คนนี้แหละใช่เลย P. 13

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับ และขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“อ้าวพี่จั๊บเหรอ เป็นไงบ้าง”
“ก็ดี กำลังจะนอนเลยโทรมาก่อน”
“หืม แล้วนอนกับพี่เจ็มหรือเปล่า”
ก๋วยจั๊บขมวดคิ้ว “เปล่านอนอีกห้อง ถามทำไม”
“อ้าว ก็พี่น่ะ ถ้าแปลกที่จะนอนไม่หลับไม่ใช่เหรอ พนันกันได้เลย คืนนี้นอนไม่หลับแหงๆ”
“ไม่หรอกน่า เดี๋ยวหลับตามันก็หลับเองแหละ” ชายหนุ่มปฏิเสธ ยังไม่ทันพูดอะไรต่อ เกี๊ยวก็พูดด้วยเสียงรีบร้อน
“ตายล่ะ ผมต้องไปก่อนแล้ว พี่ถ้านอนไม่หลับก็บุกเข้าห้องพี่เจ็มไปเลยนะ ไม่งั้นนอนตาค้างทั้งคืนไม่รู้นะเออ ไปล่ะ”
โทรศัพท์ตัดไปแล้วแต่ก๋วยจั๊บยังนั่งเอ๋ออยู่บนเตียง แล้วคืนนี้จะทำยังไงดีล่ะ จะให้ไปเคาะประตูบอกว่า ขอนอนด้วยได้ไหมนะเหรอ อึ๋ย ขนลุก ชายหนุ่มสั่นหัวแล้วมุดตัวเข้าใต้ผ้าห่มทันที
ติ๊ก. ติ๊ก.. ติ๊ก...
“โว๊ย นาฬิกาบ้านี่เดินเสียงดังจริงๆ นอนไม่หลับแล้ว” ก๋วยจั๊บผุดลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็วด้วยใบหน้าบูดบึ้ง แทบอยากจะเควี้ยงนาฬิกาให้มันรู้แล้วรู้รอดไป หันไปดูเวลาอีกสิบนาทีจะห้าทุ่มแล้ว ยังไม่ได้นอนสักกะแอะ แล้วจะทำยังไงดี ถ้าไม่ได้นอนพรุ่งนี้เช้าต้องตื่นไม่ไหวแน่ๆ ชายหนุ่มนึกถึงคำแนะนำของน้องชายแล้วเริ่มปลงตก
“เอาวะ ไม่มีทางเลือกแล้วเรา”
ก๋วยจั๊บลากผ้าห่มกับหมอนเดินออกไปจากห้อง ไปหยุดอยู่ที่หน้าประตูห้องของเจมินี่ มือเรียวยกขึ้นเคาะประตูเบาๆ รออึดใจเดียวเท่านั้นเจมินี่ก็เปิดประตูออกมา ชายหนุ่มยิ้มน้อยๆดูไม่มีท่าทีงัวเงีย เหมือนคนถูกปลุก
“มีอะไรเหรอจั๊บ”
“เอ่อ ..คือ ฉันแค่มาดูเท่านั้นเอง ว่านายหลับหรือยัง เท่านี้แหละ” พูดจบก็ผละออกไปเตรียมจะกลับห้อง ไม่ไหวจริงๆนั่นแหละกลับไปนั่งอยู่ที่ห้องคงดีกว่าแต่คนตัวใหญ่กลับฉุดแขนไว้เสียก่อน
“เดี๋ยวสิ นอนไม่หลับไม่ใช่เหรอ มา...มานอนด้วยกัน” พูดจบก็ดึงแขนคนตัวเล็กเบาๆให้เข้ามาในห้อง
ก๋วยจั๊บมองอีกฝ่ายอย่างกังขา ใบหน้าขาวนวลซับสีขึ้นเล็กน้อย “รู้ได้ไง ว่าฉันนอนไม่หลับ”
“ถ้าแค่มาดูว่าหลับหรือยังคงไม่ต้องหอบหมอนกับผ้าห่มมาด้วยหรอก อีกอย่างเกี๊ยวก็โทรมาบอกว่าให้เตรียมเปิดประตูรอไว้ได้เลยว่านายต้องมาแน่ๆ” เจมินี่อธิบาย
ก๋วยจั๊บมองรอบๆห้องอย่างสนใจ ภายในห้องตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์โทนสีดำสนิท แม้แต่ผ้าปูเตียงก็ยังเป็นซาตินสีดำ ยกเว้นผนังห้องและพรมที่เป็นสีขาวเท่านั้น
“โอ้โห นี่นายนอนคนเดียวต้องใช้เตียงขนาดคิงไซส์เลยเหรอ” คนตัวเล็กถามอย่างแปลกใจ
“ความชอบส่วนตัว” เจมินี่ยักไหล่
ก๋วยจั๊บจึงหันมาบอกว่า “ฟังนะ ฉันแค่แปลกที่ วันพรุ่งนี้ก็จะหาย เพราะฉะนั้นฉันจะมานอนกับนายแค่คืนนี้เท่านั้น” พูดจบเจ้าตัวก็เดินตรงไปที่ข้างเตียงด้วยหมายจะนอนตรงนั้น แต่นายแบบหนุ่มดึงไว้เสียก่อน
