ของขวัญ 7 ปี <หนุ่ม IT กับ DJ สุดหล่อ>(56)

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับ และขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
ต่อจากนั้นพี่หมอทีก็พาผมไปที่เมืองโบราณ เวียงกุมกามเป็นเมืองโบราณคล้ายๆพวกสุโขทัย อยุธยาอะไรทำนองนั้นพี่หมอทีเช่าจักรยานมาหนึ่งคันให้ผมเป็นคนซ้อนแล้วก็ปั่นไปเที่ยวรอบๆเวียงกุมกามเราแวะพักที่ตลาดโบราณ ตลาดที่จำลองมาจากสมัยโบราณในสมัยนั้นพ่อค้าแม่ค้าที่ขายของยังนุ่งชุดไทยล้านนาโบราณอยู่เลย
“เป็นไง ผมบอกแล้วให้ขึ้นรถรางก็ไม่เชื่อ นั่งหอบเลยเห็นไหม เดี๋ยวต่อไปผมปั่นบ้างนะครับ”ผมพูดขึ้นระหว่างที่นั่งพักที่ตลาดโบราณ
“ไม่น่าเชื่อเลยนะว่าจะกว้างขนาดนี้ สมัยก่อนมีแต่เดินเท้าคงนานมาก ขนาดเราปั่นจักรยานยังเหนื่อยขนาดนี้”พี่หมอทีพูดหยุดหอบเป็นระยะ ผิวที่ขาวมากของพี่หมอทีเริ่มออกเป็นสีแดงๆอาจเป็นเพราะโดนแดดและเลือดคงสูบฉีดดี
“พี่นั่งคอยตรงนี้นะครับ เดี๋ยวผมมา”ว่าแล้วผมก็ลุกตรงไปหาคุณป้าที่แต่งตัวด้วยผ้าแถบรัดอก นุ่งผ้าถุงยาวมีผ้าสไบห้อยลงมาทั้งสองข้างจากลำคอ ป้าแกกำลังนั่งขายมะพร้าวน้ำหอมเป็นลูกๆอยู่
“คุณป้าครับ ลูกล่ะเท่าไหร่ครับ”ผมถาม
“หน่วยละซาวบาทเจ้า”ป้าตอบกลับมาเป็นภาษาคำเมืองที่แสนไพเราะ ผมก็พอฟังออกบ้างแต่ไอ้ซาวบาทนี่มันกี่บาทหว่า ผมทำหน้างงๆแล้วหันมามองหน้าพี่หมอทีที่นั่งอมยิ้มอยู่ไม่ไกลพอที่จะได้ยินเสียงสนทนาเมื่อครู่
“ซาวบาทกา”พี่หมอทีเดินมาถามคุณป้าเป็นภาษาคำเมืองเหมือนกัน
“เจ้า”คุณป้าตอบกลับมา
แล้วพี่หมอทีก็สั่งมะพร้าวน้ำหอมมาสองลูก ผมมองดูพี่หมอทีพร้อมคิดว่าจะมีผู้ชายคนไหนอีกไหมที่จะลงตัวและสมบูรณ์ไปหมดเหมือน
พี่หมอที ทั้งฐานะทางบ้าน ครอบครัว การศึกษา หน้าตารูปร่าง บุคลิกนิสัยทุกอย่างดีไปหมดไม่มีที่ติ ช่างเกิดมาโชคดีอะไรอย่างนี้นะพี่หมอที
