ของขวัญ 7 ปี <หนุ่ม IT กับ DJ สุดหล่อ>(73)

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับ และขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

MMS นั้นทำให้ความกลัวแต่เดิมที่ผมมีอยู่แล้วทำให้ผมยิ่งกลัวและหวาดระแวงมากกว่าเดิมอีก จนผมต้องไปขอนอนกับอาอี๊ที่ตึกใหญ่อาอี๊แปลกใจมากเพราะผมไม่ได้มานอนกับอาอี๊ตั้งนานแล้ว แต่อาอี๊ก็ไม่ได้ซักอะไรมากคืนนั้นผมนอนผวาตื่นขึ้นมาเกือบทั้งคืนจนครั้งสุดท้ายอาอี๊ต้องตื่นมาถามว่าเป็นอะไร ผมบอกว่าฝันร้ายอาอี๊เลยให้ผมสวดมนต์แล้วทำสมาธิก่อนนอนผมถึงหลับลงได้ตอนใกล้ๆฟ้าสางนั่นเอง
บทที่ยี่สิบแปด --- มือที่สาม
“อาเออ้า ตื่นได้แล้ว สายแล้ว ตื่นมากินข้าวแล้วค่อยนอนต่อก็ได้”เสียงอาอี๊ปลุกผม
“คร้าบบบบบ อืมๆ”ผมงัวเงียลืมตาตื่นขึ้นมาพร้อมนอนบิดตัวไปมาบนที่นอนอย่างเกียจคร้าน แล้วผมก็ต้องสะดุ้งลุกขึ้นนั่งเมื่อหัวผมเริ่มประมวลความทรงจำเมื่อวานเรื่องซาวน่ากับเรื่องของสอง
“เอาไงดีว่ะ วันนี้ต้องไปร่วมพิธีเปิดกีฬาระหว่างคณะด้วย ถ้าไปก็ต้องเจอกับสองอีก โทรไปบอกพี่นิคว่าไม่สบายแล้วไม่ไปดีกว่า ไม่ได้ๆพี่นิคยังโกรธเราอยู่แน่ๆ โทรบอกพี่แหววดีกว่า แต่ถ้าเราจะหลบสอง เราก็หลบได้แค่วันนี้วันเดียวซินะ ดันไปรับเป็นบัดดี้ของสองอีก ต้องดูแลสองอีกตั้งเดือนกว่าจะจบโครงการ เอาไงดีว่ะ”ผมบ่นกับตัวเอง
“เอ้า เป็นไงเป็นกัน บางทีสองอาจจะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็ได้ มันแค่อารมณ์ชั่ววูบ ท่องไว้เอ มันแค่อารมณ์ชั่ววูบ คนเราผิดพลาดกันได้ ต้องให้อภัยๆ ๆ” ผมพูดบ่นกับตัวเองเบาๆ ก่อนที่จะเดินกลับไปที่บ้านของตัวเองทำภารกิจส่วนตัว มาทานข้าวเช้ากับอาอี๊แล้วก็เข้าในมหาวิทยาลัย (ตอนที่ผมกลับไปที่บ้าน ในมือถือของผมมีเบอร์ของพี่แหววกับพี่หมอทีประมาณสิบสาย แต่ผมไม่โทรกลับเพราะคิดว่าเดี๋ยวเข้ามอก็เจอกันแล้ว)
ผมไปถึงในมอก่อนพิธีเปิดจะเริ่มขึ้นประมาณหนึ่งชั่วโมง ผมตัดสินใจยังไม่ไปที่สนามกีฬาแต่ไปที่องค์การก่อนเพราะคิดว่าเพื่อมีอะไรขาดตกบกพร่องจะได้ช่วยเหลือ
“สวัสดีครับ.....พี่.......”ผมที่กำลังเดินเข้าไปในองค์การนักศึกษากล่าวทักแต่ยังไม่ทันพูดจบก็โดนแทรกขึ้น
“ต้องการเจออยู่พอดีเลย น้องเอมากับพี่ก่อน”พี่หมอทีเดินเข้ามาหาผมพร้อมกับจับข้อมือผมเดินออกไปข้างนอกอย่างงงๆ สายตาทุกคนในองค์การที่มองมาทางผมเหมือนกับว่าเกลียดผมมาก
