คนนี้แหละใช่เลย P. 17

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับ และขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“ทำไมข้าจะไม่รู้ข้ากำลังจะทำให้เกี๊ยวเป็นของข้า แล้วก็เป็นเอ็ง!! ที่ชอบเข้ามาแส่ข้าทุกเรื่อง”ชินกระชากเสียง มองอีกฝ่ายด้วยแววตาเกลียดชัง “ข้าสุดที่จะทนแล้ว ชีวาส วันนี้ข้าไม่ปล่อยให้เอ็งลอยนวลแน่ ตายซะเถอะ!”พูดจบชินก็เอื้อมมือไปคว้ามีดเล่มเล็กที่มีคนลืมทิ้งไว้ในห้องแล็บขึ้นมาถือแล้วแสยะยิ้มอย่างเหียมเกรียมแล้วพุ่งเข้าใส่อีกฝ่ายเต็มแรง
ฉึก!
“ชีวาส!”
เกี๊ยวอุทานอย่างตกใจเมื่อเห็นใบมีดจมหายเข้าไปในท้องของชายหนุ่ม ชินถอนมีดออกก่อนจะทิ้งลงข้างตัว มองชีวาสที่ทรุดตัวล้มลงกับพื้นอย่างเย็นชาแล้วหันมายิ้มเยาะให้ร่างโปร่ง
“ถ้าชินไม่ได้ มันก็ต้องไม่ได้ คนอย่างมัน ตายไปซะก็ดี อย่านึกนะว่ามันจะจบแค่นี้เกี๊ยว ตราบใดที่ชินยังมีชีวิตอยู่ ชินจะตามเกี๊ยวไปทุกแห่ง ฮ่า ฮ่า ฮ่า” พูดจบชายหนุ่มก็วิ่งหนีออกไปจากห้อง เกี๊ยวรีบวิ่งเข้าไปประคองชีวาส
“ชีวาส! นายอย่าเป็นอะไรนะ ชั้นจะพานายไปโรงพยาบาล”
เสียงสั่นๆของร่างโปร่งเรียกรอยยิ้มบางๆจากคนเจ็บที่ยังมีแก่ใจเอ่ยกระเซ้า
“แหม ชื่นใจ มีคนเป็นห่วง”
ชีวาสพูดจบก็เอามือกุมท้อง ตัวงอด้วยความเจ็บ สติเริ่มลางเลือน ได้ยินเสียงเจือความตกใจของเพื่อนๆดังมาแว่วๆ
“ชีวาส! อดทนไว้นะ นายต้องไม่เป็นอะไรนะ!......”
เจมินี่ยืนเท้าสะเอวมองหน้าคนที่ยึดโซฟาตัวยาวเป็นทำเลในการทำสมรภูมิรบอย่างหงุดหงิดหน่อยๆ ร่างสูงพูดเสียงเข้ม
“จะยอมให้ทำดีๆไหม?”
ก๋วยจั๊บเชิดหน้าขึ้น เอ่ยน้ำเสียงหนักแน่น
“ไม่!”
“ไม่ต้องกลัวน่า รับรองฉันจะอ่อนโยนกับนายที่สุด ไม่ทำแรงหรอก แป๊บเดียวเอง เดี๋ยวก็เสร็จ”
เจมินี่พูดปลอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ร่างโปร่งหันขวับทันที แผดเสียงออกมาทันควัน
“ไม่ก็บอกว่าไม่สิ พูดไม่รู้เรื่องหรือไง!”
“อย่าให้ต้องใช้กำลังนะ”
“ลองเข้ามาสิ พ่อจะอัดให้เดี้ยงเลย” ร่างโปร่งขู่ฟ่อ เจมินี่ส่ายหน้า เอ่ยอย่างอ่อนอกอ่อนใจ
“ไม่ทายาแล้วมันจะหายได้ยังไงเล่า นี่ก็เดินแทบจะไม่ไหวอยู่แล้ว ยังจะทำเป็นเก่ง”
“นั่นมันก็เรื่องของฉัน เดี๋ยวฉันก็ทำของฉันเองแหละ นายไม่ต้องยุ่งเลย ว่าก็ว่าเถอะทั้งหมดน่ะมันเป็นความผิดของนายคนเดียว”
“อ้าว ทำไมเป็นอย่างนั้นล่ะ ฉันไม่ได้ให้นายมากระโดดขึ้นเตียงจนเตียงหักสักกะหน่อย ฉันก็จะบอกนายอยู่แล้วว่าเตียงมันไม่ดี”
