ปรุงรัก....ปรุงรส ตอนที่1

Ifoot-ballZ

นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่คัดลอกมานะคับ หากมีคนเคยนำมาลงแล้วต้องขออภัยด้วยนะคับ

"พ่อขายร้านของเราทำไม?"

หมูตุ๋นถามผู้เป็นพ่อด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ ทั้งโกรธทั้งเสียใจที่ร้านอาหารซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวที่เขาผูกพันมาตั้งแต่เด็กได้ถูกขายให้กับนายทุนซึ่งต้องการจะเปลี่ยนแปลงร้านอาหารให้เป็น ภัตตราคารขนาดใหญ่ พ่อมองหมูตุ๋นด้วยสายตาฉายแววปราณี ไม่โกรธที่หมูตุ๋นทำกริยาไม่ดีใส่- T1 o. O1 k. Q) m

! j( @; L$ F0 y  {0 o6 q

"พ่อรู้ว่าลูกเสียใจ แต่พ่อจำเป็นต้องทำ ลูกก็รู้ว่า ก่อนที่แม่จะตาย แม่ป่วยหนักมาหลายปี ต้องใช้เงินจำนวนมาก `เพื่อมารักษาแม่ไว้ การที่พ่อมัวแต่วุ่นวายอยู่กับการดูแลแม่ที่ป่วย ทำให้ไม่มีเวลามาบริหารงาน รายได้น้อยลง ค่าใช้จ่ายมากขึ้น จนพ่อไม่สามารถหาเงินมาชดใช้ให้กับเจ้าหนี้ได้.."

"พอดี พัฒนาทรัพย์กรุ๊ป เขามาขอซื้อกิจการไปปรับปรุง เขาให้ราคาดี พ่อก็เลยขายเขา แต่ไม่ต้องเป็นห่วงนะลูก เขายินดีจ้างพนักงานในร้านเราทุกคนเลย และลูกก็สามารถทำงานกับเขาได้"

หมูตุ๋นขบกรามแน่น ความกลัวที่จะสูญเสียร้านที่พ่อแม่สร้างมากับมือให้กับคนที่ไม่มีความรักในการทำร้านอาหาร ทำให้หมูตุ๋นคิดว่าต้องเข้าไปมีส่วนร่วมรับผิดชอบต่อสิ่งที่เกิดขึ้น

วันต่อมา หมูตุ๋นไปที่ร้านอาหารแต่เช้า เขาเดินตรวจตราไปรอบๆ ทุกสิ่งทุกอย่างยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง เหมือนเมื่อ 2 ปีที่ผ่านมา ก่อนที่เขาจะไปอิตาลี ฝรั่งเศส สเปน และ ญี่ปุ่น หมูตุ๋นเลือกที่จะไปเข้าคอร์สเกี่ยวกับการทำอาหาร เพราะตั้งใจจะเอาความรู้ที่ได้รับมาพัฒนาปรับปรุงกิจการของครอบครัวให้ดียิ่งขึ้นไปอีก แต่กาลกลับเป็นว่า เมื่อเขากลับมาถึงบ้าน พ่อของเขาได้ขายร้านอาหารนี้ให้กับคนอื่นไป และผู้บริหารคนใหม่ได้เข้ามาดูแลร้านได้เดือนกว่าแล้ว

หมูตุ๋นเสียใจมากที่ตนเองไม่ได้อยู่กับพ่อในช่วงเวลานั้น ซึ่งแน่นอนว่าเขาจะไม่มีวันยอมเสียร้านไป เขาคงต้องทำทุกวิถีทางเพื่อประคับประคองร้านไว้ แต่เมื่อเหตุการณ์มันลงเอยในรูปนี้ หมูตุ๋นจึงตั้งใจว่าจะไปคุยกับผู้ที่เป็นเจ้าของร้านคนใหม่ เพื่อเจรจาที่จะซื้อร้านคืน แม้จะต้องทำงานอย่างหนักก็จะไม่ปริปากบ่น เพื่อจะรักษาร้านที่เป็นเสมือนอนุสรณ์แห่งความรักของพ่อและแม่ไว้%
พนักงานในร้านยังคงทำงานในตำแหน่งเดิมทุกๆคน แต่ด้วยบรรยากาศที่แตกต่างออกไป ทุกคนทำตัวเหมือนหุ่นยนต์ไร้ชีวิตจิตใจ ไม่มีความสนุกสนานเหมือนก่อน หมูตุ๋นไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ไม่มีใครบอกเขาถึงความเปลี่ยนแปลง เขารอจนกระทั่งเจ้าของร้านคนใหม่เดินเข้ามา
"นั่นน่ะเหรอ เจ้าของใหม่ ทำไมดูหนุ่มจัง"

