ขอรัก แค่สักครั้ง P1.

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับ และขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ตอนที่1 ปฐมบทของเป้
   ถ้ารู้จักความรักโดยที่ไม่รู้จักความเหงาแล้ว   ผมว่าคุณคงยังพูดว่าสนิทกับความรักได้อย่างไม่เต็มปากนักหรอก
   ท้องฟ้าทอสีส้มแสงอาทิตย์ยามเย็นโบยบินทะลุผ่านผ้าม่านขาวบางเข้ามาภายในห้องซึ่งปิดไฟเงียบความมืดย่างเข้ามาอย่างเชื่องช้าแต่มั่นคงและหนักแน่นเหมือนดังเรื่องราวในอดีตของผมคุณรู้ไหมว่าเมื่อเราเริ่มต้นสิ่งใดไปแล้ว เราก็ต้องยอมรับจุดจบของมันเสมอหากมีคนมาบอกรักคุณ เวลาที่จะตอบรับกลับไปคุณรู้หรือเปล่าว่าคุณกำลังยอมรับการจากลาเข้าไปแปะเอาไว้ในตอนจบของเรื่องแล้วโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว
เวลาเหมือนจะหยุดนิ่ง ผมนั่งซุกตัวอยู่ในผ้าห่มนั่งมองเงาของขอบหน้าต่างที่เกิดจากแสงสว่างกลุ่มสุดท้ายเคลื่อนตัวทาบทับผ่านวัตถุในห้อง พระอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปแล้ว รัตติกาลกำลังเข้ามาแทนที่ ผมขยับเคลื่อนตัวเป็นครั้งแรก ทีวีถูกเปลี่ยนช่องไป ไม่มีอะไรน่าสนใจ ทำไมเคเบิลทีวีที่มีอยู่ร้อยกว่าช่องกลับไม่มีอะไรที่น่าสนใจเลยนะ กระเพาะของผมส่งเสียงประท้วงเนื่องจากไม่มีอะไรตกลงไปให้มันทำงานนานเกินวิสัยอันควรจะเป็นอยู่หลายชั่วโมง ผมชันตัวลุกขึ้น ร่างท่อนบนที่เปลือยเปล่านั้นผอมลงไปในช่วงหลายเดือน
   “โทรมชะมัดให้ตาย” ผมบ่นกับตัวเองที่สะท้อนอยู่อีกฝั่งหนึ่งของกระจก ผิวขาวซีดกับน้ำหนักที่ลดลงทำให้ผมดูเหมือนคนไม่สบาย ประตูห้องน้ำถูกเปิดออก ผมมองตรงไปยังแก้วน้ำใบหนึ่ง แปรงสีฟันสองอันยังอยู่ในที่เดิมของมัน อันที่เป็นของผมเอง และอีกอันที่เป็นของคนอื่น อันที่เจ้าของมันไม่อยู่ตรงนี้อีกต่อไปแล้ว ผมทรุดตัวลงนั่งกับพื้น จะบอกว่าผมอ่อนแอ ขี้แพ้ ก็เอาเถอะครับ ผมเองก็ไม่ได้อยากจะให้น้ำตาเจ้ากรรมนี่มันไหลออกมาแบบนี้เหมือนกัน ไม่รู้ว่าใครบอกว่าเวลาจะช่วยรักษาทุกสิ่งให้หายเอง ผมอยากจะถามเจ้าของประโยคที่สวยหรูนี้ว่า เวลาที่เขาพูดถึงนั้นมันนานแค่ไหน กี่วัน กี่เดือน กี่ปีกันแน่ ผมจะได้เตรียมใจยอมรับความเศร้าที่จะยังคงติดหนุบหนับอยู่ในน้ำตาทุกเมื่อเชื่อวัน
   เวลาหลายนาทีผ่านไป ผมใช้ความพยายามอย่างมากที่จะเก็บกักเอาน้ำตาที่ไหลออกมาให้กลับเข้าไป แม้ว่าจะทุลักทุเลแต่ถ้าเทียบกับเมื่อก่อนแล้ว ผมว่าผมทำมันได้เร็วและง่ายดายขึ้นมากทีเดียว ...หรือว่าเวลาจะเริ่มออกฤทธิ์อย่างช้าๆ โดยไม่ให้รู้ตัวกัน?  อย่างไรก็ตามความบาดเจ็บทางกายภาพอย่างเช่นขอบตาแดงช้ำนั้นไม่ได้ถูกแก้ไขกันในเวลาไม่กี่นาทีเหมือนเช่นความบาดเจ็บทางความรู้สึก ผมบังคับให้ตัวเองเดินลงไปหาอะไรทานในสภาพแบบนั้น
