++ กรูไม่ใช่ผู้หญิง ... แล้วไงวะ ++ $ 26 -27

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
" ไหนพี่บอกว่าอยู่กับเพื่อนไง"พอผมตอบโต้มันด้วยสายตาเสร็จผมก็หันกลับมาถามไอ้โหดพร้อมกับอาการตาลายซึ่งเป็นอาการเริ่มแรกของไมเกรนที่กำลังจะเกิดขึ้น
" ก็นี่ไงเพื่อนพี่"มันตอบผมหน้าตาเฉยสงสัยมันคงลืมไปแล้วมั้งว่ามันบอกว่ามันอยู่กับพี่แบงค์และพี่ชาย
" ฮ่า ๆ เท่าที่ผมฟังเมื่อกี้พี่คนนี้ไม่ได้ชื่อว่าชายหรือแบงค์เลยนี่ หรือว่าใช่สงสัยพี่คงเป็นพี่แบงค์ปลอมตัวมาใช่รึเปล่าครับเนี่ย "
แล้วผมก็เดินเข้าไปหาผู้หญิงคนนั้น พร้อมกับมองไอ้โหดด้วยสายตาหาเรื่องเพราะมันยืนติดๆกัน
ยกที่ 26
ทันใดนั้นเองไอ้โหดมันก็เอื้อมมือมาจับแขนผมแล้วเหวี่ยงผมออกทำเอาผมถลาไปกับพื้นลานจอดรถอย่างแรงเพราะไม่ทันได้ตั้งตัว
ผมเองก็ตกใจแทบช็อคไม่นึกว่ามันจะทำกับผมแบบนี้ทั้ง ๆที่ผมเองยังไม่ทันได้ทำอะไรเลยสักนิดตัวมันเองก็มองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นด้วยความตกใจเช่นเดียวกัน
พอมันหายตกใจแล้ว มันก็จะเดินมาพยุงผมลุกขึ้นแต่มันก็ต้องโดนผลักออกไปด้วยมือของไอ้หวายที่มันเดินมาถึงเมื่อไหร่ไม่รู้
" มึงอย่ามายุ่งกับเพื่อนกู "ไอ้หวายตะคอกใส่หน้าไอ้โหดที่มันเองก็มองไอ้หวายแบบเอาเรื่องเหมือนกัน
" ทำไมพี่ต้องทำถึงขนาดนี้ด้วยวะ"ไอ้หนิงถามขึ้น
" ก็ตั้มมันเดินเข้ามาจะมาทำร้ายนุ่น พี่ก็แค่จับตั้มออกแค่นั้นเอง "ไอ้โหดมันพูดอย่างสำนึกผิด
" แค่นั้นหรอ "ผมถามมัน หลังจากที่ไอ้หวายพยุงผมยืนขึ้นแล้วผมจึงได้ยกแขนให้มันดูเลือดที่กำลังไหลออกมาจากแผลที่ฝ่ามือทั้งสองข้างและรอยขาดของเสื้อบริเวณข้อศอกที่ก็มีแผลและมีเลือดไหลซึมออกมาเช่นเดียวกันเพราะบริเวณลานจอดรถดังกล่าว
มีสภาพเป็นปูนขัดหยาบ ๆ และมีหินเม็ดเล็ก ๆกระจายอยู่โดยทั่วทำให้เวลาล้มจะเกิดแผลได้ง่ายมาก
" มึงบอกว่ามึงแค่ดึงกูออกมาแค่นั้นเหรอ "ผมพูดพร้อมกับเช็ดน้ำตาตัวเองไปด้วยและการเดินเซ ๆ เพราะเข่าผมคงไปกระแทกกับพื้นเป็นแน่ทำให้ลงน้ำหนักที่เข่ามากไม่ได้
" และที่มึงบอกว่ากูจะไปทำร้ายคนของมึงน่ะนะ ฮ่า ๆ "ผมหยุดคำพูดเอาไว้เพราะอาการปวดหัวมันเริ่มจะจี๊ดขึ้นมา
" แสดงว่ามึงยังไม่รู้จักคนอย่างกูดีพอ ว่าคนอย่างกู ไม่มีวันทำร้ายใครก่อนแน่นอน นอกจากมันจะเลว "ผมเน้นคำวำสุดท้ายพร้อมกับมองหน้ามัน
" `ตัวเงินตัวทอง` แรด ร่านจนเกินจะทน "ผมพูดต่อพร้อมกับมองหน้าผู้หญิงคนนั้นไปด้วย
" ไม่แน่นะ ถ้าหากว่ามันมาแย่งของ ๆ กู กูอาจจะไม่เอามันไว้ก็ได้ "ผมจ้องหน้าผู้หญิงคนนั้นหนักเข้าไปอีกเล่นเอามันหน้าซีด หดเหลือสองนิ้วท่าทีจองหองและกระหยิมยิ้มย่องดูจะเลือนหายไปทันที
" แต่คิดอีกที ไม่ดีกว่า เปลืองแรงกูเปล่า ๆ คนอย่างกูมีอะไรให้ทำอีกเยอะ แค่คนเลว ๆ อย่างมึง กูไม่เลี้ยงไว้ให้เปลืองกระดูกหรอก
หาเอาไม่ดีกว่า "ผมพูดพร้อมกับเชิดหน้าใส่มันนิดนึง
เล่นเอาไอ้โหดถึงกับพูดไม่ออกดูหงอยลงไปทันตาและทุกคนในนั้นก็พร้อมใจกันเงียบเพื่อรอผมพูดโดยไม่มีใครขัดหรือพูดแทรกแม้แต่คนเดียว
" ที่  ตั้มมาวันนี้ ก็แค่อยากให้เรื่องมันจบ ๆ   ........... แค่อยากจะถามว่ามันเกิดอะไรขึ้น  "ผมหยุดหายใจอีกครั้ง
"แต่ในเมื่อมันเป็นอย่างนี้ ตั้มก็คงไม่ต้องพูดอะไรแล้วแหละ "ผมพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ พอเสร็จแล้วก็เตรียมจะหันหลังกลับ