“มีอะไรครับพี่หมอที”ผมถามขึ้นหลังจากที่พี่หมอทีหยุดเดินแล้วปล่อยมือผมลงตรงหน้าสวนหย่อมขององค์การ
“น้องเอครับ พี่โทรไปหาตั้งหลายครั้งทำไมไม่รับครับ”พี่หมอทีถามแต่น้ำเสียงดูไม่ปกติเลย
“ก็เมื่อคืนนี้เอไปนอนกับอาอี๊ ทิ้งโทรศัพท์ไว้ที่บ้านครับเลยไม่ได้รับ พี่หมอทีมีอะไรหรือเปล่าครับ”ผมถามเพราะเห็นสีหน้าพี่หมอทีดูมีกังวล
ทำเอาผมพลอยอึดอัดไปด้วย เพราะปกติถึงจะมีเรื่องอะไรน่ากังวลแค่ไหนพี่หมอทีก็ไม่เคยแสดงออกทางสีหน้า ผิดกับครั้งนี้
“เมื่อคืนน้องเอเข้าไปนอนที่บ้านใช่ไหมครับ แล้วก่อนหน้านี้น้องเอไปไหนครับ”พี่หมอทีถาม ทำเอาผมใจหายวาบทันที (หรือว่าพี่หมอทีจะรู้เรื่องเราไปซาวน่านั่น – ผมคิด)
“ก็..ก็...ไม่ได้ไปไหนนี่ครับ”ผมปดออกไปอย่างไม่เต็มปาก
“ไม่ได้ไปกับสองเหรอครับ”พี่หมอทีถามต่อ ทำเอาผมหน้าซีดเหงื่อผุดออกมา
“ก็.....คือ......ว่าไป...ครับ..แต่...คือ....แบบ....ว่า.......”ผมพูดติดขัดไปหมดได้แต่ก้มหน้ามองพื้น
“คือแต่ว่าอะไรครับ”พี่หมอทีถามอีก ทำเอาผมพูดไม่ออก
“ในฐานะที่น้องเอเป็นน้องของพี่ พี่ขอถามน้องเอตรงๆเลยแล้วกันนะครับ”พี่หมอทีหยุดหายใจ แต่ผมใจจะขาดเพราะลุ้นกับคำถามของพี่หมอที
“เมื่อคืนน้องเอต่อยหน้าน้องสองหรือเปล่าครับ”พี่หมอทีถามต่อหลังจากหยุดหายใจ ทำเอาถึงกับผมเข่าอ่อนแทบล้มทั้งยืน
“ก็....ครับ....ผมทำเอง”ผมตอบออกไปด้วยเสียงอันเบา
“ทำไมครับ พี่ไม่คิดว่าน้องเอจะทำอะไรตามอารมณ์ได้ขนาดนั้น”พี่หมอทีพูดออกมา ตอนนั้นผมอยากยกมือไหว้ขอโทษพี่หมอทีเป็นที่สุด อยากจะอธิบายเรื่องราวต่างๆแต่ว่าอยู่ดีๆก็เหมือนร่างกายไม่มีแรงขึ้นมาอย่างนั้น เหมือนอะไรมาอุดคอพูดไม่ออก
“กับแค่น้องสองเขาไปส่งที่บ้าน แล้วขอเข้าไปดูบ้านน้องเอ ถ้าน้องเอไม่ให้เข้าก็ไม่น่าจะต้องถึงกับลงไม้ลงมือกันขนาดนี้เลยนี่ครับ”พี่หมอทีพูดออกมา ทำเอาผมเหวอไปเลย
“ตอนแรกพี่กับพี่แหววก็และอีกหลายคนก็ไม่เชื่อ พี่เลยพยายามจะโทรไปถาม ยิ่งโทรไปแล้วน้องเอไม่รับก็ยิ่งเหมือนหนีความผิด แต่นี่น้องเอยอมรับกับพี่เอง พี่ไม่รู้นะครับว่าน้องเอมีเหตุผลอะไรที่ต้องทำกับน้องสองอย่างนั้น”พี่หมอทีพูดออกมาทำเอาผมถึงกับงงและเข้าใจในเวลาเดียวกัน
งงเรื่องที่ว่าผมไม่ให้สองเข้าบ้านแล้วถึงกับต่อยสอง เข้าใจว่าทำไมเมื่อครู่คนในองค์การถึงมองผมด้วยสายตาแปลกๆ
