ของขวัญ 7 ปี <หนุ่ม IT กับ DJ สุดหล่อ>(54)

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับ และขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว


“พี่เดี่ยวจะไปต่อที่ไหนคะ นี่มันจะสี่ทุ่มแล้วพาไปกินอีกก็ไม่ไหวแล้วนะ”พี่ติ๋มปีสามป้ารหัสผมบ่น
“ไปเติมความกระชุ่มกระชวยหน่อยดิ่ วันนี้ยังไม่ได้ดื่มกับสายรหัสเลยใช่ไหมเอ”พี่เด็ดเดี่ยวถามผม
“ครับๆ แล้วแต่พี่ครับ”ผมบอกงานเลี้ยงในคณะไม่มีเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอล์แล้วก็เป็นธรรมเนียมปฏิบัติที่พี่บัณฑิตกลับมาจะต้องพาน้องสายรหัสไปเลี้ยง
คาราโอเกะห้องใหญ่ถูกเปิด สายรหัสของผมกับสายรหัสของไอ้บอยแล้วก็อีกสายหนึ่งมาด้วยกัน เพราะพี่บัณฑิตทั้งสายสามนี้สนิทกันเลยมาด้วยกัน รวมๆก็เกือบยี่สิบคน เพลงแล้วเพลงเล่าถูกร้องกันไป เครืองดื่มสีอำพันหมดไปแล้วสองขวดภายในไม่ถึงสามชั่วโมง นี่ยังไม่นับพวกเครื่องดื่มแอลกอฮอล์สำหรับพวกผู้หญิงอีก  พี่บ้างคนเริ่มหมดสภาพ ไอ้บอยก็หลับไปแล้วเรียบร้อย
แต่สำหรับผมไม่ดื่มเลย เพราะผมนึกถึงคำสัญญาที่พูดไว้ให้กับโอ๊ตน้องชายผมว่าเราจะไม่ดื่มเหล้ากัน เพราะเหล้ามันพรากชีวิตของพ่อเราไป ถ้าพ่อเราไม่ดื่มคงไม่เป็นตระคริวแล้วจมน้ำจนจากพวกเราไป
“เอ........ยังไม่...ดื่มให้...พี่เดี่ยวเขาเลย”พี่กำปั้นพูดแบบว่าเมาได้ที่แล้ว
“ดื่มๆ  ยกเร็ว.....เอาแก้วมาชนกัน”พี่เด็ดเดี่ยวเดินเข้ามาจับแก้วยกให้ผม  ผมปฏิเสธไม่ได้เลยจิบๆไปหน่อย
“ไม่ได้ๆ หมด.....แก้ว”พี่เด็ดเดี่ยวบอกผมพร้อมยกแก้วให้อีกครั้ง  ผมฝืนใจดื่มเพราะรู้ว่ายังไงคงเลี่ยงไม่ได้  แก้วที่หนึ่งไปมันก็ต้องมีแก้วที่สอง ที่สามตามมา  แก้วที่สองจากพี่กำปั้น แก้วที่สามก็ชนกันทั้งสายรหัสก่อนแยกย้ายกันกลับ
สรุปคืนนั้นผมดื่มไปแค่สามแก้ว แก้วแรกผมก็มึนหัวเต็มทีแล้วครับ แก้วสองผมเริ่มมีอาการปั่นป่วนในท้องออกร้อนไปทั้งตัว  แก้วสามผมอึดอัดหายใจไม่คล่อง เหมือนบังคับตัวเองไม่ได้
