ของขวัญ 7 ปี <หนุ่ม IT กับ DJ สุดหล่อ>(79)

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับ และขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
ใช่ซินะ ห้องพี่นิคนี่นาที่อยู่บนหัวเราตั้งแต่เกิดเรื่องเราไม่เคยเจอพี่นิคเลย ไม่รู้ว่าพี่นิครู้ความจริงหรือยังถ้ารู้แล้วทำไมไม่มาหาเรา มาพบหน้าเรา เหมือนคอยหลบหน้าเราตลอดเวลาแต่คงเป็นไปไม่ได้หรอก คนอย่างพี่นิคเหรอจะยอมเชื่ออะไรง่ายๆอีกอย่างเราก็ตัดใจให้เรื่องของเรามันสิ้นสุดไปแล้วนี่เราจะมานั่งคิดไปทำไมว่ะเนี่ยะ โธ่เอ๊ย ไอ้เอโง่เอ๊ย อ่อนประสบการณ์แล้วทำเก่งทำเป็นตั้งข้อตกลงอย่างนั้นอย่างนี้เป็นยังไงล่ะ สมน้ำหน้าแล้วแหละเสียทั้งตัวเสียทั้งใจ มันจะมีที่ไหนคนที่จะมาจริงจังจริงใจ ไอ้โง่เอ๊ยโง่จริงๆเลย ผมนั่งคิดว่าตัวเองแล้วน้ำตาพาลจะไหลออกมา
“นึกว่าหายไปไหน หลบมานั่งอยู่นี่เอง”หนึ่งพูดพร้อมเปิดประตูหลังห้องออกมา ตามมาด้วยอ๊อฟ
“ออกมานั่งพักนะ กรรมการมาแล้วเหรอ”ผมถามพร้อมเอามามาลูบหน้าเพื่อไม่ให้เห็นน้ำตา
“สงสัยเจ้าสายแห่งสายรุ้งของเราจะร้องไห้อยู่นะ คิดอะไรอยู่อ่ะ”ไอ้อ๊อฟถามขึ้น
“เปล่าหรอก แค่คิดเรื่องที่เราจะย้ายกลับไปเรียนที่ชลนะ มาอยู่ที่นี้ตั้งหกเจ็ดปีคิดไปแล้วก็ใจหายเน๊อะ”ผมบอกปัดออกไป
“เอ เราไม่ได้ทัดท้านอะไรเอเลยนะ ถ้าเอจะไปเพราะเหตุผลที่เอบอกกับเราหรือคนอื่นว่าจะกลับไปอยู่กับแม่กับน้อง แต่เหตุผลในใจของเอที่จะไปเป็นอะไร มีเอคนเดียวที่รู้”หนึ่งพูดแทงใจดำผมทันที
“หนึ่งพูดอย่างกับว่า เอเปลี่ยนที่เรียนเพื่อหนีอะไรซักอย่างนี่แหละ หรือว่ามีอะไรที่ฉันยังไม่รู้ ช่วงนี้ฉันยิ่งตกๆข่าวอยู่ด้วย”อ๊ออฟออกอาการสอดรู้สอดเห็นขึ้นมาทันที
“ไม่มีอะไรหรอก อย่าไปฟังหนึ่งมากนักเลย”ผมบอก
“ยิ่งบอกว่าไม่มีอะไร ยิ่งต้องมี คนเราถ้าคิดจะหนีก็มีอยู่ไม่กี่เรื่อง เรื่องงาน หนี้สินเงินทอง แล้วก็ความรักที่ไม่สมหวัง อย่างคุณชายเอนี่สองเรื่องแรกตัดทิ้ง เรื่องอกหักเหรอ เอแกอกหักเหรอ”ไอ้อ๊อฟถามออกมาหลังวิเคราะห์เสร็จ
“อ๊อฟ”หนึ่งทำเสียงดุๆเหมือนปราม แต่อ๊อฟก็ไม่หยุดกลับถามต่อ
“อย่าบอกนะว่าแกกับพี่นายกดีเจสุดหล่อ ...... โอ้ไม่นะ แล้วอย่าบอกนะว่าแกกับพี่ตากล้องแสนโรแมนติกกำลังคบกันอยู่ โอ้นี่มันเกิดอะไรขึ้น”อ๊อฟทำเสียงงงๆแบบโอเว่อร์ ผมไม่ตอบนั่งนิ่ง
“ตกข่าวไปอีกแล้ว กับพี่เก่งเขาก็เพื่อนกัน เพื่อนที่รอคอยด้วยความหวังดี”หนึ่งตอบแทน