พร้อมกับที่ไอ้โหดมันดึงแขนผมไว้
ผมจึงได้หันหน้ามาแล้วตบหน้ามันไปสองทีติดต่อกันด้วยความแรงสุดชีวิต เลือดจากฝ่ามือผมก็ติดหน้ามันไปด้วยทำเอามันหน้าหันไปเลยทีเดียว คงเป็นเพราะมันไม่ได้เตรียมตัวตั้งรับมั้งมันถึงกับปล่อยมือผมทันทีพร้อมกับน้ำตาของผมที่มันเริ่มไหลออกมาอีกรอบ
" อ้อ เกือบลืม "ผมพูดเสร็จก็เดินไปเอากรอบรูปที่มันหล่นลงบริเวณที่ผมล้มไปเมื่อกี้ ซึ่งตอนนี้กรอบมันก็แตกเป็นเศษกระจกไปเรียบร้อย
" นี่ ของขวัญวันเกิดที่กูทำเองกับมือ ฮึ "ผมพูดพร้อมกับล้วงมือเข้าไปดึงรูปที่อยู่ข้างในออกมาโดยไม่คิดว่ากระจกจะบาดมือตัวเองสักนิด
" ว้า มันขาดไปแล้วสิ แต่กูว่าถึงมันจะไม่ขาดมึงก็คงไม่อยากได้หรอกมั้ง "ผมดึงกระดาษออกมาเป็นเสี้ยว ๆ
พร้อมกับฉีกดึงขยำจนพอใจน้ำตาก็ไหลออกมาไม่ขาดสายแล้วก็ปาใส่หน้ามัน
" กูก็แค่ลงมือวาดเอง ใช้เวลาไปแค่สองเดือน เพื่อคนเลว ๆ อย่างมึง  แต่ก็ ดีแล้วแหละที่มึงไม่ได้รับมันไป "ผมพูดกับมัน
แต่มันเหมือนเป็นการตอกย้ำกับตัวของผมเองซะมากกว่า
" เดี๋ยวกูจะเอาของ ๆ มึงไปส่งที่ห้องมึง "แล้วผมก็เดินออกไปพร้อมกับไอ้หวายแล้วก็ไอ้หนิงที่เดินมาพยุงผมกลับแต่พอเดินไปไม่กี่ก้าว
ผมก็รู้สึกอยากจะอ้วกจึงได้วิ่งพรวดออกไปข้างลานจอดรถโดยมีไอ้หนิง ไอ้หวายแล้วก็ไอ้โหดวิ่งตามมาติดๆ ไอ้หนิงมันเห็นผมอ้วกอย่างเอาเป็นเอาตายมันก็เอามือลูบหลังผมอย่างเบามือ แต่ความรู้สึกของผมการปวดหัวครั้งนี้มันทำให้ผมรู้สึกอ่อนแรงมากเป็นพิเศษเหมือนกับมันกำลังจะดูดกลืนชีวิตผมไปยังไงยังงั้น
" มึงไม่ต้องมายุ่งเลย ไปไหนก็ไปไป เมียมึงยืนอยู่นั่นไม่ใช่เหรอ "ไอ้หวายมันคงจะด่าไอ้โหดแน่ ๆ แต่ตอนนี้ผมไม่มีกระจิตกระใจสนใจเรื่องอะไรต่อไปแล้ว
" เมียกูอยู่นี่ มึงจะให้กูไปหาใครที่ไหน "ไอ้โหดมันตอบกลับมา หรือจะเรียกว่าตะโกนกลบมาก็ว่าได้เพราะน้ำเสียงมันฟังดูน่ากลัวมาก ๆ
" มึงยังกล้าเรียกคนที่มึงทำร้ายมันขนาดนี้ว่าเมียมึงอีกเหรอ ไอ้สัดเอ้ย "
จังหวะที่ผมเงยหน้าขึ้นมา ก็พอดีกับที่หมัดของไอ้หวายปะทะไปบนใบหน้าของไอ้โหดอย่างแรง ผมเองก็มองด้วยความตกใจ
เพราะเท่าทีรู้จักกันมาผมไม่เคยเห็นไอ้หวายมันมีอารมณ์โมโหรุนแรงขนาดนี้เลยสักครั้งและไอ้โหดเองก็ดูเหมือนจะไม่ยอมแพ้เหมือนกันเพราะมันคงไม่ยอมให้ใครมาชกมันฟรี ๆ เป็นแน่ดูอย่างผมสิ
พอคิดเรื่องนี้อาการปวดหัวก็เริ่มจะทวีความรุนแรงขึ้นหลายเท่าซึ่งมันปวดมากกว่าทุกครั้งที่ผมเคยเป็นรู้สึกว่าหัวผมมันกำลังจะรำเบิดออกเป็นเสี่ยง ๆ ได้ยินแม้กระทั่งเสียงของจังหวะการเต้นของหัวใจตัวเองมันปวดจนผมเหมือนจะทนไม่ไหวผมเองก็ไม่รู้แล้วว่าเหตุการณ์ตรงหน้าดำเนินไปอย่างไรเพราะสายตาผมมันพร่ามันขึ้นเรื่อย ๆ ผมมีความรู้สึกว่าร่างกายผมมันจะหดเกร็งตาของผมมันกระพริบเองไม่ได้ทุกสิ่งทุกอย่างในร่างกายผมมันไม่สามารถที่จะควบคุมได้เลย มันแข็งเกร็งไปหมดและก่อนที่ผมจะจำอะไรไม่ได้
ผมก็ได้ยินเหมือนเสียงใครสักคนกรีดร้องดังก้องอยู่ในหัวผม
" ตั้ม มึงเป็นไงบ้างวะ จำกูได้ไหม กูหนิงไง "หลังจากที่ผมลืมตาขึ้นอีกทีและปรับสายตาให้เข้ากับแสงแล้ว ผมก็เจอกับใบหน้าของไอ้หนิงที่มันโผล่หน้ามาหาผม พร้อมกับท่าทางร้อนรนของมัน
" จำได้ดิวะ กูไม่ได้ความจำเสื่อมนะโว้ย "ผมตอบมันกลับไปพร้อมกับมองบริเวณรอบ ๆ ห้อง
