คนนี้แหละใช่เลย P. 12

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับ และขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“เกี๊ยว เรามีอะไรอยากคุยด้วย” ชินพูดเสียงขรึมๆ ชายหนุ่มดื่มหนักก็จริงแต่พยายามครองสติไว้ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไปที่ชายหาด
เกี๊ยวเผลอหันไปมองหน้าชีวาสโดยไม่ตั้งใจชายหนุ่มยิ้มให้เล็กน้อยก่อนจะพยักหน้า เกี๊ยวจึงลุกขึ้นเดินตามชินไปที่ชายหาด
“มีอะไรเหรอ ชิน”
“ทำไมต้องมีอะไรด้วย ชินแค่อยากคุยกับเกี๊ยวเฉยๆ”
“ถ้านายไม่มีอะไร ชั้นจะกลับไปนอนแล้ว” เกี๊ยวหันหลังจะเดินกลับ แต่ชินฉุดแขนชายหนุ่มอย่างแรงจนเกี๊ยวเซปะทะกับอกกว้าง
“เพราะมันใช่ไหม เกี๊ยวถึงไม่สนใจชินเลย ชินรักเกี๊ยวนะ รักมากด้วย” ชินพึมพำเสียงแหบพร่า
เกี๊ยวปลดมืออีกฝ่ายออก พูดเสียงแข็ง “ไม่ใช่เพราะใครหรอก ชิน เราคิดกับนายแค่เพื่อนเท่านั้น นายเองก็มีคนรักอยู่แล้ว น่าจะเอาใจใส่กับเขานะ”
“ไม่ ไม่จริง ชินไม่ได้ชอบปายเลยนะ เด็กคนนั้นมาติดชินเอง”
“ชิน เราขอร้อง อย่าพูดอะไรให้เราเกลียดนายเลยนะ อะไรเป็นอะไรนายรู้ตัวดีที่สุด” เกี๊ยวพูดเพื่อให้เพื่อนได้คิด อย่างน้อยชายหนุ่มก็ดีกับเขาเสมอมา
“ดูห่วงใยกันดีเหลือเกินนะครับ” ปายพูดประชดหลังจากเห็นชีวาสมองไปทางสองคนบนริมหาดอย่างไม่คลาดสายตา ใบหน้าสวยแดงก่ำด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ เด็กหนุ่มลุกขึ้นแล้วเข้าไปนั่งกระแซะเบียดชีวาสอย่างจงใจ
“หยุดเถอะปาย เธอเมาแล้ว” ชีวาสจับแขนเรียวที่ป่ายปะไปตามลำตัวไว้
ปายสะบัดมือชายหนุ่มออก จ้องมองอีกฝ่ายอย่างเจ็บแค้น “ทำไม ทำไมพี่ไม่ห่วงผมเหมือนห่วงมันบ้าง ถ้าพี่สนใจผมสักนิด ผมก็ไม่ต้องทำแบบนี้หรอก”
“สิ่งที่เธอทำก็คือสิ่งที่เธอเลือก ในเมื่อเธอเลือกที่จะไม่อยู่กับพี่ พี่ก็ไม่ฝืนใจ เพราะเธอเองที่ไม่มั่นคงนะปาย”
“แต่ผมรักพี่นะครับ ผมจะเลิกกับพี่ชินแล้วกลับมาอยู่กับพี่ นะ นะครับ”
ชีวาสส่ายหน้าช้าๆ มองอีกฝ่ายอย่างเวทนา “มันสายไปแล้วล่ะปาย เส้นทางของเรามันไม่มีอีกแล้ว เธอก็ดูแลรักที่เธอมีให้ดีเถอะ”
ปายผุดลุกขึ้น เกรี้ยวกราดใส่ชีวาสอย่างระงับอารมณ์ไม่อยู่ “อย่ามามองผมแบบนั้นนะ อย่ามาเวทนาผม ผมเกลียดพี่ ผมเกลียดมัน
ได้ยินไหม ผมเกลียดมัน!” เด็กหนุ่มพูดจบก็วิ่งออกไปทันที
เกี๊ยวมองตามแล้วหันมาพูดกับชินว่า “รู้ใช่ไหม ว่าต้องทำอะไรชิน”
