คนนี้แหละใช่เลย P. 2ๅ

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับ และขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
เสียงของร่างโปร่งดังลั่นไปทั่วศาลาริมน้ำประสานกับเสียงหัวเราะชอบใจของอีกฝ่ายเพียงครู่ก็เหลือเพียงเสียงหัวเราะของทั้งสองฝ่ายที่สอดประสานเหมือนกับท่วงทำนองของหัวใจสองดวงที่ถูกเกี่ยวคล้องไว้ด้วยคำว่า‘รัก’
ส่งท้าย....
ชีวาสนั่งมองแผ่นหลังของเกี๊ยวที่ซ่อนตัวอยู่ในดงพุทธรักษาริมตลิ่งใกล้ๆกับศาลาริมน้ำด้วยสายตาที่บอกไม่ถูก ร่างสูงเอ่ยเสียงเนือยๆ
“นี่กลับเถอะ จะมานั่งให้ยุงมันกัดทำไม”
“นายมันจะไปรู้อะไร ชีวาส ฉันก็ต้องมาดูสิว่าพี่เจ็มจะง้อพี่จั๊บสำเร็จหรือเปล่า” ร่างโปร่งหันมาตอบ ตาก็คอยมองไปในศาลาริมน้ำ มือก็พยายามตบยุงที่มารุมกัดด้วยเสียงที่เบาที่สุด
“ไอ้ยุงบ้านี่ก็เยอะจริงเชียว คอยดูนะ พ่อจะเอาย่าฆ่ายุงมาฉีดให้ตายเรียบเลยคอยดู” เกี๊ยวเอ่ยอาฆาต หันไปว่าคนที่นั่งอยู่ข้างหลัง
“นี่หัดทำตัวให้มีประโยชน์หน่อยได้ไหม อุตส่าห์ชวนมาหัดไล่ยุงให้หน่อยสิ”
“ก็บอกว่าให้กลับ เดี๋ยวพรุ่งนี้น่ะ ตุ่มเต็มตัว” ชีวาสพูดด้วยเสียงเนือยๆ ก่อนจะเข้าไปโอบอีกฝ่ายทางด้านหลัง เอ่ยกระซิบ
“แต่จริงๆ เราลองมาจู๋จี๋ ท่ามกลางธรรมชาติก็ไม่เลวหรอกนะ หรือว่าไงเกี๊ยวจ๋า”
ร่างโปร่งสะดุ้งเฮือก ตายล่ะหว่านี่มันไม่เคยมีสามัญสำนึกบ้างหรือไง ทำไมถึงเป็นคนหน้าด้าน หน้าทนขนาดนี้นะ
“แว๊ก ...หยุดนะ ไอ้ชีวาส เอ็งจะทำอะไรข้า จ๊ากกกก ...เอามือเอ็งออกไปเดี๋ยวนี้น้า” ร่างโปร่งดิ้นรนหวังจะให้หลุดจากอ้อมกอดของอีกฝ่ายที่เข้ามานัวเนียด้วย แต่เนื่องจากที่ๆซุ่มอยู่มันเป็นตลิ่งดังนั้น เจมินี่และก๋วยจั๊บจึงได้ยินเสียงวัตถุตกลงน้ำดัง ตูม
“เอ๊ะ นั่นเสียงอะไร?”
“อืม ปลาล่ะมั๊ง”
“แต่เสียงมันดังมากเลยนะ ปลาอะไรจะตัวใหญ่ขนาดนั้น” ร่างโปร่งยังคงสงสัย เจมินี่ส่ายหัว
“ช่างมันเถอะ”
“อืม ช่างก็ช่าง”
ก๋วยจั๊บเอ๊ย ช่างไม่รู้ซะเลยว่าน้องชายนายเกี๊ยวนั่นแหละ ปลาตัวโต เหอ เหอ   
คนนี้แหละใช่เลย (ตอนพิเศษ)
ก๋วยจั๊บนั่งขัดสมาธิ ตากลมโตฉายแววดุๆ จับจ้องไปที่คนสองคนที่นั่งก้มหน้าก้มตาอยู่ตรงกันข้าม โดยไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียว จนเกี๊ยวทนไม่ไหวโอดครวญออกมา