" แล้วนี่กูเป็นอะไรวะ ทำไมได้มานอนโรงพยาบาล สายอะไรเยอะแยะขนาดนี้เนี่ย " ผมถามไอ้หนิงที่มันนั่งอยู่ข้างเตียงผม
และไอ้หวายที่กำลังนั่งอ่านหนังสือ (นิยาย )อยู่บนโซฟาถัดไป
" เมื่อวันก่อน มึงปวดหัวอย่างรุนแรง พร้อมกับอาการเครียดจัด และเลือดมึงมีความเข้มข้นต่ำนิดหน่อย หรือภาวะโลหิตจางอ่อน ๆ มึงจึงเกิดอาการช็อค ตัวเกร็ง ร่างกายหยุดทำงานไปชั่วขณะ หัวใจอ่อนแรง และ เส้นเลือดในสมองโป่งพอง
เล็กน้อย "
ไอ้หนิงหยุดพูดพร้อมกับเช็ดน้ำตาให้ตัวเอง
" ดีที่พามึงมาโรงพยาบาลทัน ไม่งั้น  "ไอ้หนิงมันหยุดพูดไปอีก แต่คราวนี้มันวิ่งออกไปร้องไห้นอกระเบียง ผมเองก็ตกใจไปเหมือนกัน
กับสิ่งที่ตัวเองรับรู้ ไม่นึกว่าตัวเองจะเป็นอะไรที่มันร้ายแรงขนาดนี้ จากความเครียดที่มันสั่งสมมา
" หมอเขายังเตือนให้มึงระวังเรื่องของความเครียดด้วย เพราะเดี๋ยวเส้นเลือดในสมองมันพองขึ้นมาอีก อาจจะแตกได้ง่าย ๆ "
ไอ้หวายเงยหน้าขึ้นจากหนังสือมาพูดกับผม
" เออ อีกอย่าง หัวเข่ามึงที่ล้มกระแทกพื้นเมื่อคืนน่ะ พี่เค้าพันไว้ให้แล้ว และมึงต้องห้ามใช้ขาข้างนั้นอาทิตย์นึง เพราะมันจะอักเสบ แผลที่มือมึงอีก " ไอ้หวายพูดพร้อมกับทำหน้าโกรธแค้น มันคงนึกถึงเหตุการณ์เมื่อวันนั้นอยู่แน่ ๆ
" แล้วนี่กูหลับไปนานไหมวะ ทำไมรู้สึกมึน ๆ " ผมถามไอ้หวาย เพราะผมรู้สึกเหมือนผมได้นอนหลับไปนานแสนนาน จนรู้สึกไม่คุ้นเคยกับบรรยากาศภายนอก
" เกือบสองวัน ที่มึงหลับ ๆ ตื่น ๆ ไม่รู้สึกตัว " ไอ้หนิงมันเดินเข้ามาในห้องเป็นฝ่ายตอบผม
" เออ แล้วนี่พวกมึงได้บอกทางบ้านกูยัง "
" บอกแล้ว กูโทรไปบอกพี่ตู่พี่สาวมึง เมื่อวานเค้าก็มานั่งเฝ้าทั้งวัน แต่วันนี้เค้าลางานไม่ได้แล้ว เลยฝากพวกกูดูแลแทน "
ไอ้หนิงบอกผม
" มึง เอ่อ ไม่ได้บอกแม่กูใช่ไหม " ผมถามมันอีกรอบ
" ไม่หรอก กูรู้ว่ามึงเป็นห่วงแม่แค่ไหน พี่ตู่เองก็บอกกูเหมือนกัน ว่าไม่ต้องบอกแม่มึง เดี๋ยวค่ารักษา พี่โก้ แฟนพี่มึงจะออกให้เอง "
ไอ้หนิงมันพูดกับผมอีกครั้ง
" เอ้อ พี่ตู่ถามกูด้วยนะ ว่ามึงทำไมเป็นอย่างงี้ " ไอ้หนิงมันพูดเหมือนเพิ่งจะนึกขึ้นได้
" แล้วมึงตอบว่ายังไงวะ " ผมรีบถามมันไป
" กูก็บอกว่า มึงสอบเสร็จ ก็เครียดจัด ข้าวปลาไม่กิน พอตอนกลางคืนกำลังฉลองกัน จู่ ๆ มึงก็น็อคไปเลย  "
" ฮ่า ๆ มึงนี่ก็คิดได้เนอะไอ้หนิง แดกเหล้าจนน็อค แล้วพี่กูก็เชื่อด้วย "
" อืม " ไอ้หนิงตอบพร้อมกับพยักหน้าไปด้วย
" ดีแล้วแหละ เออ แล้วคนอื่น ๆ ล่ะ ไม่มาเหรอ " ผมถามมันออกไปด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
" ไอ้ออย กับไอ้ไผ่เหรอ มันออกไปซื้อข้าว วันนั้น หลังจากกูโทรไปบอก มันก็รีบมากันเลย เรียกว่าแทบจะกิน จะนอนกันที่โรงบาลเลยว่ะ " ไอ้หวายมันตอบเลี่ยงจากคำถามผม เพราะมันคงรู้แน่ ๆ ว่าที่ผมถามนั้นหมายถึงใคร
" อืมดีเหมือนกัน " ผมเอ่ยพึมพัมกับตัวเอง ที่ไม่รู้ว่าคำที่พูดว่าดีนั้นหมายถึงอะไรกันแน่ ระหว่างที่พวกนั้นมาอยู่เป็นเพื่อนผมน่ะดี
หรือ ที่ไอ้โหดไม่มาเยี่ยมผมเป็นการดีแล้ว
" กูง่วงแล้วเดี๋ยวขอนอนพักสักงีบ ถ้าพวกนั้นมาปลุกด้วยนะ "
" เออ งั้นเดี๋ยวกูกับหนิงลงไปข้างล่างก่อนนะ พอดีกูต้องไปคืนหนังสือน่ะ ยืมมาหลายวันแล้ว "