   รองเท้าฟองน้ำสีดำเหยียบย่ำลงบนพื้นถนนที่ขวักไขว่ไปด้วยผู้คน หอพักที่กระจุกตัวอยู่มากมายในบริเวณนี้ดึงดูดผู้คนและสิ่งอำนวยความสะดวกมหาศาลเข้ามา ร้านอาหารมากมายผุดขึ้น อร่อยบ้าง ไม่่อร่อยบ้าง ผมเดินปรายตามองไปเรื่อย ชั่งน้ำหนักระหว่างโจ๊กร้อนควันฉุยที่อยู่ในหม้ออลูมิเนียมใบใหญ่ กับฝั่งตรงข้ามซึ่งเป็นข้าวไข่เจียวหมูสับที่พึ่งขึ้นจากเตา
   “เอาไหมลูก ป้าเพิ่งทอดเสร็จเลย” คุณป้าอ้วนตุ๊ต๊ะในชุดผ้ากันเปื้อนสีชมพูหวานเชิญชวนให้ผมเป็นลูกค้ารายแรกของป้าในคืนนี้
   “เอาห่อนึงครับป้า” ผมควักแบงค์ร้อยให้ คุณป้ารับแล้วแปะธนบัตรกับห่อข้าวสวยที่ตั้งรอไข่เจียวเป็นการเอาฤกษ์เอาชัยในแบบฉบับของพ่อค้าแม่ขาย
   “ขายดีๆ นะฮะ ป้า” ผมจากคุณป้าใจดีมาด้วยคำอวยพร และเริ่มเดินหาอย่างอื่นมาเติมที่ว่างในกระเพาะต่อ ผมหยุดซื้อลูกชิ้นทอดที่ร้านประจำมาสองสามไม้ คืนนี้คงจะยาวนานเหมือนเดิม การใช้ชีวิตคนเดียวไม่ง่ายเลย แต่ในเมื่อไม่มีทางเลือกผมก็อยากจะผ่านพ้นคืนนี้ไปอย่างละมุนละม่อมที่สุด  ประตูร้านเช่าหนังถูกเปิดออก ผมเดินเลือกหนึ่งในอุปกรณ์ที่ผมมักจะใช้เผื่อทำให้แก้มของผมไม่ต้องเปื้อนน้ำตาในยามค่ำคืนอย่างใจเย็น ผมไม่ใช่นักดูหนังที่ดีเลย ผมชอบดูหนังตลาด อะไรที่มันเข้าถึงง่ายไม่วุ่นวาย อาจจะไม่อาร์ต ไม่ติส แต่แค่นี้ชีวิตมันก็มีเรื่องให้คิดมากมายจนหัวจะแตกอยู่แล้ว ผมขออะไรที่ย่อยง่าย ตระเตรียมมาพร้อมเสิร์ฟจะดีกว่าให้ผมต้องมานั่งตีความอะไรอีกให้ยุ่งยากมากความ สายตาของผมไล่ตามหน้าปกหนังไปเรื่อยใช้เวลาไม่นานนักผมก็ได้หนังมาสองเรื่องที่อยากดู แต่คงต้องเลือกอีกหนึ่งเรื่องเพราะโปรโมชั่นเช่าสองแถมหนึ่งของทางร้าน หลักการก็คือสองเรื่องแรกผมจะเลือกหนังที่รู้จักมักจี่กัน อย่างน้อยก็เคยเห็นตัวอย่างมาก่อนในอินเตอร์เน็ต ไม่ก็อ่านคำวิจารณ์ผ่านตัวอักษรในหนังสือ แต่กับเรื่องแถมนี่ผมยกให้เป็นหน้าที่ของดวง สายตาสะดุดกับหน้าปกเรื่องไหนก็เอาเรื่องนั้น เป็นความตื่นเต้นเล็กๆ ให้ชีวิตจืดชืดของผมพอได้มีสีสันเสียบ้าง
   พนักงานในชุดนักศึกษาทำหน้าที่อย่างเหนื่อยหน่าย คิ้วที่ขมวดเป็นปมนั้นบ่งบอกว่าอีกนานโข กว่าที่เธอจะได้ไปพักจากงานพาร์ตไทม์อันแสนน่าเบื่อ “ 50 บาทค่ะ” เธอปริปากพูดประโยคแรก และคาดว่าคงเป็นประโยคสุดท้ายที่มีให้กับผม เธอรับเงินแล้วหันไปทางลูกค้าอีกคนที่ยืนรออยู่ “เรื่องนี้หมดแล้ว พี่คนนี้เขาพึ่งยืมไป”  สายตาของผมหันไปพบกับชายคนหนึ่งยืนอยู่ที่อีกด้านของเคาน์เตอร์ ผมยาวสีดำสนิทดูยุ่งเหยิงอาจจะเป็นเพราะคงพึ่งตื่นจากนอนตอนเย็น เสื้อกีฬาแขนสั้นเปิดเผยกล้ามเนื้อสวยงามได้รูปของแขน ถ้าไม่เล่นกีฬาหนุ่มคนนี้ก็คงดูแลรูปร่างตัวเองเป็นอย่างดีถึงแม้จะขัดกับชุดนอนง่ายๆ กับหัวยุ่งๆ ของเขาก็ตามที