“พี่จั๊บ จะพูดอะไรก็พูดมาสิ นั่งเงียบอยู่อย่างนี้ทำไม จะดุจะด่าก็ได้ทุกอย่าง แต่อย่ามานั่งจ้องอย่างนี้ได้ไหม?”
ร่างโปร่งยังคงนั่งเฉย มองหน้าคนพูดโดยไม่ตอบโต้อะไร สุดท้ายเกี๊ยวจึงก้มหน้าลงตามเดิม ชีวาสจึงเงยหน้าขึ้นบ้าง
“โธ่ คุณพี่คร๊าบ อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิครับ พวกผมก็แค่...ล้อกันเล่นเฉยๆ”
“ปัง!”
ก๋วยจั๊บตบโต๊ะเสียงดังลั่น เกี๊ยวกับชีวาสสะดุ้งขึ้นพร้อมกัน ร่างโปร่งก้มหน้าลง ทำหน้าเหมือนอดกลั้นอะไรบางอย่าง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว เค้นเสียงลอดไรฟัน
“ล้อเล่น... ล้อเล่นงั้นเหรอ ชั้นเคยบอกพวกแกแล้วใช่ไหมว่าจะทำอะไรก็ให้มันลับหูลับตาคนหน่อย แล้วนี่อะไรไปไล่ปล้ำกันกลางสวน?”
“ก็นึกว่าไม่มีคนนี่นา” ชีวาสพูดเสียงอ่อยๆ อุตส่าห์หาสถานที่ดีๆได้แล้วเชียวนา ขนำน้อยกลางสวนสุดแสนจะโรแมนติค ร่างโปร่งส่ายหน้า เอ่ยเสียงแข็ง
“ไม่ใช่ไม่มีคนอย่างเดียว แกต้องหาที่ให้มันมิดชิดด้วย ดีนะที่ฉันเข้าไปเห็นก่อน ไม่งั้นล่ะแกเอ๊ย พวกคนงานได้เอาไปนินทาสนุกปากแน่ๆ แกเองก็เหมือนกันเกี๊ยว รู้ไม่ใช่เรอะว่าวันนี้เขาจะตัดกิ่งต้นไม้ในสวน แล้วดันเข้าไปทำไมในนั้น” ท้ายประโยคหันไปเล่นงานร่างโปร่งที่นั่งหน้าจ๋อยอยู่
จะบอกได้ไงว่าลืมไปเสียสนิท แล้วใครจะคิดว่าไอ้บ้าชีวาสจะคิดอะไรพิเรนทร์ขนาดนั้น เรื่องทั้งหมดก็เป็นเพราะมันคนเดียวนี่แหละ เกี๊ยวหันไปมองร่างสูงด้วยแววตาขุ่นเคือง ชีวาสยิ้มแหยๆ รีบหันไปมองทางอื่น
“เพื่อเป็นการลงโทษ ฉันขอห้ามแกสองคนอยู่ด้วยกันสองต่อสองเป็นอันขาด โดยเฉพาะไอ้ชีวาส ห้ามเอ็งแตะต้องน้องข้าแม้แต่ปลายก้อย ถ้าไม่เชื่อล่ะก็จะได้เห็นดีกัน”
“โห พี่จั๊บ มาห้ามแบบนี้ผมก็แย่น่ะสิ แล้วผมต้องทนไปถึงเมื่อไหร่ล่ะ?”
ชีวาสโอดครวญ ก๋วยจั๊บปรายตามอง เอ่ยเสียงเย็น “ก็จนกว่าความประพฤติของพวกแกจะดีขึ้นน่ะสิ แล้วฉันจะบอกเองว่าเมื่อไหร่”
ร่างโปร่งพูดจบก็ลุกขึ้นแล้วลุกเดินไปทางอื่น ชีวาสหันมาหาเกี๊ยว พูดเสียงอ้อนๆ
“เกี๊ยวจ๋า ทำไมพี่ชายเกี๊ยวถึงใจร้าย อย่างนี้ล่ะ ฉันต้องขาดใจตายแน่ๆเลย”
“ก่อนที่จะขาดใจตาย นายอาจจะต้องตายด้วยมือฉันก่อนก็ได้ เพราะนายคนเดียวแท้ๆ ฉันเลยโดนดุไปด้วย หัดสำนึกเสียบ้าง”
