ขอรัก แค่สักครั้ง P3.

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับ และขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
ตอนที่ 2 บนตักของเพื่อน
   พวกแม่งเล่นห่าอะไรกันวะเนี่ย
   จะไม่ให้ผมอารมณ์เสียได้ไงนกหวีดที่ได้มาไม่ถึงห้านาที กรรมการจำเป็นแบบผมก็เป่าจนแทบจะพังอยู่แล้วแล้วเป็นไงล่ะ ว่าแล้วก็ต้องเกิดเรื่องจนได้  แถมคนที่เจ็บดันเป็นเพื่อนตัวเองอีก
   ผมฟิวส์ขาดไม่รู้ว่าทำไมจะต้องเล่นแรงกันขนาดนี้ด้วย จริงๆ แล้วก็เพื่อนกันทั้งนั้นยังดีที่มีคนมาช่วยไม่งั้นไม่รู้ว่าจะพาเอ็กซ์ไป
โรงพยาบาลยังไง คงต้องขอบใจคุณชายหน้าตี๋ที่เจอกันตอนเช่าซีดี จะว่าไปก็น่ารักจริงๆ แหละนะ มาดคุณหนูแบบนี้ไม่เคยจีบเลย
   ผมนั่งคุยก่ะคุณชายรอเอ็กซ์อยู่นาน ก่อนจะได้เข้าไปเยี่ยม
   “หมดสภาพเลยนะมึง” ผมทักมัน เมื่อเห็นข้อเท้าซ้ายที่ถูกพันรอบด้วยผ้ายาง
   “เชี่ย แซวกู  เจ็บฉิบหายเลย มึงมาช่วยกูหน่อย” ไอ้เอ็กซ์โขยกเขยกลงจากเตียง ผมเข้าไปช่วยมันหิ้วปีก
   “ขอบใจพวกนายมากเลย เดี๋ยวเราพาเอ็กซ์กลับเอง เพื่อนอีกคนจะขับรถมารับ” ผมบอกคุณชายแล้วก็เพื่อนอีกสองคน รู้สึกจะชื่อโฟนกับปิง ...เคยได้ยินคนพูดว่ามันเป็นแฟนกัน แต่ดูยังไงก็เหมือนเพื่อนเสียมากกว่า
   ไอ้เอ็กซ์ส่งเสียงบ้างหลังจากใบ้กินมานาน “ขอบคุณค้าบๆ”
   “ไม่เป็นไรหรอก  จะให้นั่งรอเป็นเพื่อนไหม” คนตัวสูงผมยาวชื่อโฟนถาม ส่วนคุณหนูยืนนิ่งไม่พูดจา ท่าทางเป็นคนพูดน้อยตอนที่คุยกันที่โรงอาหารก็มีแต่ผมที่พล่ามอยู่คนเดียว
   “ไม่ต้องๆ เกรงใจ เดี๋ยวเราจัดการเอง”
   “โอเค งั้นโชคดีแล้วกันนะ”
   “ขอบใจมาก บาย”
   ทั้งสามคนเดินเลี้ยวออกไปอีกทาง ตายละหว่า ผมลืมขอเบอร์โทรศัพท์คุณชาย กะว่าจะชวนไปกินข้าวขอบคุณสักหน่อย ครั้นจะทิ้งให้ไอ้เอ็กซ์มันรอก็สงสาร
   “มึงเรียกให้ใครมารับวะพล” เอ็กซ์ถาม คิ้วขมวดเป็นปม
   “เปล่าหว่ะ ไม่ได้เรียกใครเลย”
   “อ้าว เชี่ยแม่ง แล้วทำไงอะที่นี้  กูปวดขาอ่า”
   “สัดนี่ ก็นั่งแท็กซี่ไง เขาช่วยตั้งขนาดนี้ ยังจะให้เขาไปส่งอีกเหรอไง ไอ้สมองนิ่มเอ๊ย”
   “มึงแม่งใจร้าย กูป่วยอยู่นะเว้ย”
   ผมโบกเรียกแท็กซี่ และลากไอ้เอ็กซ์ขึ้นรถด้วยความทุลักทุเล ตัวก็ไม่ใหญ่แต่ทำไมหนักนักก็ไม่รู้   
   “นอนตักหน่อย” พูดปุ๊บ ไอ้เอ็กซ์ก็เอาหัวยุ่งๆ ของมันมาแหมะบนตักผม
   “อ้อนนะมึง สัด”
   “เออใช่ แล้ววันนี้มึงไม่ต้องไปร้านเหรอวะ”
   เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นเหมือนคำพูดของไอ้เอ็กซ์เรียกความซวยได้ยังไงยังงั้น “ฉิบหายแล้ว” ผมอุทานด้วยภาษาดอกไม้ก่อนจะกดปุ่มรับ “ฮัลโหล ครับพี่หมอก”
   “เฮ้ย พล  เอ็งไปไหนวะ” เสียงของชายวัยกลางคนดังขึ้น ฟังน้ำเสียงแล้วอารมณ์ของแกคงไม่สู้ดีเท่าไหร่
   “พี่หมอก วันนี้ผมขอลาครับ ไอ้เอ็กซ์มันข้อเท้าแพลงตอนเล่นบอล ผมกับเพื่อนเพิ่งพามันไปหาหมอมาครับพี่” ผมแก้ตัว ที่จริงแล้วมันยุ่งๆ ก็เลยลืม พี่หมอกเป็นเจ้าของร้านกาแฟกับขนมเล็กๆ ที่อยู่แถวมหาลัยนี่เอง มีโต๊ะอยู่ไม่กี่โต๊ะ แต่ลูกค้าแน่นร้านตลอด เมียแกเป็นคนญี่ปุ่นแต่พูดไทยปร๋อ แถมทำขนมเค้กอร่อยมาก ส่วนตัวแกก็ชงกาแฟเก่งมากเช่นกัน ผมไม่เคยเห็นกาแฟที่มันชงแล้วเป็นรูป หรือไม่ก็เอาช็อคโกแลตมาขีดเป็นลายด้านบนมาก่อน จนกระทั่งมาเจอพี่หมอก แล้วแกทำให้ดู หลังจากนั้นไม่นานไอ้เอ็กซ์ก็เอาซีรีย์คอฟฟี่ปรินซ์มาดูที่ห้อง (ผู้ชายห่าอะไรวะ ดูซีรีย์เกาหลี) ผมจึงถึงบางอ้อว่าไม่ใช่มีพี่เขาคนเดียวที่ทำได้
   ผมทำงานพาร์ตไทม์ให้กับพี่หมอก ไม่ใช่ว่าบ้านผมจนหรือไม่มีจะกินหรอกนะครับ แต่ผมว่างและก็คิดว่ามีอะไรทำนอกจากนั่งกินเหล้าและเล่นเกมส์บ้างก็คงจะดี  เป็นเวลา 4 เดือนแล้วที่ทุกวันจันทร์และอังคาร ผมจะต้องไปเป็นลูกมือพี่หมอก ก็ตั้งแต่ ทุ่มจนถึงห้าทุ่มโน่นแหละครับแต่ส่วนใหญ่คนจะเยอะช่วงสองถึงสี่ทุ่ม บางวันแถวยาวเป็นหางว่าวเลย ผมเคยบอกให้พี่หมอกขยายร้านแต่พี่แกปฎิเสธ แกบอกว่าแกไม่อยากทำใหญ่ มีกันอยู่สองคนจะขยายอะไรใหญ่โตนักหนา ตอนแรกผมไม่เห็นด้วย เพราะตามที่ร่ำเรียนมา เวลามี demand เพิ่ม supply ก็ต้องตาม หรืออย่างน้อยราคาของ supply ก็ควรจะสูงขึ้น ไม่ใช่มาขายกาแฟถ้วยละ 40-50 บาทอยู่แบบนี้ ร้านอื่นที่เขาไม่แต่งหน้ากาแฟยังปาไป 70-80 บาทเลย แต่ก็อย่างว่าแหละครับ ผมเห็นรอยยิ้มของพี่หมอกและเมียแกแล้วก็คงต้องโยนตำราทิ้ง... ของบางอย่างมันอยู่ที่ใจ ทำแล้วมีความสุขก็ทำไป อะไรที่มันพยายามมากเกินไปก็ไม่ดี
   “เหรอ แล้วเอ็กซ์เป็นไงบ้าง” เสียงพี่หมอกเบาลงทันทีที่รู้ว่าไอ้เอ็กซ์เจ็บ
   “ก็ไม่ตายหรอกครับ ถึกยังกะควาย เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ไล่ขวิดชาวบ้านได้แล้ว”
   ไอ้เอ็กซ์ทำท่าจะโวยวาย ผมเลยตีกบาลมันไปหนึ่งเพี้ยะ “อยู่นิ่งๆ สัด”
   “ขอโทษนะพี่ ผมไม่ได้โทรไปบอกก่อน”
   “ไม่เป็นไร พี่โทรเรียกตั้มมาช่วยแล้ว เดี๋ยวก็คงมา พรุ่งนี้ก็หยุดอีกสักวันก็ได้ ดูเอ็กซ์มันไป”
