คนนี้แหละใช่เลย P. 4

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับ และขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“เพราะตาแกมันฟ้องน่ะสิไอ้จั๊บตาแกมันโกหกใครไม่ได้หรอก ที่เจ๊เชื่อเพราะมั่นใจว่าพอเจ๊ถามแกแบบจริงๆจังแกจะตอบเฉพาะความจริงเท่านั้น ถ้าแกแกล้งแกก็จะบอกว่าแกล้งแต่ถ้าไม่แกจะตอบว่าไม่และแกก็รู้ว่าเจ๊ไม่ชอบคนโกหก เพราะฉะนั้นแกจะไม่ทำเด็ดขาดแต่แกต้องระวังหน่อยนะจั๊บ เจมินี่เค้าไม่ใช่เพื่อนเล่นของแก เค้าเป็นท็อปโมเดลมาทำงานที่เมืองไทย แกลืมไปหรือเปล่า ที่ผ่านมาแกไปแกล้งเค้าแล้วเค้าไม่มาโวยวายใส่ชั้นใส่แกก็เพราะเค้าก็เป็นคนดีคนหนึ่งแต่ถ้าผิดพลาดอย่างนี้ไปเรื่อยๆ คนที่จะเดือดร้อนน่ะใครใช่แกไหมไม่ว่าแกจะทำผิดยังไง เจ๊ก็ต้องออกรับหน้าให้แกอยู่แล้วบริษัทของเจ๊มันไม่ได้ใหญ่นะแต่เราโชคดี เราโชคดีที่เราได้งานจากบริษัทใหญ่และเราก็โชคดีที่ได้เค้ามาร่วมงานเจ๊รู้ว่าเค้าอาจจะพูดไม่ดีกับแกบ้างแต่ก็ยอมๆให้เค้าหน่อยเถอะอีกหนึ่งอาทิตย์เค้าก็จะกลับแล้วเจ๊ไม่อยากให้มีปัญหามากกว่านี้เพราะมันจะมีผลกระทบต่อชื่อเสียงของบริษัทแกคงเข้าใจที่เจ๊พูดนะ”
ก๋วยจั๊บพยักหน้ารับ นี่เค้าเกือบสร้างปัญหาให้พี่สาวสุดที่รักโดยไม่รู้ตัวเสียแล้ว
เมื่อออกมาจากห้อง เขาจึงเข้าไปขอโทษเจมินี่และอลิซที่ทำให้เกิดความวุ่นวายขึ้น และเมื่อทั้งสองคนลากลับ ก่อนจะเดินไปขึ้นรถ เจมินี่หันมาเอ่ยว่า
“หวังว่าขนมในนี้คงไม่อันไหนที่เป็นสอดไส้แบบเมื่อกี้อีกนะ”
คำถามนั้นเรียกเสียงหัวเราะจากทุกคนได้เป็นอย่างดี เจมินี่เดินไปหาก๋วยจั๊บก่อนจะพูดเสียงเบาให้ได้ยินกันสองคน
“ชั้นไม่โกรธนายหรอกนะ เพราะชั้นเข้าใจและก็มีฉายาใหม่สำหรับนายโดยเฉพาะ รู้ไหมฉันเรียกนายว่าอะไร ตัวซวยจอมแสบแถมเซ่อซ่าไง ลาล่ะ หวังว่าคงได้เจอกันอีก” แล้วนายแบบหนุ่มก็เดินไปขึ้นรถทิ้งให้ก๋วยจั๊บยืนอ้าปากค้าง ตะโกนไล่หลังไปอย่างเจ็บใจ
“โธ่เว๊ย แน่จริงกลับมาก่อนซีฟะ ไอ้ฝรั่งตัวแสบ!”
คนนี้แหละใช่เลย ตอน 4
คุณลำดวนมองลูกชายที่นอนเอกเขนกอ่านหนังสือบนเสื่อจันทบูรอยู่กลางบ้านอย่างประหลาดใจ เจ้าตัวนอนอ่านไปมือก็คว้าข้าวตังที่ใส่จานตั้งไว้ใกล้ๆขึ้นมากินอย่างเอร็ดอร่อย จนผู้เป็นแม่อดหมั่นไส้ไม่ได้
“นอนกิน ระวังเถอะชาติหน้าจะเกิดเป็นงู”
ก๋วยจั๊บเงยหน้ามองแล้วยิ้มตาหยี เอ่ยเสียงกลั้วหัวเราะ “ถ้าต้องเป็นงูเพราะกินของอร่อย จั๊บก็ยอมนะแม่”
“แล้ววันนี้ไม่ไปมหาวิทยาลัยหรือ?”
“ไม่ล่ะแม่ โปรเจคเกือบเรียบร้อยแล้ว เช็คอยู่บ้านก็ได้ ว่าแต่ทำไมวันนี้แม่ถึงอยู่บ้านได้ละเนี่ย”
“แม่ก็อยากพักอยู่บ้านมั่งสิ ว่าจะเข้าไปดูในสวน เห็นอิ่มบอกว่ากล้วยจะสุกแล้ว”
