++ กว่าจะรู้ใจ (มันก็ใกล้จะสาย)++ # 3

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

ผมนอนคิดไม่ตกทั้งคืนว่าเราจะบอกพี่รินทร์ดีหรือเปล่า ว่า ผมรักเขารักมาตลอด ตอนนี้ก็ยังรักเขาอยู่ คิดถึงเขาทุกคืน ทุกวัน ทุกลมหายใจ และเขาหละจะคิดถึงผมหรือเปล่า เขารักผมบ้างไหม อยากรู้จัง...........
ปิดเทอมแล้วผมเลยเดินทางกลับบ้านระหว่างทางผมคิดมาตลอดว่าต้องบอกความในใจกับพี่รินทร์ให้ได้แต่ก็ไม่รู้ว่าเผลอหลับไปเมื่อไหร่อาจจะเป็นเพราะลมที่พัดเข้ามาทางหน้าตางบ้านสีเหลี่ยมเล็กๆของรถณถสารที่ผมนั่งมาก็ได้ ทำให้ผมเคลิ้มและก็หลับไปในที่สุด...
นี่ก็ผ่านมา 6 เดือนได้แล้วมั้งที่ผมไม่เห็นหน้าป๋องเลยตั้งแต่วันที่ป๋องมาลา และผมก็ได้แต่เฝ้ารอ ทำไม่ไม่รู้  ทำไมผมต้องเป็นคนแบบนี้ก็ไม่รู้ ไม่กล้าที่รับฝังใจตัวเอง ไม่กล้าที่จะบอกในสิ่งที่ใจนึก เกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้ ผมต้องบอกให้ได้ ผมต้องบอกเขาให้ได้ ป๋องจะได้รู้ ว่าผมคิดยังไงกับเขาสักที ผมต้องพยายาม....
ผมมาถึงบ้านแล้ว เพราะพี่ผมไปคอยรับที่สถานีขนส่งแล้ว เลยไม่ต้องรอให้เสียเวลามาก ผมรีบขึ้นไปเก็บเสื้อผ้า และก็รีบสาวเท้าออกจากบ้านมุ้งหน้าหาคนคนหนึ่งที่ผมอยากเจอ อยากบอกคำบางคำ อยากบอกความรู้สึกที่ผมมีต่อเขา ให้เขาได้รู้ แต่ก็ไม่รู้ว่าผลจะออกมายังไง ถึงยังไงผมก็เตรียมใจไว้แล้ว แต่ขอแค่ได้บอกให้เขารู้ก็เท่านั้นเอง
-ติ้งต่อง ติ้งต่อง ติ้งต่อง-
ผมกดกริ่งหน้าบ้านของคนที่ผมต้องการเจอได้ครู่หนึ่ง ผู้ชายที่ผมคุนหน้าคุ้นตาเดินออกมาจากกรอบสีเหลี่ยมสีขาวที่เปิดทาเข้าออกบ้าน และมุ่งตรงมาที่ประตูรั้วเขาเผยยิ้มที่สดใส ซึ่งเป็นรอยยิ้มที่ผมหลงรัก เขาเปิดประตูรั้วและเชิญผมเข้าไปภายในบริเวณรั้วสีขาวที่มีทางเดินทอดยาวไม่มากนัก ซึ่งข้างทางก็มีต้อนดอกเข็ม ที่มีดอกบานสวยตลอดทาง
"ลูงรัน กับพี่รงค์ไม่อยู่หรอครับ"ผมเอ่ยถามขึ้นเมื่อย่างเข้าไปถายในบ้านของเขา
"อะไรกัน มาถึงถามถึงคนอื่นเลย แล้วพี่ล่ะไม่เห็นถามเลยว่าเป็นไงบ้าง"เขาสวนโดยที่ยังไม่ได้ตอบคำถาม น้ำเสียงเหมือนจะน้อยใจนิดหน่อย ก่อนที่จะตอบคำถามที่ผมถามไปเมื่อครู่ "ลุงรัน กับรงค์ ออกไปข้างนอกน่ะ" เขาตอบก่อนที่จะเดินหายเข้าไปในตัวบ้าน
ครู่หนึ่งเขาก็เดินออกมาพร้อมกับถาดแก้วที่มีแก้วน้ำที่มีน้ำส้ม น้ำโปรดของผม วางอยู่ในถาดด้วย สอง แก้ว เขาว่างแก้วหนึ่งไว้ตรงหน้าผม และอีกแก้วหนึ่งตรงหน้าของเขา
"แล้ววพี่รินทร์ล่ะครับ ไม่ไปไหนเหรอ" ผมถามขึ้นเมื่อเขาย่อตัวลงนั่งที่โซฟาตัวถัดไปจากผม