ชินพยักหน้า เอ่ยเสียงอ่อนๆ
“ขอชินกอดลาหน่อยจะได้ไหม”
เกี๊ยวลังเลแต่ไม่ได้ขัดขืนเมื่อชินเข้ามากอด อ้อมแขนนั่นแน่นและรัดรึงจนเกี๊ยวอึดอัด เมื่ออ้าปากจะบอกให้อีกฝ่ายปล่อย ชินกลับก้มลงมาจูบอย่างหนักหน่วง เกี๊ยวสะบัดอีกฝ่ายออก พร้อมๆกับที่ชีวาสวิ่งมาถึง ชายหนุ่มกระชากไหล่ชินแล้วซัดเปรี้ยงไปที่หน้าของคนฉวยโอกาส
“จำไว้นะเกี๊ยว ชินไม่มีทางเปลี่ยนใจหรอก เมื่อชินไม่ได้ ก็อย่าหวังว่ามันจะได้ไปเลย”
“ชิน ทำไมนายเป็นคนแบบนี้ ต่อจากนี้ไปเราขาดกัน” เกี๊ยวพูดจบก็หันหลังเดินจากไปพร้อมกับชีวาส โดยที่ไม่คิดจะหันหลังกลับมามองอีก ได้ยินเพียงเสียงตะโกน
ไล่หลังมา
“จำไว้นะเกี๊ยว จำไว้ให้ดี นายเป็นของชั้น ของชั้นเท่านั้น!!”
คนนี้แหละใช่เลย 10
หลังจากกลับมาจากสวนสนแล้ว เจมินี่ก็ใช้เวลาส่วนใหญ่ขลุกอยู่ที่บ้านสวนจนแทบจะเรียกได้ว่าเป็นลูกชายอีกคนของคุณลำดวนเสียแล้ว จนกระทั่งเย็นวันหนึ่งเจมินี่ก็เดินหน้าเครียดมาหาทุกคนที่รวมตัวกันอยู่ตรงชานบ้าน
“ผมคงต้องกลับแล้ว อลิซถูกรถชนตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาล”
“ตายจริงแล้วหนูอลิซเป็นอะไรมากหรือเปล่าจ๊ะ” คุณลำดวนอุทาน ถามด้วยสีหน้ากังวล
เจมินี่ตอบด้วยน้ำเสียงสุภาพ “ผมไม่แน่ใจครับ แต่ทางนั้นบอกว่าไม่เป็นอะไรมาก แต่ผมอยากกลับไปดูอยู่ดี” ใบหน้าหล่อเหลาดูเคร่งเครียดผิดปกติ
ก๋วยจั๊บจึงเอ่ยปลอบใจ “คงไม่เป็นอะไรมากหรอก ถ้าเป็นมากเค้าก็ต้องบอกนายแล้วสิ”
เจมินี่ส่ายหน้า
“ไม่ได้กังวลเรื่องนั้น แต่กำลังกังวลเรื่องงาน ตอนนี้ผู้ช่วยของอลิซลาคลอด ยัยนั่นเลยต้องจัดการตารางงานของฉันเอง ที่สำคัญคืออลิซเป็นคนมีความรับผิดชอบสูงมากและก็ดื้อมากด้วย กลัวเธอจะไม่ยอมพักผ่อนอยู่เฉยๆน่ะสิ เพราะต้องคอยมากังวลเรื่องฉัน”
“โธ่ ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอกจ๊ะ ก๋วยจั๊บลูกเองก็ว่างๆอยู่ไม่ใช่หรือ ก็ไปช่วยงานพ่อเจ็มเค้าเสียเลยสิ”
ผู้ถูกพาดพิงถึงกับสะดุ้งน้อยๆ เอ่ยปฏิเสธเสียงดัง “ไม่เอาแม่ จั๊บยังเรียนอยู่นะ แล้วยังต้องหางานทำด้วย จั๊บไปไม่ได้หรอก”
“ก็ไหนว่าโปรเจค์ก็เสร็จแล้วไม่ใช่หรือไงล่ะพี่ ไปช่วยพี่เจ็มเค้าหน่อยสิ ถือว่าเป็นการฝึกงานไปในตัวน้า” เกี๊ยวลากเสียงยาวพลางหลิ่วตาเล็กน้อยให้เจมินี่
“พี่เป็นห่วงแกด้วย ถ้าไปแล้วใครจะดูแล” ชายหนุ่มเถียง เขาได้รู้เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดที่สวนสนแล้วเป็นห่วงมาก
