ขอรัก แค่สักครั้ง P12.

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับ และขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

ตั้มตอบคำถามด้วยรอยยิ้มในแบบปฎิเสธทุกข้อกล่าวหาจนผมไม่กล้าจะถามอะไรเพิ่มผมชวนตั้มคุยเรื่องอื่นเพลินจนลืมเวลา รู้ตัวอีกทีก็จะถึงเวลาปิดร้านแล้วปิงโทรศัพท์มาบอกว่าวันพรุ่งนี้จะนัดเจอกันทั้งวงเพื่อคุยกันสักหน่อยคำนวนดูแล้วเหลือเวลาอีก 5 วันก่อนจะส่งเดโมผมคิดว่าอย่างดีก็ทำเพลงส่งทัน แต่โอกาสที่จะเข้ารอบก็น้อยเต็มทีถึงอย่างไรผมก็คงต้องยอมแพ้กับน้ำเสียงมั่นอกมั่นใจ ของปิง หมอนี่คิดจะทำอะไรแล้ว ไม่เคยจะเหยียบเบรคเป็นเหมือนชาวบ้านชาวเมืองเขาหรอก
ประตูร้านถูกล๊อคอย่างแน่นหนา ผมบ๊ายบายตั้มแล้วหันหลังเดินกลับหอ แต่ชายเสื้อของผมถูกมือของอีกคนดึงรั้งเอาไว้   “พี่เป้ .. วันนี้พี่เป้เดินไปส่งผมหน่อยได้ไหม”
   แม้จะประหลาดใจแต่ปากผมก็ตอบตกลง
   ลมเย็นพัดผ่านมาให้ความรู้สึกแตกต่างจากสายลมร้อนระอุที่คุ้นเคยมานานหลายเดือน แม้ว่ารอบข้างจะเป็นคืนเดือนมืดแต่ท้องฟ้าก็ยังปราศจากดวงดาวอยู่ดี พวกเราเดินไปเรื่อย  เสียงรองเท้าผ้าใบของผมกับตั้มกระทบก้อนกรวดตามถนนดังกึกก้องท่ามกลางความเงียบ
   ในที่สุดตั้มก็พูดขึ้น “พี่เป้ จำเรื่องแฟนเก่าผมได้ไหม”
   “อือ ได้ดิ”
   “ตอนนี้เขามีคนใหม่แล้วนะ”
   ผมอึ้งไป ไม่รู้จะปลอบใจคนที่เดินอยู่ข้างกันอย่างไร
   ผมหันมองตั้มที่เดินก้มหน้าตามผมมาต้อยๆ  รักครั้งแรกมันเจ็บ ผมรู้ดี... ก็ใช่ว่ารักแรกของผมจะสมหวังเสียเมื่อไหร่ ผมเอื้ิิอมแขนไปวางเบาๆ บนไหล่ของคนที่เปรียบเสมือนน้องชายผู้อ่อนไหวคนนี้พร้อมกับบีบมันเบาๆ  ตลกดีที่หน้าของโฟนกลับลอยเข้ามาในความคิด
   ตั้มบอกว่าเขาไม่เป็นไรมากแล้ว เพราะว่าตอนนี้มีเรื่องที่น่าปวดหัวมากกว่ารออยู่  หลังจากเงียบฟังอยู่พักนึงผมก็รู้ว่าตอนนี้ตั้มแอบชอบใครคนหนึ่งอยู่  ผมขยี้หัวตั้มเบาๆ  ปากก็แซว “แอบไปมีตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ไหนบอกว่าจะแลกความลับกันทุกเรื่องไง”
   อย่างไรก็ตาม ผมว่าตั้มโชคดี  การวิ่งหนีไม่เคยทำให้ความเจ็บปวดหายไปได้อย่างแท้จริง เราเพียงหลบเลี่ยงมันได้ชั่วคราวเท่านั้น เหมือนฉีดยาชาให้กับบาดแผล หมดฤทธิ์เมื่อไหร่น้ำตาก็จะกลับมา  หนทางที่จะให้บาดแผลหายไปก็คือหาใครสักคนที่จะรักนั่นแหละ
   หลังจากโดนผมแซวไปหลายครั้ง ตั้มก็เริ่มอาย ผมรู้สึกแปลกใจอยู่เหมือนกันว่าทำไมตั้มไม่ยอมบอกผมสักทีว่าคนที่เขาชอบอยู่เป็นใคร เรียนอยู่คณะอะไร
