++ Robot เฮ้!!! เขาคือหุ่นยนต์ ++ % 19

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับ และขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

ทั้งคู่ต่างคาดเดาต่างๆนานาด้วยความห่วงใยเพื่อนโดยที่ไม่รู้ความจริงเลยว่า.. นัทได้พูดปดว่านิคป่วย และท้องเสีย จริงๆแล้วทั้งนัทและนิคในตอนนี้กำลังอยู่ที่ห้องทดลองส่วนตัวของ ดร. นพคุณและกำลังอยู่ในระหว่างการปรับโครงสร้างร่างกายใหม่ให้นิค เจ้าหุ่นน้อยเสมือนมนุษย์ซึ่งเพื่อนรักของทั้งต๋องและกล้วย.. ที่กำลังรู้สึกห่วงใยเขาในตอนนี้นั่นเอง..
ตอนที่ 24
“หวานซึ้งน่าดู!”
“ผู้ชายมักพูดถูกหูเจ้าเสมอ วิหค แต่ท้ายที่สุดพวกเขาก็จะทิ้งเจ้าไป”
   นางพญาผมขาวหมุนตัวลงลงมาสู่พื้นดินอย่างสวยงาม พร้อมกับกล่าวถ้อยคำเหน็บแนมพระเอกและนางเอกของเรื่องต่อไป โดยมีนัทที่นั่งดูอย่างใจจดใจจ่อ
   “เจ้ารอดชีวิตมาได้ถึงนี้ น่าทึ่งนะ.......ส่วนเจ้า เจ้าหนุ่ม เจ้ามาไกลมาก....ข้าจะส่งเจ้ากลับไปอย่างปลอดภัย..........แค่เจ้ามอบพลองให้ข้า”
   “คงไม่ได้หรอก”
   “เจ้าจะเอาพลองไปทำไมกัน” ลู่หยาง เฒ่ากังฟูขี้เมากล่าวถาม
   “เมื่อไหร่ที่ข้านำมันไปส่ง ขุนศึกหยกจะมอบยาอายุวัฒนะนั่นให้ข้า” ตอนนี้ทั้งสองฝ่ายต่างมองหน้ากันอย่าดุดัน “เด็กสาวกำพร้า นักเดินทางผู้เคว้งขว้าง ไอขี้เมา กับนักบวชที่ล้มเหลวในทุกภารกิจมาครึ่งชีวิต หึ! พวกซื่อบื่อติดตามคนซื่อบื่อ ด้วยความหวังจะช่วยจอมซื่อบื่อ”
   แส้เส้นยาวที่แขวนอยู่เอวของนาง ตะหวัดออกไปด้วยท่าทางที่งดงาม มันตรงเข้าไปยังลำพลองส่วนบนพันเป็นเกลียวมัดไว้แน่นหนาก่อนจะถูกดึงขึ้นในทันทีอย่างดุเดือดและรุนแรง โดยมีเสียงของอินทรีย์ร้ายที่ดังก้องกังวานไปทั่ว จนเสียงนั้นทำให้ปลุกใครบางคนต้องลุกขึ้นจากเตีงทันที
   “นั้นเสียงอะไรนะ.......นัท”
   “อ้าว ตื่นแล้วเหรอ เอ่อ.......เรากำลังดูหนังนะ ไม่นึกว่ามันจะดังจนนายตื่นเลย แหะๆ แต่อันที่จริงก็เอาไว้ปลุกนายนั้นแหละนะ อิอิ”
   “นี้นัท นาย........ตื่นก่อนเราอีกเหรอ”
   “แหะๆ ก็เราห่วงนายนิ นายพึ่งจะปรับโครงสร้างของตัวเองนะ วันนี้เป็นวันแรกที่ขยันนะ อืม.......นายไปอาบน้ำเถอะนะเดียวเราไปรอข้างล่างก่อนดีกว่าเราจะทำอะไรให้นายอย่างหนึ่ง รอดูแล้วกันอาบไวๆนะแล้วไปหาเราข้างล่างเลย”
   “กรรม จะทำอะไรหรอนัท”