" อืม " ผมพุดพร้อมกับหลับตา สักพักไอ้หนิงกับไอ้หวายก็ออกไปจากห้อง จริง ๆ ผมก็ไม่ได้คิดจะหลับหรอกครับ เพราะผมก็นอนมามากพอแล้ว แต่ที่ผมหลับตาก็เพื่อจะได้มีเวลาคิดใต่ตรองว่าควรจะทำยังไงต่อไปดี ซะมากกว่า แล้วผมก็ได้ยินเสียงเปิดประตู
ผมคิดว่าไอ้หนิงมันลืมของ จึงได้ลืมตาขึ้นมาดู ปรากฎว่าเป็น คุณหมอกับพี่พยาบาลที่เข้ามาตรวจอาการของผม
" ผมเป็นยังไงบ้างครับคุณหมอ " ผมถามหลังจากที่คุณหมอตรวจอาการผมเสร็จเรียบร้อย
" อืม อาการทั่วไปก็ดีแล้วนะ คิดว่าพรุ่งนี้คงจะออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว " คุณหมอเอ่ยกับผมพร้อมกับรอยยิ้มอย่างคนใจดี
" ครับคุณหมอ ขอบคุณมากนะครับ " ผมไหว้ขอบคุณคุณหมอไป พร้อมกับ คุณหมอที่รับไว้และขอตัวไปตรวจคนไข้ราย
อื่น ๆ ต่อ
พอคุณหมอออกไปสักพัก ก็มีเสียงเปิดประอีกครั้ง ผมก็เลยเงยหน้าขึ้นไปดู ก็พบกัน คนที่คุณก็รู้ว่าใคร ไอ้โหดนั่นเองครับ
มันเดินเข้ามาพร้อมกับดอกกุหลาบสีชมพูช่อหนึ่งเหมือนเคย มันคงคิดว่าผมยอมมันเพราะกุหลาบสีชมพูเหมือนเคย
" หวัดดี " มันเอ่ยทักผมที่เอาแต่จ้องหน้ามัน
" อืม " ผมเอ่ยตอบมันเสียงเรียบ
" เอ่อ กูมาเยี่ยม แล้วก็เอาดอกไม้มาให้ด้วย เผื่อว่ามึงจะชอบ " มันพูดอย่างตะกุกตะกัก เหมือนคนมีชนักติดหลังอยู่
ผมก็ไม่ได้ตอบมันไป เพราะผมเองก็ไม่รู้ว่าจะตอบอะไรเหมือนกัน พอมันพูดกับผมแล้วผมไม่ตอบมัน มันก็เดินไปนั่งที่โซฟา
ผมก็เอนตัวลงนอน แล้วหลับตา พร้อมกับหลับสนิทในเวลาต่อมา
ผมหลับไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ แต่พอตื่นขึ้นมาครั้งนี้มันทำให้ผมรู้สึกสดชื่น และเป็นตัวของตัวเองมากยิ่งขึ้น
พอลืมตาขึ้นมาก็เจอกับไอ้ออย ไอ้ไผ่ ไอ้หนิง แล้วก็ไอ้หวายครบเซ็ท ผมเลยมองไปรอบ ๆ ห้องเพื่อที่จะมองหาใครอีกคน
แต่ก็ไม่พบ เหลือเพียงแค่ช่อกุหลาบสีชมพู ที่วางอยู่บนโต๊ะ ที่พอจะเป็นหลักฐานยืนยันได้ว่ามันได้มาหาผมจริง ๆ  ไม่ใช่เพียงแค่ผม
ฝันไป พวกเพื่อน ๆ ผมก็ดูเหมือนจะเลี่ยงที่จะกล่าวถึงมันพร้อมกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไปเลย
ผมเองก็ไม่ได้ถาม เพราะถามไปคงไม่ได้อะไรอยู่ดี ยังไง ๆ มันก็จบลงไปแล้ว หลังจากนั้น ผมก็ทานข้าว กินยา นอน แล้วพอตื่นเช้า
พี่สาวผมก็แวะมาหา เพื่อมาเคลียร์ค่ารักษาพยาบาลพร้อมกับพี่โก้ แล้วก็ฝากผมให้เป็นธุระของเพื่อน ๆ ผมจัดการกันต่อไป
จะว่าไป ผมเองก็เห็นใจพี่สาวผมนะครับ เพราะมันก็เพิ่งจะจบและทำงานได้ไม่ถึงสองเดือน ถ้าขาดงานบ่อย ๆ มีหวังโดนไล่ออกแน่
ยิ่งช่วงนี้เศรษฐกิจก็ฝืดเคืองอยู่ด้วย การตกงานคงเป็นอะไรที่ทุกคนไม่อยากจะให้เกิดกับตัวเองแน่นอน
แล้วผมก็ได้ออกจากโรงพยาบาลเพื่อไปพักรักษาตัวอยู่ที่ห้องตัวเองต่อ พร้อมกับบาดแผลทางใจที่มันก็ต้องใช้เวลารักษาเช่นเดียวกัน
ยกที่ 27
หลังจากมาส่งผมที่ห้องเสร็จเรียบร้อย พวกเพื่อน ๆ ผมมันก็ขอตัวกลับบ้านไปก่อน เพราะมันมีธุระที่ต้องจัดการกัน เดี๋ยวเย็น ๆ มันจะแวะมาใหม่ เพราะเมื่อผมอยู่หอแล้วคงไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงสักเท่าไหร่ เรื่องอาหารก็โทรสั่งขึ้นมากินที่ห้องได้อยู่แล้ว  พอคล้อยหลังเพื่อน ๆ ไปแล้ว ผมก็ลืมบอกให้ไอ้พวกเพื่อน ๆ มันหาอะไรมาให้อ่าน จะนั่งเล่นคอมก็ไม่ได้  ผมก็เลยตัดสินใจเอาไม้เท้าที่หมอให้มา เพื่อที่จะพยุงตัวเองเดินไปร้านเช่าหนังสือข้างล่าง
