ของขวัญ 7 ปี <หนุ่ม IT กับ DJ สุดหล่อ>(61)

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับ และขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“ทราบ ปฏิบัติ”ผมทำเสียงตอบรับตัวเองแล้วเริ่มลงมือทำตามแผนที่วางไว้ผมขับรถมาอย่างสบายใจไม่เร่งรีบมาก รถบนท้องถนนก็มีไม่มากแล้วเพราะวันนี้เป็นวันสิ้นปีต่างคนต่างอยู่กับครอบครัวไม่ใช่วันเดินทางระหว่างขับรถผ่านเมืองอุดรผมคิดอะไรขึ้นมาได้ ผมเลยแวะเข้าตัวเมืองอุดรตอนที่ไปบ้านพี่นิคครั้งแรกพี่นิคพาผมไปตัดผมซื้อคอนเทคมาให้ เสื้อผ้าอีกแต่คราวนี้ผมไม่ได้ไปทำอะไรอย่างนั้น เพราะผมคิดว่าตอนนี้ผมพร้อมและดูดีที่สุดแล้วไม่ต้องแต่งองค์ทรงเครื่องมากนัก
แต่ผมคิดว่าการที่ผมจะไปตามหา ตามจับหัวใจมันต้องมีเครื่องมือช่วย  ผมเลยแวะห้างเพื่อหาซื้อเครื่องมือช่วย ผมเดินอยู่นานในห้างกว่าจะเจอเครื่องมือที่ใช้การได้ เครื่องมือที่ว่าก็ไม่ใช่อะไรหรอกครับ มันเป็นตุ๊กตาตัวเท่าฝ่ามือสองตัว ตัวหนึ่งเป็นแมวสีขาวขนปุยนั่งทำหน้าเอ๋อๆใส่แว่น อีกตัวหนึ่งเป้นน้องหมาขนสีน้ำตาลอ่อนๆ ทำหน้าย่นแยกเขี้ยวแบบน่ารักน่าชัง แล้วผมก็ซื้อผ้าพันแผลสีขาวบางๆมาหนึ่งม้วน เอามาพันที่มือข้างขวาของเจ้าหมาแล้วโยงมาพันที่อกด้านซ้ายของน้องแมวตัวนั้น ก่อนที่จะให้เขาห่อของขวัญให้ สิ่งที่ผมทำไปนั้น ผมต้องการจะสื่อเป็นการขอโทษที่ทำให้พี่นิคต้องเจ็บมือแต่ผมนั้นเจ็บที่ใจ (อะไรจะสวีทขนาดนั้น....อิอิ – ขอแซวตัวเองหน่อย นั่งพิมพ์ไปยิ้มไปอยู่คนเดียว บ้าป่าวหว่า)
ยิ่งผมขับรถเข้ามาใกล้เขตจังหวัดหนองคายเท่าไหร่ ผมยิ่งดีใจ ใจผมยิ่งเบิกบานจนฟูออกมาทางหน้าตาที่ผมเห็นตัวเองยิ้มออกมาบ่อยๆอย่างไม่มีสาเหตุ ตอนนี้ใจผมมีความสุขมาก ความสุขกับสิ่งที่รอคอย รอที่จะไปตามหาจนเจอ
เข้าเขตอำเภอโพนพิสัยอีกไม่นานก็จะถึงบ้านพี่นิคแล้ว ใจผมยิ่งเต้นรัวแทบจะออกมาข้างนอกวิ่งแซงรถออกไป ไปตามหาสิ่งที่มันเรียกร้อง
จากก้นบึงตลอดเวลา เพียงแต่ผมเก็บมันเอาไว้ กดทับมันเอาไว้ไม่ให้ออกมานั่นเอง
ผมคิดว่าเราน่าจะโทรไปบอกพี่นิคก่อน แต่อีกใจก็คิดว่าไปอย่างนี้เซอร์ไพร์กว่า น่าจะเรียกคะแนนสงสารความเห็นใจได้มาก ครั้งนี้ไม่ว่าอะไร
