++ กว่าจะรู้ใจ (มันก็ใกล้จะสาย)++ # 5

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
ผมพลางคิดว่า -โอ้ย วันนี้มันยังไงกันหนักหนาเจอกันอีกแล้ว-
"ก็กำลังจะกลับนี่อ่ะครับ" ผมตอบแบบเสียไม่ได้
"ไหนอ่าเพื่อนเราอ่ะ" พี่บีมถามขึ้น
ผมหันไปมองนิตครั้งหนึ่ง และหันกลับมาตอบพี่บีม
"นี่ไงครับ เพื่อนนนท์ ชื่อนิต ครับ"
นิตยิ้มให้พี่เขาแบบเจือน และหันกลับไปจ่ายเงินตามเดิม
"ผมกลับแล้วน่ะครับ" ผมบอกลาพี่ยีมเมื่อเห็นว่านิตจ่ายเงินเรียบร้อยแล้ว และรีบเดินออกจากร้านไป
"เจอกันเมื่อไหร่" นิตถามขึ้นมาระหว่างที่จะเข้าไปในบ้านของผม
"ก็ตอนที่นิตหายไปเลือกหนังสืออ่ะ" ผมตอบตามความจริง
"ตามนนท์จังเลยน่ะ" ผมได้ยินแล้วก็ตกใจหน้าซีดนิดหน่อย
นี่นิตสังเกตด้วยเหรอว่า พี่บีม เจอกับ ผมบ่อย ๆ แต่ผมก็แค่คิดไม่ได้เอ่ยถามออกไปตรง ๆ
"ไม่มีอ่ะไรหรอก แค่บังเอิญ" ผมตอบกลับไปเพื่อที่จะไม่ให้นิต คิดมาก
วันนี้โรงเรียนของผมเลิกเร็วเพราะอาจารย์มีประชุมกันที่ห้องประชุมใหญ่ นักเรียนส่วนใหญ่พากันกลับบ้านสะเกือบหมด
ส่วนผมกับนิต ขึ้นไปอ่านหนังสือที่ห้องสมุด ที่มุม ๆ หนึ่ง ซึ่งไม่มีใครค่อยเห็นหรอก ว่านั่งทำอะไรกัน แต่จะมีอีกที่หนึ่งที่นั่งและสามรถมองเห็นมุมของผมได้ และผมก็ดูแล้วว่าไม่มีคนนั่งอยู่ตรงนั้นเลย
ผมอ่านหนังสือได้พักหนึ่ง นิตก็เอนกายมาพิงไหล่ผม ผมเอียงหน้าลงมามองเขา เขาหลับตาพริ้ม และจับแก้มผมให้เอียงลงต่ำ
ปากของผมกับนิต ลงมาปะกบกัน ผมคงนิ่งอยู่อย่างนี้ ให้เขาได้ทำตามใจบ้าง แต่แล้วผมก็ได้ยินเสียงหนังสือหล่น
-ตุบ- ผมสะดุ้งและหันไปมองที่มุมตรงข้าม พบเพียงหนังสือเล่มหนึ่งตกอยู่ที่พื้น ผมใจไม่ดีกลัวว่าจะมีคนเห็นแล้วเอาไปบอกต่อ นี่ผมจะทำไงดี แล้วใครน่า ที่เห็นผม กับนิต
ผมหันกลับมาสบตากับนิต  และ และบอกว่ากับเขาว่าคงมีคนมาเห็นเรา ผมกลัวที่จะมีคนรู้ความลับของเรา กลัวว่านิตจะไม่มีเพื่อน ส่วนผมไม่เป็นไร ยังไงก็ได้ แล้วเราจะทำไงดี
"ไม่เป็นไรหรอก นิตรักนนท์ นิตไม่สนว่าใครจะรู้" คำพูดที่ออกมาจากปากของนิต ทำให้ผมดีใจ แต่ก็อดสงสัยไม่ได้ว่าใครที่เห็นผมกับนิต
"นิต จ๋า..."เสียงเรียกนิตที่ดังแหลมขึ้นจากเบื้องหลัง