เราแยกย้ายกันกลับ พี่จุงปีสี่ย่ารหัส ทำหน้าที่ขับรถเพราะเมาน้อยกว่าเพื่อน ต้องไปส่งพี่เด็ดเดี่ยวที่บ้านก่อน แล้วค่อยไปส่งพี่กำปั้นที่คอนโด พี่จุงเลยบอกให้ผมนอนที่คอนโดกับพี่ปั้น เพราะพี่ปั้นเมามากไม่ได้สติ เอาแต่พร่ำเพ้อถึงแฟนแกที่เลิกกันไป (ทำเอาผมคิดถึงตอนเลี้ยงสายที่พี่แกก็เมาอย่างนี้แล้วพร่ำเพ้อหาแฟนแล้วมาจูบปากผมเข้าให้เพราะพี่แกคิดว่าผมเป็นแฟนพี่แก แต่พี่แกคงไม่รู้หรอกว่ามันคือจูบแรกของผม)
ผมที่พอยังมีสติอยู่บ้างพยุงพี่เด็ดเดี่ยว ที่เดินเบี้ยวไปเบี้ยวมาไม่ค่อยตรงมายืนคอยหน้าบ้าน พี่จุงไปกดกริ่งเรียก ซักพักก็มีชายหนุ่มคนหนึ่งตัวสูงกว่าพี่เด็ดเดี่ยวมาเปิดประตูให้ แล้วเขาก็มองผมจนผมรู้สึกขนลุกไปทั้งตัว ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร ถึงผมจะเมาแต่ก็ยังมีสติอยู่ ผมจำใบหน้าชายหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกับผมได้ดี ผิวที่ออกขาวๆ ตัดกับคิ้วที่เข้มดำ สายตาที่นิ่งขรึมเรียวเล็กเหมือนเหยี่ยว ใบหน้าสุขุมจนน่ากลัว เขามองผม
จนผมต้องหลบหน้า
“อ้าวสอง มองไอ้เอมันทำไม มันไม่ได้เป็นเกย์เหมือนนายหรอก”พี่เด็ดเดี่ยวพูด แต่ชายหนุ่มคนนั้นยังคงนิ่งเฉยไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้
“เออย่าไปมองตามันนะ เดี๋ยวไอ้สองมันสะกดจิตเอา”พี่เด็ดเดี่ยวพูดแล้วหัวเราะ  ก่อนที่คนที่ชื่อสองจะมารับพี่ชายตัวเองแล้วพยุงเข้าบ้าน  ผมกับพี่จุงกลับมาที่รถ
“พี่จุงครับ ใครเหรอครับที่ออกมารับพี่เดี่ยว ทำไมผมรู้สึกกลัวๆ”ผมถามด้วยเสียงอ้อแอ้นั่งพิงเบาะหลับตา
“อ๋อ สองนะ สืบสองเป็นน้องชายคนรองต่อจากพี่เด็ดเดี่ยวนะ  แค่นี้ยังไม่น่ากลัวหรอก  ตอนนั้นนะพี่อยู่ปีสามได้มั้ง พี่เดี่ยวอยู่ปีสี่ พี่แกเป็นนายกสโมสรของคณะ  ตอนนั้นจัดงานวันวิทยาศาสตร์ มันต้องมีเวทีแสดงกลางแจ้ง  แต่อากาศครึ้มฟ้าครึ้มฝนมาก  เหมือนฝนจะตก  ถ้าตกงานก็ล่ม  พี่เดี่ยวแกเลยโทรตามสองน้องชายแกนี่แหละ บอกว่าให้เข้ามาในมอ”พี่จุงเริมเม้าส์แล้วหยุดกลืนน้ำลาย
“ตามมาทำไมครับ”ผมถามแต่ยังหลับตาอยู่ เพราะหัวผมหนักไปหมด ตามตัวก็ร้อนแบบแสบๆ
