ของขวัญ 7 ปี <หนุ่ม IT กับ DJ สุดหล่อ>(78)

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับ และขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
(http://www.imeem.com/konphantang/music/hJHY5n-N// ฟังเพลงหมาเศร้า ของแก้ว ลายทอง)
...............ตั้งวงรินกินเหล้าถ้าไม่เมาไม่เลิกไม่เช็คบิลไม่ไล่ก็ไม่ไปจากร้าน
ทั้งฟูมฟายพูดพล่ามดูก็น่ารำคาญ แต่ใครจะรู้บ้าง เพื่อนฉันมันอกหัก
มันบอกว่าดอกฟ้านั้นทำให้หมาวัดเจ็บเก็บเอาไว้ไม่ไหวกูเลยต้องบอกมึง
เรื่องไหนขัดใจหล่อนล่ะก็เป็นงอนตะบึงมันบ่นเพ้อรำพึงเหมือนคนใกล้บ้า
โอ้ว่าแม่ดอกฟ้ามาดูซิสิ่งที่เธอทำเธอทำให้หมาวัดมันเพี้ยนจัดจริงจริง
เออว่ะแม่ดอกฟ้าหมาวัดถูกทอดทิ้งทั้งที่ทำทุกสิ่งทุ่มเทถึงที่สุด
บ๋อยมายกเก้าอี้กระแทกโต๊ะดังเปรี้ยง เสียงแว่วอยู่ใกล้ใกล้
ว่าคนเราเมาหมามันก็ยังยกซดไม่สนใจโซดา กินเหล้าแกล้มน้ำตา
ไอ้หมาวัดมันบอกว่ามันซื่อแต่ไม่ได้แปลว่าเชื่อง
เรื่องของเรื่องก็คือมันไม่ใช่หมาพันธุ์นั้นให้เดินตามต้อยต้อยคอยเอาใจทุกงาน
รู้สึกขัดกับสันดานเพราะมันรักอิสระ
โอ้ว่าแม่ดอกฟ้ามาดูซิ สิ่งที่เธอทำ เธอทำให้หมาวัดมันเพี้ยนจัดจริงจริง
เออว่ะ แม่ดอกฟ้าหมาวัดถูกทอดทิ้ง ทั้งที่ทำทุกสิ่งทุ่มเทถึงที่สุด
ตั้งวงรินกินเหล้าเมาแล้วก็ไม่เลิกเจ้าของร้านมาไล่ยังไม่อยากไปจากร้าน
หัวใจมันเสียจริตจิตเสียศูนย์แหลกลาญ เพื่อนฝูงปวดกบาลเพราะสงสารหมาวัด.....
ตอนที่พี่นิคเดินลงมาส่งสายตาที่น่ากลัวมาให้ผม แต่ผมเห็นอะไรไม่ค่อยชัดแล้วเพราะภาพมันเบลอๆ หายใจก็ไม่ค่อยออกแน่นอยู่ที่หน้าอก
ตามตัวก็เริ่มแสบร้อนมีผื่นแดงๆขึ้น แต่พี่เก่งคงยังไม่ทันสังเกตอาการผิดปกติของผมเพราะพี่แกก็เริ่มเมาได้ที่เหมือนกัน ผมเริ่มฟังเพลงที่ริชร้องไม่รู้เรื่อง หูอื้อไปหมด หายใจทางจมูกไม่ออกต้องหายใจทางปาก แล้วผมก็ทรงตัวนั่งไม่อยู่จากที่เดิมนั่งพิงพี่เก่งอยู่แล้วก็ค่อยๆเลื่อนตัวลงไป
ที่โต๊ะ
เปร้ง ! เสียงแก้วแตกเพราะผมที่ฟุบลงไปกับโต๊ะไปปัดเอาแก้วตกแตกนั่นคือเสียงสุดท้ายที่ผมได้ยินก่อนที่จะไม่รับรู้อะไรอีกเลย
ผมตื่นลืมตาขึ้นมาอีกทีก็รู้ว่าอยู่ที่โรงพยาบาล ผมเห็นพี่เก่งยืนคุยอะไรกับพี่หมอที ซักพักก็ยื่นซองอะไรบางอย่างมาให้ก่อนที่จะเดินออกไป
แล้วพี่หมอทีเดินเข้ามาหาผม
“น่าจับตีจริงๆเลยนะ เรานิ่ก็รู้อยู่ว่าแพ้แล้วยังจะไปดื่มอีก”พี่หมอทีทักขึ้น ผมแปลกใจกับสรรพนามที่พี่หมอทีเรียกผมว่าเรา ทุกทีต้องเรียกน้องเอซิ แต่คำนี้ก็ดีรู้สึกอบอุ่นไปอีกแบบ
“ก็ผมคิดว่าดื่มนิดเดียวมันจะไม่เป็นอะไรอ่ะครับ”ผมตอบออกไปเหมือนเด็กน้อยทำผิดแล้วถูกจับได้