ร่างสูงแก้ตัว นึกถึงคืนวันสุดท้ายที่นอนพักแรมอยู่ที่กระท่อมริมทะเลสาบซึ่งตัดสินใจเข้าไปนอนในห้อง เจมินี่พอล้มตัวลงนอนก็รู้สึกว่าเตียงมันโยกหน่อยๆ ยังไม่ทันจะพูดอะไร ร่างเล็กก็กระโดดขึ้นมาบนเตียงเต็มรัก ผลก็คือ
ขาเตียงหัก!
แถมก๋วยจั๊บยังกลิ้งตกจากเตียงก้นกระแทกพื้นเข้าเต็มรักจนเจ้าตัวถึงกับน้ำตาซึม พอกลับมาถึงห้องจะทายาให้ยังไม่ยอมอีก
“นั่นแหละ ยังไงนายก็ผิด!! ผิด เข้าใจไหม” ก๋วยจั๊บสำทับ ยกให้อีกฝ่ายผิดเต็มประตู
“เอ้า ผิดก็ผิด งั้นก็ให้ฉันทายาให้ได้แล้ว นายมองเห็นซะเมื่อไหร่ว่ามันช้ำตรงไหน”
เมื่อเห็นร่างโปร่งยังทำเฉย ร่างสูงจึงถามต่อ
“หรือว่านายอาย?
ร่างโปร่งหน้าแดงเรื่อขึ้นนิดนึง พูดกระแทกเสียงใส่
“ใช่! ฉันอาย ถามจริงๆเถอะ นายไม่อายหรือไงที่จะต้องมาเปิดก้นให้คนอื่นดูน่ะ”
“ไม่ เพราะมันก็แค่ส่วนหนึ่งของร่างกายเท่านั้น นายจะไปคิดมากทำไม”
“เอาเป็นว่าฉันทำไม่ได้อย่างนายแล้วกัน ส่วนยาฉันจะทาเองนายไม่ต้องยุ่ง”
ก๋วยจั๊บเอ่ยเสียงแข็ง พอดีกับที่โทรศัพท์ดังขึ้นมา ชายหนุ่มจึงคว้าโทรศัพท์ขึ้นมากดรับ
“ฮัลโหล ...... อ้าวเกี๊ยวเหรอ ว่าไง........เฮ้ย ค่อยๆพูดสิ...ไม่ต้องร้อง ฟังไม่รู้เรื่อง ....อะไรนะ!!...อือๆ จะรีบกลับเดี๋ยวนี้ล่ะ”
เจมินี่รอจนร่างโปร่งวางสายแล้วเอ่ยถาม
“มีอะไรเหรอ?”
ใบหน้าก๋วยจั๊บเผือดไปเล็กน้อย เอ่ยเสียงเบา
“ที่บ้านเกิดเรื่อง!”
เกี๊ยวมองชีวาสที่ยังนอนสลบไม่ได้สติอยู่บนเตียงด้วยความรู้สึกหลากหลาย
หลายครั้งที่ชายหนุ่มมักจะชอบมาแหย่ให้อารมณ์เสีย บางครั้งก็ชอบทำอะไรให้ใจเต้นตึกตัก แต่ไม่มีครั้งไหนที่ทำให้เขารู้สึกห่วงใยได้มากเท่านี้ ร่างโปร่งเลื่อนมือไปเกาะกุมมือใหญ่ของอีกฝ่าย มองสายน้ำเกลือที่ข้อมือของร่างสูงแล้วรู้สึกใจหาย ดวงตาที่ชอบมองอย่างห่วงใยลึกซึ้งยังคงปิดสนิท
เกี๊ยวหายใจขัด น้ำตารื้นขึ้นมาทันที ร่างโปร่งกระซิบเสียงแผ่ว
“นายรีบฟื้นขึ้นมาเสียทีสิ.........นอนนิ่งอย่างนี้ฉันใจไม่ดีเลยนะ”
เสียงเปิดประตูดังขึ้นข้างหลัง เกี๊ยวกระพริบตาเพื่อไล่ละอองน้ำให้หายไป ก่อนจะหันกลับไปมอง เมื่อเห็นผู้ที่เข้ามา เจ้าตัวจึงเรียกอย่าง
ดีใจ
“พี่จั๊บ พี่เจ็ม”
ร่างโปร่งลุกจากเก้าอี้ แล้ววิ่งเข้ามากอดพี่ชายทันที น้ำตาที่กักเก็บไว้ รินไหลลงมาเป็นทาง
“พี่จั๊บ .....ฮือๆ”