ผมและนิตหันกลับไปมองดูที่ต้นเหตุของเสียงแหลมนั้น...โหน่ง...เกย์สาวสวยของห้อง เดินจ้ำเท้าชับ ๆ ตามมา เมื่อมาถึงจุดที่ผมและนิตยืนอยู่ เขาคว้าแขนนิตไปควงไว้ ผมยืนอึ้ง นิตอึ้งเหมือนกัน พูดอะไรไม่ออก ได้แต่ยิ้มแหย่ ๆ โหน่งกรีดตามองผมและจิกนิดหน่อย เชิงนางมารมาปะทะกับนางฟ้าอะไรประมาณนั้น และหันกลับไปยิ้มหวานให้นิด ผมงงไปหมด ทั้ง ๆที่เมื่อก่อนโหน่งไม่เคยที่จะคุยด้วยเลยถ้าไม่มีธุระจำเป็น
แต่นี้ไม่ใช่แค่เข้ามาคุย แต่เหมือนจะเข้ามาหว่านเสน่ห์อะไรทำนองนั้น โหน่งหันกลับมายิ้มกับผมแบบน่าสงสัย ก่อนที่จะลากนิตเดินลิ้วนำผมไป
พักเที่ยงผมลงมาทานข้ากับเพื่อนสนิทอีกสามคนเหมือนเมื่อก่อน (เพราะตั้งแต่คบกับนิตก็ไม่ได้มากับเพื่อนเลย) วันนี้ผมไม่เห็นนิตเลยตั้งแต่ถูกโหน่งลากตัวไป
วันนี้ผมมาโรงเรียนเช้ามาก เช้ากว่าวันก่อน ๆ พี่บีมก็เช่นกัน เพราะผมเห็นพี่บีมยืนอยู่ที่ประตูรั้ว เมื่อพี่บีมเห็นผมก็รีบวิ่งเข้ามาทัก และเดินเข้าไปในโรงเรียนพร้อมกัน เรื่องเดิม ๆ ที่เขาถาม ถูกถามกรอกหูผมซ้ำ และคำตอบเดิมที่ผมยังคงยืนกราน ก็ได้กรอกกลับไป แต่ดูแล้วพี่บีมไม่มีท่าทีว่าจะลดละ ผมมาถึงห้องเรียนของผมแล้ว นิตกับโหน่งยืนอยู่ที่หน้าห้อง พี่บีมก็ยังคงยืนอยูข้าง ๆ
"นนท์ เรามีเรื่องจะขอคุยด้วยหน่อย" นิตเอ่ยขึ้นเมื่อผมเดินมาหยุดตรงหน้าของเขา ผมผยักหน้า และเดินตามเขาไปที่เดิมที่เราจะใช้ปรับทุกข์(ห้องน้ำ)
"มีอะไรเหรอ พูดมาได้เลย" ผมพูดก่อนเมื่อมาถึงจุดที่คิดว่าคงไม่มีใครจะสนใจ
"นิตอยากจะบอกเลิกกับนนท์" เขาพูดออกมาแต่ไม่ได้มองมาที่ผม
"ทำไม"ผมถามเพราะยังงงอยู่ว่า ผมผิดอะไรอีก
"เรารู้สึกว่านนท์ไม่ได้สนใจเราเลย เราบอกนนท์อยู่คนเดียวว่ารัก แต่นนท์ไม่เคยบอกเลย"
ผมกลั้นน้ำเสียงไม่ให้สั่นหลังที่ได้ฟังนิตพูดออกมา ก่อนจะตอกลับไป
"ถ้านิตคิดว่านนท์ไม่รักก็เชิญ"
ผมหมุนตัวกลับก่อนจะพูดต่อ "นิตไม่ได้รักนนท์ตั้งแต่แรกแล้วใช่ไหม? นนท์รู้"
พูดจบผมก็เดินออกมาจากห้องน้ำ และเดินออกจากโรงเรียนไป
3 วันผ่านไปผมไม่ได้ไปโรงเรียนมาสามวัน ผมออกมาจากบ้านทุกวันแต่ไม่ได้เข้าไปในโรงเรียน ผมไปนอนที่หอเพื่อนทุกครั้ง ไม่ได้นอนหลับ แต่เป็นนอนร้องไห้ ร้องไห้กับความรักที่ทุ่มเทไปหมดใจ มอบกายให้ เพียงแค่ไม่เคยเอ่ยคำว่า 'รัก'