“ไม่เป็นไรแล้วล่ะครับ นอนพักอีกหน่อยก็หาย ดีนะวันนี้วันอาทิตย์ ไม่ต้องขาดเรียนยิ่งใกล้สอบแล้วด้วย เดี๋ยวพี่คงต้องไปแล้วครับ ออกเวรเช้าพอดี ไม่ได้นอนทั้งคืน ต้องมานั่งดูใครก็ไม่รู้”พี่หมอทีบอก
“ขอบคุณครับพี่หมอที”ผมยกมือไหว้
“มาขอบคุณอะไรครับ ก็มันหน้าที่ของพี่ หน้าที่หมอกับพี่ชายของเราไง อ้าวนี่เก่งฝากไว้ให้เรา อีกอย่างพี่รู้แล้วครับว่าใครเป็นคนปล่อยไวรัส”หมอทีบอก พร้อมส่งซองอะไรบางอย่างมาให้ผม
“พี่หมอทีรู้แล้ว พี่หมอทีไม่ได้บอกใครใช่ไหมครับ”ผมถามพี่หมอทีไม่ตอบได้แต่เดินยิ้มๆออกไป
ผมนอนคิดเรื่องที่พี่หมอทีบอกไปเมื่อครู่ แล้วผมก็ต้องหลุดออกจากความคิดเมื่อมีคนมาเรียกผม
“เอ”น้ำเสียงที่เรียบเย็นชาดังขึ้น ผมหันไปมอง
“สอง!”ผมร้องออกมาอย่างตกใจ ผมมองเหลียวหาคนอื่นแต่ไม่มีใครตามมา
“สองมาคนเดียว สองมายกธงขาวยอมแพ้เอ สองมาวันนี้สองมาลาเอ สองจะกลับไปที่มอแล้ว”สองพูดออกมาด้วยน้ำเสียงธรรมดา ผมได้แต่นอนนิ่งไม่พูดอะไร
“มาวันนี้สองไม่ได้มาขอโทษเอ สองรู้ว่าสิ่งที่สองทำไปมันไม่ควรได้รับการยกโทษให้ แต่สองอยากให้เอรู้ว่าสองทำไปเพราะสองรักเอ สองอยากเป็นเจ้าของตัวเอเพียงคนเดียว ครั้งแรกที่สองเจอเอ ตอนที่เอไปส่งพี่เด็ดเดี่ยวที่บ้าน ความรู้สึกตอนนั้นมันเหมือนมีพลังบางอย่างมาจากตัวเอมาหาสอง ตอนแรกสองไม่รู้ว่ามันคืออะไร จนสองพยายามสืบหาว่าเอเป็นไร ทำอะไรที่ไหน พอมารู้วันเกิดของเอสองยิ่งเข้าใจเอเกิดวันพุธกลางวันที่ 4เดือน4”สองบอกแล้วหยุดไปซักพัก วันเกิดผมที่สองบอกมาทำเอาผมอึ้งเล็กน้อย
“สองเกิดวันพุธกลางคืนที่ 8เดือน 8 สองเคยอ่านเจอในตำราพลังจิตโบราณ เขาบอกว่าคนที่เกิดวันเดียวกันเดือนเดียวกัน ถ้าเป็นครึ่งของกันจะมีพลังหนุนเสริมพลังจิตให้กัน เป็นส่วนเติมเต็มให้กันได้โดยเฉพาะถ้าเป็นคู่รัก เหมือนเป็นหยินหยางรักษาสมดุลให้กันและกัน พอสองรู้อย่างนี้สองก็หาโอกาสที่จะเข้าใกล้ชิดเอ จนมีโครงการนี้เข้ามาสองก็สมัครจนได้มาอยู่กับเอ สองอยากให้เอมีพลังเหมือนสอง เอเองก็มีพลังอย่างนี้ซ่อนอยู่ เพียงแต่เอเป็นครึ่งหนึ่งของสองที่มีอยู่”สองเงียบไปอีก ผมงงกับข้อมูลที่สองให้ผมมา
“แต่นี่ไม่ใช่ประเด็นสำคัญ ที่เราจะมาพูดวันนี้คือเรารู้ว่าเอเป็นส่วนเติมเต็มให้เราได้มากกว่านั้น เอถามสองว่าสองเหนื่อยไหมตอนที่สองออกมานั่งพักตรงชิงช้าข้างองค์การ มันเป็นคำถามที่แสดงความห่วงใยออกมาจากใจจริง ไม่เคยมีใครถามสองอย่างนี้มานานมากแล้ว มีแต่คนเห็นสองเป็นคนแปลกประหลาด ชอบให้สองทำโน่นทำนี่ให้ดู แต่ไม่มีใครเคยห่วงสองเลย สองเป็นลูกคนกลาง ทำอะไรมักถูกมองข้ามเสมอ แต่เอเป็นคนที่ใส่ใจสอง ทำให้สองอยากได้เอมาครอบครองไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม”สองหยุด ผมก็ยังคงนิ่งเงียบ ในใจทั้งโกรธทั้งสงสาร