“ก็ตามมาช่วยไล่ฝนไง  พอมาถึงนะสองก็เงยหน้ามองท้องฟ้า ประมาณสิบนาทีได้มั้ง พระอาทิตย์จ้าเลย ตอนแรกพี่ก็ไม่อยากจะเชื่อเลยนะ ถ้าไม่ได้เห็นด้วยตา พี่เดี่ยวแกบอกว่าน้องแกคนนี้มีพลังจิตแต่เด็ก ถ้ามองใครนานๆคนนั้นจะรู้สึกเหนื่อยเลยนะ  เขายังเคยมองพระอาทิตย์ตอนเที่ยงวันด้วยตาเปล่าเป็นเวลาเกือบๆครึ่งชั่วโมงให้พวกพี่ดูด้วย นี่น่ากลัวกว่าป่ะ  อ้าวอย่าหลับ ถึงแล้ว พาปั้นลงไปได้แล้วเอ”พี่จุงเม้าส์จนมาถึงคอนโดพี่กำปั้น
“ครับๆ ขอบคุณครับ”ผมพยายามประคองตัวเองแล้วพยุงพี่กำปั้นขึ้นไปคอนโด  ตอนอยู่ในลิฟท์ผมรู้สึกเหมือนว่าผมจะวูบไปหลายครั้ง หายใจไม่ค่อยออกแล้วตอนนี้  ตามตัวเริ่มมีเหมือนผื่นแดงๆขึ้นมันร้อนๆแสบๆ พี่กำปั้นก็ได้แต่เพ้อถึงแฟนเก่าที่เลิกกันไป จนถึงหน้าห้องพี่กำปั้นผมไขกุญแจแล้วพี่กำปั้นก็ค่อยๆเดิน(เรียกว่าคลานดีกว่า)เข้าไป ส่วนผมเหมือนหมดแรงแล้วก็ล้มลงตรงหน้าห้องนั้น มันหายใจไม่ออก มันหายใจถี่ๆและสั้นเข้าๆจนเหนื่อยหอบทีเดียว แล้วผมก็หมดสติไป
แสงแดดส่องเข้ามากระทบที่ใบหน้าของผม ทำให้รู้สึกร้อนหน่อยๆ ตามสัญชาตญาณทำให้ผมจะพลิกตัวหลบความร้อนจากแสงแดดนั้น แต่หัวผมประมวลผลอย่างรวดเร็วกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ ผมจำได้ว่าผมเหมือนจะเป็นลมหายใจไม่ออกแล้วหมดสติไปที่หน้าห้องของพี่กำปั้น แล้วนี่ผมมานอนบนที่นอนของใคร มานอนที่นี่ได้ยัง พอคิดได้นั้นผมก็ลุกขึ้นนั่งสะบัดหัวสองสามทีเพื่อไล่ความมึนงง มองสำรวจไปรอบๆห้อง แล้วผมก็ถึงบางอ้อ
ห้องพี่หมอทีนี่เอง สงสัยพี่หมอทีคงมาเจอเรานอนสลบอยู่ที่หน้าห้องพี่กำปั้นเลยพาเราเข้ามา ดีจัง แต่จะดีจริงเหรอ เรากำลังหลบหน้าหลบตาพี่เขาอยู่นี่นา เอาไงดีว่ะเนี่ยะ ว่าแล้วผมก็ลุกจากเตียงโดยไม่ลืมที่จะพับผ้าห่มแล้วจัดหมอนกับผ้าปูเตียงให้เข้าที่เป็นระเบียบเหมือนเดิม
ผมถือวิสาสะเดินไปหาพี่หมอทีภายในห้อง ออกจากห้องนอนไปห้องนั่งเล่น ไปห้องครัว ไประเบียงข้างห้องแล้วก็มาจบลงที่ห้องน้ำก็ไม่เจอพี่หมอที ผมคิดในใจว่าดีเหมือนกัน จะได้ไม่ต้องเจอหน้ากันไว้ค่อยโทรมาขอบคุณแล้วกัน ว่าแล้วผมก็เดินไปที่ประตูแล้วเปิดประตูออกไป ไม่ลืมที่จะคิดถึงพี่กำปั้นว่าจะเป็นยังไง ผมเดินไปเปิดประตูห้องพี่กำปั้นแต่ประตูล็อค ผมคิดว่าพี่แกคงนอนตื่นแล้วออกไปไหนเพราะนี่มันจะเก้าโมงแล้ว
