++ กรูไม่ใช่ผู้หญิง ... แล้วไงวะ ++ $ 22 -23

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

" แล้วมึงจะเอายังไงวะ กับเรื่องนี้ "สักพักพอเราสองคนร้องไห้จนพอใจแล้ว ไอ้หนิงมันก็ถามขึ้น
" กูก็ไม่รู้ ใจหนึ่งกูก็อยากคุยกับเค้าให้รู้เรื่องไปเลยนะแต่อีกใจกูก็ไม่กล้าพอที่จะคุยกับเขาในเวลานี้ กูคิดว่า กูคงจะขอเวลาสักพักให้ใจกูมันเข้มแข็งกว่านี้ก่อน แล้วกูจะสู้กับมันเอง "
" มึงว่ายังไงกูก็เห็นด้วยหมดแหละ "
" มึงนี่ ไม่คิดจะขัดกูเลยนะ "
" ก็เออดิวะ กูเป็นเพื่อนมึงนี่"แล้วเราก็กอดคอหัวเราะให้กับเรื่องที่มันผ่านเข้ามา
นี่แหละครับเพื่อน คือคนที่เข้าใจเรา และจะอยู่เคียงข้างเราเสมอ ไม่ว่าเราจะทำอะไร จะเป็นยังไงเพราะยังไง เพื่อน ก็ยังคง เป็นเพื่อน
ไม่เคยทอดทิ้งเรา
ยกที่ 22
ในตอนเช้า วันถัดมา หลังจากที่ผมคุยกับไอ้หนิงเมื่อคืนกว่าผมจะหลับได้ต้องกินยาไปตั้งสองเม็ดยาอะไรน่ะเหรอ ก็ยาไมเกรนสิครับ
เพราะผมมีโรคประจำตัวคือไมเกรนเนี่ยแหละ
เวลาเครียด ๆทีไรมักจะกำเริบทุกทีนี่ผมก็ไม่ได้เป็นมานานแล้วมาเป็นอีกก็ตอนนี้นี่แหละพอกินยามันก็ช่วยลดอาการปวดลงได้
และมันทำให้หลับง่ายด้วย มันคงมีส่วนผสมของยานอนหลับแน่ๆ
คุณพ่อค้าบ รับโทรศัพท์ด้วยค้าบ
เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้นขณะที่ผมนอนยังไม่ตื่นผมก็นอนฟังจนวางสายไป
สักพักหลังจากที่ผมปล่อยให้มันเงียบไป ก็มีคนโทรเข้ามาอีกครั้งผมมองที่หน้าจอโทรศัพท์เมื่อดูเบอร์ว่าเป็นใคร ผมจึงได้กดรับ
" อืม "
" มึงอยู่หอใช่ไหม "ไอ้โหดมันถามผมกลับมา
" อืม "
" เออ เดี๋ยวกูไปหา "
" อืม "
" มึงฟังกูอยู่รึเปล่าเนี่ย "มันขึ้นเสียงใส่ผม
" ฟัง "ผมตอบมันไปเสียงเรียบ ๆ
" แล้วมึงพูดคำอื่นไม่เป็นรึไง นอกจากอือ ๆ อา ๆ น่ะ "
" อืม "ผมก็ตอบมันไปคำเดิมอีก
" สรุปแล้วกุไปหามึงได้ไหมเนี่ย หา "มันตะคอกกลับมา
" แล้วปกติจะมาจะไปเคยแคร์ด้วยเหรอว่าตั้มจะว่ายังไง ถ้าบอกว่าไม่ได้ยังไงก็มาอยู่ดี หรือถ้าตั้มบอกให้มาถ้าพี่ไม่มายังไงตั้มก็คงจะว่าอะไรไม่ได้ "
มันถามผมมาสั้น ๆ แต่ผมกลับตอบมันไปซะยืดยาวอาจจะเป็นเพราะช่วงนี้อารมณ์ผมค่อนข้างเปราะบางมั้งเลยอ่อนแอเป็นพิเศษ แค่มีอะไรมากระทบนิดหน่อยน้ำตาก็พาลจะไหลง่าย ๆ
" มึงเป็นไรเนี่ย กูถามนิดเดียวตอบมาซะยาวเลย "มันถามมาด้วยน้ำเสียงที่เบาลง
" เปล่า "
" เออ เดี๋ยวกูไปหา "แล้วมันก็วางสายไป
ผมจึงได้นอนลงต่อ พร้อมกับอาการปวดหัวไมเกรนที่เริ่มขึ้นมาอีกรอบ ซึ่งมันมักจะมาพร้อมกับการอาเจียนเสมอพอผมกำลังจะวิ่งไปอ้วกในห้องน้ำก็พอดีกับเสียงเคาะประตูห้องของผมพอดีผมก็ต้องไปเปิดประตู ซึ่งคนที่เดินเข้ามาก็ไม่ใช่ใคร เป็นไอ้โหดนั่นเอง
มันมาเร็วขนาดนี้สงสัยว่ามันคงมาถึงใต้หอแล้วตอนที่มันโทรมา
" นอนเพิ่งตื่นเหรอ "มันถามผม
แต่ผมมันไม่ไหวแล้ว เลยวิ่งไปอ้วกในห้องน้ำอย่างรวดเร็วซึ่งไอ้โหดมันก็คงจะตกใจว่าผมเป็นอะไรมั้งครับมันเลยวิ่งตามผมเข้ามาด้วย
พร้อมกับอาการเก้ ๆ กัง ๆ ไม่รู้ว่าจะทำอะไรดี
จนผมอ้วกเสร็จ ก็เดินออกมาจากห้องน้ำมันจึงเริ่มต้นพูดกับผมอีกที
" มึงเป็นไรเนี่ย จู่ ๆ ก็วิ่งไปอ้วกในห้องน้ำ กูตกใจหมดเลย "มันถามผมพร้อมกับหน้ามันที่ยังตกใจไม่หาย
" ไม่มีไรหรอก "ผมตอบมันไปสั้นๆ พร้อมกับเดินไปหยิบยาในลิ้นชักมากินอีกสองเม็ดจากนั้นผมก็ไปนอนที่เตียง