   “ก็......เปล่าหรอกนะ เร็วๆนะ” นัทลุกขึ้นจากเตียง เดินดุ่มๆตรงไปยังโทรทัศน์และปิดหนังเรื่องนั้นลงทันที พร้อมกับหันมายิ้มให้กับนิคที่ยังนั่งมองนัทด้วยความสงสัย
   นิคลุกขึ้นจากเตียงด้วยท่าทีที่ดูขี้เกียดอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน พร้อมกับเดินตรงเข้าห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัวทันทีด้วยความไว นิคอาบน้ำอย่างรวกๆเพราะอยากรู้ว่า นัทจะทำอะไรให้กับตน นิคออกมาจากห้องน้ำแต่งตัวใส่กางเกงขาสั้น เสื้อยืดบางๆแบบสบายๆ นิคตรวจดูตนเองบนกระจกด้วยความมั้นใจ พร้อมกับเดินก้าวเท้าออกจากห้องทันที
   นัทกำลังยืนหั่นผักอย่างใจเย็นบนเขียง ถึงแม้ว่านี้อาจจะไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาได้เข้าครัวทำกับข้าว แต่ถึงอย่างไรคมมีดก็ยังน่ากลัวเสมอสำหรับเขา นัทค่อยนำผักทั้งหมดที่พึ่งหั่นได้เทใส่หม้อต้มน้ำเดือดๆที่มีเนื้อหมูและส่วนผสมอื่นๆลอยอยู่ และยืนรอมันอยู่เช่นนั้นจนกระทั้งนิคเดินเข้ามา
   “อ้าวนัทมาทำอะไรในห้องครัวนี้ละ ไม่ไปรอเราที่โต๊ะอาหารเหรอ” นิคถามขึ้นเมื่อเห็นนัทกำลังเทแกงจืดลงถ้วย
   “แหะๆ วันนี้เราขอทำกับข้าวให้นายกินเองนะ......นายทำอะไรให้เราเยอะแยะแล้ว เราขอทำให้นายบ้างนะนิค”
   “แต่นั้นเป็นหน้าที่เรานะนัท” นิคแย้งขึ้น
   “ไม่เป็นไรหรอกน้า บอกแล้วไงเราเป็นพี่น้องกันน้า แล้วครั้งนี้เราก็ขอทำให้นายกินบ้าง จะได้ลองชิมฝีมือการทำแกงจืดของเราด้วยไง”
   “เอ่อ...........อืมได้ๆเราจะรอชิมฝีมือนายแล้วกันนะ”
   “ถ้าอย่างนั้นก็ไปนั่งรอเลยนะ พี่น้อง! แหะๆ”
   นิคเดินออกไปนั่งรอบนโต๊ะอาหารได้ชั่วครู่นัทก็ยกถ้วยแกงจืดร้อนๆออกมา นัทถือด้วยความตั้งใจเพราะกลัวมันหกแต่หน้าตาก็บ่งบอกว่ากำลังกลัวน้ำแกงจะรดมือเอา
   “ให้เราช่วยไหมนัทมันร้อนนะ” นิคเสนอตัวให้ความช่วยเหลือ
   “ไม่เป็นไรหรอก รอนี้ก่อนนะเดียวเราไปเอาข้าวมาก่อน” นัทเดินเข้าห้องครัวไปอีกครั้งและเดินออกมาพร้อมกับข้าวเปล่าสองจาน
   “อ่ะ นี้ กินเลยนิค ชิมเลยๆ แล้วบอกเราด้วยว่ามันอร่อยไหม อิอิ”
   “ได้ๆ” นิคตักน้ำแกงขึ้นมาชิม รสชาติของน้ำแกงเดาได้ยากเสียเหลือเกิน นิคตักน้ำแกงช้อนแล้วช้อนเล่าเข้าสู่ปากของตนเองแต่ก็ไม่มีคำตอบใดๆออกมาเลยแม้แต่น้อย ทำเอาคนที่นั่งด้วยตรงข้ามมองหน้านิคอย่างลุ่นระทึก
   “กรรม บอกซักทีสิเป็นยังไงเล่า มันแร่อยไหมอ่ะ………ตักซดอย่างเดียวเลย เง้อ”
