รักแรก

codysamba · โพสต์ 2012-2-9 12:49:11

ย้อนไปวันที่พี่เอ็กส์จะเข้ามาทำมิดีมิร้ายกับผมและจบลงตรงที่ผมไม่ยอม จากวันนั้นการพูดคุยระหว่างเราก็กลับสนิทขึ้นอย่างมากมาย เค้าเองเห็นผมเป็นเหมือนน้องคนนึง คอยแนะนำเรื่องต่างๆ ทั้งการเรียน การฝึก ไม่มีการแกล้งเหมือนครั้งแรก บางทีผมก็ไปเล่นที่เตียงเค้า บีบนวด หยอกล้อกันจนหลายคนว่า ผมคงเสร็จพี่เอ็กส์อีกราย พี่เอ็กส์ก็ช่างพูดบอกไปซะทั่วว่าผมเป็นเด็กใหม่ของเค้า ช่างเถอะครับ ผมไม่ถือ แต่มันกลับเป็นสาเหตุของเรื่องอื่นที่ตามมาดิครับ

พี่รบ หนุ่มตัวเล็กผิวพรรณสะอาดตา ยิ้มสวย ที่ผมเคยแนะนำ แกเริ่มมีทีท่าแปลกๆสิครับ นับแต่แกเริ่มให้อภิสิทธิพิเศษในการอาบน้ำกับผม รอยยิ้มที่มีทุกครั้งเมื่อพบ พี่รบเป็นเพื่อนสนิทกับพี่เมธา สองคนนี้มักไปไหนมาไหนด้วยกันเสมอ ผมเองก็มีความรู้สึกดีๆให้พี่รบนะครับ ช่วงนั้นคงเพราะความเหงาคิดถึงบ้าน และอารมณ์รักที่มักเกิดกับหนุ่มลักษณะแบบนี้ ผมเริ่มให้ความสนิทกับพี่รบตามลำดับ จนกระทั่ง

คืนนั้นพี่รบเข้าเวร ราวๆ เที่ยงคืน ฝีเท้าเงียบกริบย่องเข้ามาที่เตียงผม ผมรู้สึกตัวตั้งแต่สัมผัสจากริมฝีปาก ตรงแก้มผมแล้ว พี่รบนั่งอยู่ข้างเตียงยิ้มละมุนมาที่ผม แล้วก้มพรมจูบไปทั่วทั้งแก้ม ซอกคอ ผมสั่นสู้ เอ้ย! สั่นสะท้าน พี่รบกระซิบที่ข้างหูผมเบาๆ "พี่ชอบอ้ำนะ"

ผมมองหน้าพี่รบไม่มีคำพูดใดๆ แต่พี่รบคงรู้ ผมเขยิบปล่อยที่ว่างให้พี่รบที่กำลังก้มตัวลงนอนข้างๆ จนแทบไปเบียดเต๋อที่หลับสนิท(รึเปล่า)อยู่ พี่รบจูบบนหน้าผากไล่มาตามแก้ม แล้วหยุดที่ริมฝีปาก จากนั้นจึงสอดปลายลิ้นอย่างแผ่วเบา มันหอมหวานนุ่มนวล ต่างกับช่วงล่างของพี่รบที่บดกับท่อนเนื้อของผมอย่างร้อนแรง หนักหน่วง ผมค่อยๆปลดตะขอกางเกงพี่รบ หนุ่มรุ่นพี่สะเทิ้นทันที ลมหายใจเริ่มรุนแรงเมื่อปลายลิ้นผมสัมผัสได้กับท่อนเนื้อนั้น มันอบอุ่นผงาดอยู่ท่ามกลาง ปุยไหมสีดำ พี่รบเอื้อมมือมาปลดกางเกงผมบ้าง แล้วคลึงมือไปทั่วแก้มก้นทั้งสองข้าง ผมเคลื่อนตัวลงไปช้าๆ สูดดมความหอมหวลจากปุยไหมนั่น แล้วใช้ปลายลิ้นเลียเบาๆที่ไข่ทั้งสองข้าง เสียงครางพี่รบดังเป็นระยะ ผมเองกลัวมากว่าเต๋อจะตื่น แต่ความปรารถนามีมากกว่า ผมครอบปากลงไปช้าๆที่ท่อนเนื้อสีสด พี่รบยิ่งสูดปากหนักขึ้นเวลาผมจงใจใช้ปลายลิ้น ห่อแล้วกระดกอย่างรวดเร็วที่รอยแยก ไม่นานพี่รบก็จับหัวผมกดลงแล้วปล่อยน้ำออกมาอย่างสุดกลั้น ผมพยายามกลืนลงไปเพราะไม่มีทางที่จะบ้วนลงตรงไหนแน่นอน น้ำของพี่รบหอมหวานมาก เจ้าตัวคงไปทำความสะอาด อาบน้ำมาก่อนแน่ เพราะกลิ่นสบู่ยังติดตรึงหอมหวล