"ไม่อ่ะเบื่อ พี่อยากอยู่บ้าน"เขาตอบก่อนที่จะยกแก้วน้ำขึ้นจิบและวางแก้วลงช้า ๆและลุกขึ้นไปเปิดทีวี แต่ทุกช่องก็มีแต่ข่าวเขาก็เลยปิด และหันมาเปิดเพลงแทน และกลับขึ้นมานั่งที่โซฟาตัวเดิม เพลงบรรเลงไปเรื่อย ๆ ผมก็นั่งฟังไปเรื่อย จนเอะใจได้ว่าผมซื้อของมาฝากพี่รินทร์ด้วย
"อ้อเกือบลืม"ผมอุทานขึ้น และหันมาหยิบถุงที่วางข้างโซฟ้าที่ผมนั่งขึ้นมาและยื่นให้กับพี่รินทร์ เขาดูท่าทางอึ้งนิดหน่อย แบบว่าอาการงงรับประทานไปครู่ ก่อนที่จะยิ้มออกมา
"สุขสันต์วันเกิดครับ พี่รินทร์"ผมเอ่ยขึ้นเมื่อเขารับถุงกระดาษทีเขียวอ่อนใบไม่ใหญ่มากนักภายในมีกล่องสี่เหลี่ยมไม่ใหญ่มาก ห่อด้วยกระดาษสาสีฟ้าที่เขาชอบ โดยมีริบบิ้นผ้าสีน้ำเงินล้อมพอดูสวยงามและจบด้วยการผูกเป็นโบว์ไม่ใหญ่มากดูเข้ากันดี เขาหยิบมันขึ้นมาช้า ๆ อย่างทะนุถนอม และเปรยยิ้มบาง ๆ
เขาแกะโบว์ออกที่ล่ะขั้น ตามด้วยกระดาษอย่างช้า ๆ เพื่อไม่ให้กระดาษมีรอยขาดมาก เมื่อเขาเปิดกล่องเขาหยิบเอาสิ่งของภายในออกมา ยิ้มบางๆ ก็ค่อย ๆขยายขึ้น กระจกสีเหลี่ยมใส่มีฐานตั้ง มีการสกีนรูปภาพของผมกับเขาอยู่สามสีรูปซ้อนกันดูสวยงาม พร้อมทั้งข้อความอวยพรเลิกน้อยพอดูดี สีฟ้าเข้ม เขาวางมันลงบนโตะเบา ๆ
"ขอบคุณน่ะที่ยังจำวันเกิดพี่ได้แล้วก็ของขวัญด้วย พี่ชอบมาก"เขาหันมาพูดกับผมเมื่อวางของขวัญที่ผมให้ลงบนโตะเรียบร้อยแล้ว ผมพยักหน้ารับอย่างดีใจที่ของขวัญที่ผมให้ถูกใจเขา
เพลงก็ได้บรรเลงไปเรื่อย ๆ
*-ฉันเอง ได้แต่ฝันได้แค่นี้
เพราะว่าใจขี้ขลาด พลาดสิ่งที่แสนดี
เสียดาย ที่มัวไปกลัวตัวเองช้ำใจ
เมื่อรู้ก็สายทุกที
ก็การแพ้ เพราะไม่เคยได้ลงแข่ง
น่าเสียดาย น่าเสียดาย-
ผมหันกลับมามองพี่รินทร์ และก็เห็นว่าเขาก็มองหน้าผมอยู่เหมือนกัน ผมนิ่งไปครู่ก่อนที่จะเอ่ยอะไรพึมพำ
พี่รินทร์ ผมมีอะไรอยากจะบอก' และดูเหมือนว่าเขาจะได้ยิน เพราะเขาขยับตัวมานังที่โซฟาตัวเดียวกันกับผม
"จะบอกอะไรพี่เหรอ" เขาหันมาถามผม ด้วยสีหน้าที่อยากรู้แบบว่าดูออกจาดสายตาที่เขามองผม
"คือ ... คือว่า.." ผมเอ่ยตระกุตระกัก ทำให้คนที่รอฟัง เบิ่งตาโตแบบอยากรู้อย่างเต็มที่
"ผมชอบพี่รินทร์... ชอบมานานแล้ว"ผมเอ่ยแค่นั้น หน้าผมก็แดงขึ้นเหมือนลูกตำลึงที่สุกได้ที่แล้ว
เขาเผยยิ้มออกมา แล้วหัวเราะผมเบา ๆ ทำให้ผมงงเลย ว่าเขาเป็นอะไรมันขำมากเหรอที่ผมพูดออกไปน่ะ ผมเริ่มที่จะน้อยใจนิดหน่อย แต่แล้วหน้าผมก็ยิ่งแดงเข้าไปอีก เมื่อเห็นเขายิ้ม และเอียงแก้มลงมา จมูกโด่งเป็นสันสัมผัสกับแก้มผมเบา เสียงลมหายใจที่อุ่น ๆสัมผัสผ่านแก้มวิ่งไปที่หู ผมรู้สึกว่าหน้าตัวเองร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างรู้สึกได้ชัด ผมสะดุ้งนิดหน่อย และหันหน้ามามอง และก็กลับมาเผชิญหน้ากับเขาจังๆ
