++ กว่าจะรู้ใจ (มันก็ใกล้จะสาย)++ # 1

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
-กริ้ง ๆ กริ้ง ๆ กริ้งๆ
เสียงนาฬิกาปลุกขานร้องรับตะวันตรงตามที่เจ้าของเครื่องตั้งใจกำหนดไว้ภายนอกห้องแสงสีทองนวลของยามเช้ากำลังส่องแสงอย่างสวยงาม ภายในห้องยังคงสลัวแต่ยังคงสามารถที่จะมองเห็นร่างเล็ก ๆ ของเด็กหนุ่มอายุราว 17 ปี กำลังงัวเงียอยู่บนเตียงนอนเขาคงคิดว่าจะตื่นไปอาบน้ำดีหรือว่าจะนอนต่อ
ครู่หนึ่งผ่านไป การตัดสินใจของเขาก็คงได้ข้อสรุป เมื่อร่างของเขาได้ออกเดินมุ่งหน้าไปยังห้องน้ำแน่ละเขาก็กำลังจะไปอาบน้ำ
เวลาผ่านไปไม่นานนักชายหนุ่มก็ได้ย่างกายออกมาจากห้องน้ำ
หน้าตาที่ดูคมเข้ม ดวงตาหวาน จมูกได้รูปมีดั้งนิดหน่อย ได้ค่อย ๆ ชัดขึ้น เมื่อหน้าต่างหน้าได้ถูกเปิดขึ้น สองมือที่เรียวยาวได้รูปรวบผ้าม่านสีฟ้าน้ำทะเลเพื่อที่จะผูกเก็บให้ดูดีเหมือนอย่างวันก่อน ๆ
"เฮ้อ..." เสียงถอนหายใจดังออกมาจากชายหนุ่มที่ยืนใช้มันหน้าต่างไว้เพื่อที่จะชะเง้อหน้าอันคมเข้ม ออกไปรับแดด ซึ่งก้อไม่เช้าแต่จะเป็นสายซะมากกว่า
"วันนี้อากาศดีจังเลย" เขาพูดกับตัวเองพลางยิ้มเล็ก ๆ และก็คิดในใจไปด้วย
'ก็แหงล่ะ นี่มานเดือนเมษาหน้าร้อนน่ะไม่ใช่หน้าฝนซะหน่อย'
ใกล้เที่ยงแล้ว ร่างของเด็กหนุ่มจึงโผล่ออกมาจากห้อง
"ป๋อง" เสียงแหลมที่ดูคล้ายว่า คนที่เป็นเจ้าของเสียงอายุจะราว ๆ 40 กว่า ๆ
"ครับ...แม่" เขาตอบรับผู้หญิงคนนั้นอย่างไม่รอช้า
"จะไปไหนอะเรา ไม่ค่อยอยู่บ้านเลยน่ะ" ผู้เป็นแม่ถามกึ่งดุ
"แถวนี้แหละ แม่ก็ พูดเหมือนผมไม่อยู่บ้านเลยงั้นแหละ" เขาตอบพร้อมสีหน้าที่ดูจะเคียงนิดหน่อย
แล้วก็เดินออกจากประตูบ้าน เพื่อมุ่งออกไปยังจุดหมายที่เขาจะไป
ป๋องออกเดินทางได้ไม่นานนัก ก็มาถึงบ้านหลังหนึ่งไม่ใหญ่มากนัก มีหลังคาที่แดงสดดูแล้วอาจทำให้ร้อนรุ่มได้ หน้าบ้านมีดอกดาวเรื่องกลุ่มหนึ่งชูดอกบานน่ามอง ถัดมานิดหน่อยยังมีบ่อปลาเล็ก ๆ ที่มีนำพุที่กำลังพุงทยานขึ้นมาและร่วงลงไปเป็นระยะดูสดชื่นตา
ป๋องกวาดสายตาต่อไปจน เจอกับบางสิ่งที่ดูเหมือนว่าจะเป็นสิ่งที่เขากำลังมองหาอยู่
ชายร่างสูงโปรง ผิวขาวเนียน ดวงตากลมโต บวกกับคิ้วดำหนา ช่วยขับให้ผิวที่ขาวค่อนข้างจะซีด ดูเข้มขึ้นมาได้บ้าง
นั่งทอดร่างอยู๋บนเก้าอี้ไม้สีขาวข้างต้นไม้ที่ดูจะเหมือนจะเป็นต้นไม่ประเภทจำปีอะไรทำนองนี้ซึ่งเทียบอยู่ข้างบ้าน