เกี๊ยวกระแทกเสียงอย่างอารมณ์ไม่ดี ชีวาสอมยิ้ม กระซิบเบาๆ
“แต่นายก็ถือเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดด้วยไม่ใช่หรือไง ตอนนั้นก็เห็นทำตัวน่ารักดี ทีตอนนี้.......ล่ะทำเป็นดุ”
ร่างโปร่งหน้าแดง ยกมือฟาดผัวะเข้าไปที่ตักของอีกฝ่ายเต็มแรง ก่อนจะลุกเดินออกไปโดยเร็ว
ชีวาสส่ายหน้าฟังเสียงตึงตัง ตึงตังที่ห่างออกไปแล้วหัวเราะเบาๆ ว่าแต่พี่ชายจอมดุจะเล่นเกมส์นี่ไปถึงเมื่อไหร่นะ ดีไม่ดีจะต้องขอความช่วยเหลือจากบางคนเสียละมัง
“แอ๊ด.........”
เสียงประตูไม้ถูกเปิดออกเบาๆ ชีวาสแทรกตัวเข้าไปในห้อง แล้วยื่นหน้าออกไปมองซ้าย มองขวา เมื่อแน่ใจว่าไม่มีใครเห็น เจ้าตัวจึงปิดประตูอย่างเบามือที่สุด หันไปมองร่างที่คลุมโปงอยู่บนเตียงอย่างหมายมาด
‘หึ หึ พี่จั๊บก็พี่จั๊บเถอะ คิดว่าเราจะเชื่อล่ะสิ อยากจะรู้นักพี่แกจะทำยังไง ถ้ารู้ว่าเราแอบบุกห้องน้องแกกลางดึก’
ร่างสูงจรดปลายเท้าแผ่วเบาไปที่เตียงนอน ร่างนั้นยังคงสงบนิ่งชีวาสอ้อมไปอีกด้านหนึ่งของเตียงแล้วเอนตัวลงนอนอย่างรวดเร็ว มือซุกซนเอื้อมไปแตะแผ่วเบา ร่างนั้นขยับเล็กน้อยก่อนจะพลิกตัวตะแคงข้าง ชีวาสเอื้อมมือไปดึงผ้าห่มออกแล้วก็ต้องชะงัก ตัวแข็งทื่อ เมื่อเห็นว่าร่างโปร่งที่กำลังนอนแสยะยิ้มให้ด้วยแววตาขบขันนั้นคือก๋วยจั๊บ!
“เอ็งนึกว่าเอ็งจะฉลาดกว่าข้างั้นหรือชีวาส? ยังไม่ทันไรก็ดอดมุดเข้าหาน้องข้าเสียแล้ว ไอ้ที่ข้าด่าเอ็งนี่มันไม่ได้ซึมไปถึงสมองอันน้อยนิดของเอ็งเลยใช่หรือเปล่า?” ก๋วยจั๊บพูดเสียงนุ่มๆ ชีวาสหัวเราะเสียงกร่อยๆ
“เอ่อ ..ผมแค่เข้ามาดูเฉยๆว่าเกี๊ยว...เกี๊ยว นอนห่มผ้าดีหรือเปล่าน่ะครับ ผม..ผมเป็นห่วง งั้นผมไปล่ะ” พูดจบก็ทำท่าจะลุกขึ้น แต่มือเรียวเอื้อมไปฉุดไว้เสียก่อน
“จะรีบไปไหนทำไม ไม่ต้องลุกหรอก คืนนี้เอ็งก็นอนกับข้านี่แหละ ข้างนอกมันหนาว ข้าเข้าใจ เอ็งมันพวกชอบความอบอุ่นไม่ใช่รึ”
ชีวาสทำหน้างง ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายมีแผนการณ์อะไรกันแน่ จึงมองด้วยสายตาไม่แน่ใจ
“ยังมามองอีก ข้าอุตส่าห์ใจดีให้เอ็งนอนกะข้าแล้วยังไม่รู้จักสำนึกบุญคุณ ข้ารับรองคืนนี้เอ็งจะฝันดีจนหลับไม่ตื่น เอ๊ย หลับสนิทจนไม่อยากจะตื่นเลยแน่ๆ” ว่าแล้วคนพูดก็หัวเราะเบาๆ
