คนนี้แหละใช่เลย P. 9

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับ และขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
แล้ววันหยุดสุดสัปดาห์ก็มาถึงรถบัสที่บรรทุกนักศึกษาชาย หญิงราวสามสิบคนจอดลงตรงบริเวณถนนเลียบชายหาดทุกคนทยอยลงจากรถพร้อมกระเป๋าและข้าวของเต็มไม้เต็มมือ แจ๊คและเตยแยกไปติดต่อเรื่องห้องพักเกี๊ยวแบกกระเป๋ามาตรงโต๊ะไม้ที่ตั้งอยู่ แล้วฟุบหลับลงทันที
“เกี๊ยว เอ็งไว้ไหม ทำท่ายังกับคนอดหลับอดนอน” ทศถามด้วยความเป็นห่วง
เกี๊ยวตอบโดยไม่เงยหน้า
“ก็พี่จั๊บน่ะแหละ พอข้าบอกว่าจะมาเที่ยวค้างคืนที่นี่เท่านั้นแหละ โวยวายจะไม่ให้ข้ามาซะอย่างนั้น บอกอะไรก็ไม่ฟัง เถียงกันถึงตีสามนู่น กว่าข้าจะได้กลับไปนอน แถมยังต้องตื่นตั้งกะหกโมงแอบหนีออกมาอีก ทำไมน้าชีวิตข้ามันถึงได้ทรหดขนาดนี้”
“ฮ่า ฮ่า พี่เอ็งยังเป็นโรคหวงน้องไม่หายอีกเหรอเนี่ย ข้ายังจำได้เลยนะคราวที่รับน้องใหม่ๆ พี่เอ็งถึงขนาดตามมาเฝ้าชนิดไม่ให้คลาดสายตาเลยไม่ใช่เหรอ แล้วคราวนี้จะตามมาอีกหรือเปล่า”
เกี๊ยวเอียงหน้าขึ้นมามองเพื่อน “ข้าก็ไม่รู้วะ แต่คิดว่าคงไม่รอดแน่ๆ แค่ต้องลุ้นเท่านั้นแหละว่าจะมาถึงคืนนี้หรือมาพรุ่งนี้ แล้วไอ้แจ๊ค ไอ้เตยกลับมาหรือยังวะ ข้าง่วงจะตายอยู่แล้ว”
“เดี๋ยวมา จะไปดูให้” ทศเดินออกไป
เกี๊ยวพลิกหน้ากลับมาฟุบหลับตามเดิม ได้ยินเสียงเฮฮาของเพื่อนๆดังอยู่แว่วๆ แต่ตอนนี้ไม่มีแก่ใจจะลุกไปดูอะไรทั้งสิ้น นอนอยู่สักพักก็รู้สึกเย็นวาบๆที่ข้างแก้ม เจ้าตัวจึงเงยหน้าขึ้น เห็นกระป๋องโค้ก ตั้งอยู่ตรงหน้า พอเหลียวไปดูด้านข้างก็เจอชีวาสนั่งยิ้มอยู่ ดวงตาคมทอประกายเอ็นดู
“เป็นไง คนอยากมาทะเล มาเปลี่ยนที่นอนเหรอ”
เกี๊ยวทำหน้ายุ่ง นึกหงุดหงิดหมอนี่อย่างไม่มีเหตุผล
“กวน!! มีตาไหม เห็นหรือเปล่าว่าง่วงจนตาจะปิดอยู่แล้ว”
คนกวนยิ้มกว้างขึ้นอีก ลุกขึ้นแล้วฉุดแขนอีกฝ่าย เอ่ยชักชวน “ก็นี่ไง จะมาพาไปนอน เตียงนุ่มๆน่ะ ไม่เอาเหรอ”
“เอ๋!” เกี๊ยวมองหน้าอีกฝ่ายอย่างงงๆ “แล้วทำไมนายต้องมาพาไป แล้วทศไปไหน?”
“อ้าวก็เรานอนห้องเดียวกันนี่ ชั้นก็ต้องพานายไปสิ ส่วนทศนอนกับเพื่อนอีกคน” ชีวาสอธิบาย มือชูกุญแจห้องพักขึ้นมา
“เฮ้ย!! ได้ไง ทำไมชั้นถึงไม่ได้นอนกับทศล่ะ แล้วชินล่ะ ชั้นนอนกับชินก็ได้ ให้นอนกับนายน่ะ ไม่เอาเด็ดขาด” เกี๊ยวโวยวาย แค่คิดก็ไม่อยากหลับแล้ว
“ก็นายมัวแต่หลับ เพื่อนๆเขาจับฉลากเลือกห้องกัน แล้วชั้นก็ได้ห้องเดียวกับนาย นายจะแลกกับทศก็ได้นะ ชั้นจะไปบอกแจ๊คให้ว่านายกลัวที่จะนอนกับชั้น ส่วนชินน่ะ เสียใจด้วยนะ เพราะรู้สึกจะมีคนตามมานอนเป็นเพื่อนแล้ว”