เรากลับต้องมาแยกจากกัน เขามีคนใหม่หรือว่า เพราะคำ ๆนั้นจริง วันที่สีผมตัดสินใจมาโรงเรียนเพราะเริ่มคิดได้ว่ามันไม่ใช่การดีเท่าไหร่ที่จะหยุดเรียน
หยุดอนาคตของตัวเองด้วยเรื่องแค่นี้ ผมหยุดยืนที่ประตูรั้วโรงเรียน เมื่อเห็นพี่บีมยืนอยู่ แต่พี่บีมรีบวิ่งเข้ามาหาผม เมื่อเห็นผมยืนอยู่ คำทักทายและคำถามเดิม ๆ ถูกเอ่ยขึ้นเมื่อพี่บีมมายืนอยู่ตรงหน้าผม แว๊บนึงของสายตา ผมบังเอิญเห็นนิตเดินเข้าไปในโรงเรียน
แต่ผมก็รีบหันกลับมามองคนที่ยืนตรงหน้าผมแทน และวันนี้คำถามที่พี่บีมถามมาผมตอบตกลง แปลกใจตัวเองเหมือนกัน
ผมคบกับพี่บีมมาได้ เดือนหนึ่งแล้ว เขาตามเอาใจผมทุกอย่าง แต่ผมต้องไปนอนห้องพี่เขาทุกอาทิตย์
ผมพาพี่เขาเข้าบ้านหลังจากที่คบกันได้หนึ่งอาทิตย์ แม่ก็มีท่าทีจะชอบพี่บีม เพราะเขาพูดจากับผู้ใหญ่ได้สุภาพมาก
เขาบอกว่ารักผมตั้งแต่ผมเข้าม.4แล้ว แต่ไม่กล้าบอกเพราะพี่เขากลัว ผมยังไม่มีอะไรกับพี่เขา ถึงเขาจะขอบ้างแต่ผมจะบอกกลับไปทุกครั้งว่าไม่พร้อม ถึงผมจะคิดว่าพี่เขาดี แต่เขาก็มีข้อเสียอยู่ ผมกับพี่บีมคบไปแบบเรื่อย ไม่ได้ทะเลาะกัน
แต่คนที่ผมคบด้วยแล้วผมไม่ได้รัก ผมจึงตัดสินใจที่จะขอเลิกกับพี่บีม ผมมาหาพี่บีมที่ห้องในวันที่ผมตัดสินใจที่จะขอเลิกกับพี่บีม
พี่บีมเปิดประตูออก ผมเดินเข้ามานั่งที่ขอบเตียงเหมือนอย่างเคย ผมเริ่มที่จะสนทนาก่อน ผมถามสาระทุกข์ เรื่องจิปาถะต่าง ๆ ผละตบถ่ายด้วยการขอเลิก
"พี่บีมเราเลิกกันเถอะ"
พี่บีมหันหน้ามามองผมทันทีพลางยิงคำถามเป็นชุด
"ทำไมอ่ะนนท์ พี่ทำอะไรผิด พี่ดีไม่พอเหรอ นนท์อยากได้อะไรอีก หรือว่านนท์มีคนอื่น"
ผมไม่ทันที่จะได้เอ่ยปากตอบ
พี่บีมก็โผลเข้ากอด บดขยี้ริมฝีปากเหมือนจะทำให้มันขาดหวิ่นเป็นชิ้น ๆ ผมพยายามดิ้นแต่ไม่เป็นผล ผมเลยกลั้นใจกัดลิ้นพี่เขาที่เข้ามาภายในปากของผม
เขาผละตัวออก และได้ผลักผมลงที่เตียง ผมกำลังจะลุกขึ้นเพื่อที่จะวิ่งหนี พี่เขาก็ดึงตัวผมเอาไว้และเหวี่ยงลงไปที่เตียงตามเดิม
เขาใช้ผ้าขนหนูที่อยู่ข้างเตียงมาผูกมือผมไว้ ผมกลัวและตกใจจนหน้าซีด ไม่คิดว่าเขาจะทำได้ขนาดนี้
"พี่บีมอย่า นนท์ขอร้อง...อย่า..."ผมพร่ำบอกพี่เขาเรื่อย แต่ดูจะไม่เป็นผล เมื่อพี่เขาไม่ฟังที่ผมพูดออกไป เขาฉีกเสื้อของผมจนขาด และจับร่างผมให้นอนคว่ำ กางเกงผมถูกกระชากออกจากร่าง ไม่นานสิ่งนั้น(คงไม่ต้องบอกน่ะครับ) ก็ถูกยัดเข้ามาทางหลังของผม