เมื่อร่างโปร่งบีบบังคับให้เขานอนนิ่งๆได้สำเร็จแล้ว ก็ลุกขึ้นไปปิดไฟ พร้อมเอ่ยเบาๆ
“ราตรีสวัสดิ์”
ชีวาสยังนอนนิ่งไม่กล้ากระดุกกระดิกอยู่พักใหญ่ จนเมื่อแน่ใจว่าอีกฝ่ายนอนหลับสนิทแล้วจากเสียงลมหายใจสม่ำเสมอของอีกฝ่าย จึงถอนหายใจ ขยับตัวนอนตะแคงก่อนจะม่อยหลับไปด้วยความง่วง มาสะดุ้งตื่นอีกทีก็เมื่อมีวัตุบางอย่างมากระทบไหล่เขาดังตุบ ชีวาสหันไปมองด้วยความงัวเงียถึงที่มาของสิ่งนั้น ก็เห็นว่าเป็นแขนของร่างโปร่งนั่นเอง เขาจึงยกแขนของอีกฝ่ายเอาไปไว้ข้างๆตัวแล้วหันกลับมานอนต่อ กำลังจะเคลิ้มๆหลับ แขนอีกฝ่ายก็มากระทบหน้าจนชาไปทั้งแถบ ร่างสูงผุดลุกขึ้นนั่งด้วยความโมโหเพราะคิดว่าโดนแกล้ง ดวงตาคมเพ่งมองใบหน้านวลท่ามกลางความมืด เมื่อเห็นอีกฝ่ายนอนหลับสนิทก็ถอนหายใจ จึงล้มตัวลงนอนอีกทีและพยายามกระเถิบไปจนชิดขอบเตียง พยายามทำตัวให้ลีบที่สุด แต่ก็ยังไม่พ้นเมื่อขาของอีกฝ่ายวาดผ่านอากาศมาลงที่ชายโครงของร่างสูงอย่างแม่นยำดังปั๊ก จนชีวาสกลิ้งตกจากเตียงไป ร่างสูงเจ็บปนจุกจนพูดไม่ออก ต้องนั่งนิ่งๆอยู่ข้างเตียงแล้วมองอีกฝ่ายด้วยแววตาคาดไม่ถึง บ่นเบาๆ
‘ให้ตายเถอะ พี่เจ็มทนได้ยังไงวะเนี่ย ยังกะศิษย์วัดเส้าหลิน โอยแล้วกูจะเอายังไงดีวะ นอนข้างล่างเลยดีกว่า หนาวหน่อยแต่ไม่เจ็บตัว’
คิดได้ดังนั้นร่างสูงก็เอนตัวลงนอนกับพื้นโดยไม่ลืมที่จะลากผ้าห่มกับหมอนลงมาด้วย กว่าจะหลับก็ยังได้ยินเสียงตุบตับ ตุบตับดังมาเป็นระยะ จนแว่วหายไปในที่สุด
“ฮ้าว” ก๋วยจั๊บหาวปากกว้าง แล้วบิดขี้เกียจไล่ความเมื่อยขบ ดวงตากลมโตมองไปข้างๆแล้วก็ต้องชะงักเมื่อเห็นอีกฝ่ายลงไปนอนอยู่ข้างล่าง
“ไอ้ชีวาส เอ็งลงไปนอนข้างล่างทำไม มีเตียงให้ดันไม่นอน”
ร่างโปร่งปลุกอีกฝ่ายเบาๆ ชีวาสตาปรือ เอ่ยเสียงแหบๆ
“พี่น่ะ จะแกล้งผมใช่ไหม ขืนไม่ลงมาผมก็น่วมเป็นกระสอบทรายสิ ตีเอาๆ”
“ข้าเปล่าแกล้งเอ็งนะ ที่ให้นอนด้วยกันเพราะกลัวเอ็งจะไปมุดหาไอ้เกี๊ยวที่ห้องข้าต่างหาก ข้าลืมบอกไปว่าข้านอนดิ้น ” ก๋วยจั๊บอธิบาย แล้วถามต่อ “สีหน้าเอ็งไม่ค่อยดีเลยนะ เป็นไงบ้าง?”
“มันหนาวๆ ร้อนๆ เหมือนจะเป็นไข้ ปวดหัวด้วย”
มือเรียวอังที่หน้าผาก ก่อนจะเลื่อนลงมาที่ซอกคอ ถอนหายใจ
“ตัวเอ็งรุมๆ เหมือนจะมีไข้ สงสัยจะเป็นหวัดเสียแล้ว นอนพื้นแค่นี้ดันป่วยซะได้ ขึ้นมานอนบนเตียงมา เดี๋ยวข้าจะกลับมาใหม่”