" มันจะไม่มีอะไรได้ไง แล้วทำไมมึงต้องกินยาด้วย แล้วยาอะไรเนี่ย โทฟาโก ทำไมกูไม่เคยได้ยินวะ "
" ยาแก้ปวดหัว "
" มึงปวดหัว ทำไมต้องอ้วกด้วยวะ "
" อย่าทำไรมากได้ไหม จะนอน "ผมตอบมันกลับไป พร้อมกับหนังตาที่หนักอึ้งลงทุกที ๆ ผมรู้สึกว่าไอ้โหดมันพูดหรือถามอะไรผมสักอย่างแต่ผมก็จำไม่ได้ เพราะตอนนั้นมันเบลอเต็มที่แล้วหลังจากนั้นผมก็หลับไป
ผมหลับไปนานเท่าไหร่ไม่รู้แต่พอตื่นขึ้นมาก็เป็นเวลาบ่ายแก่ ๆ แล้วซึ่ง พอผมตื่นขึ้นมาก็รู้สึกว่าอาการปวดมันหายไปแล้ว
ที่เหลือก็มีแค่อาการหนักหัวนิด ๆ ผมจึงหลับตาลงอีกที เพื่อปรับสายตาให้เข้ากับแสงสว่างที่ส่องเข้ามาทางประตูระเบียง
" มึงจะบอกกูได้รึยังว่ามึงเป็นอะไร "จู่ ๆ เสียงไอ้โหดก็ดังขึ้น จากประตูระเบียงห้องพร้อมกับแผงยาแก้ปวดหัวประมาณสองสามแผงในมือ
" ปวดหัวนิดหน่อย "ผมพูดพร้อมกับหลับตาลงอีกครั้งเพราะไม่อยากมองหน้ามันกลัวว่าผมจะห้ามใจตัวเองไม่ไหวเดี๋ยวจะร้องไห้ต่อหน้ามันให้ได้อายซะเปล่า ๆ
" นิดหน่อยของมึงนี่เตรียมยาไว้เป็นแผง ๆ เลยเหรอ แล้วที่มึงเข้าไปอ้วกในห้องน้ำล่ะ "มันถามผมอย่างคาดคั้น พร้อมกับผมรู้สึกว่ามันเดินเข้ามาหาผมเรื่อย ๆแล้วมันก็ดึงตัวผมขึ้นพร้อมกับการตวาดผมอย่างแรง
" กูรู้ว่ามึงนอนพอแล้ว ลุกขึ้นมาคุยกับกูก่อน "
" อะไรเนี่ย ก็บอกไปหมดแล้ว จะถามอะไรนักหนาเนี่ย "ผมตะโกนตอบมันไป พร้อมกับอาการตาแดง ๆ เหมือนจะร้องไห้ เล่นเอาไอ้โหดมันยืนนิ่งไป
" พี่จะเอาอะไรกับตั้มนักหนา อยากรู้ใช่ไหมว่าตั้มเป็นอะไร ที่ตั้มเป็นเนี่ย เค้าเรียกว่าไมเกรน มันจะปวดหัว แล้วจะอ้วก อ้วก อ้วก อ้วก ตลอดเวลา จนกว่าจะหมดไส้หมดพุง ต้องกิน ๆ ยาเนี่ย จนกว่าจะหลับ "ผมหยุดหายใจสักพักหนึ่งพร้อมกับน้ำตาที่เริ่มไหล
" แล้วพี่อยากรู้ไหม ว่ามันเกิดขึ้นเพราะอะไร  ทั้ง ๆที่ตั้มไม่ได้เป็นมันมานานแล้ว "ผมหยุดมองหน้ามันที่ตอนนี้ดูตกใจมากกว่าเดิมอีกหลายเท่า
" มันจะเกิดจากความเครียด เมื่อผมเครียดมากเมื่อไหร่ มันก็จะปวด ปวด ปวด ปวด จนหัวจะระเบิด แล้วพี่อยากจะรู้ไหมว่าตั้มเครียดเรื่องอะไร "ผมหยุดนิ่งอีกสักพัก
" เรื่องเรียน ตั้มไม่มีอะไรจะเครียด เรื่องเงินมันก็ทำให้ตั้มเครียดไม่มากพอ เรื่องครอบครัว พ่อแม่พี่น้องตั้มก็สบายดี เรื่องเพื่อน ตั้มก็ไม่มีอะไรต้องห่วง แล้วพี่อยากรู้ไหมว่าตั้มเครียดเรื่องอะไร หา พี่อยากรู้ไหมว่าตั้มเครียดเรื่องอะไร "ผมหยุดนิ่งร้องไห้
สักพักรู้สึกว่ามันเอื้อมมือเข้ามา เหมือนจะมาจับบ่าปลอบผม ผมจึงได้สะบัดมือมันออก
" ไม่ต้องมาจับ  ตั้มจะบอกให้ก็ได้เรื่องที่ทำให้ตั้มเครียด คือเรื่องของเรา เออ ไม่สิ เรื่องของพี่กับตั้มมากกว่า เพราะระหว่างพี่กับตั้มไม่เคยมีคำว่าเราใช่ไหม "ผมหยุดถาม พร้อมกับเช็ดน้ำตาตัวเอง
" พี่ตอบมาสิว่าใช่ไหม "ผมตะโกนถามมันไปอีกครั้ง แต่มันก็ยืนนิ่ง ไม่พูดไม่จาอะไร
" พี่รู้ไหม ว่าที่ผ่านมา ตั้มไม่เคยคบใคร ไม่เคยยอมใคร ไม่เคยมีใครสามารถทำให้ตั้มปวดใจได้เท่าพี่เลย "ผมพูดเสียงเบา พร้อมกับน้ำตาที่เริ่มไหลออกมาอีกเป็นรอบที่สอง
" หยุด ไม่ต้องพูด "ผมรีบห้ามก่อนที่มันจะอ้าปากพูด
" พี่รู้ไหม ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา ตั้มไม่เคยมีใคร ไม่เคยกังวลเรื่องใครเลย แต่ตั้มต้องมากังวลใจ ต้องมาทุกข์ใจก็เพราะพี่ คนที่ไม่เคยสนใจตั้มเลยว่าตั้มจะรู้สึกยังไง เวลาที่อยากจะเอาก็มา พอเสร็จแล้วก็ไป พอเวลาที่ไม่นึกอยากจะมาก็หายหน้าไปเฉย ๆ โดยที่ไม่นึกว่ามีคนที่คอยอยู่ ฮ่า ๆ ”ผมหยุดหัวไปพักหนึ่ง พร้อมกับน้ำตาที่ยังไหลออกมาไม่ขาดสาย
