คนนี้แหละใช่เลย P. 8

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับ และขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
ปายมองหน้าเกี๊ยวแล้วยิ้มเหยียดๆ เอ่ยขึ้นว่า “สวัสดีครับ พี่คงเป็นพี่เกี๊ยวใช่ไหมครับ เห็นพี่ชินเค้าพูดถึงอยู่บ่อยๆ”
“สวัสดี นาย...เอ่อ”
“ผมชื่อปายเป็น ‘รุ่นน้อง’ พี่ชินครับ ยินดีที่ได้รู้จัก”
เกี๊ยวมองหน้าปายแล้วรู้สึกทะแม่งทะแม่งก็ลุกกะตามันไม่ได้บอกว่าอยากรู้จักเขาเลยนี่หว่า ไอ้เด็กคนนี้มันยังไงกันแน่เด็กหนุ่มใช้หนังสือพัดน้อยๆ บ่นให้ได้ยิน
“วันนี้ร้อนจังนะครับ”
ปกเสื้อที่กระพือนิดๆเผยให้เห็นรอยจ้ำสีแดงแถวซอกคอของอีกฝ่าย ปากไวเท่าความคิด เกี๊ยวจึงเผลอบอกออกไป
“อ้าวน้องไปโดนอะไรกัดมาน่ะ เป็นจ้ำเชียว”
“พรวด….คอกๆแค่กๆ” ชินสำลักน้ำที่กำลังดื่ม
ปายยิ้มนิดๆ “คงเป็นมดตัวโตน่ะครับ เห็นชัดเลยหรือครับ”
“อือ นี่ถ้าน้องไม่บอกว่ามดกัด พี่นึกว่าไปโดนใครจูบมาแล้วนะเนี่ย”
“พรวด...แค่กๆ” ชินสำลักน้ำรอบสอง
ปายยิ้มๆ ไม่ได้พูดอะไร แต่แล้วปายก็เบิกตากว้าง สายตาจ้องไปด้านหลังของเกี๊ยว หลุดปากออกมา
“พี่ชีวาส”
ชีวาสจงใจหยุดอยู่ข้างๆตัวเกี๊ยว ยิ้มนิดๆ
“ไง ปาย สบายดีไหม”
“ครับ”
เด็กหนุ่มมองไปทางอื่น เม้มปากนิดๆ ชินมองหน้าอีกฝ่ายอย่างไม่พอใจ ถามเสียงมะนาวไม่มีน้ำ
“มาทำอะไร”
“มาหาเกี๊ยว เป็นไงเมื่อคืนกลับถึงบ้านกี่โมง” ชายหนุ่มตอบอย่างอารมณ์ดีแล้วก้มลงถามเกี๊ยวใกล้ๆ จนเจ้าตัวสะดุ้งโหยง
“ถามทำไม?”
“แค่อยากรู้ อ้อว่าแต่ขนมดูน่ากินดีนะ”
เกี๊ยวมองแผ่นมันฝรั่งกรอบที่อยู่ในมือแล้วเงยหน้ามองอีกฝ่ายอย่างงงๆ จึงไม่ทันระวัง เมี่ออีกฝ่ายใช้มือแข็งแรงฉุดมือของเขาขึ้นมาป้อนมันฝรั่งเข้าปาก
“ไอ้ชีวาส!!!” ชินผุดลุกขึ้น สีหน้าไม่พอใจเต็มที่ ส่วนปายยืนนิ่งอึ้ง มองอย่างไม่เชื่อสายตา
ชีวาสหลิ่วตาให้เล็กน้อยเป็นเชิงล้อเลียน ก้มลงมาบอกคนที่ยังนั่งแข็งเป็นหินอยู่ “ขอบใจนะ แล้วเจอกัน”
ชีวาสหันหลังเดินกลับไปที่โต๊ะ ชินมองหน้าเกี๊ยวอย่างไม่พอใจ
“เกี๊ยว!! มันหมายความว่าไง”
ชายหนุ่มมองหน้าชิน นึกแปลกใจว่าแล้วทำไมต้องมาโกรธเค้าด้วยเนี่ย
“เมื่อคืนไปงานวัดแถวบ้าน บังเอิญไปเจอ ก็แค่เนี้ย”
