ของขวัญ 7 ปี <หนุ่ม IT กับ DJ สุดหล่อ>(70)

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับ และขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

“อ่ะๆพาลแล้วพี่หมอทีเขาคุยแบบพี่น้องกันไม่มีอะไรจริงๆ ส่วนพี่ตุ่นนี่พี่คิดมากไปเองเหรอเปล่าพี่เขาก็ทำอย่างนี้กับทุกคนแหละ เอ๊ะ แล้วรู้ได้ไงว่าพี่ตุ่นซ้อมแบดให้ไปแอบดูเขามาใช่ม้า บอกมาซะดีๆ หรือว่าพี่จะหึงเอ”ผมพูดแซวเล่นเพราะรู้ว่าคนปากแข็งอย่างพี่นิคไม่มีทางยอมรับ
หรอกว่าหึงผมขนาดบอกว่ารักยังไม่มีเลย มีแต่ให้ผมบอกว่ารักพี่แกได้ทุกวี่ทุกวัน
“ใช่พี่ไปแอบดูมา เอทำอะไรพี่ก็ได้แต่แอบดูนั่นแหละก็เอตั้งกฎข้อที่หนึ่งไว้นี่ อีกอย่างก็คนมันหึงแล้วทำไม”พี่นิคพูดออกมาเหมือนน้อยใจนิดๆ(ผิดคลาด แปลกมาก อย่างพี่นิคพูดออกมาได้ไงว่าหึง --- ผมคิด)
“ก็ ก็ ก็ไม่ทำไมหรอกครับ ใครจะกล้าทำอะไรท่านนายก”ผมบอกออกไปอย่างรู้สึกผิด
“งั้นคืนนี้ให้นิคน้อยเจอกับเอน้อยนะครับ จะได้ลดความหึงของพี่ลงบ้าง”พี่นิคหันมาทำเสียงแบบอ้อนปนหื่นต่อทันที (นั่นไง ว่าแล้วมันแปลกๆ --- ผมคิด)
“ไม่”ผมตอบ
“เออ ไม่ก็ไม่”พี่นิคพูดแล้วเดินออกจากเตียงไปนั่งที่โต๊ะเขียนหนังสือเหมือนงอนและน้อยใจ
“อืม...พี่ แล้วกีฬาระหว่างคณะ พี่ไม่ลงแข่งอะไรบ้างเหรอ”ผมถามเพราะเห็นว่าสถานการณ์ไม่ค่อยดี
“ไม่”พี่นิคตอบกลับมา คำเดียวสั้นๆง่าย
“ตัวเองงอนเขาเหรอ”ผมพูด (ถ้าอยู่สองคนกับพี่นิคบางที่ผมก็แทนตัวเองว่าเอบ้าง เขาบ้าง เรียกพี่นิคว่าพี่บ้าง ตัวเองบ้าง เจ้าของบ้างแล้วแต่โอกาสและอารมณ์จะพาไป แต่ส่วนใหญ่จะแทนตัวเองว่าเอ เรียกเขาว่าพี่มากกว่า)
“ไม่”พี่นิคตอบออกมาคำเดียวเหมือนกำลังเล่นงานผมคืนโดยวิธีการของผมที่พูดว่าไม่คำเดียวเหมือนกัน
“งั้นวันนี้เจ้านิคน้อยอยากเจอกับเอน้อย”ผมถาม
“ไม่......เอ๊ย ใช่ๆ ตอบใหม่อยากเจอซิครับ อยากเจอมากๆด้วย”พี่นิคที่ตั้งหน้าตั้งตาจะตอบว่าไม่ พอเจอคำถามของผมเข้าไปรีบเปลี่ยนคำตอบแล้วยิ้มออกมาทันที
“เสียใจด้วยนะครับ เอถือคำตอบแรก ตอบว่าไม่ก็คือไม่ 555”ผมหัวเราะที่ทำให้พี่นิคตกหลุมพรางผมได้
“สะใจมากไหม”พี่นิคพูดแบบงอนๆ
“แหม  พี่ก็  เอเหนื่อยจริงๆนี่ครับ”
“แล้วพี่ไม่เหนื่อยหรือไง งานพี่ก็เยอะกว่าเออีก อีกอย่างเวลาตอนนั้นพี่ก็ใช้แรงกว่ากว่าเอ เอแค่นอนเฉยๆเอง”พี่นิคบอกพร้อมวกเข้าเรื่องนั้นจนได้
“นั่นดิ่เหนื่อยก็พักผ่อน นอนได้แล้ว”ผมบอก
“แต่พี่ว่าไหนๆมันก็เหนื่อยแล้ว เหนื่อยให้มันสุดๆแล้วค่อยพักทีเดียวดีกว่าครับ”พี่นิควกเข้าเรื่องอย่างว่าอีกแล้ว