   “ครับพี่ ขอบคุณครับ”
   “ว่างๆ ก็แวะมาเอาขนมไปฝากเอ็กซ์มันหน่อยนะ ถือเป็นการปลอบใจ ...โอเคๆ แค่นี้นะ ลูกค้ารอ”
   “โอเคครับพี่ ขอบคุณมากครับ”
   ผมวางโทรศัพท์ มองไปเพื่อนตัวดีที่นอนลูบกบาลอยู่
   “น่าหมั่นไส้นักนะมึง ขาแพลงนิดเดียวมีแต่คนเอาใจ”
   มันเปลี่ยนเป็นทำหน้ากวนตีน “อ๊ะ ก็กูน่ารัก”
   “เอาอีกทีดีไหมมึง”
   “พอๆ แรงยังกะควาย ตีมาได้”
   รถแท็กซี่หยุด และผมก็ลากไอ้เอ็กซ์ลงรถ กว่าจะตะเกียกตะกายขึ้นชั้น 4 ซึ่งเป็นห้องของมันได้ ทั้งผมทั้งมันก็เหงื่อแตก (ผมแตกเพราะลากมัน ส่วนไอ้เอ็กซ์แตกเพราะเจ็บข้อเท้า) พอเปิดประตูไอ้เอ็กซ์ก็กระโดดขึ้นเตียง
   “เชี่ย~ ปวดโว้ย” มันเอาหน้าซุกหมอนแล้วตะโกนเสียงอู้อี้
   “ไหนกูดูหน่อย” ผมแกะผ้าออก ข้อเท้าที่ตอนแรกผมว่าบวมอยู่แล้ว กลับบวมมากขึ้นไปอีก แถมตอนนี้มันเปลี่ยนเป็นสีออกม่วง
“แม่งดูแย่ว่ะ  ไม่หักจริงๆ เหรอ”
   “ก็หมอเขาดูฟิล์มแล้วบอกว่าไม่หัก” ไอ้เอ็กซ์ดูข้อเท้าตัวเองแล้วก็หน้าซีด
“เพลียว่ะ” มันบ่นต่อพร้อมกับนอนแหมะกลับลงไปบนเตียงอีกรอบ
   “เดี๋ยวกูไปซื้ออะไรให้กิน มึงอาบน้ำไหวไหม”
   ไอ้เอ็กซ์ส่ายหัวเป็นคำตอบ ผมหยิบยาแก้ปวดกับน้ำให้มันกินเพิ่มสองเม็ด แล้วเดินลงมาหาซื้อของกิน ผมตัดสินใจเดินไกลอีกหน่อย เพราะร้านข้าวที่เอ็กซ์ชอบอยู่เลยตลาดออกไป พอถึงปุ๊บผมก็สั่งของโปรดของมันสองสามอย่าง “ป้า เอากะเพราวุ้นเส้น หมูยอทอด แล้วก็ไข่ระเบิด ขอเยิ้มๆ นะป้า อ่อ ข้าวเปล่าด้วยสอง ใส่ถุงนะ”
   โทรศัพท์ผมดังขึ้นอีกครั้ง ‘คุณมี 1 ข้อความ’ ปรากฎอยู่บนหน้าจอ
   ‘ได้ข่าวว่าเอ็กซ์ไม่สบาย ฝากบอกว่าขอให้หายเร็วๆ ช่วงนี้ไม่ค่อยได้คุยกันเลย คิดถึงนะ/ตั้ม’
   ผมปิดโทรศัพท์ลง ไม่มีการกดข้อความส่งคืนใดๆ จะว่าไปตั้มก็น่ารักดี เอาใจเก่งเสียด้วย แต่ก็แค่นั้นแหละครับ บอกอย่างไม่อายก็คือผมเจ้าชู้ คบใครไม่นานก็เบื่อ ผมคงยังไม่พร้อมจะมีความรักแบบจริงจังกับใคร แต่จะให้อยู่คนเดียวมันก็เหงาครับ มีคนเข้ามาในชีวิตบ้างก็ดีเหมือนกัน ...พูดไปพูดมาสรุปก็เจ้าชู้แหละวะ ไอ้เบื๊อกเอ้ย จะแก้ตัวทำไมนักหนา
   “ได้แล้ว ลูกเอ๊ย” ป้าตะโกนบอก มือยังหยิบซอส หยิบผัก กันพัลวัน
   ผมจ่ายเงินแล้วเดินกลับ พอถึงห้องไอ้เอ็กซ์ก็หลับไปซะแล้ว ผมตัดสินใจเทกับข้าวใส่จานก่อนที่จะปลุกมัน
    “เอ็กซ์ เฮ่ย เอ็กซ์” ผมพูดพลางเขย่าเพื่อน
   “เพลียฉิบเลยว่ะพล”