สวนที่พูดถึงคือสวนที่อยู่บริเวณหลังบ้าน คุณเทียนลงต้นผลไม้ไว้หลายชนิด ผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนไปตามฤดูกาลแทบไม่ต้องซื้อหา บางคราวก็มีเด็กๆที่แอบเอาไป ‘ช่วยกิน’ เสียตั้งหลายครั้ง แต่แม่ก็ไม่ว่าอะไร บอกแต่ว่า “ช่วยๆกันกิน”
สองพี่น้องเคยสอยผลไม้ให้เยอะกว่าปกติ แล้วแบ่งบางส่วนกองไว้ที่โคนต้น เพราะมั่นใจว่าจะมีคน ‘เก็บ’ ไปอย่างแน่นอน เพราะเมื่อวันต่อไปย้อนกลับมาดู ผลไม้ที่วางอยู่อันตรธานหายไป แต่ของที่มาแทนนั้นคือ ตั๊กแตนสานด้วยใบลานบ้าง หรือตะกร้อที่ทำจากทางมะพร้าวบ้าง ผู้เป็นน้องหัวเราะแล้วบอกว่า “มะม่วงสิบลูกแลกกับตั๊กแตนกับตะกร้อสองอัน ก็ยุติธรรมดี”
ก๋วยจั๊บนึกถึงวันเก่าๆแล้วอมยิ้ม เมื่อแม่ทรุดตัวลงนั่งพับเพียบใกล้ๆ เจ้าตัวจึงไถลมานอนหนุนตัก กลิ่นน้ำอบระเหยหอม เกือบจะหลับลงไปซะแล้วถ้าไม่ได้ยินเสียงไอ้ด่าง ไอ้แดงยามประจำบ้านเห่าอย่างดุเดือด และเสียงใสที่ลอยมา
“เอ๊ะ ยังไง ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นเห่า เลิกเห่าได้แล้ว”
สักพักเจ้าของเสียงก็เดินขึ้นบันไดมา หากคราวนี้คนที่เดินตามหลังมาทำเอา ชายหนุ่มลุกแทบไม่ทัน มันเรื่องอะไรที่ ‘ตานายแบบตัวแสบ’ ถึงมาที่นี่
“สวัสดีค่ะ คุณป้า” วุ้นเส้นนั่งพับเพียบและพนมมือไหว้
คุณลำดวนรับไหว้แล้วมองคนตัวสูงที่ตอนนี้นั่งอยู่ข้างหลังหญิงสาว “ไหว้พระเถอะจ๊ะ ว่าแต่พาฝรั่งมังค่าที่ไหนมาด้วยล่ะ”
“นี่คุณอลิซ กับคุณเจมินี่ค่ะ คุณป้า พอดีงานเสร็จแล้ว แล้วก็วุ้นเห็นเขาชอบขนมไทยมากก็เลยพามานี่แหละค่ะ” วุ้นอธิบาย ก่อนจะหันไปบอกทั้งสอง “นี่คุณลำดวนเป็นแม่ของก๋วยจั๊บ และเป็นป้าของวุ้นค่ะ”
ทั้งอลิซและเจมินี่พนมมือไหว้อย่างเก้ๆกังๆ แต่ดูเหมือนว่าอลิซจะทำได้สวยกว่าเล็กน้อย คุณลำดวนหัวเราะเบาๆ ยกมือรับไหว้
วุ้นหันไปทักก๋วยจั๊บ “ไง เจ้าจั๊บ”
ก๋วยจั๊บเขยิบเข้าไปชิดหญิงสาว กระซิบเบาๆ “นี่เจ๊นึกไงเนี่ย พาหมอนี่มาที่เนี่ย”
วุ้นกระซิบตอบแบบเดียวกัน “ก็บอกไปเมื่อกี้ไงเล่า หูหนวกเรอะ”
แล้วบทสนทนาก็หยุดลง เมื่อคุณลำดวนเอ่ยถามคนตัวสูงที่นั่งขัดสมาธิอย่างไม่ค่อยถนัดนัก “ชื่ออะไรนะจ๊ะเราน่ะ”
“เจมินี่ครับ”
ภาษาไทยที่แปร่งๆเรียกรอยยิ้มเอ็นดูขึ้นมา จึงถามต่อ
“เป็นพี่น้องกันหรือจ๊ะ”
“หนูเป็นผู้จัดการส่วนตัวค่ะ ส่วนเจ็มเขาเป็นนายแบบ”
“กินข้าว กินปลามากันหรือยังล่ะ นี่ก็ใกล้เที่ยงแล้วเดี๋ยวแม่จะลงไปสั่งให้เตรียมสำรับมื้อกลางวันแล้วกัน นั่งคุยกันไปก่อนนะจ๊ะ” คุณลำดวนบอกแล้วลุกขึ้นยืนเดินเลี่ยงลงไปข้างล่าง
ก๋วยจั๊บเอ่ยทักอลิซอย่างนุ่มนวล หากพอมาถึงคนข้างๆ เจ้าตัวกลับพูดห้วนๆ “สวัสดี”
นายแบบหนุ่มพยักหน้าเล็กน้อย ดวงตาสีเทามีรอยขัน
