ขอรัก แค่สักครั้ง P15. ตอนจบ

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับ และขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
   “ไปด้วยกันไหม?” ผมลุกขึ้นพร้อมกับยืนรอปฎิกิริยาของอีกฝ่ายเมื่อเห็นตั้มลุกขึ้นผมก็วิ่งไปเปิดประตูอีแก่ให้เขาขึ้นไปนั่ง
   “หวัดดีฮะ พี่เอ็กซ์” ตั้มทักทายคนขับ
   “ว่าไงตั้ม ทำไมเปียกมะล่อกมะแล่กแบบนี้ล่ะเนี่ย”
   ตั้มหัวเราะนิดหน่อย “ผมไปทะเลาะกับเทวดาบนฟ้ามาฮะพี่เอ็กซ์”
เวลาผ่านไปอีกครึ่งชั่วโมงแต่พวกเราก็ไม่ได้อะไรเพิ่มมากขึ้นไปกว่าเดิม ผมตัดสินใจโทรหาปิง แต่เขาก็บอกให้พวกเราใจเย็นๆ ปิงบอกว่าเป้ขับรถเร็วก็จริง แต่ก็เป็นคนที่ขับรถแข็ง ไม่น่าจะเป็นอะไรได้ อย่างไรเขาจะโทรไปเช็คที่บ้านของเป้ให้อีกที
   ระหว่างนั้นพวกเราไม่ได้คุยอะไรกันมากนัก ต่างคนต่างเพ่งสายตาตรวจสอบสองข้างทาง ปิงโทรเข้ามาบอกว่าเป้ไม่ได้กลับไปที่บ้าน แล้วเขาก็โทรเช็คที่ สน. ใกล้ๆ
แล้วไม่มีแจ้งเหตุอุบัติเหตุ โทรไป รพ. ใกล้ๆ ก็ไม่มีคนเจ็บจากรถชนตั้งแต่ช่วงหัวค่ำ ฉะนั้น อย่าเพิ่งคิดมาก
   ได้ยินแบบนั้นผมก็โล่งอกขึ้นมาก ผมรู้จักกับปิงมาไม่นานแต่รู้ว่าเขาเป็นคนที่พึ่งพาได้ และก็มีเหตุมีผล  หากปิงบอกว่าให้ใจเย็นๆ ผมก็จะทำตาม หรืออย่างน้อยที่สุดก็คงพยายามเท่าที่จะทำได้
   ผมบอกให้เอ็กซ์มันขับรถไปที่หอ  ผมจะนั่งรอเป้อยู่ที่นี่ ส่วนเอ็กซ์จะกลับไปเอาชุดมาให้ผมเปลี่ยนเพราะตอนนี้เปียกซกกันหมดทุกคน   ตั้มยืนยันที่จะนั่งรออยู่ด้วย  อีแก่เคลื่อนตัวออกไป บริเวณใต้หอของเป้เหลือแต่ผมกับตั้มสองคน
   ตอนนี้ฝนหยุดตกสนิทแล้ว หยดน้ำที่ยังค้างคาติดอยู่ที่ใบไม้ร่วงหล่นกระทบพื้นคอนกรีตที่มีน้ำเจิ่งนองให้กระเพื่อมเป็นวงซ้อนทับกันไป ท้องฟ้ายามดึกสีครามเข้มไร้เมฆหมอกมีดวงจันทร์กลมส่องสว่างอยู่ตรงกลาง
   “เป็นยังไงบ้าง” คำพูดแผ่วเบาที่เจือความรู้สึกขอโทษ ถูกเอ่ยออกมาและลอยคว้างอยู่ในบรรยากาศที่ห้อมล้อมพวกเราอยู่ ‘เราอย่าเจอกันอีกเลย’ นี่คือคำพูดที่ผมบอกกับตั้มในวันนั้น
   “สบายดีแล้วฮะ พลเป็นไงบ้าง” ตั้มพูดเสียงร่าเริง   นี่คือสิ่งแรกที่ทำให้ผมชอบตั้ม เขาเป็นคนที่มองโลกแต่ในแง่บวก ซึ่งแม้บางครั้งจะน่ารำคาญไปบ้าง แต่ผมว่าคนแบบนี้ต้องมีความเชื่ออยู่เต็มเปี่ยม  และตั้มก็เชื่ออย่างนั้น ผู้ชายร่างเล็กคนนี้เชื่อมั่นเหลือเกินว่าทุกอย่างในโลกนี้สวยงาม
