++ The Diary ครั้งหนึ่งผมก็เคยมีผัว++ * 15 ตอนจบ

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
ผมมาถึงที่บ้านเช้าวันรุ่งขึ้นเล่นเอาพ่อกับแม่เซอร์ไพรส์ไปตามๆ กันก็แน่ล่ะเล่นมากะทันหันอย่างนี้ใครบ้างล่ะจะไม่แปลกใจผมทักทายท่านแทบกลั้นน้ำตาไม่ไหว ไม่อยากให้ท่านรู้เรื่องอะไรตอนนี้เลยขอตัวเข้าห้องก่อนทันทีที่ปิดประตูห้องน้ำตามันก็ไหลทะลักเหมือนกับเขื่อนกักเก็บน้ำพังทลายก็ไม่ปานเสียงสะอื้นของผมมันดังพอที่จะทำให้พ่อกับแม่วิ่งมาเคาะประตูเรียกผมเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ท่านฟังทั้งน้ำตา ผมเหมือนคนสติเลื่อนลอย พูดจาวกไปวนมาท่านทั้งสองก็ได้แต่ปลอบและกอดผมไว้ผมไม่ได้ตั้งใจอยากจะเอาเรื่องไม่สบายใจมาระบายให้พ่อกับแม่ฟังหรอกนะครับแต่ผมไม่รู้จะทำยังไงแล้ว สิ่งเดียวที่คิดได้ก็คือกลับบ้านมาหาพ่อกับแม่เท่านั้นแต่ทว่าการกลับมาบ้านครั้งนี้มันไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นเท่าไหร่นักหนำซ้ำยิ่งทำให้ผมเสียใจหนักเข้าไปอีกเมื่อได้รู้ว่าพ่อไม่สบายเป็นมะเร็งตับพ่อต้องกุมท้องตัวเองไว้ตลอดเวลาจะลุกจะนั่งจะเดินเพราะความเจ็บปวดผมไม่น่าเอาเรื่องไม่สบายใจมาให้ท่านรับรู้เลยจริงๆตอนนี้เท่ากับว่าผมมีเรื่องที่ต้องเสียใจถึงสองเรื่องซ้อนเลยทีเดียว!
ตอนที่ 15 :เศร้า1: :เศร้า1: :เศร้า1:
     หลังจากที่ผมเริ่มผ่อนคลายได้บ้างแล้ว ผมตัดสินใจโทรศัพท์ไปหาต้อมเพื่อที่จะบอกว่ากลับมาลำปาง แล้วพยายามอ้อนวอนขอให้ต้อมกลับมารักผมเหมือนเดิม แต่มันก็เปล่าประโยชน์ เพราะต้อมบอกว่าเค้าได้ตัดสินใจแล้ว ผมคุยไปร้องไห้ไปไม่เป็นภาษาจนพ่อต้องเดินมาปลอบอีกครั้งแล้วคว้าโทรศัพท์ไปคุยกับต้อม
     “ต้อม มันอะไรกันน่ะ”
     “…………………...”
     “กลับมาเป็นเหมือนอย่างเก่ากันไม่ได้เหรอ”
     “……………………”
     พ่อคุยกับต้อมได้ไม่นานก็ยื่นโทรศัพท์ให้ผมคุยต่อ แต่คุยไปคงไม่มีอะไรดีขึ้นแล้วล่ะ ผมหันไปกอดพ่อ มันนานมากแล้วที่ผมไม่เคยได้ทำแบบนี้ มันเป็นความรู้สึกที่ยิ่งใหญ่แบบบอกไม่ถูกจริง
     ผมพักอยู่ที่บ้านได้เพียงสองวันก็ต้องกลับมาทำงานต่อ ก่อนกลับผมอดเป็นห่วงพ่อไม่ได้ ผมร้องไห้ไม่อยากให้พ่อเป็นอะไร ผมแอบเห็นน้ำตาของพ่อคลอเอ่อเหมือนกัน แต่พ่อพยายามกลั้นเอาไว้ไม่อยากให้ลูกเห็น พ่อเป็นตำรวจ พ่อเป็นคนที่อดทน แต่ผมสิอ่อนแอ ไม่ได้ครึ่งของพ่อเลย