วุ้นหันไปบอกชายหนุ่ม “จั๊บ เจ๊อยากกินมะพร้าวน้ำหอมน่ะ ไปเก็บมาให้หน่อยสิ น้า”
“ที่อย่างนี้ล่ะเสียงหวานเชียวนะเจ๊ รอแป๊บนึงนะ” ชายหนุ่มผุดลุกขึ้นอย่างว่องไว เตรียมจะผละไปหากมีเสียงเรียกไว้เสียก่อน
“เดี๋ยวก่อน ผมไปด้วยได้ไหม?”
“เอ๋?”
“ผมอยากเห็นสวน เห็นความเป็นอยู่แบบไทยๆ” เจมินี่บอก
ท่าทางที่อยากรู้จริงๆทำให้ก๋วยจั๊บพยักหน้า คนตัวโตจึงลุกขึ้นก่อนจะเดินตามคนตัวเล็กไปเงียบๆ
เมื่อทั้งคู่ลับสายตาวุ้นจึงหันมาพูดเปรยๆกับอลิซ “ถ้าไม่มีเรื่องอะไรอีกก็คงดีนะคะ คุณอลิซ”
“เรียกอลิซเฉยๆดีกว่าค่ะ ฉันคิดว่าคงไม่มีอะไรหรอกค่ะ เพราะรู้สึกจะมีไปเยอะแล้ว” อลิซตอบติดตลก
ก๋วยจั๊บพานายแบบหนุ่มเดินลัดเลาะไปทางหลังบ้าน ผ่านต้นมังคุดที่ขึ้นเรียงรายเป็นแถวถัดเข้าไปเป็นต้นมะไฟ มะเฟือง แซมด้วยต้นลองกองที่พึ่งลงปลูกเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว
จู่ๆก็มีเสียกเรียกจากข้างหลัง “นี่”
ก๋วยจั๊บหันกลับไปมอง ก็เห็นคนตัวโตชี้นิ้วไปข้างๆแล้วเอ่ยถาม “นั่นอะไร?”
“ไหน?” ชายหนุ่มมองตามไปสะดุดอยู่ที่ลูกขนุนที่หล่นอยู่ใต้ต้น ก่อนจะร้องอ๋อ
“ขนุนไง รู้จักไหม? jackfruit น่ะ”
คราวนี้นายแบบค่าตัวแพงร้องอ๋อบ้าง
“เคยเห็น ...แต่ไม่เคยกิน”
“งั้นเดี๋ยวจะให้ชิม ที่บ้านมี อันนี้ให้นอนอยู่อย่างนี้แหละ เดี๋ยวให้คนมาเก็บ ไปต่อดีกว่าเดี๋ยวเที่ยงจะร้อน”
คนตัวเล็กชักชวน คนตัวโตจึงละความสนใจ น่าแปลกที่ดูเหมือนว่าทั้งสองคนจะลืมความขุ่นเคืองที่เคยมี ก๋วยจั๊บพาเจมินี่เดินผ่านสะพานข้ามท้องร่องที่เป็นต้นมะพร้าววางพาดอยู่ท่อนเดียว
เมื่อข้ามมาแล้วจึงเห็นต้นมะพร้าวน้ำหอมปลูกเรียงขนานไปกับท้องร่อง ชายหนุ่มเดินไปหยิบพร้าจากเพิงที่ปลูกไว้ใกล้ๆก่อนจะ เฟ้นหามะพร้าวที่ลูกดูสวยๆแล้วตัดลงมา เมื่อได้ตามที่ต้องการแล้วจึงนำพร้าไปเก็บ เดินกลับมาหยิบมะพร้าวสามทะลายที่ตัดไว้
เจมินี่เข้ามาแย่งไปถือเสียมสองอัน ชายหนุ่มจึงถืออีกหนึ่งเดินกลับไปทางเก่า
“ที่นี่ดี น่าอยู่”
เจมินี่พูดเปรยๆ ก๋วยจั๊บจึงหันมามองอย่างพิศวง
“มัน....ดูเย็น สงบ...ข้างนอก..รีบร้อน” คำพูดขาดๆไปบ้างแต่คนฟังเข้าใจถึงเจตนาของคนพูด
“สมัยนี้จะหาที่แบบนี้ก็ไม่ค่อยมีแล้ว พวกชาวบ้านแถวนี้บางส่วนก็ขายที่ไป แต่แม่ไม่ยอมขาย แม่รักที่นี่ ต้นไม้แม่ก็เป็นคนปลูก เราแทบไม่ต้องไปซื้ออะไรกิน เพราะเราปลูกไว้ พอถึงหน้ามันเราก็ได้กินตลอด มีเยอะก็แบ่งๆไปให้คนแถวนี้บ้าง เขามีก็แบ่งให้เรา เราอยู่แบบพึ่งพาอาศัยกันน่ะ”
เดินกันจนมาถึงสะพาน คราวนี้คนตัวโตชักมีปัญหา เพราะตอนมามามือเปล่า แต่ตอนกลับต้องถือของหนักเต็มสองมือ ก๋วยจั๊บจึงแก้ปัญหา
“เอามา ถือเอง”
“ไม่เป็นไร คง..ข้ามได้มั๊ง”