   “นายๆ เอาไปก่อนก็ได้ เดี๋ยวผมเลือกเรื่องใหม่” ผมพูดตามจริง ยังไงเสียมันก็เป็นแค่หนังแถมฉะนั้นคงจะเป็นการดีกว่าถ้าจะยกเรื่องนี้ให้ใครสักคนที่อยากจะดูมันจริงๆ
   “เฮ้ย ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมมาเช่าวันหลังเอาก็ได้” ชายผมยาวตอบอย่างเกรงใจ
   “ไม่ต้องเกรงใจครับ คือผมหยิบเพราะว่าโปรโมชั่นของร้าน นายอยากดูจนตั้งใจมาเช่า เอาไปดูก่อนเหอะครับ ผมมีอีกตั้งสองเรื่อง”
   อาการอึกอักของเขาปรากฎขึ้น
   “เอางี้ครับ เลือกหนังเรื่องใหม่ให้ผมเป็นการตอบแทนแล้วกัน” ผมเสนอวิธีการประนีประนอม รอยยิ้มเล็กๆ ของเขาเป็นสัญญาณตกลง เขาเดินนำผมไปที่ชั้นวางหนัง ดูจากท่าทางแล้วคงมาเช่าเป็นประจำ แปลกดีที่เราไม่เคยเจอกันเลย
   “นายชอบหนังแนวไหนล่ะ”
   “ได้ทุกแนว ยกเว้นหนังผีนะ อยู่ห้องคนเดียว ดูแล้วหลอน ฝันร้าย” คำตอบของผมสร้างเสียงหัวเราะขึ้นมาระหว่างกัน แม้จะบางเบาแต่มิตรภาพเล็กน้อยได้ก่อตัวขึ้นอย่างเงียบเชียบ เขาเลือกหนังอยู่นานหลายนาที ก่อนจะหยิบหนังเรื่องหนึ่งขึ้นมาส่งให้ “เป็นเรื่องของผู้ชายปัญญาอ่อนที่ต้องต่อสู้เพื่อให้ได้ลูกสาวแท้ๆ ของเขาคืนมา หนังดีนะ  หนึ่งในเรื่องที่เราชอบมากที่สุด”
   ผมรับหนังเรื่องนั้นแล้วไปจัดการยืมเพิ่ม หลังจากเสร็จขั้นตอนผมก็กล่าวคำลา ที่ต้องกล่าวคำลาเพราะว่าผมไม่เชื่อในเรื่องของโชคชะตา ความคิดที่ว่าผมกับชายคนนั้นจะได้คบหารู้จักกันในอนาคตสำหรับผมแล้วมันเป็นเหมือนเรื่องเพ้อฝันซึ่งรังแต่จะทำให้เจ็บปวดหากไปคาดหวัง ฉะนั้นผมจึงเอ่ยคำลา...
   ประตูร้านถูกผลักเปิดออกอีกครั้ง ผมกำลังเดินเลี้ยวไปทางซ้าย ส่วนเขาก็คงไปในทิศทางตรงกันข้าม “เอ่อ... เรายังไม่รู้จักชื่อนายเลย  เราชื่อพล” เขาพูดเสียงดังขึ้น เพราะระยะทางที่ห่างจากกัน
   “เราชื่อเป้” ผมยิ้ม และยกมือตอบท่าโบกมือสุดแขนของเขา
   ผมก้าวเดินต่อไปบนโลกใบเดิม รอยเท้าผมยังโดดเดี่ยว มือของผมก็ยังเย็นโดยปราศจากมืออีกคู่มาสัมผัส  ในชีวิตหนึ่งชีวิตของคนเราจะเกิดเรื่องมหัศจรรย์ได้สักกี่ครั้งกันนะ สำหรับผมเองแล้วนี่เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกว่าอยากจะให้มันเกิดขึ้นสักครั้ง...  เหตุการณ์ที่จะเปลี่ยนชีวิตที่เหลือทั้งหมดของผม ... แค่สักครั้ง
ตอนที่ 2 ปฐมบทของพล