“น้องเอครับ ถ้าน้องเอมีอะไรก็บอกพี่ได้นะครับ ถึงยังไงพี่ก็ยังเป็นพี่ชายของน้องเอเหมือนเดิมนะครับ พี่ที่คอยดูแลสารทุกข์สุขดิบของน้องไงครับ”พี่หมอทีพูดพร้อมกับเดินเข้ามาจับไหล่ผมบีบเบาๆเป็นการให้กำลังใจ
ผมรู้สึกอัดอั้นไม่รู้จะพูดว่าอย่างไรออกไปดี ไม่เข้าใจว่าทำไมสองถึงบอกกับคนอื่นๆว่าผมไม่ให้สองเข้าบ้านแล้วก็ต่อยสอง ความรู้สึกต่างๆ
ถาโถมเข้ามาผนวกกับความหวาดกลัวตื่นตระหนกที่ได้รับจากเมื่อคืนนี้ยังไม่หายทำให้น้ำอุ่นๆจากตาของผมไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว ผมได้แต่ก้มหน้าพูดอะไรไม่ออก ไม่รู้จะอธิบายยังไงดี ถ้าเราพูดออกไปพี่หมอทีเขาคงมองว่าเราเป็นคนไม่ดีมากๆ ที่ไปในสถานที่อย่างนั้น ดีไม่ดีจะเห็นว่าเราแต่งเรื่องเพื่อใส่ความสองก็ได้
“น้องเอ น้องเอร้องไห้ทำไมครับ น้องเอเป็นอะไรครับ”พี่หมอทีถามพร้อมเอามือเข้ามาจับคางผมให้ผมเงยหน้าขึ้น
ผมที่พูดอะไรไม่ออก ผมที่มีแต่ความหวาดกลัว ผมกลัว กลัวเหลือเกิน ผมเลยโผลเข้ากอดเข้าหมอทีทันที  พี่หมอทีไม่พูดอะไรต่อได้แต่เอามือมาลูบที่หัวผมอย่างเบาๆ เหมือนกำลังปลอบเด็กน้อยอยู่
จะเป็นด้วยเหตุบังเอิญหรือฟ้ากำหนดก็มิอาจทราบได้ ช่วงจังหวะที่ผมโผลเข้ากอดพี่หมอทีนั้น เป็นช่วงจังหวะที่พี่นิคกำลังเดินเพื่อที่จะเข้ามาในองค์การพอดี เท่านั้นยังไม่พอ ยังมีสองที่เดินตามเข้ามาด้วย พี่หมอทีคงไม่เห็นพี่นิคเพราะว่าพี่หมอทีหันหลังอยู่
ผมเห็นสายตาของพี่นิคที่มองมาแล้วทำเหมือนมองไม่เห็นผม เหมือนผมไม่มีตัวตน เหมือนผมว่างเปล่า พี่นิคมองมาแล้วก็ผ่านเลยไปเข้าไปในองค์กรพร้อมกับสองที่มองมาด้วยสายตาที่เยือกเย็นน่ากลัว ที่รอยปากของสองยังมีรอยช้ำอย่างชัดเจน
“ไม่เป็นไรนะครับน้องเอ ถ้าน้องเอยังไม่พร้อมเล่าให้พี่ฟัง แต่ให้รู้ว่าน้องเอยังมีพี่ชายอีกคนที่พร้อมจะฟังและช่วยน้องคนนี้ทุกเรื่องนะครับ”พี่หมอทีบอกพร้อมกับที่ผมค่อยๆผละตัวออก
“ไปครับไปล้างหน้าก่อนแล้วเข้าไปในองค์การด้วยกัน แล้วค่อยไปสนามกีฬาร่วมพิธีเปิดกัน”พี่หมอทีบอกพร้อมจูงมือผมไปที่ห้องน้ำหลังจากนั้นก็เดินเข้าไปในองค์การ
ทุกคนในองค์การยังคงมองผมแปลกๆ แต่คงเป็นด้วยความเกรงใจในตัวพี่หมอทีทำให้เขาไม่กล้ามองผมนาน แต่ถึงกระนั้นก็ยังทำให้ผมอึดอัดอยู่ดี
“พี่หมอ อ้าวน้องเอ........”พี่แหววที่เดินออกมาจากห้องประชุมเล็กทักขึ้น
