++ The Diary ครั้งหนึ่งผมก็เคยมีผัว++ * 13-14

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

...เหตุอันใดพอความรักเธอเริ่มต้น ชายทุกคนหลีกไกล เหตุอันใดเธอเคยคิดดูหรือไม่ใครล้อมกรอบตัวเองตั้งข้อแม้รักเสียมากมาย จะมีชายใดเป็นได้ดัง เช่นกฎเกณฑ์เธอวางไว้ใครบ้างจะมีทางเป็นชายของเธอ
เธอเห็นใคร ไยถึงต้องหลอกตัวเอง …
     มาที่นี่ไม่ผิดหวังจริงๆ ขอเพลงนี้ทีไรนักดนตรีก็เล่นให้ทุกที เพลงโปรดของผมอีกเพลงนึงเลยนะเนี่ย ‘เจ้าสาวที่กลัวฝน’สงสัยใช่มั้ยล่ะครับว่า เอ๊ะ!เนื้อหาเพลงนี้มันตรงกับชีวิตผมยังไงเหรอถึงชอบ เปล่าครับ ไม่ได้เกี่ยวอะไรเลยเหตุผลเดียวที่ชอบคือ มันเพราะดีอะ
    หากเธอคิดพบรักที่ชื่นฉ่ำอย่ามัวทำตัวเองมืดมนอย่ากลัวฝน เพราะฝนนั้นเย็นฉ่ำ อย่ามัวทำตามความคิดเดิมลองคิดดู ลองหาทางสู้กับฝน…
ตอนที่ 13
     “ฮัลโหล โจ้เหรอ...ไปเดินเล่นกัน อยู่แต่ในห้องเบื่ออะ”
     “ไปดิพี่ ขอเวลาแต่งตัวชั่วโมงนะ”
     “ตามสบายเลย เดี๋ยวพี่ว่าจะโทรชวนนังแนนมันด้วย”
     “มันไม่อยู่หรอกพี่ เมื่อเช้าหนูก็โทรหามัน มันบอกว่าไปประจวบฯ กับพี่วี”
     “คงจะไปเปลี่ยนบรรยากาศกันนะสิ ช่างมันเหอะ เราไปกันสองคนก็ได้”
     ผมนัดเจอกับโจ้ที่ห้างสรรพสินค้าใจกลางเมืองแห่งหนึ่ง หลังจากซื้อของกันเสร็จสมอารมณ์หมายแล้ว เราก็มาหย่อนก้นนั่งเม้าธ์กันต่อที่ร้านอาหารญี่ปุ่น แหม ก็มันเสียพลังงานจากการเดินไปเยอะนี่ครับ ก็ต้องขอเวลาชาร์จแบตสักหน่อย เพราะเรายังมีแพลนในการช้อปอีกเยอะ
     “พี่เนล หลังจากเรื่องวันนั้นพี่กับต้อมเป็นยังไงกันบ้างอะ”
     “ก็ไม่มีอะไรนี่ ปกติเหมือนเดิม”
     “เหมือนเดิม?”
     “อืม เหมือนเดิม ทำไมเหรอ”
     “ปะ เปล่าพี่ ก็ดีแล้วล่ะ เหมือนเดิม พี่ก็ไม่ต้องคิดอะไรมากนะ อะไรที่ผ่านแล้วก็ปล่อยมันผ่านไปเหอะ แต่ถ้ามีอะไรขึ้นมา ขอให้พี่รู้ไว้เถอะว่าหนูจะอยู่ข้างพี่นะ”
     “อู๊ย ขอบใจมาก เล่นเอาซะซึ้งเชียว แดกไม่ลงแล้วอ่ะ เลี่ยน 555+”  ผมไม่รู้หรอกนะว่าที่โจ้พูดนั้นมันมีเหตุผลอะไร  แต่อย่างน้อยมันก็ทำเอาผมซึ้งได้เหมือนกันนะเนี่ย   