   กระเป๋าเป้ใบใหญ่ถูกเหวี่ยงกองอยู่ข้างเตียง... เหนื่อยชะมัด ผมถอดทั้งเสื้อ รองเท้า ถุงเท้า และก็เขวี้ยงทั้งหมดไปกองอยู่ที่ตระกร้าหน้าประตู แม้การเตะฟุตบอลกับเพื่อนฝูงจะเป็นกิจกรรมที่ผมรักใคร่แต่การเตะติดต่อกันสามวัน โดยที่ขาแข้งโดนประทุษร้ายโดยฝ่ายตรงข้ามอยู่บ่อยๆ แถมยังต้องวิ่งบุกขึ้นและถอยร่นมารับอยู่เนืองนิจ ก็สะสมความเหนื่อยล้าในกล้ามเนื้อจนผมต้องถอดถอนตัวกลับมาตั้งหลักที่ห้องก่อนเวลาปกติ
   ผมจับแผ่นเพลงยัดใส่เครื่องเสียงที่เล็กแต่ทรงอานุภาพ ปุ่มปรับเสียงถูกหมุนเพิ่มจนรายละเอียดของดนตรีดังกระหึ่มครบถ้วน ผมปลดเปลื้องเสื้อผ้าและเดินเหงื่อโทรมกาย ฉวยผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำแล้วจัดการชำระล้างฝุ่นดินที่เปรอะเปื้อน ผมชอบอาบน้ำอุ่นจัด เวลาความร้อนมันกระทบหลังกระทบไหล่แล้วรู้สึกสบาย ควันสีขาวพุ่งกระจายเต็มห้อง กล้ามเนื้อทุกส่วนของร่างที่ถูกใช้จนเกร็งแข็งเริ่มผ่อนคลาย แม้ว่าจะไม่ได้มีมากมายจนขึ้นประกวด แต่รูปร่างของผมก็สมส่วนในแบบที่ผมพอใจ
   ผมเปลี่ยนชุด เปิดพัดลมแล้วก็เช็ดผมที่ชักจะยาวเกินไปให้แห้งอย่างอยากลำบาก คงจะถึงเวลาตัดสักที อาจจะเป็นพรุ่งนี้หลังจากเลิกเรียน
   โทรศัพท์ผมดังขึ้น ข้อความ 2 ข้อความปรากฎอยู่บนหน้าจอ
   ‘พล ทำอะไรอยู่ เตะบอลเสร็จแล้วเหรอ  ไปดูหนังด้วยกันไหม/แจน’
   แจนเป็นรุ่นพี่ผมปีหนึ่ง แล้วก็พยายามจะจีบผมมาหลายอาทิตย์แล้ว แต่ก็นะ... ต่อให้เธอสวยกว่านี้สักสิบเท่าผมก็คงไม่สนใจ  แป้นบนโทรศัพท์ถูกกดตอบกลับ ‘นัดกับเพื่อนไว้แล้ว โทษครับ’  ผมโกหก ค่ำนี้ผมไม่ได้นัดกับใครหน้าไหน ไอ้พวกนั้นคงยังแตะบอลกันต่อจนกว่าฟ้าจะมืด แล้วก็คงไปกินเหล้าต่อ ซึ่งวันนี้ผมไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะรับสุราเข้าสู่ร่างกาย
   ส่วนข้อความที่สองนั้นค่อยชื่นใจผมมาหน่อย ‘คิดถึงนะครับ/ตั้ม’  ผมยิ้มและรีบพิมพ์ข้อความกลับ ‘คิดถึงตั้มเหมือนกันครับ/พล’
   ครับ...  ผมเป็นเกย์  ผมยอมรับไปโดยตรงแบบนี้แหละ  จะได้เลิกซุบซิบ ผมขี้เกียจต้องมานั่งตอบคำถามว่าทำไมผมไม่เดินกับผู้หญิงคนไหนเลย เป็นหรือเปล่า ทำไมไม่ยอมมีแฟน ...ผมบอกตรงๆ แบบนี้ไปมีอันต้องเงียบกันทุกคน  นิสัยอย่างหนึ่งที่น่ารังเกียจของมนุษย์คือการตัดสินผู้อื่น นอกจากพ่อแม่ผมเองแล้ว การที่ผมเป็นอย่างนี้ก็ไม่เห็นจะไปถ่วงความเจริญรุ่งเรืองของผู้ใด ทำไมจะต้องมาเป็นเดือดเป็นร้อนกับการที่ผมไม่ได้เป็นอย่างเขา น่าเบื่อที่ต้องทนอยู่กับสังคมที่ทุกคนดิ้นรนให้ทุกอย่างเป็นเหมือนกันหมด ผมนั่งตลกกับความฝันของคนเมือง เรียนมหาลัยดังๆ มีงานทำมั่นคง มีครอบครัว มีลูก แล้วมันก็กลับเป็นเหมือนเดิม วนเวียนอยู่กับความจำเจซ้ำซาก สำหรับผมแล้วมันเหมือนกับการฉายหนังซ้ำให้ดูวันแล้ววันเล่า จะให้พูดจริงหล่ะก็ผมไม่เสียใจนักหรอกที่ต้องเป็นในสิ่งที่แตกต่าง อะไรๆ ในชีวิตมันจะได้ออกรสออกชาติเสียบ้าง ผมอยู่กับความน่าเบื่อนี่มานานเต็มทน