ผมสะดุ้งเฮือก ด้วยความเจ็บผสมกับความตกใจ และทุกอย่างก็มืดสนิท
ผมรู้สึกตัวอีกทีก็พบว่าน้ำตาผมร่วงล่นไหลผ่านลงแก้มทั้งสองข้าง มองไปด้านข้างก็พบว่าพี่บีมนั่งอยู่ ผมรีบเบือนหน้าหลบไม่มองเขา ผมลุกขึ้นหยิบผ้าขนหนูผืนหนึ่ง พร้อมกับกางเกงเข้าไปในห้องน้ำ ผมเดินออกมาจากห้องน้ำ และวางผ้าขนหนูไว้ที่ขอบเตียง
"พี่ขอโทษ พี่ไม่อยากเลิกคบนนท์ พี่..."ยังไม่ทันที่พี่บีมจะพูดจบ ผมก็พุดแทรกขึ้นด้วยเสียงที่สั่นเคลือ
"จบแล้วพี่บีม มันจบแล้ว จากวันนี้เราอย่าเจอกันอีกเลย" ผมหมุนตัวกลับและเดินออกจากห้อง ร่างกายผมดูไร้เรี่ยวแรง ขามันดูอ่อนล้าจะลากตัวเองไปถึงมั้ย ก็ยังให้คำตอบไม่ได้ ประกอบกับจิตใจที่มันดูจะไร้วิญญาณ
ใบหน้าที่ดูหม่นหมอง คลอเคล้าไปด้วยหยาดน้ำตา เดินผ่านไปทางไหนมีแต่ผู้คนคอยเหลียวมอง สมองผมว่างเปล่า มีแต่หมอกควันขาวลอยไปมาเต็มหัวไปหมด แล้วผมจะเป็นไงต่อไป พรุ่งนี้จะเป็นอย่างไร ผมจะมีชีวิตต่อไปอย่างไร แล้วความรู้สึกนี้มันจะหมดไปจากใจมั้ย
ผมเดินมาไกลพอสมควรแล้ว ไกลจากที่พักของพี่บีมแล้ว -ตุบ- ผมล้มพับลงข้างทางเดิน
"เฮ้ย นนท์"เสียงสุดท้ายก่อนผมหมดสติติดหูผมอยู่
ใครกัน? ใครกันที่อุ้มเรา? อ้อมอกนี้เป็นของใคร?
ใครกันที่อุ้มผม เขาคนนี้คือใครกัน?
ผมค่อย ๆลืมตาขึ้นเมื่อเริ่มรู้สึกตัว สายตาถูกกวาดไปรอบ ๆตัว -ที่นี่ที่ไหน ไม่คุ้นตาเลนแหะ--แล้วเรามาอยู่นี่ได้ไงเนี่ย--แล้วใครพาเรามาที่นี่ แล้วเราเป็นอะไรไปเหรอ-ผมนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่งก็นึกขึ้นได้ว่าผมเป็นลมล้มพับ แล้วใครก็ไม่รู้มาพยุงผมไว้ และอุ้มผมขึ้นมา
แล้วเขาคนนั้นไปไหนแล้วหล่ะ
ผมยังคงนอนสลืมสลือ อยู่กับความคิดของตัวเองอยู่ครู่หนึ่ง เสียงคนเดินขึ้นมา เหมือนที่นี้จะเป็นบ้าน บ้านสองชั้นด้วย ทันใดที่ประตูห้องถูกเปิดออกผมก็ตกใจสะดุ้งตื่น ลุกขึ้นจากอาการนอนมาเป็นนั่งแทน
"พัท" ผมเอ่ยทักขึ้นด้วยความแปลกใจ
"อืม ไงล่ะ ไปทำอะไรมาถึงได้เป็นลมอย่างนั้นล่ะ นนท์"
ผมยิ้มให้และถามอย่างอยากรู้
"ไม่มีอะไรนี่ สงสัยพักผ่อนน้อย" ผมตอบด้วยคำพูดที่ไม่จริง
"แล้วพัทไปอยู่ที่นั้นได้ไงเหรอ" ผมยิงคำถามต่อ
