ของขวัญ 7 ปี <หนุ่ม IT กับ DJ สุดหล่อ>(75)

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับ และขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
ระหว่างที่นั่งรถไปผมอยุ่ในอาการที่นั่งเหม่อลอยเหมือนคนไม่ได้สติเอาแต่นั่งร้องไห้ พี่เก่งถามว่าจะให้ไปส่งที่ไหนไหม ผมก็ไม่ตอบ ดูเหมือนพี่เก่งจะรู้ใจผมพี่เขาไม่ได้ถามอะไรผมอีกเลย ได้แต่ขับรถเวียนไปเรื่อยๆ แล้วหันมามองผมเป็นระยะๆ
“น้ำมันใกล้หมดแล้ว เอาไงดี ไปนี่ดีกว่า”พี่เก่งเหมือนพูดคนเดียวตอบคนเดียวแล้วพี่เก่งก็พาผมมาที่คณะของพี่เขาพาผมเดินขึ้นไปชั้นบนที่เป็นลานกว้างๆมีงานศิลปะแสดงอยู่ แล้วก็พาผมไปนั่งตรงระเบียงที่ยืนออกไปด้านนอกทำให้เห็นทิวทัศน์ยามเย็นอย่างสวยงามผมนั่งทอดอารมณ์ไปเรื่อย พี่เก่งก็เอากล้องโพลาลอยด์มาถ่ายผม
ภาพถ่ายใบแรกออกมาเป็นหน้าผมที่เปื้อนไปด้วยน้ำตา หน้ายุ่งเหยิงดูไม่ได้ พี่เก่งก็ปากกาเคมีมาเขียนใต้รูปว่า นายแบบดูไม่ได้เลย แย่จัง สงสัยคนถ่ายฝีมือไม่ถึงด้วยมั้ง แล้วส่องมาให้ผมอ่านดู พอผมอ่านก็ยังเฉยๆแต่ก็เริ่มเช็ดน้ำตา
พี่เก่งถ่ายภาพผมใบที่สองแล้วเขียนว่า นายแบบหล่อขึ้นนิดหนึ่ง ตากล้องฝีมือเริ่มดีขึ้น แล้วก็ส่งมาให้ผมดู ทำเอาผมเริ่มยิ้มออกมาหน่อยๆ
แล้วพี่เก่งก็ถ่ายตอนผมยิ้มออกมาแล้วเขียนว่า นายแบบหล่อได้อีกนะครับ ตากล้องก็เยี่ยม แล้วก็ส่งมาให้ผมดู ทำเอาผมอมยิ้มออกมา
แล้วพี่เก่งก็ถ่ายผมตอนยิ้มอีกพร้อมเขียนว่า WOW นายแบบคนนี้อีกหน่อยต้องโกอินเตอร์แน่ๆ คนถ่ายก็เข้าขั้นโปรแล้ว พอผมอ่านแล้วถึงกับยิ้มออกมาได้
พี่เก่งรีบถ่ายภาพตอนที่ผมยิ้มแล้วเขียนลงในภาพว่า ยิ้มไว้นะครับโลกจะได้สดใส ตากล้องจะได้มีกำลังใจถ่ายต่อ
“ไม่ต้องถ่ายแล้วครับ เปลือง”ผมพูดออกมาพร้อมเอารูปถ่ายตั้งแต่ภาพแรกจนถึงใบที่ห้ามานั่งดู
“นึกว่าวันนี้จะไม่ได้ฟังเอพูดซะแล้ว”พี่เก่งบอกพร้อมเก็บกล้องลง
“ขอบคุณนะครับ ผมนึกว่าผมคงต้องโดนรถชนตายแล้วแน่ๆ”ผมบอกออกไป
“แล้วเอ.....มีอะไร......”พี่เก่งเหมือนจะถามผมแต่ก็พูดไม่ทันจบก็ลุกขึ้นไปหยิบกีต้าร์แล้วมานั่งข้างๆผมแทน พร้อมกับร้องเพลงให้ผมฟัง
(http://www.imeem.com/taroring/music/AXJHIHdI//--- ฟังเพลงคนของเธอ ของแมว จิระศักดิ์)
............ไม่ต้องบอกฉัน   ถึงวันที่เลยผ่าน    ไม่ต้องบอกฉัน  ว่าเคยมีใครคนไหนยังไง
  ถ้าเผื่อฉันเผลอ  บังเอิญฉันถามเธอไป    เธอก็ไม่ต้องตอบฉันเลย
  และฉันคนนี้   ก็มีที่พลาดผิด   ใช่ว่าชีวิต  จะดีจะงามซักเท่าไร
  ไม่อยากให้ถาม  มันไม่น่ารู้เท่าไหร่  ไม่ใช่เรื่องจำเป็นของเรา
วันวานมันคืนย้อนมาไม่ได้   และวันพรุ่งนี้ยังไม่รู้  
   แต่ฉันพร้อมจะอยู่   ฉันพร้อมจะตาย   เพื่อรักคำเดียว.............