“แล้วแกไปเลิกกับพี่นายกดีเจสุดหล่อตอนไหน อ๋อ...เพราะไอ้คนนั้น นั่นเหรอ ที่เราเห็นตอนไปกินข้าวด้วยกัน อย่างนี่แหละแก อย่าคิดมากเลย พวกผู้ชายมันก็อย่างนี้แหละ ได้ใหม่แล้วก็ลืมเก่า มาหลอกให้เรารัก ให้เราบอกรักมันทุกวัน แต่มันไม่เคยบอกรักเราเลย ยิ่งไปกว่านั้นนะ ถ้ามันได้ร่างกายเราสมดังหมายแล้ว มันก็เห็นเราไม่ต่างอะไรไปกับถุงยางที่ใช้แล้วนั่นแหละ มีแต่ทิ้งอย่างเดียวใช้ต่อไม่ได้ เอแกทำใจซะนะ อย่างแกคงหาใหม่ได้ไม่ยากหรอก หรือว่าแกจะเอาในสต๊อกของฉันไหม”ไอ้อ๊อฟปลอบผม แต่มันแทงเข้ามาในใจผมมากกว่า
ที่อ๊อฟพูดมาก็มีส่วนถูก พี่นิคไม่เคยพูดคำว่ารักกับเราเลย ตอนขอเป็นแฟนไม่ว่าที่หนองคายหรือที่บึงสีฐานก็แค่บอกว่าขอคบเป็นแฟน ไม่เคยบอกว่ารักเราเลย มีแค่บอกว่าเราน่ารัก บอกว่าชอบเรา แต่ชอบกับรักมันต่างกันนิ่ ข้อตกลงที่พี่นิคเพิ่มขึ้นมาอีกที่ว่าให้เราบอกรักพี่เขาทุกวัน ถ้าวันไหนไม่ได้เจอกันให้โทรไปก็ยังดี แต่พี่เขาก็ไม่เคยบอกว่ารักเรากลับมาเลยซักที อีกอย่างพี่นิคก็ได้ตัวเราไปแล้วนิ่ คงเหมือนที่อ๊อฟบอกได้แล้วคงทิ้งเหมือนถุงยางที่ใช้ได้ครั้งเดียว
“อ๊อฟนี่พูดอะไร เอกับพี่นิคยังไม่มีอะไรกันซักหน่อย ถึงมีแล้วเราว่าพี่นิคก็คงไม่ได้เป็นผู้ชายอย่างที่อ๊อฟว่าหรอก”หนึ่งแก้ต่างแทนผม (ผมไม่ได้เล่าเรื่องที่ผมกับพี่นิคมีอะไรกันแล้วให้หนึ่งฟัง ใครจะไปกล้าเล่าเน๊อะ แต่ต่อมาก็เล่าอยู่ดี อิอิ) คำพูดของหนึ่งก็กลับมาแทงใจผมอีกเหมือนกัน
“อ่ะๆ ว่าไปได้เหรอ อย่างพี่นายกดีเจสุดหล่อเห็นข้างนอกเป็นสุภาพบุรุษ เท่ สมาร์ท แต่ข้างในอาจจะแฝงไปด้วยความโหด~ตัวเงินตัวทอง~มหื่นกระหายก็ได้ เหมือนหมาจิ้งจอกเอาขนแกะมาคลุมตัวไง”อ๊อฟแย้งขึ้นมา ก็โดนใจผมอีก
ก่อนที่หนึ่งจะเถียงกลับ ป่านก็เข้ามาเรียกบอกว่าคณะกรรมการมาแล้วไม่ใช่ใครที่ไหนเป็นพวกพี่ๆที่องค์การเอง มากันครบเลย พี่หมอที พี่ปอ พี่แหวว แล้วก็พี่นิค ชื่อสุดท้ายที่ผมไม่อยากได้ยินก็โผล่มา ทำเอาผมวางสีหน้าท่าทางอารมณ์ไม่ถูก เหมือนกับหนึ่งจะรู้ทันผม เลยบอกว่าให้ผมนั่งพักที่นี่แหละถ้าเหนื่อย มีแต่คนกันเองคงไม่มีพิธีรีตองอะไรมาก ว่าแล้วหนึ่งก็ลากอ๊อฟเข้าไปข้างใน
ซักพักผมที่นั่งมองท้องฟ้าคิดอะไรไปเรื่อยก็ได้ยินเสียงเปิดประตูออกมาแต่ไม่หันไปดูก็พูดขึ้นว่า
“กลับกันไปแล้วเหรอหนึ่ง”ผมถาม
“ยังครับ พี่เอง ไม่ใช่น้องหนึ่ง”พี่หมอทีพูดขึ้น
“อ้าวพี่หมอที สวัสดีครับ”ผมหันกลับมาพร้อมยกมือไหว้ แล้วตาก็เหลือบซอกประตูที่พี่หมอทีเปิดค้างไว้ทำให้ผมเห็นพวกข้างในก็ยังอยู่กันครบพูดคุยดูสนุกสนาน
“มานั่งคนเดียวต้องการหลบใครหรือเปล่า”พี่หมอทีถามเข้าตรงประเด็นทันที ทำเอาผมอึ้งเล็กน้อย
“ไม่ครับ ทำไมผมต้องหลบด้วย ผมเป็นผู้บริสุทธิ์นี่ครับ พี่หมอทีก็รู้   ผมแค่เหนื่อยๆไม่ได้พักเลยตั้งแต่เช้าจนจะเย็นอยู่แล้ว  เอ่อ.....พี่หมอทีครับ .....เรื่องของสองพี่หมอทีเอาไปบอกคนในองค์การเหรอครับ”ผมรีบเปลี่ยนเรื่องพูด