"อ๋อ เราจะไปหานายนั้นแหละ"
"มีธุระอะไรหรือเปล่า ร้อยวันพันปีไม่เห็นจะนึกถึง"ผมยิงคำถามด้วยน้ำเสียงเชิงงอน
"ไม่มีอะไรมากหรอกแค่...คิดถึง.." เขาตอบพรางยิ้ม ๆ
"ฮะฮะะ ฮ่ะฮะฮา" ผมหัวเราะเสียงร่า เพราะกบเกลื่อนความอายของตัวเอง
"พูดสะเหมือนเป็นแฟนกันเลยน่ะพัท" ผมพูดต่อท้ายเหมือนหยุดหัวเราะ
"ก็ใช่น่ะสิ ก็เรารักนนท์นี่น่า" คนพูดโดยไม่มองหน้าผม
ผมได้ยินก็อึ้ง แต่แสร้งยิ้ม
"ล้อเราเล่นเปล่า" ผมหยั่งเชิงถามให้แน่ใจ
"เราพูดจริงว่าเรารักนนท์ หลังจากที่เราจบ ม.3 เราก็รู้สึกอยากจะอยู่ใกล้ ๆ นนท์ แต่..."
เขาเว้นช่วงนี้ไว้พักหนึ่ง
"เราไม่แน่ใจว่านนท์จะคิดเหมือนกับเราหรือเปล่า"
ผมนังนิ่งเงียบ น้ำตาไหลลงมาอาบแก้มทั้งสองข้าง พัทหันมาเห็นเขาก็วิ่งเข้ามากอดผมไว้
"นนท์เป็นอะไรเหรอ ใครทำอะไรนนท์ บอกเราสิ"
ผมยังคงสะอื้นเบา ๆ อยู่ในอ้อมอกเขาครู่หนึ่ง อยากได้ซึมซับความอบอุ่นจากอกนี้สักพัก เพราะผมอาจจะไม่ได้สัมผัสมันอีก
"สายไปแล้วล่ะพัท เราไม่สามารถที่จะรักใครได้อีกแล้ว"ผมเอ่ยขึ้น
"เราช้ำมามากแล้ว เราเจ็บมาพอแล้ว เราไม่อยากเจ็บอีก"คำพูดถูกกลั่นออกมาพร้อมทั้งน้ำตาเละเสียงสะอื้น
"เราขอโทษที่ไม่อาจรับรักพัทได้ เราขอโทษ"
ผมทรุดตัวลงนั่งร้องไห้ เสียงร้องดังสลับกับเสียงสะอื้นดังทั่วห้อง
พัททรุดตัวลงนั่งโอบกอดผมไว้ อกนี้ช่างอุ่นเหลือเกินมันคงจะดีถ้าหากผมเจอเขาคนนี้ ก่อนที่จะไปเจอคนไม่ดีที่ผ่านมาทั้งสองคน ผมคงมีความสุข ไม่ต้องมานั่งร้องไห้เหมือนคนบ้าแบบนี้...เข้าช่วงเย็นของวัน ผมสงบสติอารมได้แล้ว เปิดประตูห้องเพื่อที่จะพบกับโลกความเป็นจริงที่ต้องเผชิญ
"นนท์ แล้วเราจะยังเป็นเพื่อนกันใช่ไหม" พัท พุโม่อผมกำลังย่างออกจากห้องของเขา
ผมหันกลับไปยิ้มให้เขา "ได้เสมอเลย พัท"
ผมเดินออกมาจากห้องของพัทด้วยความน้อยใจพระเจ้าน้อยใจที่ทำไม่ส่งคนที่รักผมมาช้าเกินไปเกินที่ผมจะกล้ารักเขา เพราะกลัวว่าตัวเองจะเจ็บอีก

abcdefghij

อย่าเอาความเหงามาลงที่ฉัน

whywhy

โคร ต ๆ อ่ะ Smile :')

dung

ขอบคุณนะครับ

mbamint

ขอบคุณมากๆ ครับ

cawee

ขอบคุนคราฟผม

llsjAr

ฟินสุดๆอะ

minone

คับขอบคุนคับ

pearl9845

ขอบคุณมากๆ ครับ

wiput

ขอบคุณครับ

wiput

ขอบคุณครับ