     “จำเอาไว้ เราก็เป็นหนึ่งได้เหมือนกัน”
     “ครับพ่อ แม่ดูพ่อด้วยนะ เนลไม่เป็นอะไรแล้ว เนลจะโทรมาหาทุกวันนะ”
     ตอนนี้ความเสียใจจากเรื่องของต้อมถูกเรื่องของพ่อเข้ามาแทนที่แล้ว ทำไมชีวิตของผมมันต้องเคราะห์ซ้ำกรรมซัดอย่างนี้นะ
     ทันทีที่ผมมาถึงกรุงเทพฯ ผมไปหาพี่สาวและเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง ทั้งพี่สาวและพี่เขยบอกให้ผมย้ายมาอยู่กับเค้า ผมตอบตกลงเพราะในเมื่อต้อมเลือกทางเดินแบบนี้แล้ว มันก็ไม่มีประโยชน์อะไรที่เราจะอยู่ด้วยกันอีก แต่ก่อนที่ผมจะกลับไปที่แมนชั่นเพื่อไปเก็บข้าวเก็บของ ผมแวะมาไหว้ศาลพระพรหมเพื่อความสบายใจ ขอพรท่าน แอบขอให้ต้อมเปลี่ยนใจกลับมารักผมเหมือนเดิม และขออย่าให้ได้เจออะไรอย่างที่ผมคิดเมื่อไปถึงที่ห้องเลย
     ผมมาถึงแมนชั่นประมาณ 9.30 น. อากาศวันนี้มันร้อนอบอ้าวผิดปกติ จากที่ใจผมร้อนรุ่มอยู่แล้วมันยิ่งทำให้ร้อนหนักขึ้นไปอีก เมื่อผมมาถึงที่หน้าห้อง ผมรู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก ใจมันร้อนวูบวาบไปหมด ผมรวบรวมสติเคาะประตูห้อง  2-3 ครั้ง ต้อมเปิดประตูมาถึงกับผงะใบหน้าซีดเผือด ผมรับรู้ถึงความผิดปกติได้ทันที ผมผลักประตูห้องอย่างแรงทำให้ต้อมถึงกับเซกระเด็น สิ่งที่ผมเห็นนั้นคือนังแนนยืนตัวสั่นอยู่หลังประตู ต้อมโดดเข้ามากันผม เพราะกลัวผมจะเข้าไปทำร้ายนังแนน ผมกลั้นอารมณ์ไม่อยู่ตบหน้าต้อมอย่างแรงจนแหวนแตก แต่แปลกที่น้ำตาผมกลับไม่ไหลสักหยด ทุกอย่างมันแปรเปลี่ยนเป็นความโล่งใจ ไม่นานพี่สาวกับพี่เขยผมก็ตามมาช่วยเก็บของ เป็นอันว่าความรักของผมกับผู้ชายที่ชื่อต้อมก็มีอันต้องปิดฉากลง...อย่างไม่สวยงาม!
     ไยพระพรหมนำฉันให้มาได้เจอ พานพบเธอ แต่ให้เธอมีเค้าผูกพัน....
     1 เดือนต่อมาผมต้องเสียน้ำตาครั้งยิ่งใหญ่ให้กับผู้ชายคนที่ผมรักมากที่สุดในโลก พ่อจากผมไปโดยที่ผมไม่ทันแม้แต่จะมาเห็นวินาทีสุดท้ายของพ่อ ร่างของพ่อนอนอยู่บนเตียงไม้สวมชุดตำรวจสีขาวที่แม่ได้บรรจงเปลี่ยนให้ ผมก้มลงกราบพ่อ หอมแก้มพ่อ กอดพ่อ นอนซบตรงอกพ่อ...ผมรักพ่อมากนะครับ
    จากวันนั้นจนถึงวันนี้ก็เกือบ 6 ปีแล้ว ผมยังไม่เคยมีแฟนอีกเลย ไม่ใช่ว่าผมเข็ดหรอกนะ แต่อาจจะเป็นเพราะว่าต่อมอยากของผมมันคงตายด้านแล้วล่ะมั้ง (อ๊ะ! ล้อเล่นน่ะ) อืม...ไม่รู้สิ มันพูดยาก สมัยนี้หาคนจริงใจยากเหลือเกิน (อู๊ย! พูดอย่างกับว่าสมัยโน้นคนจริงใจหาง่ายงั้นแหละ) แต่ผมก็ขอบใจตั้มกับต้อมนะที่ทำให้ผมรู้จักคำว่ารัก มาเติมเต็มในสิ่งที่เกย์บางคนอาจจะไม่เคยเจอ (แต่ถ้าเจอแล้วไม่ดีก็อย่าเจอดีกว่าเนอะ)