“ว่าแต่งานพี่ช่วงนี้เป็นยังไงบ้าง ไอ้โครงการเรียนรู้ร่วมกันนะ เข้าจะส่งนักศึกษามาวันไหน”ผมพยายามพูดเรื่องงานเพื่อดึงพี่นิคออกจากเรื่องอย่างว่า
“อืม เกือบลืมไปเลย ศุกร์นี้มั้ง เอมาช่วยพี่ต้อนรับนักศึกษาพวกนั้นด้วยนะ เห็นว่าจะมีมาสามคน
ทางองค์การรับผิดชอบหนึ่งคนอ่ะ”พี่นิคบอก แล้วก็เป็นไปตามแผนของผมเพราะเวลาพูดเรื่องงานพี่นิคจะไม่สนใจเรื่องอื่นเลย
โครงการเรียนรู้ร่วมกันแบ่งปันความรู้ เป็นโครงการที่มหาวิทยาลัยเอกชนแห่งหนึ่งในจังหวัดเดียวกันนี่แหละทำเรื่องเสนอเข้ามาที่มอขอ โครงการนี้ก็เป็นประมาณว่าส่งตัวแทนนักศึกษาที่เป็นเด็กกิจกรรมมอละสามคนไปแลกเปลี่ยนเรียนรู้กระบวนการทำงานด้านกิจกรรมของนักศึกษาของแต่ละมอเพื่อเพิ่มเติมประสบการณ์ ระยะเวลาก็มาอยู่ประมาณเกือบเดือน  ที่องค์การนักศึกษารับผิดชอบหนึ่งคน เพราะอีกสองคน
ก็จะเป็นส่วนงานของสภานักษากับกองกิจการนักศึกษา
“ปีหน้าเอขอเป็นตัวแทนมอเราไปนะพี่นะ ขอพี่ไม่ได้ซิปีหน้าพี่ก็ไม่ได้เป็นนายกแล้ว”ผมบอก
“ถึงเป็นก็ไม่ให้ไป ขนาดมีพี่คอยดูอยู่ขนาดนี้ยังมีคนมารุมซะ ถ้าไปนอกมอมีหวังกลับมาเอลืมพี่แน่ๆ”พี่นิคบอก
“เอไม่ลืมพี่หรอก จะลืมได้ยังไง เจอกันแรกๆก็ทำเอาเอเข้าโรงบาลซะแล้ว”ผมย้อน
“งั้นคืนนี้พี่จะทำให้เอลืมพี่ไม่ลงกว่าเดิมอีก เอาป่ะ”พี่นิคพูดพร้อมทำหน้าหื่นวกเข้าเรื่องนั้นจนได้
“ไม่ต้องเลย ไปอาบน้ำได้แล้ว”ผมบอกพี่เขาแบบตัดบท
“แล้วเอไม่อาบด้วยกันเหรอครับ”พี่นิคชวน (หมายความว่าไปอาบพร้อมกัน ไม่ใช่อาบด้วยกันเพราะที่หอเป็นห้องน้ำรวมมีหลายห้อง)
“ก็เสื้อผ้า ผ้าเช็ดตัวอยู่ที่ห้องหมดจะให้อาบยังไง เดี๋ยวจะลงไปเอาก่อน”ผมหาทางเลี่ยงกะว่าลงไปที่ห้องแล้วจะไม่ขึ้นมาอีก เพราะขืนอยู่อย่างนี้
มีหวังผมเหนื่อยกว่าเดิมแน่ ดูจากท่าทางพี่นิคแล้วคงไม่ยอมง่ายๆ หวังสูบพลังจากผมเต็มที่
“ไม่ต้องเลย จะลงไปแล้วไม่กลับขึ้นมาใช่ม้า”พี่นิคบอกอย่างรู้ทัน
“ก็ ป่าวนิ่ งั้นใส่เสื้อผ้าของพี่ก็ได้”ผมบอกแบบแก้ตัว กะว่าถ้าพี่นิคเข้าห้องน้ำผมจะหนีกลับลงไปที่ห้อง
“ผ้าเช็ดตัวกับเสื้อผ้าพี่อยู่ในตู้เลือกเอาตามใจชอบ แต่พี่ว่าคืนนี้เสื้อผ้าไม่ต้องใส่ก็ได้มั้ง อีกอย่างระหว่างที่พี่อาบน้ำ ห้ามหนีลงไปที่ห้องนะ ไม่งั้นพี่จะตามลงไปเล่นหนังสดให้หนึ่งได้ดูด้วยเลย”พี่นิคเหมือนรู้ความคิดผมหันมาขู่ก่อนเดินออกจากห้องไปอาบน้ำ
“ไอ้พี่นิคบ้า ไอ้พี่นิคทะลึ่ง”ผมว่าตามหลังออกไป แล้วก็ล้มตัวลงนอนอย่างอ่อนเพลียตั้งใจว่าจะขอเอนหลังซักหน่อยแล้วจะไปหยิบเสื้อผ้าก่อนเดินไปอาบน้ำ