     ต้อมกลับมาถึงเย็นวันอาทิตย์ในสภาพที่ดูเพลียๆ เราไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่ เพราะดูท่าว่าต้อมคงอยากจะพักผ่อน ผมนั่งมองดูหน้าต้อมตอนนอนแล้วพลันนึกย้อนไปถึงตอนที่เราคบกันใหม่ๆ มันขำดีจัง คนอะไรก็ไม่รู้หึงบ้าหึงบอหึงจนผมไม่เป็นอันทำอะไร...ทำไมต้อมถึงรักผมมากขนาดนี้นะ ให้ได้ทุกอย่างที่ผมอยากได้ แต่ตอนนี้ผมไม่อยากได้อะไรแล้วล่ะ ขอเพียงต้อมอยู่กับผมและรักผมคนเดียวอย่างนี้ตลอดไปก็พอ...
     แต่ แต๊ดแต่แต๊ดแต่...
     “ฮัลโหล...แนนเหรอ ว่าไง กลับจากประจวบยัง”
     “ยังเลยพี่ คงกลับพรุ่งนี้เช้าน่ะ”
     “แหม ไปสวีทกับพี่วีไกลนะจ๊ะหล่อน เปลี่ยนบรรยากาศหรือไง”
     “นิดนึงพี่ กรุงเทพฯ เบื่อล่ะ อะไรก็เดิมๆ เออ...แล้วพี่อยู่คนเดียวเหรอ”
     “ฉันก็อยู่กับผัวฉันสิยะ ถามได้ แต่ว่าหลับไปแล้วล่ะ กลับมาจากต่างจังหวัดคงเพลียมากอะ”
     “เหรอพี่ อืมๆ แค่นี้ละกันนะพี่ พรุ่งนี้เจอกันที่ออฟฟิศ...บ๊ายบ่าย”
     นังแนนคนนี้ She คบกับพี่วีมาก็หลายปีอยู่ เห็นว่าอย่างนั้นนะ แต่ที่บ้านหล่อนไม่มีใครชอบว่าที่ลูกเขยคนนี้เอาซะเลย นังแนนเล่าว่าแม่กับยายไม่ปลื้มที่พี่วีดูเป็นคนหลักลอยไม่มีงานเป็นชิ้นเป็นอันทำ ที่สำคัญด้วยบุคลิกที่เซอร์สไตล์หนุ่มใต้ผมยาวไว้หนวดไว้เคราเลยยิ่งไม่เข้าสเป็คว่าที่แม่ยายสุดๆ เฮ้อ...กรรมของมัน แต่มันก็ยังแอบคบกันอยู่ตลอด ที่เซี้ยวสุดๆ สำหรับนังคนนี้เวลา She มีกิจกรรมเข้าจังหวะโป้งโป้งชึ่งเด้งดึ๋งๆ กับผัวรัก หล่อนก็มักจะต้องเอามาเล่าเป็นฉากๆ ให้ฟังอย่างไม่รู้สึกอะไร
     “พี่เนล หนูว่าที่มันเล่าน่ะ มันไม่ได้ไร้เดียงสาหรอก แต่มันไร้ยางอายต่างหากล่ะ” สาวโจ้เคยแขวะนังแนนไว้ได้อย่างถึงใจจริงๆ
     ก่อนนอนคืนนี้นึกยังไงก็ไม่รู้นะ ผมได้หยิบไดอารี่สีชมพูขึ้นมาอ่านเรื่องราวเก่าๆ อ่านไปก็อดยิ้มไปไม่ได้ ผมพลิกอ่านตั้งแต่หน้าแรกจนถึงหน้าสุดท้าย ซึ่งเป็นหน้าที่ผมได้เขียนถึงผู้ชายที่ชื่อ ‘ตั้ม’ แล้วหลังจากนั้นมาผมก็ไม่เคยได้เขียนไดอารี่ถึงใครอีกเลย แม้แต่ต้อม!
   2 กันยายน 2545
     หลายๆ วันที่ผ่านมานี้ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมผมถึงรู้สึกเหงาแปลกๆ ทั้งๆ ที่ก็ไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวสักหน่อย มีทั้งเพื่อน ทั้งพี่ ทั้งน้องที่ทำงานมากมาย และที่สำคัญผมก็ยังมีต้อมอยู่ข้างๆ...ดูๆ ไป มันก็คุ้นๆ เหลือเกินความรู้สึกแบบนี้มันช่างเหมือนกับตอนที่ผมกำลังเสียตั้มไป!!!