“นอนด้วยกันนี่แหละ เตียงออกกว้างจะลงไปนอนกับพื้นทำไม”
เห็นท่าทางอิดออดของก๋วยจั๊บแล้วเจมินี่จึงพูดตัดบท “นอนเถอะ นี่ก็ดึกแล้ว พรุ่งนี้จะได้ตื่นเช้า” พูดจบเจ้าตัวก็ดับไฟเหลือเพียงแสงไฟสีเหลืองนวลจากโคมข้างเตียงแล้วก้าวยาวๆมานอน
ก๋วยจั๊บเมื่อเห็นอีกฝ่ายตั้งท่าจะนอนจึงไม่เถียงอะไรล้มตัวนอนตามไปอีกคน สักพักคนแปลกที่ก็หลับไปอย่างสบายใจ
เจมินี่เห็นอีกฝ่ายหลับสนิทแล้วจึงเอื้อมมือไปปิดโคมไฟ เมื่อสายตาเริ่มชินกับความมืด ใบหน้าขาวนวลเลือนลางนั้นก็กระเถิบเข้ามาใกล้ ลมหายใจอุ่นๆรินรดอยู่ตรงซอกคอ กลิ่นแชมพูอ่อนๆเร้าอารมณ์ให้ปั่นป่วน นายแบบหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่ พลิกตัวนอนตะแคงโอบร่างเล็กไว้ในอ้อมแขนก่อนจะข่มใจให้หลับลง
เช้าวันรุ่งขึ้น เจมินี่พาก๋วยจั๊บไปยังสตูดิโอที่ถ่ายแบบ ชายหนุ่มใช้เวลาครึ่งวันเช้าที่นั่น ส่วนตอนบ่ายย้ายไปที่สตูดิโออีกแห่ง เมื่อไปถึงเจมินี่ให้ก๋วยจั๊บนั่งรอที่โต๊ะ ทันใดนั้นก็มีชายร่างใหญ่ผิวดำ ตัวล่ำบึ้กโผเข้ากอดเจมินี่เต็มแรง
“ดีใจที่ได้เจอเธอนะเจ็ม พอฉันรู้ว่านายแบบเป็นเธอก็รีบรับงานนี้ไว้เลยนะเนี่ย ไหนดูสิ โอ้โหหล่อขึ้นเป็นกอง ไหนๆ พาหนุ่มน้อยน่ารักคนนี้มาจากไหนกันหึ” ชายหนุ่มที่ท่าทางเหมือนหญิงสาวมากกว่าหันขวับมาที่ก๋วยจั๊บจนชายหนุ่มสะดุ้งโหยง
เจมินี่หัวเราะเบาๆ “ผมก็ดีใจนะซิสซี่ จั๊บนี่ซิสซี่เพื่อนผมเอง ซิสซี่นี่ก๋วยจั๊บเป็นเพื่อนผมมาจากเมืองไทย” เจมินี่แนะนำทั้งสองให้รู้จักกัน พอก๋วยจั๊บลุกขึ้นยืนซิสซี่ก็โผมากอดชายหนุ่ม
“โอ ยินดีที่ได้รู้จักนะจ๊ะ ไม่น่าเชื่อว่าเด็กนิสัยเสียอย่างนายคนนี้จะมีเพื่อนน่ารักๆแบบเธอได้”
“ผมก็ยินดีที่ได้รู้จักคุณฮะ”
ก๋วยจั๊บยิ้มให้ ซิสซี่ปล่อยแขนลง ผลักเจมินี่เบาๆ “ว่าแต่ได้เวลาแต่งตัวแล้วนะจ๊ะ รีบไปเร็วๆเข้า”
ซิสซี่หันกลับมาบอกก๋วยจั๊บ “เดี่ยวพอฉันแต่งหน้าตานี่เสร็จจะมานั่งคุยเป็นเพื่อนนะจ๊ะ”
ก๋วยจั๊บหัวเราะเบาๆ
ขณะที่นั่งรออยู่จึงกวาดสายตามองโดยรอบ สตูดิโอนี้ใหญ่มากแต่โดนแบ่งออกเป็นสองฟาก โดยอีกฟากหนึ่งถูกเซ็ตฉากเป็นสีขาวทั้งหมด ตรงกลางมีอ่างอาบน้ำจากุสชี่สีขาวสะอาดวางประกอบอยู่ ฝรั่งตัวโตยืนพูดรัวเร็วใส่ลูกน้องอีกสองสามคน ดูๆแล้วทำไมฟากนู้นถึงดูวุ่นวายเหลือเกิน เด็กหนุ่มคนหนึ่งเดินถือถาดใส่แก้วห้าหกใบเดินผ่านก๋วยจั๊บไป แล้วก็มีเสียงร้องพร้อมกับเสียงของหล่นดังขึ้น เมื่อก๋วยจั๊บหันไปก็เห็นเด็กหนุ่มคนนั้นนั่งอยู่กับพื้น แก้วห้าหกใบตกลงมาหมด
ชายหนุ่มรีบวิ่งไปหา ถามด้วยความเป็นห่วง “เจ็บตรงไหนหรือเปล่า”
เด็กหนุ่มส่ายหน้าพยายามจะลุกขึ้น แต่ก็ทรุดฮวบลงอีก ก๋วยจั๊บจึงพยุงเด็กหนุ่มให้ไปนั่งบนเก้าอี้ ผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามา
“ซุ่มซ่ามอีกแล้วสิริค แค่งานง่ายๆแค่นี้ก็ทำไม่ได้เหรอฮะ รีบๆลุกเร็วๆเข้า เอาน้ำไปให้ลอเรนซ์ด้วยนะ อ้ออย่าลืมนะ น้ำแร่นะ ห้ามเอาน้ำธรรมดาเด็ดขาด”
“ขอโทษฮะเอ็มม่า ผมจะไปเดี๋ยวนี้แหละ”
เด็กหนุ่มชื่อริคยิ้มแหยๆ ก่อนจะพยายามลุกขึ้น ก๋วยจั๊บเห็นดังนั้นจึงบอกว่า
“เขาขาเจ็บ คุณยังจะให้เขาทำอีกเหรอ”
“ดูก็ไม่ได้เจ็บมากมายนี่ ถ้าทำงานไม่ได้ เธอก็ไม่ได้ค่าจ้างของวันนี้หรอกนะ ริค”
ริคหน้าซีดเผือด เห็นสีหน้าและแววตาของเด็กหนุ่มแล้วทำให้ก๋วยจั๊บทนไม่ไหว
“ผมจะทำแทนเขาเอง ไม่มีปัญหาใช่ไหม”
เอ็มม่ายักไหล่
“ตามใจ ถ้าเธอจะทำ งานแรกเอาน้ำไปให้ลอเรนซ์ก่อนแล้วกัน” หญิงสาวพูดจบก็เดินไปอีกทาง
เด็กหนุ่มหันมากล่าวขอบคุณก๋วยจั๊บ “ขอบคุณนะครับ แต่ผมทำเองดีกว่า”
“เห็นๆอยู่ว่าเธอขาเจ็บ จะไปทำได้ยังไง บอกฉันแค่นั้นแหละว่าต้องทำอะไรบ้าง ฉันจะทำให้”
“ผมเกรงใจคุณครับ คือส่วนใหญ่นายแบบมักจะเอาแต่ใจตัวเอง โดยเฉพาะนายแบบบางคน ผมไม่อยากให้คุณรู้สึกไม่ดีน่ะครับ”
ริคอธิบาย
ก๋วยจั๊บส่ายหน้าเด็กหนุ่มจึงชี้ให้เห็นบริเวณที่เก็บแก้วและน้ำ ก๋วยจั๊บเดินถือถาดน้ำไปให้ชายหนุ่มที่นั่งรออยู่ ชายหนุ่มวางแก้วอย่างแผ่วเบา เอ่ยเสียงสุภาพ “น้ำครับ”
ลอเรนซ์เงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายอย่างเหยียดๆ ก๋วยจั๊บมองหน้าของนายแบบหนุ่มแล้วก็ต้องยอมรับว่าผู้ชายคนนี้ดูดีจริงๆ แบบที่เรียกว่า
มีเซ็กส์แอพพีล ประมาณนั้น ดวงตายาวรีสีฟ้า จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากอิ่มสีชมพู ผมสีบลอนด์ยาวประบ่า ยิ่งยามที่อยู่ในชุดคลุมอาบน้ำสีขาว ชายหนุ่มดูมีเสน่ห์อย่างน่าประหลาด
ก๋วยจั๊บหันหลังกลับเตรียมจะเดินจากไป
“เพล้ง!”
เสียงแก้วแตกกระทบพื้นดังก้องไปทั่วสตูดิโอ เอ็มม่าวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามา
“ตายแล้ว เกิดอะไรขึ้นเนี่ย บาดเจ็บหรือเปล่าคะ ลอเรนซ์”
ลอเรนซ์ส่ายหน้าช้าๆ เอ็มม่าหันมาดุก๋วยจั๊บ
“เธอนี่แย่จริงๆเลยนะ ทำไมถึงซุ่มซ่ามอย่างนี้ ดีนะที่ลอเรนซ์ไม่บาดเจ็บ ขอโทษเสียสิ”
“ผมไม่ขอโทษหรอก” ก๋วยจั๊บเอ่ยเสียงเรียบ “ผมไม่ได้ทำผิดอะไร ผมเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าไอ้แก้วที่อยู่กลางโต๊ะน่ะมันจะมาร่วงอยู่ที่พื้นได้ยังไง”
“เธอจะบอกว่าฉันเป็นคนทำ อย่างนั้นสิ” ลอเรนซ์เอ่ยขึ้น ดวงตาคมปลาบจับจ้องอยู่ที่หน้าชายหนุ่ม
ก๋วยจั๊บมองตอบอย่างไม่สะทกสะท้าน “ใครทำก็รู้อยู่หรอกครับ”
ลอเรนซ์ลุกขึ้นเดินไปยืนใกล้ๆก๋วยจั๊บ เอ็มม่ามองตามอย่างไม่สบายใจ แต่แล้วก็ถอนหายใจเมื่อลอเรนซ์พูดขึ้นลอยๆ “ช่างเถอะ ไปซะสิ ไม่มีอะไรแล้ว”
ก๋วยจั๊บหันหลังจะเดินออกไป แต่แล้วก็ใจหายวูบ เมื่อสะดุดอะไรบางอย่างทำให้เสียหลักจะล้ม
คนนี้แหละใช่เลย 11
“โอ๊ย!”
เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดของก๊วยจั๊บดังก้องสตูดิโอ ทำให้คนที่ทำงานอยู่หันมามองเป็นตาเดียว เจมินี่วิ่งตรงมายังร่างที่ทรุดลงกับพื้น ตามมาด้วยซิสซี่และริค นายแบบหนุ่มประคองก๋วยจั๊บให้ลุกขึ้นยืน แล้วเม้มปากแน่น เมื่อเห็นเลือดสีแดงเข้มไหลเป็นทางยาวลงมาตามแขนยาวเรียว
“เกิดอะไรขึ้น” เจมินี่ตรวจดูบาดแผลอย่างละเอียด บาดแผลไม่ใหญ่นักแต่ไม่แน่ว่าจะมีเศษแก้วฝังอยู่หรือเปล่า
“ฉันหกล้ม” ปากพูดแบบนั้นแต่สายตากลับตวัดไปที่ใบหน้าของลอเรนซ์ ซึ่งยืนยิ้มอยู่เงียบๆ จริงๆแล้วมันต้องเป็นเขาถูกขัดขาให้ล้มต่างหาก
“พาไปโรงพยาบาลก่อนดีกว่านะ เลือดไหลไม่หยุดเลย”
ซิสซี่ออกความเห็น แต่ชายหนุ่มส่ายหน้า
“ไม่ไป แผลเล็กแค่นี้เดี๋ยวก็หาย”
“ไม่ได้! ยังไงก็ต้องไป” เจมินี่พูดเสียงแข็ง เจ็บแล้วยังจะดื้ออีก
“ไม่ไป!!” ก๋วยจั๊บแผดเสียง ความเจ็บและความไม่พอใจทำให้อารมณ์เริ่มคุกรุ่นทีละน้อย ก่อนที่จะพูดอะไรอีก ริคก็เอ่ยแทรกขึ้นมา
“ถ้าไม่ไป อย่างน้อยก็ไปทำแผลก่อนก็ยังดีนะครับ ผมจะทำให้เอง” แล้วชายหนุ่มก็ถูกจูงมือไปทำแผลอีกด้านหนึ่ง
คนอื่นๆเมื่อเห็นว่าไม่มีเรื่องอะไรต่อแล้วจึงพากันแยกย้ายไปทำงานเหลือเพียง เจมินี่ และลอเรนซ์ที่ยังยืนนิ่ง ลอเรนซ์ขยับเข้าไปจนชิดนายแบบหนุ่ม มือเรียวขยับจัดเนคไทด์ให้อย่างชำนาญ ดวงตายาวรีช้อนขึ้นมองอีกฝ่ายแล้วยิ้มอย่างรื่นรมย์
“ยังผูกไทด์ไม่เก่งเหมือนเดิมเลยนะเจ็ม ต้องให้บอกกี่ครั้งกัน หืม?” เจ้าตัวไล้นิ้วผ่านอกแกร่งลงไปถึงหน้าท้องแบนเรียบซึ่งซ่อนอยู่ใต้ผ้าไหมเนื้อเรียบลื่น ดวงตาสีเทาคมกริบไหววูบไปนิดนึง ก่อนจะกลับเป็นปกติอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มดันตัวลอเรนซ์ให้ถอยห่างไปเล็กน้อย
“ทำไมมาอยู่ที่นี่?”
“อา ...มาทำงานน่ะสิ ความจริงฉันไม่ต้องรับงานนี้ก็ได้ แต่พอรู้ว่าจะได้ถ่ายสตูดิโอเดียวกับนาย ฉันถึงได้รับ” ลอเรนซ์กวาดสายตาขึ้นลงมองอีกฝ่ายตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วเลื่อนไปหยุดอยู่ที่ใบหน้าคมเข้มของอีกฝ่าย แววชื่นชมฉายชัดอยู่ในดวงตา
“นายหล่อขึ้นมากเสียด้วย ดีใจจริงๆที่ได้เจอ ถ้ายังไง....”
“แต่ฉันกลับไม่คิดอย่างนั้น” เจมินี่เอ่ยขัดขึ้น “ถ้าไม่มีอะไรล่ะก็ ฉันขอตัวก่อน” ร่างสูงหมุนตัวกลับหันหลัง ลอเรนซ์คว้าแขนอีกฝ่ายไว้
“เดี๋ยวสิ เราไปกินมื้อเย็นกันดีไหม?” ชายหนุ่มเอ่ยชวน เขารอโอกาสที่จะได้เจออีกฝ่ายมานานแล้วและแน่นอนว่าจะไม่ยอมปล่อยโอกาสที่จะสร้างความสัมพันธ์อันแนบแน่นไปเสีย เขาจะไม่ยอมพลาด เหมือนคราวที่แล้วอีกเด็ดขาด
เจมินี่หันกลับมามองอีกฝ่าย ลอเรนซ์แทบจะไม่เปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนเลยแต่เขาในวันนี้ก็ไม่ใช่เด็กหนุ่มแสนโง่เหมือนในวันนั้น
“เสียใจ ฉันมีนัดแล้ว”
“ฉันจะรอนายที่เดิม ........เจ็ม จะรอจนกว่านายจะมา” ลอเรนซ์พูดไล่หลังร่างสูงที่เดินห่างออกไป ชายหนุ่มยิ้มอย่างมั่นใจ