เขาชื่ออะไรเหรอ? เขาอายุเท่าไหร่? เขาอยู่กับใคร? เขาทำงานหรือว่าเรียนหนังสือ?ป๋องรู้หมดก้อเพราะป๋องกับเขารู้จักกันมานานแล้วเหมือนกัน
เขาคนนี้ชื่อ ริน นรินทร์ ชายหนุ่มวัย 22 นักศึกษาปี 4 ของมหาลัยแห่งหนึ่ง เขาอยู่กับพ่อวัย 40 กว่า ๆ และน้องชายวัย 19
อีก 1 คน
ป๋องไม่ชักช้าเร่งสาวเท้าเข้าไปภายในเหมือนอย่างเคย ด้วยความเร็วที่ป๋องใส่ไม่ยั้งในการมุ่งหน้าเข้าไปหาเขาเหมือนรับร้อนจนเดินช้าเสียไม่ได้
"ดีครับ..พี่ริน" เขาเอ่ยขึ้นเมือเดินมาหยุดยืนอยู่ข้างนรินทร์
"อ้าว...ป๋อง ว่างัย" คนถูกทักเอ่ยถามขึ้น
"ก็สบายดีนี่ครับ ว่าแต่พี่รินเหอะ ไม่ค่อยเห็นหน้าเห็นตาเลย"ป๋องตอบพร้อมกลับส่งคำถามไปอีกครั้ง
"พี่มีธุระนิดหน่อย ต้องทำรายงานส่งอาจารย์ด้วย" เขาตอบพรางยิ้ม ก่อนจะบอกให้ป๋องนั่งลง เมื่อเห็นป๋องยื่นอยู่ครู่หนึ่งแล้ว
"วันนี้ไม่ไปไหนเหรอครับ" ป๋องยังคงสักต่อ
"อืม...ขี้เกียจน่ะ กะว่าจะอ่านหนังสืออยู่ที่บ้านนะ" เขาตอบทั้งที่สายตายังคงจับจ้องกับเนื้ออหาในหนังสือ
ป๋องนั่งเงียบไปครู่ ก่อนจะหันไปมองรอบ ๆ บ้าน ซึ่งดูไร้ซึ่งคนอยู่นอกจากเขาสองคนแล้ว และหันกลับมาพร้อมกับคำถามอีกครั้ง
"ลุงรันไปไหนอ่ะครับ ไม่เห็นเลย ตั้งแต่ผมเข้ามาแล้ว"
นรินทร์ เงยหน้าขึ้นมามองป๋อง ก่อนที่จะตอบกลับไป
"อ๋อ...ออกไปข้างนอกกับรงค์น่ะ"
ป๋องกับนรินทร์นั่งคุยกานได้ครู่ใหญ่ เวลาก็ดูจะเลยบ่ายไปแล้ว ป๋องได้โอกาสลากลับเพราะกลัวแม่จะว่าเอาอีก เพราะป๋อง เขาออกมาตั้งแต่ยังไม่ได้ทานข้าวเที่ยง ป๋องบอกลานรินทร์เรียบร้อยก็รีบสาวเท้าออกตัวเดินไปเรื่อย ๆไม่เหมือนตอนขามาที่ดูจะเร่งรับ
ป๋องหันกลับมาดูจุดที่นรินทร์นั่งอยู่ เมื่ออกมาถึงนอกรั้วบ้าน เหมือนเป็นการอาลัยอาวรณ์ไม่อยากที่จะจากไปตอนนี้ อยากจะอยู่คุยต่อ แล้วเขาล่ะ นรินทร์จะอยากคุยกับป๋องต่อไหม?
ตอนผมอายุประมาณ 15 ผมได้ย้ายเข้ามาอยู๋บ้านหลังใหม่ บ้านหลังใหม่หลังนี้อยู่ต่างจังหวัด ซึ่งผมได้พบกับเด็กผู้ช่ยคนหนึ่งอายุราว ๆ 10 ปี เขาชอบมาวิ่งเล่นข้างถนน มันเป็นด้านหน้าของบ้านที่ผมอยู่ เขามักจะมากับเพื่อนบ่อย ๆ บ่อยมาก ในช่วงเวลาหลังเลิกเรียน
ผมทราบชื่อของเขาภายหลังว่าเขาชื่อ ป๋อง อยู่ซอยถัดไปในบ้านหลังสีฟ้า นับจากปากซอยเข้าไปเขาเป็นบ้านหลํงที่ห้า
ของซอย