“เห็นพี่เป็นคนปากสว่างไปได้ พี่เปล่าครับ สองเขาเป็นคนยอมรับเอง แต่ก็ไม่เชิงยอมรับหรอกครับ วันที่เขาจะไป เขาบอกกับทุกคนว่าไวรัสที่มาติดคอมในองค์การมันมาจากแฟลชไดร์ของเขาเอง ทุกคนก็ไม่เห็นว่าอะไร พี่แหววได้ทีเลยรุมว่าพวกที่เคยใส่ร้ายว่าเราเป็นคนทำ ทำให้พวกนั้นสำนึกผิดไปเยี่ยมเราถึงโรงบาลเลยไง”พี่หมอทีบอก
“แล้วสองเขาบอกอะไรอีกหรือเปล่าครับ”ผมถาม
“เปล่านิ่ครับ มีแต่พี่บอกทุกคนไปว่าที่แก้ไวรัสได้เพราะเรากับเพื่อนมาช่วย ก็แค่นั้นเองครับ แต่ก่อนไปเห็นสองเขาเข้าไปคุยอะไรกับนิคด้วยอยู่นานสองนานแล้วค่อยออกไป แปลกนะครับพี่สังเกตที่นิ้วกลางกับนิ้วชี้ด้านซ้ายมือของสองเข้าเฝือกด้วย”พี่หมอทีบอก
“ให้เรื่องมันจบอย่างนี้ก็ดีแล้วครับ”ผมบอก
“แล้วนี่ยังไม่คุยกับนิคอีกเหรอ ไม่ใช่ซิ พี่ถามใหม่ นิคยังไม่มาคุยกับเราอีกเหรอ”พี่หมอทีถามขึ้นวกมาเรื่องเดิมจนได้
“ช่างเขาเถอะครับ ผมกับพี่เขาเราคงจบและสิ้นสุดกันแค่นี้ เดี๋ยวผมก็ต้องไปเริ่มต้นใหม่ที่ชลบุรีแล้วครับ”ผมตอบแต่ใจแวบๆ
“ปากแข็งไม่ตรงกับใจ ฟอร์มจัดทั้งคู่ เอก็พอเอคิดแต่จะหนีปัญหา มีอะไรชอบเก็บไว้คนเดียว นิคก็พอนิค รู้ทั้งรู้ว่าอะไรเป็นอะไรยังทำตัวแบบนี้อีก วันๆเอาแต่นั่งเล่นตุ๊กตาหมาแมว งานการไม่ยอมทำ ไปเรียนบ้างไม่ไปเรียนบ้าง ใครเข้าหน้าก็ไม่ติด ยังไงก็ช่างมันเถอะ เพราะถึงยังไงก็เป็นการตัดสินใจของเราที่จะให้เรื่องมันจบลงแบบนี้ พี่ว่าเราเข้าไปคุยกับเพื่อนๆข้างในดีกว่า เห็นพี่แหววเขาบ่นถึงเราอยู่นะ เกิดเป็นเรานี่ดีจริงๆเลยมีพี่สาวที่น่ารักอย่างพี่แหวว แล้วยังได้พี่ชายดีๆอย่างพี่อีก”พี่หมอทีพูดทิ้งท้ายแบบติดตลกแล้วเดินเข้าไป
ผมนั่งคิดตามที่พี่หมอทีพูดมา พี่นิคนั่งเล่นตุ๊กตาหมาแมว ไม่ยอมไปเรียน ไม่ยอมทำงาน ใครก็เข้าหน้าไม่ติด ถ้าเราไม่คิดเข้าข้างตัวเองไปนัก คงเป็นตุ๊กตาพี่หมาน้องแมวที่เราซื้อให้แน่ๆ แต่คงเป็นไปไม่ได้หรอก ก็พี่นิคเขารู้ความจริงแล้วนี่ ทำไมถึงไม่ยอมมาคุยมาพูดกับเราล่ะ อย่างน้อยพูดในฐานะคนเคยร่วมงานก็ยังดี สงสัยเราคิดเข้าข้างตัวเองมากเกินไปแล้ว
ผมลองถามตัวเองดูว่าผมโกรธหรืองอนพี่นิคที่ทำตัวแบบนั้น ผมก็ได้คำตอบว่าเปล่าเลย ผมไม่ได้โกรธหรืองอนพี่นิคแต่อย่างไร ผมรู้ว่าเรื่องต่างๆที่เกิดขึ้นมันยากที่จะตัดสินใจสำหรับพี่นิคระหว่างคำว่าหน้าที่กับความรู้สึกส่วนตัว แต่ผมก็ยังรู้สึกสับสนและไม่เข้าใจพี่นิคอยู่ดี เหมือนว่าการที่เราได้อยู่ใกล้กันไม่ได้ช่วยอะไรเลย สู้ผมหนีไปซะดีกว่า เรื่องมันจะได้จบๆไป