ชีวาสตอบยืดยาวพร้อมพยักหน้าไปอีกทางหนึ่ง เมื่อชายหนุ่มมองตามไปก็พบชินยืนอยู่กับปาย โดยที่ชายหนุ่มมีสีหน้าโกรธๆ เกี๊ยวถอนหายใจสรุปก็คือเค้าต้องนอนกับหมอนี่ล่ะสิ ซวยจริงๆ เกี๊ยวลุกขึ้นแบกกระเป๋าเดินตามชีวาสไปยังบังกะโล
ภายในนั้นมีห้องน้ำเล็กๆอยู่ติดผนังห้อง ถัดออกมาเป็นเตียงขนาดหกฟุตสร้างด้วยไม้หยาบๆ ที่นอนเป็นฟูกหนาหนึ่งฟุต ผ้าปูเตียงสีขาวสะอาดปูตึงเปรี๊ยะ มีราวตากผ้าทำด้วยไม้เช่นกันวางอยู่หน้าห้องน้ำ
เกี๊ยววางกระเป๋า เข้าไปล้างเท้าในห้องน้ำ แล้วกลับออกมาล้มตัวลงนอนบนเตียงแล้วหลับไปอย่างรวดเร็ว ชีวาสส่ายหน้าจัดการเก็บกระเป๋าทั้งของเค้าและคนตัวเล็กไปวางไว้อย่างเป็นระเบียบ
เมื่อล้างหน้าล้างตาแล้วก็เดินกลับมานั่งตรงขอบเตียง มองคนนอนหลับด้วยสายตารักใคร่ ชายหนุ่มแกล้งเอานิ้วจิ้มแก้มอีกฝ่ายเบาๆ เมื่อไม่มีกริยาตอบสนองจึงเปลี่ยนมาใช้จมูกโด่งสัมผัสอย่างนิ่มนวล พร้อมหายใจสูดกลิ่นหอมของพวงแก้มอิ่มให้เต็มปอด
“เอ่อ อะแฮ่ม คุณหัวขโมย ช่วยยั้งๆไว้หน่อยนะ เดี๋ยวเพื่อนข้าจะช้ำหมด” เสียงทศดังขึ้นจากข้างหลัง ชีวาสหันไปมอง ทศเดินเข้ามาใกล้ๆ
“หลับแล้วเหรอ?”
“ขอบใจนะ ที่เอ็งให้โอกาสข้า” ชีวาสกล่าวขอบใจอีกฝ่าย
ความจริงแล้วทศจับฉลากได้นอนห้องเดียวกับเขา แต่ในเมื่อเกี๊ยวนอนหลับ ทศจึงจับแทนแล้วแอบเปลี่ยนให้เกี๊ยวมานอนกับชีวาส
“ข้าก็หวัง...ว่าข้าคงตัดสินใจไม่ผิด อย่างน้อยเอ็งก็ดีกว่าไอ้ชินมัน อย่าทำให้ข้าต้องผิดหวังล่ะ ชีวาส” ทศเดินออกไป แต่นึกอะไรขึ้นได้จึงหันมาบอก
“ เออ เห็นไอ้แจ๊คมันตามหาเอ็งอยู่น่ะ”
เมื่อทศไปแล้ว ชีวาสลุกขึ้นเอื้อมมือไปเปิดบานเกล็ดกระจก เพื่อให้อากาศถ่ายเท ซึ่งบานเกล็ดนั้นอยู่ติดกำแพงด้านที่เกี๊ยวนอนอยู่ ตัวเสื้อจึงระใบหน้าของเกี๊ยวอย่างไม่ได้ตั้งใจ พอชีวาสจะยืดตัวขึ้นก็มีมือมารั้งไว้เสียก่อน
ชายหนุ่มมองคนที่เอามือรั้งไว้นิ่งๆ ด้วยไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายละเมอหรือเปล่า เกี๊ยวยิ้มให้นิดๆทั้งๆที่ตาปิด แล้วสอดแขนทั้งสองข้างรั้งร่างชายหนุ่มให้ลงมา ทำให้ใบหน้าอยู่ได้ระดับกับอกกว้าง เจ้าตัวพึมพำเบาๆ
“หอมจัง” แล้วคนตัวเล็กก็หลับสนิทไปอีกครั้ง มือที่รั้งแขนไว้เลื่อนหลุดลง
ชีวาสค่อยๆยืดตัวขึ้น ใช้มือจับปลายจมูกอีกฝ่ายอย่างหมั่นเขี้ยว
“ละเมอยังน่ารักขนาดนี้ แล้วจะไม่ให้รักยังไงไหว”
ชีวาสปล่อยให้อีกฝ่ายหลับต่อ ตัวเขาจรดปลายเท้าออกไปข้างนอก เสียงฝีเท้าดังห่างออกไป ทิ้งไว้เพียงคนที่นอนหลับพร้อมใบหน้าที่เปี่ยมด้วยความสุข