ถ้าใครได้พี่เขาไปเป็นแฟนคงมีความสุขที่สุดในโลกแน่ๆเลย แล้วทำไมเราถึงไม่เลือกพี่หมอทีละ ทั้งๆก็รู้อยู่ว่าพี่หมอทีเขาแอบชอบเราอยู่  หรือว่าตัวเลือกที่เราเคยบอกไว้กับหนึ่งมันเป็นตัวเลือกที่ผิด ความคิดของผมหยุดลงเมื่อได้ยินเสียงคุณป้าพูดถึงผม
“ปี้น้องคู่นี้ น่าฮักแต๊ๆเจ้า”เสียงป้าพูดก่อนที่จะยื่นมะพร้าวมาให้พี่หมอทีสองลูก พร้อมกับรับเงินสี่สิบบาทจากพี่หมอที
“รำ หอม จื่นอ๊กจื่นใจ๋แต๊ๆกั๊บ”พี่หมอทีพูดคำเมืองชมหลังจากดูดน้ำมะพร้าว จนป้าแกยิ้มออกมาจนแก้มปริ
แล้วผมกับพี่หมอทีก็เดินเล่นในตลาดโบราณพี่หมอทีซื้อขนมแปลกๆมาให้ผมทานด้วย มันมีชื่อว่าขนมแป้งกับขนมเกลือ ห่อใส่ใบตองเป็นคำๆ ทานตอนแรกๆจะรู้สึกแปลกๆ แต่พอคำที่สอง คำที่สามรับรองว่าจะหยุดไม่ลง พี่หมอทีแกะขนมที่อยุ่ในใบตองออกแล้วป้อนผม
“ไม่เป็นไรครับ ผมแกะทานเองได้”ผมปฏิเสธ
“เดี๋ยวมือเลอะ ให้มือพี่เลอะคนเดียวก็พอ”พี่หมอทีตอบ ทำให้ผมไม่มีทางปฏิเสธ ยอมให้พี่แกป้อนอย่างโดยดี
ผมรู้ว่าพี่หมอทีไม่มีเจตนาที่จะฉวยโอกาสเกินเลยกับผม พี่หมอทีเป็นสุภาพบุรุษพอ ดังนั้นทุกข้ออ้างของพี่หมอทีสำหรับผมมันเลยฟังขึ้นทุกคำพูด เพราะถ้าพี่หมอทีเขาจะทำอย่างนั้นกับผมจริงๆพี่เขาก็มีโอกาสตั้งหลายครั้งแล้ว ไม่ว่าจะตอนที่เช็ดตัวให้ผมในโรงพยาบาล ตอนที่ผมเมาไปนอนห้องพี่แกถึงสองครั้ง แต่พี่เขาก็วางตัวดีเสมอต้นเสมอปลายมาตลอด ไม่เกินเลยแม้กระทั่งทางคำพูดหรือการกระทำ  
แต่ผมต่างหากที่ตอนนี้เริ่มใจคุมตัวเองไม่ได้ นี่แหละมั้งที่เขาบอกว่าความดีชนะทุกอย่าง พี่หมอทีทำดีกับผมทุกอย่างแล้วก็เสมอต้นเสมอปลายด้วย จนอาจทำให้ผมใจอ่อนไขว้เขว่เอียงเอนเปลี่ยนตัวเลือกมาเป็นพี่หมอทีก็เป็นได้