หมูตุ๋นถามไข่หวานลูกพี่ลูกน้อง ซึ่งทำงานในครัวด้วยเช่นกัน ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่ร่างสูงใหญ่ ของชายหนุ่มผิวขาวหน้าตาคมเข้ม แต่งตัวเนี้ยบที่เดินหายเข้าไปในห้องทำงานของเจ้าของร้าน ไข่หวาน ถอนหายใจก่อนจะพยักหน้าให้กับหมูตุ๋น แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่ายว่า

"เขาชื่อคุณสุกี้...เอ่อ ชื่อเล่นน่ะ ชื่อจริงจำไม่ได้หรอก ชื่อยาวยืดวิลิศมาหราเข้าไว้ ฉันขี้เกียจจำ เขาน่าจะแก่กว่าเธอสัก 4-5 ปีนะ หมอนี่ร้ายกาจมาก ขี้หงุดหงิด โมโหร้าย มาดูแลร้านนี้ เพราะพ่อแม่ต้องการดัดนิสัยไม่เอาถ่าน วันๆเอาแต่เที่ยวของลูกชาย หมอนี่ก็ต่อต้านด้วยการไม่มาดูแลเอาใจใส่ ปล่อยให้พวกเราบริหารและดูแลกันเอง ขนาดทักทายพวกเรา เขายังไม่ทำเลย "

"อย่างนี้จะใช้ได้ที่ไหน"

หมูตุ๋นกำมือแน่น รู้สึกสะเทือนใจกับสิ่งที่ได้ยิน นี่พ่อของเขาคิดถูกหรือผิดแน่ ที่ปล่อยให้กิจการอยู่ในมือของคนพวกนี้ คนที่ไม่เคยรู้ซึ้งถึงหัวใจ และคุณค่าของคนที่ทำกิจการร้านอาหารอย่างพวกเขา

"มันไม่ใช่งานของพวกเด็กอมมือ หรือ คนที่ไม่รู้จักโตนะ ผมต้องพูดกับเขา...."
หมูตุ๋นผละจากไข่หวาน เดินตรงไปทางห้องของเจ้าของร้าน และเคาะแรงๆสองสามที มีเสียงจากข้างในร้องตอบออกมาให้เข้ามาได้

หมูตุ๋นผลักประตูเข้าไป พบสุกี้นั่งเอนหลังอยู่บนเก้าอี้นวม หลังโต๊ะตัวใหญ่ เบื้องหน้าเป็นกองหนังสือเกี่ยวกับการท่องเที่ยวเปิดกางอยู่ หนุ่มหน้าเข้มเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม

"ผมอยากจะเจรจาขอซื้อร้านคืน…."

หลังจากแนะนำตนเองแล้ว หมูตุ๋นจึงเริ่มเปิดฉากเจรจา เด็กหนุ่มจ้องหน้าเขา ไม่มีปฏิกิริยาใดๆจากคู่สนทนา นอกจากดวงตาที่ฉายแววขบขัน ซึ่งนั่นก็มากพอที่จะทำให้หมูตุ๋นควันออกหู

