลานาน บางทีถึงกับไปทานข้าวด้วยกันก็มี
“ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลย หรือว่าเอจะเก็บทั้งพี่หมอกับพี่นิคเอาไว้ แต่ไม่ได้ซิ เอเคยบอกเราแล้วว่าเลือกพี่นิคใช่ป่ะ”หนึ่งย้อนกลับมา
“เห่อ..........หนึ่งมันเป็นอดีตไปแล้วล่ะ เราเลิกพูดเรื่องนี้ดีกว่า ตอนนี้เราก็คงเหมือนหนึ่งนั่นแหละ เราต้องทำเพื่อคุณแม่ เพื่อน้อง เพื่อครอบครัว”ผมพูดแล้วถอนหายใจ
“ไม่เหมือนๆ เอเจอความรักก่อนที่จะทำเพื่อคุณแม่เพื่อน้อง แต่เรามีความตั้งใจไว้ก่อนแล้วว่าเราจะทำเพื่อแม่กับน้องๆ เราเลยเลือกที่จะไม่มีความรัก”หนึ่งตอบกลับมา
“ช่างมันเถอะ จะก่อนจะหลังก็ช่างมัน รู้แต่ว่าตอนนี้ทำไมเราถึงมีเพื่อนที่ดีและน่ารักอย่างนี้นะ ไหนๆคุณเพื่อนป้อนเค้กหน่อยดิ่”ผมบอก
“ไม่ให้ อยากกินไปซื้อใหม่ดิ่”หนึ่งแกล้งผม
“จะป้อน ไม่ป้อน”ผมทำเสียงขู่
“ไม่ป้อน”หนึ่งตอบกลับมา
แล้วผมก็ไปคว้าตัวหนึ่ไว้พร้อมจี้เอวของหนึ่ง เราสองคนแหย่หยอกล้อเล่นกันจนเหนื่อย (ถ้าใครมาเห็นคงคิดว่าเราสองคนเป็นคู่เกย์ที่เป็นแฟนกันแน่ๆ แต่เราเป็นเพียงคู่เกย์ที่เป็นเพื่อนกันเท่านั้น 55)
บทที่ยี่สิบเอ็ด --- ราตรีพี่บัณฑิต
“......มอดินแดงแห่งนี้ศรีเมืองขอนแก่น   ขวัญแห่งดินแดงเสียงแคนเร่งเร้าให้เราสดใส..... (เสียงเพลงมอดินแดง – เพลงประจำมหาวิทยาลัยดังขึ้นแล้วตามด้วยเสียงพูด)
ขอแสดงความยินดีกับบัณฑิตใหม่ กลับสู่รั้ว มอดินแดงด้วยความยินดียิ่ง......กำหนดการพระราชทานปริญญาบัตร วันพฤหัสบดีที่..............”
เสียงที่ดังออกมาจากวิทยุเงียบลง
“อ้าว เอปิดทำไมล่ะเราฟังอยู่”หนึ่งที่กำลังกวาดห้องอยู่พูดขึ้น
“ก็ไม่อยากฟังอ่ะ รำคาญ เราจะอ่านหนังสือ”ผมหาข้ออ้างทั้งๆที่จริงผมนั่งเล่นเกมอยู่  ที่จริงเสียงอ่านสปอตโฆษณาต้อนรับบัณฑิตเป็นเสียงพี่นิค ทำให้ผมไม่อยากฟังเองแหละ
ตั้งแต่กลับจากงานพาน้องใหม่ไหว้พระธาตุพนม  แล้วผมได้บอกกับพี่แหววไปว่าผมลาออกจากองค์การนักศึกษา ผมก็ไม่เคยย่างกรายเข้าไปในองค์การอีกเลย ดังนั้นผมกับพี่นิคช่วงนี้แม้แต่หน้าก็ไม่ได้เห็น เสียงที่เคยฟังพี่แกจัดรายการผมยังไม่ฟังเลย
ผลนี้ยังส่งถึงพี่หมอทีด้วยทำให้ผมกับพี่หมอทีเจอกันน้อยลง ส่วนมากก็ใน msn แล้วก็ที่ร้านเค้ก กับพี่เก่งก็น้อยลงไปเพราะผมมักหนีเข้าบ้านเป็นประจำถ้าพี่เก่งจะมาหาที่หอ ทำให้หนึ่งต้องคอยรับหน้า ส่วนพี่แป้งก็มีไปทานข้าวด้วยกันบ้างครั้งแต่เป็นนานๆที ไม่ถี่แทบทุกเช้าเหมือนเก่า
ผมกับหนึ่งก็ได้ไปเรียนพร้อมกันอีกครั้งเพราะพี่แป้งไม่คอยมารับผมแล้ว  
มีหลายครั้งที่พี่แหววโทรมาบอกให้ผมเข้าไปทำงานที่องค์การแต่ผมก็ทำเป็นไม่ได้รับสายบ้าง ทำเป็นว่าติดสายอื่นอยู่บ้าง แต่พี่แหววก็โทรมาตื้อไม่เลิก จนผมบอกว่าหลังปีใหม่ผมค่อยตัดสินใจอีกที พี่แหววถึงเลิกกระหน่ำโทรหาผม
“คนเรานี่เวลาพาล พาลได้ทุกเรื่องเลยนะ แม้แต่เสียงก็ไม่อยากได้ยิน”หนึ่งพูดออกมาลอยๆขณะกำลังโกยผงขยะที่ประตู