     เค้าว่ากันว่าคนเราถ้าเป็นแฟนแล้วอยู่ด้วยกันไปนานๆ ความสัมพันธ์ที่เคยหวานซึ้งตรึงใจจะกลับกลายเป็นความรู้สึกผูกพันเพียงฉันเพื่อน ผมก็ว่าจริงนะ ไม่ต้องดูไหนไกลเลย ก็คู่ผมนี่ล่ะ ทุกวันนี้เราเหมือนเพื่อนกันมากกว่าคู่รักเสียอีก ความหวานแหววกุ๊กกิ๊กเมื่อครั้งเก่าแทบจะไม่มีให้เห็นกันเลย เพราะเหตุนี้ด้วยมั้งที่ทำให้ผมรู้สึกว่าตอนนี้ต้อมแปลกไปไม่เหมือนเดิม หลังๆ มานี้ต้อมมักจะปฏิเสธที่จะมีอะไรกับผม อ้างว่าง่วงบ้าง เพลียบ้าง แล้วเราก็ทะเลาะกันบ่อยด้วย ซึ่งบางครั้งเรื่องที่ทะเลาะกันก็เป็นเรื่องหยุมหยิมแต่ไม่รู้ว่าโยงกันไปอีท่าไหนก็จะกลายเป็นเรื่องใหญ่ทุกที แต่การที่จะมีอะไรกันหรือไม่มีอะไรกันนั้นมันก็ไม่ใช่ประเด็นสำคัญอะไรหรอกครับ แต่ความรู้สึกทางด้านจิตใจผมสัมผัสถึงมันได้ว่ามันดูขุ่นมัวพิกล
     ผมอยากจะถามต้อมเหมือนกันว่า ต้อมเบื่อชีวิตแบบนี้แล้วใช่มั้ย ต้อมเบื่อผมแล้วใช่มั้ย หรือว่าต้อมกำลังมีคนอื่นอยู่ใช่มั้ย แต่ผมไม่กล้าถาม เพราะว่าผมกลัวคำตอบที่จะออกมาจากปากของต้อม มันคงทำให้ผมรับไม่ได้แน่ๆ และมันก็คงไม่เหมาะที่เราจะมีเรื่องมึนตึงในวันสำคัญของผมวันนี้ ใช่ครับ 2 กันยา เป็นวันเกิดของผม ทุกๆ ปีต้อมจะมีเซอร์ไพรส์ให้กับผม มันก็เป็นของขวัญอะไรเล็กๆ น้อยๆ นี่แหละครับ แต่มันก็ถูกใจผมทุกครั้ง เพราะมันเป็นสิ่งที่ต้อมให้ผมด้วยใจ และปีนี้ผมก็กำลังรอเซอร์ไพรส์จากต้อมอยู่...และมันก็คงจะทำให้ความรู้สึกหม่นๆ ในใจของผมดีขึ้นบ้าง
     วันนี้ตลอดทั้งวันยังไม่มีโทรศัพท์จากต้อม ต้อมลืมเหรอ ไม่หรอก คงจะเป็นเย็นๆ มั้ง ผมคิดอย่างนั้นนะ ต้อมคงอยากเซอร์ไพรส์ผมมากกว่า...แต่ผมก็ได้แต่รอ รอ รอ และก็รอ ไม่มีแม้กระทั่งข้อความใดๆ ส่งมา หรือว่าต้อมลืมวันเกิดผมจริงๆ
     “ฮัลโหล ต้อม อยู่ไหนอะ”
     “มาเดินซื้อของกับเพื่อนอะ”
     “ต้อมจะกลับกี่โมง รอกินข้าวนะ”
     “ไม่ต้องรอต้อมหรอก วันนี้ต้อมคงกลับค่ำๆ อะ”
     คำตอบของต้อมทำเอาผมอึ้งไปนิด แต่ก็คิดว่าอาจจะเป็นมุกของเค้าเพื่อที่จะทำเซอร์ไพรส์ผมในคืนนี้ก็ได้ แต่ถ้ามันไม่ใช่มุก ต้อมลืมวันเกิดผมจริงๆ ล่ะ
     “ต้อม ต้อมจะกลับกี่โมงล่ะ”