   ช่างเถอะ... ในเมื่อคิดไปแล้วมันไม่มีคำตอบ ก็ไม่ต้องคิดมันให้รกสมอง
   ผมคว้ากระเป๋าเงินกับกุญแจแล้วรุดออกจากห้อง บางทีการสูดอาการด้านนอกกับการเดินหาอะไรกินคงช่วยผมได้มากกว่า
   “ป้า  คะน้าหมูกรอบไข่เจียว ไม่เอาก้านคะน้า” ผมตะโกนบอกป้าเจ้าของร้าน ที่ผมมาฝากท้องเป็นประจำ เจ้าของร้านชื่อป้าเล็ก ขนาดของร้านแกก็เล็กสมชื่อป้า โต๊ะเก้าอี้ดูเล็กกระจุ๋มกระจิ๋มเมื่อเอาผู้ชายตัวใหญ่เข้าไปยัดอยู่ภายใน ผมก็เหมือนกับเป็นยักษ์ในดินแดนของมนุษย์ตัวจิ๋ว อย่างเดียวที่ไม่เล็กในร้านนี้ก็คือจานข้าว จานเดียวจอด... คือบทสรุปของปริมาณ ถ้าวันไหนมีเพื่อนผู้หญิงมานั่งกิน สั่งจานเดียวแบ่งกันกินสองคนก็ยังไหว
   “ไอ้เชี่ยพล” เอ็กซ์ตะโกนจากถนนอีกฝั่ง โวกเวกเสียงดังจนคนที่เดินผ่านมอง มันโบกไม้โบกมือวิ่งข้ามถนนเข้ามานั่ง ในมือถือหนังสือการ์ตูนเป็นตั้ง ระหว่างที่ผ่านป้าเล็กมันก็หันไปตะโกน “ไข่ระเบิด ขอเยิ้มๆ นะป้า”
   “เบาๆ หน่อยก็ได้ กูไม่ได้หูหนวกนะไอ้~ตัวเงินตัวทอง~” ผมด่ามัน  เอ็กซ์เป็นเพื่อนที่ผมเพิ่งจะมาสนิทตอนอยู่มหาลัย เมื่อตอนเย็นก็ยังเตะบอลกันอยู่ ผมกับเอ็กซ์นิสัยคนละขั้วแต่ก็สนิทกันได้ ผมชอบเอ็กซ์ตรงที่มันเป็นเพื่อนที่ไม่คิดเกินเลยไปเป็นอย่างอื่น ในเมื่อผมประกาศตัวว่าเป็นเกย์แบบนี้ ส่วนใหญ่แล้วคนที่เข้ามาหาก็มักจะเริ่มต้นด้วยการเป็นเพื่อนแล้วค่อยสานต่อไปเป็นอย่างอื่น แฟนบ้าง กิ๊กบ้าง อะไรก็แล้วแต่เท่าที่ความสัมพันธ์แบบเกินมากไปกว่าเพื่อนจะนิยามมันได้ แต่กับเอ็กซ์แล้วมันเป็นเพื่อน ไม่มีอะไรต่อเติมให้รกรุงรัง ผมชอบอะไรที่เข้าใจง่าย แล้วก็ไม่วุ่นวาย ซึ่งเอ็กซ์เป็นแบบนั้นเสมอมา
   “เวร! ทำไมกลับไปก่อนแล้วไม่บอกกู” ไอ้เอ็กซ์ด่าคืน ผมคว้าการ์ตูนมันมาเปิดอ่านเล่มนึง “กูเหนื่อยว่ะ แม่งเล่นกันหนักฉิบหายช่วงนี้เป็นอะไรกันวะ”
   เอ็กซ์เลิกตาขึ้นมาจากหนังสือ “นี่มึงไม่รู้จริงเหรอวะ”
   “ทำไมวะ  กูต้องรู้เรื่องคนอื่นด้วยเหรอสัด” ผมตอบด้วยอารมณ์
   “มึงก็เป็นซะแบบนี้... ไอ้คนขวางโลกเอ้ย”
   “ตกลงจะบอกกูป่ะ”
   ไอ้เอ็กซ์วางการ์ตูน ส่วนคะน้าหมูกรอบผมก็มาเสิร์ฟ “ก็อาทิตย์หน้ามีคัดตัวนักบอลมหาลัยไง แล้วมึงก็รู้ว่าไอ้พวกที่เตะๆ กันอยู่เนี่ย ตัวเต็งทั้งนั้น”