ชีวาสลุกโผเผไปที่เตียงแล้วล้มตัวลงนอน อาการปวดหัวเริ่มทวีความรุนแรงขึ้นเป็นลำดับ ผสมกับอาการหนาวๆร้อนๆ สักพักจึงได้ยินเสียงประตูเปิด มือนุ่มเย็นของใครบางคนวางไว้ตรงหน้าผากอย่างเบามือ พร้อมกับเสียงอ่อนโยนที่ดังขึ้น
“เป็นไงบ้าง ปวดมากไหม?”
ชีวาสพยักหน้า มือนุ่มเย็นผละออกไป ได้ยินเสียงน้ำกระเซ็นเบาๆ ก่อนที่ผ้าชุบน้ำจะถูกนำมาวางไว้บนหน้าผาก เกี๊ยวนำผ้าอีกผืนชุบน้ำบิดหมาดๆ เช็ดไล่ไปตามลำคอ แขน ชีวาสปรือตามองแล้วกุมมือเรียวไว้หลวมๆ
“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวทำเอง”
เกี๊ยวขมวดคิ้ว เสียงเข้มขึ้น “ลุกยังไม่ไหวเลย ยังจะมาทำเองอีก”
“พี่จั๊บจะว่าเอา ฉันไม่อยากให้นายโดนว่าอีก”
ร่างโปร่งสบตาคนป่วยอยู่อึดใจ ริมฝีปากอิ่มแย้มพราย
“รู้เอาไว้ซะพี่จั๊บนั่นแหละเป็นคนบอกให้ฉันเข้ามาดูแลนายเอง ไม่ต้องห่วงหรอกนะ พี่จั๊บแกก็ดุไปอย่างนั้นเอง แกอยากจะแกล้งเราสองคนมากกว่า ”
เสียงเคาะประตูดังขึ้น คนที่ถูกพูดถึงก็เดินเข้ามา ภายมือมีถาดข้าวต้ม แก้วน้ำ และยาเม็ดสีขาววางไว้ ร่างโปร่งส่งถาดให้น้องชายแล้วหันไปเอ่ยเสียงเบากับคนป่วย
“เอ็งกินข้าวแล้วกินยาซะ จะได้หาย ข้าจะให้เกี๊ยวมาคอยดูแล”
พูดจบร่างโปร่งก็เดินออกไป เกี๊ยวหันมายักคิ้ว “บอกแล้ว เห็นอย่างนั้น ก็แอบห่วงนายอยู่นั่นแหละ”
ชีวาสพยักหน้ารับ ตอนนี้แค่มีเกี๊ยวมาอยู่ใกล้ๆ เขาก็อบอุ่นใจแล้ว ว่าแต่ยังมีอีกเรื่องที่เขาสงสัยเหลือเกินว่าพี่เจ็มมีวิธีจัดการกับโรคดิ้นซาดิสต์ของพี่จั๊บยังไงกันนะ
รุ่งเช้า..........
หลังจากกินข้าวกินยาแล้ว ชีวาสที่ค่อยยังชั่วขึ้นเหลือเพียงอาการไอเล็กน้อยกำลังนั่งคิดอะไรอยู่เงียบ สร้างความแปลกใจให้เกี๊ยวจนต้งอเอ่ยถาม
“ชีวาส ทำไมนั่งนิ่งเชียว คิดอะไรอยู่?”
ร่างสูงมองหน้าคนพูดแล้วก็ถอนหายใจ “ ฉันกำลังสงสัยว่าเวลาพี่เจ็มแกมีวิธีจัดการกับพี่จั๊บยังไงเวลาแกนอนกับพี่จั๊บน่ะ พี่ท่านเล่นนอนอาละวาดเหลือเกิน”
“โธ่เอ๊ย นึกว่าเรื่องอะไร ว่าแต่อยากรู้จริงๆเหรอ?” ร่างโปร่งถามด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ พอเห็นชีวาสพยักหน้า ก็ลุกขึ้น
“งั้นลุกขึ้น เดี๋ยวจะพาไปดูให้เห็นกับตาเลยว่าพี่เจ็มเขาจัดการยังไง”