   “ก็...............จะให้บอกยังไงละ จะให้อร่อยดีไหมน้า” นิคตอบกิตแบบเล่นลิ้น
   “ง่า บอกมาสิ เร็วๆ ไม่บอกงอนจริงๆด้วย” นัทหันหน้าไปอีกทางด้วยความงอน
   “เหอะๆ แกล้งนัทได้แล้ว........ฮ่าๆ.........อือๆ อร่อยมากเลยนะ ไม่นึกเลยว่าจะทำได้อร่อยแบบนี้”
   “จริงๆนะ อิอิ” นัทเลิกงอน “จะว่าไปอยู่แล้วละ ถ้าชอบนะเอานี้ไปเลย เต้าหู้อร่อยมากเลยนะ เอาไปอีกๆ”
   “แหะๆ นัทนี้ดูบ๊องๆจัง”
   ทั้งสองกินข้าวมื้อเช้านี้ด้วยความสุข ถึงแม้นัทเองจะไม่ค่อยชื่นชอบในรสชาติที่ตนเองทำ แค่เขาได้เห็นคนตรงหน้าดูมีความสุขและได้ทำเพื่อคนที่เขารักถึงแม้จะเป็นพี่น้องกันอย่างไรก็ตามมันก็ทำให้นัทมีความสุขเหนือรสชาติอาหารมื้อนี้มาก จนกระทั้งข้าวในจานและแกงในถ้วยหมดไป “ ที่แท้ นัทก็ลงมาทำกับข้าวให้เรากินนี้เอง เราก็นึกว่ามีอะไรซะอีกนัท”
   “แหะๆ ก็แค่อยากทำอะไรดีๆให้นายบ้างนะ นายทำเพื่อเรามาเยอะจนต้องเจ็บตัวและต้องเหนื่อย อีกอย่างเราไม่อยากให้นายเป็นเหมือนเมื่อตอนนั้นแล้ว เราจะปกป้องนายด้วยนะ เหมือนที่นายปกป้องเราด้วยไง โอเคไหม อิอิ”
   “เรา......เรา.ขอบใจจริงๆนะนัท ขอบใจมากๆเลยนะ”
   “แหนะๆซึ้งเลยละสิ หุ่นบ๊องเอ๋ย อย่างร้องไห้นะเดียวเครื่องช็อตหรอก ฮ่าๆๆๆๆ ไปๆ เราไปล้างจานกันนะ”
   “อืมๆได้เลย”
   นัทเดินนำหน้านิคมา พร้อมกับถ้วยและจานในมือ คราวนี้นิคขอเสนอตัวเพื่อเป็นคนล้างจานเองทั้งมดแต่ก็ดันถูก นัทขว้างเอาไว้และถูกปฏิเสธมาอีก บอกให้ช่วยกันอยู่ท่าเดียว
   “นี้ เดียวเราจะล้างน้ำยาเองนะ ส่วนนายนะล้างน้ำเอาแล้วกันจะได้ไม่ต้องเปื้อนมือนะ”
   “อืมได้ๆ”
   ทั้งสองช่วยลงมือกันทำความสะอาดจานและชามจนเสร็จจึงพากันเดินออกมาจากห้องครัว แต่ก่อนที่ทั้งสองจะได้มานั่งเล่นดูรายการโทรทัศน์ตามประสาคนมีวันหยุด เสียงโทรศัพท์บ้านก็ดังขึ้นมา “เดียวเราไปรับเองนะนายไปเปิดโทรทัศน์ดูก่อนเหอะ” นัทเดินไปหยิบหูโทรศัพท์มาเหน็บข้างหูทันที
   “สวัสดีครับ นี้บ้าน ดร.นพพร นะครับ”
   “.........”
   “อ้าวนายสองคนเองเหรอ”
   “..............”
   “ห่ะ จะมานี้เหรอ เอ่อ......”
   “.....................”
   “เปล่าๆ ไม่ได้มีอะไร”
   “................................”
   “ได้ๆมาได้นะ เอ่อ.......นิคนะเหรอ นิคหายดีแล้วนะ เอ่อ........ หมอยังชมเลยว่า ร่ากายแข็งแรงเลยหายไวนะ แหะๆ”
   “....................................................”
   “ได้ๆเดียวรอหน้าบ้านนะ”