“เดี๋ยวผมตามเข้าไปครับพี่หมอที”ผมทักขึ้นเมื่อได้ยินเสียงคนเปิดประตูออกมาแต่ไม่หันไปดู ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา แต่มีคนมายืนข้างหลังผมทำให้ผมหันกลับไปดู
“พี่นิค”ผมตกใจพูดออกมา แล้วรีบหันกลับไปทันทีเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“สวัสดีครับผมชื่อ.............. นามสกุล............. คุณเรียกผมว่าพี่นิคก็ได้ครับ ผมขอเรียกคุณว่าเอนะครับ ผมดำรงตำแหน่งนายกองค์การนักศึกษาของมหาลัยครับ วันนี้ได้รับมอบหมายให้มาเป็นคณะกรรมการตรวจหอครับ พอดีผมสอบถามข้อมูลกับรูมเมทคุณเสร็จ ต่อไปผมขอสอบถามข้อมูลกับคุณเพื่อพิจารณาประกอบการให้คะแนนนะครับ”พี่นิคพูดใช้มุขแนะนำตัวแบบเป็นทางการหวังให้ผมตลกหรือเล่นด้วย แต่ผมกลับนิ่งเฉยไม่ตลกหรือเล่นด้วยเลย
“ผมขออนุญาตถามข้อที่หนึ่งเลยนะครับ”พี่นิคยังคงเล่นต่อ ผมก็เฉยต่อเหมือนกัน
“เอครับ เรื่องทั้งหมดที่พี่เข้าใจผิด ทำไมเอไม่บอกพี่”พี่นิคเปลี่ยนน้ำเสียงจากพูดเล่นๆเมื่อกี้เป็นจริงจังออกมาจากใจจจริง (แล้วเคยคิดจะถามกันบ้างไมล่ะ---ผมคิดในใจแต่ข้างนอกก็ยังนิ่งอยู่)
“พี่รู้เรื่องทั้งหมดแล้ว สองเขาบอกกับพี่เอง เรื่องที่พาเอไปซาวน่าจนต้องต่อยเขา เรื่องล็อคประตู เรื่องฟุตบอล เรื่องไวรัส แล้วก็เรื่อง........”
พี่นิคพูดยังไม่ทันจบ ผมก็แทรกขึ้นว่า
“พี่ยังรักเอไหม”ผมถามด้วยน้ำเสียงสีหน้าและแววตาที่เรียบเฉย
“เอ่อ......คือ..พี่...เอ่อ..”พี่นิคอ้ำอึ้งเหมือนพูดไม่ออก (พูดออกมามันจะตายหรือยังไง --- ผมคิด)
“รักหรือไม่รัก”ผมถามอีกคราวนี้หันหน้ากลับมา แต่พี่นิคก้มหน้าหลบตาผม
“ก็...แบบ...ว่า..เอ่อ....พี่.....เอ่อ.....”พี่นิคก็ยังอ้ำๆอึ้งๆอยู่เหมือนเดิม (จะเอ่อจนเป็นเอ๋อเลยหรือไง --- ผมคิดในใจแบบฉุนนิดๆ)
ว่าแล้วผมก็ลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้อง พี่นิคเดินตามเข้ามา พวกเพื่อนๆก็กินกันไป คุยกันไปอย่างสนุกสนาน จนทันไม่สังเกตว่าผมจะทำอะไรยังไง ผมนั่งลงตรงโต๊ะคอมที่เปิดเพลงเกี่ยวกับสายรุ้งอยู่ สายตามองไปที่พี่นิคที่ได้แต่ก้มหน้าไม่กล้าสบตาผม ผมเลยเปลี่ยนเพลงขึ้นมากลางคัน
(http://www.imeem.com/sweetsong/music/iXZQTGfg// ---ฟังเพลงวันนี้เธอบอกรักหรือยัง ของเทเรซ่า อากีล่าร์)
................จะมีซักคำไหม บอกแทนหัวใจฉัน
แทนวันซึ้งๆ เรามีให้กัน ที่ไม่มีวันจะลบเลือน
แทนคำว่าห่วงใย อภัยให้กันเสมอ
แทนคำว่าฉันจะเคียงข้างเธอ ในวันที่เธอมีน้ำตา
แต่คำๆนั้นเราลืมพูดกัน
ปล่อยให้เป็น แค่ความเข้าใจ
แต่มันนานเกินไป จึงอยากได้ยินอีกครั้ง....
บอกซิ บอกซิบอกว่ารัก บอกซิบอกว่ารัก
มันพูดไม่ยากสักหน่อย
บอกซิจะได้รู้ อย่าเก็บอยู่ในใจ
มีใครบางคนอยากฟัง ........