พี่เก่งร้องเพลงไปก็หันมามองหน้าผมแล้วก็ยิ้มให้เป็นบางครั้ง ผมนึกถึงเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นระหว่างผมกับพี่เก่ง ตั้งแต่รู้จักกันเมื่อตอนไปสุพรรณแล้วพี่เก่งสารภาพรักกับผม ตลอดเวลาพี่เก่งก็คอยเอาใจดูแลผม คอยมีเรื่องเซอร์ไพร์แบบโรแมนติกอยู่ตลอดเวลา จนมาถึงวันที่พี่เก่งรู้ว่าผมกับพี่นิคเป็นแฟนกันพี่เก่งก็ยังขอเพลงฉันยังเหมือนเดิมให้กับผม เพื่อสื่อให้ผมรู้ว่าพี่เขายังรู้สึกกับผมเหมือนเดิมทุกอย่างถึงแม้ว่าผมจะไปมีใครก็ตาม แล้วตอนนี้พี่เก่งก็ยังมาเป็นคนคอยปลอบใจเราอีก
จากเพลงก็รู้ว่าพี่เก่งอยากบอกผมว่ายังไงๆไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น พี่เขาไม่อยากรู้ให้รู้แต่ว่าพี่เขายังพร้อมที่จะรักผมเสมอ
......... ไม่ว่าเธอจะเคยเป็นไคร  จะผ่านอะไรมา  ขอจงอย่าเป็นกังวล  นี่คือคนของเธอ
    ไม่ว่ามันจะเกิดอะไร  ต่อจากนี้ไป  ฉันจะอยู่ดูแลเธอ  ด้วยคำว่ารักด้วยใจ     (จะรักเพียงเธอ)
  ไม่ต้องบอกฉัน   ถึงวันที่เลยผ่าน  ไม่ต้องบอกฉัน  ว่าเคยมีใครคนไหนยังไง
  แค่บอกว่ารัก   แค่เธอรักฉันง่าย ๆ    ฉันต้องการแค่ใจ  ของเธอ......
พอพี่เก่งเล่นเพลงจบก็ขยับตัวเข้ามาหาผม ค่อยๆก้มหน้ามาตรงที่ปากของผม แล้วปากของผมกับปากของพี่เขาก็สัมผัสเข้าหากันเหมือนกับว่า พี่เขากำลังส่งผ่านพลังแห่งความอบอุ่นโรแมนติกของตัวเอง เข้ามาทำให้ใจผมหายหวาดกลัว หายวิตกกังวลจากเรื่องร้ายๆที่ผ่านมา เวลาเหมือนหยุดนิ่งผ่านไปซักพัก พี่เก่งก็เป็นคนขยับปากออก
“พี่ๆ พี่ขอโทษครับเอ พี่ควบคุมตัวเองไม่ได้”พี่เก่งรีบพูดอย่างรู้สึกผิด แต่ผมกลับยิ้ม
“ไปทานข้าวกันดีกว่าครับ ผมหิวแล้ว”ผมบอกเป็นการตัดบท ทำให้พี่เก่งยิ้มออกมา
ตลอดเวลาที่นั่งทานข้าวด้วยกันพี่เก่งก็คอยป้อนข้าวผม พูดจาหยอดคำหวานๆเหมือนเดิม แต่ที่ไม่เหมือนเดิมก็คือผมเริ่มรับมุขของพี่แกมากขึ้น ไม่เหมือนเมื่อก่อนที่ปล่อยมาผมก็เฉย ผมไม่รู้ว่าตอนนั้นผมรู้สึกยังไง รู้แต่ว่าอย่างน้อยคนที่เราไม่เคยคิดถึงเขาเลย เขายังอยู่ข้างเรา เขารู้ใจเราดีกว่าคนที่เราฝากไว้กับเขาเสียอีก
บทที่ยี่สิบเก้า --- ความจริง
“นี่คุณหนึ่ง เธอไม่รู้เลยเหรอว่ารูมเมทเธอเกิดเพี้ยนอะไรขึ้นมา”อ๊อฟถามหนึ่งที่มากับผมหลังจากที่เราสองคนมาหอสมุดแล้วเลยมาทานข้าวกลางวันกัน บังเอิญมาเจออ๊อฟเข้าพอดี
“ไม่รู้เป็นอย่างนี้มาเกือบสองอาทิตย์แล้ว”หนึ่งพูดแล้วตักข้าวเข้าปาก
“ทำไม เราผิดปกติตรงไหน”ผมถามขึ้น
“ถ้าดูข้างนอก ไม่ดูแววตาที่ซึมเศร้าไป แล้วก็ไม่นับการกระทำอะไรต่อมิอะไรกับพี่ตากล้องสุดโรแมนติก มันก็ไม่แปลกอะไรหรอก”ไอ้อ๊อฟพูดขึ้น