“ใครพาล พูดดีๆนะ เดี๋ยวปล่อยให้นอนที่ห้องคนเดียวอีกเลย”ผมขู่เพราะรู้ว่าหนึ่งไม่ชอบนอนที่ห้องคนเดียวโดนเฉพาะคืนที่ฟ้าร้องฝนตก
“ไม้นี้ใช้กับเราไม่ได้แล้วแหละ เพราะอาทิตย์หน้าทั้งอาทิตย์ห้องเราจะมีคนมาอยู่เพิ่มอีกหนึ่งคน ว่าจะบอกเรื่องนี้อยู่พอดี”หนึ่งเดินเข้ามานั่งลงข้างๆผม
“ใครอ่ะ”ผมถามแต่สายตายังไม่ผละออกจากเกมที่กำลังเล่น
“ก็พี่บัณฑิตของเราอ่ะ พี่เขาจะกลับมาซ้อมรับปริญญา พอดีบ้านพี่เขาอยู่ที่อุบล บ้านญาติที่ขอนแก่นก็ไม่มี พี่เขาเลยบอกมากับพี่รหัสของเราบอกว่าจะมาสิงหอด้วย พี่รหัสเราเลยให้มาอยู่กับเรา”หนึ่งอธิบาย
เป็นธรรมดาที่พี่บัณฑิตที่จบไปช่วงเดือนมีนาคม  จะออกไปทำงานแล้วกลับมารับปริญญาในช่วงกลางๆเดือนธันวาคมของทุกปี ดังนั้นบางคนไม่มีญาติที่อยู่ขอนแก่นก็ค่อนข้างลำบากหน่อย เพราะโรงแรมหลายที่จะถูกจองจนเต็มช่วงรับปริญญา ทำให้มีการสิงหอคือมาพักอยู่ที่หอกับน้องสายรหัสของตัวเองในช่วงซ้อมและรับปริญญา  แต่ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่หรือเดือดร้อนอะไรมากนัก น้องๆทุกคนต่างยินดี เพราะนี่อาจจะเป็นครั้งแรกและครั้งเดียวที่น้องใหม่ปีหนึ่งได้เจอทวดรหัสหรือพี่บัญฑิต
“ใจคอจะเอาใครมาอยู่ ไม่คิดจะถามเราซักคำเลยใช่ไหม”ผมพูดแบบแกล้งงอนๆ
“ไม่ใช่ก็รู้อยู่แล้วไง ว่าถ้าบอกเอ เอก็ให้อยู่แล้ว หรือว่าไม่ได้เราจะไปบอกพี่รหัสเรา”หนึ่งทำเสียงเบาๆส่งตาเศร้าๆมาให้ผม  ผมเห็นดวงตาหนึ่งทีไรผมรู้สึกอดสงสารไม่ได้ซักที
“ก็ตามใจห้องนี้มันห้องของหนึ่งอยู่แล้วนี่ เห็นทำความสะอาดปัดกวาดเช็ดถูอยู่คนเดียว เราแค่ผู้อาศัย”ผมบอก
“ถ้าอยากเป็นเจ้าของห้อง เรากวาดเสร็จแล้ว นายไปถูเลย”หนึ่งบอก
“ไม่เป็นไรๆ เราเป็นผู้อาศัยนี่แหละดีแล้ว”ผมบอกแล้วหัวเราะ เพราะกำลังติดพันกับเกม หนึ่งเดินออกไปหลังห้องหยิบไม้ถูมาถูพื้นต่อ
“แล้วพี่บัณฑิตของเอล่ะ”หนึ่งถาม
“อ๋อ เห็นพี่กำปั้นบอกว่า พี่เขาไปทำงานที่กรุงเทพแต่บ้านพี่แกอยู่ที่ขอนแก่น คงไม่มีปัญหาอะไรมั้ง หรือไงคงนอนกับพี่กำปั้นที่คอนโดมั้ง”ผมตอบแบบเดาซุ่มไปเรื่อย
“ดีเน๊อะ ถ้าเรารับปริญญา เรามาค้างที่บ้านเอได้ไหม”หนึ่งถาม
“เอาดิ่ คิดไม่แพงหรอก คืนละห้าพันพอ”ผมพูดแล้วหัวเราะ
“คืนละห้าพัน เราไปนอนวัดก็ได้ วัดที่เอชอบพาเราไปนะไม่ไกลจากมอด้วย”หนึ่งบอกแบบประชด พักหลังๆที่เกิดเรื่องวุ่นๆผมชอบพาหนึ่งไปวัดบ่อยๆ วัดที่พี่หมอทีเคยพาไป
“หนึ่งงั้นสัปดาห์นี้ทั้งสัปดาห์เราไปนอนบ้านดีกว่า อาอี๊ยิ่งบ่นๆถึงอยู่ด้วย อีกอย่างหลังงานรับปริญญาก็สอบกลางภาคของเทอมสองแล้ว เราอยากอยู่บ้านสงบๆอ่านหนังสือน่ะ”
“เราทำให้เอลำบากหรือเปล่า”หนึ่งหยุดถูพื้นแล้วมองมาทางผมเหมือนรู้สึกผิดมากๆ