   นัทวางหูโทรศัพท์ลงไปแล้ว พร้อมกับหันมายิ้มแบบแห้งๆให้กับนิคที่นั่งมองนัท “มันสองคนจะมานะ”
   “เหรอ จริงเหรอ ดีใจจัง ขนาดวันหยุดแบบนี้ยังมาหากันเลย”
   “กรรม เราบอกพวกนั้นว่านายท้องเสียนะ แล้วถ้าเกิดว่ามันมากันแล้วจะบอกยังไงดีละนี้” นัทเริ่มวิตก “ไม่เป็นไร ไปรอมันสองคนที่หน้าบ้านกันก่อนเถอะป่ะ”
   ทั้งสองเดินออกมาจากบ้านระหว่างทางก็พากันซักซ้อมหาเหตุผลและข้ออ้างจะจะมาใช้บอกเพื่อนรักของพวกเขา เพื่อว่าจะถามถึงอาการและสิ่งต่างๆที่เกิดขึ้นในตอนที่นิคป่วยอยู่
   “กรรม”
   “นายก็บอกไปสิว่า นายปวดท้องมากๆ แล้วก็......อวกตลอดเลย แล้วก็.......ปวดหัวด้วย ใช่ๆ มึนหัวปวดหัวนะ”
   “ อ้อ อือๆ “
   “แล้วถ้าสองคนนั้นเกิดถามหายาแก้ป่วยละ”
   “เออใช่สิ......แล้วเราจะไปหายาที่ไหนละ แล้วถ้าพวกนั้นจับได้ว่า นายไม่ได้เป็นอะไรเลย แถมยังเป็นหุ่นยนต์แล้วก็ พึ่งไปปรับโครงสร้างอะไรนิดหน่อยมาแบบนี้แล้วละก็ จะเป็นยังไงนะ”
   “นายคิดมากไปเองหรือเปล่าไม่เป็นไรหรอกน้า”
   นัทและนิคถกเถียงกันถึงเรื่องที่จะหาข้อแก้ตัวเมื่อถูกเพื่อนรักทั้งสองถามไถ่จนไม่รู้ว่าที่จริงแล้ว
   นาคยต๋อง กับ นายกล้วย กำลังยืนพิงกำแพงที่ประตูหน้าบ้านเพื่อรอเซอร์ไพร์สนิค และดูเหมือนทั้งสองจะได้ยินอะไรบางอย่างจาก นัทและนิ
   “ห่ะ.........ต๋องนายได้ยิน..................ได้ยินไม่ผิดกับที่ฉันได้ยินนะ” กำนันกล้วยกระซิบถามเพื่อนต๋อง
   “เราก็...........................................”
ตอนที่ 25
“ มันเหลือเชื่อมากเลยนะ เป็นไปได้ไงเนี่ย เรื่องแบบนี้มีจริงๆด้วยเหรอ? เพื่อนเรา.. เพื่อนเรา เอ่อ.. เป็น.. เป็นหุ่นยนตร์ ”
“ ต๋อง เราพูดอะไรไม่ออกแล้ว มันมึนตื้อไปหมด แล้วนี่ เราจะวางตัวไงดี ตอนนี้ทั้ง 2 คนมองเห็นเราแล้ว กำลังเดินมาหาทางเราด้วย ”
“ เราก็ไม่รู้เหมือนกัน พอได้ยินความจริงแบบนี้ เรารู้สึกแปลกๆกับนิคเลยนะ ”
ยังไม่ทันที่ทั้งคู่จะเอ่ยอะไรต่อไป นัทก็เดินมาถึงและก็เอ่ยทักทายเพื่อนรักทั้ง 2
“ ไง ต๋อง กล้วย มานานยัง? เป็นไงไปเที่ยวกันสนุกไหม? แต่เอ๊ะ ทำไม? ทำไมนาย 2 คนทำหน้าแปลกๆแบบนั้นล่ะ? มีอะไรหรือเปล่า? ”
“ ก็.. ก็ คือ.. เราจะพูดไงดี เอาไงดีต๋อง? ”
“ นัท เราขอพูดตรงๆเลยนะ ไหนๆเราก็เป็นเพื่อนสนิทกันมานาน ขอถามตรงๆเลย ไม่อยากให้มันคาใจ คือ.. ที่นายคุยกับนิคเมื่อกี้ เราแอบได้ยินที่นายกับนิคคุยกัน มันเป็นความจริงเหรอ? ที่.. ที่นิค นิค.. เป็น.. เอ่อ.. เป็นหุ่นยนตร์ ”