“  พี่ว่าตั้มบ้าไหมล่ะ ที่ใช้เวลาทั้งวันนั่งคิด นั่งคอยคนที่เค้าไม่เคยคิดถึงเรา คนที่เค้าไม่เคยมองเราเป็นอย่างอื่นเลย นอกจากวัตถุทางเพศ
ที่แปลกใหม่  คนที่คอยคิดแต่ว่าตั้มจะไปมั่วกับคนอื่น   อืม ก็ใช่สินะ จะไม่คิดได้ไงล่ะ ก็คนเป็นเกย์มันต้องมั่วทุกคนนี่นา    จริง ๆ แล้ว ตั้มก็อยากลองกับเพื่อนพี่ที่บอกว่าอยากได้ตั้มตอนที่พี่คุยกันในห้องน้ำเหมือนกันนะ  ว่าแต่พี่เบื่อตั้มรึยังล่ะ หรือว่ายังไม่เบื่อ จะลองอีกสักรอบสองรอบก่อนค่อยโละก็ได้นะ " ผมพูดพร้อมกับเดินถอดเสื้อ เดินเข้าหามัน
แต่มันก็ผลักผมออกพร้อมกับมองผมเหมือนกับว่ามันไม่เคยเห็นผมมาก่อน
" ทำไมล่ะ ทำไมไม่เอาล่ะ หรือว่าพี่เบื่อแล้ว งั้นต่อไป ตั้มก็เป็นอิสระ สามารถไปเอากับใครก็ได้แล้วสิ ใช่มะ   ฮ่า ๆ คงจะได้มั่วสมใจแล้วสิ สงสัยต้องลองกับพี่ก่อนแล้วมั้ง  "ผมพูดพร้อมกับเดินเข้าหามันเรื่อย ๆ
เพี๊ยะ
ไอ้โหดมันฟาดมือลงมาบนใบหน้าผมทำให้ผมหยุดอาการบ้าคลั่งลง
" มึง   บ้า  พอ  รึยัง  หา "มันตะคอกใส่ผม
" บ้าเหรอครับ  ผมสิควรถามพี่มากกว่า พี่สนุกพอรึยัง "ผมถามกลับเสียงเรียบ อีกทั้งสรรพนามที่ใช้แทนตัวเองก็เริ่มเปลี่ยนไป
พร้อมกับหยิบเสื้อขึ้นมาสวมแล้วนั่งลงที่เตียงเหมือนเดิม
" ทั้ง ๆ ที่พี่ก็มีคนของพี่อยู่แล้ว แล้วพี่มาหาผมทำไม หรือว่าเป็นเพราะเรื่องวันนั้น ที่ผมเคยชกพี่ "ผมเดินเข้าไปหามันอีกครั้ง พร้อมกับยื่นหน้าให้มัน
" งั้นพี่ก็ชกผมคืนแล้วกัน เราจะได้หายกันไงล่ะ "ผมยืนอยู่สักพัก แต่มันก็ไม่ชกสักที
" ไม่เป็นไร ในเมื่อพี่ไม่ชก "
ผลัวะ ผลัวะผมจัดการชกที่หน้าตัวเองด้วยความแรงสุดชีวิตสองหมัด
" ตอนนี้ก็ถือซะว่าเราหายกัน เรื่องทั้งหมดก็ให้มันจบ ๆ กันไปแล้วกัน "
ไอ้โหดมันนิ่งไปสักพัก
" กูว่าวันนี้มึงคงไม่มีอารมณ์คุยกับกูแล้วล่ะ ไว้มึงอารมณ์เย็นกว่านี้ แล้วค่อยคุยกันดีกว่า "มันพูดพร้อมกับหันหลังเดินออกไป
" จะวันไหนผมว่าเราก็ไม่มีเรื่องจะต้องเคลียร์กันอีกต่อไปแล้วล่ะครับ เพราะผมถือว่า เรื่องระหว่างผมกับพี่ มันได้จบลงตรงนี้แล้ว "
ผมพูดจบก็หันหลังจะเดินเข้าห้องน้ำ
แต่ไอ้โหดมันก็จับต้นแขนผมไว้
" วันนี้มึงพูดเองเออเองทั้งหมด กูยังไม่ได้ตอบตกลงอะไรกับมึงเลย อย่าพูดมั่ว ๆ มึงอย่ามาทำตัวเหมือนผู้หญิงได้ไหมวะ งี่เง่าไร้สาระ   เพราะมึงมันไม่ใช่  อย่ามาเรียกร้องความสนใจจากกู"มันพูดพร้อมกับบีบแขนผมแรงขึ้นเรื่อย ๆ
" เออ กูไม่ใช่ผู้หญิง ... แล้วไงวะ    กูเป็นเกย์แล้วกูไม่มีจิตใจรึไง  ที่กูทำนี่เป็นการเรียกร้องความสนใจเหรอ "ผมตวาดมันกลับไปแบบขึ้นมึงขึ้นกู
" ได้ สังสัยว่าแค่สองหมัดมันจะไม่พอกับศักดิ์ศรีของพี่ที่เสียไป "จากนั้นผมก็เดินไปหยิบมีด
" จะเอาจนผมเลือดออกเลยไหม พี่จะได้พอใจ ทุกอย่างจะได้จบสักที "พอพูดจบผมก็หยิบมีดกรีดที่แขนตัวเอง แต่ไม่ได้กรีดตรงข้อมือ
" หรือจะให้ผมตายไปเลยดีล่ะ ถึงจะสมใจ "ผมเตรียมจะหยิบมีดมากรีดที่ข้อมืออีกที แต่ไอ้โหดหลังจากที่มันหายตะลึงมันคงไม่คิดว่าผมจะทำอะไรบ้า ๆ แบบนี้ ก็รีบถลาเข้ามาดึงมีดออกจากมือผมแต่ในสมองตอนนั้น ผมไม่ได้คิดถึงเรื่องอะไรเลย
เพราะอย่างที่บอกไปแล้วว่า ตอนนั้น ผมอยู่ในสภาพที่อ่อนแอสุด ๆ ทั้งกายและใจทำให้เผลอคิดสั้นลงไป