พี่รบยิ้มให้ผมเบาๆ แล้วเอื้อมมือจะมาช่วยผมบ้าง ผมส่ายหน้าเพราะไม่ต้องการ พี่รบยิ้มที่มุมปาก แล้วรีบใส่กางเกง และเดินออกไปอย่างแผ่วเบา ผมเคลื่อนตัวขึ้นไปนอนตามเดิม

จากวันนั้น พี่รบก็มาหาผมทุกคืน รุ่นพี่คนอื่นๆ ก็เริ่มมองส่งสายตาแปลกมาให้ ผมเข้าใจนะ ในสถานะแบบนี้ ผมก็ไม่ต่างอะไรกับดรุณี สาวน้อย หรอก (อยู่ข้างนอกไม่ได้เกิด) แต่ที่ทำให้ผมเสียใจมากคือ พี่รบเอาเรื่องของเราไปพูดซะทั่ว ด้วยความภูมิใจว่าเค้าได้ผมแล้ว ผมเริ่มอายมากขึ้น เพราะคำพูดแซว อย่างสนุกปากเริ่มรุนแรงตามลำดับ ผมไม่พอใจจนต้องถามกับพี่รบโดยตรง พี่เค้าก้อตอบอย่างไม่สะท้านว่า "จริง" เพราะไม่เสียหายอะไร ซ้ำยังบอกให้ผมไปช่วยเพื่อนเค้าอีกคน ผมน้ำตาไหลอย่างหมดอาย เดินจากพี่รบไป ความรู้สึกในวันนั้นคือ สมน้ำหน้าตัวเอง ที่ทำตัวเหมือน "ส้วม" คอยให้เค้ามาเวลาต้องการ และจากไปพร้อมคำดูถูก ไม่นึกเลยใช่มั้ยครับว่า รักแรกของผมที่นี่ก็เริ่มอย่างไม่สวยแล้ว

นับจากนั้น ผมตัดพี่รบอย่างเด็ดขาด ไม่ทัก ไม่ทาย พี่รบเปลี่ยนกลยุทธใหม่ คือทำตัวเป็นเหมือนละคร มนต์รักอสูร กับผม ก็คือเล่นบทโหดนั่นแหล่ะครับ ตั้งแต่พูดจาถากถาง กระทบกระเทียบว่าผมสำส่อน ลิ้นเก่ง จนกระทั่งแกล้งพูดให้ผมอายในเรื่องบนเตียงต่อหน้าฝูงชน ผมตอบโต้ไม่ได้เลยเพราะมันจริง ได้แต่เดินหนี และทำตัวเฉยๆ ซะ

คืนหนึ่ง ผมกำลังจะเคลิ้มหลับ แต่ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าก้าวเดินมาเป็นจังหวะ ใจผมเต้นตึ่กตั่ก เพราะเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาที่เตียงผมทุกทีๆ คงเป็นพี่รบแน่ ผมเลยแกล้งหลับซะ แล้วเสียงฝีเท้าก็หยุดใกล้ๆผม เจ้าของร่างนั้นค่อยๆก้มหน้ามาใกล้จนผมได้ยินเสียงลมหายใจ แล้วเค้าก็รีรอเหมือนลังเล อะไรบางอย่าง ผมหรี่ตาขึ้นมองก็ต้องแปลกใจ เพราะไม่ใช่พี่รบแน่ พี่รบไม่สูงใหญ่และไม่เคยทำท่ารีรอแบบนี้ แต่จะเป็นใคร แว่บเดียวใบหน้านั้นก็ก้มลงมาใหม่ แล้วบรรจงจุมพิตที่แก้มผมอย่างแผ่วเบา จากนั้นจึงเดินออกไป ผมลืมตาโพลงมองตามหลัง พร้อมความสงสัยอย่างที่สุด