“  พวกบ้าเอ๊ย   ก็ไม่เห็นต้องเอาจริงเอาจังกันขนาดนั้นนี่หว่า”ผมส่ายหัว พลางตักข้าวยัดเข้าปาก
   “มึงก็พูดได้หนิหว่าพล  พี่เขาทาบทามมึงให้เป็นตัวจริงซะขนาดนั้นทำไมไม่เล่นวะเป็นนักบอลตัวจริงหญิงตูมเลยนะมึง” เอ็กซ์พูดถึงช่วงที่ผมไปเตะบอลกับพี่ที่อยู่ในชมรมบอล

kengee

เรื่องนี้ เป็นยังงัยหรอ อยากรุ็ว่าจะนุกรึ ป่าว ??

Ifoot-ballZ

พบก็เพื่อลา มาเพื่อจากไป มันคงมีแค่นี้แหละเรา ติดอยู่นิดนึงตรงที่ว่ายังไม่มีคัยเข้ามาแล้วจากเราไปเลยซักคน

พี่1เรื่องเก่าจบปุ๊บอัปเรื่องใหม่ปั๊บ ขยันจิง การบ้านขยันทำแบบนี้อ๊ะป่าวอ่ะ.....? ล้อเล่นนะคับ ขำๆ

Aunkuna

ขอบคุณครับ

abcdefghij

อย่าให้ความหวังใครถ้าใจยังโลเล

piyanate

ขอบคุณมากๆๆครับผม

ืnneess

ขอบคุนนะคับ

ริว

ขอบคุณครับ

pkclub2146

ขอบคุนนะคับ ^_______^

game6969

ขอบคุนมากมายคัฟ

chabooae

ขอบคุณมากๆนะ

KillTi

ขออ่านหนอยน่ะคร๊าฟ

dung

ขอบคุณครับผม

kamaji

ขอบคุนคราบ

fffn

ขอบคุนมากคับ

kiwwy

ขอบคุณมากๆค่ะ {:sm-52:}

cawee

ขอบคุรคราฟ

MaximusRavi

ขอบคุนนะครับ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

น่าหนุกนะ