พอไปถึงข้างล่าง ก็เจอเข้ากับไอ้โหดที่กำลังเดินเข้ามาพอดี มันมองผมด้วยความตกใจในแวบแรก และเปลี่ยนมาเป็นความโกรธแทน
ซึ่งผมเองก็แปลกใจเหมือนกันว่ามันจะมาโกรธผมเรื่องอะไร ผมสิควรจะเป็นฝ่ายโกรธมันมากกว่า ที่มันทำให้ผมต้องเป็นแบบนี้
" มึงลงมาทำไมเนี่ย " มาแล้วครับไอ้โหดคนเดิม มันรีบปรี่เข้ามาพยุงตัวผมเอาไว้  หลังจากมันถามเสร็จ ผมก็ไม่ได้ตอบมัน ได้แต่เงยหน้ามองหน้ามันเท่านั้น ว่ามันจะมาไม้ไหนกันแน่
" มึงนี่ก็ไม่เจียมสังขารตัวเองนะ ตัวเองเจ็บอยู่แท้ ๆ ยังจะเดินไปมาอีก" มันพูดขึ้นในเชิงด่าผมอีกหลังจากที่ผมไม่ได้ตอบมันไป
" แล้วที่ตั้มเจ็บ เพราะใคร " พอมันพูดให้ผมแบบนี้ ผมก็ตอบมันกลับไปแบบเจ็บแสบเช่นกัน เล่นเอามันหน้าหมองลงไปนิดหนึ่ง ก่อนที่มันจะกลับมาโหดเหมือนเดิม
" มันไม่ได้อยู่ที่ว่ามึงเจ็บเพราะใครหรอก แต่มึงเจ็บแล้วต้องระวังตัวเองสิวะ "
" แล้วถ้าตั้มไม่เจ็บเพราะคนอื่นทำ แล้วตั้มจะต้องระวังตัวไหมล่ะ " ผมตอกกลับมันไป พร้อมกับสะบัดแขนออกจากมือมัน  กระโดดเป็นกระต่ายขาเดียวเพื่อหนีมัน
" โธ่โว้ย มึงจะเอายังไงวะ กูก็ขอโทษแล้วไง คนอย่างกูไม่เคยมาขอโทษใครหรอกโว้ย................... เฮ้ย แล้วมึงจะไปไหนวะนั่น เฮ้อ "
หลังจากที่ผมปล่อยให้มันฟาดงวงฟาดงาอยู่คนเดียว ในที่สุดมันก็เดินตามมาพยุงผมเหมือนเดิม ซึ่งผมก็ปล่อยให้มันพยุงอย่างง่ายดาย
เพราะผมเองก็เริมเหนื่อยแล้วเหมือนกัน ระยะทางแค่ไม่กี่ก้าว แต่มันกลับเหมือนผมเดินเป็นกิโล ๆ เมื่อขามาเจ็บแบบนี้
จนในที่สุดผมก็เดินมาถึงร้านเช่าหนังสือจนได้ ด้วยความช่วยเหลือของไอ้โหด พอเข้าไปที่ร้าหนังสือเช่า ผมกำลังจะเดินไปเลือก ๆ หนังสือที่อยู่ตามชั้น ไอ้โหดมันก็จัดการพยุ่งกึ่งลากผมไปนั่งที่โต๊ะนั่ง ที่มีไว้สำหรับนั่งอ่านหนังสือในร้าน
เพราะมันบอกว่ากลัวยืนนานแล้วจะเจ็บ แล้วมันก็ให้ผมชี้ ๆ ไปตรงหนังสือที่จะเลือกแล้วหอบมาให้เลือกที่จะเช่า ผมก็เลยได้โอกาสแกล้งให้มันหยิบมาตั้งหลายเล่มโดยให้มันหยิบมาทีละเล่ม อยากรู้ว่ามันจะทนได้นานไหม มันก็เดินกลับมากลับไปหลายรอบ
โดยไม่บ่นสักคำ เจ้าของร้านเองก็เริ่มมองแล้ว ผมเลยต้องเลือกหนังสือไปแค่เล่มเดียว
" นี่มึงแกล้งกูใช่ไหม ให้กูเอามาตั้งหลายเล่มแต่เช่าแค่เล่มเดียว " หลังจากออกมาจากร้านแล้วมันก็ถามผมขึ้น
" เปล่า แค่จำไม่ได้ว่าเคยอ่านเรื่องไหนแล้ว แล้วอีกอย่าง อยากมาช่วยเอง ใครใช้ "
" เออ มึงไม่ได้ใช้ กูเสือกเอง " มันพูดแบบงอน ๆ  แต่ผมก็ไม่ได้ง้อ เราก็เดินมาถึงหน้าประตูห้อง
" ขอบคุณที่มาช่วยพยุง " ผมหันกลับมาขอบคุณมันแล้วเปิดประตูห้อง พอผมเปิดประตูห้องแล้วเดินเข้าไป ไอ้โหดมันทำท่าจะเดินเข้ามาด้วย
" นี่ จะเข้ามาทำไม กลับไปได้แล้วไป "
" กูปวดฉี่ " มันบอกพร้อมกับเอามือไปกุมเป้าตัวเองยืน บิดไปมา ไม่รู้ว่ามันจะมาปวดอะไรตอนนี้
" คอนโดตัวเองมีก็ไปสิ ขับรถไปแปบเดียวเอง " ผมไล่มันอีกครั้ง
" กูทนไม่ได้ขนาดนั้นหรอก เข้าแปบเดียวเอง " ว่าแล้วมันก็วิ่งพรวดเข้ามาในห้อง แล้วเข้าห้องน้ำไป ผมก็เลยต้องเดินตามมันเข้ามาแล้วขึ้นไปนั่งอ่านหนังสือบนเตียง มันเข้าห้องน้ำไปแค่แปบเดียว มันก็เปิดประตูออกมาแล้วเดินไปที่ประตู ผมก็เหลือบตาขึ้นมองนึกว่ามันจะกลับ แต่มันกลับเดินไปกดล็อกปรตูแทน พร้อมกับถอดกางเกงตัวนอกออกเหลือเพียงบ็อกเซอร์ตัวใน แล้วก็มานั่งที่เตียงทันที