‘นายต้องมาแน่ๆ เจ็มนายไม่กล้าปล่อยให้ฉันรอหรอก’
เจมินี่ชำเลืองมองนาฬิกาเป็นระยะๆจนก๋วยจั๊บชักรำคาญจนต้องบอก
“นี่ ถ้ามีนัดล่ะก็ รีบไปเถอะ มัวแต่แอบมองนาฬิกาอยู่นั่นแหละ”
“เปล่านี่” เจมินี่ปฏิเสธมองแขนที่พันผ้าพันแผลสีขาวไว้เอ่ยเบาๆ
“ยังเจ็บแผลอยู่หรือเปล่า”
“อืม มันก็เริ่มปวดๆน่ะ แต่คงไม่เป็นอะไรมากหรอกพูดแล้วยังเจ็บใจไม่หาย ”

abcdefghij

ให้มันตราตรึง อยู๋กับใจเพื่อไปถึงวัน ลาจาก

Ifoot-ballZ

แปบเดียวตามไปเมกาซะแล้ว....

Ifoot-ballZ

ต้นฉบับโพสต์โดย ballove เมื่อ 2012-2-21 02:15
แปบเดียวตามไปเมกาซะแล้ว....

ต้องดก่อนว่าไปไหน.........? อิอิ

pongsakron01

ขอบคุณครับ

orrick

ขอบคุนนะคับ ^^

tamia

ขอบคุณมากครับ

manza555

สนุกมากๆเลย

dekza_7inch

ขอบคุณมากคับ

peemakung

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ

gigusa

ขอบคุนมากครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

4_NAY

แฟนเก่าเจ็มร้ายมาก

OoPoomoO

ขอบคุณครับ

MissA

ขอบคุณนะครับ

krittamm

ขอบคุณครับ

minone

ขอบคุณ มาก ครับผม