" มึง`ตัวเงินตัวทอง`อะไรเนี่ย หา มึงเป็นบ้าอะไร "มันพูดพร้อมกับหาผ้ามาพันแผลที่มือผม
ที่ตอนนี้เลือดเริ่มจะไหลออกมามากขึ้น พอพันแผลเสร็จ มันก็พาผมไปเย็บแผลที่คลินิก ซึ่งระหว่างนั้น เราทั้งสองคนก็ไม่ได้พูด ไม่ได้คุยอะไรกันเลย เหมือนต่างคนต่างใช้ความคิดของตัวเอง
พอไปถึงคลินิกก็ทำแผลจนเสร็จเรียบร้อยโดยที่เขาก็ไม่ถามสักคำว่าไปทำอะไรมาผมคิดว่าเขาคงจะรู้  ๆอยู่แล้วแหละเพราะดูจากสภาพผมตอนนี้ ที่หน้าตาแดงกำ เหมือนเพิ่งไปรับจ้างร้องไห้ตามงานศพมาสักสิบยี่สิบงานชุดที่ใส่ก็เป็นกางเกงนอนขายาว เสื้อกล้าม
ผมเผ้าก็ยุ่งเหยิงแล้วแผลที่มือ ดูยังไง ๆ ก็รู้ว่าทำตัวเอง
ทำแผลเสร็จก็นั่งรถมันกลับ ซึ่งมันก็ไม่พูดอะไรพอผ่านร้านโจ๊กมันก็จอดรถแล้วเดินออกไปสักพัก มันก็เดินกลับมาพร้อมกับโจ๊กสองถุงหลังจากมันขึ้นมานั่งเสร็จสรรพ ก็ออกรถ เมื่อมาถึงห้อง มันก็เอาโจ๊กสองถุงไปแกะใส่ถ้วยแล้วก็เดินเอามาวางบนโต๊ะญี่ปุ่น
" มากินข้าว "มันเรียกพร้อมกับพยุงผมให้มานั่งตรงข้ามกับมัน
พอผมมองไปที่ถ้วยของผมมันยังแอบจำได้อีกครับว่าผมกินหมูล้วน ไม่เอาเครื่องในเพราะผมไม่กินเครื่องในบทมันจะดีก็ดีใจหายพอมันร้ายก็เล่นเอาผมแทบตายแล้วผมจะเอายังไงกับชีวิตดีเนี่ย
ยกที่ 23
หลังจากวันนั้นไอ้โหดมันก็จัดการขนเสื้อผ้าของมันมาไว้ที่ห้องผมเยอะแยะพร้อมกับบอกว่ามันจะมาเฝ้าผมโดยมันให้เหตุผลว่า
" กูกลัวมึงจะทำอะไรบ้า ๆ อีก "
ซึ่งผมก็ไม่ได้ขัดอะไรเพราะถึงจะคัดค้านแค่ไหนมันก็คงจะทำอยู่ดี วันนี้ก็เช่นเดียวกัน จริง ๆ แล้วผมสอบเสร็จไปแล้วตั้งแต่เมื่อวาน
ส่วนไอ้โหดมันสอบวันนี้เป็นวันสุดท้ายใจจริงผมก็อยากกลับบ้านเหมือนกัน แต่คุณแม่ผมบอกว่าไม่ต้องกลับ ให้รอกลับตอนสงกรานต์ดีกว่า ผมก็เลยต้องอยู่หอรอเปิดซัมเมอร์อีกที
ขณะที่ผมนั่งเล่นคอมอยู่ในเวลาเกือบ ๆบ่ายโมงไอ้โหดมันก็แต่งตัวเสร็จ พร้อมที่จะไปสอบซึ่งมันมีสอบตอนบ่ายโมงครึ่ง
" เดี๋ยววันนี้กูสอบเสร็จแล้วไปเที่ยวกัน "มันพูดขึ้น ซึ่งผมก็หันหน้าไปมองมันนิดหนึ่งแล้วก็หันมาสนใจกับคอมต่อเหมือนที่เคยทำมาตลอดหลังจากเหตุการณ์วันนั้น
" เดี๋ยวกูไปสอบแล้วจะรีบกลับ ไม่เกินบ่ายสาม รอกูนะ "แล้วมันก็เดินมาหอมแก้มผม พร้อมกับหยิบของที่จำเป็นต้องเอาไปสอบ
แล้วเดินออกจากห้องไปบางคนอาจจะคิดว่าผมยอมมันแต่เปล่าเลยครับเพราะนับจากวันนั้นไอ้โหดมันก็จะคอยคุยกับผมเรื่อย ๆ
โดยที่มันก็จะไม่ได้รับคำตอบอะไรจากผมเลย
ผมว่านี่น่าจะเป็นการดีกว่าที่ผมจะหนีมันไปเลยเพราะถึงผมจะหนีมันไปไกลเท่าไหร่แต่มันก็คงจะเจอผมอยู่ดีตอนนี้ผมกำลังจะใช้ใจหนีใจมันที่มันไม่มีทางจะตามเจอ นอกจากมันจะใช้ใจตามหาเท่านั้น
เรียกได้ว่าผมกำลังทำสงครามประสาทกับมันอยู่ก็ว่าได้ครับ มีอยู่ครั้งหนึ่ง ที่มันเคยเหมือนจะโมโหที่ผมไม่ยอมพูดกับมันแต่มันก็ไม่ได้ทำอะไร ได้แต่เดินไปดูดบุหรี่นอกห้อง แล้วก็กลับเข้ามาเหตุการณ์ก็เป็นอย่างนี้มาหลายวันแล้วจริง ๆ แล้วผมก็แปลกใจเหมือนกันว่ามันมาคอยตามผมทำไมเพราะวัน ๆ มันเอาแต่ขลุกอยู่กับผม ซึ่งก็มีอยู่อย่างเดียวที่ผมยอมให้มันทำ คือการพาไปกินข้าว สำหรับเรื่องอย่างว่านั้นอย่าหวังเลยครับ มันไม่กล้าแม้แต่จะจูบผมด้วยซ้ำ อย่างมากที่มันทำได้ก็แค่หอมแก้มเท่านั้น ผมก็ไม่รู้นะว่ามันกลัวอะไร ปกติถ้ามันอยากได้ แค่มันบังคับนิดเดียวมันก็คงจะได้แล้ว แต่พักนี้ผมรู้สึกว่ามันอารมณ์เย็นขึ้นมากกว่าเดิม ไม่เคยโมโหร้ายให้ผมเห็นสักครั้ง