“เรื่องทั้งหมดที่สองทำลงไปเพราะสองต้องการให้เอมาเป็นของสอง มาอยู่ข้างๆสอง มาคอยห่วงใยดูแลสอง แต่ในเมื่อเอปฏิเสธสอง สองก็คิดว่าคนอื่นก็ไม่ควรได้รับการดูแลเอาใจใส่จากเอเหมือนกัน สองเลยทำทุกอย่าลงไป แต่สองก็รู้ว่าในใจของเอไม่เคยโกรธสองเลย กลับคิดจะเป็นฝ่ายไปซะอีก พี่นิคเองที่เขาทำไปก็เพราะทำไปตามหน้าที่ไม่ได้คิดกับสองเป็นอื่น ตรงกันข้ามในใจเขามีแต่เอ เขาทำอะไรให้สองเขาก็คิดแต่ว่าสองเป็นเอ”สองพูดออกมา แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ผมดีใจขึ้นมาเลย เพราะผมตัดสินใจเด็ดขาดแล้วว่าผมกับพี่เขาเราจบกัน ผมจะไปเริ่มชีวิตใหม่ที่มหาลัยแห่งใหม่
“สิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดเป็นเพราะสองใช้พลังจิต สองใช้พลังจิตล็อคกลอนประตู บังคับลูกบอล บังคับให้พี่เด็ดเดี่ยวคล้อยตามเขียนไวรัสให้แล้วสองก็เอามาลงในคอม บังคับให้พี่นิคจูบสอง เพราะสองต้องการให้พี่นิคกับทุกคนเข้าใจเอผิด สองอยากให้เอเจ็บเหมือนกับที่เอทำให้สองเจ็บ ที่เอปฏิเสธสอง แต่บางครั้งสองก็ไม่ต้องใช้พลังจิตอะไรควบคุมพี่นิค อย่างเวลาเจอเออยู่กับคนอื่น พี่นิคก็จะมาทำเอาใจสองมากขึ้นเพราะต้องการประชดเอ ข้อนี้เอเองก็น่าจะรู้ดี”สองเงียบไปอยู่นาน ผมนิ่งเงียบไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงกับบรรยากาศอย่างนี้ดี แล้วสองก็ทำงายความเงียบขึ้น
“เอ อย่างที่บอกว่าสองมาวันนี้สองไม่ได้มาขอโทษ แต่สองจะมาเอาความเจ็บที่ทำไว้กับเอคืน”สองพูดแค่นั้นแล้วก็เงียบไป ผมเหลียวไปดูเห็นสองเหมือนจะดัดนิ้วตัวเองแต่แล้วก็มีเสียงดังขึ้น
กร๊อก ! เสียงกระดูกที่ข้อนิ้วของสองหัก
สอง! ผมอุทานออกมาด้วยความตกใจ ไม่คิดว่าสองจทำอะไรรุนแรงถึงเพียงนี้
“สองเอาความเจ็บที่ให้เอคืนแล้วนะ ถึงแม้ว่าความเจ็บมันจะไม่เท่ากัน”สองพูดแล้วก็เดินจากไปปล่อยให้ผมนอนขนหัวลุกกับพฤติกรรมที่น่ากลัวของสอง
ผมนอนคิดว่าในชีวิตที่เกิดมาไม่เคยเจออะไรที่น่ากลัวขนาดนี้เลย แล้วต่อไปเราจะเจออะไรอีกไหมนี่ ถ้าเจอขอให้เป็นเรื่องธรรมดาอย่างที่ชาวบ้านทั่วไปเขาเจอก็แล้วกัน อย่าเจออย่างนี้อีกเลย
แล้วผมก็หันไปเห็นซองที่พี่หมอทียื่นให้ ผมแกะออกมาดูมันเป็นการ์ดที่ทำมาจากภาพถ่าย เป็นการ์ดที่เลื่อนขึ้นลงได้ มันเป็นภาพถ่ายของผมกับ
พี่นิค ถ้าเลื่อนขึ้นพี่นิคจะหายไปเป็นภาพพี่เก่งมาแทนพี่นิค ถ้าเลื่อนลงภาพพี่เก่งจะหายไปเป็นภาพพี่นิคแทน ผมผลิกเข้าไปอ่านข้อความพี่เก่งเขียน