เกี๊ยวส่ายหน้าเอ่ยขึ้นอย่างระอา
“พี่จั๊บผมน่ะ ดูแลตัวเองได้น่า ไม่ต้องห่วง พี่ไปแป๊บเดียวพอพี่อลิซหายเดี๋ยวก็ได้กลับมาแล้ว”
“ที่ต้องไปมันอเมริกานะโว๊ย ไม่ใช่เชียงใหม่ แกพูดซะยังกับว่ามันใกล้ๆอย่างนั้นแหละ” ก๋วยจั๊บโวยวาย ก่อนจะหันหน้าไปมองนายแบบหนุ่มซึ่งมีเพียงรอยยิ้มบางๆฉาบอยู่บนหน้า ทำให้ชายหนุ่มพูดตะกุกตะกัก
“มะ..ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากช่วยนายนะ แต่ว่า............” ก๋วยจั๊บอ้ำอึ้ง สุดท้ายชายหนุ่มก็ครางออกมาด้วยน้ำเสียงสิ้นหวัง “ โธ่...อย่ามายิ้มแบบนั้นสิ”
ต้องมีใครแอบบอกหมอนี่แน่ๆ... ว่าเขาเป็นคนใจอ่อน
กับรอยยิ้มแบบนี้........
ด้วยเหตุนี้อีกสองวันถัดมาชายหนุ่มจึงมายืนหันรีหันขวางอยู่ในห้องชุดขนาดใหญ่ของเจมินี่หลังจากที่ไปเยี่ยมอลิซที่โรงพยาบาลแล้ว
โชคดีที่หญิงสาวไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัส มีเพียงบางแผลถลอกเล็กๆน้อยตามตัว แต่ขาซ้ายที่เดาะก็ทำให้เธอต้องนอนโรงพยาบาลไปอีกหลายอาทิตย์
อลิซมีท่าทางดีใจมากเมื่อรู้ว่าเขาจะมาช่วยทำงานแทนสักระยะ นั่นทำให้ก๋วยจั๊บรู้สึกยินดีอยู่ลึกๆ ที่ได้ช่วยเหลือหญิงสาว
“นายนอนห้องนั้นแล้วกันนะ” เจมินี่ชี้มือไปทางห้องนอนเล็กที่ไว้สำหรับรับรองแขกซึ่งอยู่ตรงข้ามกับห้องนอนของเขา
เมื่อเปิดประตูเข้าไปก๋วยจั๊บถึงกับยืนมองด้วยความทึ่ง เพราะถึงแม้จะบอกว่าเป็นห้องนอนเล็กแต่ขนาดของห้องก็กว้างพอสมควรแถมมีห้องน้ำในตัวอีกต่างหาก ภายในห้องตกแต่งด้วยโทนสีขาวล้วนไม่ว่าจะเป็นวอลเปเปอร์ เฟอร์นิเจอร์ ผ้าปูเตียง แม้แต่พรมในห้องก็ยังเป็นสีขาว ก๋วยจั๊บหันกลับมาถาม
“นี่ห้องของคุณอลิซเหรอ สวยจัง”
“เปล่า เป็นห้องรับรองแขก อลิซไม่ได้พักกับฉัน นายชอบไหม” ท้ายประโยคหันกลับมาถาม
ก๋วยจั๊บพยักหน้า ตอบอย่างที่ใจคิด “ชอบสิ”
“ฉันดีใจที่นายชอบ ว่าแต่เอาเสื้อผ้าไปเก็บเสียสิ ถ้ามีอะไรก็ถามชั้นได้ ชั้นอยู่ข้างนอกนะ” พูดจบชายหนุ่มจึงเดินออกไป
ก๋วยจั๊บเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าซึ่งเป็นแบบติดผนัง แล้วผลักประตูที่เป็นแบบเลื่อนไปจนสุด ภายในตู้เสื้อผ้าที่กว้างขวางกลับมีเสื้อโค้ทสีขาวแขวนอยู่เพียงตัวเดียวเท่านั้น ก๋วยจั๊บมองเสื้อโค้ทอย่างสงสัย จะว่าเป็นโค้ทของหมอนั่นก็ไม่น่าจะใช่ เพราะดูไซส์แล้วเหมือนจะเล็กกว่าเบอร์นึง ชายหนุ่มสลัดความสงสัยทิ้งไปตั้งใจว่าเดี๋ยวค่อยไปถามชายหนุ่มเจ้าของห้องเอาก็ได้