ก๋วยจั๊บลูบหลังน้องชายอย่างปลอบประโลม เอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“ไม่ต้องร้องนะ ...... ไหนเล่าให้ฟังสิว่าเรื่องเป็นยังไง”
เกี๊ยวสะอึกสะอื้น เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ฟังอย่างกระท่อนกระแท่น พอฟังจบก๋วยจั๊บถึงกับสบถด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด
“เลวที่สุด!! แล้วนี่พ่อกับแม่ว่ายังไง”
“ผมกับพ่อแม่คิดว่าจะไม่แจ้งความ เพราะยังไงเราก็เคยเป็นเพื่อนกันมาก่อน แต่พ่อกับแม่ชีวาสผมไม่รู้ ท่านบอกว่าจะไปจัดการเอง ขอให้ผมดูแลชีวาสก่อน”
“แล้วฟื้นหรือยังล่ะ” ร่างโปร่งเอ่ยถาม ปรายตาไปยังร่างที่นอนอยู่บนเตียง
เกี๊ยวส่ายหน้า เอ่ยช้าๆ “ยังไม่รู้สึกตัวเลย.......ถ้า.....ถ้า.....” พูดไม่ทันจบประโยค น้ำตาก็ร่วงพรูลงมาอีกครั้ง
เจมินี่ก้าวเข้ามาปาดน้ำตาออกอย่างแผ่วเบา
“ไม่ต้องกังวลไปหรอก หมอก็บอกว่าปลอดภัยแล้วนี่นา อีกสักพักก็คงฟื้น อย่างร้องไห้เลยนะ”
ก๋วยจั๊บก้าวไปที่เตียง แล้วก็ชะงักเมื่อสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง เจ้าตัวเขม้นมองเพื่อให้แน่ใจแล้วจึงยิ้มแสยะออกมา
“แล้วนี่กินอะไรหรือยัง ไปหาอะไรกินกับพี่ก่อนไป เดี๋ยวให้พยาบาลมาดูแลต่อดีกว่า”
“ยังเลย ......แต่ผมกินอะไรไม่ลงหรอก พี่จั๊บไปกินเถอะ”
ก๋วยจั๊บแกล้งพูดดังๆ “คนเจ็บไม่ยอมฟื้นสักที ถ้าไม่ยอมฟื้นจะเอาคนดูแลกลับแล้วนะ” แล้วหันไปคว้าข้อมือเกี๊ยวเอาไว้แน่น “โธ่ ไม่ต้องสนใจหรอก เดี๋ยวก็ฟื้นขึ้นมาเองแหละ ฟื้นแล้วค่อยมาดูก็ได้”
ร่างโปร่งลังเล ยังไม่ทันไปไหน คนเจ็บที่นอนนิ่งมาตั้งแต่ต้นก็เริ่มขยับเขยื้อน เสียงคราวแผ่วๆดังมาจากริมฝีปากได้รูป เกี๊ยวตาโต รีบวิ่งเข้าไปดูทันที
“ชีวาส! นายได้ยินฉันไหม เป็นยังไงบ้าง เจ็บแผลหรือเปล่า?”
“อืม...”
เปลือกตาบางกระพริบนิดๆ ก่อนจะเปิดขึ้น เผยให้เห็นดวงตาคม เจ้าตัวเอ่ยเสียงแผ่ว
“นี่ฉันฝันไปหรือเปล่า? นี่นายจริงๆใช่ไหม เกี๊ยว....โอ๊ย!” ชีวาสอุทานออกมา
เกี๊ยวรีบถามอย่างห่วงใย “เจ็บแผลเหรอ เดี๋ยวหมอก็มาแล้ว”
ชีวาสยิ้มบางๆ จริงๆ แล้วไม่ได้เจ็บแผลหรอก แต่เพราะพี่ของร่างโปร่งแอบหยิกเขาเบาๆนั่นแหละ คนอะไร โหดชะมัด อุตส่าห์แกล้งทำเป็นหมดสติแล้ว ยังอุตส่าห์รู้อีก บ้าชะมัดทำแผนพังหมด
คนนี้แหละใช่เลย 14
ณ โรงพยาบาล……
ชีวาสนอนพลิกตัวบนเตียงอย่างกระสับกระส่าย มือแข็งแรงเอื้อมไปคว้ารีโมทบนเตียงมากดปุ่มเปิดโทรทัศน์ หลังจากทนดูข่าวได้สักครู่ เจ้าตัวก็รีบคว้ารีโมทมาปิดทันที บ่นเสียงดัง