จะเกิดขึ้นเราก็ได้ทำตามใจของเราแล้ว ผลมันจะออกมาเป็นอย่างไรก็ขึ้นอยู่กับสิ่งที่เรากำลังจะทำลงไปนี่แหละ
ไม่ถึงสิบนาทีรถของผมก็มาจอดที่หน้าประตูโรงงาน แล้วผมก็ลงจากรถเพื่อติดต่อกับน้ายามที่อยุ่ในป้อมเพื่อตรวจคนเข้าออก
“สวัสดีครับ ถ้าจะมาติดต่อธุระเกี่ยวกับโรงงาน โรงงานปิด 4 วันครับ วันที่สองค่อยมาใหม่นะครับ”น้ายยามรีบรายงานเมื่อผมเดินไปถึง
“เอ่อ...ไม่ใช่ครับ ไม่ได้มาติดต่อธุระในโรงงานครับ พอดีจะมาหาคนที่อยู่ในนี้ครับ”ผมบอก
“คนงานส่วนใหญ่กลับบ้านช่วงปีใหม่ครับ อาจจะมีอยู่บ้างก็ส่วนน้อยครับ จะมาหาใครล่ะครับเดี๋ยวผมจะลองติดต่อให้อีกที”น้ายามทำหน้าที่ได้ดี
“คือผมมาหาคุณ..................................... ผมเป็นเพื่อนกับคุณนิคครับ”ผมบอกออกไป
“ครับๆ แล้วไม่บอกผมแต่แรก ผมจะได้เชิญไปนั่งที่ห้องรับรองก่อน ขอโทษด้วยนะครับ”น้ายามกุลีกุจอทันทีที่ผมบอกชื่อพี่นิคออกไป
“ไม่เป็นไรครับ ผมเคยมาที่นี้แล้วครับ เดี๋ยวผมขับรถผ่านโรงงานเข้าไปที่บ้านของคุณนิคเลยก็ได้ครับ ผมรู้จัก”ผมบอกเพื่อไม่ให้น้ายามรู้สึกผิด
“แต่พวกคุณๆเขาไม่อยู่กันนะครับ เห็นออกไปกันแต่เช้าว่าจะไปฝั่งโน้น ไปไหว้ธาตุหลวงเวียงจันทน์”คำตอบน้ายามทำให้ใจผมที่ฟูเบิกบานเต็มไปด้วยความหวังที่จะมาตามหากลับห่อเหี่ยวยุบแฟบลงทันที
“แล้วรู้ไหมครับว่าเขาจะกลับกันวันไหน”ผมถามออกไปเสียงอ่อยๆอย่างหมดหวัง
“ไม่ทราบซิครับ ถ้าไม่เป็นเย็นนี้ก็คงเป็นพรุ่งนี้ครับ”น้ายามตอบ
“ครับ ขอบคุณครับ”ผมพาร่างกายและจิตใจที่เหี่ยวเฉาจากคำตอบของน้ายามกลับมานั่งในรถ คิดอะไรไม่ออก ผมหวังมาเต็มที่ว่าจะได้มาเจอพี่นิคพูดจากันให้เข้าใจ ถึงแม้ว่าพี่นิคจะโกรธจนไม่ให้อภัยก็ตามอย่างน้อยก็ขอแค่ให้ได้เจอ แต่นี้คงเป็นบาปกรรมที่ผมทำไว้มันได้คืนสนองผมแล้ว แม้แต่คนที่อยากเจอที่สุดในตอนนี้ก็ไม่ได้เจอ
ติ๊ด.............ติ๊ด...............เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้น ผมกดรับอย่างไม่ใส่ใจ
“ครับ ... เย็นๆจะเข้าไปนะครับ..ครับทำธุระใกล้เสร็จแลครับ...แค่นี้นะครับอาอี๊”ผมพูดกลับไปแล้วตัดบททันทีเพราะไม่มีอารมณ์จะพูดต่อ