ทั้งสองพากันเดินไปที่ห้องของก๋วยจั๊บเกี๊ยวเอามือจุ๊ปากแล้วทำท่าให้ตามเข้าไปเงียบๆร่างโปร่งพยายามเปิดประตูให้เสียงเบาที่สุด แล้วย่องเข้าไปเป้นคนแรกตามด้วยร่างสูงเป็นคนที่สอง เกี๊ยวทำปากบุ้ยใบ้ให้ชีวาสหันไปดูร่างสองร่างบนเตียงเมื่อชีวาสเห็นแล้วก็พยักหน้าหงึกหงักร่างโปร่งจึงกลับออกไปโดยไม่ลืมปิดประตูให้เรียบร้อย เมื่อออกมาแล้วจึงกระซิบถาม
“เป็นไง รู้หรือยัง?”

abcdefghij

แสนเจ็บปวดดวงจัย ต้องไปลรั้ว น.ป.

Ifoot-ballZ

มีความสุขกันจัง อิจฉาอ่า....

pongsakron01

ขอบคุณครับ

orrick

ขอบคุนมากนะคับ ^^

tamia

ขอบคุณมากนะครับ

x_man19

ขอบคุณครับ

manza555

ขอบคุณครับ

dekza_7inch

ขอบคุณมากคับ

peemakung

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ

gigusa

ขอบคุนมากครับ

kk-t

ขอบคุณครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

4_NAY

อีจั๊บมันร้ายนะ

mink1234

ขอบคุณครับ

OoPoomoO

ขอบคุณครับ

rayong555

ขอบคุณนะครับ

krittamm

ขอบคุณครับ