ทำเอาผมนั่งมองมันตาค้างอย่างอึ้งไปเลย แค่นั้นยังไม่พอ มันยังทำเนียนดึงหมอนผมไปนอนอีก
" นี่ พี่แชมป์ ง่วงก็กลับไปนอนไป มานอนทำไมตรงนี้ " ผมบอกกับมันไป พร้อมกับดึงหมอนจากมันอย่างแรง
" โอ๊ย ก็จะนอนนี่ เมียอยู่นี่จะให้ไปนอนไหนวะ " มันลุกขึ้นแล้วพูดกับผม
" ใคร ใคร เป็นเมียพี่ เท่าที่ตั้มรู้ เมียพี่ไม่ได้อยู่ที่นี่แน่ ๆ นอกจากควายตัวนึง ที่มันนั่งคุยกับพี่อยู่นี่ไง " ผมด่ามันพร้อมกับด่าตัวเองไปด้วย
" ออกไปได้แล้ว หรืออยากจะให้ตั้มเข้าโรงบาลอีกรอบก่อนถึงจะพอใจ หา " ผมตะโกนบอกมันออกไปอย่างเหลืออด เพราะไม่รู้ว่ามันจะมายุ่งวุ่นวายกับชีวิตอีกทำไม
" ตั้มไม่รู้หรอกนะว่าพี่จะกลับเข้ามาวุ่นวายในชีวิตตั้มอีกทำไม ทั้ง ๆ ที่ตอนนี้ที่ตั้มเป็นอยู่มันก็ดีอยู่แล้ว  ... หรือว่าจะกลับมาเอาของ
ได้ เดี๋ยวตั้มไปเก็บให้ "
หลังจากพูดจบผมก็กระโดดลงจากเตียง โดยไม่สนใจความเจ็บที่หัวเข่าเลยแม้แต่น้อย  ทำเอาไอ้โหดลุกพรวดขึ้นมาอุ้มตัวผมโยนลงไปที่เตียงทันที พร้อม ๆ กับมันที่ขึ้นมาคล่อมตัวผมเอาไว้อีกที
" มึงจะทำอะไรน่ะ " ไอ้โหดมันพูด
" เจ็บเข่าอยู่ไม่ใช่รึไง ยังจะลุกขึ้นมาแล้วยังกระโดดลงจากเตียงอีก หมอเขาบอกว่าห้ามมึงใช้ขาข้างนี้ไม่ใช่รึไง " มันพูดย่างคนรู้อาการผมเป็นอย่างดี ซึ่งผมเองก็งงว่ามันไปรู้มาได้ยังไง
" พี่รู้ได้ยังไง "
" กูก็ไปถามหมอมาน่ะสิ มึงก็รู้ว่าถ้ากูอยากรู้อะไรก็ต้องรู้ให้ได้ แล้วถ้ากูอยากได้อะไรกูต้องเอาให้ได้เหมือนกัน " มันพูดพร้อมกับมองหน้าผมนิ่ง ๆ
"อย่าดิ้นสิวะ ยิ่งดิ้นมึงจะยิ่งเจ็บ  ถ้าวันนี้มึงกับกูคุยกันไม่รู้เรื่องก็อย่าหวังว่ามึงจะได้ลุกไปไหนเลย " มันพูดกับผมพร้อมกับก้มลงมาจูบ
ที่หน้าผาก เล่นเอาผมขนลุกไปทั้งตัว และผมก็หยุดดิ้นมองหน้ามันนิ่ง ๆ
" ดี กูจะได้คุยกับมึงให้รู้เรื่อง " มันจับตัวผมลุกขึ้น โดยมันนั่งพิงหัวเตียง แล้วจับผมนั่งพิงอกมันอีกที
" นุ่นเค้าเป็นแฟนเก่ากู " มันพูดแล้วก็หยุด  ผมก็กลั้นใจรอฟังคำพูดของมันต่อ
" แล้วที่กูไปกับเค้าตอนนั้น ยังไงดีล่ะ วันที่เพื่อนมึงเห็นกูกับเค้าเข้าโรงแรมด้วยกัน นุ่นกับแฟนเค้าทะเลาะกัน กูก็เลยไปรับแล้วเค้าไม่มีที่ไป กูเลยพาไปส่งที่โรงแรม ...........แล้วหลังจากนั้น นุ่นเค้าก็เรื่มมาหากูบ่อยขึ้นเรื่อย ๆ     ....... แต่ก่อนกูเคยรักเขามาก กูก็เลยคิดว่ากูยังรักเขาอยู่  มึงอยู่นิ่ง ๆ สิวะ ไม่งั้นจะพูดกันรู้เรื่องเหรอ " มันพูดกับผมในตอนท้าย ที่พยายามดิ้นออกจากอ้อมแขนของมัน แล้วพอผมนิ่งมนัก็ได้เริ่มพูดอีกครั้ง
" พอวันนั้น นุ่นเค้าบอกว่าอยากขอคืนดีกับกู กูก็เลยลังเล ก็พอดีกับที่มึงมาเห็นพอดี แต่ตอนนี้กูรู้แล้วนะว่ากูไม่ได้รักนุ่นแล้ว ยิ่งเห็นที่มึงเป็นวันนั้น ก็ยิ่งได้รู้ว่ากูรักมึงมากแค่ไหน กูขอโทษที่กูลังเล ขอโทษที่กูสับสน ที่ไม่มั่นใจในการที่เราจะคบกัน "
มันพูดเสร็จก็เอาหน้ามาแนบที่หลังผม
" ฮึ  พี่มั่นใจเหรอว่าพี่รักผม แล้วที่พี่กับผมวันนั้น นี่เค้าเรียกว่ารักแล้วใช่ไหม " ผมยังหันหลังพูดกับมันพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาแต่ไร้ซึ่งเสียงสะอื้น
" ก็มึงจะเดินเข้าไปหานุ่น กูก็เลยดึงมึงออกมา กูกลัวว่ามึงจะไปทำอะไรเค้า กูไม่นึกว่ามันจะแรงขนาดนั้น "
" เพราะจิตสำนึกพี่มันบอกไงล่ะว่าพี่ต้องการที่จะปกป้องใคร ใครที่มันไม่ใช่ตั้มยังไงล่ะ "