ตอนแรกผมตั้งใจว่าจะหาโรงแรมค้างซักคืนเพื่อคอยพี่นิคกลับมาแต่อาอี๊ดันโทรมาบอกว่าวันนี้ที่บ้านมีปาร์ตี้เล็กๆในหมู่เครือญาติอยากให้ผมเข้ามานอนที่บ้าน ผมก็เลยตอบรับไปอย่างปฏิเสธเสียไม่ได้
ผมมองไปที่กล่องของขวัญที่ตั้งใจจะเอามาให้พี่นิค แล้วก็หยิบมันไปฝากไว้กับน้ายามโดยที่ผมไม่ได้เขียนการ์ดหรือบอกอะไรไว้เลย แค่บอกว่าฝากของขวัญปีใหม่ให้คุณนิคด้วย
แล้วผมก็รีบบึ่งรถกลับขอนแก่นทันที พอเข้าตัวเมืองหนองคายตอนขามาผมคงตื่นเต้นมากจนลืมที่จะแวะไหว้หลวงพ่อพระใส ขากลับผมจึงแวะกราบหลวงพ่อพระใส ผมขอให้เรื่องทั้งหมดนี้จบสิ้นกันซักทีในวันสิ้นปี ส่วนมันจะจบแบบไหนก็แล้วแต่หลวงพ่อท่านจะเมตตา แต่ตอนนี้ในใจของผมมันคงรู้แล้วว่ามันคงจบแบบไม่ได้เจอพี่นิคอีกต่อไปแน่ๆ
ระหว่างทางผมได้แต่คิดโทษตัวเองว่า เป็นเพราะผมคนเดียวที่ช้าเกินไปเสมอ  เป็นเพราะผมคนเดียวที่ไม่แน่ใน ไม่หนักแน่นพอ ไม่เข็มแข็งไม่อดทน ผมทิ้งภาระหน้าที่ทุกอย่างเพื่อทำตามใจตัวเองแล้วผลที่ออกมามันเป็นยังไงล่ะ  มันคุ้มกันแล้วเหรอ  
“นี้เหรอเอ ที่บอกว่าทำตามหัวใจแล้วจะมีความสุข กลับไปทำตามหน้าที่ที่ควรทำดีกว่า หน้าที่ลูกที่ดีของคุณแม่ พี่ที่ดีของน้อง ลูกชายคนโตที่ดีของครอบครัว เหอะ....”ผมพ่นกับตัวเองเพื่อเป็นการตอกย้ำที่ตัดสินใจผิดในการทิ้งหน้าที่ของตัวเองเพื่อมาตามหาหัวใจ
กว่าจะขับรถถึงขอนแก่นได้ผมเกือบเอาชีวิตไม่รอดเพราะผมมัวแต่คิดใจลอย ไม่ได้ดูรถคันที่อยู่ข้างหน้าทำให้เบรกกะทันหันบ้าง รถออกไปแดงแล้วไม่ยอมไปบ้าง เหยียบเร็วเกินพิกัดบ้างจนได้ใบสั่งมาเป็นของขวัญวันสิ้นปีหนึ่งใบ
กลับมาถึงบ่ายสี่โมงกว่าๆ ผมยังไม่พร้อมที่จะเข้าบ้านในสภาพจิตใจแบบนี้ ผมเลยตัดสินใจขึ้นไปที่หอล้มตัวลงนอนแล้วก็ร้องไห้ออกมา จะร้องด้วยเหตุอันใดผมก็ไม่รู้ได้ รู้แต่ผมสัญญากับตัวเองว่านี่จะเป็นน้ำตาสุดท้ายที่จะมีให้กับเรื่องพวกนี้ ต่อไปนี้จะไม่มีอีก เราจะต้องไม่เสียน้ำตากับเรื่องพวกนี้อีก เราต้องไม่มีหัวใจให้ใคร เราจะได้ไม่ต้องไปตามหาให้เจ็บปวดแบบนี้ เราจะต้องทำตามหน้าที่ของเราเท่านั้น