ผมหันกลับมาเพื่อจะเดินไปตามทาง แต่แล้วผมก็ต้องเจอกับสิ่งที่ผมกำลังหลบ พี่นิคเปิดประตูออกมาจากห้องพี่ริช ข้างๆห้องพี่หมอที ผมหันกลับไปเจอเข้าพอดี พี่นิคก็เงยหน้ามองผม เราสองคนสบสายตากันชั่วครู่แล้วผมก็เป็นฝ่ายหลบตา ผมไม่รู้ว่าผมจะทำตัวยังไงดี คิดแต่ว่าตอนนี้ยังไงๆก็ตอนหนีก่อน เพราะสายตาพี่นิคที่มองผม มันเป็นสายตาที่เรียบเฉย มองเหมือนผมไม่มีตัวตน ทำให้ผมรู้สึกกลัวและรู้สึกผิดอย่างมาก
ทันทีที่ความคิดจบลง ผมเดินไปที่ประตูห้องพี่หมอที ผมรีบเปิดแล้วเดินเข้าไปอย่างรวดเร็วโดยที่ไม่เอ่ยทักหรือมองหน้าพี่นิคเลย(ดีนะที่ตอนผมออกมา ผมไม่ได้ล็อคเพราะกลัวว่าพี่หมอทีออกไปไหนแล้วไม่ได้เอากุญแจออกไปด้วย เลยไม่กล้าล็อค) หลังจากเข้ามาในห้องได้ผมก็รีบล็อคประตูแล้วทรุดตัวนั่งเหมือนคนหมดแรง นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นหน้าพี่นิคตั้งแต่กลับไหว้พระธาตุพนมเกือบๆเดือนหนึ่งได้ที่ผมไม่ติดต่อ ไม่เข้าไปในองค์การ ไม่ไปให้พี่นิคเห็นหน้า
แล้วความคิดผมก็หยุดลงเพราะผมได้ยินเสียงประตูข้างห้องปิดดัง ปั๊ง! แล้วก็มีเสียงเหมือนคนทุบพนังกำแพงจากอีกห้องหนึ่งมาถึงพนังกำแพงที่ผมกำลังนั่งพึ่งอยู่ ผมทั้งตกใจทั้งหวิวหวั่นใจ น้ำตาเริ่มคลอเบ้าทำท่าจะไหลออกมาโดยไม่ทราบสาเหตุ
“ไอ้~ตัวเงินตัวทอง~นิค มึงเป็นห่าอะไรว่ะ ปิดประตูโคตรดัง แล้วมึงทุบกำแพงทำไมว่ะ มึงกลัวห้องกูไม่พังเหรอ”เสียงพี่ริชดังขึ้นจากข้างห้อง ทำให้ผมพอได้ยิน
“มึงไม่ต้องมายุ่งกับกู มึงหลับต่อไปเลย”พี่นิคตอบกลับเสียงดังเข้มดูน่ากลัว ผมที่ได้ยินทำให้ใจผมกลัวมากๆ กลัวอะไรก็ไม่รู้ น้ำในตาไหลเป็นสายออกมา ผมลุกหนีจากตรงนั้นเพื่อหลบเสียงที่ได้ยิน
ผมกลับไปที่ห้องนอนเอาหมอนมาอุดหูแล้วร้องไห้จนหลับไปอีกรอบ
ติ๊ดๆ.............. ติ๊ดๆ............... เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้น  ผมงัวเงียดูชื่อแล้วกดรับโทรศัพท์
“ไง โอ๊ต”ผมพูดด้วยเสียงที่งัวเงียและแหบพร่าเพราะคงร้องไห้ไปเยอะ
“พี่เอ ไม่สบายป่าว ทำไมเสียงเป็นอย่างนั้น”เจ้าโอ๊ตน้องชายผมถามกลับมา