ผมนั่งคิดอะไรไปเรื่อย ๆ ไอ้หนิงก็โทรเข้ามา
" อืม ว่าไงวะ "
" มึงนั่นแหละ ว่าไง เย็นนี้กูจะชวนไปดริ้งที่ร้านเปิดใหม่หน่อย ไปด้วยกันไหมวะ "ไอ้หนิงมันเอ่ยชวนผม
" เออ เดี๋ยวไงกูโทรไปบอกมึงอีกทีแล้วกัน "ผมตอบมันกลับไป
ที่ผมบอกมันตอนนี้ไม่ได้ก็เพราะว่าผมยังแอบรอไอ้โหดนิด ๆ ว่ามันจะพาผมไปไหนจะปฏิเสธไอ้หนิงไปเลยก็ไม่ได้ก็ช่วงนี้ไม่ค่อยได้ไปไหนกับพวกมันเท่าไหร่
" เออ โทรมาบอกกูแล้วกัน "มันก็วางสายไป
หลังจากที่วางสายจากไอ้หนิงไปผมก็นั่งดูอะไรในอินเทอร์เน็ตคอยไอ้โหดไปเรื่อย ๆ จนเวลาบ่ายสามโมงครึ่งก็ยังไม่มีวี่แววโทรศัพท์ก็ไม่โทรมา
ผมก็นั่งคอยต่อไปจนจะสี่โมง ก็ยังไม่กลับสงสัยมันคงจะลืมไปแล้วมั้งว่ามันบอกให้ผมคอยมันคิดแล้วก็ขำตัวเองที่นั่งคอยคนที่ทำให้ตัวเองเจ็บมาแล้วหลายครั้งคอยทั้ง ๆ ที่ไม่รู้ว่าเขาจะมารึเปล่า
พอคิดถึงเรื่องนี้น้ำตาก็พาลจะไหลเอาง่าย ๆ อีกแล้ว เฮ้อ  
ผมก็นั่งรอมันจนจะหกโมงเย็นทุกอย่างก็ยังคงเงียบเหมือนเดิมผมจึงได้ตัดสินใจหยิบโทรศัพท์เพื่อตอบตกลงที่จะไปเที่ยวกับพวก
ไอ้หนิงทันทีเสร็จแล้วก็อาบน้ำ แต่งตัวเพื่อลงไปรอไอ้หวายที่มันจะขับรถมารับที่ใต้หอ
ผมนั่งรอใต้หอสักพักก็พอดีกับไอ้โหดที่มันเดินมาถึงหอพอมันเจอหน้าผมมันก็ชะงักไปเล็กน้อยผมก็เงยหน้าขึ้นมองหน้ามันสบตามันรอให้มันบอกผมว่ามันหายไปไหนมาถึงได้ปล่อยให้ผมรอมันตั้งนานแต่มันก็ไม่ยอมพูด
" มึงมานั่งทำอะไรข้างล่าง    แล้วนี่แต่งตัวไปไหน "มันถามผมเสร็จ ก็พอดีกับที่ไอ้หวายเดินมา
ผมจึงได้ลุกขึ้นแล้วเดินไปหาไอ้หวายทันทีแต่ไอ้โหดมันก็ดึงแขนผมไว้ผมจึงหันกลับมามองหน้ามัน
" ปล่อย "ผมพูดพร้อมกับจ้องหน้ามันเขม็ง
มันก็ยอมปล่อยแต่โดยดีคงเพราะมันรู้ว่าผมกำลังโกรธแล้วมันก็คงรู้อีกเช่นกันว่ามันเป็นฝ่ายผิดนัดกับผมก่อนมันเลยไม่ดื้อดึงต่อไป
" หวัดดีคับพี่แชมป์ "ไอ้หวายมันเห็นพี่แชมป์ มันก็เข้ามาไหว้อย่างมีสัมมาคารวะ
" อืม นี่จะไปไหนกัน "ไอ้แชมป์มันผงกศรีษะนิดนึง พร้อมกับเอ่ยถามไอ้หวาย "
" อ่อ ไป "
" ไม่ต้องพูด ไปกันได้รึยัง กูยังไม่ได้กินอะไรมาทั้งวัน หิวจนไส้จะขาดอยู่แล้วเนี่ย "
ผมพูดพร้อมกับเหลือบสายตาไปมองหน้าไอ้โหดอีกครั้งอย่างสะใจ ที่เห็นหน้ามันสลดลงนิดหน่อยก่อนที่ผมจะลากไอ้หวายออกไป
ปล่อยให้ไอ้โหดยืนมองผมจนผมขึ้นรถ และไอ้หวายออกรถไป
พอออกจากหอผมไอ้หวายก็แวะไปรับไอ้หนิงที่บ้านป้ามันที่อยู่ใกล้ๆ มหาลัย
" แขนมึงเป็นไงบ้างวะ "พอมันขึ้นรถเสร็จไอ้หนิงมันก็หันหน้ามาถามผมที่นั่งเบาะหลังทันที
" ก็ดีขึ้นแล้ว หายแล้วแหละ "ผมพูดพร้อมกับลูบ ๆ แผลที่แขนที่มันแห้งแล้ว แต่ยังไม่แห้งดีเท่าไหร่
" ดีนะมึง แผลที่กายสักพักก็หายเองได้ง่าย ๆ  "มันพูดแค่นั้น มันก็หันหน้าไปทีถนนปล่อยให้ผมนั่งคิดตามคำพูดมันเรื่อยเปื่อย
จริง ๆ แล้วก็จริงตามที่ไอ้หนิงมันพูดนะครับ
แผลที่กายทิ้งไว้นานไปก็หายแต่แผลที่ใจยังไงก็ไม่หายง่าย ๆ แล้วยังมีคนคอยมาสะกิดให้ปากแผลมันเปิดบ่อย ๆ ด้วยแล้วชาตินี้ยังไงคงไม่มีวันที่จะหายดีแน่
" แล้วมึงคิดยังไงถึงกรีดแขนตัวเองวะ กูถามจริง ๆเถอะ กะจะถามหลายครั้งแล้ว แต่กูไม่กล้าถามมึง เพราะเห็นมึงซึม ๆ กลัวจะบ้าขึ้นมาอีก "
ผมนึกว่ามันหันหน้ากลับไปทำไมที่แท้มันก็ไปนั่งคิดนี่เองว่าจะถามผมดีรึเปล่า
" ไม่รู้สิ กูก็แค่กรีดแขนตัวเอง กูยังไม่บ้าพอจะฆ่าตัวตายหรอก "ผมตอบมันไป
