ปรุงรัก.....ปรุงรส ตอนที่ 2 : ความสุขของคนทำร้านอาหาร

Ifoot-ballZ

นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ัดลอกมานะคับ หากมีคนเคยนำมาลงแล้วต้องขออภัยด้วยนะคับ...

ดึกมากแล้ว แต่สุกี้ยังไม่สามารถข่มตาหลับลงได้ ความคิดของเขายังวนเวียนถึงการพบกันระหว่างเขากับหมูตุ๋น เขาไม่เข้าใจตนเองว่าอะไรที่ทำให้เขาพูดกับลูกชายของเจ้าของร้านคนเดิมไปอย่างนั้น หรือเพราะน้ำตาของไอ้หมอนั่น

จริงสิ ถึงแม้หมูตุ๋นจะปากร้าย แต่เขาก็สังเกตเห็นความอ่อนไหวภายในใจของหนุ่มหน้าหวานคนนั้น น้ำตาที่เห็น แม้จะเพียงแค่แว่บเดียว แต่มันก็ทำให้เขาใจอ่อนยวบ จนเผลอพูดในสิ่งที่นอกเหนือความตั้งใจของตนเองออกไป

"ฉันจะคอยดูว่า นายทำได้หรือไม่ อย่าท่าดีทีเหลวก็แล้วกัน"

สุกี้บอกกับตนเอง ก่อนที่จะหลับไปในคืนนั้น
! ?2 y/ M8 e- G, j$ u; |
สุกี้ สร้างความแปลกใจให้กับพนักงานเป็นครั้งแรก ด้วยการมาทำงานตั้งแต่ 7 โมงเช้า ซึ่งร้านยังไม่เปิด มาถึงก็มาเดินตรวจตราห้องครัว ห้องน้ำ และ ส่วนพื้นที่ในร้านที่วางโต๊ะและเก้าอี้หวายเข้าชุดสวยงาม กลมกลืนกับบรรยากาศในร้านที่เป็นเรือนไม้ทาสีขาวครีมนวลตา; n4 a! T, H! l% q
6 f6 E; M7 [' D
เขาพบหมูตุ๋นกับไข่หวานที่ห้องครัว หนุ่มหน้าหวานกำลังง่วนอยู่กับการเตรียมอาหารที่จะเป็นเมนูพิเศษสำหรับเช้าวันนี้ ส่วนไข่หวานแอบหลบแว่บออกไปเพราะไม่อยากเผชิญหน้ากับเจ้านายคนใหม่
1 z+ ?2 \) S! I- ^( j# R$ F
"นั่นอะไรน่ะ"

สุกี้ชี้ไปที่หม้อที่อยู่บนเตา หมูตุ๋นยิ้มให้เขาอย่างอารมณ์ดี ท่าทีผ่อนคลายกว่าวันแรกที่ได้เจอกัน

"สตูผักน่ะ ลองดูมั๊ย") T- }2 O/ O2 _

"เอ่อ ไม่ดีกว่า "

สุกี้เบ้หน้า หมูตุ๋นทำหน้าเหมือนรู้ทัน

"ไม่ชอบกินผักล่ะสิ ไม่ได้นะ อาหารทุกอย่างมีประโยชน์ จะมาเลือกว่าอันนั้นกิน อันนี้กินไม่ได้ อีกอย่างคุณเป็นเจ้าของร้าน ก็น่าจะเรียนรู้ไว้บ้าง ว่าอาหารแต่ละอย่างเป็นอย่างไร เวลาที่มีใครมาถาม คุณจะได้ตอบได้ไม่อายเขา"* H, Q. c2 L2 ~1 t
% {% m' b4 x4 U7 P
หมูตุ๋น ตักสตูที่กำลังร้อนๆ ใส่ชาม วางลงบนจานรอง เอาช้อนใส่ แล้วยื่นให้สุกี้ แต่หนุ่มหน้าเข้มยังยืนเฉย ตาจ้องน้ำข้นๆตรงหน้าเขม็งเหมือนชั่งใจ  V( d4 d9 ~4 E" K; l! h
( d4 O3 m- t: B! `
"ไม่ตายหรอกน่า เอ้านี่ ชิมดูแล้วจะติดใจ"

เขาใช้ช้อนตักสตูขึ้นมา และเป่าให้ไอร้อนหายไปก่อนจะยื่นช้อนมาใกล้ๆปากของสุกี้ ชายหนุ่มชะงัก ทำท่าเงอะงะ แต่ก็กินแต่โดยดี หมูตุ๋นมองหน้าเหยเกของคนเกลียดผักแล้วก็หัวเราะ ท่าทางของสุกี้เหมือนจะเป็นจะตายให้ได้; O8 B. H' r: S% X# w$ C

"หัวเราะอะไร ขำนักหรือ ก็คนไม่ชอบนี่"
: ?2 R) m2 D4 Z
น้ำเสียงหาเรื่องเต็มที่ หมูตุ๋นวางถ้วยลง ทำท่ายอมแพ้ ไม่ต่อปากต่อคำด้วย หันไปง่วนอยู่กับการล้างผักในอ่าง  }& ^- ?' ]0 ~/ {