“แล้วไปเจอกันได้ยังไง นายไปกับมันสองคนเหรอ บอกมาเดี๋ยวนี้นะเกี๊ยว!!”
เกี๊ยวเริ่มไม่พอใจนิดๆ ทำไมชินต้องมาคาดคั้น เขาด้วย
“ทำไมชั้นต้องบอกนาย ทำไมชั้นต้องรายงานด้วยวะชิน นายเป็นเพื่อนไม่ใช่พ่อนะโว๊ย ถ้าคุยกันดีๆไม่ได้ก็ไม่ต้องมาคุย ชั้นไปก่อนล่ะ”
เกี๊ยวลุกขึ้นแล้วเดินออกไปอย่างรวดเร็ว ชินกำมือแน่น ก่อนจะฉุดแขนปายเดินออกไปคนละทางกับเกี๊ยว เมื่อถึงที่ลับตาคน ชายหนุ่มจึงปล่อยแขนอีกฝ่าย พูดเสียงห้วน
“มาหาพี่ทำไม? บอกแล้วใช่ไหมว่าเวลาพี่อยู่กับเพื่อนห้ามมาหา”
“ทำไมผมจะไปหาพี่ไม่ได้ ผมเป็นแฟนพี่นะ เหตุผลแค่นี้น่ะพอไหม ” ปายขึ้นเสียง
“อย่ามาขึ้นเสียงกับพี่ ปาย”
“ผมรู้นะว่าพี่คิดยังไงกับคนชื่อเกี๊ยวนั่นน่ะ ทำไมล่ะ พี่ชิน พี่มีผมอยู่แล้ว ทำไมยังต้องมองคนอื่นด้วย ผมไม่ชอบ”
ชินจ้องหน้าปายนิ่ง ใช้สองมือจับหัวไหล่มน พูดเสียงเข้ม “ปายจะพอใจหรือไม่พอใจ มันใม่ใช่เรื่องสำคัญหรอก มันสำคัญตรงที่พี่พอใจหรือเปล่า พี่จะบอกให้ก็ได้ว่าพี่ชอบเกี๊ยวแล้วก็ชอบมาก ที่พี่แย่งนายมาจากชีวาสก็เพราะแค่หมั่นไส้มันเท่านั้นแหละ แล้วมันก็ไม่ได้ยากเย็นอะไรเลย จำเอาไว้นะห้ามทำอย่างนี้อีกแล้วก็ห้ามไปยุ่งกับเกี๊ยวเด็ดขาด พี่ขอเตือนไว้”พูดจบชายหนุ่มก็ผละจากไป ปล่อยให้ปายยืนตัวสั่น มองตามด้วยความโกรธ
“คิดจะทิ้งผม มันไม่ง่ายหรอกพี่ชิน”
คนนี้แหละใช่เลย  ตอนที่ 7
โรงอาหารของมหาวิทยาลัยเป็นตึกสองชั้น โดยชั้นบนมีไว้ให้นักศึกษาทำกิจกรรมเล็กๆน้อย ส่วนชั้นล่างมีร้านจำหน่ายอาหารแบ่งเป็นล็อคๆ มีโต๊ะสีขาวที่เชื่อมติดกับเก้าอี้สีส้มสี่ตัววางเรียงเป็นแถว และเวลาเที่ยงก็เป็นเวลาที่โรงอาหารของมหาวิทยาลัยจะหนาแน่นไปด้วยนักศึกษาทั้งชายหญิง เนื่องจากอาหารราคาย่อมเยาที่มีไว้บริการ แต่ปัญหาที่ตามมาก็คือ ที่นั่งที่ไม่เคยจะเพียงพอแก่จำนวนคนเลย และเกี๊ยวก็เป็นอีกคนที่ยืนมองแบบหมดอาลัยตายอยากอยู่ข้างโรงอาหาร แต่ปัญหาที่เค้าเจอไม่ใช่ไม่มีที่นั่งหรอกนะเพราะทศมาจองที่ไว้ก่อนแล้ว แต่มันคืออาการหลงทิศ!!  
ชายหนุ่มถอนหายใจอย่างหงุดหงิด กวาดสายตาไปรอบๆเพื่อมองหาเพื่อนแต่หันไปทางไหนก็เจอแต่เสื้อเชิ้ตสีขาวๆทั้งนั้น แล้วมันจะไปหาเจอได้ยังไง เขาเกือบจะยอมแพ้ไปหาที่นั่งกินคนเดียวแล้ว ถ้าไม่มีมือสะกิดด้านข้างเสียก่อน