“เพลงนี้ตอนแรกพี่ตั้งใจจะเล่นในเอฟัง แต่มาคิดดูว่าถ้าเล่นในโรงพยาบาลคงไม่ดีเท่าไหร่ เดี๋ยวคนป่วยลุกมาแด๊นซ์กระจาย (ที่จริงพี่กลัวเล่นไม่จบเองมากกว่า) เพลงนี้เป็นเพลงสื่อแทนใจของพี่ในตอนนี้และตลอดไป
(http://www.imeem.com/yumiyumy/music/Ot6pHI2o// ---ฟังเพลงไม่อาจเปลี่ยนใจ ของเจมส์ เรืองศักดิ์)
ไม่บอกก็รู้ว่าเธอ ไม่มีฉันเหลืออีกแล้วในใจ
เจ็บมันเป็นอย่างไร เข้าใจลึกซึ้งก็วันนี้
อยากจะบอกเธอว่ารัก อยากจะฉุดรั้งเธอไว้
เพื่อทำทุกอย่าง ที่ตัวฉันทำได้
แต่มันก็สายไปแล้วใช่ไหม
ฉันคงไม่อาจทำให้เธอเปลี่ยนใจ
ฉันคงไม่อาจทำให้เธอกลับมารักฉัน
เมื่อคนนั้นเข้ามาทำให้ใจเธอหวั่นไหว
รักเขาช่างง่ายดาย
ไม่อาจจะลบภาพเธอจากความทรงจำที่ฝั่งในใจ
อยากหยุดเวลาไว้ ไม่อยากให้เธอต้องเจอเขา
ฉันจึงขอแค่เพียงยังรักเธอ จะได้ไหม นะเธอจะได้ไหม (รักเธอตลอดไป)
ขอบคุณที่เป็นรักแรกพบสำหรับพี่
ปล.ช่วงที่ผ่านมา เอคงสับสนระหว่างคนที่เข้าใจกับคนที่อยู่ในใจ พี่เป็นได้แค่คนที่เข้าใจเอ แต่คนที่อยู่ในใจเอเป็นใคร อยากรู้ก็เลื่อนภาพขึ้นลงดูซิ จะเห็นทั้งคนที่รู้ใจและอยู่ในใจ”
ผมพลิกการ์ดกลับมาที่ด้านหน้าเลื่อนการ์ดขึ้นลง คนที่เข้าใจ คนที่อยู่ในใจ ผมนอนคิดอะไรไปเรื่อยจนหลับไป
บทสรุป --- สิ้นสุด – เริ่มต้น
“เอตัดสินใจดีแล้ว แน่เหรอ เรื่องที่จะเอ็นท์ใหม่นะ ไหนบอกว่าจะอยู่กับเราจนกว่าจะจบไง”หนึ่งท้วงขึ้นขณะที่หนึ่งกำลังรีดผ้า แต่ผมนอนทานผลไม้อยู่บนเตียงอย่างสบายใจ (อย่าคิดว่าผมเป็นคนขี้เกียจถึงกับนอนกินนะครับ ก็ผมเพิ่งออกจากโรงพยาบาลอ่ะ หนึ่งเลยเอาใจพิเศษผมเลยแทบไม่ต้องทำอะไรเลย ยิ่งบอกว่าผมจะเอ็นท์ใหม่หนึ่งยิ่งเอาในผมเป็นพิเศษกว่าเดิมแบบสองเท่าตัว)
ตอนที่อยู่โรงพยาบาลก็มีหนึ่งกับเพื่อนๆทั้งเพื่อนเก่าเพื่อนใหม่มาเยี่ยมไม่ขาดสาย พวกพี่ๆในองค์การบางคนก็มา ดูเหมือนว่าทุกๆคนจะเข้าใจอะไรดีขึ้น ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นเพราะพี่หมอทีไปบอกความจริง หรือสองยอมสารภาพออกมาเอง เพราะตัวผมเองก็ไม่อยากรื้อฟื้นเรื่องนี้ เห็นทุกคนกลับมาทำตัวแบบปกติเหมือนเดิมกับผม ผมก็พอใจแล้ว แต่มีคนเดียวไม่โผล่มาให้เห็นคือ พี่นิค
ส่วนเรื่องที่ผมจะเอ็นท์ใหม่ผมก็บอกกับบางคนที่สนิทเท่านั้น ยังไม่บอกทางบ้านเลย กะว่าให้สอบเสร็จก่อนค่อยบอกจะดีกว่า
“อืม เราขอโทษหนึ่งด้วยแล้วกันนะที่ทำตามสัญญาไม่ได้”ผมบอกแล้วก็หยิบส้มที่หนึ่งปอกไว้ให้เข้าปาก
“เองั้น เราส่งห้องเข้าประกวดดีไหม เป็นการทำอะไรร่วมกันก่อนที่เอจะไม่ได้อยู่กับเราไง”หนึ่งเสนอ
“จะดีเหรอ ประกวดหอเสร็จอีกสัปดาห์ก็สอบแล้วนี่ แถมยังประกวดเสาร์นี้แล้วนี่อีกสองวันเอง”ผมบอก
“เอาเถอะนะ ถือว่าเป็นความทรงจำดีๆที่เราจะทำด้วยกันไง”หนึ่งส่งสายตาเศร้าๆมาอ้อน