เมื่อจัดเก็บเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว ก๋วยจั๊บจึงเดินออกมาจากห้องไม่ลืมหยิบออร์แกไนเซอร์ของอลิซติดมือมาด้วย เพื่อจะได้เช็คว่าเจมินี่มีงานเข้าเท่าไหร่เพื่อจะได้จัดตารางได้ถูก พอดีกับที่เจมินี่เดินมาหา
“ฉันจะมาเรียกนายอยู่พอดี นายคงหิวแล้วล่ะสิ วันนี้ชั้นโชว์ฝีมือเองเลยนะ”
“นายทำอาหารได้ด้วยเหรอ” ก๋วยจั๊บมองอีกฝ่ายอย่างแปลกใจ
เจมินี่ยักไหล่
“ก็นิดหน่อย อยู่คนเดียวมันก็ต้องฝึกกันบ้าง”
“จะกินได้แน่เร้อ” น้ำเสียงล้อๆของคนตัวเล็กทำให้เจมินี่ยิ้มกว้าง
เมื่อเดินไปถึงห้องครัว ก๋วยจั๊บชะโงกมองสปาเกตตี้จานร้อน ที่ส่งกลิ่นหอมยั่วน้ำลายแล้วก็ต้องอุทานออกมา “โห หน้าตาใช้ได้ แต่ยังต้องทดสอบรสชาดอีกอย่างหนึ่ง” ก๋วยจั๊บทรุดตัวลงนั่ง เจมินี่อ้อมไปนั่งฝั่งตรงข้ามมองอีกฝ่ายใช้ส้อมม้วนเส้นสปาเกตตี้เข้าปาก “อืม อร่อย!”
เจมินี่มองอีกฝ่ายอย่างเอ็นดู ก่อนจะเริ่มลงมือบ้าง
ในระหว่างที่กินนั้น เจมินี่ก็อธิบายรายละเอียดต่างๆของงานในจุดที่ก๋วยจั๊บสงสัย
“โอ้โห นี่นายทำงานหนักขนาดนี้เลยเหรอ” ชายหนุ่มถามหลังจากที่เห็นตารางงานทั้งหมดของเจมินี่ทั้งงานถ่ายแบบ โชว์ตัว ฝึกซ้อม บางวันก็เดินแบบอยู่สองสามที่
“มันจำเป็น แต่งานเยอะ ก็น่าดีใจอยู่”
“ไม่ได้นะ” ก๋วยจั๊บค้าน “ยังไงนายก็ต้องดูแลสุขภาพบ้าง จะบอกไว้ก่อนนะถ้าให้ชั้นเป็นผู้จัดการส่วนตัวละก็ นายจะต้องเชื่อฟังชั้น และอะไรที่หนักเกินไป ชั้นไม่ยอมหรอก”
เจมินี่ยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่ดูอบอุ่นมากทีเดียว จนก๋วยจั๊บรู้สึกเขิน ชายหนุ่มก้มลงมองจานแล้วก็เอ่ยถามเมื่อนึกขึ้นได้
“เออ ฉันเจอเสื้อโค้ทสีขาวอยู่ในตู้เสื้อผ้า ของนายหรือเปล่า"
รอยยิ้มของเจมินี่จางหายไป ชายหนุ่มเสมองไปทางอื่น “เปล่า ของเพื่อนเก่าของฉัน เขาลืมไว้”
“อ้าว แล้วเขาไปไหนล่ะ”
“เขาจะไม่กลับมาอีกแล้ว เสื้อตัวนั้นเขาลืมไว้ ยังไม่ได้เก็บ”
ก๋วยจั๊บหรี่ตามองอีกฝ่าย แล้วเอ่ยช้าๆ “ไม่ใช่หรอกมั๊ง ฉันว่านายรอให้เขากลับมาอยู่หรือเปล่า เจมินี่”
นายแบบหนุ่มหันกลับมาสบดวงตาคู่สวยแล้วถอนหายใจ ใจหนึ่งก็ไม่อยากพูดถึงเรื่องในอดีต แต่ถ้าไม่พูดก็กลัวว่าคนตรงหน้าจะ
เข้าใจผิด