นัทได้ยินดังนั้นเขารู้สึกตกใจ ที่ความลับที่ปกปิดมานานถูกล่วงรู้ความจริง มันเป็นความบกพร่องของเขาเอง ที่พูดคุยกับนิคโดยไม่ระวัง นี่เขาคงต้องผิดสัญญากับคุณพ่อเสียแล้ว แต่.. จะทำไงได้ คงไม่มีประโยชน์อะไรที่จะบิดเบือนความจริงต่อเพื่อนรักทั้ง 2 ที่ยืนอยู่ตรงหน้าในตอนนี้ เขาคงต้องบอกความจริงทั้งหมด แล้วค่อยไปปรึกษากับคุณพ่อในเรื่องนี้ในภายหลัง เขารู้สึกกังวลใจ แต่ก็พยายามรวบรวมสติในสถานการณ์แบบนี้ แล้วเขาก็เอ่ยขึ้นมาด้วยใบหน้าที่เจือแววกังวลเล็กน้อย
“ เอาเถอะ ในเมื่อมันถึงจุดนี้แล้ว คงไม่มีประโยชน์ที่เราจะโกหกพวกนายอีกต่อไป เราต้องขอโทษที่โกหกพวกนานมานาน แต่เรามีเหตุผลนะ เอาเป็นว่า เราจะเล่าความจริงทั้งหมดให้พวกนายฟัง แต่.. เราขอคำสัญญาจากพวกนายได้ไหม? มันคงไม่เหลือบ่ากว่าแรงพวกนายนะ คือ เราขอแค่.. ให้เรารู้กันแค่นี้พอ อย่าไปบอกใครเรื่องนี้นะ เรื่องนี้สำคัญมาก เพราะมันเป็นเรื่องยากที่คนทั่วไปจะยอมรับความจริงในเรื่องนี้ได้ แล้วอีกข้อก็คือ.. ถึงแม้นิคจะ.. เอ่อ.. เป็นแบบนี้ แต่.. เขาก็ยังคงเป็นเพื่อนพวกนายต่อไปได้ใช่ไหม? งั้น.. เข้ามาในบ้านกันก่อนนะ คุยกันอยู่แต่ตรงนี้ คงไม่ดีแน่ ไปเหอะ เข้าบ้านก่อน ”
ความจริงทุกอย่างเปิดเผยออกจากปากของนัท โดยมี ดร.นพคุณ ให้คำอธิบายประกอบในบางช่วง เพื่อให้ทราบจุดประสงค์หลักที่แท้จริง ที่สร้างนิค หุ่นน้อยสมองกลขึ้นมา ช่วงแรกๆ ทั้งต๋องและกล้วย นั่งฟังนิ่งเงียบ อ้าปากหวอด้วยความตื่นตะลึงในความจริงที่เหมือนเรื่องโกหก แต่ในเวลาต่อมา ทั้งคู่ก็ยอมรับความจริงในข้อนี้ได้ และปฏิเสธตัวเองไม่ได้เช่นกันว่า ถึงแม้ว่า นิคจะไม่ใช่มนุษย์ แต่ ความบริสุทธิ์ของจิตใจ และความมีไมตรีเอื้ออาทร เต็มเปี่ยมด้วยมิตรภาพของนิค มันหาแบบนี้ได้ยากจามนุษย์แท้ๆทั่วไป เมื่อทำความเข้าใจในสิ่งต่างๆทั้งหมดแล้ว มิตรภาพเล็กๆ ของเด็กหนุ่มน้อยๆทั้ง 4 ก็กลับมาแน่นแฟ้นดังเดิม หลังจากนั้น ทั้งหมดก็ร่วมรับประทานอาหารเย็นร่วมกัน จากฝีมือปรุงอาหารที่เลิศรสและเปี่ยมไปด้วยคุณค่าทางอาหารจากฝีมือของหนุ่มนิคหุ่นน้อยสมองกลอย่างมีความสุข จากนั้น เพื่อนรักหนุ่มน้อยกล้วยและต๋อง ก็ขอตัวแยกย้ายกันกลับเพื่อเตรียมตัวสำหรับการเรียนที่จะมีในวันรุ่งขึ้น