“มีอะไรเหรอแหวว”พี่หมอทีขัดพี่แหววเพราะรู้ว่าพี่แหววกำลังอยากจะถามผมเกี่ยวกับเรื่องนั้นต่อ
“ก็พี่นิค บอกให้มาตามพี่หมอเข้าไปคุยด้วยค่ะ ตอนนี้ปอกับน้องสองก็อยู่ในนั้น ก็คงเป็นเรื่อง....”พี่แหววจะพูดแต่อึกอักอยู่แล้วมองมาที่ผม
“เอาล่ะๆ พี่เข้าใจแล้ว เดี๋ยวพี่จะเข้าไปเดี๋ยวนี้แหละ ฝากดูน้องเอด้วย อย่าเพิ่งไปคุยไปพูดถามอะไรกวนใจน้องเขานะ แค่นั่งเป็นเพื่อนเฉยๆก็พอ คอยพี่ออกมาก่อน”พี่หมอทีลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปในห้องประชุมเล็ก พี่แหววลงมานั่งข้างๆผมแทน ความรู้สึกผมตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับคนที่กำลังจะโดนพิพากษา ผมรู้ว่าที่พี่นิค พี่ปอและพี่หมอทีเข้าไปคุยกันคงเป็นเรื่องผมที่เกี่ยวข้องถึงองค์การด้วยแน่ๆถึงต้องให้นายกและอุปนายกทั้งสองคนรีบคุยกันด่วนขนาดนี้ทั้งๆทีต่อไปจะมีงานพิธีเปิดกีฬาอยู่แล้ว ตอนนี้ทุกคนน่าจะไปอยู่ที่สนามกีฬาไม่ใช่ในห้องประชุม
“น้องเอ”พี่แหววเรียกชื่อผมเบาๆ แต่ผมยังก้มหน้านิ่ง
“น้องเอจ๊ะ”พี่แหววเรียกชื่อผมอีกคราวนี้เอามือมาจับมือผมด้วย แต่ผมก็ยังนิ่ง ที่นิ่งเพราะผมกำลังงงกับสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งๆที่เมื่อคืนนี้ผมเป็นคนโดนทำร้ายจิตใจและ
(เกือบทั้ง) ร่างกาย แต่ทำไมตอนนี้ผมกลายไปเป็นคนร้ายไปได้ พี่แหววเห็นผมนิ่งไม่ตอบก็นิ่งเงียบไปเช่นกันแต่ยังจับมือผมอยู่
เวลาผ่านไปประมาณยี่สิบนาทีเพราะอีกแค่สิบนาทีก็จะมีพิธีเปิดกีฬาขึ้นแล้ว พี่หมอทีก็เดินออกมาจากห้องประชุม ตามด้วยพี่ปอ สองแล้วก็พี่นิค
“พี่ขอบคุณน้องสองมากนะครับที่ไม่ถือสาเอาเรื่องคนของเรา ทั้งๆที่คนของเราเป็นเหตุ แต่ยังไงในเรื่องทางวินัยของนักศึกษาพี่คงปล่อยทิ้งไว้ไม่ได้ คงต้องรายงานอาจารย์ที่ปรึกษาโครงการ ส่วนเรื่องคนดูแลน้องสองเดี๋ยวพี่จะจัดการเปลี่ยนให้นะครับ”เสียงพี่นิคพูดกับสองขณะที่กำลังเดินออกจากห้อง
“ขอบคุณครับพี่ แต่สองไม่อยากให้เป็นใหญ่โตครับ”สองพูดตอบ
“แหววๆ เดี๋ยวจัดการเรื่องส่งเอกสารขอเปลี่ยนบัดดี้ให้สองด้วยนะ”พี่นิคมองมาทางพี่แหววแล้วสั่งงานแต่ไม่มองผมเลย
“เปลี่ยนเป็นใครค่ะ จะได้ส่งชื่อถูก”พี่แหววถาม