“เอ เอครับ ตื่นซิ ไปอาบน้ำก่อนเร็ว”พี่นิคเข้ามาปลุกผม ผมงัวเงียตื่นขึ้นเห็นพี่นิคใส่บ็อคเซอร์ตัวเดียวนั่งอยู่ข้างๆผม ตรงเป้าบ็อคเซอร์มันตุงๆโด่ๆพิกลด้วย แต่มันก็ไม่ได้กระตุ้นอารมณ์อะไรให้ผมเลย ก็คนมันเหนื่อยอ่ะ อยากนอนด้วย
“อืมๆ ขอห้านาที”ผมบอกแล้วดึงผ้าห่มมาห่มพร้อมหันหน้าหนีไปทางอื่น
“อย่าขี้โกงซิ อ่ะก็ได้ห้านาทีก็ห้านาที พี่คอยได้ คอยมาตั้งนานอีกห้านาทีจะเป็นไรไป”พี่นิคบอกพร้อมนอนลงข้างๆแล้วเริ่มจับเวลา
ผมตื่นขึ้นมาเพราะรู้สึกรำคาญตัว (ก็เล่นไม่อาบน้ำก่อนนอนมันก็นอนไม่สบายซิครับ) ผมมองไปรอบๆเพราะไม่คุ้นกับสถานที่ กว่าจะจำได้ว่ามาที่ห้องพี่นิคแล้วผมก็ตกใจ อ้าวนี่เราเสร็จไปตอนไหนหว่า ไม่เห็นรู้สึกอะไรเลย หรือว่าครั้งที่สองมันจะไม่มีความรู้สึกอะไรแล้ว ผมคิดพร้อมเปิดผ้าห่มดูยังเห็นตัวเองอยู่ในชุดนักศึกษาครบเป็นปกติ ส่วนพี่นิคก็นอนหลับอยู่ข้างๆ ในสภาพบ็อคเซอร์ตัวเดียวที่สำคัญมันไม่โด่ๆตุงๆตรงเป้าแล้วด้วย (สงสัยเจ้านิคน้อยคงหลับตามนิคใหญ่ --- ผมคิด)
ว่าแล้วผมจะล้มตัวลงนอนต่อแต่เหมือนคิดอะไรได้ ไม่ได้ๆ นอนต่อไม่ได้ ถ้าตอนเช้าเจ้านิคน้อยมันเป็นเด็กดีตื่นขึ้นมาเคารพธงชาติอีกล่ะ เรามีหวังเสร็จแน่ๆ ลงไปนอนที่ห้องดีกว่า ผมมองดูนาฬิกาบอกเวลาตีหนึ่งครึ่งผมหลับไปเกือบสองชั่วโมงหลังจากบอกพี่นิคว่าห้านาที
“โธ่เอ๊ยพี่นิค ตัวเองก็เหนื่อยจะตาย นอนไม่ทันไรก็หลับ ยังจะมาทำเป็นมีอารมณ์อย่างว่าอีก เห้อ
ขอโทษนะเจ้านิคน้อยอดทนคอยไปก่อนแล้วกันนะ วันนี้เอน้อยไม่ไหวจริงๆ” ผมพูดออกมาเบาๆก่อนที่จะห่มผ้าให้พี่นิคแล้วเดินกลับชั้นล่างที่ห้องของตัวเอง
“อ้าวหนึ่งยังไม่นอนอีกเหรอตีหนึ่งกว่าแล้ว”ผมทักขึ้นเมื่อเปิดประตูห้องเข้ามาแล้วเห็นหนึ่งกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่
“ติวเสร็จแล้วเหรอ”หนึ่งถามผม
“ติวอะไร อ๋อหนึ่งวางแผนกับพี่นิคใช่ไหม ร้ายนะ”ผมบอกคืน เพราะจำได้ว่าตอนเดินที่บันไดอยู่ดีๆหนึ่งที่เดินตามมาข้างหลังก็หายไปเป็นพี่นิคมากแทน
“เปล่าแผนอะไร”หนึ่งหันมาถาม
“ก็หนึ่งเดินตามเราขึ้นบันไดมาอยู่ดีๆ แล้วทำไมเป็นพี่นิคล่ะ”ผมถามคืน
“อ้าวก็พี่นิคเดินตามหลังเรามาอีกที แล้วก็มาบอกเราว่าวันนี้จะติวให้เอ ให้เราถอยออกไปก่อน ไปคอยที่ห้องเลย ตอนแรกเราจะเรียกเอแต่พี่นิคบอกว่าไม่ต้อง แล้วเอก็เดินบ่นอะไรก็ไม่รู้ตอนขึ้นบันได เราเลยบอกไม่ทัน”หนึ่งบอกออกมา (เนียนมากนะไอ้พี่นิค หนึ่งเองก็ซื่อซะ เกือบส่งเพื่อนเข้าปากเสือแล้วไหมล่ะ---ผมคิดในใจ)