    “เนลจะเซ้าซี้ไมเนี่ย เดี๋ยวต้อมก็กลับเองแหละ”
     “ต้อมมีอะไรหรือเปล่าเนี่ย ต้อมแปลกไปนะ ต้อมมีอะไรก็บอกเนลซิ” ผมเริ่มชักหวั่นใจอะไรบางอย่าง ผมต้องรู้ให้ได้ว่าต้อมเป็นอะไร และเค้ากำลังจะทำอะไร
     “ไม่ได้มีอะไร เนลเป็นไรเนี่ย อย่ามาจับผิดกันเลย”
     “เนลไม่ได้จับผิดนะต้อม แค่อยากจะรู้ว่าต้อมอยู่ที่ไหนกันแน่ อยู่กับใคร แล้วทำไมถึงยังไม่กลับบ้าน”
     “……………………”
     “ต้อมอย่าเงียบสิ ต้อมมีอะไรก็บอกกับเนลตรงๆ สิ”
     “…………………….” ต้อมยิ่งเงียบยิ่งทำให้ผมกระสับกระส่าย ร้อนใจ ว้าวุ่น ยังไงผมก็ต้องเอาคำตอบจากต้อม ให้ได้ ไม่ว่าสิ่งที่ผมจะได้รู้นั้นมันจะดีหรือไม่ดี
     “ต้อม! ต้อมบอกมาเดี๋ยวนี้นะ ว่าต้อมไม่เหมือนเดิมแล้วใช่มั้ย”
     “…………………….”
     “ต้อม! ต้อมมีคนอื่นใช่มั้ย...ใช่มั้ย”
     “อืม...”
     ผมสะอึกกับคำตอบสั้นๆ เพียงแค่คำว่า “อืม” เล่นเอาผมขาอ่อนแทบยืนไม่ติดพื้น หัวใจเต้นแรง หน้าชาเหมือนถูกตบอย่างแรง ผมไม่อยากเชื่อเลยว่าคำๆ นี้จะหลุดออกมาจากปากคนที่ดีกับผมมาตลอดกว่า 6 ปี ผมพูดอะไรไม่ออกอีกแล้ว มันจุกมันเจ็บเกินจะบรรยาย ผมอยากร้องไห้ออกมาแต่มันก็ร้องไม่ออก
     “ตะ...ต้อมมีคนอื่นจริงๆ เหรอ”
     “อืม...จริง”
     “ต้อม เนลว่าเดี๋ยวเราคุยเรื่องนี้กันที่ห้องก็แล้วกันนะ ” ผมทำใจดีสู้เสือพูดออกไป แล้วกดวางโทรศัพท์ทันที บอกกับตัวเองว่าต้องใจเย็นๆๆ มันไม่มีอะไรหรอกน่า ที่ต้อมพูดมาเราอาจจะเข้าใจผิดก็ได้ ผมพยายามหลอกตัวเองอยู่ใช่มั้ยเนี่ย?
     ผมนั่งรถกลับห้องด้วยใจไม่เป็นสุข สับสน คิดนู่นนี่นั่นพัลวันไปหมด พอมาถึงห้อง ผมปล่อยตัวนั่งลงบนเตียงเหมือนคนหมดอาลัยตายอยาก มองดูรอบห้อง หยิบรูปถ่ายของผมกับต้อมมาดู มันคงถึงเวลาแล้วสินะที่ต้อมจะไปจากผม...เข้มแข็ง ผมบอกกับตัวเองว่าต้องเข้มแข็ง ไม่ใช่ว่าเราจะไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้ที่ไหนล่ะ และผมก็รู้อยู่แล้วว่าวันนี้มันต้องมาถึง
     “ขอบคุณจริงๆ สำหรับเซอร์ไพรส์ในวันเกิด...เซอร์ไพรส์จริงๆ”
     ประมาณสองทุ่มกว่าๆ ต้อมก็กลับมาถึงห้อง ดูท่าเหมือนต้อมไม่กล้าที่จะสู้หน้าผมเท่าไหร่ ผมยิ้มให้อย่างใจเย็น เพราะมันคงดีกว่าการโวยวายใช้อารมณ์เป็นแน่ เพราะผมเชื่อว่าต้อมอาจจะสับสนอะไรอยู่