“มาเปลี่ยนเพลงกลางคันจั๋งซี่ผิดคอนเซปต์สายรุ้ง เดี๋ยวหักคะแนนเด่ะ”พี่ปอแซวขึ้นมา(มาเปลี่ยนเพลงกลางคันอย่างนี้ ผิดคอนเซปต์สายรุ้ง เดี๋ยวหักคะแนนนะ)
“เพลงนี้แหละจ้า น้องเอ พี่ชอบ”พี่แหววพูดต่อ
“แหววมักอิหยั๋ง อ้ายปอก็มักคือกัน ว่าแต่มื้อนี้แหววบอกฮักอ้ายปอไป”พี่ปอแซวเล่นตามเพลง (แหววชอบอะไร พี่ปอก็ชอบเหมือนกันว่าแต่วันนี้แหววบอกรักพี่ปอแล้วหรือยัง)

kengee

ขอบคุนนะคับ ^______^{:4_102:}{:4_76:}

Ifoot-ballZ

เสียตัวเสียใจดีนะไม่เสียตัง อิอิขำๆน่ะ

pongsakron01

ขอบคุณครับ

abcdefghij

ที่รังฉันไม่ ไปที่ไหน

jun2010

ขอบคุณครับ

orrick

ขอบคุนนะคับ ^^

soigiro

ขอบคุณครับ ^_^

manza555

ในที่สุดสองก็คิดได้ ดีใจกับเอด้วยจิงๆ

peemakung

ขอบคุณครับ

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

Klong

ขอบคุนครับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า อีกสองตอน อย่านร๊า อย่าจบแบบนี้เลย

TawanIndy

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบตุนมากคราบ

harain15

ขอบคุณครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

balllove23

ขอบคุณครับ

gearsoccer

ขอบคุณครับ