" แล้วมึงไม่เจ็บเหรอวะ กูนับถือมึงจริง ๆ เห็นหงิม ๆ มาดเด็กเรียน แม่ง พอวีนแตกก็บ้ากว่ากูอีก แล้วพี่แชมป์เค้าทำหน้าไงวะ ตอนที่เห็น
เลือดมึง "
" กูจำไม่ได้แล้วว่ะ กูรู้แค่มันรีบพากูไปหาหมอแค่นั้นแหละ วันนั้นกูเองก็มึน ๆ สงสัยเพราะฤทธิ์ยามั้ง "ผมแถมันไปเรื่อยครับ
ก็ฤทธิ์ยาอะไรจะออกฤทธิ์นานขนาดนั้น
" เออ สรุปแล้ว เรื่องที่กูเล่าให้มึงฟังเมื่อวันที่เราไปแดกเหล้าที่บ้านไอ้หวาย มึงได้เคลียร์กันรึยังวะ "
" ยังเลยว่ะ กูขี้เกียจพูดกับมันแล้ว เบื่อ ๆเซ็ง ๆ จะอะไรกับกูซักอย่างก็ไม่ทำ พักนี้กูก็ไม่พูดกับมันด้วย กูเหนื่อยแล้วแหละ มันจะเอาไงก็ปล่อยมันไปเถอะ กูคงไม่เจ็บไปกว่านี้แล้วล่ะ "
" เฮ้ยมึง กูถามนิดเดียวเอง แม่งอารมณ์อ่อนไหวชิบหาย มึงท้องรึเปล่าเนี่ย "
"  กูไม่ใช่ผู้หญิงนะมึงจะได้ท้องได้  "ผมพูดพร้อมกับอาการเหม่อ ๆ
" เฮ้ยมึง มึงไม่ใช่ผู้หญิงแล้วไงวะ กูว่านะ ถ้ากูเป็นผู้ชายกูคงจะร้ากมึงมากเลยว่ะ "
" เออ ขอบใจนะ "
" เออ ตั้ม แล้วมึงเป็นไรกับพี่แชมป์ป่าววะ ทำไมมึงทำท่าเหมือนงอน ๆ เค้าแบบนั้น "ไอ้หวายมันถามขึ้นหลังจากที่นั่งฟังพวกผมอยู่นาน
จนผมแทบจะนึกว่ากำลังนั่งแท็กซี่มากับไอ้หนิงสองคนแล้วนะเนี่ย
" ไม่มีไรหรอก กูแค่เซ็งมัน แม่ง บอกกูว่าจะกลับมาก่อนบ่ายสาม กูรอจนกระทั่งหกโมงกว่า มันพึ่งมา กูหิวจนไส้จะขาด "
" แล้วมึงได้ถามเค้ารึเปล่าว่าเค้าไปไหนมา "
" ถามทำไม มันไม่อยากบอก ถึงกูถามไปมันก็คงไม่บอกกูอยู่ดี "ผมตอบไอ้หวายไป
" นี่แหละน้า พวกมึง กูว่าที่จริงคงรักกันแทบตาย อีกคนอยากรู้แต่ก็ไม่ถาม อีกคนก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดจะบอกอะไรออกมามั่ง แล้วมึงก็อยู่กันมาได้นะ" ไอ้หนิงมันพูดขึ้นมา
" ตั้ม กูไม่รู้หรอกนะ ว่ามึงคิดยังไง แต่กูคิดว่า เวลาที่มึงอยากรู้อะไร มึงก็ถาม ๆ เค้าไปมั่งเหอะ กูว่าพี่แชมป์ก็คงอยากพูดกับมึงเหมือนกันแหละ แล้วยิ่งช่วงนี้ กูก็เห็นเค้าห่วงมึงเหมือนกันนะ หลังจากที่มึงปลดปล่อยความบ้าวันนั้น กูเห็นเค้าไม่ยอมห่างมึงเลยนี่หว่า แล้วเรื่องข่าวลงข่าวลืออะไรน่ะ มึงก็ถาม ๆ ไปเหอะ ยังไงซะมึงก็บอกเองไม่ใช่เหรอ ว่ามึงคงไม่เจ็บไปมากกว่านี้แล้วน่ะ "
ไอ้หนิงมันหันมาพูดกับผมแบบจริง ๆ จัง ๆ เป็นครั้งแรกมั้งตั้งแต่คบกันมา
" กูไม่ถามหรอก ให้มันพูดออกมาเองสิ จะให้กูไปถามมันก่อน ไม่มีทาง กูจะรอจนมันดิ้นทุรนทุรายด้วยความเจ็บปวด เพราะมันก็ทำกับกูไว้มากเหมือนกัน หรือไม่ ถ้ามันทนไม่ไหว มันก็คงจะไปเองแหละ "
" มึงทำเข้า มึงก็เจ็บซะเองนี่นะ หยิกเล็บเจ็บเนื้อนี่หว่า "ไอ้หวายแทรกมาอีกแล้วครับพร้อมกับสำนวนนิยายหวานซึ้งของมัน
" กูว่าเรื่องของมึงไปเขียนเป็นนิยายได้เลยนะเนี่ย ฮ่า ๆ "ไอ้หวายมันพูดต่ออีก พร้อมกับหัวเราะ
" ตลกนะมึง เจอกับตัวแล้วจะขำไม่ออก เดี๋ยวกูบอกไอ้หนิงไปมีกิ๊ก จะคอยดูน้ำหน้ามึง "
" โห เล่นถึงแม่กูเลยเหรอวะ "ไอ้หวายพูดพร้อมกับหันหน้าไปทางไอ้หนิง
" แม่ป้อมึงเรอะ "ไอ้หนิงหันมามองไอ้หวาย พร้อมกับใช่สายตาจิกอย่างแรง
" โอ๋ ๆ ก็แม่ทูนหัวไงจ๊ะ ที่ร้าก "ไอ้หวายยังเลี่ยนต่อไปอีก
" แหวะ "เล่นเอาพวกผมสองคนแทบจะอ้วกเลยทีเดียวจากนั้นพวกเราก็นั่งขำกันจนผมสามารถลืมความทุกข์ที่มีอยู่ไปจนหมด
พอไปถึงร้านพวกเราก็เฮฮากันเต็มที่กับพวกไอ้ไผ่แล้วก็ไอ้ออยที่รออยู่ที่ร้านแล้วซึ่งผมก็ไม่ได้กินอะไรมากแค่สเมอร์นอฟสองขวด