“ไหนดูซิครับว่าล้างมือเกลี้ยงหรือเปล่า”ผมหาเรื่องขอจับมือพี่หมอที หลังจากที่พี่หมอทีล้างมือเสร็จ แล้วผมก็ไม่ยอมปล่อยมือแต่กลับกระชับมือของผมกับพี่หมอทีให้แน่นกว่าเดิม เราเดินจับมือกันอย่างนั้นไปเดินตลาดโบราณต่อ
“น้องเอ ......”พี่หมอทีเรียกผมแล้วมองมาที่มือของผมที่จับมือพี่เขาเดินมาได้ซักพัก ผมเข้าใจความหมายของพี่หมอทีทันที
“ไม่อยากให้ผมจับมือเหรอครับ ขอโทษครับ แค่ผมกลัวหลงกับพี่ที”ผมเอาข้ออ้างที่ว่ากลัวหลงมาพูด(มันจะหลงได้ยังไง นับคนที่เดินอยู่นี่ยังได้) แล้วทำท่าว่าจะเอามือออก แต่พี่หมอทีจับไว้ก่อน
“ไม่ครับๆ คือ...ว่า....  อะไรนะครับ! เมื่อกี้น้องเอเรียกพี่ว่าอะไรนะครับ”พี่หมอทีถามอย่างตกใจ
“ก็เรียกพี่ทีไงครับ แล้วพี่ก็เลิกเรียกผมว่าน้องเอซะทีซิครับ ฟังดูแล้วเหมือนผมเป็นเด็กไม่รู้จักโต”ผมบอกแล้วจับมือพี่หมอทีเดินไปที่จักรยาน
“ครับ ...ครับ  น้อ..ง   เอ๊ย  ไม่ใช่ๆ  ครับ เอ”พี่หมอทีพูดติดขัดด้วยความดีใจ แววตาพี่แกดูสดใสกว่ากว่าเดิมยิ้มไม่ยอมหุบ
“พี่ทีบ้าจี้ป่าวครับ”ผมถามขณะที่ซ้อนจักรยานเพื่อเอาไปคืนที่ร้าน
“ไม่ครับ เอถามทำไมครับ”พี่หมอทีบอก ผมไม่ตอบแต่เอามือทั้งสองข้างของผมมากอดเอวพี่เขาไว้แล้วก็เอาหน้าไปซบที่แผ่นหลังของพี่หมอที กลิ่นน้ำอ่อนๆแบบสุภาพที่ปนออกมากลับกลิ่นเหงื่อทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก นานแล้วซินะที่เราไม่ได้รับรู้ถึงความรู้สึกอบอุ่นแบบนี้
ความสุขความอบอุ่นแบบนี้เริ่มหายไปจากผมตั้งแต่ตอนที่ผมได้รับข่าวร้ายเรื่องคุณพ่อ ตั้งแต่นั้นมาผมก็รู้สึกว่าหัวใจผมว้าเหว่เงียบเหงา เย็นยะเยือกอยู่ข้างในไม่สามารถบอกใครได้ ไหนจะเรื่องต่างๆที่ถาโถมเข้ามาไม่ว่าจะเรื่องพี่นิค เรื่องพี่แป้ง ทำให้ใจผมยิ่งเปล่าเปลี่ยวมากขึ้นทุกที
จนวันนี้ผมได้รับความอบอุ่นขึ้นมาในใจอีกครั้งจากพี่หมอที ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความดีที่พี่เขาทำ ความช่างเอาอกเอาใจใส่ใจรายละเอียดเล็กๆน้อยๆของผม หรือเพราะว่าผมเหลืออดกับปัญหาต่างๆที่เข้ามา หรือเป็นเพราะไม่มีคนคอยเตือนสติผม หรือบรรยากาศต่างๆที่เป็นใจก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าตอนนี้ผมมีความสุขมาก สุขจนถึงขั้นปล่อยตัวปล่อยใจไม่คิดถึงอะไรทั้งนั้น
“เอครับ วันนี้พี่มีความสุขจังครับ”พี่หมอทีบอกขณะปั่นจักรยานใกล้ถึงร้านที่เช่ามา
“เอ ก็มีความสุขมากครับพี่ที”ผมบอกกลับไปแต่หน้าผมก็ยังซบที่หลังพี่หมอที
“เอเหนื่อยหรือยังครับ”พี่หมอทีถาม