“ไม่เลยๆ เราอยากกลับบ้านเองแหละ ไม่รู้ช่วงนี้เป็นไงอยากกลับไปอยู่ที่บ้าน ยังไงที่บ้าน เราก็เป็นคนสำคัญ มีแต่คนเอาใจเรา แต่ยังไงคืนพรุ่งนี้เราต้องนอนที่หอก่อนแหละ เพราะที่คณะจัดงานเลี้ยงราตรีพี่บัณฑิต  ถ้าพี่บัณฑิตของหนึ่งมาให้นอนที่เตียงหนึ่งเลยนะ  หนึ่งมานอนที่เตียงของเรา”ผมบอกกับหนึ่ง
“ที่อยากกลับบ้าน เพราะต้องการให้เข้าทำนองที่ว่าอกหักพักบ้านนี้หรือเปล่าน้า”หนึ่งเริ่มแย่ผม
“อย่ากวนได้ป่ะ เดี๋ยวไม่ให้นอนที่เตียงเลย”ผมบอกไปแบบไม่มีอารมณ์
“ขอบใจนะเอ เอคอยช่วยเราหลายๆเรื่องเลย”หนึ่งบอกทำเสียงเบา สายตาเรียบเศร้าคู่นั้นอีกแล้ว
“เป็นอะไรอ่ะ เราปรับอารมณ์ไม่ทัน แต่ยังไงเราก็ขอบใจหนึ่งเหมือนกันนะ ที่เป็นเพื่อนที่ดีของเรา”
“เอ ทางนี้ นี่พี่เด็ดเดี่ยว พี่บัญฑิต ทวดรหัสสายเรา”พี่กำปั้นเรียกผมมานั่งที่โต๊ะ พร้อมแนะนำทวดรหัสให้ผมรู้จัก
“สวัสดีครับพี่”ผมยกมือไหว้พี่เด็ดเดี่ยว แล้วก็ไหว้ย่ารหัสปีสี่ ป้ารหัสปีสามที่นั่งล้อมโต๊ะจีนอยู่กันพร้อมหน้า
งานราตรีพี่บัณฑิตเป็นงานที่ทางคณะจัดให้กับพวกพี่ๆบัณฑิตที่กลับมารับปริญญา โดยจะจัดที่คณะใครคณะมัน ที่คณะของผมมีการจัดโต๊ะจีนโดยให้แต่สายรหัสตั้งแต่พี่บัณฑิตจนถึงปีหนึ่งนั่งอยู่โต๊ะเดียวกัน โต๊ะหนึ่งอย่างมากก็สองสายก็เต็มแล้ว
ถ้ามองจากภายนอกแล้วก็คงเหมือนงานเลี้ยงธรรมดาทั่วๆไป ไม่มีอะไรมาก แต่ความพิเศษอยู่ตรงที่พี่น้องสายรหัสได้มาทำความรู้จักกัน พี่เล่าประสบการณ์ที่ไปทำงานให้น้องฟัง เพื่อนๆร่วมรุ่นที่จบออกไปได้มาเจอหน้ากัน ได้ถามไถ่สารทุกข์สารสุขกัน ทำให้เกิดความอบอุ่นรักใครกลมเกลียว
การแสดงบนเวทีก็จะเป็นช่วงพิธีการบ้างสลับกับบันเทิงบ้าง ช่วงพิธีการก็มีการกล่าวเปิดงาน พิธีสมมาบูชาคุณครู บายศรีบัณฑิต ตัวแทนบัณฑิตกล่าวแสดงความรู้สึก ร้องเพลงคณะร่วมกัน บูมให้พี่บัญฑิต ส่วนบันเทิงก็เป็นการแสดงของแต่ละชั้นปีแต่ละสาขา มีพี่บัณฑิตขึ้นไปร้องเพลงบ้าง
“เห็น ไอ้ปั้นบอกว่าเราเก่งน่าดู”พี่เด็ดเดี่ยวทักผมหลังผมสวัสดีทุกคนในโต๊ะเสร็จ
“ไม่หรอกครับ”ผมตอบพี่เขา
“ไม่เก่งได้ไง พี่เดี่ยวจำอาจารย์สอนวิชาโฮมเพจได้ไหมคะ นั่นแหละ น้องเอเขาทำให้อาจารย์ชมได้เลยนะคะ”พี่จุงปีสี่ย่ารหัสของผมพูดขึ้น
“จริงเหรอว่ะ อย่างนี้สุดยอดแล้ว  สายรหัสเรามันต้องเก่งอย่างนี้แหละ คนเรามันจะดีมันจะเก่งไม่ต้องโฆษณาตัวเองหรอก ถ้าดีจริงเก่งจริงจะมีคนรับรองการันตีเอง”พี่เด็ดเดี่ยวพูดขึ้นแล้วยิ้มหัวเราะอารมณ์ดี ส่วนผมก็อายซิครับ มองไปอีกโต๊ะข้างๆที่ไอ้บอยเพื่อนผมนั่งอยู่
งานเลี้ยงดำเนินไปเรื่อยๆ อาหารถูกทยอยนำออกมาเสิร์ฟจนถึงของหวาน การแสดงบนเวทีไม่ค่อยมีอะไรแล้วมีแต่ร้องเพลงเล่นกันสนุกสนาน คณะครูก็กลับกันไปบ้างแล้ว  ตอนนี้แต่ละคนก็พากันถ่ายรูปอย่าเมามันสนุกสนาน ไม่ว่าจะถ่ายกับเพื่อน ถ่ายกับน้องๆ ถ่ายกับสายรหัสมีแต่เสียงแฟลชเต็มไปหมด
“เดี๋ยวพี่จะถือโอกาสนี้เลี้ยงสายต่อเลยนะ เพราะวันอื่นๆต้องซ้อมถึงเย็นคงไม่มีเวลา”พี่เด็ดเดี่ยวพูดขึ้น