“หืม?”
เกี๊ยวมองชีวาสด้วยความแปลกใจ ก่อนหน้านี้เขาคิดว่าไม่ค่อยเห็นหน้าค่าตาสักเท่าไหร่ แต่ทำไมตอนนี้เหมือนไปที่ไหนก็จะเจอแต่หมอนี่ล่ะ
“มายืนทำอะไรตรงนี้” ชีวาสถามหลังจากมองคนถือจานข้าวที่ยืนมองหาใครอยู่พักใหญ่
“มารอนายมั๊ง” เกี๊ยวตอบกวนๆ เตรียมจะผละไปแต่ชีวาสดึงแขนไว้ก่อน แถมยังแย่งจานข้าวไปถืออีกต่างหาก
“แหม ได้ฟังอย่างนี้ก็ชื่นใจแล้ว ไป ไปนั่งด้วยกัน”
“ประชด เข้าใจไหม เมื่อกี้น่ะพูดประชด ใครเค้าจะอยากไปนั่งกับนาย ชั้นไปนั่งกินคนเดียวดีกว่า” เกี๊ยวเถียงในขณะที่มือคว้าจะเอาจานข้าวคืน
ชีวาสเบี่ยงตัวหลบแล้วเดินกลับไปที่โต๊ะทันที เพราะมั่นใจเกินร้อยว่ายังไงๆเกี๊ยวก็ต้องตามมาแน่นอน เกี๊ยวหน้างอแต่ก็เดินตามหลังไปติดๆ เมื่อไปถึงโต๊ะก็พบเตย
กับแจ็คนั่งรออยู่
แจ็คร้องทัก “อ้าว เกี๊ยวไหงวันนี้มากินข้าวด้วยกันได้ละนี่”
“ไอ้ทศมันหายไปไหนไม่รู้ แล้วหมอนี่ก็ถือวิสาสะหยิบจานข้าวเรามา”
“แน่ใจนา ไม่ใช่ว่านายหาไอ้พวกนั้นไม่เจอเหรอ ได้ข่าวว่าชอบหลงอยู่เรื่อย” เตยเอ่ยแซว
เกี๊ยวส่ายหน้าเอ่ยเถียง “เปล่า ก็คนมันเยอะอย่างนี้ จะไปหาเจอได้ไง ว่าแต่นายเห็นพวกนั้นบ้างหรือเปล่า”
เตยส่ายหน้าปฏิเสธ นึกในใจเรื่องอะไรจะบอกไอ้ทศมันก็นั่งถัดไปข้างหลังอีกสองโต๊ะนั่นแหละ แต่ยังไม่อยากถูกไอ้ชีวาสไล่เตะ นั่นไงมันส่งสายตาพิฆาตมาแล้ว ไอ้บ้าเอ๊ยกับเพื่อนกับฝูงยังไม่เว้น
“กินด้วยกันนี่แหละ เดี๋ยวค่อยไปเจอมันที่ห้องเรียนก็ได้ ป่านนี้มันคงกินข้าวไปแล้วแหละ” แจ็คเอ่ยตัดบทแล้วลงมือกินข้าวด้วยความหิว อีกสามคนที่เหลือจึงลงมือตาม
เนื่องจากเกี๊ยวนั่งหันหลัง เขาจึงไม่เห็นชินที่เดินมาหาทศ เมื่อเห็นทศนั่งกินข้าวอยู่คนเดียว คิ้วเข้มจึงขมวดมุ่น
“เฮ้ย ทศเกี๊ยวไปไหนน่ะ” ชินเอ่ยถาม
ทศเงยหน้าจากจานข้าว สีหน้าปกติ “ไม่รู้เหมือนกัน สงสัยมันจะหาข้าไม่เจอ คงไปนั่งที่อื่นแล้วล่ะ”
ชินมองไปรอบๆ สายตาไปสะดุดอยู่ที่ชีวาสที่นั่งมองอยู่ก่อนแล้ว ชีวาสยักคิ้วแล้วพยักหน้าให้ ชินขบกรามแน่นด้วยความเจ็บใจ เมื่อเห็นด้านหลังของเกี๊ยวที่นั่งอยู่ ร่างสูงลุกขึ้น ทำท่าจะเข้าไปหาแต่ทศเรียกไว้เสียก่อน