ในเวลาเลิกเรียนของเย็นวันศุกร์วันหนึ่ง หลังจากที่ต๋องและกล้วยแยกตัวไปเพื่อกลับบ้าน นัทและนิค ก็เดินคุยกันไปด้วยในระหว่างทางที่เดินไปที่ห้องพักอาจารย์เพื่อเรียนพิเศษตัวต่อตัวกับอาจารย์วิษณุหลังเลิกเรียนเพื่อปรับพื้นฐาน..
“ นิค.. เราดีใจนะ ที่เราไม่ต้องโกหกเพื่อนอีกต่อไปเรื่องนาย แล้วก็ดีใจด้วย ที่ต๋องกับกล้วย เข้าใจ และมิตรภาพระหว่างพวกเราก็ไม่เปลี่ยนแปลง เออ.. ตั้งแต่นายปรับโครงสร้างมาใหม่เนี่ย เราว่านายดูหล่อขึ้นมากเลยน้า หุหุ ดูเหมือนว่า.. นายจะดูสูงขึ้นนิดนึงด้วยดิ ตอนที่นายกำลังปรับเปลี่ยนโครงสร้างน่ะ เรานะ.. ขอบอกตรงๆเลยว่า.. ไม่กล้าดูนายเลย เราคงทำใจไม่ได้ถ้าต้องเห็นกลไกภายในของนาย เพราะความรู้สึกของเรา นายไม่ใช่หุ่นยนตร์อีกต่อไปแล้วนะ เราถึงไปอยู่รอที่ห้องพักจนนายเสร็จสมบูรณ์อ่ะ รอไป ก็ลุ้นไปด้วย ตื่นเต้นมากๆง่า ”
“ เราดีใจจังเลยที่นัทคิดแบบนั้น ถึงอย่างไรเราก็คือหุ่นยนต์ ไม่ใช่มนุษย์อยู่ดี เราจำต้องยอมรับความจริงในข้อนี้ ว่าแต่.. เราก็ชอบโครงสร้างใหม่ของเราตอนนี้มากเลย มันรู้สึกสบายตัว แล้วก็.. ผิวเนื้อสังเคราะห์ของเรา ดูเหมือนมันจะดูยืดหยุ่นเหมือนผิวเนื้อของมนุษย์แบบของนายมากขึ้นด้วย คุณลุง กับอาวิทยาทำให้เราถึงขนาดนี้ เราไม่รู้จะตอบแทนพระคุณได้ยังไงเลยละ ว่าแต่.. เสียดายที่ไม่ได้ไปเที่ยวกับกล้วยและต๋องวันนั้นเลยเนอะ นายไปโกหก กล้วยกับต๋องว่าเราท้องเสียจนต้องไปโรงพยายบาล เขาเลยเป็นห่วงเรากันใหญ่เลย จนเขาต้องแล่นมาหา แล้วความจริงก็ถูกเปิดเผย เราว่า.. กล้วยกับต๋องเป็นเพื่อนที่ดีจริงๆ เราชอบเขาทั้งสองคนมากเลย ”
“ อ่า.. แล้วตอนนั้นจะให้เราพูดความจริงได้ไง ขืนพูดไป เจ้า 2 คนนั้นคงไม่เชื่อแน่นอน แต่สุดท้ายก็จำต้องเผยความจริงจนได้ แต่ได้พูดไปแล้วมันก็โล่งขึ้นเยอะเลยนะ จะว่าไป ถึงต๋องมันจะแก่นๆกวนๆ มันก็เป็นคนรักเพื่อนมากๆเลยนะ ส่วนกล้วยก็นิสัยดีนะ เราดีใจที่ได้เป็นเพื่อนกันแบบนี้ทั้ง 4 คนจังเลยนะนิค ”
“ เราก็เหมือนกันนะนัท แต่.. อืมม.. นัท กล้วยชอบนัทนะ เรารู้ ”
“ เฮ้ย.. บ้าน่า มั่วแล้วเจ้านิค นั่นเพื่อนกันนะ ”
นัทเอ่ยโวยขึ้นมา แต่ใบหน้ากลับกำลังแดงวูบๆ
“ จริงๆนะนัท เราเคยแอบเห็นกล้วยเขียนอะไรในกระดาษตอนอยู่คนเดียวเต็มหน้ากระดาษเลย เขาเขียนว่า.. ”
“ เขียนว่าอะไร? ไหนรีบบอกมาดิ๊ ”
“ เขียนว่า.. ชอบนัท ชอบนัท ชอบนัทๆ แต่.. ”
“ เง้อ.. จริงดิ แล้ว.. แต่? แต่.. อารายอี๊ก รีบบอกมาเลย อ้ำๆอึ้งอยู่นั้นแหละ เจ้าบ้า ”