“พี่เดี่ยวจะไปต่อที่ไหนคะ นี่มันจะสี่ทุ่มแล้วพาไปกินอีกก็ไม่ไหวแล้วนะ”พี่ติ๋มปีสามป้ารหัสผมบ่น
“ไปเติมความกระชุ่มกระชวยหน่อยดิ่ วันนี้ยังไม่ได้ดื่มกับสายรหัสเลยใช่ไหมเอ”พี่เด็ดเดี่ยวถามผม
“ครับๆ แล้วแต่พี่ครับ”ผมบอกงานเลี้ยงในคณะไม่มีเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอล์แล้วก็เป็นธรรมเนียมปฏิบัติที่พี่บัณฑิตกลับมาจะต้องพาน้องสายรหัสไปเลี้ยง

kengee

ขอบคุนนะคับ ^_______^{:4_102:}{:4_76:}

body5

ขอบคุณครับ

pongsakron01

ขอบคุณครับ

Ifoot-ballZ

คิวยาวจิงๆเลยนะเอ

abcdefghij

จบหรือยังกับความเจ็บช้ำ

jun2010

ขอบคุรครับ

orrick

ขอบคุนนะคับ ^^

soigiro

ขอบคุณครับ ^_^

manza555

สนุกมากๆเลย

peemakung

ขอบคุณครับ

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

Klong

ขอบคุนครับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า อิอิ{:sm-38:}

TawanIndy

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

harain15

ขอบคุณครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

gearsoccer

ขอบคุณครับ