" มันไม่ .."
" เงียบ พี่พูดมามากพอแล้ว " ผมพูดพร้อมกับขืนตัวออกจากอ้อมแขนมัน แล้วหันหน้ามาพูดกับมันตรง ๆ
" ตลอดเวลาที่ดูเหมือนเราจะคบกันมา...  จริง ๆ แล้ว เราไม่เคยเป็นแฟนกันจริง ๆ เลย  สิ่งที่ตั้มได้รับจากพี่ สิ่งที่ตั้มใช้หัวใจแลกมันไป มันไม่ใช่ความรัก แต่มันเป็นอะไรก็ไม่รู้ เป็นอะไรที่มันไม่เคยชัดเจน ไม่เคยมีความแน่นอน ตั้มไม่เคยแน่ใจได้เลยสักวัน ว่าตั้มเป็นอะไรกับพี่กันแน่ ไม่เคยแน่ใจได้เลย ... พี่ปล่อยให้ตั้มรอพี่เวลาที่พี่ไม่มา ไม่มีสิทธิ์โทรถามว่าอยู่ไหน ไม่เคยมีสิทธิ์อะไรในชีวิตพี่เลยสักอย่าง" ผมหยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง
" แล้วถ้าเกิดวันนั้น ตั้มไม่ได้ตามไปจนเจอ ถ้าเกิดว่าพี่เลือกเขา...........ฮึก ...  แล้วพี่จะเอาตั้มไปไว้ตรงไหน แล้วถ้าเกิดตั้มเลือกที่จะลองคบกับพี่อีก ตั้มจะมั่นใจได้ยังไงว่า ถ้าสักวันหนึ่งผู้หญิงคนนี้ หรือจะคนอื่น ๆ เค้าเข้ามาในชีวิตพี่อีก พี่จะไม่เลือกเค้า " ผมมองหน้ามัน ซึ่งมันก็นิ่ง
" ตั้มเจ็บมาหลายครั้งแล้วนะ เจ็บ มันเจ็บจนมันไม่มีความเจ็บต่อไปอีกแล้ว พี่เข้าใจไหม เพราะฉะนั้นในเมื่อพี่ยังมีสิทธิ์ที่จะเลือกสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับพี่ ตั้มก็มีสิทธิ์ที่จะเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้กับชีวิตตั้มเหมือนกัน "
มันนิ่งฟังผมพูด
" และตั้มเลือกที่จะป้องกันความเจ็บปวดที่จะเข้ามาในชีวิตตั้มอีก นั่นก็คือ ตั้มเลือกที่จะอยู่คนเดียวดีกว่า " พอมันฟังผมพูดจบมันก็นิ่งเงียบเข้าไปใหญ่
" นี่มึงยังไม่หายโกรธกูใช่ไหม กูสัญญานะว่าต่อไปกูจะไม่ทำอย่างนี้อีก ตอนนั้นกูแค่สับสนจริง ๆ "
" เปล่า สิ่งที่ตั้มมีตอนนี้มันไม่ใช่ความโกรธแน่นอน ตั้มไม่โกรธในสิ่งที่ทำให้ตั้มได้รู้ ได้เห็นสิ่งที่มันเป็นจริงหรอก พี่ไม่ต้องมาสัญญาอะไรกับตั้มหรอก เพราะตั้มเกลียดการสัญญา ตั้มไม่ชอบการให้สัญญา เพราะมันจะทำให้เกิดการผิดสัญญา แล้วมันก็ทำให้คนที่รอคอยอย่างมีความหวัง สิ้นหวังไปด้วย "
" นี่มึงยังไม่เข้าใจในสิ่งที่กูพูดใช่ไหมเนี่ย หา " มันตะคอกผมกลับมา
" ตั้มเข้าใจ ........ แล้วไง "
" โธ่โว้ย ทำไมมึงไม่เข้าใจกูสักทีวะ .... แล้วทำไมกูต้องมาตามง้อมึงด้วยวะเนี่ย  " มันพูดเสร็จก็ลุกขึ้น แล้วเดินออกไปนอกระเบียงเหมือนเคยเวลาที่มันโมโห ผมก็ไม่ได้สนใจ นั่งอ่านหนังสือจนเผลอหลับไปเลย
ผมมารู้สึกตัวอีกทีก็เพราะรู้สึกหิว เหลือบตามองดูนาฬิกาบนทีวีก็เป็นเวลาเกือบ ๆ หกโมงเย็นแล้ว จึงได้ลุกจากเตียงไปล้างหน้า
พอออกมาจากห้องน้ำ ก็เดินหยิบหนังสือที่เช่ามาเมื่อตอนกลางวันเพื่อจะนั่งอ่านรอพวกเพื่อน ๆ ที่มันบอกว่าจะมาหาตอนค่ำหน่อย พอเปิดไปหน้าแรกก็เจอกระดาษแผ่นหนึ่งสอดอยู่ ซึ่งมีใจความว่า
" มึงอย่าคิดว่ามึงจะมีเหตุผลโง่ ๆ มาเลิกกับกูเด็ดขาด เพราะยังไง มึงก็ต้องอยู่กับกู  แล้วอย่าคิดว่ากูจะปล่อยมึงไปง่าย ๆ กูจะพิสูจน์ให้มึงเห็นว่ามึงคิดผิด  "  เป็นลายมือของไอ้โหด ที่มันคงเขียนฝากไว้เมื่อตอนที่ผมนอนหลับ
เฮ้อ คิดว่าคุยกันรู้เรื่องไปแล้วซะอีก แล้วมันจะเอายังไงกับผมกันเนี่ย  แต่อย่าหวังเลยว่าผมจะยอมมันง่าย ๆ เหมือนที่ผ่านมา
ในเมื่อมันทำผมเจ็บ มันก็ต้องเจ็บเหมือนกัน ฮ่า ๆ  