คืนต่อมาเค้าคนนั้นก็มาอีก ผมตัดสินใจแน่วแน่ว่าเป็นไงเป็นกัน ต้องรู้ให้ได้ว่าพี่เค้าเป็นใคร ดังนั้นทันทีที่ใบหน้านั้นโน้มลงมา ผมก็รีบใช้แขนตวัดลำคอพร้อมลืมตาโพลง

"พี่ลือกิจ" ผมพูดได้แต่นั้น พี่ลือกิจสุดโหดจริงๆด้วย พี่ลือคงตกใจเช่นกัน แต่ก็ไม่มีทีท่าอะไรมาก เค้าจ้องตอบผมและยิ้ม ยิ้มเหมือนวันที่เค้าเคยช่วยผมไว้วันที่โดนพี่เอ็กส์แกล้งในห้องน้ำ

"ตกใจเหรอ พี่นึกว่าเราหลับแล้ว" พี่ลือพูดเสียงอ่อนโยน ต่างจากเวลาฝึกสอน

"มากเลยครับ แล้วพี่ทำไม..." ผมพูดได้แค่นั้น เพราะไม่รู้จะพูดอะไร พี่ลือยิ้มอย่างอารมณ์ดี แล้วก้มลงมาหอมผมอีก ผมหลบไม่ทัน(ไม่หลบด้วยแหล่ะ)เลยโดนเข้าอย่างจัง

"นอนซะพรุ่งนี้ฝึกแต่เช้า" แล้วพี่ลือก็เดินออกไป ทิ้งไว้แต่ผมที่ในหัวมีแต่คำว่า งง เต็มไปหมด

นับแต่วันนั้นพี่ลือยิ่งทำให้ผมแปลกใจที่สุด คือพี่เค้าประกาศอย่างโจ่งแจ้ง เรื่องความเป็นเจ้าของของผม (ทั้งๆที่ยังไม่เคยสักที) ผมสาบานเลยนะครับ ว่ามันเป็นเรื่องจริง หลายท่านอาจสงสัยว่าทำไมเรื่องจะโอเวอร์แบบนี้ ผมที่เป็นคนโดนยังงงเลยครับ แต่พี่ลือเป็นผู้ชายคนแรกที่ทำ เค้ายอมรับกับทุกคนว่าชอบผม และประกาศตัวเป็นศัตรูกับพี่รบอย่างเปิดเผย แต่ทั้งคู่ก็ได้แต่มองหน้านะครับ เพราะทหารกฏเรื่องความสามัคคีสำคัญมากตอนนี้เรื่องของผมกระฉ่อนซะ จนนัง กอ ที่ขายไม่ออกยังเขม่นแทบตาปลิ้น

แต่ผมกับพี่ลือก็ไม่เคยมีความสัมพันธ์แบบนั้นสักที ผมไม่กล้าถามหรอกครับ เดี๋ยวเค้าหาว่าอยาก แต่คนที่พูดคือตัวเค้าเองครับ เค้าพูดว่า "พี่ไม่เคยมีอะไรกับใคร แม้แต่ช่วยตัวเอง" ผมมองหน้าอย่างไม่เชื่อหู เป็นไปได้มั้ยครับ ว่าผู้ชายหน้าตาดี อายุ 23 ปีแล้ว ยังไม่เคย...เลยสักครั้ง พี่ลือยืนยันด้วยสายตา และบรรดาเพื่อนสนิทของเค้าที่การันตีว่าจริง วีรกรรมหนีผู้หญิงที่ซ่องของพี่ลือยังโด่งดังในหมู่เพื่อนๆ ดังนั้นระหว่างผมกับเค้าเลยมีแค่การกอดและจูบเท่านั้น แค่นี้พ่อเจ้าประคุณของผมยังสั่นเลยครับ น่ารักจริงๆ
วันนั้นที่โรงเรียนมีการจัดงานเลี้ยง นายทหารชั้นสัญญาบัตร รุ่นพี่ทุกคนถูกเกณฑ์ให้ไปรับรองแขก ส่วนรุ่นผมก็ต้องเข้านอนตามปกติ ราวๆ ตี 2 ที่นอนข้างๆผมยวบลง ผมรู้สึกตัวทันที พี่รบนั่นเอง ในความมืดพี่รบดูขรึมมาก ใบหน้าที่กระทบแสงไฟจากภายนอก เป็นสีชมพูอ่อนๆจากฤทธิ์แอลกอฮอล์