"ผมอาจจะพูดกับคุณเร็วเกินไป เพราะคุณพ่อของคุณเพิ่งเซ็นต์สัญญากับพ่อผมได้ไม่นาน แต่ผมเอาจริงนะ ผมอยากได้ร้านกลับมาเป็นของครอบครัวตามเดิม ร้านนี้เป็นร้านที่พ่อกับแม่สร้างมา ท่านเองรักร้านนี้มาก แต่ความจำเป็นเรื่องหนี้สินทำให้ต้องขายร้านนี้ ผมรู้ว่า อันที่จริงคุณเองก็ไม่อยากบริหารร้านนี้เท่าไหร่ มันจะดีกว่าไหม ถ้าคุณจะขายมันให้ผม ซึ่งถ้าคุณตกลงผมก็อยากจะขอร้องว่า ผมยังไม่มีเงินก้อนจำนวนมาก แต่ผมสัญญาว่าจะหาเงินมาทยอยใช้ให้คุณจนหมด"
หมูตุ๋นแอบถอนใจด้วยความโล่งอกที่ได้พูดออกไปจนหมด เขารู้ว่าตนเองอยู่ในฐานะที่ไม่มีอำนาจต่อรองอะไร แต่ด้วยความอยากจะรักษาร้านเอาไว้ ทำให้เขาต้องพูดออกมา ดีกว่าที่จะปล่อยให้ร้านหลุดไปอย่างน่าเสียดาย หนุ่มหน้าเข้มเหยียดริมฝีปากออก ก่อนจะหัวเราะเสียงดังอย่างกับฟังเรื่องขำเสียเต็มประดา หมูตุ๋นหน้ามุ่ย จ้องคนตรงหน้าเขม็ง และเหมือนเขาจะรู้ตัว จึงหยุดหัวเราะกระทันหัน แต่หน้ายังยิ้มละไม

"นายนี่ตลกดีจัง ทำเหมือนกับเล่นขายของ ฉันจะบอกให้ฟังเอาบุญนะ เผื่อนายจะหายบื้อได้บ้าง….
ข้อแรก พ่อของฉันซื้อร้านนี้มาจากพ่อนาย ในราคา 5 ล้านบาท ถ้านายจะซื้อคืน มันก็ต้องขายในราคาที่สูงกว่านี้ เช่น 10 ล้านมันจึงจะมีกำไรพอคุ้ม แล้วนายจะเอาปัญญาหาเงินที่ไหนมาจ่าย

ข้อที่สอง หากนายต้องการจะซื้อจริงๆ ในระบบผ่อนส่ง จะต้องใช้ระยะเวลากี่ปีหนี้สินจึงจะหมด และต้องจ่ายปีละเท่าไหร่ นายเคยคิดบ้างไหม"
ข้อที่สาม ตรงนี้เป็นทำเลที่ดี ย่านคนทำงาน และเป็นศูนย์กลางที่คนผ่านไปผ่านมาหนาแน่น เราทำการสำรวจมาพอสมควร และก็คิดว่า เราจะปรับปรุงร้านนี้ให้เป็น ภัตราคารขนาดใหญ่ พ่อฉันได้จ้างคนมาออกแบบแล้ว เราจะทุบร้านนี้ และสร้างใหม่เป็นตึก 5 ชั้น และรอเวลาที่จะขายไปหรือไม่ก็บริหารกันเอง หากมันมีอนาคตที่ดี0

ข้อที่สี่ นายพูดถูก ฉันไม่ได้อยากจะบริหารร้านนี้ แต่ฉันได้รับมอบหมายให้ดูแลร้านนี้ จนกว่าจะมีคนซื้อรายใหม่ ในช่วงนี้ฉันก็จะปลอดภัยจากการถูกพ่อจ้ำจี้จ้ำไชเรื่องการทำงาน

และข้อที่ 5 ฉันไม่สนใจหรอกนะ ว่าร้านนี้ใครจะสร้างมา หรือมันจะมีประวัติหวานแหววอย่างไร มันไม่เกี่ยวกับฉัน ต่อให้ร้านนี้ขายไม่ได้เลยแม้แต่บาทเดียว มันก็ไม่มีผลอะไรกับฉันเลย ดีเสียอีก พ่อจะได้รู้ว่า ฉันบริหารธุรกิจไม่เป็น และจะได้เลิกบังคับฉันเสียที"

"คุณมันเห็นแก่ตัวอย่างร้ายกาจ"