“ นัทอยากรู้ใหญ่เลย นัทหน้าแดงด้วย นัทก็ชอบกล้วยเหมือนกันใช่ไหม? เรารู้นะ ”
“ ไม่รู้ไม่ชี้เว๊ย อ้ำๆอึ้งๆอยู่นั่นแหละ หึงเราเรอะเจ้านิคบ๊อง ไม่ยอมบอกซะที เดี๋ยวก็กัดให้ซะเลยนิ ”
“ อย่ากัดเรานะ เราบอกแล้วๆๆ แต่.. กล้วยก็เขียนด้วยอีกว่า.. ชอบต๋องๆ ชอบนิคๆ ด้วยละ แต่ที่เยอะที่สุดคือเขียนว่า.. ชอบนัทๆ นั่นแหละ เราแอบเห็นกล้วยนั่งเหม่อๆแล้วเขียนๆ พอมีใครมากล้วยก็รีบพับเก็บใส่กระเป๋าไม่ให้ใครเห็นเลย ”
“ เอ่อ.. เหอะๆ กำนันกล้วยนี่หลายใจจัง ชอบหลายคนเลยนิ เหอๆ ”
“ นัทก็ชอบกล้วยด้วยใช่ไหม? เท่าที่เราสังเกตดู และประมวลผลออกมาสรุปออกมาว่า..  ดูนัทจะชอบกล้วยมากเลยนะ ดูเหมือนว่า.. ตั้งแต่ที่ได้เห็นกล้วยร้องเพลงบนเวที นัทก็ดูจะปลื้มๆกล้วยมากขึ้นไปอีก ”
“ อ่า.. นี่เราคงเก็บอาการไม่อยู่ จนนายสังเกตเห็นเอาได้ เอาเหอะ ยอมรับก็ได้ ชอบง่า ก็กล้วยน่ารักง่า แล้วนิคนายรู้แบบนี้แล้วหึงเราไหม? ถึงอย่างไร เราก็รักนายมากๆเหมือนเดิมนะนิค ”
“ ก็ไม่รู้นะนัท บางทีเราก็รู้สึกหวงๆนายนะ แต่บางทีเราก็รู้สึกดีที่กล้วยมาชอบนัท เพราะนัทคงมีความสุขถ้ากล้วยได้เป็นแฟนนัท ”
“ เง้อ.. นายพูดแบบนี้ เรารู้สึกผิดไงไม่รู้ง่า อีกเรายังเด็กอยู่ เราไม่เอาใครเป็นแฟนทั้งนั้นแหละ ก็แค่.. ชอบเฉยๆ เราคิดว่า.. ได้เป็นเพื่อน ได้สนิทกัน แบบนี้ดีอยู่แล้ว เราได้อยู่กับนาย มีนายคอยเป็นเพื่อน คอยดูแลเราแบบนี้ เราก็มีความสุขที่สุดแล้วนะนิค ”
“ นัทพูดแบบนี้เรารู้สึกดีที่สุดเลย เราจะรักนัทและดูแลนัทตลอดไป แม้ต้องแลกด้วยชีวิตเรา เราก็ยอม ”
“ ไอ้บ้า อย่ามาทำพูดซึ้ง เดี๋ยวน้ำตาไหล อายเขาตายเลย บ้าๆ ไปเถอะ ป่านนี้อาจารย์วิษณุ รอแย่แล้ว เดี๋ยวแกบ่นตายเลย ”
ไม่นานทั้งคู่ก็มาถึงห้องพักอาจารย์ โดยมีอาจารย์วิษณุรออยู่ก่อนแล้ว
“ ไงเด็กๆ ต้องเรียนปรับพื้นฐานแบบนี้ทุกวันคงเบื่อกันแย่ แต่ครูอยากให้พวกเธอรู้ว่า ครูปรารถนาดีต่อพวกเธอจริงๆ เอาละวันนี้งดเรียน 1 วัน พอดีครูมีเรื่องอยากให้พวกเธอช่วยนิดหน่อย คือครูอยากให้เธอ 2 คน ไปช่วยจัดของที่บ้านพักของครูหน่อย เพราะครูทำคนเดียวคงไม่ไหว รบกวนพวกเธอด้วยแล้วกัน ครูมีค่าขนมเล็กๆน้อยๆให้ เพื่อเป็นค่าเสียเวลาด้วยนะ เมื่อเรียบร้อยแล้ว ครูจะไปส่งที่บ้านให้นะ คงใช้เวลาไม่นานเท่าไร คงไม่ต้องโทรขออนุญาตผู้ปกครองนะ ”
“ ได้ครับอาจารย์ ดีใจจังวันนี้ไม่ต้องเรียน แอบขี้เกียจ หุหุ ”