ย้อนกลับไปที่ก๋วยจั๊บที่ยืนหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่หน้าบ้าน ชายหนุ่มอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตฮาวายลายดอกสีฟ้าสดใส กับกางเกงขาสามส่วนสีครีม เมื่อหนึ่งชั่วโมงที่แล้วเขาพึ่งโทรไปหาเจ๊วุ้นด้วยอารมณ์ที่เดือดพล่าน
“เจ๊วุ้น คิดดูนะไอ้เกี๊ยวมันแอบหนีจั๊บไป ใช้ได้ที่ไหน”
“เออ ใจเย็นๆ นี่ไอ้จั๊บ เกี๊ยวน่ะมันเป็นเด็กปีสาม ไม่ใช่ปอสาม แกจะได้เที่ยวไปตามมันทุกฝีก้าวนะ ปล่อยๆไปบ้างเหอะ”
“จั๊บไปทำอย่างนั้นทีไหน” ก๋วยจั๊บโวยวาย
ทำอย่างกับว่าไม่รู้เรื่อง วุ้นแอบค่อนอยู่ในใจ
“ตอนปีหนึ่งแกก็ไปเฝ้ามัน ทำเป็นจำไม่ได้ เกี๊ยวมันเป็นผู้ใหญ่แล้ว และมันก็ไปเที่ยวกับเพื่อนๆ แกทำยังกะว่ามันไปรบงั้นแหละ แล้วโทรมานี่มีอะไร”
“จะชวนไประยอง”
“หา” วุ้นตกใจ
ก๋วยจั๊บสวนขึ้นมาทันที “ใช่ ไปหามันนั่นแหละ เจ๊จะไปหรือเปล่า”
“เจ๊ติดงานว่ะ แต่ไม่เป็นไร เจ๊จะส่งคนไปแทนเอง แกรออยู่ที่บ้านนั่นแหละจั๊บ ไม่ต้องเสด็จไปก่อนล่ะ. สักชั่วโมงนึงเดี๋ยวคงถึง”
แล้วเป็นไงล่ะ รอมาตั้งชั่วโมงครึ่งแล้ว ยังไม่เห็นมีหน้าไหนจะโผล่มา นี่มันบ่ายสามแล้วนะ ชายหนุ่มถอนหายใจอย่างหงุดหงิด สักพักรถโฟร์วีลสีดำสนิทก็จอดเทียบที่หน้าบ้าน ก๋วยจั๊บอ้าปากค้างเมื่อเห็นหน้าคนในรถ
“เจมินี่!! มาได้ไง"
“ขับรถมา”
“ไม่ใช่ อย่างนั้น ก็ไหนกลับเมืองนอกไปแล้วไม่ใช่เหรอ” คนตัวเล็กถาม เจมินี่ยิ้มเล็กๆ
“ขึ้นรถก่อนเถอะ แล้วจะตอบทุกคำถามเลย รีบไม่ใช่เหรอ”
พออีกฝ่ายพูดแบบนี้ปุ๊บ จั๊บจึงรีบแบกเป้เดินขึ้นรถ เจมินี่พูดเรื่อยๆ
“พอดีงานที่นู่นเสร็จเร็ว ก็เลยมาพักร้อนที่เมืองไทย คุณวุ้นบอกว่ามีคนจะชวนไปเที่ยวทะเลก็เลยมา”
“แล้วคุณอลิซ?”
“อลิซยังอยู่ที่อเมริกา อีกสัปดาห์นึงถึงจะมาเมืองไทย อ้อ คุณวุ้นฝากจดหมายมาให้ด้วย”
ก๋วยจั๊บยื่นมือไปรับกระดาษที่พับเรียบร้อยมาเปิดอ่าน
ไอ้จั๊บ
เจ๊งานยุ่งมาก ไม่มีเวลาเทคแคร์เจมินี่ เพราะฉะนั้นนี่จึงเป็นหน้าที่ที่แกต้องรับผิดชอบ ไม่ว่าเค้าต้องการอะไร แกมีหน้าที่ต้องหามาให้
เข้าใจ๋
เจ๊วุ้น
ปล.ห้ามแกพาเจมินี่ไปเจอเรื่องยุ่งยากเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นแกตาย!
ก๋วยจั๊บอ่านจดหมายเสร็จก็ถอนหายใจ เจมินี่เหลือบตามองคนข้างๆที่ทำหน้ายุ่งยากแล้วก็อดหัวเราะไม่ได้ เอ่ยปลอบใจ
“เอาน่า ถือซะว่าเป็นไกด์พาเพื่อนเที่ยวแล้วกันนะ ว่าแต่เราจะไปกันที่ไหน”
ก๋วยจั๊บเอ่ยตอบอย่างมั่นใจ
“สวนสน!”
คนนี้แหละใช่เลย 8