“เอจะเหนื่อยได้ยังไงละครับ เอไม่ได้เป็นคนปั่นซะหน่อย คนที่เหนื่อยควรจะเป็นพี่ทีต่างหาก”ผมบอก
“พี่ไม่เหนื่อยเลยครับ ให้ปั่นไปส่งเอที่เชียงรายหรือปั่นกลับขอนแก่นก็ได้นะครับ แต่ขอให้เอเป็นคนซ้อนพี่อย่างนี้”พี่หมอทีบอกแล้วหัวเราะ
“เสร็จนี่แล้วเรากลับบ้านเลยไหมครับ”ผมถามเพราะเห็นว่ามันจะบ่ายสี่โมงแล้ว
“ตอนแรกว่าจะกลับครับ แต่ตอนนี้เปลี่ยนใจแล้วครับ พี่จะพาเอไปดูที่มาของพี่”พี่หมอที่บอกกับพอดีถึงร้านจักรยาน
หลังจากส่งจักรยานเสร็จ พี่หมอทีมายืนข้างหน้าผมหันหลังให้แล้วย่อตัวลงนิดหนึ่ง
“ขึ้นมาครับ”พี่หมอทีบอก
“อะไรกันครับพี่ที เอไม่ได้พิการนะครับ”ผมปฏิเสธที่จะขี่หลังพี่แก เพราะจากร้านนี้ไปนิดเดียวก็ถึงที่จอดรถแล้ว
“ก็พี่ไม่อยากให้เอเดินเหนื่อยนี่ครับ”พี่หมอทีบอก
“แล้วจะให้เอเอาเปรียบพี่ทีได้ยังไงครับ เมื่อกี้พี่ทีก็ปั่นให้เอนั่งซ้อน นี่จะยังมาให้เอขี่หลังเป็นเด็กๆอีก”ผมบอกอย่างอายๆ
“งั้นถ้าเอไม่หลังพี่ พี่จะขอขี่หลังเอแทนนะ”พี่หมอทีบอก ทำให้ผมต้องยอมขี่หลังพี่แกไปที่รถ
“แล้วอย่ามาหาว่าเอทรมานคนแก่นะครับ”ผมบอกหลังจากขึ้นไปบนหลังพี่หมอที
“ว่าใครแก่ อย่างนี้ต้องโดน”พี่หมอทีบอกพร้อมกระโดดไปกระโดดมาเพื่อแกล้งผมที่นั่งอยู่บนหลัง
“เหนื่อยเหมือนกันนะเนี่ยะ”พี่หมอทีบ่นหลังจากขึ้นมานั่งบนรถแล้ว
“ช่วยไม่ได้ เอเตือนแล้ว เราจะไปไหนกันต่อนะครับ”ผมถาม
“ไปดูที่มาของพี่ไง”พี่หมอทีบอก
“จะพาเอไปโรงบาลเหรอครับ”ผมถาม
“เอาน่า เดี๋ยวไปถึงก็รู้”พี่หมอทีตอบแล้วทำท่ายิ้มกรุ้มกริ่ม
ขับรถมาไม่ถึงยี่สิบนาทีก็มาถึงศูนย์ชนเผ่าศึกษา มองจากด้านนอกทางเข้าจะมีตึกสูงสี่ชั้นสีขาวตั้งเด่นตระหง่าอยู่ แต่พอขับรถเข้าไปจะเห็นบรรยากาศรอบๆของภายในที่มีการจำลองเป็นหมู่บ้านของพวกชาวเขาเผ่าต่างๆรวมด้วยกันถึง 9 ชนเผ่า ไม่ว่าจะเป็นอาข่า ลั่วะ เย้า ม้ง(แม้ว) ปะปากะยอ(กระเหรี่ยง) ฯลฯ
“ไหนว่าจะพาเอมาดูที่มาของพี่ทีไงครับ  อย่าบอกว่าพี่ทีเกิดที่นี่”ผมถามเมื่อเดินลงจากรถ
“พี่ไม่ได้เกิดที่นี่หรอก ตามมานี่ซิ”พี่หมอทีบอกแล้วเดินเข้าไปในหมู่บ้านของชาวปะปากะยอ
ในหมู่บ้านของชาวปะปากะยอได้มีการจำลองบ้านที่ใช้เป็นที่อยู่อาศัย ตลอดจนมีการจัดวางเครื่องไม้เครื่องมือเครื่องใช้ต่างๆของชาวปะปากะยอเพื่อให้ผู้คนที่เข้ามาดูได้ศึกษาเรียนรู้วิถีชีวิตความเป็นอยู่ ตลอดจนขนบธรรมเนียมประเพณีต่างๆ (ที่นี่ทำให้ผมได้รู้ว่ากระเหรี่ยง(ปะปากะยอ)ไม่จำเป็นต้องใส่ห่วงให้คอยาวทุกเผ่า จะมีกระเหรี่ยงบางเผ่าเท่านั้นที่ใส่ห่วงให้คอยาว แล้วก็รู้อีกว่าม้งหรือแม้วนั้นแบ่งเป็นม้งขาว ม้งเขียว ม้งดำ โดยดูได้จากเสื้อผ้าที่ใส่ และเกร็ดความรู้ต่างๆอีกมากมาย)