     “ต้อม ที่ต้อมพูดกับเนล...”
     “ต้อมอยากมีแฟนเป็นผู้หญิง แต่ไม่ได้หมายความว่าต้อมรังเกียจเนลนะ ต้อมก็ยังจะดีกับเนลเหมือนเดิม”
     “คนนั้นเป็นใครเหรอต้อม”
     “เพื่อนที่ทำงาน”
     “คบกันนานเท่าไหร่แล้ว”
     “เดือนนึง”
     “เหรอ...”
     “เนล ต้อมขอโทษนะ”
     “ไม่เป็นไรต้อม แหม...เนลทำใจได้ อย่างว่าแหละเราก็คบกันมานานแล้ว มันก็ถึงเวลาแล้วล่ะ”
     ที่ผมพูดออกไป ผมยอมรับว่าผมกำลังหลอกตัวเองอยู่ ผมเจ็บมากนะ แต่จะให้ผมทำยังไงล่ะ ในเมื่อเรื่องทุกอย่างมันเป็นแบบนี้แล้ว ผมเดินออกมาที่นอกระเบียงมองท้องฟ้า มองดาว มองทุกอย่างที่สายตาของผมจะสามารถกวาดมองได้ ส่วนต้อมก็นั่งซึมอยู่ในห้อง ต้อมก็คงเครียดไม่แพ้ผมหรอกครับที่เค้าตัดสินใจแบบนี้
     “ฮัลโหล...โจ้” ผมโทรหาโจ้ เพื่อต้องการใครสักคนไว้ให้ผมได้หย่อนใจในตอนนี้
     “ว่าไงพี่”
     “พี่เลิกกับต้อมแล้วนะ” ผมพูดไปด้วยน้ำเสียงที่ไม่ได้มีอาการซีเรียสใดๆ เลย มันเหมือนกับผมทำใจได้ แต่จริงๆ แล้วมันไม่ใช่เลย
     “จริงเหรอพี่”
     “อืม ต้อมเค้าบอกว่าเค้ามีคนใหม่ เป็นเพื่อนที่ทำงานของเค้า เห็นบอกว่าคบกันมาได้เดือนนึงแล้ว”
     “พี่เนล แต่หนูว่าไม่ใช่อะ หนูว่าเป็นนังแนนมากกว่า”
     “ไม่ใช่หรอกโจ้ ต้อมเค้าบอกว่าเป็นเพื่อนที่ทำงานเค้า ไม่ใช่แนนหรอก”
     “พี่เนล จะยังไงก็ช่าง แต่หนูคิดว่าเป็นแนน” น้ำเสียงของโจ้ดูจริงจัง เหมือนกับมั่นใจมากๆ ว่าผู้หญิงคนที่ต้อม คบนั้นคือแนน ไม่ใช่เพื่อนที่ทำงานอย่างที่ต้อมบอกแต่อย่างใด
     “ทำไมโจ้คิดอย่างนั้นล่ะ แนนมันไม่กล้าทำแบบนี้กับพี่หรอก มันก็มีแฟนแล้วนะ แล้วมันก็สัญญากับพี่แล้วด้วย” ผมยังยืนกรานปักใจไม่เชื่อว่าแนนจะทำอย่างนี้ได้
     “หนูเคยแอบได้ยินมันคุยโทรศัพท์กับต้อมหลายครั้งแล้วนะพี่”
     “แต่ต้อมเค้าบอกว่าเป็นเพื่อนที่ทำงานนะ”
     “ไม่รู้ล่ะ หนูเชื่อของหนูอย่างนี้แหละ แต่ว่าตอนนี้พี่เป็นไงบ้างอะ”
     “ไม่เป็นไรหรอก สบายมาก พรุ่งนี้ค่อยคุยกันนะ” ผมวางสายโจ้ไป พร้อมกับคำถามมากมายในใจ แต่ใครล่ะจะช่วยผมตอบคำถามเหล่านั้น ผมเดินกลับเข้ามาในห้องด้วยอาการของคนที่สับสนในชีวิตอย่างมาก ต้อมละสายตาจากโทรทัศน์แล้วหันมามองผม
     “เนล โอเคนะ”