   “น่า จะปิดพี่ไปทำไมตั้ม” ผมยังสอบสวนตั้มไม่เลิกเพราะความอยากรู้อยากเห็นมันกระโดดนำมารยาทซึ่งผมกับตั้มมีให้กันน้อยลงทุกทีเนื่องจากความสนิทสนมได้เบียดบังไป
   “เอาเป็นว่า ประเด็นก็คือ คนที่ชอบเนี่ย...  ดันเป็นคนเดียวกันกับคนที่แฟนเก่าผมชอบน่ะสิ”
   สมองผมหมุนติ้ว... “โห ท่าจะยุ่งนะเนี่ย แบบนี้”
   ตั้มก้มหน้างุด จนเหมือนจะเอาหน้ามาซุกอก ทั้งที่เดินอยู่  แขนของผมรับแรงบีบที่แน่นมากขึ้น “...  ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมมันเป็นแบบนี้”
   ทางเดินยังคงมืดสลับกับสว่างด้วยแสงไฟตามถนน ผมจงใจเดินให้ช้าลงอีกนิด ระยะทางเท่าเดิมแต่ว่าอยากเพิ่มเวลาให้มากขึ้น บางทีความรักมันก็เป็นเสียแบบนี้  น่าโมโห เอาแน่เอานอนอะไรไม่ได้ แตกหักก็ง่าย แถมต้องมีเวลาหมั่นดูแลเอาใจใส่ แต่เพราะความขมปนหวานปะแล่มๆ แบบนี้แหละที่ทำให้ความรักมีความหมายมากขึ้น
   ผมบอกตั้มว่าตราบใดที่ไม่ทำให้ใครเดือดร้อน ก็รักไปเถอะ... มันไม่มีกฎไม่มีเกณฑ์หรอก เรื่องแบบนี้อย่าคิดมากให้มันเปลืองสมอง น้องชายของผมยิ้มขึ้นมาได้  ผมเดินไปส่งตั้มจนถึงหน้าอพาร์ตเมนต์ที่ตอนนี้ปิดไฟเงียบเชียบ และกอดอุ่นๆ ที่ผมให้ไปหวังว่าจะให้น้องชายคนนี้เข้มแข็งมากขึ้น  มนุษย์เราไม่กล้าแกร่งขนาดที่จะอยู่คนเดียวได้หรอก... ผมรู้ดี
   ค่ำคืนแห่งฤดูร้อนได้สิ้นสุดลง ณ วันนั้น ระหว่างทางเดินกลับบ้าน สายฝนหยดแรกของปีได้ร่วงหล่นลงใส่ร่างกายให้เปียกปอน  ผมนึกถึงเรื่องของตั้มที่ผ่านไปเมื่อครู่  เรื่องซ้อมดนตรีในวันพรุ่งนี้  และก็ความรู้สึกของผมเองในตอนนี้  
   แปลกดีที่หน้าของโฟนหายไปแล้ว   แต่มีหน้ามุ่ยๆ หัวยุ่งๆ ของพลเข้ามาแทน
   อีกฟากหนึ่งที่ผมจากมา ผมไม่มีทางรู้เลยว่าน้องชายที่ผมห่วงใยกำลังนอนกอดหมอนร้องไห้เสียงดังแข่งกับเม็ดฝนที่กระทบหน้าต่างอยู่ในตอนนี้   รักที่ทรมานกว่าไม่ได้รัก ก็คือรักที่พูดออกไปไม่ได้...
ตอนที่  16 :: X เอ็กซ์ X
   โทรศัพท์มือถือแผดเสียงฉุดผมให้ออกจากโลกแห่งความฝันขึ้นมาพบกับเช้าที่อากาศเย็นกว่าธรรมดา หน้าต่างมีเม็ดฝนเล็กๆ และไอน้ำเกาะติดอยู่เต็มบาน เสียงรถราที่เคยวิ่งผ่านกันขวักไขว่ในวันธรรมดาเงียบหาย  หลังฝนตกแบบนี้คงไม่มีอะไรดีกว่าซุกอยู่ใต้ผ้าห่มไปนานแสนนาน ติดอยู่ที่ว่าวันนี้ผมมีนัดซ้อมดนตรี
   ท่ามกลางยามเช้าแสนสงบ สิ่งเดียวที่ดูจะกวนใจผมได้ก็คือเสียงกรนของไอ้เอ็กซ์ซึ่งดังลอดผ่านผ้าห่มที่เคลื่อนตัวขึ้นลงอยู่ข้างๆ ผม แขนของเอ็กซ์ยังมีผ้ากอซพันอยู่ ร่องรอยบาดแผลซึมออกมาให้เป็นเป็นสีแดงเลือด แม้พี่หมอบอกว่าคงไม่เป็นอะไรมาก แต่ผมก็อดห่วงไม่ได้อยู่ดี  หูฟังยังยัดอยู่ในหูของเอ็กซ์ มันคงฟังเพลงที่จะซ้อมในวันนี้จนหลับไป