ผมหันไปเห็นหมอนข้างผมก็พาลว่าที่นอนกับหมอนข้างว่าเมื่อคืนนี้ถ้าเราไม่หลับคงได้เจอพี่นิค มันพาลไปหมั่นไส้ขาตัวเองที่ปวดแล้วทำให้อยากนอนหลับพักผ่อน สุดท้ายผมพาลที่จะเกลียดตัวเองที่เป็นคนแบบนี้
“ไม่ได้ เราต้องทำตามหน้าที่ของเรา เรื่องทุกอย่างมันจบแล้ว”ผมบอกกับตัวเองพร้อมลุกขึ้นปาดน้ำตาแล้วหายใจเข้าปอดสูดใหญ่ๆ ก่อนที่จะไปล้างหน้าเพื่อขับรถเข้าบ้านทำหน้าที่หลานที่ดีของอาอี๊และเหล่าบรรดาญาติๆ
บรรยากาศตอนห้าโมงเย็นดูโพล้เพล้ วังเวงพิกล ในมอที่เต็มไปด้วยผู้คนแต่ช่วงวันหยุดยาวอย่างนี้ไม่ต้องพูดถึงเงียบเหมือนป่าช้า ผมขับรถออกมาทางฝั่งประตูสีฐาน สองข้างถนนเต็มไปด้วยทิวสนใหญ่ที่โอนลู่ตามลม บรรยากาศอย่างนี้ทำให้ใจผมหนาวสั่นเย็นยะเยือกขึ้นมาทันทีพร้อมกับน้ำตาที่พาลจะไหลออกมาอีกรอบ ผมเลยตัดสินใจหาที่จอดรถ ปิดมือถือ แล้วเดินไปนั่งตรงสนามหญ้าที่เป็นลานกว้างของบึงสีฐานฝั่งตะวันตก ปล่อยอารมณ์ความคิดให้มันไหลไป มองดูพระอาทิตย์สุดท้ายของปีที่กำลังจะลาลับจากท้องฟ้า เหล่านกนานาพันธุ์ที่บินเป็นฝูงกลับรัง
ข้างที่ผมนั่งไกลออกไปพอสมควรมีครอบครัวหนึ่งมานั่งปิกนิกกัน พ่อวิ่งเล่นกับลูกตัวเล็กที่อายุน่าจะซักห้าหกขวบได้ แม่นั่งอยู่ในเสื่อถักเปียให้ลูกสาวที่มองดูก็รู้ว่าอายุไม่น่าจะเกินสิบปี
ภาพนี้ทำให้ผมคิดถึงบ้านและครอบครัวของผมขึ้นมาทันที ถ้าป่านนี้เราไปเชียงรายเราคงได้อยู่พร้อมหน้ากับคุณแม่และเจ้าโอ๊ตแล้ว แต่นี้เราทำอะไร เราเห็นแก่ตัว เราเห็นพี่นิคสำคัญกว่าอย่างนั้นเหรอ แล้วเป็นยังไงล่ะ คนที่เราตามหา คนที่เราให้ความสำคัญ สุดท้ายมันเป็นยังไง ว่าแล้วผมก็นั่งกอดเข่าก้มหน้าร้องไห้ออกมา
ผมร้องไห้ออกมานานเท่าไหร่ไม่รู้ รู้แต่ว่ามันมีบ้างอย่างมาขัดจังหวะการร้องไห้ของผม มันเหมือนมีตัวอะไรมันบินตอมแถวๆต้นคอ ผมใช้มือปัดแต่ยังก้มหน้าร้องไห้อยู่ มันก็หายแล้วก็มาใหม่ เป็นอย่างนี้อยู่สามสี่ครั้ง จนผมรำคาญ ผมเลยเงยหน้าขึ้นพร้อมหันไป สิ่งที่ผมเห็นคือ.....
พี่นิคกำลังใช้ดอกหญ้ามาแหย่ที่ต้นคอผม พอผมหันไปพี่นิคแกก็ยิ้มให้แล้วทำเสียง
“เหมียวๆ”ออกมา  ในจังหวะนั้นผมบอกไม่ถูกว่าจะดีใจหรือเสียใจหรือมีความรู้สึกอะไรกันแน่