     “อืม ก็ไม่เป็นไรหรอก ทำใจได้ เออ...ถามอะไรหน่อยดิ คนที่ต้อมคบอยู่ไม่ใช่แนนใช่มั้ย”
     “ไม่ใช่ ก็บอกแล้วไงว่าเป็นเพื่อนที่ออฟฟิศ ทำไมถามงี้ล่ะ มีอะไรรึเปล่า”
     “เปล่าๆ ช่างเหอะ”
     คืนนี้ผมนอนไม่ค่อยหลับเท่าไหร่ หึ! ถ้านอนหลับลงก็คงเป็นเรื่องแปลกแล้วล่ะ เพิ่งจะโดนบอกเลิกมาสดๆ ร้อนๆ ใครจะทำใจได้เร็วขนาดนั้น ต่อหน้าต้อมปากก็บอกว่าทำใจได้ แต่ในใจมันร้าวระบมสุดๆ ทำไมมันต้องเป็นอย่างนี้ก็ไม่รู้ นับจากคืนนี้เป็นต้นไป ทุกๆ อย่างมันกำลังจะกลายเป็นอดีต จะไม่มีอะไรเหมือนเดิมอีกแล้วเหรอเนี่ย ภาพในวันวานมันเริ่มย้อนเข้ามาในสมองของผมอย่างรวดเร็ว ตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกัน ได้คบกัน ได้รักกัน จนมาในวันนี้ความรักที่ต้อมเคยมีให้ผม เค้ากำลังจะเอาไปให้คนอื่นแทนแล้ว
ตอนที่ 14   
     เช้าวันนี้ผมมาทำงานด้วยคำถามที่ติดค้างในใจมากมาย ผมเล่าถึงเรื่องที่เกิดขึ้นให้พี่ๆ ที่แผนกฟัง ทุกคนให้กำลังใจผม ถึงแม้ใบหน้าผมจะดูยิ้มแย้มเหมือนคนทำใจได้ แต่ลึกๆ ข้างในมันยับเยินสุดๆ สิ่งที่โจ้พูดกับผมเมื่อคืนไม่ใช่ผมไม่คิดนะ ผมคิดตลอด ผมเข้าไปคุยกับแนนทันทีที่มันมาถึงที่ทำงาน
     “แนน พี่เลิกกับต้อมแล้วนะ”
     “อ้าว! ทำไมล่ะพี่”
     “ต้อมเค้ามีแฟนใหม่แล้ว”
     “ใครอะพี่”
     “เค้าบอกว่าเป็นเพื่อนที่ทำงานเค้า แนน...ถามจริงๆ นะ ไม่ใช่แนนใช่มั้ย”
     “จะบ้าเหรอพี่ ตั้งแต่ที่พี่หึงครั้งก่อน แนนก็ไม่กล้ายุ่งกับต้อมแล้วล่ะ”
     “แนนพูดจริงๆ เหรอ”
     “จะให้ไปสาบานที่วัดพระแก้วมั้ยล่ะพี่” แนนเริ่มขึ้นเสียงนิดหน่อย
     “อืม ก็ดีแล้วล่ะที่ไม่ใช่”
     “ทำไมพี่ถึงคิดว่าเป็นแนนล่ะ นังโจ้ใช่มั้ย”
     “……………..” ผมเลือกที่จะเดินออกไปนอกห้องโดยไม่ตอบอะไร แต่ก็ยังรู้สึกคาใจยังไงไม่รู้ ผมกดโทรศัพท์มือถือหาต้อมทันทีเพราะไม่อยากให้อะไรมันค้างคาใจอีกต่อไป
     “ต้อม เนลนะ”
     “ว่าไง”
     “ต้อม เนลถามจริงๆ นะ ตอบมาตรงๆ นะ เนลทำใจได้แล้วไม่ต้องห่วงหรอก ผู้หญิงคนที่ต้อมคบอยู่แนนใช่มั้ย”
     “ทำไมเนลถึงคิดอย่างนั้นล่ะ”
     “ตอบมาเหอะต้อม”
     “ใช่!”