   “อือ สบายดีเหมือนกัน”
   “ดีจังเลยนะ  ไม่คิดว่าจะได้มาคุยกันแบบนี้อีกแล้ว”  พอฟังตั้มพูดแบบนี้แล้วผมรู้สึกเกลียดตัวเองขี้นมาชะมัด
   “ยังอยากคุยเหรอ เรามันคนนิสัยไม่ดีนะตั้ม” ผมสารภาพ  ผมรู้อยู่แก่ใจในเรื่องความผิดของตัวเอง
   ตั้มเปลี่ยนเป็นเป็นนั่งกอดเข่า “ก็ไม่หรอกนะ  ตั้มจะไม่บอกหรอกว่าไม่เสียใจ  แต่ก็เข้าใจพลเหมือนกันนะ”
   “เข้าใจ?”
   “ก็เข้าใจว่ามันคงไปต่อไม่ได้ ...  ในเมื่อไม่รักแล้วจะรั้งต่อไปก็มีแต่จะเสียความรู้สึก แบบนี้แหละดีแล้ว”
   ผมมองหน้าของตั้ม  ผมเคยคิดนะว่าตั้มเหมือนเด็ก คิดอะไรง่ายๆ ทุกอย่างดูดีไปหมด  พอมาถึงตอนนี้ผมชักไม่แน่ใจว่าคนที่ทำตัวเป็นเด็กขี้เหงาเอาแต่ใจและก็ไร้เหตุผลนั่นคือผมเสียเองหรือเปล่า  ....น่าอายชะมัด
   “พลรู้จักพี่เป้ได้ยังไงเหรอ”
   “บังเอิญน่ะ... แล้วตั้มล่ะ”
   “ตลกดี ตั้มก็บังเอิญเหมือนกัน”
   ที่ตลกกว่าก็คือผมกับตั้มเคยเป็นแฟนกันมาก่อน และถ้าจะให้ขำไม่ออกล่ะก็  หากผมเดาใจแฟนเก่าผมไม่ผิด ตั้มเองก็หวั่นไหวกับเจ้าชายที่หายตัวไปในตอนนี้เหมือนกัน
   “ชอบพี่เป้เขาล่ะสิ”  ตั้มพูดพร้อมกับยิ้มกว้าง  “ทำไมพลชอบพี่เป้ล่ะ”
   “อืม... ไม่รู้เหมือนกัน”
   “ฮ่ะๆ” ตั้มหัวเราะออกมา “ท่าทางพลจะชอบมากนะเนี่ย”
   “ท...ทำไมล่ะ”
   “ก็ตอนที่พลมาจีบนะ  พอตั้มถามว่า พลชอบตั้มเพราะว่าอะไร  พลก็ร่ายจะยาวเชียว  อย่างงู๊น อย่างงี้  แต่พอมาเจอพี่เป้ กลับบอกว่าไม่รู้งั้นเหรอ”
   “แล้วมันแปลกเหรอ”  ผมชักจะเขิน
   “ไม่แปลกหรอก   เวลาเราชอบใครมากๆ  มันก็มักจะไม่ค่อยมีเหตุผลทั้งนั้นแหละ”
   “... เหรอ   แล้วตั้มล่ะชอบเป้เพราะว่าอะไร”
   ตั้มดูตกใจ แต่ก็ตั้งตัวได้   เจ้าตัวก็คงรู้ว่ามันดูออกไม่ยากนักหรอก
   “พี่เป้ใจดีน่ะ อยู่ด้วยแล้วตั้มสบายใจ คุยได้ทุกเรื่อง...
   ตั้มรู้หรอกน่าว่าตัวเองคงเอื้อมไม่ไหว  พี่เป้อยู่ไกลเกินไป แม้ว่าจะอยู่ข้างกันแต่สายตาของเขาไม่เคยมองตั้มในฐานะที่เกินเลยไปกว่าน้องชายคนหนึ่ง  ถึงจะเจ็บใจก็ตาม แต่อย่างน้อยก็ยังดีที่คนคนนั้นก็คือคนที่นั่งข้างตั้มอยู่ตอนนี้”
   ผมนิ่ง... เหมือนอะไรสักอย่างมาจุกอยู่ที่คอ
   “ตั้มว่าพลไม่ใช่คนนิสัยไม่ดีหรอก  แต่พลเป็นคนที่ทำอะไรตามความรู้สึก...  ซึ่งมันก็ไม่ได้แย่นักหรอกนะตั้มว่า”