“งั้นก็ได้ เรานะยังไงก็ต้องเริ่มเรียนใหม่ สอบคราวนี้เราเล่นๆ ห่วงก็แต่หนึ่งนั่นแหละ”ผมบอก
“ขอบใจนะที่เป็นห่วง แต่ไม่เป็นไรหรอก ว่าแต่เราจะใช้คอนเซปต์อะไรในหารแต่งห้องดี”หนึ่งถาม
แล้วผมก็กับหนึ่งก็ตกลงใช้คอนเซปต์ที่ว่า ROR (Room Of Rainbow) ห้องแห่งสายรุ้ง วันต่อมาผมกับหนึ่งก็ลงมือตกแต่งห้องไปหาสายรุ้งพลาสติกเจ็ดสีมาประดับห้อง เอากระดาษสีฟ้าอ่อน สีฟ้าเข้ม สีครามมาตัดเป็นก้อนเมฆแล้วติตตามผนังห้อง ใช้กระดาษสีเจ็ดสีมาตัดเป็นเส้นโค้งขนาดเท่าๆกันเจ็ดเส้นแล้วทำเป็นสายรุ้งขึ้นที่ผนังห้อง พร้อมมีดวงอาทิตย์สีแดงยิ้มแฉ่งต้อนรับอยู่ที่หน้าประตู ผ้าม่านก็เปลี่ยนเป็นลายสายรุ้ง ตกแต่งกันเสร็จผมก็มานั่งหาเพลงเกี่ยวกับสายรุ้งที่จะใช้เปิดเวลาคณะกรรมการมาเยี่ยมชมห้องเพื่อตรวจให้คะแนน
หนึ่งก็นั่งทำของที่ระลึกให้กับคนที่จะมาเยี่ยมชมห้องของเรา โดยใช้กระดาษแข็งมาทำที่คั่นหนังสือเป็นรูปสายรุ้ง ที่ปลายรุ้งข้างหนึ่งมีสติกเกอร์รูปตัวการ์ตูนกระต่ายถือยาเม็ดแคปซูลเป็นตัวแทนของหนึ่ง อีกด้านหนึ่งเป็นสติกเกอร์รูปตัวการ์ตูนแมวนั่งพิมพ์คอมเป็นตัวแทนผม ตรงกลางสายรุ้งมีข้อความที่ว่า “สายรุ้งแห่งความหวัง 304”
พอถึงวันเสาร์ผมกับหนึ่งที่ลงทุนถอยชุดนอนใหม่มาคนละชุด เป็นชุดนอนที่มีลายเป็นสีรุ้งไปทั้งตัว พร้อมกับสั่งเค้กมาให้ครบเจ็ดสีเจ็ดรส งานนี้เล่นหมดเอาไปหลายตังค์เหมือนกัน แต่ก็สนุกดี
ผมกับหนึ่งสมมติตัวเองเป็นเจ้าชายแห่งสายรุ้ง คณะกรรมการจะมีอยู่ด้วยกันห้าชุดที่จะเข้ามาเยี่ยมแล้วตรวจให้คะแนน คณะกรรมการก็ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกครับก็พวกคณะกรรมการของหอต่างๆนั่นแหละครับ โดยส่วนมากจะให้หอญิงมาตรวจหอชาย หอชายไปตรวจหอหญิง หลังจากคณะกรรมการตรวจเสร็จก็จะให้พวกเพื่อนๆขึ้นมาเที่ยวห้องเราได้ ไม่ว่าจะเป็นชายหรือหญิงเพราะถือว่าเป็นวันเปิดหอ ผู้หญิงขึ้นหอชายได้ ผู้ชายขึ้นหอหญิงได้แต่ต้องออกก่อนสี่โมงเย็น
ก่อนที่คณะกรรมชุดสุดท้ายจะมา พวกเพื่อนๆผมทั้งกลุ่มเก่ากลุ่มใหม่ก็พากันมาสิบกว่าคน จนที่นั่งแทบไม่มีต้องขึ้นไปนั่งบนเตียง
“นี่ถ้ากรรมการมาขอความกรุณาพวกคุณเพื่อนๆออกไปก่อนนะครับ เดี๋ยวจะเสียคะแนน”ผมบอกแกมประชดนิด แต่ไม่มีใครฟังผมเลยเพราะพวกมันเอาแต่เม้าส์กันอย่างกับไม่เจอกันมานานมากทั้งๆที่พวกมันก็เพิ่งไปเจอกันแบบกลุ่มใหญ่แบบนี้ตอนที่ผมเข้าโรงพยาบาล จนคุณพยาบาลต้องออกมาบอกว่าให้ไปคุยกันข้างนอก เพราะรบกวนคนไข้
พูดเสร็จผมก็เดินออกมานั่งพักที่ระเบียงด้านนอกพร้อมปิดประตูเข้าไปเพราะไม่อยากได้ยินเสียงเพื่อนๆคุยกัน ผมมองขึ้นไปข้างบนทำให้ผมมีความคิดแวบหนึ่งถึงพี่นิคขึ้นมา