คงจริงมั้งที่เข้าบอกว่า แววตาเป็นหน้าต่างของดวงใจ หลังจากเกิดเรื่องที่องค์การคราวนั้น ผมไม่เข้าองค์การอีกเลย และพยายามทำตัวให้เป็นปกติทุกอย่างแต่แววตาผมก็ยังดูเศร้าๆยังไงพิกล ผมเริ่มให้วางตัวสนิทสนมกับพี่เก่งมากขึ้น ไปไหนด้วยกันสองต่อสองบ่อยขึ้นเพราะช่วงนั้นผมคิดว่าพี่เก่งคือคนที่เข้าใจผมและรู้ใจผมดีที่สุด แล้วเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นผมก็ไม่เล่าให้ใครฟังเลย แม้กระทั่งหนึ่งที่มีอะไรผมจะเล่าให้ฟังตลอด หรืออ๊อฟที่มักจะมาสืบหาข้อมูลกับผมบ่อยๆ
ส่วนพี่หมอทีหลังเกิดเรื่องก็เงียบหายไปเลย ส่วนพี่นิคก็มีเจอกันบ้าง แต่เป็นการเจอกันแบบบังเอิญมากกว่า ทุกครั้งที่ผมเจอพี่นิค ผมมักจะไปกับพี่เก่งเสมอและพี่นิคเองก็จะไปกับสองด้วย
อย่างมีอยู่ครั้งหนึ่งพี่เก่งมารับผมไปทานข้าวเย็น ผมก็ไปกับพี่เขาเหมือนทุกครั้ง ทานไปป้อนกันไปคุยกันไปตามปกติเพราะพี่เก่งแกเป็นคนสวีท
อยู่แล้ว ทานไปได้ซักพักพี่นิคก็มากับสอง มานั่งลงโต๊ะข้างๆ พี่นิคทำเหมือนไม่เห็นผม ถึงแม้พี่เก่งจะทักพี่นิคก็ตาม พี่นิคก็ทักตอบเฉพาะพี่เก่ง
ไม่มีทักหรือมองหน้าผมเลย สองก็ทักผมแต่สายตาของสองที่มองมาดูเย็นชาแล้วคอยอะไรจากผมซักอย่าง ผมเองก็ทักตอบพอเป็นมารยาทเท่านั้น ระหว่างทานอาหารมื้อนั้นผมดูว่าพี่นิคจะเอาใจใส่สองเป็นพิเศษ และดูว่าสองเองก็จะออกแนวอ้อนๆพี่นิคด้วย ตอนนั้นผมพยายามไม่ใส่ใจ
แต่ภาพที่เห็นมันทำให้ผมเจ็บแปล๊บขึ้นมาที่ใจและปวดจี๊ดขึ้นมาที่หัวทันที
แล้วเหตุการณ์อย่างนี้ก็เกิดขึ้นหลายครั้ง เหมือนผมไม่อยากเจอพี่นิคกับสอง แต่ก็บังเอิญเจอกันอยู่บ่อยๆ แล้วทุกครั้งพี่นิคก็จะเอาใจสองมากๆ สองเองก็อ้อนพี่นิคมากๆเหมือนกับสองกำลังทำใส่ผม
“นั่นไงพูดถึงก็มาแล้ว ตากล้องสุดโรแมนติกของแก”อ๊อฟบอก
“นี่ของเอครับ”พี่เก่งยื่นรูปที่ผมถ่ายเมื่อวานนี้มาให้พร้อมกับนั่งลงข้างๆผม ส่วนใหญ่ผมจะใช้เวลาหมดไปกับพี่เก่งที่พาไปตระเวนสอนผมถ่ายรูปตามที่ต่างๆในมอ
“พี่เก่งทานข้าวมายังครับ ถ้ายังทานก่อนก็ได้ครับ วันนี้เราไปถ่ายแถวสวนเกษตรดีไหมครับ”ผมถาม
“อืมดีครับ ช่วงนี้ไปถ่ายที่แจ้งแสงกำลังดี งั้นพี่หาไรก่อนนะครับ อย่าเพิ่งอิ่มก่อนละ”พี่เก่งพูดพร้อมเดินไปสั่งอาหาร
ระหว่างที่พี่เก่งเดินออกไป พี่นิคกับสองก็เดินเข้ามาแล้วยังมานั่งโต๊ะข้างๆผมอีก ไอ้อ๊อฟกับหนึ่งสวัสดีทักทายพี่นิคที่สีหน้าดูยุ่งยาก ขมวดคิ้วอยู่ตลอดเวลาเหมือนเจอปัญหาใหญ่มาก็ทักตอบแต่ทำเหมือนผมไม่มีตัวตนอยู่ด้วย แต่สองกลับมาทักทายผมซึ่งผมก็ตอบรับตามมารยาท แล้วพี่นิคกับสองก็เดินไปสั่งอาหาร
“นั่นไงๆ ชักได้เค้าแล้ว แกมีอะไรยังไม่บอกฉัน บอกมาเดี่ยวนี้”ไอ้อ๊อฟพูดออกมาทันที
“เอ มีอะไรกับพี่นิคหรือเปล่า แล้วคนนั้นใคร ทำไมสายตาดูดุๆน่ากลัวยังไงไม่รู้”หนึ่งถาม