      มือถือของผมดังขึ้น “พลเหรอ เป้เอง”
   “เป้เหรอ  หายไปไหนมา  ไม่เป็นอะไรใช่ไหม”
   “ห๊ะ เราเหรอ  เฮ้ย พลรู้ได้ไงเนี่ย   เราขับรถชนหมาอ่ะ”
   “แล้วเป็นอะไรหรือเปล่า”
   “เราไม่เป็นไร”
   “ไม่ใช่ๆ  หมาอ่ะ เป็นอะไรเหรอเปล่า”
   “นี่ กวนตีนกันใช่ม๊ะ”
   “โทษฐานที่ทำให้คนอื่นเป็นห่วง แล้วอยู่ไหนแล้วเนี่ย”
   “กำลังจะกลับแล้วล่ะ”
   “โอเค  งั้นพรุ่งนี้เจอกัน เตรียมตัวไว้เลยนะ มีความผิดติดตัวอยู่นะเนี่ย”
   “คร้าบ”
   ผมวางหูโทรศัพท์ ถอนหายใจเฮือกใหญ่ หันไปบอกตั้มว่าเป้ไม่เป็นอะไร ขับรถชนหมาเฉยๆ  พวกเราลุกขึ้นเดินออกจากหอของเป้  ผมแปลกใจนิดหน่อยที่ไอ้เอ็กซ์ยังไม่กลับมาสักที หรือว่ามันไปนอนหลับอยู่ที่หอเสียแล้ว   ผมกับตั้มเดินมาถึงทางแยก หอของตั้มอยู่ทางด้านซ้าย ส่วนของผมต้องเลี้ยวไปด้านขวา
   “พล ส่งตั้มแค่นี้แหละ  ตั้มเดินกลับเองได้”
   “อือ โอเค  เทคแคร์นะ” ผมบอกลา
   “เดี๋ยวก่อนพล ...    ทั้งหมดที่พูดไปนี่ไม่ได้แปลว่าตั้มยอมแพ้หรอกนะ”
   เสียงมือถือของตั้มดังขึ้น “ฮัลโหล พี่เป้เหรอ  อือไปไหนมา”
   ...หนอยแน่คุณชายเป้!     ผมยิ้มพร้อมกับพยักหน้าเบาๆ ให้ตั้ม ก่อนจะเดินมุ่งหน้ากลับหอพัก ดูเหมือนหลังฝนตกฟ้าจะใสจริงๆ เสียด้วย....  ผมเกือบจะถึงที่หมายอยู่แล้ว แต่ทางกลับต้องผ่านหอไอ้เอ็กซ์ ผมกะว่าจะขึ้นไปด่ามันสักหน่อยว่าทำไมใช้เวลานานขนาดนี้ กะอีแค่ใช้ให้มาเอาเสื้อไปให้ผมเปลี่ยนเท่านั้นเอง
   ผมเดินขึ้นบันได แล้วตรงไปเปิดประตูห้องของเอ็กซ์    ผู้ชายร่างสูงคนนึงกำลังยืนกอดเพื่อนผมอยู่...   เสียงอันสั่นเทาของเอ็กซ์บอกใครอีกคนว่า “ขอโทษนะยี่แต่โยมีคนที่ชอบแล้ว”
                                                                 The end

Ifoot-ballZ

จะจบยังไงเนี่ยเรื่องยังวุ่นวายอยู่เลย

Ifoot-ballZ

ง่ะยังไม่จบนี่ หรือเจ้าของเรื่องเค้าขี้เกียจเขียนแล้วอ่ะ

ืnneess

ขอบคุนนะคับ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ

acolyte

จบแล้วเหรอ

dung

ขอบคุณครับผม

ton521

ขอบคุนครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

cawee

ขอบคุนคราฟ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

เรื่องนี้หาต่อไม่ได้ เซ็งโว้ย

obchoeitoh

ขอบคุณครับ