“แกจะทำอะไร ไอ้ชิน”
“จะไปเรียกเกี๊ยวมานั่งนี่” ชินตอบเสียงห้วนๆ
ทศหันไปมอง แล้วหันกลับมาบอกด้วยเสียงจริงจัง “ไม่ต้อง เอ็งนั่งลง กินข้าวซะ”
“ทำไมวะ ทำไมข้าจะเข้าไปเรียกไม่ได้”
“เอ็งไม่ถูกกับไอ้ชีวาสเรื่องอะไรข้าพอรู้ แต่เอ็งอย่าไปคุกคามเขาจะดีกว่า เอ็งอย่าลืมนะ ว่าเมื่อเช้าทำให้ไอ้เกี๊ยวโกรธไปรอบนึงแล้ว เดี๋ยวมันก็โกรธเอ็งอีกหรอก ”
ชินทรุดตัวลงนั่งอีกรอบ มองหน้าทศด้วยสายตาไม่พอใจ แต่ชายหนุ่มไม่สนใจกินข้าวต่อไป
ชินจ้องอีกฝ่ายเขม็ง “เอ็งรู้เรื่องข้ากับไอ้ชีวาส?”
ทศวางแก้วน้ำที่ยกขึ้นดื่ม พยักหน้ารับ
ชินมองด้วยสายตาคลางแคลง
“รู้แค่ไหน?”
“ก็มากพอดู” ทศตอบเสียงเรียบๆ ไม่อยากจะบอกว่ารู้ของเขาคือรู้เรื่องจริงๆที่เกิดขึ้น ไม่ใช่ที่เรื่องที่มันเอามาเล่าให้ฟัง
“เอ็งบอกเกี๊ยว?”
“ข้าไม่เคยคิดจะบอกอะไรเกี๊ยวหรอกนะ ถ้าเอ็งยังทำตัวเป็นเพื่อนที่ดีอยู่ ข้าไม่อยากเห็นเกี๊ยวมันเสียใจ ถ้ามันรู้ว่าเพื่อนน่ะ คิดไม่ซื่อกับมัน”
ชินหัวเราะเบาๆ “เอ็งคิดมากไปหรือเปล่า ทศ ข้าเนี่ยนะ คิดไม่ซื่อกับเกี๊ยว ตลกจริงๆ”
“แค่ข้าไม่ได้พูดอะไร ไม่ได้หมายความว่าจะไม่รู้ในสิ่งที่เอ็งคิดนะ ชิน ข้าไปล่ะ” ทศพูดทิ้งท้ายก่อนจะลุกจากไป อย่างน้อยเขาก็คาดหวังว่าเพื่อนน่าจะคิดในสิ่งที่เขาพูดบ้าง แม้สักเล็กน้อยก็ยังดี
หลังเลิกเรียน แจ๊คที่เป็นหัวหน้าชั้นปีเดินมาหยุดอยู่กลางห้อง คว้าไมค์มาพูดปาวๆ
“เอ้า เพื่อนๆ อย่าพึ่งรีบไปไหน เรามีเรื่องจะมาบอก ใครออกไปก่อนระวังพลาดเรื่องสำคัญนะ”
เสียงของแจ๊คทำให้เพื่อนฮือฮาด้วยความสนใจ คนที่ลุกขึ้นแล้วกลับนั่งลงเป็นแถว
“คืออย่างนี้ เดี๋ยวสัปดาห์หน้าเราจะมีวันหยุดสามวันใช่ป่ะเพื่อนๆ เพราะฉะนั้นเราก็เลยคิดว่าเราน่าจะไปเที่ยวที่ไหนด้วยกันสักที่เพราะนี่เราก็อยู่ปีสามแล้ว พอปีสี่เราก็คงยุ่งกับโปรเจคท์จนไม่มีเวลา เพื่อนๆคิดว่าไง”
เสียงฮือฮาดังขึ้น แจ๊คปล่อยให้เพื่อนๆถกเถียงกันไปครู่หนึ่ง
เสียงเพื่อนคนหนึ่งตะโกนถามขึ้นมา “จะไปที่ไหนล่ะ นายคิดไว้แล้วไม่ใช่เหรอ”