"พี่อยากได้ยินมานานแล้ว ความรู้สึกของป๋องน่ะ" เขาพูดจบ ก็ส่งยิ้มมาอีกรอกก่อนที่จะเอ่ยต่อ
"พี่ก็ชอบป๋อง ป๋องรู้มั้ยว่าช่วงที่ป๋องไม่อยู่พี่เหงามาก และวันที่ป๋องมาลาพี่พี่ยังอึ้งอยู่เลย เพราะมันปุบปับ ที่อยู่ของป๋องที่โน้นพี่ก็ไม่ได้ถามเอาไว้ พี่อยากไปถามแม่ของป๋อง แต่ก็ไม่กล้า อยากบอกป๋องถึงความรู้สึกนี้มานานแล้วแต่ไม่มีโอกาศ พี่รักป๋องน่ะ รักมาตลอด และจะรักตลอดไปด้วย ป๋องล่ะ" เขาจบด้วยการถามผม และนั่งมองหน้าผมเหมือนกำลังรอคำตอบในทันที
"ครับ ผมก็เหมือนกันครับ" ผมตอบออกไปแบบเขิน ๆ หน้าแดง หัวใจเต้นไม่เป็นสั่ม มันรู้สึกว่าโลกหยุดหมุนอะไรทำนองนั้นเลย
*- อย่าเก็บมันไว้ อย่าปิดมันไว้
เมื่อไปเจอใครที่แคร์
ไม่อยากเอ่ยยิ่งช้ำ ไม่อยากแข่งยิ่งแพ้
และคนที่เราแคร์ไม่มีวันรู้เลย
อย่าเก็บมันไว้ อย่าปิดมันไว้
เมื่อไปเจอใครที่แคร์
ไม่อยากเอ่ยยิ่งช้ำ ไม่อยากแข่งยิ่งแพ้
และคนที่เราแคร์ไม่รู้เลย-
เสียงดนตรียังคงบรรเลงอยู่ ผมและพี่รินทร์ก็ยังคงนั่งอยู่บนโซฟาตัวเดิมด้วยหัวใจที่ฟองโต กับความรู้สึกดีใจที่ได้บอกความรู้สึกที่มันอัดอั้นมานาน เราสองคน ก็เกือบพลาดที่ไม่กล้าสู้กับความจริงที่ใจต้องการ เกือบแพ้ทั้ง ๆที่ไม่ได้แข่ง กว่าจะรู้ใจตัวเอง ก็นาน ดีแล้วที่ผมไม่ตอบรักจากวิทย์ ไม่งั้นผมยังไม่รู้เลยว่าผมกับพี่รินทร์จะเป็นยังไง แต่ตอนนี้ผมขอมีความสุขกับวันนี้ที่ได้รักคนที่ผมรักก่อนแล้วกัน เพราะไม่รู้ว่าพรุ้งนี้จะเกิดอะไรขึ้น ขอทำวันนี้ให้ดีให้เต็มที่เพื่อเราจะได้มีความสุขกับคนที่ผมกำลังรักและคงจะรักเขาตลอกไป...
รอยรัก อดีตร้าว ไม่มีวันจาง
หากว่าเรามีเวลาอีกสักนิด   เรายังคงมีกันอยู่
สุขมากที่ได้รัก และทุกข์หนักที่บอกลา
ปล.เราอาจไม่เจอกันอีก...เลย
"นี่...นี่ นายอ่ะ"เสียงเรียกผมจากด้านหลัง ดังขึ้นทำให้ผมหันกลับไปโดยเร็ว
"เรียกเรา..."เสียงผมถูกตัดก่อนที่จะพูดจบ
อุ อืม อุ๊บ ปากผมถูกประกบจากชายคนหนึ่งที่ผมไม่รู้จัก ผมตกใจสุดชีด และรีบผละออกมาในที่สุด
-ตุ๊บ- ผมวางหมัดไปหนึ่งทีก่อนที่จะวิ่งหนีออกมา ผมตกใจมากจนหน้าถอดสี มือไม้สั่น ตัวก็ร้อนผ่าว
ผมชื่อ นนท์ อานนท์ อายุ 15 ปี นักเรียนมัธยมปลายโรงเรียนเอกชนในตัวเมืองของจังหวัด ครู่หนึ่งผมตั้งสติและเดินออกมาจากห้องน้ำ ที่ที่เข้ามาหลบเพื่อที่จะไปเรียนต่อ
"เฮ้ยนาย..."ผมร้องเสียงดังด้วยความตกใจ ที่ออกมาจากห้องน้ำก็ต้องเจอชายคนนี้ที่ผมไม่คุ้นหน้า แถมมาขโมยจูบผมแรกของผมเสียด้วย
"ร้องอะไรเสียงดังหา...ปวดหู"เขาตอบกลับมาหน้าขึง
ผมก้าวท้าวเพื่อจะเดินหนีออกจากที่นี้ ก่อนที่เรื่องมันจะเกินไปมากกว่าการถูกจูบ...แต่มันก็สาย ผมถูกดึงมือเข้าไปในห้องน้ำห้องหนื่ง