   ‘กูดีใจนะที่มึงห่วงกู’
   ผมนึกถึงคำพูดของมันเมื่อคืนแล้วก็ต้องกลั้นหัวเราะ  นานๆ เพื่อนคนนี้จะพูดอะไรทำนองนี้ให้ได้ยิน  แต่อีกใจหนึ่งก็กลัว กลัวทั้งใจของเอ็กซ์ที่จะคิดกับผมเกินเลยคำว่าเพื่อนกัน และก็กลัวใจของตัวเองที่จะคิดเหมือนกันกับมัน
   ธรรมชาติของการตกหลุมรักก็คือคุณห้ามมันไม่ได้ การตกหลุมรักเกิดขึ้นเองโดยไม่บอกกว่า จะยกป้าย ปิดสวิทซ์ สั่งห้ามไม่ให้ตกหลุมรักก็ไม่ได้ ผมเป็นคนอ่อนไหวง่าย เจอใครขุดหลุมไว้ก็เดินเซถลาตกไปหมด ดูเหมือนว่าจะมีความสุขดี แต่บางครั้งมันก็กลับกลายเป็นปัญหา  โดยเฉพาะเวลาที่คุณอยากจะผูกพันกับใครจริงๆ
   โดยเฉพาะเวลาที่คุณอยากจะรักใครจริงๆ สักคน
      “แอบดูคนอื่นเขาหลับ มันเสียมารยาทนะเว้ย” เอ็กซ์ขมวดคิ้ว ทั้งที่ตายังปรือ
   ผมตบกะโหลกมันแก้เขินไปทีนึงก่อนที่จะเดินไปจัดแจงเนื้อตัว  พวกเรานัดกันไว้ที่ห้องซ้อมใกล้กับมหาลัยซึ่งช่วงนี้คิวแน่นมาก คงเพราะต่างวงก็ต่างต้องซ้อม  เป้โทรไปจองที่ร้านตั้งแต่เมื่อวาน ถึงแม้เวลา 9 โมงจะดูเช้ามากสำหรับวันหยุดอันน่าเกียจคร้านนี้ แต่ก็ยังมีวงที่ตื่นเช้าไปซ้อมกันตั้งแต่ 7 โมง พวกเราเลยต้องรอคิวเป็นวงที่สอง
   เนื่องจากเคยรู้จักกันมาก่อนแล้ว สมาชิกในวงเลยไม่ต้องเสียเวลาแนะนำตัวกันให้มากความ  ผมเห็นสีหน้าเป็นกังวลของเป้เลยเขยิบไปนั่งใกล้ๆ เป้เป็นคนขี้กังวล ลักษณะของคนที่ทำอะไรก็อยากจะให้ดี จึงไม่แปลกที่เป้จะห่วง เพราะการซ้อมวันแรกจะเป็นตัวตัดสินได้ว่าจะพอมีสิทธิ์ผ่านเข้ารอบหรือเปล่า เพราะถ้าหากเล่นไม่เข้ากันก็คงยากที่จะหาสมาชิกใหม่ได้ทัน
   “อย่าคิดมากน่า เดี๋ยวก็ดีเอง” ... ผมพูดยิ้มๆ  ดีใจที่คิ้วที่ขมวดอยู่บนหน้าใสๆ ดูคลี่คลายลง
   ปิงทักเอ็กซ์เรื่องผ้าพันแผล ซึ่งเจ้าตัวส่ายหัวปฏิเสธทุกข้อกล่าวหา  คงไม่อยากให้ใครต้องมาห่วงมัน เดี๋ยวจะไม่เป็นอันซ้อมกันพอดี  จะว่าไปนี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้
พูดคุยกับปิง เพื่อนสนิทของเป้ ผมว่าเขามีอะไรที่คล้ายๆ กับผมอยู่หลายอย่าง
   พวกเรานั่งประชุมเรื่องเพลงที่จะใช้ซ้อมนิดหน่อย และก็ตกลงกันว่าวันนี้จะลองซ้อมให้เข้ากันก่อน แต่ละคนฟังเพลงกันมาบ้างแล้ว ก็จะมีแต่เอ็กซ์ที่เพิ่งได้ฟังเพลงเมื่อคืนนี้ แต่เอ็กซ์นั่งยันนอนยันว่าเล่นได้ ในที่สุดห้องก็ว่าง พวกเราเดินเข้าไปเตรียมตัว ผมถอดแหวนซึ่งห้อยอยู่ที่คอมาพันเอาไว้ที่ปลายเบส ผมติดทำแบบนี้มาตั้งแต่สมัยตอนมัธยม คราวนี้ก็เหมือนกัน  ปิงเสียบกีต้าร์จูนสาย เพียงโน้ตไม่กี่ตัวที่เล่นมา ก็รู้ว่าฝีมือของเพื่อนคนนี้คงจะดีสมคำชมจากเป้ซึ่งกำลังง่วนอยู่กับการปรับคีย์บอร์ด