แล้วทั้งหมดก็พากันไปยังรถส่วนตัวของอาจารย์วิษณุ ออกเดินทางสู่บ้านพักของอาจารย์ในช่วงหลังเลิกเรียนปลายสัปดาห์ ซึ่งเป็นเวลาบ่ายแก่ ใกล้เย็นเต็มที ใช้เวลาอยู่ครู่ใหญ่ ก็มาถึงบ้านขนาดกลางที่ดูเก่าๆอยู่ห่างไกลจากย่านชุมชน มันดูเปลี่ยว วังเวงชอบกลตามความรู้สึกของ 2 หนุ่มน้อย
“ เอาละถึงแล้วนะเด็กๆ บ้านของครูไกลไปหน่อย มันราคาถูกน่ะ ครูจนไม่มีเงินซื้อบ้านแพงๆ อยู่ใจกลางเมืองได้ เข้าบ้านกันเถอะ ไปนั่งพักกันสักครู่เดี๋ยวครูจะหาอะไรเย็นๆให้ดื่มกันก่อน จากนั้นแล้วค่อยมาว่ากันนะ ”
“ คร้าบผม ” 2 หนุ่มน้อยสุดหล่อตอบรับพร้อมกันเสียงแข็งขัน
นัทนั่งดื่มเครื่องดื่มเย็นๆรสชาติแปลกๆ ที่อาจารย์วิษณุนำมาให้พร้อมมองสำรวจภายในบ้านพักไปด้วย ไม่นานนัก เขาก็รู้สึกง่วงงุนอย่างกะทันหัน แล้วก็เคลิ้มหลับไปในเวลาไม่นาน..
เวลาผ่านนานแค่ไหนก็มิอาจรู้ นัทเริ่มรู้สึกตัวตื่นขึ้น โดยที่รู้สึกหนักหัว สมองมึนตึ๊บ สภาพภายนอกบ้านฟ้าเริ่มมืดแล้ว นี่เขาคงหลับไปนานพอควร เขาก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงง่วงกระทันหัน แล้วเผลอหลับไปในเวลารวดเร็วเช่นนี้ เมื่อปรับสภาพความง่วงงุน มึนงงได้ในระดับหนึ่งนัทก็เหลือบมองหานิค และอาจารย์วิษณุ และแล้ว ภาพที่ปรากฏต่อสายตา มันทำให้เขา.. รู้สึกรับไม่ได้อย่างสุดแสน
สิ่งประจักษ์ต่อสายตาเขาในขณะนี้คือ..นิคในสภาพเปลือยเปล่า นอนไร้สติบนเตียงเหล็ก โดยมีอาจารย์วิษณุกำลังทำอะไรบางอย่างกับร่างไร้สติของนิค ขอบตาเขาร้อนผ่าวน้ำตาเอ่อในทันทีขยับจะลุกไปหยุดยั้งการกระทำนั้น แต่.. ดูเหมือน เขาไม่สามารถเคลื่อนไหวร่างกายได้อิสระดังเดิมเขาถูกพันธนาการแน่นหนา อยู่บนเก้าอี้ที่เขาเผลองีบหลับไปนั่นเอง ในเวลานี้เขาทำได้เพียง ตะโกนร้องอย่างบ้าคลั่ง น้ำตาไหลพรากอาบแก้ม..
“ หยุดนะ อาจารย์จะทำอะไรนิค? ได้โปรดอาจารย์ครับ หยุดเถิดครับ โฮๆ ”

pongsakron01

ขอบคุณครับ

abcdefghij

อย่าคิดมาก ฉันยังไม่คิดเลยยย

snowprince1994

ขอบคุณมากคับ

manza555

ขอบคุณครับ

dung

ขอบคุณครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

parwlove24

ขอบคุนนนนนน มากกกกกกกก ^^

parwlove24

ขอบคุนนนนนน มากกกกกกกก ^^

tor_8915

แต้งค์หลายๆครับท่าน

ShangHai

ขอบคุณครับ

minone

จอบคุนคับ

4_NAY

เป็นตัวร้ายจริงๆ

JakeNaKrub

ไม่่่่

obchoeitoh

ขอบคุณครับ