"วันนี้ ทำไมอารมณ์ดีจัง ไม่เห็นเหมือนเมื่อวาน"
% r8 H, S+ o0 C  f. ^
หนุ่มหน้าเข้มถามขึ้น

"ก็ไม่มีอะไรมากหรอก ผมกำลังรู้สึกมีความสุขที่จะได้ร้านนี้กลับคืนมา"

"ร้านนี้มันสำคัญกับนายมากนักหรือ เอ่อ...ฉันหมายความว่า นอกจากจะเป็นร้านที่พ่อกับแม่นายร่วมกันสร้างมันขึ้นมาแล้วนายอยากรักษามันไว้เป็นของครอบครัว มันมีอะไรอื่นที่มีความหมายมากกว่านี้อีกไหม"  o6 W2 k0 w$ }( X9 A

หมูตุ๋นเงยหน้าขึ้นมายิ้มละไม

"ความพึงพอใจของลูกค้าไง"" o* @* g" f; i' m9 @
* J- d. Q1 W9 B) M5 l  b  T
เมื่อเห็นหนุ่มหน้าเข้มทำหน้าไม่เข้าใจ หมูตุ๋นก็เลยขยายความ( `2 E* p& f& E* N# N( e! ]

"เคยไปทานอาหารร้านไหน แล้วรู้สึกมีความสุขมากๆไหม ไม่ว่าจะเป็นรสชาติอาหารที่อร่อยถูกปาก จนต้องเรียกร้องแต่จะกินร้านนั้นซ้ำแล้วซ้ำอีก บริการที่เป็นกันเองดุจญาติมิตร บรรยากาศที่สบายๆเหมือนอยู่ที่บ้าน แต่คุณมีความสุขมากกว่า ในฐานะลูกค้าผมอยากไค้ความรู้สึกแบบนั้น และเมื่ออยู่ในฐานะคนทำอาหาร อยู่ในฐานะเจ้าของร้าน นั่นคือความภาคภูมิใจ ที่ร้านเราสร้างความสุขให้ทุกๆคน....."
6 d; {* ?- N5 q9 m6 Q
"นี่ไงล่ะสิ่งที่อยากทำ ผมรักร้านนี้ เพราะมันเป็นของพ่อแม่ ผมคลอดในร้านนี้ และแม่ก็เลี้ยงผมในร้านนี้ ผมโตมากับมัน อาหารหลายอย่าง พ่อแม่เป็นคนคิดค้นขึ้นมา และบางอย่างในนั้น ผมก็ช่วยคิดส่วนผสมด้วย ร้านนี้เป็นส่วนหนึ่งในครอบครัวของผม และผมไม่อยากจะทิ้งเขา"3 I- x0 |9 n9 f, Z

สุกี้นิ่งฟังคนตรงหน้าที่พูดคุยถึงสิ่งที่เขารักอย่างมีความสุข ดวงหน้าของหนุ่มหน้าหวานฉาบไปด้วยรอยยิ้ม ยิ้มที่บริสุทธิ์ และจริงใจ นัยน์ตาเป็นประกายวิบวับ เมื่อรำลึกถึงในอดีต สุกี้ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ตั้งคำถามเอากับตนเองในใจว่า2 p5 A3 ~) ~3 e5 x5 _& W; I( y
% p9 K+ ^  L, k' }9 I
เขาเคยมีทีท่ากระตือรือล้น ดุจเดียวกับหมูตุ๋นบ้างหรือเปล่า นานแล้วที่หัวใจของเขาเย็นชาแห้งผาก ปราศจากความฝัน มีชีวิตอยู่แต่กับคำสั่งของผู้เป็นพ่อ ที่ขีดเส้นทางให้เขาเดินไปซ้ายขวา จนลืมจิตวิญญาณที่แท้จริงของตนเอง และหลงลืมไปด้วยเช่นกันว่า คนอื่นก็มีหัวใจ
' ~8 J" q3 J9 F; y" i2 s
"เอาล่ะ ถ้ามันสำคัญมากขนาดนั้น ก็พยายามให้มากก็แล้วกัน ฉันเอาใจช่วยนาย"8 |& _, h" m# E# z0 o: v

หนุ่มหน้าเข้มตบบ่าของผู้อ่อนวัยกว่าก่อนจะหันหลังเดินออกไปจากห้องครัว

โดย KikzA

kengee

ขอบคุนนะคับ ^_______^{:4_102:}{:4_76:}

pongsakron01

ขอบคุณครับ

arzugima

ขอบคุณครับผม

m.o.n

ขอบคุณครับผม

ืnneess

ขอบคุนนะคับ

niceandice

ร้านอาหาร
ชอบงับ
ขอบคุณนะครับที่ลงนิยายหนุกๆ

สีฝุ่น

ขอบคุณมากมายนะครับ

abcdefghij

เป็นแค่ก้อน อะรัยที่เธฮนั้น ไม่เหลียวแล

devilguy

{:4_94:} ชอบจังเลยคับผม

llMAGz

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ

cawee

ขอบคุนคราฟ

loessakkk

ขอบคุนครับ

grantnun

ขอบคุณมากคับ

grantnun

ขอบคุณมากคับ

sundameto

ขอบคุณมาก

BothloveTim

ขอบคุณครับ

xoman

ขอบคุณครับ

pron

ขอบคุณครับผม