เพราะกลัวจะปวดหัวอีกพักนี้มันยิ่งเป็นบ่อย ๆ ด้วยเราก็เฮฮากันไปเรื่อย ๆ โดยส่วนมากคนที่ดื่มเยอะสุดก็เป็นไอ้ไผ่ ไอ้ออย แล้วก็ไอ้หนิงส่วนผมกับไอ้หวายแค่จิบ ๆ เท่านั้นไอ้หวายมันต้องขับรถกลับเลยดื่มมากไม่ได้ส่วนไอ้ไผ่มันไม่ได้เอารถมากลับแท็กซี่เลยเมาได้เต็มที่
จนเวลาประมาณห้าทุ่มพวกเราเลยแยกย้ายกันกลับ
โดยขากลับก็มีผม ไอ้หวาย แล้วก็ไอ้หนิงเหมือนเดิมส่วนไอ้ออยกับไอ้ไผ่ก็นั่งแท็กซี่กลับอย่างที่ผมบอกตอนแรกไอ้หวายจะไปส่ง
แต่มันบอกว่าจะกลับเองเพราะบ้านอยู่คนละทางอยู่แล้วพวกผมเลยต้องปล่อยมันไปสงสัยมันอยากสวีทกันบนแท็กซี่มั้ง เหอ ๆ
หลังจากที่ออกมาจากร้าน ในรถก็ไม่มีใครคุยอะไรกันเลยเพราะไอ้หนิงมันหลับไปตั้งแต่ขึ้นมานั่งบนรถแล้วส่วนไอ้หวายเองก็มึน ๆ นิดหน่อยผมเลยปล่อยให้มันเอาสมาธิที่เหลืออยู่ไปเพ่งที่ถนนดีกว่าก็เลยไม่ชวนมันคุยไอ้หวายมันก็ขับรถมาแวะส่งผมที่หน้าหอแล้วมันก็ออกรถไป
จังหวะที่ผมหันตัวกลับเพื่อจะเดินเข้าหอก็เจอกับไอ้โหดที่กำลังเงยหน้าขึ้นจากการอ่านหนังสือพิมพ์พอดีพอมันเห็นผมเดินเข้ามา
มันก็วางหนังสือพิมพ์แล้วเดินเข้ามาหาผมซึ่งดูจากสภาพมันมันคงยังไม่อาบน้ำแน่นอนเพราะเสื้อผ้าก็ยังเป็นชุดเดิมที่ใส่ไปสอบเมื่อตอนกลางวัน
" ทำไมกลับมาช้าจัง "มันทักผมพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้ ๆ
" ไม่ได้กินเหล้าเหรอ ทำไมไม่ได้กลิ่นเลย "มันพูดพร้อมทำหน้าเซ็ง ๆ นิดหน่อย สงสัยชาติที่แล้วมันคงเป็นหมามั้งครับ พอมาถึงก็ดมหากลิ่นเหล้าก่อนเลย แล้วมันจะทำหน้าเซ็งไปทำไมเนี่ย สงสัยคิดจะลักหลับผมอีกแล้วอ่ะดิ คริ ๆ
" อืม "ผมตอบมันพร้อมกับเดินไปด้วยมันก็เดินตามหลังผมมาติด ๆ
จนถึงหน้าห้องพอผมไขกุญแจเสร็จมันก็จับตัวผมให้หันหน้ามาหามันซึ่งผมก็มองหน้ามันด้วยความสงสัยว่ามันมาจับตัวผมไว้ทำไมกัน
แล้วมันก็ปล่อยผม พร้อมกับเอื้อมมือไปเปิดประตูห้องเข้าไป
จังหวะที่ผมหันหน้ามองเข้าไปในห้องผมก็ถึงกับตะลึงไปเลยครับก็ตอนนี้ในห้องผมมันมีแต่ดอกกุหลาบสีชมพูเต็มไปหมด
ส่งกลิ่นหอมฟุ้งไปทั้งห้องซึ่งถ้าลองนับ ๆ ดูก็คงจะหลายพันดอกเหมือนกันทำเอาผมถึงกับอึ้งพูดไม่ออกไปเลยว่าคนอย่างมันจะทำได้ขนาดนี้แล้วผมไม่รู้ว่ามันขนขึ้นมาบนห้องได้ยังไงด้วย
ไอ้โหดมันก็ดันให้ผมเดินเข้าไปในห้องพร้อมกับปิดประตูตามหลังแล้วเอามืมากอดผมไว้จากข้างหลัง
" กูขอโทษ "มันพูดกับผมทำเอาผมน้ำตาร่วงเลยทีเดียวคำ ๆ เดียวกันจากคน ๆ เดียวกันแต่มันกลับให้ความรู้สึกที่แตกต่างกันมากนัก
ครั้งนึง ผมเคยดีใจ และขวยเขินกับคำพูดนี้
ส่วนครั้งนี้ผมบอกไม่ถูกว่ามันเป็นความรู้สึกยังไงกันแน่แต่ที่แน่ ๆ มันทำให้ผมปราบปลื้มจนน้ำตาร่วงเลยทีเดียว
" กูขอโทษที่ปล่อยให้มึงคอยกู โดยที่กูไม่บอกมึง แต่กูไม่มีเวลาจริง ๆ เพราะตอนสอบกูได้รับข้อความจากพี่ชายกูว่า หมาที่บ้านกูโดนรถชน กูเลยต้องไปดูมัน เพราะมันไม่ยอมให้คนอื่นเข้าใกล้ นอกจากกูคนเดียว ในตอนนั้นกูตกใจมาก  เลยไม่ได้โทรบอกมึง แล้วกว่าที่หมอจะจัดการรักษามันเสร็จ ก็ปาเข้าไปห้าโมงครึ่งแล้ว กูเลยไม่กล้าบอกมึง เพราะกลัวมึงจะโกรธกูอีก กูเลยรีบขับรถมา เพื่อจะได้มาบอกมึงด้วยตัวเอง แต่มึงก็ไปกับเพื่อน กูเลยไม่ได้บอกมึง "มันพูดเสร็จมันก็กอดผมแน่นเข้าไปอีก เหมือนกับว่าถ้ามันปล่อยผมแล้วผมจะหนีไปจากมันยังไงยังงั้นพร้อมกับที่มันเอาคางมาเกยที่ศรีษะผมเหมือนเคย