     ผมเหมือนถูกตบหน้าฉาดใหญ่เป็นครั้งที่สอง คำตอบของต้อมทำเอาผมแทบทรุดลงไปกับพื้น อะไรกันนี่ คนที่ผมดีด้วยทั้งสองคนกลับร่วมมือกันทรยศหักหลังผมได้ ผมไม่มีคำพูดใดๆ ที่จะพูดต่อกับต้อมอีกแล้ว ผมเดินกลับมาที่ห้องทำงานอีกครั้ง แต่ไม่เห็นแนนแล้ว
     “พี่ แนนไปไหนแล้วล่ะ”
     “เดินออกไปคุยโทรศัพท์ข้างนอกอะ”
     “พี่ แนนกับต้อมมันคบกันจริงๆ เนลเพิ่งโทรไปหาต้อมมา”
     “เวรกรรม”
     “ต้อมคงโทรมาหามันบอกว่าเนลรู้ความจริงแล้ว แล้วจะทำยังไงต่อล่ะเนล อย่าวู่วามนะ”
     พี่ๆ ที่ทำงานทั้งพี่ดา พี่อ๋อย และโจ้ต่างก็ช่วยกันปลอบใจผม เพราะคงกลัวผมขาดสติแล้วไปทำร้ายนังแนนเข้า ถามว่าผมโกรธมากมั้ย มากสิ มากซะจนผมทำอะไรไม่ถูก สักพักชะนีใจหมาก็เดินเข้ามาในห้อง มันไม่กล้าแม้แต่จะสบตาสู้หน้าเพื่อนร่วมงาน โดยเฉพาะผมคนที่มันกล้าทำร้ายได้ลงคอ มันนิ่ง เงียบ ไม่พูดกับใคร เก็บกระเป๋า ปิดเครื่องคอมฯ แล้วเดินออกไปจากห้องทันที
     “พี่เนล ไม่เป็นไรหรอก ช่างมันเหอะ เรื่องมันเป็นแบบนี้แล้ว” โจ้พูดปลอบและให้กำลังใจผม
     “อืม ช่างมัน!”
     “มันจริงอย่างที่คิดไว้จริงๆ หนูเคยแอบได้ยินนังแนนคุยโทรศัพท์กับต้อมอยู่บ่อยๆ และมันก็ยังออนเอ็มคุยกันด้วย หนูก็บอกว่าอย่าไปยุ่งกับแฟนคนอื่น มันก็ปฏิเสธบอกไม่มีอะไร หนูก็พยายามเชื่อนะ แต่มันบ่อยจนหนูไม่เชื่อมันอีกแล้ว หนูไม่กล้าบอกพี่กลัวพี่ไม่เชื่อ”
     “ใช่ แล้วพี่ก็ไม่เชื่อโจ้จริงๆ น่ะแหละ ขอโทษด้วยละกัน พี่ไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนี้ คนที่พี่ไว้ใจทั้งสองคน ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้นะ”
     “ตอนที่นังแนนมันเข้าโรงพยาบาลเรื่องที่มันชักน่ะ ต้อมมันก็ไปเยี่ยมด้วยนะ แต่มันบอกหนูว่าไม่ให้บอกพี่”
     ผมอยากจะร้องไห้จริงๆ แล้วอยู่ๆ เรื่องราวก็เริ่มปะติดปะต่อเข้ามาในสมองผมอย่างรวดเร็ว เรื่องที่ต้อมไปต่างจังหวัดมันช่างประจวบเหมาะกับวันที่นังแนนไปต่างจังหวัดด้วยเหมือนกัน ต้อมทำได้ยังไงเนี่ย ตลอดเวลาที่อยู่กับผม เค้าก็แอบไปมีอะไรกับนังแนน ทั้งสองคนทำผมได้เจ็บแสบจริงๆ
     เย็นวันนี้ผมตัดสินใจเดินทางกลับบ้านที่ลำปางโดยที่ไม่บอกกับต้อมหรือกับใคร  ผมอยากกลับไปหาพ่อกับแม่ เพราะเวลาที่ผมไม่สบายใจหรือมีทุกข์เรื่องใดก็จะได้พ่อกับแม่นี่แหละที่คอยอยู่เคียงข้างและปลอบใจเสมอ...ผมคิดถึงพ่อกับแม่มาก