ผมนิ่งเงียบไม่ตอบ แล้วโทรศัพท์ผมก็ดังขึ้นช่วยชีวิตก่อนที่จะมีคำถามชุดต่อมา ผมดูชื่อเป็นเป็นพี่หมอที เลยถือโอกาสเดินออกจากโต๊ะไปคุยโทรศัพท์ทันที
“สวัสดีครับพี่หมอที”ผมพูดออกไปอย่างไม่เต็มเสียงเท่าไหร่ เพราะตั้งแต่เกิดเรื่องพี่หมอทีก็หายเงียบไป โทรก็ไม่โทรมา ร้านเค้กที่เคยเจอก็ไม่เจอ ออนเอ็มก็ไม่เจอกัน
“สวัสดีครับน้องเอ น้องเอทำอะไรอยู่ครับ สะดวกคุยไหมครับ”พี่หมอทีบอกอย่างน้ำเสียงดูกังวล
“ทานข้าวเพิ่งเสร็จครับ คุยได้ครับ พี่หมอทีมีอะไรเหรอครับ”ผมถามแบบใจไม่ค่อยดี
“คือ.......ตอนนี้ที่คอมองค์การทุกตัวโดนไวรัสเล่นงานครับ”พี่หมอทีพูดออกมาเหมือนอึดอัดมาก
“อ้าวแล้วไงครับ ก็สแกนออกซิครับ”ผมพูดออกไปแบบว่าเรื่องง่ายๆแค่นี้ใครก็ทำได้ต่อให้ไม่เรียนวิดคอม
“คือ.....ไวรัสที่ว่านี่ครับมันสแกนไม่ออก แล้วอีกอย่างไวรัสมันชื่อว่า Borntok A ครับ”พี่หมอทีบอกมา แต่ผมก็ยังไม่เห็นว่ามันจะเกี่ยวอะไร
กับผมอยู่ดี (ถ้าใครเคยโดนไวรัสชนิดนี้นะครับ คงรู้ดีว่ามันเป็นยังไง อาการของคอมก็คือว่าพอเราเปิดใช้งานไปซักพักมันจะเด้งหน้าต่างที่เป็นเหมือนโฮมเพจขึ้นมาทั้งที่เราต่อเน็ทหรือไม่ก็ตาม โฮมเพจที่ว่านี้จะเป็นสีเขียวๆ แล้วมีหัวข้อเป็นสีแดงตัวใหญ่ว่า Borntok A แล้วก็จะตามด้วยภาษาที่อ่านไม่ออกอีกเยอะแยะมากมาย ถ้าใครไม่รู้ว่ามันเป็นไวรัสก็จะปิดมันลงแบบธรรมดาแล้วเดี๋ยวมันก็เด้งขึ้นมาให้เรารำคาญอีก แต่ผลเสียของมันจริงๆคือมันจะทำลายฮาร์ดดิสก์ของเราครับ มันจะทำการสร้างโฟลเดอร์ต่างๆขึ้นมาซ้อนทับกันทำให้เราเสียพื้นที่ของฮาร์ดดิสก์แล้วข้อมูลบางอย่างก็จะหายไป ไวรัสพวกนี้จะติดมากับพวกแฟลชไดร์ MP3 MP4 ที่เราชอบใช้ไปเสียบเพื่อดูดข้อมูลแหละครับ ที่สำคัญมันสแกน
ไม่ออกด้วย ต้องฟอร์แมตเครื่องใหม่อย่างเดียวถึงจะหาย ทำให้บางทีเราต้องเสียข้อมูลทั้งหมดไปแต่ตอนนี้มีโปรแกรมสแกนได้แล้วครับ)
“สแกนไม่ได้เหรอครับ แล้วอาการของคอมมันเป็นยังไงบ้างครับ”ผมถามออกไปอย่างห่วงเพราะข้อมูลในคอมขององค์การมีแต่สำคัญๆ
“พี่ว่าน้องเออย่าเพิ่งห่วงเรื่องนั้นเลย พี่มีเรื่องอย่างบอกน้องเอว่าทุกคนเข้าคิดว่าไวรัสตัวนี้...เอ่อ....เออ...น้องเอเป้นคนทำแล้วเอามาปล่อยในคอมขององค์การ แต่น้องเออย่าคิดมากนะ พี่รู้ว่าน้องเอไม่ได้เป็นคนทำแน่ๆใช่ไหมครับ”พี่หมอทีบอก ทำเอาผมถึงกับอึ้งไปสองเด้ง เด้งแรกที่ว่า
ผมเป้นคนทำ เด้งสองที่แม้ขนาดพี่หมอทีก็ยังถามผมว่าใช่ไหม มันแสดงให้เห็นว่าไม่เชื่อสนิทใจ
“ทำไมทุกคนคิดว่าเป็นผมครับ”ผมถาม
“ก็ตอนนั้นที่เกิดเรื่อง ทุกคนคิดว่าน้องเอคงแค้นองค์การมาก เลยแฮกระบบแล้วเอาไวรัสมาปล่อย แถมอีกอย่างไวรัสมันก็ชื่อ Borntok A ด้วย แต่พี่เชื่อนะว่าไม่ใช่น้องเอ อาจจะมีคนติดเอามาจากที่อื่นก็ได้ครับ น้องเออย่าคิดมากนะครับ”พี่หมอทีรีบพูดปลอบใจผมไว้ล่วงหน้า