ผมไม่พูดอะไรและไม่คิดอะไรทั้งนั้น ผมรีบคว้าตัวพี่นิคเข้ามาโผลกอดไว้อย่างแน่นราวกับว่าจะกลัวพี่นิคจะหนีหายไปไหนอีก พี่นิคที่ไม่ทันตั้งตัวก็ตกใจกับการตอบรับของผมเหมือนกัน
“เอ เอครับ พอแล้ว พี่ไม่ใช่ปลาทูนะครับ จะกินกันเลยเหรอไง กอดซะแน่นเชียว หายใจไม่ออก”เสียงพี่นิคพูดออกมาอย่างติดขัด คงเป็นเพราะผมกอดแน่นจริง
ผมเอามือออกแล้วนั่งก้มหน้า ไม่กล้าพูดหรือแม้กระทั่งแต่มองหน้าก็ยังไม่กล้า พี่นิคเองก็นั่งนิ่งไม่ทำอะไรจนเวลาผ่านไปนานพอควรพี่นิคทำท่าเหมือนไปหยิบอะไรที่อยู่ข้างหลังออกมาส่งให้ผม
มันเป็นตุ๊กตาที่ผมเพิ่งเอาไปให้พี่เขาเมื่อเช้าเอง แต่สภาพมันเปลี่ยนจากที่พันมือน้องหมาพันหน้าอกน้องมามาเป็น ทั้งสองตัวนี้กำลังกอดกันแล้วพันด้วยผ้าผืนเดิม (คล้ายๆตุ๊กตาคุณไสยรักยมเลย..ฮ่าๆ)
ผมเห็นตุ๊กตาคู่นั้นก็พอที่จะทราบความหมายที่พี่นิคมีให้ต่อผมคือให้อภัยและยังรักเหมือนเดิม ผมรับตุ๊กตาคู่นั้นมาพร้อมกับถามว่า “พี่รู้ได้ยังไงว่าผมอยู่ที่นี่”
“ก็ไม่เห็นยากนี่ แค่พี่เห็นตุ๊กตาในกล่องของขวัญพี่ก็รู้แล้วว่าใครที่มีนิสัยเด็กๆเอาของอย่างนี้มาให้พี่ได้นอกจากเรา พี่เลยโทรหาเราแต่ไม่ติด ตอนแรกพี่ก็ไม่แน่ใจเท่าไหร่ว่าเป็นเรา เพราะเห็นว่าเราจะไปเชียงใหม่กับหมอที พี่เลยโทรเช็คกับหมอที หมอทีบอกว่าเราจะมาหาพี่ พี่เลยมั่นใจว่าต้องเป็นเรา พี่เลยรีบขับรถกลับมาขอนแก่น เข้าไปหาเราที่บ้านอาอี๊ อาอี๊บอกว่าเรายังอยู่ในมอโทรหาก็ไม่ติด พี่เลยเข้ามาหา ในมอมันกว้างก็จริงนะ แต่ที่สำหรับคนที่คิดว่ากำลังจะอกหักนะมันมีไม่กี่ที่หรอกที่จะมานั่งทำใจ พี่เลยมาหาเราเจอไง”พี่นิคอธิบายซะยืดยาว
ผมได้แต่เงียบฟังแล้วคิดตามตลอดเวลาที่ผมพยายามหลบหน้าพี่นิค ไม่ใส่กับพี่นิคแต่พี่นิครู้เรื่องของผมตลอด รู้กระทั่งว่าผมจะไปเชียงใหม่กับพี่หมอที
“ไหนยามเขาบอกว่าพี่ไปฝั่งลาว”ผมถามขึ้น
“ก็ไปไง ไปตั้งแต่เช้าไปไหว้ธาตุหลวงแล้วก็กลับ ตอนแรกว่าจะกลับเย็นๆแต่พี่รู้สึกสังหรณ์ใจยังไงไม่รู้อยู่ดีๆก็อยากกลับบ้าน เลยบอกกับทุกคนว่าไม่ปวดหัวค่อยสบายอยากกลับบ้านไปพักผ่อน พอกลับมาบ่ายสองได้มั้ง น้ายามก็เอากล่องของขวัญมาให้ พี่เลยรีบตามมาหาเรานี่แหละ”