คนสุดท้ายซึ่งทุกคนแอบหวั่นอยู่ในใจก็คือเอ็กซ์ มันกำลังหมุนกลองอย่างเก้ๆ กังๆ
   “ทำไรวะ เอ็กซ์”
   “สาด กูไม่คุ้นกะกลองชุดยี่ห้อนี้นี่นา นี่มึงจับอันนี้ไว้ให้หน่อยดิ” เอ็กซ์ปรับกลองตัวเองอยู่นานสองนาน กว่าจะได้เริ่ม
   ผมส่ายหัว... จะไหวไหมเนี่ย
   แต่พอเพลงขึ้นเท่านั้นแหละครับ คนอื่นในวงถึงกับมองหน้ากัน ... ก็ไอ้หนุ่มหน้าจีนดูท่าทางปัญญาอ่อนเมื่อกี้นี้กลายร่างเป็นเทพกลองส่งมาเกิดไปแล้ว  ไม่รู้จะพูดยังไงดีครับ  แม้ว่าจะไม่ได้เล่นดนตรีมานาน แต่สมัยก่อนก็รู้จักเพื่อนที่เป็นมือกลองเก่งๆ หลายคน แต่นี่มันไม่ใช่แล้ว คือเอ็กซ์แม่งเก่งมากจริงๆ  
    “เฮ้ย เอ็กซ์ นายสุดตีนเลยว่ะ” ปิงตะโกนแข่งกับเสียงดนตรี พร้อมหันไปยกนิ้วให้เพื่อนซี้ของผม
   ผมมองเป้ที่ยิ้มออกมา แล้วก็อารมณ์ดีตามไปด้วย   ดูท่าเพื่อนรักของผมได้ยกภูเขาออกจากอกคุณชายเป้ไปถมทะเลเรียบร้อยแล้ว เพราะจากที่ไม่รู้ว่าซ้อมออกมาจะออกหัวออกก้อย แต่ตอนนี้ผมมั่นใจมากเลยว่าพวกเราผ่านเข้ารอบฉลุยแน่นอน นี่ขนาดเอ็กซ์มันนอนฟังมาแค่คืนเดียวยังขนาดนี้ ถ้าลองให้เวลามันแกะมาเล่นจะสุดยอดขนาดไหนก็ยังไม่รู้
   ชั่วเวลาสองชั่วโมงที่จองไว้ผ่านไปไวเหมือนโกหก
   “เอ็กซ์ นายโคตรเก่งเลย” เป้ถอดปลั๊กคีย์บอร์ดออกแล้วเดินไปหาเอ็กซ์ เจ้าตัวยิ้มแหยๆ พร้อมกับเอามือกุมไหล่ ผลจากการตีติดกันตลอดสองชั่วโมงคงทำให้เจ็บแผล
   “ท่านเทพ ข้าน้อยขอคารวะ รับข้าเป็นศิษย์ด้วยเถิด”  ปิงทำท่าคุกเข่าเหมือนหนังจีนกำลังภายใน เอ็กซ์ถึงกับเขินเกาหัวเหม่งๆ ดังแกรกๆ  ความจริงแล้วทั้งเป้และปิงเล่นได้ดีเลยทีเดียว เพียงแต่ว่าเอ็กซ์มันเหนือชั้นไปกว่านั้นเยอะมาก เหมือนดูบอลคนละลีก มวยคนละรุ่น  ผมปลดแหวนออกจากเครื่องดนตรีประจำตัวแล้วเอามาห้อยคอแทน
บทสนทนาระหว่างนั้นยังคงเป็นคำยกยอจากเป้กับปิง โดยเฉพาะรายของปิงนั้น ถามใหญ่เลยว่าเริ่มเล่นยังไง เคยประกวดที่ไหนหรือเปล่า มีออกเทปเดโมใต้ดินมาบ้างไหม  แต่ดูท่าทางผู้ถูกสัมภาษณ์จะไม่อยู่ในอารมณ์ตอบสักเท่าไหร่เพราะเท่าที่เห็นมันนั่งกุมไหล่ตลอดเวลาหลังจากเลิกซ้อม