“อืม......เอาว่าเดี๋ยวพี่เป็นเองก็แล้วกัน ถือว่าเป็นการชดเชยกับเรื่องที่เกิดขึ้น”พี่นิคบอก คำตอบนั้นทำเอาผมถึงกับอึ้งทันที พี่นิคจะเป็นบัดดี้ให้สองทั้งๆที่งานตัวเองก็มีอยู่มากมาย แล้วก็ใกล้สอบแล้วด้วย พี่นิคเขาคิดอะไรของเขาอยู่นะ ก็รู้ว่าเป็นคนจริงจังกับงานแต่ก็ไม่น่าที่จะต้องลงทุนทำถึงขนาดนี้ หรือว่าพี่นิคจะ..............
“โห น้องสองโชคดีเป็นบ้าเลย ท่านนายกเสนอตัวเป็นบัดดี้ให้เองเลยนะเนี่ยะ”พี่แหววแซว
“พี่นิคไม่ต้องลำบากขนาดนั้นก็ได้ครับ”สองพูดขึ้นอย่างเกรงใจ
“ไม่เป็นไรครับ พี่ตัดสินใจแล้ว ไปครับไปสนามกีฬากันใกล้จะได้เวลาแล้ว ปอกับหมอทีเสร็จพิธีเปิดกีฬาเดี่ยวขอเชิญประชุมต่ออีกหน่อยนะ เรื่องจัดการคนของเรา แล้วใครที่รู้ตัวว่าเกี่ยวข้องก็เชิญด้วยแล้วกัน”พี่นิคหมายถึงผมนั่นเอง
อะไรกัน ทำไมพี่นิคไม่เรียกชื่อเราดีๆ จะให้เราเข้าประชุมด้วยก็น่าจะเรียกเราดีๆ หรือว่าพี่นิคยังโกรธยังเราอยู่ อีกอย่างเรื่องงานพี่เขาคงต้องวางฟอร์มอย่างนี้ซินะ ไว้หาช่วงเวลาว่างๆระหว่างพิธีเปิดกีฬาเข้าไปอธิบายแบบสองต่อดีกว่า อย่างน้อยพี่นิคน่าจะไว้วางใจและเชื่อใจเราบ้าง --- ผมคิดในใจเข้าข้างตัวเอง (ตอนนั้นผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมไม่อยากเล่าเรื่องนี้ให้คนอื่นฟัง คงเป็นเพราะผมเชื่อใจและวางใจพี่นิคว่าจะต้องเชื่อใจผมและเข้าใจผมเป็นก็ได้)
พิธีเปิดกีฬาผ่านพ้นไปด้วยดี  ผมได้แต่นั่งนิ่งเงียบคิดทบทวนไปมาว่าจะจัดการกับเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดได้ยังไง อย่างน้อยเราก็ต้องบอกให้พี่นิคเข้าใจ ถึงแม้ว่าบอกไปแล้วพี่นิคจะมองว่าเราเป็นคนไม่ดีที่ไปในสถานที่อย่างนั้นก็ตาม และแล้วโอกาสก็เป็นของผม เมื่อผมเห็นพี่นิคเดินลงจากปะรำพิธีเพื่อไปเข้าห้องน้ำหลังจากนั่งดูฟุตบอลคู่เปิดสนามไปได้สักพัก
ผมคอยอยู่ที่หน้าห้องน้ำจนเห็นว่าพี่นิคทำภารกิจเรียบร้อยจึงเดินเข้าไป พี่นิคที่กำลังล้างมืออยู่เงยหน้าขึ้นมองผมที่เดินเข้าไปใหม่แล้วก็ล้างมือต่อทำเหมือนไม่เห็นผม
ผมเลยเดินเข้าไปล้างมือในอ่างที่ติดกับพี่นิค แต่พี่นิคก็ยังเฉยเริ่มทำเอาผมใจเสียไม่ค่อยพูด
“วันนี้อากาศร้อนเน๊อะพี่ มาเล่นสงกรานต์กันดีกว่า”ผมพูดพร้อมเอามือที่เปียกน้อยหน่อยๆสะบัดใส่พี่นิคเพื่อเป็นการหยอกล้อเล่นเป็นการหยั่งเชิง
“นายเล่นอะไรของนาย”พี่นิคพูดขึ้นมาทำเอาผมถึงกับอึ้ง  พี่นิคเรียกเราว่านาย ทำไมไม่เรียกว่าเอหรือเราเหมือนก่อน พี่นิคปิดน้ำแล้วเดินจากไปปล่อยผมให้ยืนอึ้งคนเดียว