คำลงท้ายไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่นัก แต่ก็พยายามเดินตามคนข้างหน้า หากมะพร้าวหนักทำให้การทรงตัวไม่ค่อยดี สุดท้ายคนตัวโตร้องเสียงหลงเมื่อเท้าไถลจากสะพานตกลงท้องร่อง โชคยังดีที่ท้องร่องไม่ค่อยมีน้ำแต่ทั้งตัวก็เปรอะไปด้วยโคลน คนนำหันไปตามเสียงร้องพร้อมทั้งหัวเราะก๊ากอย่างกลั้นไม่อยู่
“ร้อนเรอะ ลงไปทำไม บ้านอยู่ทางนู้น”
เจมินี่หน้าคว่ำ ก๋วยจั๊บโยนมะพร้าวขึ้นไปอีกด้านแล้วรับอีกสองทะลายที่เหลือตามไป แล้วยื่นมือให้คนซุ่มซ่าม
“เอ้า ขึ้นมา”
เจมินี่จับมือเรียวกระชับแน่นแล้วปีนขึ้นมาแต่เพราะความลื่นของโคลนทำให้เสียหลักตกลงไปอีกรอบ หากคราวนี้ลากอีกคนลงไปด้วย
“ว๊าก”
สองคนต่างนั่งมองหน้าดำๆกันไปมาก่อนจะระเบิดหัวเราะเสียงดังสนั่น กว่าที่ทั้งสองคนจะหิ้วมะพร้าวถึงบ้านก็เกือบใกล้เที่ยง
ป้าอิ่มเห็นสภาพกระมอมกระแมมก็ตบอกผางอุทานออกมา “ตาเถรหกยายชี ไปทำอะไรกันมาค้า ดูสิเปื้อนหมดเลย”
“ไปเล่นโคลนในท้องร่องมาป้าอิ่ม ว่าแต่ให้ใครไปหยิบผ้าเช็ดตัวกับผ้าขาวม้าให้หน่อยได้ไหมครับ ผมจะไปอาบน้ำที่หลังบ้าน ไม่อยากขึ้นบ้านมันเลอะ”
“ค่ะ เดี๋ยวป้าให้นังแป้นไปเอาให้ แป้น แป้นเอ๊ยไปหยิบของให้คุณจั๊บหน่อย”
แป้นซึ่งอยู่ใกล้รีบขึ้นไปเอาของ สักพักก็นำของลงมาให้ ก่อนที่คนตัวเล็กจะเดินนำอีกฝ่ายกลับไปทางเดิมอีกครั้ง หากคราวนี้กลับเลี้ยวขวา
ตรงทางเดินเล็กๆเมื่อเดินไปถึงก็พบลานปูนเล็กมีโอ่งน้ำดินเผาตั้งอยู่ ถัดออกไปอีกหน่อยมีห้องเล็กๆ ซึ่งเจ้าของบ้านตีไม้ระแนงออกมาด้านนอก แล้วเลี้ยงไม้เลื้อยปกคลุมทำให้ดูร่มรื่น
คนนำหันมาบอกว่า “คุณเข้าไปอาบในห้องน้ำแล้วกันนะ ผมจะอาบข้างนอก”
“ชั้นอาบข้างนอกด้วยไม่ได้เหรอ อาบข้างนอกน่าสนุกดีออก” เจมินี่บอก
ก๋วยจั๊บมองสีหน้าตื่นเต้นของอีกฝ่ายแล้วก็ต้องหักใจบอกว่า “ถ้าอย่างนั้นคุณอาบข้างนอก ผมจะไปอาบข้างใน”
“ตกลง”
นายแบบหนุ่มพยักหน้ารับ ก๋วยจั๊บจึงอธิบายถึงของในมือ
“อันนี้ผ้าขาวม้าไว้นุ่งอาบน้ำ แล้วนั่นสบู่” นิ้วเรียวชี้ไปที่เปลือกหอยขนาดใหญ่ห้อยลงมาจากไม้ระแนง ข้างในมีก้อนสบู่สีเขียวๆวางอยู่
เจมินี่ยกขึ้นมาดมแล้วทำหน้าพิกล
“นี่มันสบู่แน่เหรอ ทำไม กลิ่นมันแปลก”
คนคุ้นเคยกับสบู่มีราคาถามอย่างไม่แน่ใจ หากแต่เจ้าของบ้านยืนยัน
“ก็สบู่น่ะสิ เนี่ยเค้าเรียกว่าสบู่พฤกษา สบู่ไทยแท้ๆเลยนา หายากด้วยอาบไปเถอะ”
แล้วคนพูดก็เดินตัวปลิวเข้าห้องน้ำ เพราะไม่อยากอธิบายต่อว่าไอ้สบู่ที่ว่าหายากเนี่ยมันหายากตามห้างใหญ่ๆต่างหาก เจมินี่เริ่มถอดเสื้อที่เลอะโคลนออก ก่อนจะถอดกางเกงแล้วนุ่งผ้าขาวม้าอย่างเก้ๆ กังๆ เมื่อมองเข้าไปในโอ่งก็พบขันอลูมิเนียมลอยน้ำก็จัดแจงตักน้ำราดตัวและถูสบู่กลิ่นพิลึกอย่างสบายอารมณ์