“โอ๊ย! ทำไมมันน่าเบื่อแบบนี้ มีแต่ข่าวการเมือง เซ็งสุดๆ”
ร่างสูงปรายตาไปยังนาฬิกาที่อยู่ปลายเตียง อีกห้านาทีจะหกโมงเย็น ชีวาสรีบตลบผ้าห่มคลุมตัวแล้วหลับตาพริ้ม รอคอยใครบางคนที่มักจะมาตรงเวลาเสมอ
ได้ยินเสียงประตูห้องเปิดเบาๆ เสียงฝีเท้าที่คุ้นเคยดังใกล้เข้ามาหยุดอยู่ที่ข้างเตียง ก่อนจะหายไปทางห้องน้ำแล้วกลับมาที่ข้างเตียงอีกครั้ง พร้อมกับเสียงกระซิบอ่อนๆที่ข้างหู
“ชีวาส ...ตื่นได้แล้ว นอนตอนเย็นไม่ดีนะ”
ร่างสูงยังคงหลับตานิ่ง คราวนี้นอกจากเสียงแล้วยังมีแรงน้อยๆมาเขย่าแขนเบาๆ
“ชีวาส....ตาขี้เซา ตื่นได้แล้ว”
ชีวาสแกล้งลืมตาขึ้นช้าๆ แถมบิดขี้เกียจอีกนิดหน่อย เมื่อลืมตาขึ้นก็เห็นใบหน้าขาวนวลลอยอยู่ตรงหน้า พร้อมกับน้ำเสียงอ่อนโยน
“เป็นไงบ้าง ยังเจ็บแผลอยู่หรือเปล่า”
นิ้วเรียวแตะๆตรงบริเวณใกล้ๆแผลอย่างเบามือ ชีวาสยิ้มกว้างอย่างนึกขัน เพราะร่างโปร่งถามคำถามนี้ทุกวันตั้งแต่วันแรกจนถึงวันที่ใกล้จะออกจากโรงพยาบาล
มือแข็งแรงรวบมือของอีกฝ่ายไว้หลวมๆ แล้วส่ายหน้า
“ไม่เจ็บแล้ว แผลหายไปแล้วนะ ไม่เชื่อดูสิ”
คนเจ็บเลิกชายเสื้อขึ้น เผยให้เห็นบริเวณท้อง ที่ชายโครงมีรอยแผลเป็นยาวประมาณสองนิ้วปรากฏอยู่
ชีวาสจับมือของอีกฝ่ายให้สัมผัสตรงรอยแผล เอ่ยย้ำว่า
“เห็นไหม ไม่เจ็บสักนิด ไม่ต้องห่วง”
คำสุดท้ายทำให้ร่างโปร่งชักมือกลับโดยเร็ว เจ้าตัวเมินมองไปทางอื่น เอ่ยปฏิเสธเสียงแข็ง
“ใคร เป็นห่วงนายกัน คราวหลังก็สู้ไปมั่งสิ ปล่อยให้หมอนั่นเอามีดจิ้มพุงกะทิของนายได้ไง”
“เอ แต่ว่าวันนั้นที่โดนแทงน่ะจำได้อยู่นาว่ามีคนบอกว่า อย่าเป็นอะไรไปน่ะ หรือว่าจะหูฝาด ”
ร่างสูงขยับตัวเพื่อจะลุกขึ้นนั่ง เกี๊ยวจึงช่วยประคองอีกฝ่ายแล้วจัดให้นั่งในท่าทีสบาย ชีวาสตบลงที่ข้างตัวเบาๆ เกี๊ยวจึงขยับขึ้นไปนั่งข้างๆ ดวงตากลมโตฉายแววสงสัย
“ตั้งแต่เกิดเรื่อง ยังไม่ได้ยินคำขอบใจเลยสักคำ ใจดำจริงน้อ คนเรา”
ร่างโปร่งหน้าบึ้ง เอ่ยประชด “พอหายดีทำเป็นทวงบุญคุณเลยเหรอไง”
ชีวาสส่ายหน้า พูดเสียงนุ่ม “เปล่าทวง แค่อยากรู้ว่าห่วงกันบ้างหรือเปล่า” ดวงตาคมฉายประกายจริงจังเสียจนอีกฝ่ายต้องเสมองไป
ทางอื่น ร่างสูงรั้งอีกฝ่ายให้เอนเข้ามาแล้วกอดไว้หลวมๆ
“ทะ ...ทำอะไรน่ะ ชีวาส ปล่อยนะ”
เกี๊ยวเอ่ยอย่างตกใจ ชีวาสกระซิบเบาๆที่หูของร่างโปร่ง
“ถ้าไม่ยอมตอบก็จะไม่ปล่อย จะกอดไว้อย่างนี้แหละ ให้มันรู้ไปว่าไม่ห่วงกันเลยสักนิด”