พี่นิคบอก
“แล้ว....พี่...ไม่โกรธผมเหรอ.....ที่....ผม........เอ่อ.........”ผมพูดอย่างไม่เต็มปากที่จะถามเรื่องที่ผมเคยปฏิเสธพี่เขาไป
“ถ้าโกรธแล้วจะมาหาไหมเนี่ยะ ดูตุ๊กตาซิว่าเขาทำอะไรกัน ถ้าโกรธตุ๊กตาหมาคงไม่มายืนกอดตุ๊กตาแมวอย่างนี้หรอก พี่คงจับให้ตุ๊กตาหมาเหยียบตุ๊กตาแมวให้ขาดเป็นสองท่อนไปแล้ว”พี่นิคพูดพร้อมเอาตุ๊กตาที่มือผมไปทำท่าประกอบ ทำให้ผมยิ้มออกมาได้
“พี่ๆ ขอๆ ขอตุ๊กตา”เสียงเด็กน้อยผู้ชายที่เดินมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้มาทำท่าแบมือขอตุ๊กตาอยู่ข้างหลังผมกับพี่นิค
“จะเอาตุ๊กตาเหรอครับ เอาตัวไหนดีเอ่ย เอาตุ๊กตาน้องแมวไปแล้วกันน่ารักดี”ผมบอกพร้อมหยิบตุ๊กตาแมวจากมือของพี่นิคส่งไปให้เด็กคนนั้น
พี่นิคทำตาโตเหมือนไม่พอใจใส่ผมแล้วคว้าตุ๊กตาแมวคืนมา ผมทำหน้างงๆ เด็กคนนั้นก็มองหน้าพี่นิค
“งั้นเอาตุ๊กตาน้องหมาก็ได้นะดูดุหน่อยแต่น่ารักดี”ผมทำท่าจะคว้าตุ๊กตาหมาจากมือพี่นิคแต่พี่นิคเอาหลบ
“ไม่ให้ ของเขาอยู่เป็นคู่กัน จะมาแยกกันได้ยังไง”พี่นิคพูดขึ้นลอยๆเชิงบอกผม
“งั้นเอาไปสองตัวเลยนะ เดี่ยวพี่เอาให้”ผมบอกกับเด็กน้อยแต่พี่นิคถือตุ๊กตาไปซอ่นไว้ข้างหลังทั้งสองตัว
“ไม่ให้ อยากได้ไปเอาตัวอื่น เด็กอะไรขี้ขอชะมัด”พี่นิคพูดออกมา เด็กคนนั้นเริ่มเบะปากทำท่าจะร้องไห้

Ifoot-ballZ

ดีมาก ดีมากน้องเอ สู้ๆ

kengee

ขอบคุนนะคับ ^________^{:4_102:}{:4_76:}

pongsakron01

ขอบคุณครับ

pongsakron01

ขอบคุณครับ

abcdefghij

อย่าพูโคำนั้นแอีกเลย

jun2010

ขอบคุณครับ

orrick

ขอบคุนนะคับ ^^

soigiro

ขอบคุณครับ ^_^

manza555

สนุกมากๆเลย

peemakung

ขอบคุณครับ

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

Klong

ขอบคุนครับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า จะตามหาเจอมุยนุ{:sm-17:}

TawanIndy

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

harain15

ขอบคุณครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

gearsoccer

ขอบคุณครับ