ตกค่ำกองไฟกองใหญ่ก็ถูกก่อขึ้นบนหาดทราย ข้างๆมีเตาย่างบาร์บีคิวที่แจ๊คอุตส่าห์หอบหิ้วมาจากบ้านตั้งอยู่ บาร์บีคิวหลายไม้ถูกวางลงไป
สักพักกินหอมหวนของบาร์บีคิวก็โชยไปทั่วเรียกน้ำย่อยในกระเพาะของหนุ่มๆสาวๆได้เป็นอย่างดี พวกผู้หญิงต่างวุ่นวายอยู่กับการจัดของกินเล่นซึ่งส่วนใหญ่เตรียมมาจากกรุงเทพ เช่นพวกไก่ทอด ลูกชิ้น ไส้กรอก ยกเว้นอาหารทะเลที่หนุ่มๆนั่งรถไปซื้อมาจากบ้านชาวประมงแถวนั้น
พวกหนุ่มๆก็แบ่งกันไปช่วยเพื่อนบ้าง นั่งล้อมวงกินเหล้ากันบ้าง เสียงหัวเราะดังขึ้นเป็นระยะๆ
“ทศ เติมเหล้าให้ข้าหน่อย” ชินยื่นแก้วพลาสติกส่งให้เพื่อน ใบหน้าเริ่มแดงด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์
ทศรับแก้วมาเทเหล้าใส่ลงไป ปากก็บ่น “เพลาๆหน่อยโว๊ยไอ้ชิน เมาแต่หัววันเลยนะเอ็ง”
“เออ ช่างข้าเหอะ อุ๊บ....ชงเหล้าภาษาอะไรของเอ็งวะไอ้ทศ บอกข้าให้เพลาๆดันชงให้ซะเข้ม” ชินแทบจะสำลักเมื่อกระดกแก้วขึ้นดื่ม
ทศมองนาฬิกาแล้วเรียกชีวาส “ชีวาสเอ็งไปปลุกเกี๊ยวมากินอะไรหน่อย น่าจะนอนพอแล้วล่ะ”
ชีวาสวางแก้วเหล้าลุกขึ้นเดินออกไป ชินมองตามด้วยสีหน้าเครียดๆ หันไปต่อว่าทศ “ทำไมเอ็งไม่ไปปลุกเกี๊ยวเอง ให้มันไปทำไม”
“ก็พวกนั้นพักห้องเดียวกัน ก็ให้มันไปเรียกนะแหล่ะดีแล้ว ว่าแต่เอ็งน่ะลุกไปเรียกน้องเค้ามากินข้าวดีกว่า ไหนๆเค้าก็มาแล้ว เลิกโกรธซะทีเถอะ”
ชินกระแทกแก้วลงกับพื้น ลุกขึ้นยืนโงนเงนนิดๆ ก่อนจะเดินออกไป ทศถอนหายใจแล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่อแก้วใบหนี่งถูกยื่นมาตรงหน้า
“ไม่กระแทกใส่หน้าข้าซะเลยล่ะ แจ๊ค” ทศพูดประชด แจ๊คยิ้มๆ มองอีกฝ่ายที่กำลังตักน้ำแข็งใส่แก้วแล้วเอ่ยขึ้น
“กะจะทำอย่างนั้นอยู่ แต่เห็นหน้าหงิกอยู่แล้วกลัวว่าจะหงิกไปกว่านี้”
ทศหมั่นไส้ จึงรินเหล้าแบบไม่มียั้ง แล้วส่งแก้วคืนให้แจ๊ค หันไปมองหน้าเตยถามเสียงห้วน
“เอ็งจะเติมอะไรหรือเปล่า เติมก็เอามา”
“ข้าเติมเองดีกว่า ไอ้ทศ รินเหล้าอย่างกับน้ำ ดีนะข้าแอบจิ๊กเตี่ยมาลังนึง ไม่งั้นไม่พอกิน ไม่พอมอมแน่ๆ” คำพูดของเตยเรียกเสียงหัวเราะขอเพื่อนๆได้เป็นอย่างดี
ทศยื้มจืดๆ “โทษทีว่ะ ข้าลืมตัว จะพยายามเบาๆแล้วกัน”
ชีวาสไขกุญแจแล้วเปิดประตูเข้าไปเบาๆ ภายในห้องมืดสนิท ชายหนุ่มเอื้อมมือไปเปิดสวิตซ์ไฟ แสงไฟสีขาวนวลจากหลอดนีออนสว่างขึ้น ชีวาสส่ายหน้าที่เห็นอีกฝ่ายยังนอนหลับสนิทไม่รู้เรื่อง
“เกี๊ยว ตื่นได้แล้ว”
ชีวาสเขย่าตัวคนหลับเบาๆ คนตัวเล็กครางเบาๆแล้วลืมตาขึ้น มองอีกฝ่ายด้วยความงุนงง
“อะไร?”
“มืดแล้ว ไปกินข้าวเถอะ”