ที่ผมได้ทราบชื่อของเขาก็เพราะ ลูกบอล ลูกกลม ๆที่เขามักเล่นกันกับเพื่อนมันบังเอิญลอยเข้าไปในบ้าน ซึ่งมันก็ตกลงมาตรงที่ข้างต้นไม้ที่ผมนั่งอ่านหนังสืออยู่พอดี
ผมลุกขึ้นยืนและเดินเข้าไปใกล้ลูกกลม ๆลูกนั้น และหยิบมันขึ้นพร้อมทั้งพามันไปที่ประตูรั้วหน้าบ้านเพื่อถามหาเจ้าของ
ที่ใจร้ายเตะมันทิ้งไปซะไกล
"นี่ลูกบอลของใคร?" ผมเอ่ยถาม เมื่อเดินมาหยุดยืนตรงหน้ารั้วบ้าน
"ของผมครับ" เสียงตอบรับใส ที่มาจากเด็กชายคนหนึ่งดังขึ้น
ผมมองสายตาที่ดูจะสดใส ไร้ซึ้งรอยที่จะหวาดแกลงว่าจะถูกต่อว่าได้ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยถาม
"ชื่ออะไรอ่ะเราน่ะ" ผมถามออกไป พร้อมทั้งหมุนลูกบอลกลม ๆ ที่อยู่ในมือไปด้วย ทำให้เด็กตรงข้ามกับรั้วของเขายืนทำตาโต (เหมือนอะไรดีล่ะ ไข่ห่านแล้วกัน)แต่ผมก็ไม่ได้สนใจพวกเพื่อนของเขาหรอก ผมสนใจเด็กชายที่ผมจ้องตาอยู่เพียงคนเดียว
"ป๋อง ครับ" เขาเงียบไปครู่ ก่อนเอ่ยขึ้นมาด้วยสีหน้าที่ดูจะอ้วนวอน
"พี่อย่าบอกแม่น่ะว่าผมมาเล่นข้างถนนแบบนี้" เขาเอ่ยต่อก่อนที่จะก้มหน้าลงมองพื้น เหมือนเป็นอาการที่แสดงออกถึงการสำนึกผิด ส่วนผมก็คิดในใจพรางขำเล็ก ๆ ว่า
'ผมจะไปรู้จักแม่เขาได้ไงกัน ผมก็เพิ่งจะเคยเจอหน้ากันตรง ๆ กับเขาก็ครั้งนี้แหละ' แต่ก็พยักหน้ารับอย่างโดยดีโดยไม่เอ่ยถามสักคำว่า 'ทำไมล่ะ ทำไมถึงบอกไม่ได้' ผมไม่ได้เอ่ยถามออกไปเพียงแต่เก็บไปคิดในใจเพียงคนเดียว
นี่ก็ผ่านมา 7 ปีแล้ว หลังจากเหตุการณ์วันนั้นเขาก็ได้แวะเวียนมาหาผมบ่อยมาก จนถึงมากที่สุดเลยก็ว่าได้ ทั้งมาด้วยมีธุระ ไม่มีธุระ
จนคนในบ้านผมรู้สึกว่าเขาก็เป็นอีกส่วนหนึ่งของบ้านผม ทั้งพ่อ น้องชายและก็ตัวผมเองต่างก็รัก และเอ็นดูเขาทั้งบ้าน เพราะเขาเป็นคนพูดจามีครับตลอด ขอบคุณตลอด รวมไปถึงอุปนิสัยที่ร่าเริ่ง ยิ้มแย้มทุกวัน ดูสดใสสมวัย แถมเป็นคนที่ช่างซักมาก แต่ยังไงนี่คือทุกสิ่งที่ผมชอบในตัวของเขา -ป๋อง-
และวันนี้เขาก็เข้ามาหาผม เราคุยเรื่องสัพเพเหระต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็นถามทุกข์สุข ร่วมไปถึงการเรียนของผม เราคุยกันได้
ครู่ใหญ่แล้วเขาก็ขอตัวกลับ เพราะเกรงว่าแม่จะเป็นห่วงที่เขาออกมาโดยที่ยังไม่ได้ทานข้าวเที่ยวเลย
เขาเดินออกห่างจากจุดที่ผมนั่งไปเรื่อย ๆ สายตาของผมก็จับจ้องแผ่นหลังของเขาไปด้วยที่ผมไม่อยากให้เขากลับก่อนเลยอยากให้อยู่คุยกันต่อ