ตอนนั้นผมยังไม่ตอบอะไรออกไปได้แต่คิดว่าทำไมเรามันซวยซ้ำซวยซ้อนขนาดนี้ว่ะถึงว่าหน้าพี่นิคเมื่อครู่ดูยุ่งยากมากผมได้แต่คิดว่าเราควรที่จะทำยังไงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นคราวนี้เราจะปล่อยไปเฉยๆให้ทุกคนเข้าใจผิด หรือเราจะต้องทำอะไรซักอย่างเพื่อพิสูจน์ตัวเองแล้วผมก็ตัดสินใจที่จะไม่ยอมให้ใครเขามาดูถูกผม มาว่าผมได้ในสิ่งที่ผมไม่ได้ทำโดยเฉพาะใช้สิ่งที่เรียนมาทำเรื่องไม่ดีอย่างนี้

kengee

ขอบคุนนะคับ ^______^{:4_102:}{:4_76:}

Ifoot-ballZ

รักคนที่เค้ารักเราดีกว่านะ

pongsakron01

ขอบคุณครับ

abcdefghij

อย่ารัก ในวัยเรยีน

jun2010

ขอบคุณครับ

orrick

ขอบคุนนะคับ ^^

soigiro

ขอบคุณครับ ^_^

manza555

เศร้า เศร้ามากๆเลย นี่ถ้าผมเป็นเอนะ จะอัดสองให้เดี้ยงไปเลย บังอาจมาทำกับเราได้ ฮึ่มมม 5555 T^T

peemakung

ขอบคุณครับ

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

Klong

ขอบคุนครับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า หวังว่าคงจบแบบที่หนูชอบ และหวังไว้

TawanIndy

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

harain15

ขอบคุณครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

gearsoccer

ขอบคุณครับ

sensedevil

ขอบคุณมากนะครับ