     ถามว่าตอนนี้เหงามั้ย...บางครั้งก็เหงานะ แต่มันก็เป็นช่วงเวลาสั้นๆ เท่านั้นแหละ แว้บๆ แล้วมันก็หายไป จริงๆ มันไม่ตื่นเต้นแล้วด้วยแหละ มันไม่เหมือนสมัยเรียนประถม มัธยม ที่มีความรักที หรือไปแอบชอบใครที โหย...แฮปปี้สุดพลัง อยากไปเรียน อยากแต่งตัว เวลามีกิจกรรมก็อยากแสดงให้เค้าดู ไปไหนมาไหนกันก็กุ๊กกิ๊กวัยหวานซ้ำยังอะโนเนะ ดูเซะ ดูเซะ แหม น่าเตะจะตาย เอ๊ย! น่ารักจะตาย พอมาตอนนี้ฟีลแบบนั้นมันหมดไปเหมือนวัยหมดประจำเดือนยังไงก็ไม่รู้ 555
     “นี่อะไรกันอายุปูนนี้ยังไม่มีผัวอีกเหรอยะ อย่ามาเม้าท์ฉันไม่เชื่อหล่อนหรอกย่ะ ขอเหตุผลด่วน”
“น้องเนลคิดว่าการที่เรายังไม่มีผัว ก็ไม่ใช่ว่าเราจะเป็นคนไม่ดี อย่างน้อยครั้งหนึ่งในชีวิตเราก็เคยผ่านการมีผัวมาแล้ว ถึงทุกวันนี้จะไม่มีเราก็ไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อน เราก็สามารถเป็นคนดีของสังคมได้...ขอบคุณค่า”
     “ตกรอบ!”
     ทำไมเมื่อมีความสุข ถึงต้องมีความทุกข์...แล้วทำไมเมื่อมีรัก ต้องมีคำว่าอกหักตามมา เหล่านี้คือคำถามที่ได้ยินบ่อยเหลือเกิน ซึ่งอยากจะบอกว่ามันก็เป็นสัจธรรมของชีวิตนั่นแหละ ก็เหมือนกับว่าเมื่อมีเกิดก็ต้องมีดับ เมื่อมีมืดก็ต้องมีสว่าง สิ่งต่างทุกอย่างมันถูกสร้างให้มาคู่กัน เพราะฉะนั้นหากเราได้หรือว่ามีสิ่งใดๆ มาแล้ว ก็ขอให้เผื่อใจไว้บ้างว่า สักวันมันก็อาจจะไปจากเรา!

                                                                                                      The end

pongsakron01

ขอบคุณครับ

x_man19

ขอบคุณคับผม

pun_pun

ขอบคุณครับ

adan

ขอบคุณครับ

adan

ขอบคุณครับ

grantnun

ขอบคุณมากครับ

1712

ขอบคุนครับ

aaaa01

ขอบคุณมากครับ

cawee

ขอบตุนคราฟ

minone

ขอบคุนคับ

minixx

ขอบคุณมากๆครับ

สนุกมากๆเลย

Pptum

ขอบคุณครับ

Pptum

ขอบคุณครับ

basatthaphong

ขอบคุณครับ

Man100

ใช่ครับ..มีพบก็ต้องมีจาก..ไม่ช้าก็เร็วครับ :) ขอบคุณสำหรับเรื่องราวที่ให้ข้อคิดและเตือนสติครับ

aotmini

ขอบคุณมากๆๆเลยนะครับ

mooman

ขอบคุณครับ

poochai

เศร้า แต่รู้สึกดีจัง

Tedap

ขอบคุณครับ