   แต่ความซวยของเอ็กซ์ยังไม่หมดแค่นั้น หลังจากเก็บของเดินออกมาจากห้องซ้อม พวกเราก็สวนกันกับนักศึกษาอีกกลุ่มที่มารอใช้ห้องต่อ เอ็กซ์ที่เดินอยู่หยุดกึก  ท่าทางผิดปกติ ทำให้อีกฝ่ายสังเกตเห็นได้ คนตัวสูงที่สุดในกลุ่มยื่นกีต้าร์ให้กับเพื่อนพร้อมกับระเบิดเสียงหัวเราะเสแสร้งซึ่งชักนำให้ผมไม่ชอบหน้าเอาตั้งแต่ครั้งแรกมันสะเทือนมากระทบแก้วหู
   “บังเอิญจังเลย ไม่คิดว่าจะมีโอกาสได้มาซ้อมห้องข้างๆ มือกลองระดับตำนานนะเนี่ย”
   เอ็กซ์หลบสายตา  “....ยี่”
   ด้วยท่าทางคุกคามบวกกับอคติแต่แรกพบ ผมจึงเดาเอาว่าเจ้าคนตัวสูงนี่แหละที่เป็นสาเหตุของเรื่องทะเลาะวิวาทเมื่อคืน “เอ็กซ์ ไอ้`ตัวเงินตัวทอง`นี่เหรอที่ทำมึง” ผมลุกขึ้นเดินไปด้านหน้า กั้นระหว่างเพื่อนรักกับชายคนนี้เอาไว้  แต่เอ็กซ์เอื้อมมือมาแตะที่หน้าอกผมพร้อมกับดึงผมให้ถอยกลับมา
   “น่าแปลกใจที่มึงยังจำชื่อเพื่อนเก่าได้ด้วย...ทั้งๆ ที่มึงหักหลังพวกกูในคราวนั้น  เรื่องคราวก่อนมึงก็น่าจะจำได้ด้วย  จริงไหม..โย”
   ผมหูฟาดหรือเปล่า ไอ้เปรตนี่เรียก เอ็กซ์ ว่า โย  มันหันหน้ามาหาผมแล้วมองด้วยหางตา “ระวังไว้เถอะ รับมันเข้าไป วงจะล่มเอา”
   ผมมองหน้าเอ็กซ์เชิงร้องขอคำอธิบาย หรือแม้แต่ท่าทีใดๆ ที่มันแสดงออกมาผมก็พร้อมจะสนับสนุน แต่เพื่อนผมได้แต่ยืนนิ่งก้มหน้าและปิดปากเงียบ  ผมจึงตัดสินใจจะโต้ตอบอีกครั้ง แต่มีคนที่ใจร้อนกว่าชิงตัดหน้าผมไปเสียก่อน
   “รับหรือไม่รับ มึงจะเสือกอะไรด้วย เรื่องของกู วงของกู”
   ปิงพูดอย่างโมโห สายตาบ่งบอกว่าไม่สบอารมณ์อย่างหนัก  เป้เดินก้าวออกมายืนข้างๆ กับผมและปิง ซึ่งท่าทางนั้นก็แจ่มชัดอยู่แล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้นหากเจ้าเปรตนี่ไม่หุบปากแล้วหายตัวไปซะ
   ผู้ชายคนนั้นถอนหายใจ  “เพื่อนดีนะ  น่าเสียดายแทนจริงๆ ว่ะ” พูดจบอีกฝ่ายก็เดินออกไปนอกร้าน ทิ้งไว้แต่บรรยากาศอึมครึมเหมือนฟ้าหม่นในตอนสายที่เริ่มกลั่นตัวหยดลงมาเป็นเม็ดฝน
   สรุปว่าแผนการที่ผมจะไปเที่ยวเตร่กับเป้ในเย็นนี้เป็นอันต้องถูกระงับเอาไว้ก่อน ตอนนี้ผมรู้ว่าเอ็กซ์ต้องการสักคนที่อยู่เป็นเพื่อน  ปิงขับรถมาส่งผมกับเอ็กซ์ที่หอ บรรยากาศในรถเต็มไปด้วยความอึดอัด  “โทษทีนะ งานกร่อยเลย” เอ็กซ์หันมาพูดอย่างฝืนๆ เมื่อล้อรถมาหยุดหมุนที่หน้าหอพักของตัวเอง
   “อย่าคิดมาก  นายไปพักก่อนเถอะ” เป้หันมาพูดปลอบ
   “ใช่เลย ถ้าแม่งกวนตีนมาก  เดี๋ยวกูจัดไปให้หนึ่งดอก รับรองมันไม่มาตอแยอีกแน่” ปิงพูดเหมือนกับจะระบายกับตัวเอง ส่วนอีกฝ่ายสั่นหัวยิ้มๆ ก่อนจะลงจากรถ
   “เป้ โทษทีนะ”   ผมบอกขอโทษเรื่องที่ต้องเปลี่ยนแผน ส่วนคุณชายทำหน้าดุใส่  “ไปดูเพื่อนซะ พล” ... บทจะน่ากลัวก็น่ากลัวชะมัดเลย