“เราคิดว่าจะไปทะเลกันน่ะ เอาอย่างนี้ใครสนใจก็มาลงชื่อไว้ที่ไอ้เตยแล้วกันนะ จะได้ไปติดต่อเรื่องที่พัก กับหารถ กระซิบนิดนึงงานนี้แอลกอฮอล์เพียบ อภินันทนาการจากไอ้เตยเลยนะเพื่อนๆ”
คราวนี้เสียงฮือฮาดังขึ้นกว่าเก่า โดยเฉพาะพวกผู้ชาย
เกี๊ยวรีบหันมาหาทศ ถามเสียงตื่นเต้น
“ไปไหม ทศ ข้าว่าน่าสนุกดีนะ”
“เออ ข้าก็อยากไปเที่ยวอยู่พอดี เดี๋ยวไปลงชื่อเลยแล้วกัน”
“ไม่ถามเราบ้างเหรอ เกี๊ยว” เสียงชินดังแทรกขึ้นมา เจ้าตัวนั่งอยู่ข้างทศ สีหน้าเศร้าๆ เกี๊ยวปรายตามองแล้วก็อดสงสารไม่ได้ “เราขอโทษ เมื่อเช้าไม่ได้ตั้งใจ ก็แค่ โมโห นิดหน่อย หายโกรธเถอะนะ”
“นายห้ามทำอย่างนั้นอีกนะ เพราะเราไม่ชอบ” เกี๊ยวบอก ชินพยักหน้ารับ คนตัวเล็กเลยยิ้มออก
“ถ้าอย่างนั้นไปกันหมดเลยนะ เดี๋ยวเราไปลงชื่อให้”
เกี๊ยวลุกขึ้น แต่ชินยึดข้อมือไว้
“ไม่ต้อง ชินจะไปลงให้เอง เกี๊ยวนั่งอยู่นี่เถอะ”
ชินลุกขึ้นแล้วเดินไปหาเตยที่กำลังยื่นกระดาษให้เพื่อนๆลงชื่อ เมื่อชายหนุ่มลงชื่อเสร็จ เจ้าตัวก็เดินเลี่ยงไปทางที่ชีวาสนั่งอยู่
ชีวาสเอ่ยทัก “ไง ไปกับเขาด้วยเหรอ”
“เกี๊ยวไปที่ไหน ข้าก็ไปที่นั่นแหละ” ชินโต้
ชีวาสยักไหล่ “ถ้าจะเฝ้า เอ็งต้องเฝ้าให้ตลอดนะชิน เพราะถ้าเผลอ......” จงใจหยุด แล้วพูดต่อด้วยเสียงจริงจัง
“ข้าจะเอามาเป็นของข้าแน่ๆ”
แล้ววันหยุดสุดสัปดาห์ก็มาถึงรถบัสที่บรรทุกนักศึกษาชาย หญิงราวสามสิบคนจอดลงตรงบริเวณถนนเลียบชายหาดทุกคนทยอยลงจากรถพร้อมกระเป๋าและข้าวของเต็มไม้เต็มมือ แจ๊คและเตยแยกไปติดต่อเรื่องห้องพักเกี๊ยวแบกกระเป๋ามาตรงโต๊ะไม้ที่ตั้งอยู่ แล้วฟุบหลับลงทันที

abcdefghij

เพลงรัก ก็ต้องมีคำว่ารัก

ไม่ติด

ขอบคุณครับ

Ifoot-ballZ

ชีวาสชอบเกี๊ยวแน่เลย เชียอยู่นะ สู้ๆ

ไม่ติด

ขอบคุณครับ

pongsakron01

ขอบคุณครับ

orrick

ขอบคุนนะคับ ^^

tamia

อีกตอนดีกว่า

manza555

ขอบคุณครับ

dekza_7inch

ขอบคุณมากคับ

peemakung

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ

gigusa

ขอบคุณมากครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอลคุนคราฟ

4_NAY

ชีวาสจะใช้เล่ห์อะไร

OoPoomoO

ขอบคุณครับ

cake_dong

ขอบคุณครับ

krittamm

ขอบคุณครับ

minone

ขอบคุณ ครับผม