แต่ทำไงได้ล่ะ ก็เราไม่ใช่เจ้าของตัวเขานี่นา ผมได้แต่ถอนหายใจและหันกลับมาจดจ่อกับหนังสือนิตยสารสุขภาพที่อยู่ในมือต่อไป เมื่อเขาได้เดินไปจนถึงขอบรั้วบ้าน
-อะไรหลาย ๆ ที่ผมคิดอยู่ในใจมันจะมีไหมที่สักวัน ผมจะได้บอกสิ่งเหล่านั้นได้ให้เขาฟัง-
ช่วงนี้เป็นช่วงปิดเทอมของผม พี่จะพาผมไปเที่ยวที่หาดใหญ่เห็นพี่บอกว่าที่หาดสมิหราสวย หรือว่าจะเป็นตลาดกิมหย้ง ที่มีของขายมากและราคาถูก ผมก็เลยอยากไป อีกอย่างผมจะได้ไปพักผ่อนจากที่เรียนมาหนักเพื่อที่จะเตรียมสอบ
วันนี้เป็นวันเดินทางวันแรก พวกผมไปด้วยรถส่วนตัว ที่พี่ยืมมาจออฟฟิสที่พี่ผมทำงานอยู่ ผมนั่งในรถด้านหลังคนขับ สายตาผมก็มักกวาดไปโน้น มานี้ เพื่อดูอะไรข้างทางให้มันเพลิน แต่ครู่หนึ่งผมก็นึกได้ว่า ไม่ได้บอกกับพี่รินทร์เอาไว้
ไม่รู้ว่าพี่แก่จะเป็นห่วงหรือเปล่า
แต่อีกใจนึกของผมก็คิดว่า พี่รินทร์ของไม่เป็นห่วงอะไรมากหรอก คงเห็นว่าผมไม่สำคัญเท่าไหร่ด้วยซ้ำ จะมาห่วงได้ไง ญาติเหรอ?
ก็ไม่ใช่ ผมก็แค่เด็กคนหนึ่งที่เขารู้จัก และเข้าไปเกาะแกะเขาก็เท่านั้นเอง
วันนี้โรงเรียนของป๋องปิดเรียนแล้ว
แต่นี้ก็จะบ่ายแล้วทำไมไม่เห็นป๋องมาซะที ผมนั่งรอนานแล้วน่ะ ชักเป็นห่วงซะแล้วสิ จะไปดูที่บ้านดีไหมน่า? แต่จะไปทำไมล่ะ เดี๋ยวเขาก็หาว่าผมเขาไปยุ่งอีก เขาจะมาหรือไม่มาก็เรื่องของเขา ผมก็ได้แต่รอ และเป็นห่วงอยู่ห่าง ๆ ผมทำได้แค่นี้ (เองเหรอ?)
ใจผมรู้สึกหวิว ๆ ไม่รู้เพราะอะไร หรือเพราะว่าผมเป็นห่วงป๋องมากไป คิดไปไกลว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา คิดมากคิดไปต่าง ๆ นานา ไม่รู้ทำไมห้ามใจตัวเองไม่ได้
ผมรู้สึกว่าห่วงป๋องมากกว่าน้องของตัวเองเสียอีก...
ผมมาถึงโรงแรมหนึ่งที่พี่ของผมได้จองห้องเอาไว้ผมนอนห้องเดียวกันกับพี่ ส่วนแม่ก็นอนกับน้อง ผมตั้งใจไว้ก่อนที่จะมาถึงโรงแรมว่า 'ถึงโรงแรมแล้วค่อยโทรบอกพี่รินทร์แล้วกัน' แต่ครั้นแล้วผมก็ลืมอีกจนได้
นี่ก็เข้าวันที่สาม ที่ผมมาถึงหาดใหญ่แล้ว ผมได้ไปเที่ยวโน่น เที่ยวนี้หลายแห่ง แต่ส่วนใหญ่จะเป็นร้านอาหาร เพราะพี่ผมน่ะ เขานักกินเอ่ยไม่ใช่นักชิมอ่ะครับ
นอกจากร้านอาหารแล้วก็มีหาดสมิหรา ตลาดกิมหย้งผมซื้อขนมที่พี่รินทร์มาด้วยแหละ แต่ก็ไม่ใช่ของพี่รินทร์คนเดียว  ฝากลุงรัน พี่รงค์และเพื่อนที่โรงเรียน
หาดสมิหราผมชอบรูปปั้นนางเหงือกมาก ไม่รู้วาชอบได้ไง แต่มันก็ชอบน่ะ ไม่มีเหตุผล พี่เห็นว่าผมชอบเลยให้ถ่ายรูปเยอะหน่อย.......