   “เออ สงสัยคงยาด้วย หมอบอกว่ากินแล้วจะง่วงๆ มึงลุกมากินข้าวก่อนมา”
   แม้ว่าจะเป็นของชอบของมัน แต่เอ็กซ์ก็กระเดือกไปได้ไม่กี่คำ แค่นั้นก็บอกได้ว่ามันอาการแย่จริงๆ เพราะปกติเรื่องแดกสำหรับเอ็กซ์นี่เรื่องใหญ่
   ผมยกจานข้าวออก ถ้ามันกินไม่ไหวผมก็ไม่อยากให้มันฝืนกิน เอ็กซ์บ่นว่าหนาวเหมือนจะมีไข้ พอผมเอามือไปจับตัวมันถึงกับสะดุ้ง มิน่ามันถึงบ่นเพลีย ก็ตัวมันร้อนจี๋เสียขนาดนี้
   “เฮ้ย มึงตัวร้อนมากเลย ไปหาหมออีกทีดีป่ะวะ”
   “ไม่เอา กูอยากนอนมากกว่า” เอ็กซ์ตอบทั้งที่ยังหลับตา
   “เออๆ มึงนอนไป เดี๋ยวกูเช็ดตัวให้แล้วกัน”
   ผมแวะจัดการกับข้าวที่เหลือ ก่อนจะไปหยิบผ้ามาเช็ดตัวให้มัน ตอนแรกน้ำยังเย็นอยู่ พอเช็ดเสร็จแล้วบีบน้ำออกผมรู้สึกเลยว่ามันร้อนขึ้นชัดเจน “เอ็กซ์  เอ็กซ์ มึงเปลี่ยนเสื้อก่อน” ผมพูดพร้อมกับหยิบเสื้อออกมาจากในตู้  เอ็กซ์สะลึมสะลือถอดเสื้อสะบัดกางเกงออกเหลือแต่บ๊อกเซอร์แล้วก็นอนหลับต่อ ผมต้องเอาเสื้อไปใส่ให้มัน
   ผมห่วงมันมาก คืนนั้นมันไข้สูงทั้งคืน ผมก็ไม่รู้จะทำยังไงดี ได้แต่นั่งเล่นคอมสลับกับเดินไปจับตัวมันดู แล้วก็จับเวลาว่าเมื่อไหร่จะครบสี่ชั่วโมงจะได้เอาพาราให้มันกิน จนเกือบรุ่งสางผมก็ทนง่วงไม่ไหว ฟุบหลับไปบนโต๊ะคอมทั้งอย่างนั้น
ตอนที่ 3 Coffee in love, coffee in lush
   เบื้องหน้าคือแม่น้ำเจ้าพระยา... ผมไม่อยากกลับหอ เลยขับรถเรื่อยมาจนถึงที่นี่ได้อย่างไรก็ไม่รู้  ทางเดินแคบๆ เรียบฝั่งแม่น้ำปราศจากผู้คนในช่วงเวลายามดึกแบบนี้ ท้องฟ้าสีน้ำเงินเข้มไร้ซึ่งพระจันทร์เป็นฉากหลังที่เหมาะเจาะกับแสงไฟสีเหลืองส้มมากมายที่สาดส่องออกมาจากโรงแรมและตึกสูงซึ่งตั้งเรียงรายอยู่ทั้งสองฝั่งของแม่น้ำ ผมหยุดเดินแล้วเลี้ยวเข้าไปนั่งในท่าเรือที่ปิดไฟเงียบโดยพลการ สายลมร้อนพัดผ่านเข้ามาแทนที่อากาศอบอ้าวอันหนักนิ่ง
   “เราห่วงนายนะเป้ อย่าทำแบบนี้อีก  สัญญาได้ไหม”
   คำพูดเมื่อเย็นผ่านเข้ามาในความคิด ทั้งๆ ที่เกิดขึ้นเมื่อไม่กี่ชั่วโมงผ่านมา แต่ในความรู้สึกแล้วมันเหมือนดังเข้ามาจากอดีตอันแสนไกล ทำไมเวลาเราโตเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นแล้วอะไรก็ดูยุ่งยากไปหมด   คนเราเกิดมาพร้อมกับความรู้สึกพื้นฐาน เราเรียนรู้ที่จะร้องไห้ หัวเราะ โอบกอด เศร้า และเป็นสุข แต่เมื่อเวลาผ่านไปเราก็เริ่มเรียนรู้ที่จะรัก จูบ โกหก หักหลัง และเสแสร้ง ความรู้สึกของเรายากขึ้น ซับซ้อนมากขึ้นเรื่อยๆ จนบางครั้งผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าตัวเองกำลังรู้สึกอย่างไร