หมูตุ๋น หน้าแดงด้วยความโกรธจัด

"คุณมันก็เป็นพวกคนรวยที่ทำตัวเป็นเศษสวะ ร่ำรวยบนความทุกข์ยากของคนอื่น ไม่เคยเข้าใจว่าคนอื่นเขาจะรู้สึกอย่างไร ไร้หัวใจ ไร้มนุษยธรรม ผมผิดเอง ที่เลือกมาขอร้องคุณ คิดว่า เมื่อคุณไม่ต้องการมัน คุณน่าจะขายคืนให้คนที่เขาอยากได้ แต่เอาเถอะ ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม ผมจะต้องทำทุกวิถีทางที่จะเอาร้านนี้กลับคืนมา เพราะดีกว่าที่จะปล่อยให้ไปอยู่ในเงื้อมมือของพวกงี่เง่า ไร้ความสามารถ เห็นแก่ตัว ใจดำ และไม่มีความรับผิดชอบ"

หางเสียงสั่นเครือด้วยความสะเทือนใจจนเจ้าตัวรู้สึก ความคับแค้นใจทำให้น้ำตาทะลักทะลาย เจ้าตัวจึงรีบหันหลังกลับเพื่อเก็บซ่อนความรู้สึก หมูตุ๋นจะร้องไห้ ให้คนเลือดเย็นแบบนี้เห็นไม่ได้.
"พิสูจน์ให้เห็นสิ ว่าอยากได้จริง"

เสียงที่ไล่หลังมา ทำให้มือที่กำลังหมุนลูกบิดประตูชะงัก หมูตุ๋นใช้หลังมือปาดน้ำตาทิ้งแล้วหันกลับไปมองหนุ่มหน้าเข้มซึ่งกำลังยืนมองหมูตุ๋นจากอีกฝากหนึ่งของโต๊ะเช่นกัน

"คุณว่าอะไรนะ"

หมูตุ๋นถามซ้ำ เพราะไม่แน่ใจความหมายในสิ่งที่ตนเองได้ยิน

"พ่อของฉันให้เวลาฉันบริหารร้านนี้ 4 เดือน ก่อนที่เขาจะทุบสร้างใหม่ ดังนั้นจึงเป็นความโชคดีของนายที่ยังมีเวลาจากนี้ไปอีก 3 เดือนในการที่จะดึงคนเข้าร้านนี้ด้วยฝีมือของนาย แน่นอนความสำเร็จของนาย ก็เป็นส่วนหนึ่งในความสำเร็จของฉัน ฉันจะให้นายได้เก็บเกี่ยวส่วนแบ่ง 10 % ของกำไรนอกเหนือจากเงินเดือนที่ฉันจะว่าจ้างนาย ถ้านายพิสูจน์ได้ว่า นายควรค่าแก่การจะได้ร้านนี้ไป ฉันก็จะพูดกับพ่อให้ขายกลับคืนให้"

น้ำเสียงของคนพูดเรียบเฉย ไร้อารมณ์ แต่ดวงตาเปล่งประกายท้าทาย หมูตุ๋น ยิ้มให้หนุ่มหน้าเข้มเป็นครั้งแรก เขารู้สึกเบิกบานใจกับสิ่งที่ได้ยิน แม้จะเป็นเพียงเศษเสี้ยวหนึ่งของความหวังที่มีคนหยิบยื่นให้ แต่เขาก็ยินดีที่จะยื่นมือไปรับ หมูตุ๋นได้ยินเสียงที่เปี่ยมล้นไปด้วยความมั่นใจของตนเองตอบกลับไปว่า

"ขอบคุณสำหรับความกรุณาของคุณ แล้วคุณจะได้เห็นความพยายามของผม.......

โดย   KikzA

kengee

ขอบคุนนะคับ ^_______^{:4_102:}{:4_76:}

pongsakron01

ขอบคุณครับ

arzugima

ขอบคุณครับผม

m.o.n

ขอบคุณครับผม

ืnneess

ขอบคุนนะคับ

niceandice

ทำอาหาร^^
ขอบคุณครับผม

สีฝุ่น

ขอบคุณมากมายนะครับ

abcdefghij

ที่ยัง เต้นนั้น มันไม่ใช่หัวใจ

devilguy

ชอบคับผม ชอบจังเลย

llMAGz

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ

cawee

ขอบคุยคราฟ

loessakkk

ขอบคุนครับ

sundameto

ขอบคุณมาก น่าสนุกดี

BothloveTim

ขอบคุณครับ

cakedong

ขอบคุณครับ

SecretP

ขอบคุณมากครับ

4_NAY

เริ่มด้วยเกลียดเลยนะ

auto101

ขอบคุณครับ