สำหรับเขา ...ที่อยู่ในโลกที่ต้องแข่งขันหากที่นี่.... ทำให้สบายใจ บ้านสวนที่ร่มรื่น ชีวิตที่เรียบง่าย เป็น ‘บ้าน’ ที่เขาใฝ่ฝันถึง
เสียงตักน้ำจากในห้องน้ำเงียบไปคงจะอาบเสร็จแล้วเจมินี่ตักน้ำล้างสบู่ที่ติดตัวออกจนหมด ก่อนจะใช้ผ้าเช็ดตัวซับน้ำที่ผม ใบหน้าามตัว
เสียงประตูห้องน้ำเปิดออก คนตัวเล็กนุ่งผ้าเช็ดตัวออกมาในมือถือเสื้อผ้าที่เปียกออกมาด้วยชายหนุ่มวางเสื้อผ้าไว้ในตะกร้าสานที่อยู่ข้างเครื่องซักผ้าถัดจากห้องน้ำมาอีกหน่อย
นายแบบหนุ่มผลัดผ้าเสร็จก็เดินตามเจ้าของบ้านไป

Ifoot-ballZ

ต่อไปคงเข้าหน้ากันไม่ติด

pongsakron01

ขอบคุณครับ

abcdefghij

อย่าคิดว่าดี ถ้ายังไม่ได้ทำ

tamia

ขอบคุณมากครับ

pkclub2146

ขอบคุณครับ

manza555

ซวยซ้ำซวยซ้อนจิงๆเลยนะจั๊บ

manza555

สนุกมากๆเลย

dekza_7inch

ขอบคุณมากคับ

peemakung

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ

gigusa

ขอบคุณมากครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุยคราฟ

4_NAY

ก๋วยจั๋บจะได้กินของนอกไหมนี่

OoPoomoO

ขอบคุณครับ

krittamm

ขอบคุณครับ

minone

ขอบคุณ ครับผม