ใช่ซินะ ห้องพี่นิคนี่นาที่อยู่บนหัวเราตั้งแต่เกิดเรื่องเราไม่เคยเจอพี่นิคเลย ไม่รู้ว่าพี่นิครู้ความจริงหรือยังถ้ารู้แล้วทำไมไม่มาหาเรา มาพบหน้าเรา เหมือนคอยหลบหน้าเราตลอดเวลาแต่คงเป็นไปไม่ได้หรอก คนอย่างพี่นิคเหรอจะยอมเชื่ออะไรง่ายๆอีกอย่างเราก็ตัดใจให้เรื่องของเรามันสิ้นสุดไปแล้วนี่เราจะมานั่งคิดไปทำไมว่ะเนี่ยะ โธ่เอ๊ย ไอ้เอโง่เอ๊ย อ่อนประสบการณ์แล้วทำเก่งทำเป็นตั้งข้อตกลงอย่างนั้นอย่างนี้เป็นยังไงล่ะ สมน้ำหน้าแล้วแหละเสียทั้งตัวเสียทั้งใจ มันจะมีที่ไหนคนที่จะมาจริงจังจริงใจ ไอ้โง่เอ๊ยโง่จริงๆเลย ผมนั่งคิดว่าตัวเองแล้วน้ำตาพาลจะไหลออกมา

kengee

ขอบคุนนะคับ ^______^{:4_102:}{:4_76:}

Ifoot-ballZ

พี่นิคต้องตามมาง้อเอถึงชลป่ะเนี่ย

pongsakron01

ขอบคุณครับ

abcdefghij

อาจเพราะผูกพันที่ รังฉัน ไม่ไปที่ไหน

boommy

ฃอบคุณครับ

jun2010

ขอบคุณครับ

orrick

ขอบคุนนะคับ ^^

soigiro

ขอบคุณครับ ^_^

manza555

เศร้าจังเลยคับ

peemakung

ขอบคุณครับ

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

Klong

ขอบคุนครับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า ไม่น๊รา อย่าจบแบบนี้

TawanIndy

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบตุนมากคราบ

harain15

ขอบคุณครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

gearsoccer

ขอบคุณครับ