ครบกำหนดแล้ว วันนี้เป็ฌนวันที่ผมจะเดินทางกลับบ้าน(วิมานของเรา)
แน่ล่ะผมยังไม่ได้โทรบอกพี่รินทร์เลยว่า ผมมาที่หาดใหญ่แต่ช่างเหอะพี่รินทร์คงไม่อยากรู้หรอก
นี่ก็อาทิตย์หนึ่งแล้วที่ผมยังไม่เห็นหน้าของป๋องเลย
โทรก็ไม่โทรมาบอก แต่ทำไงได้อ่ะเราไม่ใช่คนสำคัญนี่นา.......
ผมมาถึงบ้านแล้ว ตอนนี้ก็ห้าโมงเย็นแล้ว ผมย่างเท้าลงจากรถแบบเร่งรีบ ขนของของตัวเองเข้าห้อง ผมใช้เวลา 10 นาทีในการหาขนมที่ตั้งใจเลือกและซื้อมาฝากพี่รินทร์โดยเฉพาะ และก็ยังมีของลุงรัน และพี่รงค์ด้วย ผมรีบเร่งฝีเท้าเพื่อที่จะได้ถึงบ้านพี่รินทร์เร็ว ๆ คิดถึง คิดถึงใจจะขาดอยู่แล้ว ไม่รู้ว่าพี่เขาจะโกรธอ่ะเปล่า อยู่ ๆ ก็หายไป แถมไม่โทรมาบอกอีก
- ติ้งต่อง ติ้งต่อง ติ้งต่อง-
เสียงกริ่งดังขึ้นเมื่อผมมาถึงรั้วหน้าบ้านของพี่รินทร์และรัวกดด้วยความรีบ
ประตูบ้านถูกเปิดออก ผู้ชายที่ใบหน้าดูแล้วคุ้นตาโผล่ออกมาดู และเผยรอยยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนที่จะเดินออกมาเปิดประตูให้ผม
แต่ทว่า ผมยังไม่ทันได้เอ่ยทักทายเลยพี่เขาก็ซักสะจนผมนี่ขาวเลย
"หายไปไหนมาอ่ะป๋อง พี่เป็นห่วงมากเลย โทรก็ไม่โทรมาบอก พี่ค่อยเราทุกวันเลยรู้เปล่า"
"ขอโทษครับ ผมไปหาดใหญ่กับที่บ้านมา มันลืมอ่ะครับเลยไม่ได้โทรมาบอก"ผมตอบคำถามด้วยอารมณ์ที่สำนึกผิดที่ทำให้คนอื่นเป็นห่วง
"ไม่เป็นไร เข้ามาก่อนสิ"พี่รินทร์คงเห็นสีหน้าของผมคงไม่ต้องบอกหรอกน่ะครับว่าสีหน้าผมเป็นยังไง ก็หงอยสุดๆ แต่ก็ดีขึ้นแล้วล่ะก็พี่เขาคงไม่โกรธอะไรมากหรอก ก็ยังพูดดีกับเราอยู่เลย
"นี่ครับของฝาก มีขนมที่พี่ชอบด้วยแล้วนี่ก็ของลุงรันและพี่รงค์" ผมเอาของฝากวางบนโต๊ะเมื่อมาถึงม้านั่งใต้ต้นไม่ข้างบ้านพร้อมทั้งสาธยายสิ่งของที่ซื้อมาฝาก

gorn123

ขอบคุณนะคร้าบ

abcdefghij

อย่าคิดว่าดี แล้วในการทำสิ่งที่ควร

whywhy

โคร ต ๆ เลย อ่ ะ

สีฝุ่น

ขอบคุณนะครับ

punpang

ขอบคุณมากคับ

x_man19

ขอบคุณครับ

pkclub2146

ขอบคุณนะคร้าบ

davil008za

ขอบคุณมากๆเลยครับ

mui1078

ขอบคุณมหลายๆๆ

dung

ขอบคุณนะครับ

mbamint

ขอบคุณมากๆ ครับ

mbamint

ขอบคุณมากๆ ครับ

boneviper

ขอบคุณครับ

halfword

ขอบคุนมากๆ

Klong

ขอบคุนครับ

cawee

ขอบคุนคราฟ

llsjAr

gลุ้นลุ้นๆอ่า

minone

ขอบคุนคับ ผม

4_NAY

จะมีอะไรให้กล้าเอ่ยปากนะ