ผมพาเอ็กซ์ขึ้นไปข้างบน เป็นช่วงเวลาพอดีกับที่ฝนเริ่มตกหนักท้องฟ้ามืดครื้มจนเหมือนตอนโพล้เพล้มากกว่าจะเป็นช่วงบ่ายผมช่วยเพื่อนถอดเสื้อออกอย่างทุลักทุเล พอแกะผ้าพันแผลออก ผมก็ถึงกับอุทานออกมา “เชี๊ยะ บวมฉิบหายเลย”  เอ็กซ์พยักหน้าด้วยท่าทางเจ็บปวดผมวิ่งฝ่าฝนไปเซเว่นกวาดเอาน้ำแข็งในตู้แช่เย็นมาประคบให้มันหลังจากนั้นประมาณชั่วโมงนึงผมก็ค่อยโล่งใจ เมื่อแผลดูหายบวมลงไปบ้างแต่สิ่งที่น่ากังวลใหม่ก็คือ เอ็กซ์เริ่มมีไข้ผมเรียนรู้ได้จากคราวที่มันเจ็บจากเล่นบอลเมื่ออาทิตย์ก่อนว่าจริงๆแล้วร่างกายของเอ็กซ์ไม่ได้แข็งแรงเหมือนภาพลักษณ์ภายนอก ผมบังคับให้มันกินพาราแก้ปวดไปสองเม็ดก่อนที่ปล่อยให้นอนหลับส่วนผมก็นั่งเล่นคอมอยู่ด้านข้าง

Ifoot-ballZ

ตัวจริงที่พลรักคือคัยกันแน่......? เชียเอ็กอยู่นะ

ืnneess

ขอบคุนนะคับ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ

kamaji

ขอบคุนคราบ

cawee

ขอบคุนคราฟ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

เจอแฟนเก่าหรือเปล่านี่