"เราไม่มีอะไรที่คล้ายกัน
เรายืนอยู่คนละข้าง...เสมอ
ไม่เคยมีเหตุผล  ที่ฉันจะรักเธอ
และไม่มีทางที่เธอจะรักฉัน
แต่ยืนอยู่ใกล้กัน  มันเหมือนจะหวั่นไหว
มันเกิดอะไร....กับใจฉัน  
สบตากันนิดเดียว  หัวใจมันก็สั่น
ไม่อาจควบคุมมันได้เลย
ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้น  แค้นใจตัวเอง
ไม่รู้จักจำ  ที่เขาเคยทำ  กับเราไว้
ยิ่งคิดก็ยิ่งช้ำ จะรักเขาทำไม
ไม่เข้าใจ  ไม่เข้าใจ
( ไม่เข้าใจ  รักไม่มีเหตุผลเลย )
ไม่อยากมองหน้าเธอด้วยซ้ำไป
เฝ้าบอกใจว่าฉันต้องเกลียดเธอ
ไม่มีคำว่ารัก  เมื่อวันแรกเจอ
ไม่เคยมีคนอย่างเธอ  ในหัวใจ"

abcdefghij

จบจากวันนี้ จากไป ไกลลับตา

pongsakron01

ขอบคุณครับ

ริว

ขอบคุณมากๆนะ

ponda16

ขอบคุณครับ

piyanate

ขอบคุณคราฟผม

สีฝุ่น

ชอบจังครับผม

kan17825

ขอบคุณน่ะครับ

MarTomtam

ขอบคุณมากจร้าาา *-*

1712

ขอบคุณครับ

ืnneess

ขอบคุณครับ

orrick

ขอบคุนนะคับ ^^

cokebundit

ขอบคุณครับผม

pkclub2146

ขอบคุณมากมากคับ

manza555

อ่าว โอ้ยไม่อยากอ่านต่อเล้ยย

manza555

ต้นฉบับโพสต์โดย manza555 เมื่อ 2012-5-10 13:03
อ่าว โอ้ยไม่อยากอ่านต่อเล้ยย

มันเศร้าาา

aRmkung

ขอบคุณ๕รับ

MaximusRavi

ขอบคุนนะคับ