   น่าตลกที่คนครึ่งค่อนโลกต้องเคยประสบกับสมการที่ไม่ลงตัวสมการหนึ่งเสมอ เมื่อคนคนหนึ่งชอบใครอีกคน แต่ใครอีกคนนั้นไม่ได้ชอบเขากลับคืนมา
   สมการเหมือนกัน แต่ทางออกนั้นหลากหลาย สำหรับผมเองแล้วผมเลือกที่จะใฝ่หาความรักใหม่เข้ามาแทนที่ และคนที่เข้ามาเติมส่วนที่ขาดๆ เกินๆ ของสมการในช่วงเดือนที่ผ่านมาของผมก็คือ ‘ซัน’ ผมไม่รู้อะไรมากมายนักเกี่ยวกับผู้ชายคนนี้ ทั้งที่ตกลงคบกันเป็นแฟน แม้ในความเป็นจริงซันจะเป็นฝ่ายบอกเลิกผม แต่คนที่ทำให้เป็นแบบนี้ก็คือตัวผมเองทั้งนั้น ผมไม่โทษซันเลยที่เขาจากไป เพราะแม้ร่างกายที่แนบชิดในอ้อมกอดและสัมผัสแห่งความต้องการที่มีให้กันนั้น ผมกลับเก็บใจไว้ห่างไกลเหลือเกิน และมันก็กลายเป็นความเย็นชา ... ผมไม่ได้รักซัน  ผมก็แค่ต้องการใครสักคนมาเติมเต็มสมการก็แค่นั้น  คนที่ทำให้ผมเสียน้ำตาไม่ใช่ซัน แต่กลับเป็นโฟนต่างหาก ชายที่ผมไม่สามารถจะรักได้คนนี้แหละที่ทำให้ผมต้องเสียใจ
   น้ำตาทุกหยดที่ออกมาไม่มีหยดใดที่ออกมาเพื่อซันเลย
      เข้าใจไหมครับ... ว่าคนที่น่าสงสารไม่ใช่ผมหรอก
   ความรู้สึกชิงชังตัวเองล้นปรี่ขึ้นมาจุกที่คอหอยจนผมพูดไม่ออก  เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ผมเห็นชื่อโฟนนิ้วโป้งของตัวเองก็เลื่อนไปวางอยู่บนปุ่มสำหรับกดวางสาย แต่คำสัญญาที่เพิ่งเอ่ยปากพูดไปเมื่อเย็นนี้ทำให้ผมต้องเปลี่ยนใจรับแทน
   “อยู่ไหนเนี่ย ทำไมยังไม่กลับอีก”
   “เรามาขับรถเล่นน่ะ ไม่มีอะไรหรอกจะกลับแล้ว”
   “เมาหรือเปล่าเนี่ย ขับรถดีๆ นะ”
   “ไม่หรอก แค่นี้นะ เดี๋ยวเราขับกลับแล้ว”

“ถึงแล้วโทรบอกหน่อยนะจะได้ไม่ต้องห่วง”
   “หลับไปเถอะน่า เราไม่เป็นไรหรอกแล้วค่อยคุยกันใหม่ วันนี้ดึกมากแล้ว นอนซะ”
   “อือ”

Ifoot-ballZ

พลพูดตรงดีนะ ความจริงก็อยากเป็นคนพูดอะไรได้ตรงกับใจบ้างเหมือนกันนะแต่ไม่รุทำไมมันยากนัก

Aunkuna

ขอบคุณครับ

abcdefghij

อย่าเอาความคิดโง่ๆมาใช้อย่างนี้

piyanate

ขอบคุณครับ

piyanate

ขอบคุณครับ

ืnneess

ขอบคุนนะคับ

ริว

ขอบคุณมากๆครับ

game6969

ขอบคุนมากมายคัฟ

chabooae

ขอบคุณมากๆครับ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะคร๊าฟ

kamaji

ขอบคุนคราบ

cawee

ขอบคุนคราฟ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

เลือกใครสักคน ถึงเจ็บก็ได้ทำเต็มที่แล้ว