"พี่ขอโทษ พี่ทำผิดกับอั้มเอง" พี่รบเริ่มก่อนพร้อมกระเถิบตัวมาใกล้จนผมสัมผัสกลิ่นเหล้าได้ ผมกระเถิบหนีพี่รบมองหน้าทันที "ทำไมอั้ม โกรธพี่มากเหรอ"

"ไม่หรอกพี่ผมไม่โกรธ แต่เรื่องเรามันน่าจะจบแล้ว" ผมพูดไปตรงๆ

"เพราะไอ้ลือเหรอ อั้มทิ้งพี่ไปหามันใครก็รู้" พี่รบเริ่มเสียงดังขึ้น จนผมกลัวใครได้ยิน

"ไม่เกี่ยวหรอกครับพี่ ผมไม่ชอบนิสัยพี่มากกว่า " ผมตอบกลับไป พี่รบก้มหน้าลง แววตาเศร้าสร้อยจนผมแทบใจอ่อน "เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้มั้ย" พี่รบขอร้องพร้อมชูนิ้วก้อยขึ้น ความรู้สึกผมตอนนั้นสงสารเค้ามาก แต่คงเพราะเหล้ามากกว่าที่ทำให้เค้ากล้า ในชีวิตผมไม่เคยโดนใครพูดแบบนี้สักที

"ได้มั้ย พี่มีอั้มเหมือนเดิมได้มั้ย" พี่รบเว้าวอนทั้งเสียง และใบหน้า ผมเกือบแล้วที่จะพยักหน้ารับ หากไม่เพราะใบหน้าพี่ลือลอยเข้ามา จริงสิ ผมมีพี่ลือแล้ว

"ขอโทษด้วยครับพี่รบ ผมชอบพี่ลือ พี่ลือไม่ผิดอะไร ผมทำไม่ได้"

ผมรู้สึกแบบนั้นจริงๆ พี่รบเงยหน้าขวับขึ้นมา และขึ้นทาบทับบนตัวผม สองแขนพี่รบยึดที่ข้อมือผมกดลงบนที่นอน

"มันผิด ผิดที่แย่งเราจากพี่ พี่มาก่อน" แววตาพี่รบน่ากลัวมาก น้ำเสียงบอกอย่างชัดเจนว่าเกลียดพี่ลือแค่ไหน ผมพยายามดิ้นแต่สู้แรงไม่ได้ ฉับพลันมีมือหนึ่งวางบนไหล่พี่รบและกระชากอย่างแรงจนพี่รบหน้าหงาย พี่ลือนั่นเอง แววตาที่มองพี่รบวาววับไม่แพ้กัน

"มึงทำไรน้องวะ ไอ้รบ ให้เกียรติน้องมันหน่อยสิ" พี่รบหันมามองผมที่ยืนขึ้น แล้วชี้หน้าพี่ลือ

"ถ้าอยู่นอกโรงเรียน มึงโดนแน่ไอ้ลือ" แล้วพี่รบก็เดินออกไป พี่ลือเดินมาหาผมมองอย่างห่วงใย ผมเล่าทุกอย่างให้พี่ลือฟัง พี่ลือดึงผมมากอด มันอบอุ่นมากเลยครับ ไม่เหมือนอ้อมกอดผุ้ชายทุกคนที่ผมพบ พี่ลือมีทั้งความอบอุ่น ความอาทร ในวินาทีนั้นผมรู้สึกว่าตัวเองโชคดีที่ได้มีโอกาสสัมผัสความรู้สึกนี้

นับแต่วันนั้น ระหว่างพี่รบและพี่ลือยิ่งดูตึงเครียดกว่าเดิม ผมเองหวั่นๆว่ามันต้องเกิดเรื่องอะไรแน่นอน แต่ไม่นึกว่าพี่รบจะกล้ามาทำแบบนี้....