“ไม่มีไรหรอก เพิ่งตื่น พอดีเมื่อคืนมีงานเลี้ยงพี่บัณฑิต”ผมพูดปดออกไป
“เพิ่งตื่นนี่มันเที่ยงแล้วนะ มีงานเลี้ยงอย่าบอกนะว่าพี่เอก็ดื่ม ไหนสัญญากันแล้วไง”โอ๊ตเริ่มบ่น
“นี่ๆ ใครเป็นพี่ใครเป็นอาเฮีย นี่ตั่วตี๋นะโว้ย เป็นโซ้ยตี๋อย่าทำมาเป็นสอน มีอะไรว่ามาเร็วๆ”ผมเริ่มรำคาญเพราะมันมึนๆงงๆกลับสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้และจิตใจผมยังไม่พร้อมที่จะรับอะไรอีก
“เออๆ รู้แล้วว่าโอ๊ตเป็นน้อง ก็พูดนิดเดียวเอง ทำเป็นอารมณ์เสีย”น้องผมตอกกลับมา ทำให้ผมรู้สึกผิด
“อืมๆ ขอโทษ โทรมาตอนคนกำลังหลับก็อารมณ์ไม่ดี มีไรอ่ะ”ผมหาข้ออ้างไม่ให้เสียฟอร์ม
“ก็โอ๊ตกับคุณแม่คุยกันแล้ว ช่วงปีใหม่นี้หยุดยาวตั้ง 5 วัน โอ๊ตเลยชวนคุณแม่ไปเที่ยวเหนือ นี่วางโปรแกรมไว้หมดแล้วนะ เหลือแต่บอกพี่เอ”
โอ๊ตบอกด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดี
“ก็ดีเหมือนกัน พาคุณแม่ไปเที่ยวบ้างจะได้ไม่ต้องเครียดกับงานแล้วก็จะได้ลืมเรื่องคุณพ่อไปได้บ้าง แล้วไปกันวันไหนอ่ะ”ผมถาม (ผมรู้ว่าถึงคุณแม่จะไม่ค่อยพูดเรื่องคุณพ่อแต่ในใจคุณแม่ต้องคิดอย่างแน่นอน)
“ก็วันที่ 29 เช้าออกเดินทาง พี่เอก็มาชลให้ถึงก่อน 29 แล้วกัน ว่าจะไปนอนที่เชียงใหม่ก่อน 2 คืนแล้วค่อยไปนอนที่เชียงรายอีก 2 คืนแล้วก็กลับ โปรแกรมเที่ยวโอ๊ตวางไว้แล้ว รับรองถูกใจแน่ๆ”
“อืมๆ ได้ๆ แล้วจองตั๋วแล้วเหรอ ช่วงปีใหม่ต้องจองเนิ่นๆนะ ไม่งั้นเต็มทุกไฟล์”ผมบอก
“ก็นี่ไงเลยโทรมาถามพี่เอ ว่าไปได้ใช่ป่ะ จะได้จองตั๋ว”โอ๊ตบอก
“ว่างๆ วันที่ 29 ยี่..สิบ.......เก้า....เดี๋ยวนะ  วันที่ 29 พี่มีสอบวันสุดท้ายนี่หว่า เพิ่งนึกออก”ผมบ่นออกมาเพราะตอนนี้สมองเริ่มทำงานเป็นปกติขึ้นหลังจากคุยโทรศัพท์มาได้ซักพักทำให้หายงัวเงีย
“อ้าว......แล้วไงนี่”โอ๊ตถาม ผมได้ยินเสียงประตูห้องพี่หมอทีเปิดออก ผมมองไปเห็นพี่หมอทีเดินเข้ามาพร้อมชุดกระเป๋าปฐมพยาบาลเบื้องต้น
“โอ๊ตๆ งั้นแค่นี้ก่อนนะ เดี๋ยวพี่โทรกลับ ค่อยคุยกัน”ผมรีบตัดสายเพราะคุยต่อไปตอนนี้ก็คิดไม่ออกว่าจะแก้ไขปัญหายังไง อีกอย่างตอนนี้เจ้าของห้องพี่หมอทีเดินเข้ามาหยุดที่ข้างเตียงแล้วด้วย