"ห่า...เมิงจะทำไรตูอีกฟ่ะ"ผมตะคอกถาม
"ไม่นี่แค่จะชิมถั่วดำของนายซักถ้วย" เขาตอบและเผยยิ้มเจ้าเหล่ออกมา
"เห้ย อย่าน่ะ" เสียงร้องที่ไม่ได้ดังมากเพราะแกรงว่าคนจะได้ยิน แล้วทำให้ผมต้องอาย ดังเป็นระยะแรงขัดขืนของผมซึ่งเป้ฯคนตัวเล็กสู้แรงของเขาคนนี้ไม่ได้ ผมเลยต้องตกเป็นที่ระบายอารมณ์ของเขาคนนี้ ผมคิดว่ามานคงจะจบแค่นี้ ผมได้แต่ภาวนาในใจ....
วันนี้ผมไปโรงเรียนตามปกติ แต่ที่ผิดสังเกตคือผมรู้สึกเหมือนมีคนเดินตามมาตลอดทาง แต่ไม่ยักจะเห็นหน้าว่าเป็นใครที่เดินตามผมมาจนถึงมาถึงโรงเรียน เสียงก็ได้หายไป ผมคิดแล้วคิดเล่าว่ามันเป็นเสียงใคร?.....
หมดวิชาของครึ่งวัน ผมเดินออกมากับเพื่อนสนิทสองสามคนเพื่อที่จะไปทานมื้อเที่ยง แต่พอออกมายืนหน้าห้อง แขนผมก็ถูกกระชากไป ผมตกใจมากแต่ยังพอมีสติจึงหันมามองหน้าเจ้าของมือที่คว้าแขนผมออกมาจากกลุ่มเพื่อน
"ปล่อย"ผมร้องพร้อมสะบัดแขนออกจากมือนั้นเมื่อเห็นหน้าของเจ้าของมือคู่นั้น แต่ไม่เป็นผล
"ไปกินข้าวด้วยกัน"ประโยคที่เขาพูดออกมาทำให้ผมอึ้ง ยอมให้เขาลากไปที่โรงอาหารโดยดีเขานั่งลงตรงข้ามกับผมก่อนที่จะลุกขึ้นหายไปครู่ และกลับมาพร้อมกับจานข้าวสองใบ เขาวางจานลงตรงหน้าผมใบหนึ่ง
"เอานี่ของนาย" เขาพูดเมื่อวางจานตรงหน้าผม
"เราชื่อ นิต อยู่ ม.4/5" เขาแนะนำตัวเสร็จก็จัดแจงกับอาหารในจานตรงหน้า ผมก็เช่นกัน
"ผมชอบคุณ ตั้งแต่แรกเห็น...เป็นแฟนกับผมน่ะ"ผมงงอึ้งพูดไม่ออก ได้แต่นั่งเงียบ
"เราเพิ่งเจอกัน คงเป็นไปไม่ได้หรอก" ผมแย้งึ้นเมื่อตั้งสติได้
เขาเงียบไปครู่ ผมยืนขึ้นเมื่อเห็นทีว่าน่าจะลุกขึ้นออกเดินหนี แต่ไม่ทันอีกตามเคยเมือเขาคว้าผมไว้และลากผมออกไปทางด้านห้องน้ำ
ผมดิ้นพยายามสะบัดให้พ้นจากมือที่กระชับผมไว้แน่นนั้นให้ออก แต่ก็ไม่เป็นผลเขาทำเรื่องน่าอายแบบวันก่อนกับผมอีก
ผมไม่ชอบแต่ก็ไม่อาจที่จะหนีได้ ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเรียวปากของเขาเมื่อสัมผัสกับปากของผม ผมรู้สึกว่าไม่มีแรงร่างกายมันดูออนไปหมด ไม่มีแรงที่จะขัดขืนมานเรียกว่าอะไรผมก็บอกไม่ถูกเหมือนกันถึงแม้ว่าเขาจะขืนใจแต่ก็ไม่เคยที่จะทำรุนแรงกับผม
เขานุ่มนวลเหมือนกับมีอะไรกับแฟนที่เขารักมากเขามาหาผมทุกวัน และเหมือนกันที่ผมพยายามหนีจากเขาทุกวัน แต่ก็เหมือนกันที่หนีไม่พ้นทุกครั้งไป
แต่หลังจากนั้นสองอาทิตย์ผมกับเขากลายเป็นคนสนิทกันไปโดยปริยาย อาจจะเป็นเพราะเขาคุยเก่ง แถมหมั่นมาหาผมทุกครั้งที่เขาว่างแต่ก็ไม่ใช่ว่าผมจะตอบรักเขา แต่ก็ยังไปมาหาสู่กันอย่างปกติ14 กุมพาผมตื่นขึ้นมาและพบกับช่อดอกไม้ช่อใหญ่ ข้างเตียงที่ผมนอน
ผมลงมาข้างล่างเพื่อที่จะถามแม่ว่ามันมาจากไหน