“@#$%%%%$$###@@$#$#$@$%%&*$$#”พี่หมอทีพูดภาษาปะปากะยอกับชายเฒ่าผู้หนึ่งแต่งกายด้วยชุดปะปากะยอที่อยู่บนเรือน (ที่ต้องใช้ภาษามั่วๆ ไม่ได้ต้องการดูหมิ่นภาษาชนเผ่าแต่อย่างไร แต่ผมจำไม่ได้จริงๆว่าพูดว่าอะไร จำแต่คำแปลได้ประมาณว่า สวัสดีครับ สบายดีเหรอ)
แล้วชายเฒ่าผู้นั้นก็ทักตอบมาเป็นภาษาปะปากะยอ(คงประมาณว่าสบายดี เพราะดูจากหน้าตาที่ยิ้มแย้ม) พี่หมอทีมองมาทางผมที่ทั้งอึ้งทั้งงง อึ้งที่พี่หมอทีพูดภาษาประปากะยอได้แต่ก็งงกับสิ่งที่ฟัง
“อ๋อ พี่ทักพ่อเฒ่าว่าสบายดีไหม พ่อเฒ่าก็บอกว่าสบายดี”พี่หมอทีบอกเหมือนเดาใจผมออกว่ากำลังงง
“พี่ทีพูดภาษากระเหรี่ยงได้ด้วยเหรอครับ”ผมถาม พี่หมอทีรีบทำท่าจุ๊ๆที่ปากเหมือนผมพูดผิดอะไรซักอย่าง ชายเฒ่าผู้นั้นก็หุบยิ้มลง
“เอเรียกว่าปะปากะยอดีกว่าครับ อย่าเรียกว่ากระเหรี่ยง เพราะว่ามันเหมือนเป็นการดูถูกครับ อย่างเวลาเรียกคนเชื้อสายจีนให้เรียกว่าคนจีน
อย่าเรียกว่าเจ๊กอย่างนี้นะครับ”พี่หมอทีรีบอธิบาย
“ขอโทษครับ ขอโทษจริงๆครับ ผมไม่รู้ครับ”ผมรีบยกมือไหว้ขอโทษชายเฒ่าคนนั้น
“ไม่ เป๊ะ ไร ไม่รู้ ไม่ผิด”ชายเฒ่าผู้นั้นตอบกลับมาเป็นภาษาไทยที่ไม่ค่อยชัดเท่าไหร่ แล้วยิ้มออกมาทำให้ผมสบายใจขึ้น
พี่หมอทีพูดคุยกับชายเฒ่าผู้นั้นเป็นภาษาปะปากะยออีกหลายประโยคก่อนที่หันมาบอกผมว่าลงไปเดินดูรอบๆบ้านกัน
“เดี๋ยวเอ ความเชื่อชาวปะปากะยอเวลาลงบันไดให้เอาเท้าซ้ายลงก่อนแล้วสองขั้นสุดท้ายให้กลั้นหายใจกระโดดลงเป็นการเคารพผีปู่ย่าจะทำให้โชคดี”พี่หมอทีบอกผม
ผมก็ทำตามไอ้ที่ลงด้วยเท้าซ้ายไม่เท่าไหร่แต่ให้กลั้นหายใจแล้วกระโดดสองขั้นสุดท้ายมันทำให้ผมขายหน้ามากเพราะผมกระโดดพลาดลงไปนั่งก้นจ้ำเบ้ากับดิน แต่ที่ขายหน้ากว่านั้นคือพี่หมอทีเดินลงมาเฉยๆไม่ได้กระโดดแต่อย่างไร เอาเท้าขวาลงมาด้วย

Ifoot-ballZ

พี่หมอพาไปสวีทถึงไหนละนี่

kengee

ขอบคุนนะคับ ^________^{:4_102:}{:4_76:}

pongsakron01

ขอบคุณครับ

Aunkuna

ขอบคุณครับ

abcdefghij

ความรัก ที่สิ่งที่คุนทำมันดีแล้วหรอ

jun2010

ขอบคุณครับ

orrick

ขอบคุนนะคับ ^^

soigiro

ขอบคุณครับ ^_^

soigiro

ขอบคุณครับ ^_^

manza555

สนุกมากๆเลย

peemakung

ขอบคุณครับ

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

Klong

ขอบคุนครับ

kiwwy

ขอบคุณมากขร๊า อิอิ {:sm-17:}

TawanIndy

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

harain15

-ขอบคุณครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