พอได้ยินคำว่ากิน เกี๊ยวก็ลุกขึ้นโดยอัตโนมัติขณะที่กำลังบิดขี้เกียจ โทรศัพท์ที่วางไว้ข้างหมอนก็สั่นขึ้น เกี๊ยวหยิบมาดูอุทานออกมา
“หวา ลืมไปเลย ว่าไงพี่จั๊บ”
“ยังจะมาว่าไงอีก ทำไมไม่รับสายฮะ!” เสียงก๋วยจั๊บดังลอดมาตามสายเกี๊ยวทำหน้าเบ้รีบเอาโทรศัพท์ออกห่างจากหูทันทีเพื่อสวัสดิภาพของการได้ยิน

abcdefghij

เจ็บกันพอหรอยัง เมื่อรัยจะพอซะที

Ifoot-ballZ

ชีวาสจะแก้แค้นชินแน่โดนใช้เกี๊ยวเป็นเครื่องมือ

pongsakron01

ขอบคุณครับ

orrick

ขอบคุนนะคับ ^^

tamia

ขอบคุณครับ

manza555

ขอบคุณครับ

dekza_7inch

ขอบคุณมากคับ

com.win

ขอบคุณครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ

gigusa

ขอบคุณมากครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

4_NAY

ชีวาสทำไงจะได้ใจเกี๋ยว

OoPoomoO

ขอบคุณครับ

cake_dong

ขอบคุณครับ

MissA

ขอบคุณครับ

MissA

ขอบคุณครับ

krittamm

ขอบคุณครับ