แต่แล้วผมก็ไม่พบใครในบ้านผมอาบน้ำแต่งตัวและออกมาเดินเล่นที่หน้าบ้าน-นิต-เขาเดินมาทางที่ผมยืนอยู่ ผมยืนมองเขาเหมือนต้องมนต์สะกดไม่ใช่เพราะเขาหล่อแต่เพราะเหตุใดที่เขามาที่นี่
"มีอะไรเหรอ"ผมถามขึ้นเมื่อเขาเดินมายืนตรงหน้าผม
เขานั่งคุกเข่าและเงยหน้ามองผมดวงตาสองคูพบกันและจ้องมองกัอยู่นานครู่หนึ่ง

abcdefghij

ความคิดมันเปงเรื่ิง ธรมดา

whywhy

โคร ต ๆ อ่ะ  Smile :')

dung

ขอบคุณนะครับ

boneviper

ขอบคุณครับ

mbamint

ขอบคุณมากๆ ครับ

cawee

ขอบคุนคราฟ

llsjAr

รู้สึกว่าจะไม่เป็นเรื่องราวแต่นุกดี

minone

ขอบคุนคับ

4_NAY

อีกคู่เหรอ

napapadon1

ขอบคุณครับ

pearl9845

ขอบคุณมากๆ ครับ

wiput

ขอบคุณครับ

obchoeitoh

ขอบคุณครับ