" มึงจะไม่พูดอะไรกับกูหน่อยเหรอนี่กูซื้อกุหลาบมาให้มึงตั้งเยอะ ถือซะว่าเป็นของขวัญวันวาเลนไทน์ที่กูทำให้มึงต้องเจ็บตัวไง "
มันพูดกับผมอีกครั้ง น้ำตาผมก็ยิ่งไหลออกมามากยิ่งขึ้นจนมันเริ่มจะรู้สึกตัวเพราะแรงสะอื้นของผมมันจึงจับผมหันมาเผชิญหน้ากับมัน
พอมันเห็นน้ำตาผม มันก็ยิ่งกอดผมแน่นเข้าไปกว่าเดิมอีก
" มึงอย่าร้องไห้สิ มึงพูดกับกูสิ มึงจำด่ากูก็ได้นะแต่มึงอย่าเงียบได้ไหม ตั้มมึงอย่าเฉยกับกูเลยนะ มึงมีอะไรกับกูมึงก็พูดกับกูสิ"
มันพูดพร้อมกับคลายวงแขนออกแล้วเอามือมาซับน้ำตาให้ผม

abcdefghij

1 จากใน 100 เธอ 1 ใน ล้าน ที่ฉันนั้นโชคดี

ริว

ขอบคุณมากค่ะ

pongsakron01

ขอบคุณครับ

piyanate

ขอบคุณคราฟผม

สีฝุ่น

สนกมากมายครับ

onyx258

ขอบคุณครับ

maxfat

ขอบคุณครีบ

kan17825

ขอบคุณน่ะครับ

1712

ขอบคุณครับ

ืnneess

ขอบคุณครับ

orrick

ขอบคุนนะคับ ^^

cokebundit

ขอบคุณครับผม

pkclub2146

ขอบคุณมากมากคับ

ขอบคุณมากมากคับ

ขอบคุณมากมากคับ

manza555

เคลียให้ได้นะตั้ม สู้ๆ

aRmkung

ขอบคุณครับ

mind19mindPSU

ขออ่านต่ออีกนะครับ

gigusa

ขอบคุนมากคับ