ผมมาถึงที่บ้านเช้าวันรุ่งขึ้นเล่นเอาพ่อกับแม่เซอร์ไพรส์ไปตามๆ กันก็แน่ล่ะเล่นมากะทันหันอย่างนี้ใครบ้างล่ะจะไม่แปลกใจผมทักทายท่านแทบกลั้นน้ำตาไม่ไหว ไม่อยากให้ท่านรู้เรื่องอะไรตอนนี้เลยขอตัวเข้าห้องก่อนทันทีที่ปิดประตูห้องน้ำตามันก็ไหลทะลักเหมือนกับเขื่อนกักเก็บน้ำพังทลายก็ไม่ปานเสียงสะอื้นของผมมันดังพอที่จะทำให้พ่อกับแม่วิ่งมาเคาะประตูเรียกผมเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ท่านฟังทั้งน้ำตา ผมเหมือนคนสติเลื่อนลอย พูดจาวกไปวนมาท่านทั้งสองก็ได้แต่ปลอบและกอดผมไว้ผมไม่ได้ตั้งใจอยากจะเอาเรื่องไม่สบายใจมาระบายให้พ่อกับแม่ฟังหรอกนะครับแต่ผมไม่รู้จะทำยังไงแล้ว สิ่งเดียวที่คิดได้ก็คือกลับบ้านมาหาพ่อกับแม่เท่านั้นแต่ทว่าการกลับมาบ้านครั้งนี้มันไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นเท่าไหร่นักหนำซ้ำยิ่งทำให้ผมเสียใจหนักเข้าไปอีกเมื่อได้รู้ว่าพ่อไม่สบายเป็นมะเร็งตับพ่อต้องกุมท้องตัวเองไว้ตลอดเวลาจะลุกจะนั่งจะเดินเพราะความเจ็บปวดผมไม่น่าเอาเรื่องไม่สบายใจมาให้ท่านรับรู้เลยจริงๆตอนนี้เท่ากับว่าผมมีเรื่องที่ต้องเสียใจถึงสองเรื่องซ้อนเลยทีเดียว!

pongsakron01

ขอบคุณครับ

pun_pun

ขอบคุณครับ

1712

ขอบคุนครับ

minone

ขอบคุนคับ

basatthaphong

ขอบคุณครับ

aotmini

ขอบคุณมากๆๆเลยนะครับ

mooman

ขอบคุณครับ

jackkrab

ขอบคุณครับ

boonchan

ขอบคุณนะครับ

obchoeitoh

ขอบคุณครับ