“อ๋อๆ ไม่มีอะไรหรอกติวเสร็จแล้ว เดี๋ยวเราอาบน้ำแล้วมาอ่านหนังสือเป็นเพื่อนนะ”ผมรีบบอกอย่างแก้เก้อกลัวหนึ่งจับพิรุธได้ หลังจากที่อาบน้ำเสร็จ ผมก็อ่านหนังสือกับหนึ่งต่อถึงตีสี่ค่อยเข้านอน ไปตื่นอีกทีเกือบเก้าโมง ดีนะที่มีเรียนสิบโมง
หลังจากเลิกเรียนเสร็จ ผมก็รีบเข้ามาที่องค์การเพราะวันนี้จะมีนักศึกษาจากโครงการเรียนรู้มาและอีกอย่างต้องรีบเข้ามาง้อพี่นิคที่เมื่อคืนหนีพี่แกลงมาทิ้งให้นอนคนเดียว ผมคิดว่าพี่นิคคงงอนผมเพราะทั้งวันไม่โทรหาผมเลย ผมโทรไปก็ไม่รับสาย ผมเลยไม่ลืมที่จะแวะซื้อพายรสไก่ของโปรดพี่แกมาเป็นเครื่องมือในการช่วยง้อ
“อ้าวน้องเอมาพอดีเลย มารู้จักกันไว้ซินี่น้องสองจากมอภาคมาในโครงการเรียนรู้”พี่แหววทักผมเป็นคนแรก ขณะที่ทุกคนนั่งอยู่ที่โซฟาชุดรับแขกมีพี่หมอที พี่นิค พี่ปอ พี่แหวว แล้วก็พี่ๆอีกสองคน ทุกคนล้วนให้ความสนใจกับแขกที่มาใหม่ที่นั่งอยู่ในวงด้วยกัน
“สวัสดีครับทุกๆคน”ผมบอกพร้อมยกมือไหว้แล้ววางถุงใส่พายไก่ไว้ที่โต๊ะด้านนอกก่อนเดินเข้าไปร่วมวง
“น้องสองจ๊ะ นี่น้องเอวิดคอมปีหนึ่ง ช่วยงานในองค์การเกี่ยวกับพวกระบบITต่างๆนะ”พี่แหววแนะนำผม ทำให้คนที่ถูกแนะนำหันไปมอง ผมว่าผมคุ้นๆหน้าคนนี้มากๆ แต่นึกไม่ออกว่าเจอกันที่ไหน แววตาเหมือนเหยี่ยวดูน่ากลัวอย่างนี้ เจอกันที่ไหนหว่า จำไม่ได้
“สวัสดีครับเอ ยินดีที่ได้เจอกันอีกครั้งนะครับ”สองทักผมด้วยน้ำเสียงที่นิ่งเรียบแต่แฟงด้วยความยินดี
“ครับๆ สวัสดีครับ ยินดีเช่นกันครับ”ผมตอบกลับ
“เมื่อกี้น้องสองว่ายินดีที่เจอกันอีกครั้งแสดงว่าทั้งสองคนเคยเจอกันแล้วเหรอครับ”พี่หมอทีถามออกมา
“ครับ แต่เอคงจำไม่ได้ เคยเจอกันสองครั้ง ครั้งแรกที่เอไปส่งพี่เด็ดเดี่ยวที่บ้าน ครั้งที่สองตอนที่ผมไปรับของรางวัลที่สถานีกับพี่นิค พอดีเอคุยโทรศัพท์อยู่คงไม่ทันเห็นผมมั้งครับ”สองบอกกับทุกคน
“อ๋อ ถึงว่าคุ้นๆ สืบสองน้องพี่เด็ดเดี่ยว”ผมนึกทบทวนถึงตอนที่พี่เด็ดเดี่ยวเมาในงานราตรีพี่บัญฑิตแล้วไปส่งพี่แกที่บ้าน แล้วก็ตอนที่มีคนมารับของรางวัลจากการที่แต่งคำขวัญรักใสใจบริสุทธิ์วันวาเลานไทน์ที่พี่นิคจัดรายการเมื่อคราวก่อนโน้น ไม่น่าเชื่อโลกกลมมากๆ
“รู้จักกันอย่างนี้ก็ดีแล้ว งั้นให้น้องเอเป็นบัดดี้ของน้องสองเลยก็แล้วกัน”พี่แหววจัดการเสร็จสรรพ
“ถามนายกเพื่อนก่อนแหน่”พี่ปอบอก (ถามนายกเขาก่อนหน่อย)
“อืม แล้วพี่นิคว่าไงค่ะ”พี่แหววถามขึ้น
“ก็ดี แต่ระวังจะโดนทิ้งนะ แล้วจะหาว่าพี่ไม่เตือน”พี่นิคพูดจบก็ลุกเดินเข้าไปในห้องประชุมเล็ก ทำเอาทุกคนงงเล็กน้อย (พูดประชดกันซึ่งๆหน้าแบบนี้งอนอยู่แน่ๆ --- ผมคิด)