“หรือที่ผ่านมา.....มันไม่เคยมีความหมาย.....หืม?”น้ำเสียงตัดพ้อทำให้ร่างโปร่งได้แต่นิ่งฟังคำพร่ำพรรณาของอีกฝ่ายเงียบโดยไม่ตอบโต้
“หรือฉันคิดไปเองว่านายก็อาจจะมีใจให้บ้างฉันไม่เคยมีความหมายกับนายเลยหรือไง?”
“เอ่อ .... ฉันว่าเราอย่าพึ่งคุยเรื่องนี้เลยดีกว่านะไว้เราค่อยคุยกันทีหลังดีกว่านะ”
คำพูดบ่ายเบี่ยงทำให้ ชีวาสถอนหายใจยาว

abcdefghij

เพราะว่าคิดถึง พี่ทุกวัน

Ifoot-ballZ

ชีวาสสสสสส........ อย่าเป็นไรไปนะ หุหุ

Ifoot-ballZ

ต้นฉบับโพสต์โดย ballove เมื่อ 2012-2-27 01:02
ชีวาสสสสสส........ อย่าเป็นไรไปนะ หุหุ

ง่า...ใจร้าย จะรังแกเด็กน่ารักได้ลงคอเลยหรอ หุหุ

pongsakron01

ขอบคุณครับ

orrick

ขอบคุนนะคับ ^^

tamia

ขอบคุณมากคร๊าบ

manza555

สนุกมากๆเลย

dekza_7inch

ขอบคุณมากคับ

com.win

ขอบคุณครับ

com.win

ขอบคุณครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ

gigusa

ขอบคุณมากครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟผม

4_NAY

ใจแข็งจังเกี๊ยว

OoPoomoO

ขอบคุณครับ

rayong555

ขอบคุณนะครับ

cake_dong

ขอบคุณครับผม