“เรียกว่าเจ็มก็ได้ จริงอยู่เมื่อก่อนฉันรอให้เขากลับมา แต่ตอนนี้ไม่ใช่”
“นายไม่ต้องอธิบายก็ได้ เพราะยังไงมันก็ไม่เกี่ยวกับฉัน” ก๋วยจั๊บพูดตรงๆ ในเมื่อเป็นอดีตที่อีกฝ่ายไม่อยากจะพูดถึง เขาเองก็ไม่ได้อยากรู้สักเท่าไหร่
ก๋วยจั๊บลุกขึ้นเอื้อมมือจะเอาจานไปเก็บแต่เจมินี่แตะมือชายหนุ่มเบาๆ
“ฉันเก็บเองดีกว่า”
“ไม่ได้หรอก นายทำให้ฉันกินยังต้องมาเก็บให้อีกเหรอ ไม่ดีหรอก” ก๋วยจั๊บค้าน
เจมินี่ยิ้มน้อยๆ “ใครว่าล่ะ คราวนี้ฉันจะเก็บให้นายดู ส่วนคราวหน้านายต้องเป็นคนเก็บทุกอย่าง ทำกับข้าว ซักผ้า รีดผ้า แบบนี้ดีไหม”
“โห นี่เอามาช่วยงานหรือเอามาเป็นคนใช้เนี่ย” คนตัวเล็กโวยแบบไม่เอาจริงเอาจังนัก เพราะรู้ดีว่าอีกฝ่ายแค่พูดเล่น หรือถึงจะพูดจริง ก็ไม่ทำซะอย่างใครจะทำไม
หลังจากเก็บทุกอย่างเรียบร้อย ซึ่งก็ไม่มีอะไรมากเพราะเจมินี่มีเครื่องล้างจานอัตโนมัติ ทั้งสองต่างก็แยกย้ายกลับห้อง โดยก่อนจะเข้าห้อง เจมินี่หันมาย้ำอีกฝ่ายกันลืม
“พรุ่งนี้ 9.00 โมงนะจั๊บ”
“รู้แล้วน่า ฉันไม่ลืมหรอก ย้ำจริงเชียว นี่มันหน้าที่ฉันนะไม่ใช่นาย” ก๋วยจั๊บหน้าบึ้งนิดๆ ย้ำอะไรตั้งหลายรอบ
“ฉันรู้ว่านายไม่ลืม แต่กลัวนายไม่ตื่น” เจมินี่พูดปนหัวเราะ เพราะเคยเห็นฤทธิ์กันมาก่อนหน้านี้ “เอาล่ะ good night” นายแบบหนุ่มตัดบทก่อนจะแยกตัวเข้าห้องไป
ก๋วยจั๊บจึงเข้าห้องของตัวเองบ้าง พออาบน้ำทำธุระเสร็จเรียบร้อย จึงมานั่งเล่นอยู่กลางเตียง มองนาฬิกาที่หัวเตียงเป็นเวลาสามทุ่มกว่าแล้ว ก๋วยจั๊บจึงหยิบโทรศัพท์โทรกลับไปบ้าน
“สวัสดีครับ”
เสียงสดใสของน้องชายเรียกรอยยิ้มได้เป็นอย่างดี ก๋วยจั๊บกรอกเสียงลงไป “พี่เอง เกี๊ยว”

“อ้าวพี่จั๊บเหรอ เป็นไงบ้าง”
“ก็ดี กำลังจะนอนเลยโทรมาก่อน”
“หืม แล้วนอนกับพี่เจ็มหรือเปล่า”
ก๋วยจั๊บขมวดคิ้ว “เปล่านอนอีกห้อง ถามทำไม”

abcdefghij

บอกได้แค่นี่จะรักหมดทั้งใจที่มี

Ifoot-ballZ

มันเป็นเรื่องธรรมดาของหัวใจ....อ่านแล้วปลื้ม

pongsakron01

ขอบคุณครับ

orrick

ขอบคุนนะคับ ^^

tamia

ขอบคุนนะคับ ^^

manza555

สนุกมากๆเลย

dekza_7inch

ขอบคุณมากคับ

peemakung

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ

gigusa

ขอบคุนมากครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

4_NAY

ก๋วยจั๊บจะเป็นยารักษาหัวใจให้เจ็ม

OoPoomoO

ขอบคุณครับ

krittamm

ขอบคุณครับ

minone

ขอบคุณ ครับผม