ความหวังเดียว หวังที่จะพึ่งหวังที่จะเล่าทุกอย่างให้ฟัง หวังว่าพอฟังแล้วจะช่วยเราแก้ปัญหาแต่นี่กลับยังไม่ได้ทำอะไรเลย เราก็สิ้นหวังซะแล้วพี่นิคคงมองเราเป็นกับที่คนอื่นๆเขามองเราในตอนนี้ เราคงเป็นคนไม่ดีมากๆเป็นที่คนชอบใช้อารมณ์และกำลังทำร้ายคนอื่นแล้วยิ่งคนนั้นเป็นมาในนามของนักศึกษาแลกเปลี่ยนมหาวิทยาลัยอีกรู้ไปถึงไหนอายเขาไปถึงนั่น
ผมยืนคิดนิ่งอึ้งอยู่นานปล่อยให้น้ำไหลผ่านมือเหมือนกับน้ำที่ตาของผมไหลอยู่ตอนนี้รู้สึกตัวอีกทีก็มีคนเดินเข้ามาผมเลยเช็ดน้ำตัวแต่ก็ไม่ได้หันไปมอง

kengee

ขอบคุนนะคับ ^_______^{:4_102:}{:4_76:}

Ifoot-ballZ

โรคจิต อ่านแล้วขนหัวลุกเลย เรื่องนี้จบแฮปปี้มั้ยคับพี่1 แว๊บมาบอกนีสนุง ถ้าไม่แฮปปี้จะเลิกอ่านละ

pongsakron01

ขอบคุณครับ

abcdefghij

อย่าเอาความเหงามาลงที่ฉัน

jun2010

ขอบคุณครับ

orrick

ขอบคุนนะคับ ^^

soigiro

ขอบคุณครับ ^_^

manza555

ขอบคุณฟ้าที่เอยังปลอดภัย ลุ้นแทบแย่

peemakung

ขอบคุณครับ

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

Klong

ขอบคุนครับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า อิอิ น่ากลัวอ่า จาจำไว้ไม่เข้าเด็ดขาด{:sm-36:}

TawanIndy

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

harain15

ขอบคุณครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

gearsoccer

ขอบคุณครับ

sensedevil

ขอบคุณมากนะครับ