“อ้าว ทำไมรีบตัดสายล่ะครับ พี่เข้ามาขัดจังหวะหรือเปล่าครับ”ผมหมอทีนั่งลงบนเตียงแล้วถามขึ้น
“อ๋อ  เปล่าครับๆ ไม่มีอะไร แค่น้องโทรมาบอกว่าวันหยุดช่วงปีใหม่จะพากันไปเที่ยวเหนืออ่ะครับ แต่ผมติดสอบวันที่ 29 พอดี”ผมบอกแล้วรีบลุกขึ้นนั่ง พร้อมเอื้อมมือไปจะจับผ้าห่มจะเอามาพับ แต่พี่หมอทีมาแย่งไปพับเอง
“ไม่ต้องครับ เดี๋ยวพี่พับเอง น้องเอจะไปเที่ยวเหนือที่ไหนบ้างครับ” พี่หมอทีถามขณะที่พับผ้าห่มไปด้วย ผมลุกขึ้นจากเตียงแล้วจัดหมอนให้เข้าที่
“ก็เห็นน้องบอกว่าจะไปเชียงใหม่ 2คืน เชียงราย 2คืน ออกเดินทางจากชลบุรีวันที่ 29 แต่ผมติดสอบอ่ะครับ”ผมตอบ
“ไปพร้อมพี่ไหมครับ พี่ก็ว่าจะกลับบ้านพอดี วันที่ 29 สอบเสร็จค่อยไปกัน ให้ที่บ้านไปก่อน น้องเอค่อยตามไปดีไหมครับ”พี่หมอทีเอ่ยถาม แล้ววางผ้าห่มที่ลงบนเตียงอย่างเป็นระเบียบ
“อืม ก็ดีนะครับอย่างน้อยก็มีเพื่อนเดินทาง แล้วผมค่อยไปนัดเจอกับคุณแม่ที่เชียงใหม่อย่างน้อยไปกับพี่หมอทีเจ้าถิ่นอยู่แล้ว ผมจะได้ไม่ต้องกลัวหลงหรือถูกหลอกไปขาย”ผมเริ่มอารมณ์ดี
“ใครจะกล้าขายน้องเอได้ลงครับ พูดอย่างนี้แสดงว่าอารมณ์ดีแล้วซิครับตอนพี่เข้ามาตอนแรก ที่น้องเอยังหลับอยู่เห็นเหมือนน้องเอนอนร้องไห้จนหลับไปเพราะหมอนมันเปียก นึกว่ามีเรื่องกังวลใจอะไร”พี่หมอทีบอกแล้วยิ้มให้ ทำให้ผมคิดถึงเรื่องที่ทำให้ผมร้องไห้ใช่เรื่องพี่นิค ป่านนี้เป็นยังไงนะ เราเล่นหลับไปตั้งสองชั่วโมงกว่านี่

kengee

ขอบคุนนะคับ ^_______^{:4_102:}{:4_76:}

body5

ขอบคุณครับ

pongsakron01

ขอบคุณครับ

Ifoot-ballZ

พี่หมอหายออกไปจากเรื่องนี้แล้วหรอ

abcdefghij

เจ็บแล้วกับความผิดหวัง

jun2010

ขอบคุณครับ

orrick

ขอบคุนนะคับ ^^

soigiro

ขอบคุณครับ ^_^

manza555

สนุกมากๆเลย

peemakung

ขอบคุณครับ

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

Klong

ขอบคุนครับ

kiwwy

{:sm-07:}ขอบคุณมากๆขร๊า อิอิ

TawanIndy

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

harain15

ขอบคุณครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

gearsoccer

ขอบคุณครับ