“ไม่มีอะไรหรอกสงสัยนิคเขาเครียดเรื่องงาน ว่าแต่น้องสองจะต้องพักหอในหรือเปล่าพี่จะได้ทำเรื่องให้”พี่หมอทีที่รู้ว่าผมกับพี่นิคคบกันหันมามองผมแล้วรีบพูดกับคนอื่นเพื่อกลบเกลื่อนในสิ่งที่พี่นิคพูดและทำเมื่อครู่
“คงไม่ต้องมั้งครับ บ้านผมอยู่ในเมืองไว้เทียวเอาก็ได้ยกเว้นวันไหนที่ต้องมีงานหรือกิจกรรมในตอนค่ำผมคงต้องขอรบกวนพวกพี่ค้างบ้างเป็นครั้งๆไปดีกว่าครับ”สองบอก

pongsakron01

ขอบคุณครับ

kengee

ขอบคุนนะคับ ^_______^{:4_102:}{:4_76:}

Ifoot-ballZ

อ๊ะๆเพิ่งเหน เออยู่ห้องเดียวกะเราเลยอ่ะ(304)ทำไมเราไม่เคยเจอกัน หุหุ

abcdefghij

อย่าอดทนกับความเหงา

jun2010

ขอบคุณครับป๋ม

orrick

ขอบคุนนะคับ ^^

soigiro

-ขอบคุณครับ ^_^

manza555

อ่าว ไม่ทันไรพี่นิคหึงซะแล้ว ฮ่าๆๆๆ

peemakung

ขอบคุณครับ

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

Klong

ขอบคุนครับ

kiwwy

ขอบคุณขรี อิอิ น่ารักน่าหยิกจิงๆ{:sm-52:}

TawanIndy

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

harain15

ขอบคุณครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

gearsoccer

ขอบคุณครับ

sensedevil

ขอบคุณมากนะครับ