ในวันนั้นพี่รบเข้ามาขอโทษพี่ลือ และรับผิดทุกอย่างขอให้กลับมาเหมือนเดิม พี่ลือดีใจที่ไม่เสียเพื่อนก็ไม่ติดใจอะไร พี่รบจึงนัดให้พี่ลือไปหาที่หลังอาคารอันเป็นส่วนของห้องเก็บของ เพื่อฉลองพร้อมกับเพื่อนคนอื่นๆ ก่อนไปยังหันมาสัมทับว่า "ห้ามเบี้ยวนะโว้ย"

"พี่อย่าไปเลยครับ พี่รบทำท่าแปลกๆ" ผมว่า พี่ลือหันมามองและขยี้ที่ศีรษะผมอย่างเอ็นดู "คิดมากเราน่ะ ลูกผู้ชายเค้าไม่คิดเล็กคิดน้อยหรอก" แต่ผมว่ามันแปลกจริงๆ แต่วันนั้นพี่ลือก็ไปที่นัดจนได้ ผมนอนรอที่เตียงเพราะพี่ลือว่าจะมาค้างด้วยเช่นเดิม

"เสน่ห์แรงจริงนะเรา" เต๋อหันมาแซว เต๋อรู้เรื่องทุกอย่างเพราะผมไม่ปิด"รู้มั้ยอั้มน่ะเสน่ห์แรงกว่าผู้หญิงซะอีก ถ้าไปติดคุกนะรับรอง" เต๋อทำเสียงล้อเลียน

"เฮ้ย แกนี่มันยังไงวะจะแช่งให้เพื่อนคิดคุก" ผมพูดขำๆ "เต๋อ เราถามเต๋อนะ ผู้ชายที่รักผู้ชายมันมีจริงเหรอ" เต๋อทำหน้าครุ่นคิดชั่วครู่"มันแล้วแต่สถานที่นะ ถ้าในคุกที่เราอยู่มันก็ธรรมดานะ บางคู่ก็แต่งงาน แต่ข้างนอกเราไม่แน่ใจ" ผมเห็นด้วยกับเต๋อว่ามันแล้วแต่สถานะจริงๆ แล้วระหว่างผมกับพี่ลือล่ะ

เกือบตอนเช้า เสียงนกหวีดดังขึ้นเป็นสัญญาณว่ารวม เพราะมีเรื่องด่วน ขณะนั้นพึ่งตี 4 กว่าๆเท่านั้นเอง ผมงัวเงียตื่นและลุกขึ้นตามคนอื่นไปข้างล่าง สิบเวรที่ดูแลเรายืนอยู่ตรงกลางใบหน้าเคร่งเครียดยิ่ง

"ที่หมู่เป่านกหวีด เพราะมีเรื่องด่วน คือรุ่นพี่เราทำผิดกฏที่มี ตอนนี้ถูกส่งเข้าที่ร้อยเรือนจำเรียบร้อย" เสียงฮือฮาดังขึ้นทันที สิบเวรพูดต่อเหมือนรู้ว่าพวกเราอยากรู้ว่าใคร

"นนส.ลือกิจ ได้ทำผิดฐานมึนเมา ดังนั้นต่อไปทุกคนดูเป็นเยี่ยงอย่างและอย่าทำตามเด็ดขาด" สิบเวรพูดอะไรอีกหลายอย่าง แต่ผมไม่ได้ยินหูมันอื้อไปหมด พี่ลือถูกจับขัง ผมรู้สึกแข้งขาอ่อนไปหมด เอ๋คงเห็นผมหน้าซีดรีบเดินเข้ามาประคอง

"อั้ม ทนไว้ กลับไปห้องก่อน"

เอ๋พาผมกลับห้องทันทีที่แถวเลิก ผมน้ำตาคลอเมื่อนึกถึงหน้าพี่ลือ ยิ่งรู้รายละเอียดว่าพี่ลือถูกจับคนเดียว เพราะมีคนโทร.ไปฟ้องสิบเวร ภาพใบหน้าพี่รบลอยมาทันที ทำไมมันถึงเกิดเรื่องแบบนี้ และทำไมพี่ลือโดนคนเดียว คนอื่นที่จะมาตามคำพี่รบหายไปไหนหมด มันต้องมีสาเหตุแน่ๆ และพี่รบต้องเกี่ยวข้องอย่างที่สุด

shunza · โพสต์ 2012-2-10 00:27:38

ดีครับๆ

anorio · โพสต์ 2013-12-16 22:03:03

ขอบคุณครับ

Loveក្មេង · โพสต์ 2019-1-25 14:55:06

ขอบคุณครับ

ssangsak · โพสต์ 2019-1-25 15:40:32

ขอบคุณครับ

Kingki · โพสต์ 2019-1-25 17:59:54

ขอบคุณครับ

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

รักแรก

สมาชิกจีโฟกาย 100%